Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Monika Niedźwiedź Sędziowie: WSA Sebastian Pietrzyk WSA Piotr Fronc (spr.) Protokolant: sekretarz sądowy Joanna Biegalska – Ciepacz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 stycznia 2024 r. sprawy ze skargi M. M. na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. nr C/2709/22 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru ''Piastowska II'' I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej obejmującej obszar oznaczony jako "MNos.1" w zakresie nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...] obręb [...], jednostka ewidencyjna K. II. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz skarżącego M. M. kwotę 797 zł (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 13 listopada 2023 r., M. M., na podstawie art. 50 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) w zw. z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (obecnie tekst jedn. Dz. U. z 2023 r. poz. 40), wniósł skargę na uchwałę nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II" (dalej: Uchwała) w części, tj. w zakresie dotyczącym ustalenia przeznaczenia działki ewidencyjnej nr [...], obręb ewidencyjny nr K. , jako obszaru oznaczonego symbolem MNos.1, a to jako terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej, położonego na obszarze osuwiska, o podstawowym przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, na którym to terenie ustalony został zakaz lokalizacji nowych budynków.

Zaskarżonej Uchwale zarzucono naruszenie:

a) art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 września 2023 r. (dalej: u.p.z.p.) poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego gminy w sposób naruszający prawo własności skarżącego, które to naruszenie polega na ustaleniu – wbrew zapisom Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta Krakowa (dalej: Studium) - przeznaczenia terenu działki ewidencyjnej nr [...], obrąb [...], jako obszaru oznaczonego symbolem MNos.1 (teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej, położony na obszarze osuwiska, o podstawowym przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną), a w konsekwencji wykluczenia możliwości sytuowania przez właściciela nowych budynków na tym terenie,

b) art. 20 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 u.p.z.p., w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 września 2023 r., polegające na:

i. określeniu przeznaczenia terenu, na którym znajduje się działka ewidencyjna nr [...], obręb [...] w sposób sprzeczny z ustaleniami Studium, a to jako: terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej, położony na obszarze osuwiska, o podstawowym przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną (MNos.1), gdzie Studium przewiduje na tym obszarze kategorię przeznaczenia terenu MN (tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej),

ii. wyłączeniu możliwości sytuowania nowych budynków na terenie działki ewidencyjnej nr [...], obręb [...] bez przeprowadzenia wyprzedzającego rozpoznania geologicznego uwarunkowań związanych z osuwaniem się mas ziemnych na obszarze tej działki, które to uwarunkowania - stosownie do zapisów Studium - należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania (lub jego wyłączeniu z możliwości takiego zainwestowania) podczas sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych,

c) art. 32 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 u.p.z.p. w brzmieniu obowiązującym przed dniem 24 września 2023 r., poprzez przekroczenie granic władztwa planistycznego organu, co skutkowało naruszeniem zasady równości i nieuzasadnionym oraz nadmiernym ograniczeniem istoty prawa własności skarżącego polegającym na wyłączeniu możliwości zabudowy działki ewidencyjnej nr [...], obręb [...], podczas gdy sąsiednie działki o podobnych uwarunkowaniach mogły zostać zabudowane.

Mając na uwadze powyższe skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II" w części graficznej obejmującej załącznik nr 1 (rysunek planu) w zakresie oznaczenia symbolem MNos.1 działki ewidencyjnej nr [...], obręb [...] oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na wstępie uzasadnienia skargi skarżący wyjaśnił, że jest właścicielem działki nr [...], obręb nr [...] K. , dla której Sąd Rejonowy dla Krakowa-Podgórza w Krakowie, IV Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr [...] Działka jest nieruchomością niezabudowaną o powierzchni 0,0948 ha i położona jest w dzielnicy VII miasta Krakowa - Z., w kwartale ulic: K. J., dr. M. O.-O., J. S. oraz E. i S. F.. Działka położona jest w całości na obszarze objętym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego "Piastowska II" (dalej: Miejscowy Plan "Piastowska II") przyjętym uchwałą nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II".

Dalej wyjaśniono m.in., że na potrzeby sporządzenia Miejscowego Planu "Piastowska II" ustalono, że w rejonie, w którym położona jest działka, istnieje osuwisko oznaczone nr ID 76924 (wg bazy Systemu Osłony Przeciwosuwiskowej SOPO). Granice osuwiska oznaczono na załączniku graficznym do Miejscowego Planu. Zgodnie z Mapą osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi dla Miasta Krakowa nr M-34-64-D-d-l omawiane osuwisko jest częściowo aktywne, a częściowo nieaktywne. Teren spornej działki znajduje się na nieaktywnej części osuwiska.

I tak, przeznaczenie działki skarżącego określono w załączniku graficznym do Uchwały jako MNos.1, które w Miejscowym Planie "Piastowska II" stosowane jest do terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej, położonych na obszarze osuwiska, o podstawowym przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę mieszkaniową.

Tymczasem, Studium w żaden sposób nie ogranicza możliwości sytuowania nowej zabudowy na opisanym wyżej terenie, a wręcz przeciwnie, zarówno w opisie, jak i w części graficznej przewiduje możliwość uzupełniania zabudowy nową zabudową mieszkaniową jednorodzinną (obok utrzymania tej dotychczasowej).

Z powyższego zdaniem skarżącego wynika, że Miejscowy Plan "Piastowska II" jest - w zakresie przeznaczenia terenu, na którym położona jest działka skarżącego - niezgodny ze Studium. Stosownie zaś do treści art. 9 ust. 4 u.p.z.p., ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Skarżący zauważył, że Studium (na stronie 108 Tomu nr II) przewiduje szczególne zasady postępowania w odniesieniu do terenów zagrożonych ruchami masowymi ziemi, ograniczając jednak swobodę organu w kształtowaniu przeznaczenia tego rodzaju terenów (tj. w sposób odmienny od ustaleń Studium). Obliguje bowiem organ do wykonania wyprzedzającego rozpoznania geologicznego terenu przed ustaleniem - innego niż przewidziane w Studium - przeznaczenia tego terenu w planie miejscowym. Wymóg wyprzedzającego rozpoznania geologicznego dotyczy właśnie takich terenów, jak te na którym znajduje się działka skarżącego. Takie badanie w toku sporządzania Miejscowego Planu "Piastowska II" nie zostało natomiast w ogóle przeprowadzone.

Według dokumentu klasyfikującego osuwiska ziemne występujące na terenie miasta Krakowa pn. "Zestawienie osuwisk na terenie miasta Krakowa", osuwisko, na obszarze którego znajduje się sporna działka, jest jedynie częściowo aktywne. Według danych dostępnych w Systemie Osłony Przeciwosuwiskowej prowadzonym przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy, obszary położone przy północnej granicy osuwiska są nieaktywne geologicznie. Działka skarżącego znajduje się - zgodnie z mapą osuwisk (M-34-64-D-d-l) - na nieaktywnej części osuwiska, a jego granice, które położone są najbliżej działki, zostały wyznaczone jedynie jako przypuszczalne. W związku z tym – jak twierdzi skarżący - nie jest pewnym, czy sporna działka w ogóle położona jest na terenie osuwiska, czy może znajduje się poza jego obszarem. W toku sporządzania Miejscowego Planu organ naruszył zapisy Studium w zakresie, w jakim zobligowany był do przeprowadzenia wyprzedzającego rozpoznania geologicznego, które potwierdzałoby lub wykluczało możliwość zabudowy działki. Organ nie dokonał zatem ustalenia, czy znajduje się ona na obszarze zdatnym do zagospodarowania pod zabudowę, lecz arbitralnie i bez żadnych podstaw dokonał wykluczenia możliwości sytuowania zabudowy na terenie działki. Zdaniem skarżącego, jeżeli stosowne badanie nie zostało przeprowadzone, to ustalenia poczynione w Miejscowym Planie, jako sprzeczne z zapisami Studium, są nieważne.

Dalej, skarżący stwierdził, że dokument pod nazwą "Uzasadnienie Rozwiązań Planistycznych zawartych w projekcie MPZP Piastowska II - październik 2022 r." na stronie 11 i 12 (pkt. 5) ma, jak się wydaje, przedstawiać argumentację zmierzającą do uzasadnienia odstąpienia przez organ od wymogów Studium i wyznaczenia obszarów MNos.1-MNos.4. Skarżący wywiódł jednak, że wnioski płynące z analizy tego uzasadnienia są przeciwne do zamierzonych. Organ - wbrew stawianej w tym dokumencie tezie - nie wykazuje, że istnieją podstawy do zmiany przeznaczenia obszarów MN (wynikających ze Studium) na MNos (ustalonych ostatecznie w Miejscowym Planie "Piastowska II"), a w szczególności, że wykonane zostało wyprzedzające rozpoznanie terenu pozwalające na taką zmianę.

Organ na stronie 11 i 12 dokumentu "Uzasadnienie Rozwiązań Planistycznych zawartych w projekcie MPZP Piastowska II" wskazuje jedynie, że:

1. na potrzeby oznaczenia obszarów osuwisk na rysunku planu sporządzona została "Mapa osuwisk w skali 1:2000 dla obszaru objętego projektem mpzp obszaru Piastowska II" - sierpień 2020 r., - stanowiąca uszczegółowienie granic osuwisk,

2. z przeprowadzonych przez Państwowy Instytut Geologii-PIB badań wynika, że w południowej części obszaru objętego MPZP "Piastowska II" znajdują się osuwiska. W związku z tym w planie miejscowym nie przewiduje się wyznaczenia terenów przeznaczonych pod zabudowę w miejscach występowania osuwisk".

Z powyższego skarżący wywnioskował, że działania organu sprowadzały się do uszczegółowienia granic osuwiska poprzez sporządzenie mapy geodezyjnej w skali 1:2000, co nie stanowiło podstawy do uznania, że organ w toku sporządzania Miejscowego Planu "Piastowska II" dokonał weryfikacji możliwości zabudowy i zagospodarowania tego terenu.

W pozostałej części tego Uzasadnienia Rozwiązań Planistycznych organ cytuje zapisy Studium intepretując je błędnie i wybiórczo, wprost wskazując na zapis Studium określający kierunek zmian dla jednostki urbanistycznej nr 19, w ramach którego dopuszczona została kontynuacja zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w rejonie ul. Królowej Jadwigi z możliwością przekształcania zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej w zabudowę usługową, mimo, że Studium dopuszcza w tym zapisie wprost kontynuację zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wzdłuż ulicy Królowej Jadwigi (co oznacza, że dopuszczalne jest tam sytuowanie nowych budynków). Organ pomija ten fakt odnosząc się wyłącznie do kwestii wyznaczenia strefy usług, z zaznaczeniem braku możliwości rozbudowy i nadbudowy budynków (co jest już niezgodne z przeznaczeniem tego obszaru w Studium). Poza tym, organ odwołał się do zapisów Studium wprowadzających wymóg uprzedniego rozpoznania uwarunkowań geologicznych terenu przed zmianą zagospodarowania terenu w Miejscowym Planie – nie wykazując jednocześnie w żaden sposób spełnienia tych wymogów przy tworzeniu Miejscowego Planu "Piastowska II".

Skarżący podniósł też, że Uzasadnienie Rozwiązań Planistycznych nie zawiera argumentacji, która wskazywałaby, że organ miał podstawy do dokonania zmiany przeznaczenia tego obszaru i wyłączenia terenu spornej działki z możliwości sytuowania na niej nowej zabudowy, w szczególności, że obszar osuwisk w Miejscowym Planie "Piastowska II" nie został wyznaczony w oparciu o wyniki jakiegokolwiek wyprzedzającego badania geologicznego terenu. Organ wyznaczył granicą Osuwiska wyłącznie na podstawie opracowania pn. "Mapa osuwisk w skali 1:2000 dla obszaru objętego projektem mpzp obszaru Piastowska II" - sierpień 2020 r., które stanowi wyłącznie uszczegółowienie granic osuwisk, a nie ustalenie, czy tereny osuwisk nadają się do zainwestowania czy też nie. Ponadto część granic osuwiska ma charakter przypuszczalny, w związku czym trudno nawet mówić, że jego granice zostały uszczegółowione.

W konsekwencji wskazane powyżej opracowanie, jako uzasadnienie do wyznaczenia w Miejscowym Planie "Piastowska II" terenów osuwiska, w istocie nie spełnia wymogów stawianych przez Studium dotyczących przeprowadzenia wyprzedzających badań geologicznych.

Skarżący zauważył dodatkowo, że Studium nie przewiduje takiej kategorii przeznaczenia terenów jak MNos., co również wskazuje na sprzeczność zapisów Miejscowego Planu "Piastowska II" z postanowieniami Studium.

W odpowiedzi na skargę organ planistyczny wniósł o oddalenie skargi w całości z uwagi na jej bezzasadność.

W swoim piśmie procesowym organ podniósł, że z dokumentu Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa obowiązującego w dacie uchwalenia skarżonego planu (w brzmieniu ustalonym uchwałą Nr CXII/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), dla terenów osuwisk, na których położona jest działka skarżącego, wskazano jako jeden z kierunków zmian struktury funkcjonalno-przestrzennej miasta (zasadę rozwoju struktury urbanistycznej) skuteczniejszą ochronę przed osuwiskami (por. Tom II Studium, strona 43). Z kolei wśród głównych kierunków rozwoju i ochrony środowiska przyrodniczego przyjęto, że polityka przestrzenna w zakresie kształtowania systemu przyrodniczego i ochrony wartości przyrodniczych ma za zadanie właściwe zagospodarowanie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych oraz wyłączanie z zabudowy zinwentaryzowanych osuwisk, a zadania te będą realizowane poprzez: ochronę prawną obszarów i obiektów, wyłączenie z zabudowy terenów istotnych dla funkcjonowania środowiska lub wprowadzenie takich standardów zabudowy .i zagospodarowania, które będą zabezpieczały przed niekorzystnym ich przekształceniem oraz przyczynią się do eliminacji głównych zagrożeń na terenach o dużej wrażliwości (por. Tom II Studium, strona 88). Natomiast szczegółowe wytyczne dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w zakresie środowiska przyrodniczego zostały zamieszczone w Tomie III Studium. Jedną z tych wytycznych jest wykluczenie z zabudowy zinwentaryzowanych osuwisk oraz wyznaczenie obszarów zagrożonych wystąpieniem ruchów masowych, których ewentualne zagospodarowanie musi przewidywać przeciwdziałania propagacji procesów geodynamicznych (por. Tom II Studium, strony 106 - 107). Studium stanowi także, że obszary, na których występują ruchy masowe oraz obszary zagrożone takimi ruchami zostały oznaczone na rysunku Studium z podaniem charakteru zagrożenia. Podkreślono również, że dla terenów gdzie występują osuwiska, a Studium wskazuje je do zainwestowania, to wskazanie to nie jest wiążące, a nadrzędne znaczenie posiada tutaj uwarunkowanie związane z osuwaniem się mas ziemnych, które należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi (por. Tom II Studium, strona 108).

W ustaleniach studialnych dedykowanych w sposób szczególny terenowi obejmującemu teren działki skarżącego (jednostka urbanistyczna nr 19 o nazwie Wola Justowska), w zakresie standardów przestrzennych dla tego rejonu miasta wyartykułowano, iż w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych.

Podkreślono, że w związku z powyższym zapisem studialnym dokonano rozpoznania w zakresie uwarunkowań geologicznych na potrzeby sporządzanego wówczas projektu skarżonego planu miejscowego. A mianowicie, w latach 2017-2018 w granicach miasta Krakowa przeprowadzono prace badawcze w ramach ogólnopolskiego projektu o nazwie III etap Systemu Osłony Przeciwosuwiskowej (SOPO). W wyniku realizacji działań w ramach projektu SOPO, przeprowadzonych przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy, Gmina Miejska Kraków otrzymała opracowanie w postaci "Mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi w skali 1:10 000" (rok wykonania 2018). Opracowanie to - oprócz mapy -zawiera również tekstowe objaśnienia. Zostały wówczas także opracowane kolejne aktualizacje Kart Rejestracyjnych Osuwisk.

W roku 2020, w wyniku podjętych na zlecenie Urzędu Miasta Krakowa czynności, służących opracowaniu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "Piastowska II", Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy dokonał ponownej weryfikacji zasięgów występowania osuwisk wynikającego z projektu SOPO do skali niezbędnej dla potrzeb projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tj. 1:2000. W ramach wówczas zrealizowanych ponownych czynności zostały także zaktualizowane Karty rejestracyjne osuwisk zlokalizowanych w granicach tego planu (...).

Prezydent Miasta Krakowa sporządził projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z ustaleniami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Zgodnie natomiast z art 15 ust. 2 pkt 7 ww. ustawy planistycznej, w planie miejscowym określa się obowiązkowo granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, na podstawie odrębnych przepisów, terenów górniczych, a także obszarów szczególnego zagrożenia powodzią, obszarów osuwania się mas ziemnych. Opracowanie, na którym oparł się organ sporządzający projekt skarżonego planu miejscowego odzwierciedlając w treści projektu planu występowanie terenów osuwiskowych, sporządzone zostało przez instytucję pełniącą w myśl art 163 ust. 1 Prawa geologicznego i górniczego, państwową służbę geologiczną. Do zadań Państwowego Instytutu Geologicznego - zgodnie z art. 162 Prawa geologicznego i górniczego - należy między innymi rozpoznawanie i monitorowanie zagrożeń geologicznych.

W "Objaśnieniach do mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi - 2018 r." zawarto między innymi następujące sformułowania:

Strona 17 - Wnioski (...) Większe osuwiska, ze względu na rozmiar i przebieg powierzchni poślizgu są bardzo trudne do skutecznego zabezpieczenia, dlatego najlepszym rozwiązaniem wydaje się być pozostawienie ich bez zabudowy a na stokach zabudowanych utrzymanie sprawnego systemu odwodnienia odprowadzającego wody opadowe i roztopowe poza obszar osuwiska.

Strona 18 i dalsze - Zalecenia dla administracji publicznej dotyczące zagospodarowania przestrzennego (...) Sposób zagospodarowania terenu tam, gdzie zjawiska osuwiskowe występują, leży w gestii jednostek samorządu terytorialnego i powinien być uzależniony od stopnia ryzyka osuwiskowego akceptowalnego przez społeczności lokalne oraz władze gminy.

Osuwiska nieaktywne (...) Pomimo względnej stabilizacji osuwisk nieaktywnych ryzyko strat związane z ponownym ich uruchomieniem jest wysokie.

(...) Należy mieć na uwadze, że mimo dużych możliwości technicznych budowy w tzw. warunkach trudnych, nadmierne zabudowywanie stoków podatnych na osuwanie może prowadzić do obniżenia ich stateczności i uruchomienie się osuwisk.

Opracowując projekt skarżonego Planu Miejscowego, uwzględniając podane wyżej zalecenia wzięto również pod uwagę opinię nr 104/2020 Komisji Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Rady Miasta Krakowa z dnia 9 marca 2020 r. (opinia powstała w toku sporządzania innego planu miejscowego), w treści której wyrażono negatywne stanowisko radnych miejskich - członków Komisji, w sprawie dopuszczenia ewentualnej zabudowy na terenach osuwisk nieaktywnych, wydane w toku sporządzania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Kosocice II", oraz wskazano wytyczne dla podobnych zapisów w innych planach zagospodarowania przestrzennego.

Zatem przyjęcie stosownych polityk przestrzennych względem uwarunkowań wynikających z zagrożeń związanych ze zjawiskami powierzchniowych ruchów masowych, również w ocenie zaprezentowanej przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy, leży po stronie danej gminy i dokonanie ustaleń dotyczących kształtowania polityki przestrzennej w rejonach występowania wrażliwych uwarunkowań, w tym przypadku wynikających z zagrożenia wystąpienia zjawisk osuwania się mas ziemnych, stanowi zbiór rozwiązań kształtujący politykę przestrzenną gminy.

Organ planistyczny podniósł, że dedykowany dla obszarów osuwisk w skarżonym planie miejscowym zakaz budowy nowych obiektów budowlanych oraz rozbudowy i nadbudowy istniejących obiektów budowlanych stanowi wyraz realizacji celów dotychczas przyjętej przez miasto polityki przestrzennej związanej z zapobieganiem ruchom masowym ziemi i ich skutkom.

Wskazano też, że funkcja działki skarżącego ujęta w zapisach Studium i ich przeznaczenie w skarżonym planie miejscowym pozostają wspólne: budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne. Natomiast zakaz wznoszenia nowych budynków w oznaczonych w planie osuwiskach nie został wprowadzony dowolnie czy bez uzasadnienia - wręcz przeciwnie, znajduje pełne uzasadnienie w przywołanych wyżej okolicznościach i dokumentach.

Nie budzi w związku z powyższym wątpliwości organu, że osuwisko występujące w części obszaru skarżonego planu, w tym na terenie działki skarżącego, uzasadnia przyjęte przez organy planistyczne ograniczenia możliwości inwestycyjnych w ramach przeznaczenia terenu MNos.1 w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz.U. z 2022 r. poz. 2492) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego, jak również inne niż określone w pkt 5 akty organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 6). Z kolei, jak stanowi art. 134 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że wniesiona skarga jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności Sąd zwraca uwagę, że sprawa w analogicznym stanie prawnym była przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie i została zakończona wyrokiem z dnia 16 czerwca 2023 r., sygn. akt II SA/Kr 203/23. Sąd rozpoznający sprawę niniejszą argumentację w powyższym wyroku podziela i przyjmuje za własną.

I tak, odnosząc się do legitymacji skarżącego do wywiedzenia skargi, Sąd miał na uwadze, że skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust 1 ustawy o samorządzie gminnym. Stosownie do tego przepisu, każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym określonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest, zatem przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego i otwiera drogę do jej merytorycznej oceny. Ocena ta zaś dotyczy charakteru naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego występuje wówczas, gdy jest ono konsekwencją naruszenia obiektywnego porządku prawnego (normy prawa materialnego lub procesowego).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na stronie skarżącej spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną uchwałą polegający na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienia (wyrok SN z dnia 7 marca 2003 r., sygn. akt III RN 42/02, opub. w OSNP z 2004 r., nr 7, poz. 114, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 9 września 2004 r., sygn. akt II SA/Bk 364/04, opub. w Lex nr 173736). Ponieważ do wniesienia skargi nie legitymuje stan jedynie zagrożenia naruszeniem, stąd w skardze należy wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawem chronionego interesu lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1563/04, opub. w LEX nr 171196; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2006 r., sygn. akt II OSK 1127/05, opub. w LEX nr 194894). O powodzeniu skargi z art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym przesądza wykazanie, albo przynajmniej wskazanie przez skarżącego naruszenia przez organ gminy konkretnego przepisu prawa materialnego lub chociażby prawa chronionego w drodze ustawy, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżącego.

Interes ten powinien być jednak bezpośredni i realny (wyrok NSA z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt OSK 715/05, opub. w LEX nr 192482; wyrok NSA z dnia 4 września 2001 r., sygn. akt II SA 1410/01, opub. w Lex nr 53376; postanowienie NSA z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt II SA 1933/95, opubl. w ONSA z 1996 r., nr 4, poz. 170; wyroki WSA w Białymstoku z dnia 4 maja 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 764/06 i sygn. akt II SA/Bk 763/05).

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie skarżący – jako właściciel nieruchomości w postaci działki ewidencyjnej nr [...], obrąb [...] K. położonej w obszarze obowiązywania zaskarżonej uchwały planistycznej "Piastowska II" wykazał swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o samorządzie gminnym.

Jest to interes indywidualny, bezpośredni i realny, wynikający z normy obowiązującego prawa (art. 31 ust 3 Konstytucji RP, art. 140 Kodeksu cywilnego), naruszony aktem prawa miejscowego. To stwierdzenie naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę otwiera mu drogę do merytorycznego rozpoznania skargi ( wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1539/09) i przyznaje skarżącemu legitymację do jej wniesienia na podstawie art. 6 ust. 1 i ust 2 pkt 1 u.p.z.p.

Podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Brak jest podstaw do uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy interes prawny lub uprawnienie skarżącego zostaje naruszony, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 u.p.z.p. władztwa planistycznego. Wadliwymi ustaleniami planu będą, zatem wyłącznie te jego ustalenia, które naruszają przepisy prawa oraz te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień.

Dostrzeżenie takich wadliwości przez Sąd rozpoznający niniejszą skargę prowadzi do stwierdzenia nieważności uchwały planistycznej nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II" w części tekstowej i graficznej obejmującej obszar oznaczony jako "MNos.1" w zakresie nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...], obrąb [...] K.

Z przepisów art. 9 ust. 4, art. 14 ust 5, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wynika obowiązek organów planistycznych do zachowania zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z przepisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Przepis art. 9 ust. 4 u.p.z.p. stanowi, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 u.p.z.p. wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych (art. 20 ust. 1 zd. 1).

Stosownie do art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą treści merytorycznej, a więc obejmują badanie zawartości planu miejscowego, braku naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowiska organów uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.z.p. w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium". Ustalenia studium określające kierunki zagospodarowania przestrzennego (jego perspektywy) a także same uwarunkowania zagospodarowania przestrzennego mają wiążące znaczenie dla organu gminy przy sporządzaniu planu miejscowego (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.). Niezgodność planu miejscowego z ustaleniami studium skutkuje tym, że dochodzi do naruszenia zasad sporządzenia planu miejscowego.

Chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to, jako akt planistyczny, określa politykę przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia planu miejscowego są konsekwencją zapisów studium (z uzasadnienia wyroku NSA w Warszawie z 25 kwietnia 2012 r sygn. akt II OSK 329/12). Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie tylko jest aktem określającym założenia lokalnej polityki przestrzennej, lecz także zawiera ustalenia wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz elementy regulacyjne w postaci lokalnych zasad zagospodarowania. Studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie. Studium ma być z założenia aktem elastycznym, który stwarzając nieprzekraczalne ramy swobody planowania miejscowego, pozwala na maksymalne uwzględnienie warunków i potrzeb lokalnych przy tworzeniu regulacji planów miejscowych (Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pod red. prof. Z. Niewiadomskiego, 7. Wydanie C.H. Beck , Warszawa 2013, str. 79-81).

Analiza postanowień obowiązującego w Mieście Krakowie Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz ich konfrontacja z postanowieniami kwestionowanego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzi do wniosku, że postanowienia planu w zaskarżonym zakresie nie są zgodne ze studium.

Zgodnie z zapisami zaskarżonego planu miejscowego teren obejmujący działkę skarżącego oraz nieruchomości sąsiednie zakwalifikowano jako teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej położony na obszarze osuwiska, o przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, oznaczony symbolem MNos.1 (§ 18 ust 1 uchwały). W wyznaczonym terenie ustalono m.in. zakaz lokalizacji nowych budynków (§ 18 ust 3 uchwały).

Taka sytuacja zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Zarzuty skargi są zasadne, zaskarżona uchwała w części tekstowej i graficznej obejmującej obszar oznaczony jako "MNos. 1" w zakresie nieruchomości stanowiącej działkę ewidencyjną nr [...], obręb [...] jednostka ewidencyjna K. uchwalona została z przekroczeniem przez organ granic przysługującego mu władztwa planistycznego oraz nadmiernym (nieproporcjonalnym i nieuzasadnionym), a także naruszającym istotę prawa własności ograniczeniem uprawnień skarżącego wynikających z prawa własności nieruchomości położonych na terenie objętym planem, a tym samym ograniczeniem prawa własności skarżącego do nieruchomości. Wynikało to z naruszenia postanowień aktualnie obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (Uchwała Rady Miasta Krakowa Nr XII/87/03 z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmieniona Uchwałą Rady Miasta Krakowa Nr XCIII/1256/10 z dnia 3 marca 2010 r. zmieniona Uchwałą Nr CX/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), w świetle których

Wprawdzie w II Tomie dokumentu Studium wskazano cyt. (....) Dla terenów gdzie występują osuwiska, a Studium wskazuje je do zainwestowania, to wskazanie to nie jest wiążące. Nadrzędne znaczenie posiada tutaj uwarunkowanie związane z osuwaniem się mas ziemnych, które należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi (strona 108 Tom II Studium). W Studium wskazano też, że "w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych (Tom III Wytyczne do planów miejscowych str. 109)

– do czego organ odwołuje się w odpowiedziach na skargi, jednakże w przypadku omawianej działki ustalono przeznaczenie terenu skarżących wbrew zapisom Studium, które nakazywało przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi, czego organ w odniesieniu do działki nr [...] nie dokonał, a co zasadnie zarzuciła i wyjaśniła skarga, której argumentację Sąd podziela.

Jakkolwiek studium nie jest aktem prawa miejscowego, a aktem prawa wewnętrznego, to jako akt planistyczny kształtuje politykę przestrzenną gminy i wiąże organy gminy przy sporządzeniu i uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 9 ust. 4 oraz art. 20 ust. 1 u.p.z.p.). Ustalenia planu miejscowego stanowią konsekwencję ustaleń studium. Dysponując władztwem planistycznym gmina może zmienić w planie miejscowym dotychczasowe przeznaczenie określonych obszarów gminy, ale jedynie w granicach zakreślonych ustaleniami studium. Tym samym istnieje ścisły związek pomiędzy studium i planem miejscowym, który sprawia, że nie można zasadnie twierdzić, iż studium nie ma żadnego znaczenia dla właściciela nieruchomości. Wręcz przeciwnie, studium, mimo że nie jest aktem prawa miejscowego, poprzez to, że wiąże organy gminy przy uchwalaniu planu miejscowego, ma istotne znaczenie dla kształtowania sytuacji prawnej właściciela nieruchomości położonej na terenie gminy (tak postanowienie NSA z 12 lutego 2016 r., II OSK 260/16, NZS 2016/2/2). Określone obszary gminy mogą być przeznaczone w planie miejscowym pod funkcje danego rodzaju, jeśli wcześniej w studium gmina wskaże te obszary jako przewidziane pod takie funkcje. Konsekwencją powyższej zasady jest treść art. 15 ust. 1 u.p.z.p., który obliguje organ gminy do sporządzenia projektu planu zgodnie z zapisami studium (tak wyrok NSA z z dnia 1 października 2015 r., II OSK 626/14, LEX nr 2002690). Podobne stanowisko zawarł NSA w wyroku z dnia z dnia 12 lutego 2013 r., II OSK 2460/12, LEX nr 1351346: "1. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy jest dokumentem planistycznym stanowiącym po 2003 r. niejako szkielet planistyczny gminy, który nie jest tylko, jak przed tą datą, prognozą określającą politykę przestrzenną gminy, lecz zawierającą konkretne uwarunkowania przejawiające się m.in. w precyzyjnym (choć w ogólniejszej skali niż plan) określeniu granic poszczególnych obszarów, co wynika z treści art. 10 ust. 2 pkt 3-16 u.p.z.p. 2. Zgodność miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie może być rozumiana ogólnie. 3. Nie kwestionując kompetencji jednostki samorządu terytorialnego do kształtowania ładu przestrzennego i prowadzenia polityki przestrzennej na swoim terenie, trzeba wskazać, iż wyrażana w planie zagospodarowania przestrzennego swoboda kształtowania ładu przestrzennego i zrównoważonego rozwoju mieścić się musi w granicach zakreślonych przez ustawy i pozostawać w zgodności z uwarunkowaniami zakreślonymi w obowiązującym studium".

Zgodnie z cytowanymi już wyżej zapisami Studium "w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych" (...); Sam fakt istnienia osuwiska nie może być równoznaczny z zakazem zabudowy, chyba że w trakcie procedury planistycznej dokonano badania geologicznego terenu objętego osuwiskiem. Tak się wbrew stanowisku Gminy w odniesieniu do działki skarżącego nie stało. Organ bowiem oparł się na ogólnych badaniach geologicznych przeprowadzonych w latach 2017- 2018, które z kolei nawiązywały i miały swoją podstawę we wcześniejszych jeszcze badaniach z 1013r. Oba zatem badania nie dość że bardzo ogólne, to nie zostały przeprowadzone w ramach i na użytek procedury planistycznej , czego wymagały zapisy Studium. Co więcej jak wynika z załączonego do akt sprawy Opracowania Ekofizjograficznego z listopada 2020r ( tom 3 Dokumentacji Planistycznej) sporządzonej właśnie stricte na potrzeby badanej procedury planistycznej wynikają inne wnioski i zalecenia, niż w odniesieniu do działki skarżącego wysnuł organ zakazując na niej jakiejkolwiek zabudowy. Opracowanie obejmuje i odnosi się do różnych aspektów związanych z terenem objętym przedmiotowym planem. Opisuje również szczegółowo również poszczególne osuwiska znajdujące się na obszarze objętym planem. Wymieniono tam również ( strona 38 – 39 Opracowania ) osuwisko nr 76942, na obszarze którego znajduje się działka skarżącego nr [...] – wskazując, iż jest to osuwisko nieaktywne. Jednocześnie wskazano, tam cyt: "Wszelkie prace budowlane powinny zostać poprzedzone wykonaniem dokumentacji geologiczno-inżynierskiej , na podstawie której zostanie określona analiza ryzyka prowadzenia inwestycji na terenie osuwiskowym, a także zalecenia odnośnie proponowanych sposobów zabezpieczenia dla planowanej inwestycji". Zatem cytowane Opracowanie będące w istocie dokumentem sporządzonym w toku i na użytek procedury planistycznej nie zaleca zakazu inwestycji na terenie objętym skargą, a jedynie wskazuje wytyczne, jakie czynności winny zostać podjęte w przypadku zainwestowania terenu na etapie poprzedzającym planowane prace budowlane.

W tej sytuacji ingerencja zaskarżonego miejscowego planu w przysługujące skarżącemu prawo własności nieruchomości ( kategorycznie zakazująca zabudowy działki) jest stanowczo zbyt daleko idąca, zwłaszcza w kontekście wyłączenia prawa zabudowy nieruchomości na cele mieszkalne. W sąsiedztwie nieruchomości skarżącego właściciele innych nieruchomości (mających analogiczne uwarunkowania geologiczne) skutecznie zrealizowali swoje prawo do zabudowy. Organ naruszył określoną w art. 32 ust 1 Konstytucji RP zasadę równości przez wyłączenie działek skarżącego z zabudowy w sytuacji, gdy właściciele nieruchomości sąsiednich o podobnych uwarunkowaniach uzyskali możliwość zabudowy.

Raz jeszcze podkreślić należy, iż w ustaleniach Studium dotyczących terenu zajmowanego m. in. przez działkę skarżącego , w zakresie standardów przestrzennych dla tego rejonu miasta szczególnie wyartykułowano, że w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych. Ja już wyżej powiedziano, w trakcie procedury planistycznej jedynie ogólnie dokonano rozpoznania w zakresie uwarunkowań geologicznych na potrzeby sporządzanego projektu planu miejscowego, powołano się na prace podjęte w latach 2017-2018 w granicach miasta Krakowa, kiedy to przeprowadzono prace badawcze w ramach ogólnopolskiego projektu o nazwie III etap Systemu Osłony Przeciwosuwiskowej (SOPO). Opracowanie sporządzone na potrzeby Gminy Miejskiej Kraków przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy w postaci "Mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi w skali 1:10 000" (rok wykonania 2018) z tekstowymi objaśnieniami, następnie aktualizowane w innej skali wykorzystane w procedurze planistycznej jest jednak zbyt ogólne, aby mogło stanowić wystarczającą podstawę do ustanowienia całkowitego zakazu zabudowy na działkach skarżących. Możliwe jest przecież wykorzystanie nowoczesnej technologii budowlanej, tak by zminimalizować ryzyko osuwiskowe w wystarczającym stopniu do powodzenia inwestycji budowlanej i jej późniejszej bezpiecznej eksploatacji ( na co zwraca uwagę cytowane Opracowanie Ekofizjograficzne) . Materiały geologiczne w postaci mapy z objaśnieniami, na które powołuje się organ, są zbyt ogólne i nie są tym wymaganym, konkretnym i szczegółowym rozeznaniem geologicznym dla działki skarżącego. Takie szczegółowe materiały nie zostały sporządzone na etapie planistycznym. Zgodnie bowiem ze wskazaniami studium kwestie osuwiskowe należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi (por. Tom II Studium, strona 108). Jak wskazał NSA w wyroku z dnia 11 października 2022 r., II OSK 2472/21 "(...) nadrzędne znaczenie posiada tutaj uwarunkowanie związane z osuwaniem się mas ziemnych, które należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu miejscowego (...). Wyłączenie możliwości zabudowy byłoby zgodne ze Studium, gdyby za takim rozwiązaniem przemawiały wyniki przeprowadzonego w toku procedury planistycznej rozpoznania uwarunkowań geologicznych danego terenu".

Istotny brak takich materiałów spowodował, że podejmując uchwałę nie rozeznano we właściwy sposób celów polityki przestrzennej gminy w zakresie kształtowania systemu przyrodniczego i ochrony wartości przyrodniczych, która ma za zadanie właściwe zagospodarowanie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych w szczególności wprowadzenia takich standardów zabudowy i zagospodarowania, które przyczynią się do eliminacji głównych zagrożeń na terenach o dużej wrażliwości. Sąd w aktach planistycznych ani w odpowiedzi na skargę nie znalazł podstaw i uzasadnienia dla całkowitego wyłączenia działki nr [...] spod zabudowy.

Z tych względów stwierdzić należy, że postanowienia Uchwały w zakresie działki skarżącego podjęte zostały bez przeprowadzenia właściwego rozeznania geologicznego, bez szczegółowej opinii dotyczącej sytuacji geologicznej w tej konkretnie części terenu objętego planem. Organ naruszył ustalenia Studium w arbitralny sposób, z naruszeniem interesu prawnego skarżącego.

Te wszystkie przedstawione okoliczności sprawiają, że zaskarżona Uchwała w istotny sposób narusza zasady sporządzania planu.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 u.p.z.p. - w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się różnego rodzaju wartości, co w praktyce może prowadzić do sprzeczności interesów różnych osób a nawet konfliktów. Z jednej, bowiem strony uwzględnia się prawo własności (art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy), z drugiej zaś potrzeby interesu społecznego, wymagania ochrony środowiska, potrzeby ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi, rozwój infrastruktury i inne wyszczególnione w ustawie. Określając, w ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego, przeznaczenie terenu oraz sposób jego zagospodarowania i warunki zabudowy (art. 4 ust. 1 u.p.z.p.) organy gminy muszą rozważyć wszystkie wchodzące w grę interesy a powstające sytuacje konfliktowe rozstrzygać zgodnie z obowiązującym prawem. Obowiązek taki wynika, przede wszystkim z art. 2 Konstytucji RP. W rozpatrywanej sprawie w wystarczający sposób nie rozważono istotnego interesu skarżącego jako właściciela nieruchomości, któremu przysługuje prawo zabudowy. Organ planistyczny nie rozważył i nie zachował tych wartości podlegających ochronie we właściwy sposób.

Zarzuty skarżącego wykazały naruszenie jego prawa własności, co doprowadziło do stwierdzenia nieważności Uchwały.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p., nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części powoduje: naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. W tej normie ustawowej poszukiwać należy ewentualnych podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały. Biorąc pod uwagę wszystkie naprowadzone motywy należy stwierdzić, że w sprawie doszło do naruszenia wymienionych w skardze przepisów ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co przesądza o uznaniu zaskarżonej uchwały za wadliwą w zakresie wskazanym w skardze i w odniesieniu do działki skarżącego.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 28 ust 1 u.p.z.p. w zw. z art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a., jak w pkt II wyroku. Zasądzone koszty obejmują: wpis od skargi w wysokości 300 zł, opłatę za czynności radcy prawnego reprezentującego skarżącego - w wysokości 480 zł oraz opłatę od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.