Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Głowacka - Klimas (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Piotr Borowiecki Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi E. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r., Nr [...] Urząd Patentowy RP (dalej także UP RP) na podstawie art. 245 ust. 1 w zw. z art. 129 ust. 1 pkt 2, art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.), dalej: "p.w.p.", po rozpoznaniu wniosku spółki "E." Sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej też jako skarżąca spółka) o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2011 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny [...] zgłoszony w dniu [...] sierpnia 2009 r. za numerem [...].

Do wydania decyzji doszło w oparciu o następujące ustalenia.

Podstawą wydania decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...], zgłoszonego w dniu [...] sierpnia 2009 r. przez skarżącą spółkę za numerem [...], był art. 129 ust. 1 pkt 2, art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 oraz art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p.

Powodem odmowy udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy przeznaczony do oznaczania towarów i usług: [...] było stwierdzenie przez UP RP braku dostatecznych znamion odróżniających ww. oznaczenia. W ocenie organu, składa się ono w całości z elementów niewyróżniających, ogólnoinformacyjnych i opisowych oraz ma charakter sloganu, którego istotą jest funkcja reklamowa - składa się ze słów, które mają określone znaczenie w języku polskim i jego stosunek do towarów, do oznaczania których został przeznaczony nie jest abstrakcyjny i fantazyjny. W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] lutego 2011 r. UP RP wywiódł bowiem, iż podstawową funkcją znaku towarowego jest identyfikacja przedsiębiorcy - źródła komercyjnego pochodzenia towaru, a w jego ocenie, sporne oznaczenie nie będzie postrzegane przez konsumentów jako znak towarowy, ale jako oznaczenie opisowe pozostające bez związku z żadnym konkretnym podmiotem gospodarczym, a więc niespełniające funkcji odróżniającej. Udzielenie prawa ochronnego na oznaczenie [...] pozbawiłoby - zdaniem organu - innych uczestników obrotu gospodarczego swobody dostępu do oznaczeń ogólnoinformacyjnych. Natomiast w stosunku do towarów, które są inne niż [...] zgłoszone oznaczenie ma charakter mylący.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, skarżąca spółka nie zgodziła się z powyższym stanowiskiem. W jej ocenie, organ nie przeanalizował w sposób dogłębny stanowiska przedstawionego w piśmie z dnia [...] października 2010 r. i nie ustosunkował się do dokonanego ograniczenia wykazu towarów. Zdaniem skarżącej spółki, twierdzenia zawarte w decyzji były ogólnikowe i świadczyły o braku dogłębnej analizy przesłanek zdolności rejestrowej zgłoszonego oznaczenia, a stanowisko organu zostało ustalone w oderwaniu od stanu faktycznego. Zaskarżona decyzja nie zawierała nadto wymaganego uzasadnienia.

W dalszej części skarżąca spółka zarzuciła naruszenie przepisów art. 129 ust. 1 pkt 2, art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 poprzez błędne stwierdzenie, że zgłoszone oznaczenie ma jedynie charakter informacyjny i nie nadaje się do odróżniania towarów. W ocenie skarżącej spółki, UP RP zaniechał oceny zdolności odróżniającej spornego oznaczenia w odniesieniu do towarów i usług dla jakich zostało zgłoszone, a skupił się jedynie na poszczególnych elementach znaku, podczas gdy oznaczenie odbierane jest przez konsumentów jako pewna kompozycja elementów, bowiem oznaczenie [...] nie wskazuje ani jakości, ani ilości, ani pochodzenia towaru. Jest to nazwa fantazyjna, użyta przenośnia i oczywistym dla odbiorcy jest, że oznaczane w ten sposób towary nie są wytwarzane w [...] Zakwestionowano również stanowisko, że zgłoszone oznaczenie spełnia przesłanki art. 131 ust. 1 pkt 3 ustawy p.w.p.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] sierpnia 2011 r. Urząd Patentowy RP odnosząc się do podniesionych zarzutów wyjaśnił, iż ocena stanu faktycznego i ocena materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie została przeprowadzona prawidłowo. Znak został oceniony w całokształcie wszystkich elementów, a przy wydawaniu decyzji uwzględniono dotychczasową praktykę i stosowne orzecznictwo.

Zgodnie z powyższym, podstawową zasadą postępowania dowodowego jest zasada swobodnej oceny dowodów, tak więc organ miał prawo do własnej oceny dowodów.

Organ wyjaśnił, iż art. 129 p.w.p. wskazuje, na jakiego rodzaju oznaczenia nie udziela się praw wyłącznych - są to oznaczenia pozbawione znamion odróżniających, które nie nadają się do odróżniania w obrocie towarów, dla których zostały zgłoszone, a także oznaczenia, które mają jedynie walor ogólnoinformacyjny.

Organ uznał, iż pod względem semantycznym zestawienie elementów słownych: [...] nie tworzy pojęcia na tyle odległego od treści wprost odczytywanej z tego zestawienia, by dla odbiorców wyrażenie miało cechy charakterystyczne dla znaku towarowego - pełniło funkcje oznaczenia pochodzenia komercyjnego towaru. Jest więc ono znakiem niedystynktywnym. Ponadto, w zakresie pierwotnej zdolności odróżniającej znaku towarowego, sporne określenie jest nośnikiem przekazu reklamowego, odwołującego się do właściwości towarów i nie ma cech pozwalających sądzić, iż jest czymś więcej niż slogan, a więc znakiem towarowym. Organ wywiódł ponadto, że zmonopolizowanie takiego niedystynktywnego oznaczenia, będącego nośnikiem informacji i stosowanego w reklamie naruszałoby zasadę swobody działalności gospodarczej i uczciwą konkurencję. Nadto, zgłoszony znak towarowy jest znakiem słownym, pozbawionym jakiejkolwiek grafiki. Nie zawiera żadnych dodatkowych elementów, które ewentualnie mogłyby go wyróżnić i spowodować powstanie w świadomości odbiorców asocjacji między znakiem towarowym, usługą i źródłem komercyjnego pochodzenia.

Zdaniem organu, sporne oznaczenie wypełniało znamiona art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p., bowiem stanowi ono napis [...] które nie ma charakteru aluzyjnego - wskazuje bowiem konkretny towar - [...], które przygotowane są domowym sposobem lub według domowej receptury. Sygnowanie spornym znakiem towarów, które nie są [...], a więc: [...] wprowadzałoby nabywców w błąd, w szczególności co do rodzaju towarów tak oznaczanych, zatem przeciętny odbiorca może, w ocenie Urzędu Patentowego RP zostać wprowadzony w błąd, bowiem może dokonać nieprawidłowej interpretacji, wyciągając z niej nieprawdziwe wnioski co do właściwości towaru tak oznaczonego.

W skardze na powyższą decyzję złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, skarżąca spółka wnosząc o uchylenie decyzji z dnia [...] sierpnia 2011 r. oraz poprzedzającej jej decyzji z dnia [...] lutego 2011 r. zarzuciła naruszenie:

- przepisów postępowania tj. art. 7 i art. 77 § 1 kpa, poprzez brak wyczerpującego przeanalizowania całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych sprawy, co doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, wyrażającego się w przyjęciu, że sporne oznaczenie pełni wyłącznie funkcję informacyjną w odniesieniu do towarów [...] oraz wprowadza nabywców w błąd w odniesieniu do towarów [...]

- prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy:

a) art. 129 ust. 1 pkt 2 oraz art. 129 ust. 2 pkt 1 i pkt 2 p.w.p. wyrażające się w przyjęciu, że znak Lody prawdziwie domowe pełni wyłącznie funkcję informacyjną względem towarów [...] i usług reklama w zakresie oferowania [...], świadczenie usług w zakresie prowadzenia [...] zawartych w przedmiotowym zgłoszeniu;

b) art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p. wyrażające się w przyjęciu, że znak [...] w odniesieniu do [...] wprowadza nabywców w błąd, w szczególności co do rodzaju towarów tak oznaczonych.

Zdaniem skarżącej spółki Urząd Patentowy RP, poprzez brak wyczerpującej analizy całokształtu okoliczności faktycznych i prawnych sprawy naruszył przepisy prawa i w rzeczywistości zaniechał rozpatrzenia wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy. Jednocześnie, organ bezpodstawnie przyjął, że sporny znak jest opisowy w stosunku do części towarów i nie dokonał szczegółowej analizy tych towarów. Nie wyjaśnił także na czym polega opisowość znaku, jak również nie dokonał całościowej oceny znaku, a dokonana analiza słowa [...] jest całkowicie dowolna. Odnosząc się do zarzutów prawa materialnego skarżąca spółka zarzuciła bezpodstawne podważanie możliwości używania jako elementu odróżniającego przymiotnika [...] stanowiącego jeden z trzech elementów zgłoszonego znaku. Natomiast sposób oceny oznaczenia powinien objąć znak jako całość. Skarżąca podkreśliła, że oznaczenie [...] jest oznaczeniem dystynktywnym, bo nie informuje o składzie, jakości, sposobie wytworzenia czy innych okolicznościach wskazanych w art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Zdaniem skarżącej, art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p. w stosunku do towarów: [...] nie ma zastosowania, gdyż towary te są postrzegane jako element składowy [...].

Odpowiadając na argumenty skarżącej spółki, Urząd Patentowy RP stanął na stanowisku, że zaskarżona decyzja była decyzją prawidłowo oceniającą stan faktyczny, bowiem zebrany został cały materiał dowodowy, znak został oceniony w całokształcie wszystkich elementów, a przy wydawaniu decyzji uwzględniono dotychczasową praktykę i stosowne orzecznictwo, odnośnie zdolności odróżniającej. Ponadto, organ rozpoznał sprawę w sposób wszechstronny i wyczerpujący czym nie naruszył art. 7 i 77 § 1 kpa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozstrzygnięcie dokonane przez Urząd Patentowy jest prawidłowe i nie narusza obowiązującego w tym zakresie prawa, a argumenty zawarte w skardze zasadności tego rozstrzygnięcia nie podważają.

Wydając decyzję administracyjną w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy, Urząd Patentowy jest związany rygorami procedury administracyjnej, określającej jego obowiązki w zakresie prowadzenia postępowania i orzekania. Związanie rygorami procedury administracyjnej oznacza, że Urząd Patentowy jest zobowiązany do przestrzegania zasady dochodzenia do prawdy materialnej (art. 7 k.p.a.), a więc do podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy. Jego powinnością jest należyte i wyczerpujące informowanie stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków, będących przedmiotem postępowania administracyjnego (art. 9 k.p.a.). Jest zobowiązany zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Działając w oparciu o zasadę oficjalności musi wreszcie w sposób wyczerpujący zebrać, rozpatrzeć i ocenić cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) oraz uzasadnić swoje rozstrzygnięcie według wymagań określonych w art. 107 § 3 k.p.a.

Analiza zebranego materiału dowodowego pozwoliła Sądowi przyjąć, że Urząd nie uchybił powyższym zasadom.

Należy przypomnieć podstawową funkcję znaku towarowego, która wynika już z samej jego definicji. Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ustawy).

Konsekwencją powyższego rozwiązania jest dyspozycja art. 129 ust. 1 pkt 2 i art. 129 ust 2 pkt 2, który stanowi, że nie może być udzielone prawo ochronne na znak, który nie ma dostatecznych znamion odróżniających oraz składa się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności.

W wyroku WSA w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 227/07 odnosząc się do powołanego wyżej przepisu stwierdzono m.in., że "1. Artykuł 129 ust. 2 pkt 2 Prawa własności przemysłowej, odnosi się do znaków wyłącznie opisowych, a więc takich, których bezpośrednią i jedyną funkcją jest przekazywanie informacji o towarze, a nie o jego pochodzeniu. Opisowy charakter znaku wyraża się tym, że jedyną i bezpośrednio przekazywaną informacją jest ta, która wskazuje na cechę towaru. Nie mają natomiast opisowego charakteru te znaki, które dopiero drogą pośredniego wnioskowania mogą stanowić oznaczanie takich cech." (LEX nr 320119).

Z powołanych przepisów wynika, że nie należy udzielać praw ochronnych na oznaczenia nie mające dostatecznych znamion odróżniających, przy czym w literaturze (red. U. Promińska, Prawo własności przemysłowej, Difin, wyd.II, Warszawa 2005, str. 210 i n.) podkreśla się, że "...nie ma normatywnej definicji zdolności odróżniającej. Treść tego pojęcia może być jedynie zrekonstruowana na podstawie przepisów, które wskazują znaki pozbawione zdolności odróżniającej ze względu na brak dostatecznych znamion odróżniających".

Zgodnie z powołanym wyżej art. 129 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie mają dostatecznych znamion odróżniających oznaczenia, które składają się wyłącznie z elementów mogących służyć w obrocie do wskazania w szczególności rodzaju towaru, jego pochodzenia, jakości, ilości, wartości, przeznaczenia, sposobu wytwarzania, składu, funkcji lub przydatności. Są to więc znaki wyłącznie opisowe, których bezpośrednią i jedyną funkcją jest przekazywanie informacji o towarze, a nie o jego pochodzeniu. Podkreśla się przy tym (por. A. Kisielewicz, Prawo własności przemysłowej w zarysie, Przemyśl 2008, wyd. III, str. 49), że tego rodzaju oznaczenia nie mogą być rejestrowane jako znaki, jeżeli składają się wyłącznie z elementów opisowych. Wyłączenie nie dotyczy zatem oznaczeń, które składają się z elementów opisowych i nieopisowych. Wówczas o zdolności odróżniającej oznaczenia przesądza jego całościowa ocena, ogólne wrażenie przeciętnego odbiorcy. W tej kwestii w wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 grudnia 2008 r., sygn. akt I ACa 1047, stwierdzono, że "1. Nie mają charakteru odróżniającego znaki opisowe, które przekazują informację o towarze, jego cechach, a nie jego pochodzeniu od oznaczonego przedsiębiorcy. Elementy opisowe mogą stanowić jeden ze składników znaku, np. szczególna oprawa słowa lub symbolu wskazującego na pewną cechę towaru. Wówczas znak ocenia się jako całość, a więc nie tylko przez pryzmat jednego elementu - słowa opisowego, ale i pozostałych towarzyszących mu elementów. Wszystkie symbole (znaki) używane w obrocie jako opisowe, aby nabrać mocy odróżniającej muszą mieć ponadto taki wyraz, aby w świadomości zbiorowej odbiorców produktu wykształciło się jednoznaczne skojarzenie między danym oznaczeniem a towarem, wyróżniające go jako pochodzący od danego przedsiębiorcy" (LEX nr 519268). Podobnie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 1144/08, (LEX nr 513878) uznano, że "Opisowy charakter znaku wyraża się tym, że jedyną i bezpośrednio przekazywaną informacją jest ta, która wskazuje na cechę towaru. Nie mają natomiast opisowego charakteru te znaki, które dopiero drogą pośredniego wnioskowania mogą stanowić oznaczanie takich cech". W konsekwencji w wyroku WSA w Warszawie z dnia 14 listopada 2006 r., sygn. akt VI SA/Wa 1705/06, LEX nr 299601, uznano, nawiązując wprost do sformułowań ustawowych, że: "3. Wyłączenie od rejestracji znaków kwalifikowanych jako opisowe nie oznacza pozbawienia zdolności rejestracyjnej każdego znaku, który zawiera elementy opisujące towar, jego cechy lub właściwości. Za znaki opisowe w rozumieniu ustawy o znakach towarowych należy uznać takie znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń mogących służyć w obrocie do przekazywania informacji o cechach towarów".

Dalej, jak uznaje się w literaturze przedmiotu (U. Promińska, op. cit., str. 212) za wskazaniem znaków opisowych jako znaków pozbawionych zdolności odróżniającej przemawiają dwa argumenty. Po pierwsze, rolą znaku towarowego jest przekazywanie informacji o pochodzeniu towaru z oznaczonego przedsiębiorstwa, a nie o towarze. Po drugie, zasada swobodnego dostępu wszystkich przedsiębiorców do oznaczeń służących przekazywaniu informacji o towarach i ich cechach lub właściwościach nie zezwala na ich monopolizację przez jednego tylko uczestnika rynku. Nabycie podmiotowego prawa wyłącznego do znaku towarowego nie może pozbawiać konkurentów możliwości przekazywania kupującym informacji o towarze. Odnosząc się z kolei do tej kwestii w powołanym wyżej wyroku Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu uznano, że "2. Znak towarowy, który korzysta z ochrony udzielonej z uwagi na fakt jego rejestracji, nie może stanowić o monopolizacji rynku, gdyż nie daje on przedsiębiorcy żadnej możliwości uzyskania wyłączności na wytwarzanie czy oferowanie jakiegokolwiek towaru, a jedynie pozwala na wyłączność w zakresie określonego nazewnictwa oferowanych towarów". Podobnie w wyroku WSA w Warszawie z dnia 30 kwietnia 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 262/08, stwierdzono, że "Przy ocenie zdolności rejestracyjnej znaku towarowego należy brać również pod uwagę interesy wszystkich podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Przyznanie zdolności rejestracyjnej nie może służyć monopolizacji przez jednego przedsiębiorcę oznaczeń należących do domeny publicznej." (LEX nr 512901). Teza ta została powtórzona m.in. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 9 października 2007r., sygn. akt VI SAAVa 1451/07, (LEX nr 395425).

Na podstawie art. 129 ust. 2 pkt 2 P.w.p. ochrony na znak towarowy należy odmówić, jeśli przynajmniej w jednym z jego możliwych znaczeń opisuje ono właściwość danych towarów lub usług /wyrok Trybunału z dnia 23 października 2003r. w sprawie C 191/01 P OHIM przeciwko Wrigley, Rec. str. 112447, pkt. 32 oraz z dnia 22 czerwca 2005 r. w sprawie T 19/04 Metso Paper Automation przeciwko OHMI (PAPERLAB), Zob. Orz. str. II 2383, pkt.34/. Wystarczy, że oznaczenia lub wskazówki mogą służyć celom opisowym, a więc przekazywać wiedzę o jakiś cechach produktu i nie jest konieczne, by oznaczenia i wskazówki składające się na znak towarowy, o którym mowa w tym przepisie, były faktycznie stosowane w czasie złożenia wniosku o rejestrację w celu opisu towarów i/lub usług albo charakterystyki towarów i/lub usług, w odniesieniu do których dokonane zostało zgłoszenie /zob. ww. wyrok Trybunału Sprawiedliwości WE w sprawie C 191/01 (Wrigley), pkt.32 i wyrok SPI z dnia 20 lipca 2004 roku, T— 311/02, Vitaly Lissotschenko, Joachim Henrze przeciwko OHIM (LIMO), pkt 32.

Zarówno w literaturze przedmiotu, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych, uznaje się w szczególności, że znakiem opisowym jest znak, który ma cechy aktualnej, konkretnej i bezpośredniej opisowości.

Aktualność oznaczeń podlega ocenie obiektywnej i sprowadza się do ustalenia, czy z punktu widzenia aktualnych warunków rynku oznaczenie jest przydatne do opisu towaru i jako takie powinno być dostępne dla wszystkich jego uczestników.

Reguła konkretnej opisowości wskazuje, że wyłączony z rejestracji jako opisowy może być tylko taki znak, który wskazuje na konkretne cechy tego towaru, dla którego oznaczania jest przeznaczony.

Bezpośredniość opisu ma miejsce wtedy, gdy znak opisowy przekazuje informację o cechach konkretnego towaru wprost, wyraźnie i jednoznacznie, tak że może być ona również do odczytania wprost, a nie drogą skojarzeń.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest znak towarowy [...] przeznaczony do oznaczenia towarów i usług: [...].

Jak wyżej wskazano powodom odmowy udzielenia prawa ochronnego na powyższy znak towarowy był brak dostatecznych znamion odróżniających przedmiotowego oznaczenia.

W ocenie składu orzekającego w niniejszej sprawie, organ słusznie przyjął, że relewantnym kręgiem odbiorców przedmiotowych towarów i usług jest ogół konsumentów, dobrze poinformowanych, uważnych, gdyż zarówno towary wskazane w klasie [...] jak i usługi z klasy [...] przeznaczone są dla szerokiego kręgu odbiorców. Ponadto towary z klasy [...] są artykułami spożywczymi powszechnie kupowanymi.

Znak towarowy [...] zawiera zwrot językowy o charakterze ogólnoinformacyjnym. W ocenie Sądu przekazuje on wprost informacje o towarze a nie o jego pochodzeniu od konkretnego producenta. Powyższe oznaczenie wskazuje, że [...] wykonane są wg. receptury stosowanej w [...], a więc bez żadnych ulepszaczy, innymi słowy [...] są wykonane w sposób tradycyjny. Jak słusznie zauważył organ w zaskarżonej decyzji zawartość semantyczna wskazanego oznaczenia [...] jest zrozumiała dla przeciętnego odbiorcy. wskazuje na produkt wysokiej jakości, który jest "prawdziwy" a więc nie zafałszowany. Określenia [...] opisują cechy charakterystyczne produktu.

Jak słusznie wskazał Urząd Patentowy pod względem semantycznym zestawienie elementów słownych [...] nie tworzy pojęcia odległego od wprost odczytywanego znaczenia powyższych słów, w związku z czym nie jest pojęciem ani fantazyjnym ani abstrakcyjnym, a więc nie spełnia ono funkcji charakterystycznych dla znaku towarowego.

Zmonopolizowanie przez jeden podmiot oznaczenia niedystynktywnego, będącego jednocześnie nośnikiem informacji i stosownego w reklamie naruszyłoby, jak słusznie zauważył organ, swobodę działalności gospodarczej i uczciwą konkurencję.

Podkreślenia wymaga również fakt, że przedmiotowe oznaczenie [...] zostało zgłoszone przez skarżącą spółkę jako znak towarowy słowny, a więc taki który pozbawiony jest jakiejkolwiek grafiki.

Również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Wspólnoty Europejskiej wskazuje, że oznaczenia ogólno-informacyjne, opisowe, potencjalnie przydatne, nie mogą być rejestrowane jako znaki towarowe i powinny pozostać ogólnie dostępne w obrocie handlowym (wyrok Sądu Pierwszej Instancji (izba ósma) z dnia 17 września 2008 r. – Prana Haus przeciwko OHIM (PRANAHAUS) T-226/07).

Jak słusznie przyjął Urząd Patentowy oznaczenie [...] może być traktowane jako slogan reklamowy.

Slogan reklamowy może zostać zarejestrowany również w Polsce jako znak towarowy, pod warunkiem że nie jest opisowy w stosunku do towarów czy usług, które ma oznaczać. Warto zarejestrować slogan reklamowy w przypadku, gdy faktycznie wyróżnia on przedsiębiorcę, jest nośnikiem informacji o pochodzeniu jego towarów lub usług. Ponadto, gdy pełni funkcję gwarancyjną, reklamową, z pewnością wtedy można rozważyć ochronę takiego znaku.

W ocenie Sądu nie ulega wątpliwości, że slogany podlegają ochronie jako znaki towarowe. Slogany, choć nie wymienione bezpośrednio w ustawie, są bowiem uważane za jeden z rodzajów znaków towarowych słownych. Zgłoszenie sloganu reklamowego jako znaku towarowego podlega jednak ocenie przez Urząd Patentowy na analogicznych zasadach, jak wszystkie inne rodzaje znaków towarowych .

Podstawowym warunkiem rejestrowalności sloganu jest, zatem ustalenie, że może on pełnić funkcję znaku towarowego, tzn. że nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego. Warunkiem udzielenia ochrony jest ponadto, by oznaczenie posiadało "dostateczne znamiona odróżniające". W praktyce oznacza to, że nie będzie podlegał ochronie jako znak towarowy taki slogan, który składa się z prostych, banalnych słów, pełni bardziej rolę komunikatu, informacji czy opisu niż oznaczenia, które byłoby w stanie odróżniać towary lub usługi danego przedsiębiorstwa od innych, obecnych na rynku.

Należy przy tym zaznaczyć, że reklamowy charakter znaku towarowego sam z siebie nie eliminuje uznania go za odróżniający. Przecież nie każdy slogan musi być zarejestrowany. Natomiast odrębne warunki wprowadzają przepisy ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych. Utworem według nich jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze.

Znamiona odróżniające sloganu jako znaku towarowego musza być dostatecznie odróżniające. Oznacza to, że w świadomości konsumenta dane oznaczenie będzie w stanie identyfikować pochodzenie produktu lub usługi z uprawnionym do tego znaku przedsiębiorcą. Chodzi więc jedynie o możliwość zapadnięcia w świadomości konsumentów, że dany towar lub usługa zostały wytworzone pod kontrolą konkretnego przedsiębiorcy i za jego zgodą. W taki jedynie sposób slogan jako znak towarowy będzie rozpoznawalny, a zarazem będzie mógł pełnić rolę cennego składnika majątku przedsiębiorstwa.

W niniejszej sprawie slogan [...] nie jest ani fantazyjny, nie ma również charakteru abstrakcyjnego w zw. z czym nie posiada znamion odróżniających pozwalających na uznanie go za znak towarowy.

Na zakończenie należy wskazać na ostatnią podstawę rozstrzygnięcia mianowicie na art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p., z którego wynika, że nie udziela się prawa ochronnego na oznaczenie, które ze względu na swoją strukturę może stworzyć ryzyko co do mylnego wyobrażenia o towarze lub usłudze, dla której oznaczenie jest przeznaczone.

W ocenie Sądu sygnowanie oznaczeniem [...] towarów, które nie są [...], wprowadza odbiorców w błąd w szczególności co do rodzaju towaru, czym wyczerpuje treść art. 131 ust. 1 pkt 3 p.w.p.

Na zakończenie należy wskazać, że każdy znak towarowy jest rozpatrywany całkowicie indywidualnie, w jego konkretnych uwarunkowaniach, z zachowaniem obowiązujących przepisów prawa i istniejącego stanu faktycznego. Wobec tego nie ma możliwości skutecznego powoływania się na inne decyzje czy orzeczenia wydane w odrębnych sprawach indywidualnych, które miałyby być podstawą do rozstrzygania niniejszej sprawy.

Sąd uważa, że zaskarżona decyzja nie narusza również prawa procesowego. Organ w sposób właściwy zgromadził materiał dowodowy, dający podstawę do przyjęcia, że w niniejszym przypadku zachodzi konieczność odmowy udzielenia prawa ochronnego na oznaczenie zgłoszone przez Skarżącą. Subsumcja stanu faktycznego nastąpiła przy właściwej interpretacji i zastosowaniu przepisów prawa materialnego.

W tym stanie rzeczy Sąd uznał zarzuty skargi za bezzasadne i na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w wyroku.