Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia NSA Hieronim Sęk (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Marzena Łozowska, Protokolant Katarzyna Czuduk, po rozpoznaniu w dniu 7 września 2018 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej M.P. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 23 marca 2016 r. sygn. akt I SA/Lu 1035/15 w sprawie ze skargi M.P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w L. z dnia 6 sierpnia 2015 r. nr [...] w przedmiocie czynności kontrolnych postanawia uchylić postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie. NSA/wyr. 1 - wyrok

1. Postanowieniem z dnia 23 marca 2016 r., sygn. akt I SA/Lu 1035/15, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie odrzucił skargę M.P. (dalej: Skarżący) wniesioną w dniu 4 września 2015 r. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Lublinie (dalej: Dyrektor IS) z dnia 6 sierpnia 2015 r. w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez Sąd i akt podatkowych wynikało, że Skarżący w rozliczeniu podatku VAT za maj 2015 r. wykazał kwotę do zwrotu na rachunek bankowy. Z uwagi na to w dniu 6 lipca 2015 r. wszczęto kontrolę podatkową w zakresie wywiązywania się z obowiązujących przepisów o podatku VAT za ten okres rozliczeniowy, która według organu - a co Skarżący kwestionował - miała na celu sprawdzenie zasadności zwrotu. Następnie Skarżący w dniu 8 lipca 2015 r. złożył w ramach przepisów art. 84c ust. 1-3 ustawy z dnia 2 lipca 2014 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2015 r. poz. 584, z późn. zm.; dalej: u.s.d.g.) sprzeciw wobec podjęcia i wykonywania czynności kontrolnych. Po rozpatrzeniu sprzeciwu organ kontroli wydał postanowienie z dnia 13 lipca 2015 r. o kontynuowaniu czynności kontrolnych (w podstawie prawnej powołał art. 84c ust. 9 pkt 2 u.s.d.g. - przyp. NSA) Z kolei Skarżący wniósł zażalenie na to postanowienie (zgodnie z pouczeniem sformułowanym na podstawie art. 84c ust. 10 zdanie pierwsze u.s.d.g. - przyp. NSA), w wyniku czego Dyrektor IS postanowieniem z dnia 6 sierpnia 2015 r. utrzymał je w mocy (w podstawie prawnej powołał art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego, bez powoływania się na art. 84c ust. 10 zdanie drugie u.s.d.g. - przyp. NSA) Na to ostatnie postanowienie Skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, według pouczenia w nim zawartego.

3. Sąd uznał jednak, że sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego i skargę odrzucił jako niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a.

Odwołując się do treści przepisów art. 77 ust. 1, art. 79 ust. 1 i 2, art. 79a ust. 1, art. 80b, art. 84c ust. 1-3, 5, 9, 10 i 16 u.s.d.g. oraz art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.; dalej: P.p.s.a.) Sąd pierwszej instancji przyjął, że: - w orzecznictwie nie było jednolitych poglądów co do dopuszczalności drogi sądowej w tego typu sprawach jak niniejsza, tj. możliwości wniesienia skargi na postanowienie w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych; - z kolei w uchwale z dnia 13 stycznia 2014 r., sygn. akt II GPS 3/13 (ONSAiWSA 2014, nr 4, poz. 55), Naczelny Sąd Administracyjny przesądził, że na odmowę rozpatrzenia sprzeciwu wniesionego na podstawie art. 84c ust. 1 u.s.d.g. nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego; - zajęcie stanowiska o braku skargi opierało się generalnie na dwóch podstawach: po pierwsze, że postępowanie, którego przedmiotem jest rozpatrzenie sprzeciwu nie może być zaliczone do postępowania administracyjnego i po drugie, że w postępowaniu tym nie rozstrzyga się o obowiązkach lub uprawnieniach materialnoprawnych przedsiębiorcy; - sentencja powołanej uchwały wprawdzie stanowiła o niedopuszczalności zaskarżenia do sądu administracyjnego odmowy rozpatrzenia sprzeciwu, jednak motywy uchwałodawcze odnosiły się do zaskarżalności wszystkich ostatecznych rozstrzygnięć wydawanych na skutek rozpatrzenia sprzeciwu wobec podjęcia i wykonywania przez organy kontroli czynności, o których mowa w art. 84c u.s.d.g., w tym do przewidzianych w ust. 9 tego artykułu postanowień o odstąpieniu od czynności kontrolnych lub o ich kontynuowaniu; - zaakceptowanie argumentacji z uchwały prowadziło do wniosku, iż postanowienie w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych nie mieści się w żadnej z kategorii aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a.; - nadto ustawy szczególne nie przewidują właściwości sądów administracyjnych w tym zakresie.

4. Skarżący skargą kasacyjną zaskarżył postanowienie Sądu pierwszej instancji w całości, wnosząc o jego uchylenie.

Sądowi pierwszej instancji zarzucił naruszenie:

1) art. 3 § 1, § 2 pkt 2 i 4 oraz § 3, art. 58 § 1 P.p.s.a. w związku z art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 Kodeksu postępowania administracyjnego oraz art. 84c ust. 10 i 16 u.s.d.g. przez błędne przyjęcie, że na postanowienie Dyrektora IS utrzymujące w mocy postanowienie o kontynuowania czynności kontrolnych nie przysługiwała skarga do sądu administracyjnego i w konsekwencji wniesiona skarga podlegała odrzuceniu;

2) art. 2, art. 20, art. 22, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 184 w związku z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP przez niezastosowanie i wadliwe zamknięcie drogi sądowej poprzez uznanie, że na powyższe postanowienie Dyrektora IS nie przysługiwała skarga do sądu administracyjnego, w sytuacji, gdy stanowiska takiego nie daje się pogodzić z klauzulą demokratycznego państwa prawnego, zasadą ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, a także z konstytucyjnie chronionym prawem do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd; nadto może ono doprowadzić do ograniczenia wolności działalności gospodarczej.

5. Dyrektor IS nie złożył odpowiedzi na skargę kasacyjną.

6. Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym pełnomocnik Skarżącego wniósł o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Dodatkowo podniósł, że argumentację skargi kasacyjnej wzmacnia jego zdaniem wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. akt SK 37/15.

7. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

7.1. Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej (podstaw kasacyjnych), chyba że zachodzą przesłanki nieważności postępowania sądowego wymienione w § 2 powołanego artykułu. Takiego rodzaju przesłanek w niniejszej sprawie z urzędu nie odnotowano.

7.2. Jednocześnie Sąd ten miał prawo i obowiązek zarazem, niezależnie od zarzutów skargi kasacyjnej, zbadać z urzędu sprawę pod kątem istnienia podstaw do odrzucenia skargi albo do umorzenia postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym z uwagi na treść art. 189 P.p.s.a. (zob. uchwała NSA z dnia 8 grudnia 2009 r., sygn. akt II GPS 5/09, ONSAiWSA 2010, nr 3, poz. 40) W tym zakresie nie stwierdził jednak, aby zachodziła jakakolwiek przesłanka, która skutkowałaby koniecznością umorzeniem postępowania sądowego w pierwszej instancji.

Taka sama ocena jak w poprzednim zdaniu dotyczyła również wszystkich możliwych przesłanek do odrzucenia skargi. Naczelny Sąd Administracyjny najpierw jednak zbadał i uznał, że nie wystąpiły powody do odrzucenia skargi przewidziane w art. 58 § 1 pkt 2-5 i 6 P.p.s.a. Istnienie ich bowiem musiałoby skutkować na podstawie art. 184 in fine P.p.s.a. oddaleniem skargi kasacyjnej z równoczesnym przyjęciem, że zaskarżone postanowienie Sądu mimo błędnego uzasadnienia odpowiada prawu.

7.3. Natomiast co do kwestii odrzucenia skargi w oparciu o przesłankę przewidzianą w art. 58 § 1 pkt 1 P.p.s.a., której wystąpienie stwierdził Sąd pierwszej instancji, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego zapatrywanie takie było chybione, albowiem sprawa należała do właściwości sądu administracyjnego.

W pierwszej kolejności podkreślić trzeba było, że zakres przedmiotowy niniejszej sprawy sądowoadministracyjnej wykluczał orzekanie w warunkach wywodzonego z art. 269 § 1 P.p.s.a. związania uchwałą z dnia 13 stycznia 2014 r., sygn. akt II GPS 3/13. Związanie płynące z powołanego przepisu należy bowiem rozumieć jako związanie poglądem uchwałodawczym zawartym w sentencji uchwały. Ta zaś sentencja, jako dotycząca w tym przypadku rozstrzygnięć o charakterze formalnym, czyli stanowiących o odmowie rozpatrzenia sprzeciwu, nie przystawała do rozstrzygnięcia, które zapada w wyniku merytorycznego rozpatrzenia sprzeciwu, tzn. rozstrzygnięcia między innymi takiego jak w tej sprawie o kontynuowaniu czynności kontrolnych. Z kolei motywy uchwały same w sobie prawnie nie są wiążące.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji wadliwie przyjął, że zaskarżone postanowienie Dyrektora IS nie mieściło się w żadnej z kategorii aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 P.p.s.a. Wniesiona bowiem skarga w aspekcie zakresu kognicji sądów administracyjnych powinna zostać zakwalifikowana do kategorii postanowień wydawanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, a więc aktu objętego zakresem stosowania art. 3 § 2 pkt 2 ab initio P.p.s.a. Konsekwencją mylnego zapatrywania tego Sąd było niezasadne odrzucenie skargi z powołaniem się w zaskarżonym postanowieniu sądowym na nieistniejącą w rzeczywistości przyczynę prawną.

7.4. Jak już wspomniano przywołany przez Sąd pierwszej instancji kierunek rozstrzygnięcia uchwałodawczego wytyczony pod sygn. akt II GPS 3/13 nie znajdował zastosowania dla niniejszego przypadku. Sentencja uchwały wprost dotyczyła innej sytuacji i sama w sobie nie mogła determinować wyniku rozstrzygnięcia sądowego podjętego ze skargi Skarżącego (tj. o odrzuceniu skargi wniesionej na postanowienie w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych).

7.5. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie przyjął przy tym, że to motywy uchwały (a nie jej sentencja), do których odwołał się ten Sąd, przystawały do realiów skarżonego w niniejszej sprawie aktu i to one przemawiać miały za odrzuceniem skargi. Według bowiem tychże, postępowanie w którym wydano postanowienie Dyrektora IS nie mogło zostać zaliczone do postępowania administracyjnego, a nadto postanowienie to nie rozstrzygało o obowiązkach lub uprawnieniach materialnoprawnych przedsiębiorcy. Skarżony akt z tych właśnie przyczyn miał nie mieścić się w dyspozycji art. 3 § 2 pkt 2 P.p.s.a.

7.6. Zdaniem składu Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w tej sprawie, Sąd pierwszej instancji przyjmując powyższe wyraził zbyt daleko idące wnioski własne. Z przepisu art. 3 § 2 pkt 2 ab inito P.p.s.a. wynika wprost tylko tyle, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie.

Przepis w takim brzemieniu dla zidentyfikowania rodzaju postanowień obejmowanych skargą musi być jednak odczytywany w łączności z art. 52 P.p.s.a. Ten ostatni przewiduje, że skargę można wnieść dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, a takim jest między innymi zażalenie. Oznacza to, że skargę wnosimy nie na postanowienie na które służy zażalenie, czyli postanowienie organu pierwszej instancji - jakby się mogło mylnie wydawać wyłącznie z językowego brzmienia art. 3 § 2 pkt 2 ab inito P.p.s.a. - lecz dopiero na postanowienie wydane w wyniku rozpatrzenia zażalenia, czyli postanowienie ostateczne w toku instancji (przy czym pierwsze z postanowień podlega kontroli sądowej jako wydane w granicach sprawy, według reguły zawartej w art. 135 w związku z art. 134 § 1 ab initio P.p.s.a.)

W odniesieniu zaś do kategorii "postępowania administracyjnego", w ramach którego musi być wydane postanowienie ostateczne, aby mieściło się w zakresie stosowania art. 3 § 2 pkt 2 ab inito P.p.s.a., czyli aby podlegało zaskarżeniu w drodze skargi do sądu administracyjnego, przepisy ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie definiują tego rodzaju postępowania na użytek przywołanej jednostki redakcyjnej tekstu prawnego. Stwierdzić zatem trzeba, że bezpośrednio z treści powołanego przepisu nie wynika, aby w tej kategorii spraw kognicja sądów administracyjnych zawężona była tylko do postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, rozumianym zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. Przeczą temu inne, zwłaszcza obowiązujące od dnia 15 sierpnia 2015 r., czyli już w dacie inicjowania postępowania sądowego w tej sprawie, regulacje prawne procedury sądowoadministracyjnej, w których ustawodawca zależnie od przepisu używa pojęcia "postępowania administracyjnego" samoistnie, albo łączy je - odmiennie niż w art. 3 § 2 pkt 2 ab inito P.p.s.a. - wyraźnie z Kodeksem postępowania administracyjnego. I tak w art. 3 § 2 pkt 4 i pkt 9 P.p.s.a. modyfikując od podanej wyżej daty przedmiotowy zakres skarg (odpowiednio wyłączenie zaskarżalności i zawężenie tego wyłączenia) w stosunku do aktów lub czynności innych niż wymienione w pkt 1-3 tego paragrafu posługuje się pojęciem podjęcia tychże w ramach "postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego [...]". Obok zaś zdefiniowanego już postępowania administracyjnego poprzez ów Kodeks, wyróżnia inne jeszcze możliwe postępowania, w których wspomniane akty lub czynności są podejmowane, posługując się zwrotem "postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa [...] oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw."; dział IV obejmuje "Postępowanie podatkowe", dział V "Czynności sprawdzające", a dział VI Kontrolę podatkową". Z kolei we wprowadzonych z tą samą datą między innymi przepisach art. 18 § 1 pkt 6a i art. 119 pkt 3 P.p.s.a. odwołano się do postanowień wydanych w "postępowaniu administracyjnym" bez jego dookreślenia. Dopuszczalność zaskarżania zarówno postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym uregulowanym w Kodeksie postępowania administracyjnego, jak i postanowień wydanych w innym postępowaniu niż uregulowanym w tym Kodeksie (oraz w przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji), potwierdza wprost również brzmienie przepisów art. 145 § 1 i § 2 P.p.s.a., które odnoszą się do przypadków uwzględnienia skargi na tego rodzaju postanowienia wydawane w różnych reżimach proceduralnych.

W tak ukształtowanym stanie prawnym, bez wyraźnie odmiennie wyrażonej woli prawodawcy, nie istnieją dostatecznie mocne podstawy do tego, aby dokonać zawężającej wykładni użytego w art. 3 § 2 pkt 2 pojęcia "postępowanie administracyjne", przez sprowadzenie go wyłącznie do postępowania uregulowanego przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, tudzież innego postępowania o tożsamym charakterze jurysdykcyjnym. Z tej perspektywy konieczne stało się więc przyjęcie, że na możliwość realizacji prawa do sądu względem "postanowień na które służy zażalenie" nie może wpływać reżim proceduralny w jakim jest ono wydawane, a mianowicie czy jest to reżim Kodeksu postępowania administracyjnego, czy reżimy postępowań pomieszczonych w innych przepisach szeroko rozumianej procedury administracyjnej (to znaczy regulacje określające sposób postępowania w sferze działania administracji publicznej).

7.7. W realiach tej sprawy sądowoadministracyjnej postanowienie Dyrektora IS utrzymywało w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w L. (organu kontroli) rozstrzygające o kontynuowaniu czynności kontrolnych. Wydane one zostały w następstwie złożonych przez Skarżącego środków zaskarżenia (kolejno: sprzeciwu na czynności kontrolne, następnie zażalenia na postanowienie organu kontroli), których celem było zwalczenie upatrywanych przez niego określonych uchybień co do podjęcia i wykonywania czynności kontrolnych. Przedsiębiorcy bowiem, jak wynika z art. 84c ust. 1 i 10 u.s.d.g., postawiono do dyspozycji tego rodzaju instrumenty prawne w celu ochrony jego praw, jak chociażby do nieprzeprowadzania nakładających się kontroli. Wszystko to przewidziane zostało dla zachowania równowagi między zapewnieniem właściwym organom możliwości sprawdzenia wywiązywania się przedsiębiorcy z obowiązków wynikających z przepisów prawa, a prawem tego podmiotu do prowadzenia swobodnej działalności gospodarczej (jak głosi już sam tytuł rzeczonej ustawy). Wynika z tego, że postanowienie w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych (takie wydano w tej sprawie) dotyczy również praw przyznanych Skarżącemu w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej. Akt niepodzielający podnoszonych przez niego uchybień stanowi o kontynuowaniu czynności kontrolnych, czyli posiada także cechy dostatecznej samodzielności materialnoprawnej, oddziaływującej na sytuację prawną adresata - czynności są kontynuowane mimo, że według adresata z naruszeniem jego uprawnień w sferze prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Nadto, odszkodowanie przysługuje przedsiębiorcy tylko wtedy, gdy szkoda powstała na skutek przeprowadzenia czynności kontrolnych niezgodnie z prawem je regulującym.

7.8. Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej, zwłaszcza jej rozdział 5 "Kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorcy", pozwalają wyprowadzić wniosek, że procedura działania przedsiębiorcy i organu kontroli w reżimie prawnym przewidzianym w przepisach art. 84c u.s.d.g. w ramach postępowań stricte wiążących się z rozpatrzeniem sprzeciwu i zażalenia (ust. 9 i 10 w związku z ust. 16 odsyłającym do uzupełniającego stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w tym zakresie) zalicza się do postępowania administracyjnego rozumianego jak wcześniej przedstawiono (sensu largo).

Podsumowując, relacja kształtująca proces kontroli (organ kontroli - jednostka kontrolowana/przedsiębiorca), przewidziane w niej formy rozstrzygnięć (postanowienia o określonej treści), możliwy materialnoprawny ich charakter (jak w tej sprawie kontynuowanie czynności kontrolnych, zamiast odstąpienie od czynności kontrolnych), środki zaskarżenia (sprzeciw, zażalenie) oraz uzupełniające stosowanie do postępowania zmierzającego do ich rozpatrzenia przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, a także ewentualne znaczenie legalności owej kontroli dla odpowiedzialności odszkodowawczej, przemawiały za zaliczeniem czynności rozstrzygnięcia zażalenia w drodze postanowienia do kategorii postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym. To samo należało odnieść do objętego nim (tym zażaleniem) postanowienia w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych, oddziaływującego na sferę kontrolowanego podmiotu, czyli jako postanowienia wydanego w postępowaniu administracyjnym.

7.9. Słusznie zatem w tej mierze autor skargi kasacyjnej stwierdził - czyniąc to poprzez odwołanie się do zdania odrębnego sędziów Janusza Drachala i Bogusława Dautera złożonego do uchwały o sygn. akt II GPS 3/13 - że w sprawie z wniesionej przez niego skargi nie można było upatrywać wyłączenia drogi sądowoadministracyjnej nie jako w samej definicji "postępowania administracyjnego" budowanej tylko na klasycznym modelu postępowania jurysdykcyjnego (wyznaczonym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego, ewentualnie także Ordynacji podatkowej - przyp. NSA). W konsekwencji zasadne okazały się zarzuty skargi kasacyjnej w obrębie naruszenia art. 3 § 2 pkt 2 w związku z art. 58 § 1 (pkt 1 - przyp. NSA) w związku z art. 84c ust. 10 i ust. 16 u.s.d.g. Trafność ich w pełni przesądzała o sposobie rozstrzygnięcia podjętego w niniejszej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. W tej sytuacji pozostałe zarzuty i argumenty Skarżącego, w tym mające mieć wzmocnienie jego zdaniem w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 grudnia 2017 r., sygn. akt SK 37/15, jako już zdezaktywowane przedstawionym w poprzednich punktach podejściem do wykładni i stosowania art. 3 § 2 pkt 2 ab initio P.p.s.a., nie wymagały merytorycznego rozważenia i szerszego komentarza.

7.10. Wadliwa ocena wyrażona przez Sąd pierwszej instancji, że kontrola sądowa nie obejmuje orzekania w sprawach skarg na postanowienia w przedmiocie kontynuowania czynności kontrolnych wydane w postępowaniu uregulowanym w art. 84c u.s.d.g., na które służy zażalenie, doprowadziła do braku merytorycznego rozpoznania przez tenże Sąd sprawy zainicjowanej skargą. Tymczasem Skarżący składając skargę na postanowienie Dyrektora IS, nota bene zgodnie z zawartym w jego treści pouczeniem (jak się okazało prawidłowym), dążył do kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia, gdyż jego zdaniem naruszało ono przynależne mu prawa uregulowane w przepisach o swobodzie działalności gospodarczej (jak to ujął zwłaszcza przez wszczęcie kontroli bez wcześniejszego zawiadomienia o tym przedsiębiorcy oraz prowadzenie więcej niż jednej kontroli jego działalności). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie przyjmie zatem, że skarga Skarżącego została wniesiona na postanowienie wydane w sprawie, która należy do właściwości sądu administracyjnego.

7.11. Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 ab initio orzekł jak w sentencji. Jednocześnie uwzględniając, że Sąd pierwszej instancji dotychczas nie rozpoznał sprawy, gdyż skargę odrzucił, stan taki musiał prowadzić do braku tej części rozstrzygnięcia w niniejszym postanowieniu, która stanowi o przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania. Niemniej jednak działania w tym kierunku bez wspomnianej części orzeczenia zostaną podjęte po zwrocie akt sprawy Sądowi pierwszej instancji, gdyż będzie w nich zalegać nieodrzucona i dopuszczalna zarazem skarga będąca następstwem postanowienia uwzględniającego skargę kasacyjną.

7.12. Odnosząc się z kolei do złożonego na rozprawie wniosku Skarżącego o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego, należało odnotować jedynie tyle, że Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 4 lutego 2008 r., sygn. akt I OPS 4/07 (ONSAiWSA 2008, nr 3, poz. 42) wyjaśnił, iż przepisy art. 203 i art. 204 P.p.s.a. nie mają zastosowania, gdy przedmiotem skargi kasacyjnej jest postanowienie sądu pierwszej instancji kończące postępowanie w sprawie. Oznacza to, że wspomnianych kosztów można domagać się w ramach kosztów wynikających z uwzględnienia skargi.