drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę, VI SA/Wa 601/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-05-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 601/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2010-05-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-03-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Halina Emilia Święcicka
Magdalena Maliszewska /sprawozdawca/
Zbigniew Rudnicki /przewodniczący/
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 1455/10 - Wyrok NSA z 2012-02-14
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 8 pkt 2, art. 9 pkt 1
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7, 28, 77 par. 1, 80, 107
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 315 ust. 3
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Dz.U. 1964 nr 16 poz 93 art. 23, art. 24, art. 43
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska (spr.) Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka Protokolant Agnieszka Gajewiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2010 r. sprawy ze skargi O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] stycznia 2009 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. Urząd Patentowy RP unieważnił prawo ochronne na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...] w części dotyczącej towarów z klasy 19: okien drewnianych udzielone na rzecz O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. (dalej; skarżąca).

Przedmiotowe prawo udzielone było na mocy decyzji Urzędu Patentowego z [...] września 2004 r. z przeznaczeniem do oznaczania: okien drewnianych (klasa 19), mebli i innych wyrobów z drewna i korka (klasa 20) i drewna (klasa 31).

Sprawa toczyła się na skutek wniosku P. Spółka Jawna z siedzibą w K. z dnia [...] stycznia 2006 r. o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...] w części dotyczącej towarów z klasy 19: okien drewnianych. Wnioskodawca jako podstawę prawną swojego żądania wskazał przepisy art. 164 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz 123 ust. 1 i 2 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Decyzja ostatecznie zapadła na podstawie art. 8 pkt 2 i art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz. 17 z późn. zm.) dalej u.z.t. w związku z art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej (tekst jednolity: Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm.) dalej p.w.p. oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 ustawy p.w.p.

Uzasadniając żądanie częściowego unieważnienia przedmiotowego prawa ochronnego wnioskodawca wskazał, iż przedsiębiorstwo prowadzone przez J. i W. W. funkcjonuje nieprzerwanie w obrocie gospodarczym od [...] czerwca 1997 r. Początkowo działało w formie spółki cywilnej pod nazwą "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W., a następnie, w wyniku przekształcenia do którego doszło z dniem [...] grudnia 2001 r., w formie spółki jawnej pod nazwą P. Spółka Jawna. Przedmiotem działalności była produkcja okien i drzwi z PVC na terenie czterech województw [..] Polski. Na dowód powyższego wnioskodawca przedłożył do akt sprawy poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie następujących dokumentów: duplikatu zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia [...].04.1997 r. (akta, t. [...], k. [...]), odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w K., [...] Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia [...].12.2001 r. w przedmiocie dokonania wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego - Rejestru Przedsiębiorców pod numerem KRS [...] (akta, t. [...] k.[...]-[...]), Odpisu Aktualnego z Rejestru Przedsiębiorców numer KRS: [...], wg stanu na dzień [...].06.2005 r. (akta, t. [...], k. [...]-[...]) oraz szereg faktur VAT i rachunków wystawionych przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. z okresu 1998-1999 (akta, t. [...], k. [...]-[...]). Dodatkowo podkreślił, iż już przed datą zgłoszenia do ochrony spornego znaku OKLAND o numerze [...] wnioskodawca był partnerem i autoryzowanym przedstawicielem na terenie Polski [...] firmy K. i uzyskał certyfikat tej firmy do prawa posługiwania się tytułem "autoryzowany wytwórca profili okiennych w systemie K.", oraz, że na skutek szeroko prowadzonej działalności reklamowej był już znanym producentem okien i drzwi. Na dowód powyższego wnioskodawcą przedłożył do akt sprawy szereg materiałów reklamowych z okresu 1999-2002 (k. [...]-[...]). Ponadto wnioskodawca stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, iż uprawniony do spornego znaku towarowego – O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. rozpoczęła działalność gospodarczą w zakresie m.in. produkcji i sprzedaży okien oraz została zarejestrowana w Krajowym Rejestrze Sądowym później od wnioskodawcy oraz że bezsporny jest fakt wcześniejszego istnienia na rynku przedsiębiorstwa wnioskodawcy od daty zgłoszenia do ochrony znaku towarowego OKLAND o numerze [...] przez O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. Na dowód powyższego wnioskodawca przedłożył do akt sprawy poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię Odpisu Pełnego z Rejestru Przedsiębiorców numer KRS: [...], wg stanu na dzień [...].12.2005 r. (akta, t. [...], k. [...]-[...])

Zdaniem wnioskodawcy sporny znak towarowy jest podobny w płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej do znaku towarowego słowno - graficznego O. o numerze [...] zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz P. Spółka Jawna, a towary do oznaczania których przeznaczone są porównywane znaki w klasie 19 są identyczne, wobec czego rejestracja spornego znaku nastąpiła z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej. Ponadto wnioskodawca wskazał, iż równoczesne używanie w nazwie firmy uprawnionej i firmy wnioskodawcy oznaczenia OKLAND może dodatkowo zwiększyć ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia między znakami.

Biorąc pod uwagę wskazane powyżej okoliczności wnioskodawca uzasadniając swój interes prawny w żądaniu częściowego unieważnienia przedmiotowego prawa ochronnego podniósł, iż po uzyskaniu prawa ochronnego na sporny znak towarowy - uprawniony do spornego znaku towarowego – O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. ma możliwość zakazania wnioskodawcy używania znaku OKLAND w logo (nazwie) firmy w obrocie gospodarczym w zakresie wytwarzania i sprzedaży tożsamych towarów tj. m.in. okien z PCV na terenie Polski.

Uprawniony do spornego znaku towarowego w piśmie z dnia [...] marca 2006 r. nie zgodził się z zarzutami wnioskodawcy, wnosząc o oddalenie wniosku. Ustosunkowując się do poniesionych we wniosku zarzutów, uprawniony wskazał zarówno na brak podobieństwa towarów, dla oznaczenia których przeciwstawione znaki towarowe są przeznaczone, jak również na brak podobieństwa oznaczeń z uwagi na istniejące różnice dotyczące płaszczyzny wizualnej. Zwrócił uwagę, iż analiza porównawcza całości przeciwstawianych oznaczeń, a więc pod kątem wszystkich elementów słownych i graficznych prowadzi do wniosku, iż pomimo zbieżności elementu słownego OKLAND przeważają elementy odróżniające przeciwstawianych znaków. Zwrócił uwagę na charakterystyczne elementy przeciwstawianych znaków, wyłączające ich podobieństwo: w znaku uprawnionego jest to zielony liść z wpisanym zarysem okna, umieszczony bezpośrednio nad wyrazem OKLAND, zaś w znaku wnioskodawcy są to cztery kwadraty naniesione na końcową część wyrazu OKLAND. Zdaniem uprawnionego sporny znak towarowy OKLAND o numerze [...] odróżnia się od znaku wnioskodawcy także układem graficznym jak również zastosowaną czcionką i kolorystyką. W ocenie uprawnionego do spornego znaku towarowego dodatkowym elementem umożliwiającym indywidualizację znaku wykorzystywanego przez wnioskodawcę jest okoliczność zamieszczania go w obrocie w bezpośrednim sąsiedztwie nazwy "K.". Ponadto uprawniony wskazał na brak identyczności lub choćby podobieństwa towarów, dla oznaczania których przeciwstawione oznaczenia są przeznaczone w klasie 19, z uwagi na istniejące różnice dotyczące m.in. surowców z których są wykonywane, technologii produkcji, parametrów technicznych, ceny, jakości wykonania i walorów estetycznych wpływających na reprezentacyjny charakter okien i drzwi drewnianych. Dodatkowo wskazał na szczególny, odmienny krąg odbiorców i sposób dystrybucji towarów oznaczanych przeciwstawianymi znakami. Ponadto, odnosząc się do przedstawionych przez wnioskodawcę dokumentów, uprawniony podniósł, iż spółka O. Sp. z o.o. rozpoczęła działalność gospodarczą na rynku polskim w dniu [...] września 1990 r., a więc około siedmiu lat wcześniej od wnioskodawcy i prowadzi ją nieprzerwanie do chwili obecnej. Zdaniem uprawnionego, "(...) spółka O. Sp. z o.o., zawiązana została w dniu [...] września 1990 r. i została wpisana do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. Wydział [...] Gospodarczy pod numerem [...]". W dalszej części uzasadnienia uprawniony do prawa ochronnego na sporny znak towarowy doprecyzował, iż "firma O. początkowo produkowała okna w formie działalności gospodarczej, następnie od 1998 roku również jako spółka z o.o. (załącznik nr 1) (...)", zaś w kwietniu 2000 r. zgłosiła do ochrony w Urzędzie Patentowym RP znak towarowy OKLAND. Na potwierdzenie powyższego uprawniony do spornego znaku towarowego przedłożył do akt sprawy poświadczoną za zgodność z oryginałem kserokopię Postanowienia Sądu Rejonowego w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy z dnia [...] lipca 1998 r. (akta, t. [...], k. [...]) oraz wystawione przez Urząd Patentowy RP potwierdzenie zgłoszenia przez O. Sp. z o.o. z siedzibą w T. znaku towarowego OKLAND oznaczonego numerem [...] dokonanego w dniu [...] kwietnia 2000 r. (akta, t.[...] [...]).

Wnioskodawca zmodyfikował podstawę prawną wniosku na rozprawie przed Urzędem Patentowym w dniu [...] lutego 2007 r. Wskazał jako podstawę prawną swojego żądania przepisy art. 9 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych oraz podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie. Uprawniony do prawa ochronnego na sporny znak towarowy złożył pismo z dnia [...] lutego 2007 r., w którym podtrzymał w całości swoje stanowisko przedstawione w piśmie z dnia [...] marca 2006 r. Ponadto - ponownie przytoczył argumenty uzasadniające jego zdaniem twierdzenie o braku podobieństwa zarówno porównywanych oznaczeń, jak również towarów w klasie 19, do oznaczania których przeciwstawiane znaki towarowe są przeznaczone. Wystąpił o oddalenie wniosku z uwagi na fakt, iż w rozpatrywanym stanie faktycznym nie zachodzą przesłanki częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...] wyszczególnione w art. 132 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Pismem z dnia [...] lutego 2007 r. wnioskodawca doprecyzował podstawę prawną wniosku. Wskazał jako podstawę prawną swojego żądania przepisy art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej oraz art. 8 pkt 2 i art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Ponadto, uzasadniając swój interes prawny w żądaniu częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...], powołał się na naruszenie jego praw osobistych, tj. prawa do nazwy przedsiębiorstwa, podlegającego ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c. w związku z art. 43 k.c. oraz naruszenie praw do zarejestrowanego na jego rzecz znaku towarowego słowno-graficznego O. o numerze [...] podlegającego ochronie na podstawie przepisu art. 296 w związku z art. 153 ustawy Prawo własności przemysłowej.

Na rozprawie przed UP w dniu [...] lipca 2007 r. wnioskodawca podtrzymał wniosek o częściowe unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy na podstawie art. 9 ust. 1 pkt 1 oraz art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych, podkreślając, iż rezygnuje z powoływania przepisu art. 8 pkt 1 ustawy o znakach towarowych jako podstawy prawnej wniosku. Wnioskodawca przedłożył również do akt sprawy kserokopię wybranych stron "Wiadomości Urzędu Patentowego" nr 2/2007 (akta, t. [...], k. [...]-[...]) oraz szereg materiałów potwierdzających datę zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego i znaku towarowego zarejestrowanego na rzecz wnioskodawcy (akta, t. [...], k. [...]-[...]). Ponadto wystąpił o włączenie do akt rozpatrywanej sprawy akt sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, w której stroną postępowania spornego, obok wnioskodawcy, była F. z siedzibą w K. Uprawniony do prawa ochronnego na sporny znak towarowy podniósł natomiast, iż wnioskodawca nie wykazał interesu prawnego w żądaniu częściowego unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Ponadto uprawniony ponownie nie zgodził się z twierdzeniem wnioskodawcy, iż spółka wnioskodawcy powstała wcześniej od spółki uprawnionego. Stwierdził, iż w jego ocenie sporny znak towarowy posiada dostateczne znamiona odróżniające.

Na rozprawie w dniu [...] lutego 2008 r. wnioskodawca złożył do akt sprawy dodatkowe materiały dowodowe przekazując jednocześnie ich kserokopie stronie przeciwnej (akta, t. [...], k.[...] – [...]).

Pismem z dnia [...] marca 2008 r. wnioskodawca poinformował, iż złożony na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] lipca 2007 r. wniosek o włączenie do akt rozpatrywanej sprawy materiału dowodowego zawartego w aktach innej, już zakończonej sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy dotyczył sprawy o sygn. akt [...] oraz podtrzymał uzasadnienie interesu prawnego wnioskodawcy w unieważnieniu spornego znaku towarowego przedstawione w piśmie z dnia [...] lutego 2007 r.

Na kolejnej rozprawie w dniu [...] kwietnia 2008 r. uprawniony przedłożył do akt sprawy pismo z dnia [...] kwietnia 2008 r. Strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie i dotychczasowe argumenty przedstawiane w toku postępowania spornego. Dodatkowo, wnioskodawca, odnosząc się do treści pisma uprawnionego do prawa ochronnego z dnia [...] kwietnia 2008 r. wskazał na brak dokumentów potwierdzających ciągłość prawną firmy uprawnionego. W odpowiedzi na powyższe twierdzenie, uprawniony do prawa ochronnego na sporny znak towarowy wyjaśnił, iż "(...) w 1990 r. S. S. rozpoczął działalność gospodarczą, w 1992 r. rozpoczął produkcję okien z drewna i nazwał je OKLAND. Najpierw firma uprawnionego nazywała się D., później S., a w lipcu '98 r. została nazwana O. Sp. z o.o." (akta, t.[...], k. [...]). Ponadto uprawniony do spornego znaku towarowego stwierdził, iż nie będzie przedstawiał dowodów na używanie przez uprawnionego do prawa ochronnego oznaczenia OKLAND w okresie przed 1998 r.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2008 r. uprawniony do prawa ochronnego podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie oraz odniósł się do twierdzeń wnioskodawcy przedstawionych w piśmie z dnia [...] marca 2008 r. W jego ocenie, wnioskodawca, wbrew twierdzeniom zawartym w pismach z dnia [...] lutego 2008 r. i z dnia [...] marca 2008 r. nie wykazał w niniejszej sprawie w sposób należyty i właściwy, iż posiada interes prawny do dochodzenia zakreślonych przez siebie żądań. W szczególności nie wykazał, iż pomiędzy jego sytuacją prawną, a przedmiotem postępowania istnieje - uzasadnione treścią normy prawa materialnego - bezpośrednie, realne, konkretne powiązanie, czyniące go "zainteresowanym" tym postępowaniem i w konsekwencji uprawnionym do udziału w nim w charakterze strony. Według uprawnionego do spornego znaku towarowego w rozpoznawanej sprawie wnioskodawca nie wykazał, iż doszło do naruszenia jego praw osobistych tj. prawa do nazwy przedsiębiorstwa podlegającego ochronie na podstawie przepisów art. 23 i 24 w zw. z art. 43 k.c. oraz jego praw do znaku towarowego. Uprawniony zwrócił uwagę na istotne różnice pomiędzy firmą i nazwą przedsiębiorstwa wnioskodawcy, która brzmi: "P. Spółka Jawna" a firmą i nazwą uprawnionego do spornego znaku towarowego tj. "O." Sp. z o.o. Podkreślił, iż spółka wnioskodawcy posługująca się powołaną powyżej firmą została zarejestrowana w dniu [...] grudnia 2001 r., zaś spółka uprawnionego do prawa ochronnego na sporny znak towarowy została wpisana do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. pod numerem [...] w dniu [...] października 1990 r., a następnie wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS w dniu [...] października 2001 r. Wobec powyższego wnioskodawca stwierdził, iż czasowo wcześniejsza rejestracja firmy uprawnionego do prawa ochronnego na sporny znak towarowy, odmienna w swej treści od firmy wnioskodawcy nie może zostać uznana za naruszenie jakichkolwiek praw wnioskodawcy, w szczególności wynikających z przepisów art. 23 i 24 w zw. z art. 43 k.c. Podkreślił, iż w dotychczasowym okresie nie miały miejsca jakiekolwiek zarzuty lub działania ze strony uprawnionego do spornego znaku towarowego mające charakter naruszających prawa wnioskodawcy lub utrudniające jego działalność. W ocenie uprawnionego wnioskodawca nie udowodnił także, iż jego klienci lub kontrahenci mieli jakiekolwiek problemy z identyfikacją podmiotów będących stronami niniejszego postępowania i ich towarów. Uprawniony przedstawił dodatkowo argumenty świadczące jego zdaniem, iż w rozpatrywanej sprawie nie została spełniona przesłanka unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w postaci naruszenia prawa do firmy wnioskodawcy.

Odnosząc się do treści dokumentów przedłożonych przez wnioskodawcę na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] lutego 2008 r. dotyczących rejestracji działalności gospodarczej prowadzonej przez S. S., oświadczył, iż nie kwestionuje treści przedstawionego dokumentu jednakże poczynił zastrzeżenie, że nazwa "O." wpisana do ewidencji działalności gospodarczej z dniem [...] lipca 1998 r. była faktycznie wykorzystywana przez S. S. do oznaczania prowadzonej przez niego działalności oraz jego produktów od połowy 1992 r. Również od tego okresu przedmiot prowadzonej działalności obejmował produkcję i sprzedaż okien i wyrobów drewnianych. Ponadto, uprawniony podniósł, iż następnie działalność pod tą firmą prowadzona była w formie spółki z ograniczoną odpowiedzialnością wpisanej do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. pod numerem [...] w dniu [...] października 1990 r., zaś wpis do rejestru przedsiębiorców nastąpił natomiast z dniem [...] października 2001 r.

W piśmie z dnia [...] maja 2008 r. wnioskodawca przedstawił dodatkowe argumenty i materiały dowodowe świadczące jego zdaniem o podobieństwie towarów w klasie 19, do oznaczania których przeznaczone są porównywane znaki towarowe. Ponadto wnioskodawca stwierdził, iż w rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości fakt, że jako pierwszy wyróżnik O. w nazwie przedsiębiorstwa zaczęli stosować J. W. i W. W., którzy przez cały czas prowadzą stałą i ciągłą działalność gospodarczą od [...] czerwca 1997 r. i używali w nazwie przedsiębiorstwa wyróżnika O. odróżniającego prowadzone przez nich przedsiębiorstwo od innych o takim samym lub zbliżonym zakresie działania, podczas gdy uprawniony do spornego znaku towarowego oznaczenia OKLAND w nazwie przedsiębiorstwa zaczął używać od dnia [...] lipca 1998 r.

Pismem z dnia [...] czerwca 2008 r. uprawniony do prawa ochronnego na sporny znak towarowy podtrzymał swoje stanowisko w sprawie i ponownie przedstawił argument w jego ocenie o nie wykazaniu przez wnioskodawcę interesu prawnego w żądaniu unieważnienia przedmiotowego prawa ochronnego oraz o braku podobieństwa zarówno towarów dla oznaczenia, których przeciwstawione znaki towarowe są przeznaczone jak również porównywanych oznaczeń.

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] stycznia 2009 r. strony podtrzymały swoje dotychczasowe stanowiska w sprawie.

Podstawą wydania zaskarżonej decyzji były następujące ustalenia faktyczne oraz poglądy Kolegium Orzekającego Urzędu Patentowego RP.

Zgodnie z treścią przepisu art. 255 ust. 1 pkt 1 ustawy Prawo własności przemysłowej sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy rozstrzygane są przez Urząd Patentowy RP w trybie postępowania spornego.

Wystąpienie z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy jest uzależnione od wykazania interesu prawnego wnioskodawcy. Zgodnie bowiem z treścią art. 164 ustawy Prawo własności przemysłowej prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione w całości lub w części na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

Kolegium Orzekające przyjęło, iż wnioskodawca posiada interes prawny do wystąpienia z żądaniem częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...]. W ocenie Kolegium interes prawny wnioskodawcy powołującego się na naruszenie prawa do firmy uzasadniają przepisy prawa materialnego stanowiące źródło ochrony niniejszego prawa osobistego, które mogło zostać naruszone przez używanie znaku objętego wnioskiem o unieważnienie tj. przepisy art. 23 i 24 k.c. w związku z art. 43 k.c. i art. 433 k.c. oraz przepisy gwarantujące swobodne prowadzenie działalności gospodarczej tj. art. 20, 22 Konstytucji RP, art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej. Natomiast źródło interesu prawnego wnioskodawcy w żądaniu częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...] legitymującego się wcześniejszym prawem ochronnym do konkurencyjnego znaku towarowego słowno-graficznego O. o numerze [...] stanowią przepisy art. 153 ust. 1 i art. 154 ustawy Prawo własności przemysłowej określające treść prawa ochronnego na znak towarowy, z których wynika, że jest to prawo do wyłącznego używania znaku w sposób w tych przepisach określony. Wynikające z treści przepisu art. 153 ust. 1 p.w.p. prawo wyłączne uprawnionego do używania znaku towarowego na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej w sposób określony w szczególności w przepisie art. 154 p.w.p. narusza bowiem używanie przez inny podmiot znaku identycznego lub podobnego, mogącego wprowadzać odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów.

Ponieważ w rozpatrywanej sprawie sporny znak towarowy OKLAND o numerze [...] został zgłoszony do ochrony w dniu [...] kwietnia 2000 roku, tj. pod rządami ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych, w myśl art. 315 ust. 3 p.w.p. przepisy tej ustawy stanowiły podstawę prawną oceny ustawowych warunków wymaganych do uzyskania spornego prawa ochronnego.

Decyzja z dnia [...] stycznia 2009 r. została wydana w oparciu o przekonanie Urzędu Patentowego o zasadności zarzutu udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy OKLAND ([...]) w części dotyczącej towarów z klasy 19: okien drewnianych z naruszeniem normy zawartej w art. 8 pkt 2 i art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych. Zgodnie z powołanymi przepisami niedopuszczalna rejestracja znaku towarowego, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich.

Kolegium doszło do przekonania, iż rejestracja spornego znaku naruszyła prawa do firmy wnioskodawcy, objętego ochroną na podstawie art. 23 i 24 w zw. z art. 43 k.c.

Zdaniem Kolegium słowo "OKLAND" jest członem dystynktywnym nazwy firmy wnioskodawcy, którym posługuje się on w odniesieniu do wytwarzanych przez siebie towarów (okien i drzwi z PVC) od daty rozpoczęcia działalności gospodarczej pod nazwą: "O.", W. J., W. W. Spółka Cywilna. t.j. [...] czerwca 1997 r. Pozostałe elementy oznaczenia mają zdaniem organu jedynie charakter informacyjny.

Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego UP stwierdził, iż w dniu [...] czerwca 1997 r. J. W. i W. W. jako wspólnicy spółki cywilnej rozpoczęli działalność gospodarczą pod nazwą "O." Spółka Cywilna W. J. W. W., która to spółka w dniu [...].12.2001 r. została przekształcona w spółkę jawną pod firmą P. Spółka Jawna o czym świadczy: kopia duplikatu zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia [...].04.1997 r. (akta, tom [...], k. [...]), kopia odpisu postanowienia Sądu Rejonowego w K., [...] Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego z dnia [...].12.2001 r. w przedmiocie dokonania wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego - Rejestru Przedsiębiorców pod numerem KRS [...] (akta, tom [...], k. [...]-[...]) a także kopia aktualnego odpisu z Rejestru Przedsiębiorców numer KRS: [...], wg stanu na dzień [...].06.2005 r. (akta, tom [...], k. [...]-[...]).

Kolegium Orzekające stwierdziło ponadto, iż dominujący element słowny spornego znaku towarowego OKLAND o numerze [...] jest identyczny z zasadniczym i odróżniającym elementem firmy wnioskodawcy, a mianowicie wyrazem OKLAND. Element słowny OKLAND zawarty w spornym znaku towarowym stanowi zatem element bezpośrednio odnoszący się do dóbr osobistych wnioskodawcy, a konkretnie taką część jego nazwy, która oceniania samodzielnie, pozwala na identyfikowanie podmiotu wnioskodawcy. Element OKLAND w sposób zasadniczy dominuje w spornym oznaczeniu i ma, w ocenie Kolegium Orzekającego, decydujące znaczenie dla osób spotykających się z tym oznaczeniem w obrocie gospodarczym.

Wobec powyższego organ uznał, iż wnioskodawcy przysługuje prawo do dobra osobistego - nazwy firmy w tym w szczególności do istotnego jej elementu w postaci słowa OKLAND oraz, iż w spornym znaku towarowym, w jego zasadniczej części, oznaczenie to zostało wykorzystane.

Zdaniem Kolegium Orzekającego w niniejszej sprawie występuje zbieżność zakresu uprawnień do nazwy przedsiębiorstwa wynikająca z zakresu przedmiotowego działalności przedsiębiorstwa wnioskodawcy oraz zakresem spornego prawa ochronnego. Zgodnie bowiem z załączoną do akt kopią zaświadczenia o wpisie do ewidencji działalności gospodarczej z dnia [...].04.1997 r. (tom [...], k. [...]) przedmiot działalności przedsiębiorstwa wnioskodawcy obejmował w szczególności "produkcję okien", natomiast sporny znak towarowy jest przeznaczony w szczególności do oznaczania "okien drewnianych" w klasie 19.

W ocenie Kolegium Orzekającego bezspornym jest również fakt, iż prawo do używania oznaczenia OKLAND w nazwie firmy wnioskodawcy powstało w dniu [...] czerwca 1997 r., podczas gdy zgłoszenie do ochrony spornego znaku towarowego OKLAND o numerze [...] przez O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. nastąpiło w dniu [...] kwietnia 2000 r., o czym świadczą w szczególności dokumenty złożone do akt sprawy przez strony postępowania (akta, tom [...], k. [...] i k. [...]-[...]).

Zdaniem Kolegium Orzekającego, należy również uznać za bezsporny fakt, że spółka jawna pod firmą P. Spółka Jawna, wpisana do KRS w dniu [...] grudnia 2001 r., jest następcą prawnym spółki cywilnej "O." Spółka Cywilna W. J. W. W.

Zgodnie z powszechnie przyjętym w orzecznictwie stanowiskiem, w przypadku zaistnienia kolizji między firmą (nazwą) przedsiębiorstwa a zarejestrowanym z "gorszym pierwszeństwem" znakiem towarowym priorytet przyznaje się prawu powstałemu wcześniej. Wskazując na przykłady wyroków Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Najwyższego organ podkreślił, iż w doktrynie oraz orzecznictwie dominuje zdecydowanie pogląd, że ilekroć następuje zderzenie zasad charakterystycznych dla systemu formalnej ochrony oznaczeń (zasada rejestracji oznaczeń), z zasadą ochrony oznaczeń używanych faktycznie w obrocie gospodarczym, pierwszeństwo przyznaje się tym ostatnim.

Jednocześnie organ podkreślił, iż zgodnie ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z 26 kwietnia 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II GSK 31/06), o naruszeniu prawa do firmy (nazwy) przedsiębiorstwa "(...) nie przesądza jednakże samo zarejestrowanie identycznego lub podobnego do nazwy znaku towarowego na rzecz innego przedsiębiorstwa. Wyłączność prawa do nazwy (firmy) nie jest bowiem zupełna. Jej granice wyznacza zasięg (terytorialny, przedmiotowy) faktycznej działalności używającego nazwy. Tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy identycznymi lub podobnymi: nazwą i znakiem towarowym.". Dlatego w postępowaniu spornym o unieważnienie prawa ochronnego z rejestracji znaku towarowego z "gorszym pierwszeństwem" w stosunku do nazwy (firmy) innego przedsiębiorcy Urząd Patentowy RP powinien zbadać i wyjaśnić, czy i w jakim zakresie, pod względem przedmiotowym i terytorialnym, przedsiębiorca chroniący swoją nazwę (firmę) przed jej naruszeniem przez znak towarowy innego przedsiębiorcy, prowadził przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego działalność z użyciem wpisanej do ewidencji (rejestru) nazwy, gdyż tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy identycznymi lub podobnymi nazwą i znakiem towarowym.

Kolegium Odwoławcze przyjęło, iż wnioskodawca przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego, od dnia [...] czerwca 1997 r., prowadził działalność gospodarczą pod nazwą "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. i faktycznie używał w obrocie gospodarczym oznaczenia O., odróżniającego prowadzone przez niego przedsiębiorstwo od innych o takim samym lub zbliżonym zakresie działania, jako elementu firmy, pod którą prowadził działalność gospodarczą w zakresie produkcji okien z PCV. Na dowód powyższego wnioskodawca przedłożył do akt sprawy poświadczone za zgodność z oryginałem kserokopie faktur VAT i rachunków wystawionych przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. z okresu 1998-1999 (akta, tom [...], k. [...]-[...]) oraz wystąpił o włączenie do akt rozpatrywanej sprawy materiału dowodowego zawartego w aktach innej, już zakończonej sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy o sygn. akt [...]. Ponadto przed datą zgłoszenia do ochrony spornego znaku OKLAND o numerze [...] był partnerem i autoryzowanym przedstawicielem na terenie Polski [...] firmy K. i uzyskał certyfikat tej firmy do prawa posługiwania się tytułem autoryzowany wytwórca profili okiennych w systemie K. oraz, że na skutek szeroko prowadzonej działalności reklamowej był już znanym producentem okien i drzwi. Na dowód powyższego wnioskodawca przedłożył do akt sprawy szereg materiałów reklamowych z okresu 1999-2002 (akta, tom [...], k. [...]-[...]).

W ocenie Kolegium Orzekającego, w rozpatrywanej sprawie wnioskodawca wykazał, iż według stanu faktycznego na dzień zgłoszenia spornego znaku towarowego nazwa firmy wnioskodawcy uzyskała pozycję rynkową (tj. znajomość na rynku w rozumieniu ogólnym a nie tylko lokalnym) a także, że faktycznie tj. w sposób rzeczywisty, ciągły i długotrwały wnioskodawca używał swojej nazwy w obrocie gospodarczym, w bezpośrednich relacjach z klientami, w kontaktach o charakterze ponad lokalnym.

W ocenie Kolegium Orzekającego prowadzenie przez wnioskodawcę na terenie kilku województw działalności gospodarczej w zakresie produkcji i sprzedaży okien z PCV z użyciem wpisanej do ewidencji (rejestru) nazwy "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W., której dominującym elementem jest słowo O., przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego tj. przed [...] kwietnia 2000 r. potwierdzają zarówno materiały dowodowe zawarte w aktach sprawy o sygn. akt: [...], tj.: faktury VAT z lat 1998-1999 r., wystawione przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. na rzecz: P. S.A. z siedzibą w W. (akta, tom [...], k. [...]), P. z siedzibą w B. (akta, tom [...], k. [...]), H. z siedzibą w P. (akta, tom [...], k. [...]), "A." z siedzibą w R. (akta, tom [...], k. [...]), P. z siedzibą w H. (akta, tom [...], k. [...]); rachunki uproszczone z lat 1998-1999, wystawione przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. na rzecz osób fizycznych zamieszkałych odpowiednio w P., S., T., K. (akta, tom [...], k. [...], k. [...], k. [...], k. [...]) oraz Z. z siedzibą w N. n. P. (akta, tom [...], k. [...]); jak również materiały dowodowe zawarte w aktach sprawy o sygn. akt: [...] tj: faktury VAT z lat 1997-1998 r., wystawione przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. na rzecz P. z siedzibą w B. (akta, k. [...], k. [...]), C. S.A. z siedzibą w S. (k. [...]-[...], k. [...]), H. z siedzibą w P. (k. [...], [...]), P. z siedzibą w J. (k. [...]), V. z siedzibą w O. (k. [...]), "A." z siedzibą w R. (k. [...]), Z. z siedzibą w D. (k. [...], k. [...]), Z. z siedzibą w K. (k. [...], k. [...], k. [...]), "M." z siedzibą w W. (k. [...]), Z. z siedzibą w K. (k.[...]), C. z siedzibą w K. (k. [...]); P. z siedzibą w J. (k. [...]), "I." Sp. z o.o. z siedzibą w K. (k.[...]), B. z siedzibą w R. (k. [...]), P. S.A. z siedzibą w W. (k. [...]), W. Sp. z o.o. z siedzibą w R. (k. [...], k. [...]); rachunki uproszczone z lat 1997-1998, wystawione przez "O." - Spółka Cywilna W. J. W.W. z siedzibą w K. na rzecz osób fizycznych zamieszkałych odpowiednio w P., T., W., P., K., M., S., S., B., P., K., M.(akta, k. [...], k.[...], k. [...], k. [...], k.[...] i [...], k. [...], k. [...], k. [...], k. [...], k. [...], k. [...], k. [...]); referencje wystawione wnioskodawcy w latach 97-98 przez: Z. w K.(k. [...]), C. S.A. z siedzibą w K. (k. [...]), E. Sp. z o.o. z siedzibą w K. (k.[...]).

Kolegium Orzekające uznało również za uzasadnione twierdzenie wnioskodawcy, iż przed datą zgłoszenia do ochrony spornego znaku OKLAND o numerze [...], prowadził intensywną działalność reklamową, w wyniku której firma wnioskodawcy w dacie zgłoszenia spornego oznaczenia była rozpoznawanym na rynku producentem okien. Powyższą okoliczność potwierdza materiał dowodowy zawarty zarówno w aktach sprawy o sygn. akt: [...], tj.: wydruki reklam prasowych z lat 1999-2000 (akta, tom [...], k. [...]-[...]), oferta reklamowa z 1999 r. firmy E. Sp. z o.o. z siedzibą w W. w ramach W. (akta, tom.[...], k. [...]-[...]) jak również materiały dowodowe zawarte w aktach sprawy o sygn. akt: [...] tj: reklamy prasowe z 1998 r. (k. [...]-[...]), prospekty reklamowe wykorzystywane w reklamie partnerskiej W. (k. [...]-[...]), oświadczenie spółki K. Sp. z o.o. z siedzibą w W. potwierdzające, iż wnioskodawca w latach 1998-2003 corocznie uczestniczył w ogólnopolskiej kampanii reklamowej W. m.in. w latach 1998-2000 (k. [...]), reklama w P. z 1999 r. obejmującej Województwo [...] wraz z fakturą wystawioną przez P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz wnioskodawcy za wykonaną usługę (k. [...]-[...]), reklama w K. województwa [...] z 1998 r. (k. [...]-[...]), reklama w O. z lat 1998/1999 (k. [...]-[...]), faktury VAT z lat 1998-2000 wystawione przez K. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na rzecz "O." - Spółka Cywilna W. J. W. W. z siedzibą w K. za udział w Ogólnopolskiej prasowej kampanii Reklamowej "K." w latach 1998-2000 (k. [...]-[...]), faktury VAT z 1998 r. wystawionej przez C. Sp. z o.o. z siedzibą w K. za najem powierzchni w C. w K. podczas V Targów [...], które odbyły się w dniach [...]-[...] marca 1998 r. wraz z wybranymi stronami z Katalogu Targów i dokumentacją fotograficzną (k. [...]-[...]), umowa na ekspozycję reklamy wnioskodawcy na powierzchni bocznej autobusu nr [...] zawarta w dniu [...] września 1998 r. pomiędzy wnioskodawcą a M. w K. oraz fakturę VAT za wykonaną usługę z 1998 r. (k. [...]-[...]), umowy z lat 1998-1999 zawarte przez wnioskodawcę z Z. w K. za najem powierzchni reklamowej na ścianie H. w K. oraz faktury VAT za usługę (k. [...]-[...], k. [...]-[...]), faktury VAT z lat 1997-1998 wystawione przez W. z siedzibą w K. na rzecz O. S.C. za prasowe ogłoszenia reklamowe w latach 1997-1998 wraz ze wzorem ogłoszenia reklamowego (k. [...]-[...]), faktury VAT z 1998 r. wystawione przez "A." Sp. z o.o. z siedzibą w W. i A. S.A. z siedzibą w W. za reklamę prasową ( k. [...]-[...]), faktury VAT z 1998 r. wystawione przez E. Sp. z o.o. z siedzibą w K. za prasowe ogłoszenia reklamowe oraz kserokopie ogłoszeń prasowych (k. [...]-[...] i k. [...]), faktury VAT z 1998 r. wystawione przez "E." Sp. z o.o. z siedzibą w K. za prasowe ogłoszenia reklamowe oraz kserokopie ogłoszeń prasowych (k. [...]-[...]), faktura VAT z 1998 r. wystawiona przez T. z siedzibą w W. za reklamę telefoniczną na terenie K., W., K. i K. (k. [...]), faktura VAT z 1998 r. wystawiona przez P. "R." S.A. za reklamę radiową (k. [...]).

Kolegium Orzekające wzięło również pod uwagę okoliczność, iż strony niniejszego postępowania mogą prowadzić działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży okien na terenie całego kraju. W związku z powyższym istnieje nie tylko potencjalna, ale i realna możliwość zetknięcia się obu firm na rynku, co może spowodować niebezpieczeństwo wprowadzenia potencjalnych klientów w błąd co do tożsamości przedsiębiorstw.

Kolegium Orzekające nie podzieliło poglądu uprawnionego do spornego znaku towarowego, iż w niniejszym postępowaniu chodzi o ustalenie konkretnego faktu naruszenia praw osobistych przedsiębiorcy, który jako pierwszy posługiwał się określoną nazwą (oznaczeniem) prowadzonego przedsiębiorstwa. Przy stwierdzeniu przez Urząd Patentowy RP działający w trybie postępowania spornego naruszenia przepisu art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych nie ma bowiem znaczenia, czy wystąpiły konkretne fakty kontuzji w obrocie tzn. wprowadzenia odbiorców w błąd, co do tożsamości firmy i znaku. Wystarczy tu ustalenie potencjalnej możliwości wystąpienia takiej kontuzji, która w sytuacji prowadzenia przez obydwie firmy zbieżnej działalności w zakresie produkcji okien wydaje się nieunikniona. Nie może przecież ulegać wątpliwości, iż rejestracja znaku towarowego OKLAND o numerze [...] w części dotyczącej towarów z klasy 19 tj. okien drewnianych, zapewniająca uprawnionemu do spornego znaku towarowego wyłączność używania zarejestrowanego znaku, uniemożliwia lub utrudnia wnioskującej spółce korzystanie z firmy, której elementem wyróżniającym jest ten znak, a zatem narusza uzasadniony interes wnioskującej spółki.

W toku prowadzonego przed UP postępowania spornego wnioskodawca wielokrotnie podkreślał, iż jako pierwszy wyróżnik OKLAND w nazwie przedsiębiorstwa zaczęli stosować J. W. i W. W., którzy od [...] czerwca 1997 r. używali w nazwie przedsiębiorstwa wyróżnika OKLAND odróżniającego prowadzone przez nich przedsiębiorstwo od innych o takim samym lub zbliżonym zakresie działania, podczas gdy uprawniony do spornego znaku towarowego – O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. oznaczenie OKLAND w nazwie przedsiębiorstwa mógł używać od dnia [...] lipca 1998 r.

Kolegium Orzekającego stwierdziło, iż prawo do używania oznaczenia OKLAND w nazwie firmy wnioskodawcy powstało w dniu [...] czerwca 1997 r., natomiast prawo do używania oznaczenia OKLAND w nazwie firmy uprawnionego do spornego znaku towarowego – O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. powstało w dniu [...] lipca 1998 r. Powyższe zostało ustalone na podstawie materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy o sygn. akt [...] tj. Odpisu Pełnego z Rejestru Przedsiębiorców numer KRS: [...], wg stanu na dzień [...].12.2005 r., Odpisu Aktualnego z Rejestru Przedsiębiorców numer KRS: [...], wg stanu na dzień [...].12.2005 r., Postanowienia Sądu Rejonowego w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy z dnia [...] lipca 1998 r. (akta tom I k.[...]-[...], k. [...], k.[...]) oraz zawartego w aktach sprawy znaku towarowego OKLAND o numerze [...] odpisu pełnego z rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy pod numerem [...], jak również na podstawie oświadczeń uprawnionego do spornego znaku towarowego, w szczególności oświadczenia złożonego na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] kwietnia 2008 r. (akta, tom I, k. [...]), w którym uprawniony do spornego znaku towarowego stwierdził, iż "(...) najpierw firma uprawnionego nazywała D., później S., a w lipcu '98 r. została nazwana O. Sp. z o.o.".

Kolegium Orzekające podzieliło pogląd uprawnionego, iż jego spółka zawiązana została w dniu [...] września 1990 r. i została wpisana do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy pod numerem [...] w dniu [...] października 1990 r., a następnie wpisana do rejestru przedsiębiorców KRS pod numerem KRS: [...] w dniu [...] października 2001 r. Jednocześnie Kolegium Orzekające, w oparciu o wskazany powyżej materiał dowodowy, ustaliło, iż początkowo nazwa firmy uprawnionego do spornego znaku towarowego brzmiała następująco: "D." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (data wpisu do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. [...] wydział Gospodarczy Rejestrowy pod numerem [...] – [...] października 1990 r.), następnie uległa zmianie na S. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (data wpisu do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy pod numerem [...] – [...] stycznia 1994 r.), a następnie firma zmieniła nazwę na aktualnie używaną tj. "O." Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (data wpisu do rejestru handlowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w G. [...] Wydział Gospodarczy Rejestrowy pod numerem [...] – [...] lipca 1998 r.).

Kolegium Orzekające podzieliło również pogląd wnioskodawcy, iż z dokumentów zawartych w aktach rozpoznawanej sprawy (akta, tom I, k. [...]-[...]) oraz wyjaśnień złożonych w toku niniejszego postępowania przez uprawnionego do spornego znaku towarowego nie wynika, iż uprawniony do spornego znaku towarowego – O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. jest następcą prawnym przedsiębiorstwa prowadzonego przez S. S. - obecnego członka zarządu wpisanego do ewidencji działalności gospodarczej pod nr [...]. Organ zauważył, iż na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] kwietnia 2008 r. uprawniony do spornego znaku towarowego stwierdził, iż nie będzie przedstawiał materiału dowodowego na okoliczność używania spornego znaku towarowego OKLAND w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej w okresie przed 1998 r. (akta, tom I, k. [...]).

Kolegium uznało nadto za zasadny zarzut, iż prawo ochronne na znak towarowy OKLAND o numerze [...] w części dotyczącej towarów z klasy 19: okien drewnianych zostało udzielone z naruszeniem art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t.

Kolegium Orzekające w toku postępowania spornego rozważyło problem podobieństwa towarów, oceniło kwestię podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń, a także zbadało, czy nie występują inne okoliczności wpływające na zmniejszenie lub też zwiększenie ryzyka konfuzji.

Organ po przeprowadzeniu analizy zgromadzonego materiału dowodowego doszedł do przekonania, iż przeciwstawiane znaki towarowe przeznaczone są do oznaczania podobnych towarów w klasie 19 w zakresie objętym przedmiotowym postępowaniem spornym. Sporny znak towarowy przeznaczony jest do oznaczania okien drewnianych w klasie 19, natomiast znak sprzeciwiającego służy w szczególności do oznaczania okien z PCV ujętych w tej samej klasie towarowej. W ocenie Kolegium Orzekającego, w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z towarami o tożsamym przeznaczeniu, zasadzie i sposobie działania, które co do zasady skierowane są do tego samego kręgu odbiorców (ogółu konsumentów zainteresowanych zakupem okien w związku z budową czy modernizacją różnego rodzaju obiektów budowlanych). Ponadto, Kolegium Orzekające stwierdziło, iż z treści oświadczeń złożonych przez strony w toku postępowania spornego m.in. na rozprawie w dniu [...] stycznia 2009 r. (akta, tom [...], k. [...]-[...]) wynika, iż okna produkowane przez obie firmy są produkowane na indywidualne zamówienie klienta i dystrybuowane za pośrednictwem własnych sieci przedstawicielstw handlowych. Kolegium Orzekające podzieliło ponadto stanowisko uprawnionego do spornego znaku towarowego wskazujące na różnice w wyglądzie porównywanych towarów wynikające z odmienności materiałów, z których są one wykonywane. Jednocześnie Kolegium Orzekające uznało za zasadne twierdzenie wnioskodawcy, iż biorąc pod uwagę stosowane obecnie technologie oraz materiały podstawowe i pomocnicze wykorzystywane do produkcji zarówno okien z PCV jak i z drewna pozwalają na uzyskiwanie produktu o bardzo zbliżonym wyglądzie zewnętrznym. W konsekwencji przeciętny odbiorca okna z PCV, które jest pokryte występującymi w różnych kolorach i odcieniach laminatem odzwierciedlającym strukturę drewna może nie zauważyć różnicy pomiędzy takim produktem, a oknem drewnianym pokrytym czy to farbą w różnych kolorach kryjących czy też powłoką lakierową. Wskazana powyżej okoliczność została również potwierdzona przez uprawnionego do spornego znaku towarowego, który w piśmie z dnia [...] czerwca 2008 r. (akta, tom II, k. [...]) stwierdził, iż "(...) w przypadku produkowanych przez Wnioskodawcę okien z okleiną imitującą drewno możliwe jest doszukiwanie się w tych wyrobach podobieństwa".

Jednocześnie Kolegium Orzekające podzieliło pogląd wnioskodawcy, że przeciwstawiane w niniejszej sprawie oznaczenia są do siebie podobne w stopniu mogącym wprowadzać w błąd potencjalnych odbiorców.

Organ powołując się na orzecznictwo oraz doktrynę prawa wyraził następujące poglądy. Podkreślił, iż używane w funkcji znaków towarowych oznaczenia powinny być oceniane jako całość, gdyż sama powtarzalność wyodrębnionych elementów lub zbieżność członów oznaczeń nie musi determinować stworzenia ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd. Dlatego mając na uwadze całościową ocenę znaku towarowego należy zwrócić uwagę na proporcje w sile odróżniającej poszczególnych elementów, a także ich oryginalność, rozmiar i miejsce w znaku. Dokonanie oceny porównawczej powinno się odbywać na różnych płaszczyznach postrzegania mając na uwadze jednocześnie ogólne wrażenie jakie znaki wywierają na odbiorcy.

Przy dokonywaniu takiej analizy należy uwzględniać ogólne wrażenie, jakie oba porównywane oznaczenia wywierają na odbiorcę, zaś podobieństwo znaków ocenia się według cech wspólnych, a nie według występujących w nich różnic. Zatem różnice nie wykluczają podobieństwa znaków.

Organ wskazał ponadto, iż w przypadku znaków kombinowanych konieczne jest rozważenie podobieństwa wszystkich elementów porównywanych oznaczeń, ale elementy słowne mają decydujące znaczenie. Znaki towarowe porównuje się więc całościowo, ze szczególnym uwzględnieniem elementów o charakterze dystynktywnym i dominującym.

W przedmiotowej sprawie sporny słowno-graficzny znak towarowy OKLAND o numerze [...] składa się z dominującego i wyróżniającego elementu słownego Okland zapisanego wyraźną, czytelną zieloną czcionką, dodatkowo wyeksponowanego poprzez charakterystyczne i przyciągające uwagę odbiorców zmodyfikowanie graficzne liter "L" i "A", nad którym umieszczono rysunek zielonego liścia na którym naniesiono cztery sąsiadujące ze sobą białe kwadraty imitujące kontur okna. Natomiast słowno - graficzny znak towarowy O. o numerze [...] składa się z dominującego i wyróżniającego elementu słownego O. zapisanego w poziomie przy użyciu wyraźnej, czytelnej i pogrubionej granatowej czcionki, przy czym na ostatnie litery "n" i "d" został naniesiony transparentny element graficzny w postaci zarysu okna złożonego z czterech kwadratów o czarnym obrysie, w którym, w lewym górnym kwadracie zostały umieszczony element słowny "[...]" a w prawym, dolnym kwadracie element słowny "[...]". Ponadto, zarówno nad jak i pod elementem graficznym w postaci zarysu okna został umieszczony w płaszczyźnie pionowej, kilkukrotnie powtórzony element słowny O.

Zdaniem Kolegium, w znaku towarowym wnioskodawcy dominującym i wyróżniającym elementem jest umiejscowiony w widocznym i łatwo zauważalnym dla przeciętnego odbiorcy miejscu znaku oryginalny i fantazyjny element słowny OKLAND zapisany przy użyciu wyraźnej, czytelnej i pogrubionej granatowej czcionki, który obok płaszczyzny poziomej został wielokrotnie powtórzony w płaszczyźnie pionowej, co dodatkowo utrwala w świadomości potencjalnego odbiorcy ten podstawowy element znaku towarowego wnioskodawcy. W ocenie Kolegium Orzekającego, elementy znaku wnioskodawcy tj. "[...]" i "[...]", odwołujące się bądź do formy organizacyjnej, w ramach której wnioskodawcy prowadzili działalność gospodarczą, bądź do imion i nazwisk wspólników, mają charakter informacyjny. W konsekwencji - jako elementy nie mające dostatecznej mocy odróżniającej nie mogą przesądzać o braku podobieństwa porównywanych znaków towarowych. Ponadto Kolegium Orzekające wzięło pod uwagę okoliczność, iż wskazane powyżej drugoplanowe elementy znaku towarowego wnioskodawcy zostały zapisane przy użyciu nieproporcjonalnie małej, w porównaniu do reszty znaku, czcionki a w konsekwencji mogą stanowić łatwe do przeoczenia i mało istotne dla konsumenta szczegóły.

Kolegium Orzekające podzieliło pogląd wnioskodawcy, iż podobieństwo wizualne spornego znaku towarowego OKLAND o numerze [...] do zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem znaku towarowego O. o numerze [...] ujmowanych jako całość jest konsekwencją identyczności dominującego i wyróżniającego elementu słownego OKLAND oraz elementu graficznego - rysunku okna - występujących w obydwu porównywanych znakach towarowych, gdyż zarówno pozostałe elementy słowne występujące w znaku wnioskodawcy tj. "[...]" i "[...]" jak również nieznaczne różnice występujące w zakresie elementów graficznych porównywanych oznaczeń, użytej czcionki i kolorystyki nie stanowią dostatecznej przeciwwagi dla wskazanych powyżej podobieństw występujących między porównywanymi znakami.

Oceniając warstwę fonetyczną porównywanych znaków Kolegium Orzekające stwierdziło, iż sposób wymawiania słowa "OKLAND", będącego jedynym elementem spornego znaku towarowego jest zrozumiały i prosty, a samo słowo jest słyszalne w sposób wyraźny i jednoznaczny. Występujące w spornym znaku słowo "OKLAND" jest identyczne na płaszczyźnie fonetycznej z dominującym i pierwszoplanowym elementem słownym znaku wnioskodawcy. Niezależnie od powyższego, Kolegium Orzekające stwierdziło, iż z uwagi na fakt, że znak towarowy wnioskodawcy, oprócz słowa OKLAND, zawiera dodatkowe elementy słowne o charakterze informacyjnym, opisowym tj. "[...]" i "[...]", odwołujące się bądź do formy organizacyjnej w ramach której wnioskodawcy prowadzili działalność gospodarczą bądź do imion i nazwisk wspólników, należy uznać, iż brzmienie znaku wnioskodawcy jako całości jest odmienne od brzmienia spornego znaku towarowego.

Kolegium Orzekające dokonując oceny podobieństwa przeciwstawianych oznaczeń na płaszczyźnie znaczeniowej uznało, iż oryginalne i fantazyjne słowo OKLAND, będące jedynym elementem słownym spornego znaku, jak również dominującym, pierwszoplanowym i przyciągającym uwagę odbiorców elementem znaku wnioskodawcy nie ma w sobie żadnego nośnika informacyjnego, ponieważ jest pozbawione jakiegokolwiek znaczenia. Podobnie, w ocenie Kolegium, pozostałe elementy zawarte w znaku wnioskodawcy tj. "[...]" (skrót wskazujący na formę prawną przedsiębiorstwa prowadzonego przez wnioskodawców) i "[...]" (wskazujący początkowe litery imion i nazwisk wspólników spółki wnioskodawcy) pozbawione są szerszego znaczenia.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towaru może mieć charakter bezpośredni lub pośredni. Po pierwsze, odbiorca może w ogóle nie dostrzec różnicy pomiędzy nowo napotkanym w obrocie oznaczeniem a wcześniejszym, znanym znakiem towarowym i nabyć towar oznaczany tym znakiem pod wpływem błędnego przekonania, iż pochodzą one od uprawnionego do znaku wcześniej zarejestrowanego. Po drugie zaś, odbiorca może być świadomy różnic pomiędzy znakami lub rodzajem towarów oznaczanych tymi znakami, jednak ze względu na ogół okoliczności może błędnie uznać, iż towary oznaczane nowo napotkanym znakiem pochodzą od podmiotu powiązanego z uprawnionym do znaku wcześniejszego i zostały wprowadzone do obrotu za jego zgodą.

W przedmiotowej sprawie grupą odbiorców, dla której przeznaczone są wskazane przez wnioskodawcę towary opatrywane porównywanymi znakami towarowymi jest ogół konsumentów zainteresowanych zakupem okien w związku z budową czy modernizacją różnego rodzaju obiektów budowlanych.

W ocenie Kolegium Orzekającego, biorąc pod uwagę zauważalne podobieństwo znaków OKLAND o numerze [...] i O. o numerze [...] będące konsekwencją identyczności dominującego i wyróżniającego elementu słownego OKLAND oraz elementu graficznego - rysunku okna - występujących w obydwu porównywanych znakach towarowych oraz okoliczność, iż przyciągające uwagę słowo OKLAND jest dominującym i wyróżniającym elementem zarówno nazwy firmy wnioskodawcy jak również nazwy firmy uprawnionego do spornego znaku towarowego należy stwierdzić, iż nawet należycie poinformowani, uważni i rozsądni przeciętni polscy odbiorcy mogą sądzić, że podobne towary oznaczone przeciwstawionymi znakami pochodzą z tego samego przedsiębiorstwa, a tym samym mogą być wprowadzeni w błąd co do źródła pochodzenia tych towarów. Zdaniem Kolegium Orzekającego ze względu na występujące podobieństwo porównywanych oznaczeń na płaszczyźnie wizualnej istnieje realne ryzyko, iż w świadomości przeciętnego odbiorcy może powstać przekonanie, iż sporny znak towarowy, w niewielkim zakresie zmodyfikowany, jest kolejnym z serii znaków towarowych wnioskodawcy.

W ocenie Kolegium Orzekającego, nawet jeżeliby przyjąć, że w rozpatrywanym przypadku odbiorca odróżni porównywane znaki towarowe jako oznaczenia produktów pochodzących z różnych przedsiębiorstw tj., że nie zachodzi bezpośrednie ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towaru, to biorąc pod uwagę podobieństwo towarów oraz identyczność dominującego elementu znaku wnioskodawcy tj. oryginalnego i fantazyjnego słowa "OKLAND" i znaku towarowego OKLAND zarejestrowanego na rzecz uprawnionego do spornego znaku towarowego a także okoliczność, iż oznaczenie OKLAND jest używane przez uprawnionego do spornego znaku w nazwie (firmy) spółki pod którą prowadzi działalność gospodarczą i stanowi wyróżniający elementem firmy wnioskodawcy, odbiorca może przypuszczać, że uprawnionego łączą z wnioskodawcą związki organizacyjne, gospodarcze lub prawne istotne dla powstawania, oznaczania i wprowadzania do obrotu okien (tzw. "pośrednie ryzyko kontuzji").

W ocenie Kolegium Orzekającego nie ma znaczenia argument uprawnionego, zgodnie z którym fakt wprowadzenia odbiorców w błąd nie został udowodniony przez sprzeciwiającego, gdyż zgodnie z doktryną dla uznania znaków za podobne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych nie jest wymagane rzeczywiste pomylenie znaków przez odbiorców a wystarczające jest jedynie stwierdzenie samej możliwości wystąpienia takiej pomyłki.

Uprawniony wniósł od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając:

I. naruszenie przepisów :

1). art. 30 ustawy o znakach towarowych - poprzez błędne uznanie, że wnioskodawcy przysługuje interes prawny w żądaniu unieważnienia znaku towarowego i art. 164 ustawy Prawo o własności przemysłowej polegające na błędnym uznaniu, że uczestnik ma interes prawny do złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy;

2). art. 23 k.c. i 24 k.c. w zw. z art.43 k.c. - poprzez błędne uznanie, że rejestracja znaku towarowego na rzecz skarżącego naruszyła dobra uczestnika w tym prawo do firmy;

3). art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych - poprzez błędne uznanie, że znak towarowy skarżącego narusza prawa osobiste lub majątkowe uczestnika i w konsekwencji błędnego uznania, że niedopuszczalna była rejestracja znaku towarowego ;

4). art. 9 ust. 1 ustawy o znakach towarowych, polegające na :

a) błędnym przyjęciu, iż przynależność towarów obu producentów do tej samej klasy 19 oznacza, że są to towary tego samego rodzaju;

b) błędnym przyjęciu, że znak towarowy skarżącego jest podobny do znaku uczestnika w takim stopniu, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego znak skarżącego mógłby wprowadzać w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów;

II. naruszenie przepisów postępowania tj. art. 7, 77 § 1, 80 i 107 k.p.a. mających istotny wpływ na wynik sprawy w związku z nierozważeniem należycie wszystkich aspektów sprawy spowodowanym niedostatecznym rozpatrzeniem materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie.

W oparciu o powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

Uzasadniając zarzut braku interesu prawnego, skarżący wskazał, że Urząd Patentowy RP błędnie uznał, że uczestnikowi przysługiwał interes prawny w żądaniu unieważnienia znaku towarowego i do złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy. W jego ocenie wnioskodawca nie wykazał w sprawie, że podmiot uprawniony z rejestracji utrudnia mu prowadzenie działalności gospodarczej, działając niezgodnie z prawem.

Uzasadniając zarzut braku naruszenia praw osobistych uczestnika wnioskodawca podniósł, iż uczestnik nie wykazał w postępowaniu przed Urzędem Patentowym, iż doszło do naruszenia powołanych przez niego praw osobistych, a w szczególności wzmiankowanego przez niego prawa do nazwy przedsiębiorstwa podlegającego ochronie na podstawie przepisów art. 23 i 24 w zw. z art. 43 k.c. oraz jego praw do znaku towarowego.

Bezpodstawne były w szczególności twierdzenia pełnomocnika wnioskodawcy dotyczące naruszenia przez przeciwnika wniosku jego prawa do firmy wynikającego z przepisów art. art. 23 i 24 k.c. w zw. z art. 43 k.c.

Jak wskazywano dotychczas istnieją bowiem zdecydowane różnice pomiędzy firmą skarżącego, która brzmi: "O." sp. z o.o. a firmą uczestnika która brzmi: "P. Sp. j.".

W treści obu firm spółek są zdecydowane różnice, które dotyczą:

• po pierwsze - części firmy stron określającej rodzaj spółki handlowej (spółka z o.o. czy spółka jawna), niewątpliwie rozpoznawalnej dla przeciętnego nabywcy, który winien być postrzegany jako nabywca obeznany z realiami rynku i działający z należytym rozeznaniem;

• po drugie - w przypadku uczestnika określają precyzyjnie materiał, z jakiego są produkowane okna tj. materiał PVC;

• po trzecie - w przypadku uczestnika wskazany jest precyzyjnie asortyment produkcji/asortyment towarów poprzez oznaczenie, iż jest to Producent okien i drzwi;

• po czwarte w przypadku uczestnika wskazane są osoby wspólników tj. J. W. i W. W. ;

Elementów tych nie można pominąć zwłaszcza dlatego, że uczestnik, prowadzący początkowo działalność na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej do oznaczenia swojej działalności wykorzystywał przede wszystkim brzmienie swoich imion i nazwisk.

Takie oznaczenie istotnie wpływa na rozpoznawalność prowadzonej przez nich działalności, która jest identyfikowana jako przedsiębiorstwo P.

Skarżący podnosi, iż uznanie przez Urząd Patentowy, że słowo OKLAND występujące w obu firmach jest szczególnie fantazyjne i oryginalne nie może zostać uznane za zasadne. Słowo to bowiem jest najprostszym połączeniem początkowych liter ze słowa okna ze słowem "land" czyli kraina, kraj.

W obrocie gospodarczym bardzo rozpowszechnione i popularne są wszelkie połączenia słów z końcówką "land" .

Należy również zwrócić uwagę, że na polskim rynku działało i działa wiele podmiotów posługujących się nazwą OKLAND - co też było okolicznością bezsporną w czasie postępowania przed Urzędem Patentowym - co karze uznać zdecydowanie określenie "Okland" za znak "słaby" a nie jak to określił organ - szczególnie fantazyjny i oryginalny.

Skarżący wskazuje również na fakt, iż organ nie wyjaśnił dlaczego przyznał temu słowu cechy szczególnej oryginalności i fantazyjności pomimo zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wskazującego na zupełnie odwrotną okoliczność.

Skarżący podtrzymał również stanowisko, zgodnie z którym całkowicie różny jest rzeczywisty zasięg terytorialny wykorzystywania obydwu znaków oraz prowadzenia działalności i dokonywania obrotu przez skarżącego i uczestnika.

Oba podmioty działają bowiem na różnych geograficznie obszarach - skarżący na obszarze [...] Polski – [...] zaś uczestnik w czterech województwach Polski [...].

Nadto jak wynika z akt sprawy, wnioskodawca prowadzi produkcję okien na rynek [...].

Uprawniony wyraził pogląd, że względu na specyficzny charakter prowadzonej działalności nigdy nie doszło do kolizji pomiędzy nim a wnioskodawcą. Podmioty te nigdy bowiem nie konkurowały ze sobą o uzyskanie tych samych zamówień i nie startowały w tych samych przetargach.

Uczestnik w postępowaniu przed Urzędem Patentowym nie udowodnił także, iż jego klienci lub kontrahenci mieli lub nawet mogli mieć kiedykolwiek problemy z identyfikacją podmiotów będących stronami niniejszego postępowania i ich towarów.

Uzasadniając zarzut braku jednorodzajowości towarów, skarżący podniósł, że błędnie i w sposób sprzeczny z zebranym materiałem dowodowym Urząd Patentowy uznał, że produkty skarżącego i uczestnika noszą cechę jednorodzajowości. W postępowaniu przed Urzędem Patentowym zostało wykazane bowiem, iż pomiędzy oferowanymi przez strony towarami nie zachodzi jakiekolwiek podobieństwo w zakresie następujących kryteriów:

1) Materiał, z którego wykonane są produkty stron;

2) Dostawcy;

3) Technologia produkcji;

4) Asortyment produktów;

5) Przeznaczenie produktów;

6) Dystrybucja;

7) Cena produktów;

8) Krąg odbiorców;

9) Wygląd produktów.

Skarżący podkreślił, iż w jego ocenie nieprawdopodobna jest możliwość pomylenia przez przeciętnego konsumenta, jakim jest odbiorca właściwie poinformowany, dostatecznie uważny i rozsądny, produktów z PVC ze znacznie droższymi wyrobami drewnianymi.

Konsekwencją zaistnienia powyższych różnic jest bowiem także różny krąg ich odbiorców finalnych.

W przypadku okien z PCV produkowanych przez uczestnika są to podmioty, w których posiadaniu znajdują się budynki nowoczesne a także budynki jednorodzinne i lokale mieszkalne w budynkach wielorodzinnych.

Oferta skarżącego skierowana jest natomiast do podmiotów, w posiadaniu których znajdują się budynki zabytkowe lub reprezentacyjne, w szczególności budynki w których ze względu na przepisy dotyczące ochrony zabytków nie mogą być zainstalowane okna plastikowe.

Zarzucając brak podobieństwa oznaczeń jako integralnej całość, skarżący zajął stanowisko, zgodnie z którym w rozpatrywanym stanie faktycznym wobec braku jednorodzajowości towarów kwestia podobieństwa oznaczeń nie ma znaczenia. Jednocześnie wskazuje , że błędne są ustalenia organu, iż znak towarowy O. sp. z o.o. jest identyczny lub podobny do znaku towarowego uczestnika i to rzekomo w taki sposób , że w warunkach zwykłego obrotu gospodarczego mógłby wprowadzić odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów.

Analiza porównawcza obydwu znaków wykazuje bowiem jedynie podobieństwo w zakresie ich elementu słownego - wyrazu "OKLAND", który był wykorzystywany przez obie strony w okresie wcześniejszym dla oznaczenia prowadzonej działalności gospodarczej. Skarżąca nie podzieliła poglądu Urzędu Patentowego, zgodnie z którym słowo "Okland" jest szczególnie oryginalne i fantazyjne.

Skarżąca zgodziła się ze stanowiskiem organu co do tego, że analiza podobieństwa znaków towarowych nie może ograniczać się wyłącznie do porównania jednego z ich elementów - w tym przypadku elementu słownego .

W ocenie skarżącej zaskakująca jest decyzja organu, który pomimo wielu różnic w zakresie wielu elementów (które winne być analizowane łącznie) skupia się na jedynym elemencie, błędnie zakładając z góry, iż jest to element szczególnie fantazyjny i oryginalny.

Skarżąca podkreśliła, iż forma graficzna obydwu znaków nie nosi cech podobieństwa.

Wskazała, iż cechą charakterystyczną znaku wykorzystywanego przez uczestnika są cztery kwadraty naniesione na końcową część wyrazu "Okland", zaś elementem charakteryzującym znak wykorzystywany przez O. Sp. z o.o. jest nawiązujący do ekologicznego charakteru okien drewnianych, zielony liść z wpisanym zarysem okna, umieszczony bezpośrednio nad wyrazem "Okland".

W przypadku tego znaku zastosowana została odmienna kolorystyka. czcionka wyrazu "OKLAND".

W ocenie skarżącej porównywane znaki towarowe nie mogą zostać uznane za identyczne lub podobne, a tym samym stwierdzić należy, iż sporny znak posiada dostateczne znamiona odróżniające, wobec czego złożony w niniejszej sprawie wniosek uznać należy za nieuzasadniony.

Reasumując podniosła, iż samo podobieństwo znaków nie stanowi wystarczającej przesłanki do unieważnienia prawa ochronnego.

Niezbędny jest bowiem taki stopień podobieństwa, który w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzać odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów, a taka przesłanka w niniejszej sprawie nie zachodzi.

Końcowo podkreślił, iż Urząd Patentowy pomimo zgromadzonego w sprawie obfitego materiału dowodowego w szczególności dotyczącego kwestii jednorodzajowości towarów w żaden sposób nie ustosunkował się do tychże kwestii bądź też wskazywał okoliczności sprzeczne z materiałem dowodowym, stwierdzając, iż towar w ten sposób oznaczany jest przeznaczony dla tego samego kręgu odbiorców.

Zgodnie z tymi dowodami koszty produktów skarżącej wynoszą kilkadziesiąt tysięcy złotych zaś ceny produktów uczestnika (przy podobnej ilości) wynoszą kilkanaście tysięcy złotych.

Urząd Patentowy nie dokonał należytej oceny czy okoliczności istotne dla niniejszej sprawy zostały udowodnione, gdyż zdaniem skarżącej nie skorzystał z całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego w istocie "uciekając" od oceny i odniesienia się do dowodów przedstawianych przez skarżącego takich jak oferty i faktury VAT.

Zdaniem skarżącej wyżej wskazane wady postępowania przed Urzędem Patentowym RP sprowadzają się do naruszenia art. 7 , 77 § 1 i 107 k.p.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Urząd Patentowy RP w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, nie podzielając argumentacji skarżącej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny, zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji lub postanowienia. Sąd nie bada przy tym celowości, czy też słuszności zaskarżonego aktu.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi).

Oceniając skargę O. Sp. z o.o. z siedzibą w R. pod kątem powyższych kryteriów, Sąd uznał, iż nie jest ona zasadna.

W myśl art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (j. t. Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.) - dalej powoływana jako p.w.p. - ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego albo topografii układów scalonych w Urzędzie Patentowym. Słowny znak został zgłoszony do rejestracji w dniu 21 kwietnia 2000 r. tj. w okresie obowiązywania ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17). Ustawa ta ma zatem zastosowanie w rozpoznawanej sprawie.

Podstawą odmowy udzielenia ochrony przez Urząd Patentowy RP dla oznaczenia słowno-graficznego OKLAND jest art. 8 pkt 2 i art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t.

Zgodnie z art. 8 pkt 2 u.z.t. " Niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który:

1) (...)

2) narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich".

W myśl art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t. - "niedopuszczalna jest rejestracja znaku w takim stopniu podobnego znaku zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa, że w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego mógłby wprowadzić odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów".

Jak wynika z treści przepisu art. 9 ust. 1 pkt 1 u.z.t., rejestracja znaku jest niedopuszczalna w przypadku, gdy wystąpią łącznie następujące przesłanki:

- jednorodzajowość towarów/usług do oznaczania, których porównywane znaki towarowe są przeznaczone,

- podobieństwo do znaku zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa,

- podobieństwo znaków musi być kwalifikowane to znaczy takie, że może odbiorcę wprowadzić w błąd co do pochodzenia towarów/usług, w szczególności poprzez ryzyko skojarzenia między znakami.

O tym, czy w konkretnym przypadku mogłoby dojść do kolizji praw ochronnych, czy obydwa znaki towarowe są podobne, rozstrzyga się na podstawie kryterium niebezpieczeństwa wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów. Niebezpieczeństwo to polega na możliwości błędnego, nie odpowiadającego rzeczywistości, przypisania przez przeciętnego odbiorcę uprawnionemu do prawa ochronnego na znak towarowy danego towaru ze względu na nałożony na niego znak.

Kolegium Orzekające prawidłowo wskazało, iż prawo do firmy ma charakter prawa podmiotowego bezwzględnego, skutecznego erga omnes, przysługującego przedsiębiorcy. Jej ochrona przewidziana jest w kodeksie cywilnym na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych (art. 23 i 24 k.c.). Zgodnie z art. 43 k.c. przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych stosuje się odpowiednio do osób prawnych. Należy zatem stosować odpowiednie przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych do ochrony dóbr osób prawnych uwzględniając różnice strukturalne osób prawnych i osób fizycznych. Wśród dóbr osobistych osób prawnych w pierwszej kolejności wymienia się nazwę, która służy indywidualizacji osoby prawnej. Nazwa przedsiębiorcy pełni przede wszystkim funkcje wyróżniające i reklamowe, a zapewnienie wyłączności oznaczenia jest jednym z czynników konkurencyjności w warunkach gospodarki rynkowej. Dlatego ochrona firmy ma istotne znaczenie gospodarcze, gdyż z jednej strony chroni przedsiębiorcę, ale także innych uczestników obrotu gospodarczego w szczególności nabywców i kontrahentów przedsiębiorcy.

Ochrona nazw handlowych wynika również z art. 8 Konwencji paryskiej z dnia 20 marca 1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 51 i 52), który zapewnia ich ochronę bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji, niezależnie od tego, czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego.

Przepis art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych koresponduje z cytowanym przepisem konwencji paryskiej oraz ochrona dóbr osobistych wynikających z Kodeksu cywilnego. Ochrona nazwy handlowej (firmy, nazwy używanej w działalności gospodarczej) wyraża się wyłączeniem od rejestracji znaków (oznaczeń), które naruszają prawa osobiste osób trzecich.

W doktrynie podkreśla się, iż funkcje znaku towarowego i oznaczenia przedsiębiorstwa (firmy) przecinają się. Znak towarowy, odróżniając bezpośrednio towary w obrocie na podstawie ich pochodzenia, pośrednio wskazuje na źródło ich pochodzenia, może zatem identyfikować przedsiębiorstwo. Natomiast oznaczenie przedsiębiorstwa (firmy), odróżniając w obrocie bezpośrednio dane przedsiębiorstwo lub jego część, może pośrednio wskazywać na pochodzenie towarów. Konsekwencją tego jest sytuacja, w której przeciętny nabywca towarów może na podstawie znaku towarowego identyfikować przedsiębiorstwo i odwrotnie.

Zgodnie z utrwalonym w doktrynie i orzecznictwie poglądem rejestracja znaku towarowego, odpowiadającego oznaczeniu innego przedsiębiorstwa, używanemu przez nie przed zarejestrowaniem znaku, narusza dobra osobiste tego przedsiębiorstwa (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II SA 3390/2001. Prawo Gospodarcze 2002/7-8 str. 78). Przyjmuje się jednocześnie, iż o naruszeniu prawa do firmy można mówić, nie tylko wówczas gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, ale także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 1998 r., (sygn. akt II CKN 25/98, OSNC z 1999 r. nr 4, poz. 80), w którym stwierdził, że "naruszenie nazwy osoby prawnej jako dobra osobistego może nastąpić w razie używania przez nieuprawnionego nie tylko pełnej nazwy, ale i jej części, jeżeli część ta spełnia w sposób wystarczający funkcję indywidualizującą osobę prawną, która umożliwia jednoznaczną identyfikację tej osoby i jej odróżnienie od innych podmiotów, dlatego że tworzące część nazwy oznaczenie ma samo w sobie dostateczną moc dystynktywną". Analogiczne stanowisko należy przyjąć w przypadku rejestracji znaku słowno-graficznego, który w warstwie słownej zawiera nazwę (firmę) innego podmiotu lub istotny, wyróżniający jej element.

Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada jednoczesne istnienie identyczności lub podobieństwa pomiędzy znakiem zgłaszanym a znakiem wcześniejszym oraz identyczność lub podobieństwo pomiędzy towarami i usługami, dla których dokonuje się zgłoszenia, a tymi, dla których zarejestrowany został wcześniejszy znak towarowy. Przesłanki te powinny być spełnione kumulatywnie (tak m.in. /w:/ wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-106/03 P, Vedial v. OHIM, Rec. s. 1-9573, pkt 51). Tak więc w braku jednej z przesłanek niezbędnych do zastosowania art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych, nie może występować prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd.

W doktrynie prawa definiuje się, że "niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów polega na możliwości błędnego nie odpowiadającego rzeczywistości, przypisania przez przeciętnego odbiorcę uprawnionemu z rejestracji danego towaru ze względu na nałożony nań znak, a ponadto, iż niebezpieczeństwo to jest wynikiem podobieństwa towarów i podobieństwa oznaczeń." (R. Skubisz "Prawo Znaków Towarowych" komentarz Wydawnictwo prawnicze Spółka z o.o. str. 83 Warszawa 1997).

Innymi słowy niebezpieczeństwo wprowadzenia w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów jest wypadkową podobieństwa towarów i oznaczeń. W przedmiotowej sprawie podobieństwo towarów (skarżący, czyli uprawniony : "okna drewniane"; wnioskodawca: okna z PVC) zdaniem Sądu jest znaczne, albowiem treść udzielonego prawa ochronnego determinuje ocenę podobieństwa towarów, dla których zostało udzielone. Nie jest zdaniem Sądu istotny dla oceny podobieństwa towarów w kontekście prawdopodobieństwa wystąpienia tzw. konfuzji w rozumieniu wyżej powołanego przepisu, faktyczny zakres używania towaru oznaczanego tym znakiem. W szczególności nie zmienia oceny Sądu co do potencjalnej (hipotetycznej) możliwości wprowadzenia odbiorcy w błąd co do pochodzenia okien (konfuzji) okoliczność, iż w rzeczywistości okna każdej ze stron różnią się między sobą w sposób zasadniczy, co akcentuje skarżący. Decydujący przy ocenie konfuzji jest bowiem zakres udzielonej ochrony, a nie faktyczny sposób produkowania i kształt finalny towarów oznaczanych danym znakiem towarowym. Zakres ochrony jest przedstawiony w wypadku niniejszej sprawy w wykazie towarów dla numeru zgłoszenia [...] (vide – załącznik do decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy skarżącej). Znak skarżącej był przeznaczony w klasie 19 dla ochrony okien drewnianych (bez żadnych dodatkowych dookreśleń). Wbrew twierdzeniom skarżącej krąg odbiorców określonych w powyższy sposób towarów obydwu firm mógł być – przynajmniej częściowo - zbieżny. Argumentacja odwołująca się do specyfiki okien oferowanych faktycznie w obrocie przez skarżącą spółkę jest zatem w niniejszej sprawie bez znaczenia.

Towarami stanowiącymi desygnaty oznaczenia: "OKLAND" są okna. Różni je jedynie materiał, z którego zostały wykonane.

Skoro powyżej ustalono identyczność towarów, należy następnie przejść do oceny podobieństwa porównywanych znaków.

W przypadku znaków słownych podobieństwo należy oceniać na płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej. Dla oceny podobieństwa fonetycznego ma znaczenie liczba sylab, ich brzmienie oraz akcent. Podobieństwo wizualne ocenia się z punktu widzenia liczby słów bądź liter w ogóle, liczby słów bądź liter takich samych, ich kształtu, układu jak i koloru. Znaki graficzne oceniane są przede wszystkim na płaszczyźnie wizualnej. Znak taki wypełnia funkcję odróżniającą przez określony układ wielu elementów. Dlatego należy ustalić, który z elementów ma znaczenie istotnie odróżniające. W konsekwencji znak zawierający zmieniony element istotnie odróżniający, nawet przy podobieństwie innych szczegółów nie będzie znakiem podobnym. W przypadku, gdy żaden element nie może być uznany za charakterystyczny, należy brać pod uwagę formę prezentacji jako całość. Ewentualne podobieństwo dwóch porównywanych znaków będzie wówczas wynikiem przeważającej sumy elementów podobnych (Praca zbiorowa pod red. Tadeusza Szymanka. Naruszenia praw na dobrach niematerialnych. Polska Izba Rzeczników Patentowych 2001, str. 96-97).

Szczególną formę wśród znaków towarowych posiada znak słowno-graficzny. Ocena podobieństwa takiego znaku jest trudna i tutaj musi być właśnie dokonany rzetelny bilans podobieństwa i różnic. Znak słowo-graficzny z reguły łączy w sobie poprzez szczególne powiązanie znak słowny z graficznym. Zatem takie oznaczenie, którym jest przedmiotowy znak OKLAND powinno być oceniane zarówno na płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej jak i znaczeniowej. Należy podkreślić, iż wyżej przedstawione reguły dla znaków słownych i graficznych mają odpowiednie zastosowanie przy badaniu podobieństwa znaku słowno-graficznego (Patrz: Praca zbiorowa pod red. Tadeusza Szymanka, Naruszenia praw na dobrach niematerialnych, Polska Izba Rzeczników Patentowych 2001, str. 97). Sąd doszedł do przekonania o prawidłowości poglądu organu, zgodnie z którym członem dystynktywnym tej nazwy - indywidualizującym firmę wnioskodawcy na rynku jest człon "OKLAND". W przeciwieństwie bowiem do oryginalnego i fantazyjnego oraz przyciągającego uwagę odbiorców wyróżniającego słowa OKLAND, pozostałe elementy oznaczenia przedsiębiorstwa wnioskodawcy mają bowiem wyłącznie charakter informacyjny, wskazujący bądź na formę organizacyjną, w ramach której wnioskodawcy prowadzili działalność gospodarczą, bądź na zakres działania tej firmy. Podkreślenia wymaga również okoliczność, iż słowo OKLAND używane przez wnioskodawcę do oznaczania wytwarzanych i wprowadzanych do obrotu towarów jest najbardziej przyciągającym uwagę i najłatwiejszym do zapamiętania przez odbiorców elementem firmy wnioskodawcy.

Dokonując kontroli sądowoadministracyjnej zaskarżonej decyzji pod kątem prawidłowości zastosowania art. 8 pkt 2 u.z.t. Sąd miał również i to na uwadze, iż przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie toczyła się sprawa z wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego OKLAND [...] udzielonego na rzecz F. S.A. z siedzibą w K. na skutek sprzeciwu wniesionego przez wnioskodawczynię w sprawie niniejszej – P. Spółka jawna z siedzibą w K. (Wyrok z dnia 29 lipca 2005 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt: VI SA/Wa 550/05 LEX nr 183679). Sąd w niniejszej sprawie podziela poglądy prawne wyrażone w powołanym wyżej wyroku, zwracając jednocześnie uwagę na zbliżony stan faktyczny obu spraw.

W powyższej sprawie Sąd wyraził pogląd, zgodnie z którym: "Naruszenie prawa do firmy następuje nie tylko wtedy, gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający".

W przywołanym wyroku Sąd uznał, iż rejestracja znaku towarowego słowno-graficznego OKLAND stanowi naruszenie prawa do nazwy firmy, pod którą P. Sp. j. z siedzibą w K. prowadzi działalność gospodarczą od 1997 roku.

Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w zaskarżonej decyzji, w przypadku kolizji między firmą (nazwą) przedsiębiorstwa a zarejestrowanym z "gorszym pierwszeństwem" znakiem towarowym priorytet przyznaje się prawu powstałemu wcześniej. Zdaniem Sądu powyższy pogląd zasługuje na aprobatę. Potwierdzeniem tego stanowiska jest orzecznictwo Sądu Najwyższego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1994 r., III CZP 109/04; OSNC 195/1/18), a także orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II SA 3390/01; Pr. Gosp. 2002/7-8/78; wyrok z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1867/02).

W rozpatrywanej sprawie prawo do firmy pod nazwą O. powstało wcześniej (w 1997 roku), podczas gdy zgłoszenia przedmiotowego znaku dokonano w 1999 roku.

Trafnie Urząd Patentowy ustalił na podstawie zebranego materiału dowodowego, że jako pierwszy słowny wyróżnik O. w nazwie przedsiębiorstwa zaczęli stosować J. W. i W. W. To właśnie słowo użyte w nazwie ich przedsiębiorstwa odróżniało prowadzone przez nich przedsiębiorstwo od innych o takim samym lub zbliżonym przedmiocie działania. To słowo OKLAND przyciąga uwagę. Sporny znak to przecież identyczne oznaczenia, jakiego używała spółka cywilna i używa spółka jawna.

Zdaniem Sądu, naruszenie prawa do firmy następuje nie tylko wtedy, gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 1998 r., sygn. akt II CKN 25/98 (OSNC z 1999 r. Nr 4, poz. 80), w którym podkreślono, że "naruszenie nazwy osoby prawnej jako dobra osobistego może nastąpić w razie używania przez nieuprawnionego nie tylko pełnej nazwy, ale i jej części, jeżeli część ta spełnia w sposób wystarczający funkcję indywidualizującą osobę prawną, która umożliwia jednoznaczną identyfikację tej osoby i jej odróżnienie od innych podmiotów, dlatego że tworzące część nazwy oznaczenie ma samo w sobie dostateczną moc dystynktywną".

Przy stwierdzeniu naruszenia art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych nie ma także znaczenia, czy wystąpiły konkretne fakty konfuzji w obrocie tzn. wprowadzenia odbiorców w błąd, co do tożsamości firmy i znaku, wystarczy potencjalna możliwość, która w warunkach prowadzenia identycznej/zbieżnej działalności w zakresie produkcji okien i drzwi, sprzedaży materiałów budowlanych i przemysłowych oraz usług ogólnobudowlanych, w klasach 19 i 37 wg klasyfikacji nicejskiej, jest raczej nieunikniona. Rejestracja znaku towarowego prowadzi do wyłączności posługiwania się nim dla oznaczania towarów, wyłączne prawo uniemożliwia lub utrudnia korzystanie z nazwy identycznej ze znakiem towarowym (jego istoty).

Poza sporem jest, że spółka jawna jest następcą prawnym spółki cywilnej. Obie spółki mają charakter spółek osobowych. Nastąpiła jedynie zmiana formy organizacyjno-prawnej, pod jaką prowadzone jest przedsiębiorstwo J. W. i W. W. Przedsiębiorstwo pod nazwą O. J. W. i W. W. spółka cywilna funkcjonuje w obrocie już od 1997 roku, co nie jest okolicznością sporną. Ochronie podlega więc także i nazwa spółki, stanowiąca wyróżnik firmy, w ramach art. 5 ustawy o znakach towarowych. Przepis ten chroni bowiem, używane zgodnie z prawem, oznaczenie przedsiębiorstwa. Jak wyraźnie wynika z tego przepisu, chodzi w nim zarówno o oznaczenie przedsiębiorstwa firmą lub inną nazwą przedsiębiorcy, jak też jakimkolwiek charakterystycznym symbolem, w szczególności godłem lub skrótem literowym. Można więc wyodrębnić dwie grupy chronionych przez ten przepis oznaczeń przedsiębiorstwa: jedną - obejmującą oznaczenia zbieżne z wszelkimi oznaczeniami przedsiębiorcy, drugą - obejmującą wszystkie inne oznaczenia identyfikujące przedsiębiorstwo. Taki zakres ochrony oznaczeń przedsiębiorstwa narzuca funkcja omawianego przepisu. Wymaganie używania oznaczenia przedsiębiorstwa zgodnie z prawem nie ogranicza ochrony oznaczeń przedsiębiorstw prowadzonych przez wspólników spółki cywilnej do oznaczeń przedsiębiorców, podlegających wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej. Stanowisko powyższe wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 czerwca 2002 roku, II CKN 1229/00, OSNC 2003/06, poz. 86.

Sąd nie podziela stanowiska skarżącej spółki, że w rozpatrywanej sprawie Urząd Patentowy naruszył art. 8 pkt 2 u.z.t. Nie może przecież ulegać wątpliwości, że rejestracja znaku towarowego OKLAND, zapewniająca skarżącej spółce wyłączność używania zarejestrowanego znaku, uniemożliwia lub utrudnia wnioskującej spółce korzystanie z firmy, której elementem wyróżniającym jest ten znak, a zatem narusza uzasadniony interes wnioskującej spółki. Wymaga też zwrócenia uwagi, że w piśmiennictwie słusznie podkreśla się, iż art. 8 pkt 2 u.z.t., zawierający skrót myślowy, należy interpretować jako wyłączający z rejestracji te znaki, "których używanie stanowiłoby akt naruszenia prawa osobistego lub majątkowego osoby trzeciej. Znaki towarowe bowiem są zgłaszane i rejestrowane w celu zabezpieczenia wyłączności ich używania w obrocie" (zob. R. Skubisz, "Prawo znaków towarowych. Komentarz", Warszawa 1997, s. 75-76).

Trudno także zgodzić się z zarzutem braku interesu prawnego wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy. Swoje stanowisko Urząd uzasadnił w sposób logiczny i przekonywający. Znajduje ono oparcie w obowiązującym stanie prawym. Przepisy ustawy Prawo własności przemysłowej nie definiują na własny użytek pojęcia interesu prawnego i dlatego w postępowaniu spornym dotyczącym unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w tym zakresie ma wprost zastosowanie przepis art. 28 k.p.a., według którego stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Tak więc interesem prawnym w rozumieniu art. 164 p.w.p. jest interes prawny, o którym mowa w art. 28 k.p.a. Pojęcie "interes prawny", użyte w przepisie art. 28 k.p.a., oznacza interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo, tj. interes oparty na konkretnym przepisie prawa materialnego. Interes prawny w postępowaniu administracyjnym oznacza więc ustalenie przepisu prawa powszechnie obowiązującego, na podstawie którego można żądać skutecznie czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danej osoby. Jednakże od tak pojmowanego interesu prawnego trzeba odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym obywatel wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego, mającymi stanowić podstawę skutecznego żądania stosownych czynności organu administracji (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 22 lutego 1984 r., sygn. akt I SA 1748/83, niepublik.). Niewątpliwie szczególnymi cechami interesu prawnego jest po pierwsze bezpośredniość związku między sytuacją danego podmiotu a wspomnianą normą prawa administracyjnego, na której budowany jest interes prawny. Drugą szczególną cechą interesu prawnego jest jego realność, interes ten musi rzeczywiście istnieć w dacie stosowania danych norm prawa administracyjnego. Nie może to być interes tylko przewidywany w przyszłości ani hipotetyczny (por. wyrok NSA w Warszawie z dnia 19 marca 2002 r., sygn. akt IV SA 1132/00). Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga zatem ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego. W orzecznictwie sądowym przyjmuje się ponadto, że źródłem interesu prawnego mogą być ogólne normy prawne, gwarantujące swobodne prowadzenie działalności gospodarczej (art. 20, 22 Konstytucji RP, art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej).

W rozpatrywanej sprawie Urząd Patentowy prawidłowo przyjął, iż interes prawny wnioskodawcy w żądaniu częściowego unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny OKLAND o numerze [...] wynika wprost z okoliczności naruszenia jego praw osobistych, tj. prawa do nazwy przedsiębiorstwa, podlegającego ochronie na podstawie art. 23 i 24 k.c. w związku z art. 43 k.c. oraz naruszenie praw do zarejestrowanego na jego rzecz znaku towarowego słowno- graficznego O. o numerze [...] podlegającego ochronie na podstawie przepisu art. 296 w związku z art. 153 ustawy p.w.p.

Nie są wreszcie trafne zarzuty naruszenia przepisów postępowania sprowadzające się do niedostatecznego rozważenia sprawy we wszystkich jej aspektach (art. 7, 77 § 1, 80, 107 k.p.a.). Wbrew twierdzeniom skarżącego, Urząd Patentowy sprawę wyjaśnił w sposób należyty przeprowadzając wszystkie niezbędne w tym celu dowody a następnie poddając je stosownej analizie.

W ocenie Sądu postępowanie prowadzone było z poszanowaniem wszelkich norm proceduralnych, a uzasadnienie decyzji prawidłowo odzwierciedla tok rozumowania organu. Zastosowanie odpowiednich norm materialnoprawnych również pozostaje w zgodzie z obowiązującym prawem.

Reasumując należy stwierdzić, iż Urząd Patentowy prawidłowo uznał, iż ilekroć następuje zderzenie zasad charakterystycznych dla systemu formalnej ochrony oznaczeń (zasada rejestracji oznaczeń), z zasadą ochrony oznaczeń używanych faktycznie w obrocie gospodarczym, pierwszeństwo przyznaje się tym ostatnim. Potwierdzeniem tego stanowiska jest orzecznictwo Sądu Najwyższego: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1994 r. III CZP 109/04 OSNC 1995/1/18, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 czerwca 2004 r. V CK 280/04 LEX nr 137679), a także orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (vide: wyrok z dnia 10 stycznia 2002 r. II SA 3390/01, Pr. Gosp. 2002/7-8/78; wyrok z dnia 05.04.2006 r. II GSK 377/05 LEX nr 202411, wyrok z dnia 26.04.2006 r. II GSK 31/06, ONSA).

Zgodnie z przyjętym w orzecznictwie stanowiskiem zaprezentowanym przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 kwietnia 2006 roku wydanym w sprawie o sygn. akt II GSK 31/06, o naruszeniu prawa do firmy (nazwy) przedsiębiorstwa "(...) nie przesądza jednakże samo zarejestrowanie identycznego lub podobnego do nazwy znaku towarowego na rzecz innego przedsiębiorstwa. Wyłączność prawa do nazwy (firmy) nie jest bowiem zupełna. Jej granice wyznacza zasięg (terytorialny, przedmiotowy) faktycznej działalności używającego nazwy. Tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy identycznymi lub podobnymi: nazwą i znakiem towarowym."

Dlatego w postępowaniu spornym o unieważnienie prawa ochronnego z rejestracji znaku towarowego z "gorszym pierwszeństwem" w stosunku do nazwy (firmy) innego przedsiębiorcy Urząd Patentowy RP prawidłowo podjął się wyjaśnienia, czy i w jakim zakresie, pod względem przedmiotowym i terytorialnym, przedsiębiorca chroniący swoją nazwę (firmę) przed jej naruszeniem przez znak towarowy innego przedsiębiorcy, prowadził przed datą zgłoszenia spornego znaku towarowego działalność z użyciem wpisanej do ewidencji (rejestru) nazwy, gdyż tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy identycznymi lub podobnymi nazwą i znakiem towarowym.

Z uwagi na powyższe, Sąd doszedł do przekonania, iż skarga nie jest zasadna.

Dokonał także właściwej interpretacji, a w konsekwencji – subsumpcji – przepisów prawa materialnego.

Z tych względów, w oparciu o art. 151 p.p.s.a. Sąd orzekł, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt