Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sprostowanie określone w art. 113 par. 1 kpa nie może prowadzić do merytorycznej zmiany rozstrzygnięcia. Istotną cechą błędu stanowiącą normę dopuszczalności sprostowania jest jego oczywistość. Może ona wynikać bądź z natury samego błędu, bądź też z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, treścią wniosku, czy też innymi okolicznościami.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Anna Sobolewska-Nazarczyk (spr.), Sędziowie sędzia NSA Stanisław Prutis,, asesor WSA Małgorzata Roleder, Protokolant Marta Marczuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 04 czerwca 2008 r. sprawy ze skargi M. W. i M. W. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] stycznia 2008 r., nr [...] w przedmiocie uchylenia postanowienia i orzeczenia o sprostowaniu omyłek w decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji oddala skargę

Postanowieniem z dnia [...] listopada 2007 roku nr [...] zastępca Burmistrza Miasta A. z upoważnienia Burmistrza A. orzekł o sprostowaniu omyłki w decyzji Burmistrza Miasta A. z 1991r. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji budowlanej dla Pana E. Ł. zam. A., ul. N. [...], polegającej na budowie kawiarni w A. przy ul. N. nr [...], numer ewidencyjny gruntu [...], obręb I, w następujący sposób:

– na stronie 1 (pierwszej) decyzji w wierszu 1 (pierwszym) datę wydania: "1991.03" zastąpił się datą: "1991.04.[...]",

– na stronie 1 (pierwszej) decyzji w wierszu 25 (dwudziestym piątym) do numeru ewidencyjnego gruntu "[...]" dopisał numer ewidencyjny "[...]",

– w załącznikach do decyzji nr 1 i 2 o ustaleniu lokalizacji inwestycji: datę: "1991.03.[...]" zastąpił datą: "1991.04.[...]".

W uzasadnieniu swego stanowiska organ wskazał, iż jeśli chodzi o numer działki to w decyzji wskazywano działkę o numerze [...], natomiast w załączniku do tejże decyzji stanowiącym integralną jej część liniami wyznaczającymi granicę lokalizacji inwestycji objęto działkę o numerze ewidencyjnym [...]. Działka o numerze [...] została także wykazana w załączniku nr 1 do wskazań lokalizacyjnych, który to dokument poprzedził wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji przedmiotowej inwestycji. Jeśli chodzi o datę wydania decyzji organ I instancji kierował się decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S., które w dniu [...]06.2003 r. w wyniku postępowania w trybie nadzwyczajnym wydało decyzję nr [...], w której w uzasadnieniu jako datę wydania decyzji przyjęto dzień [...]04.1991r. tj. dzień doręczenia decyzji stronie.

Z rozstrzygnięciem tym nie zgodzili się M. i M. W. wnosząc zażalenie od powyższego postanowienia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S.

W dniu [...] stycznia 2008 roku w sprawie nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. powołując się na art. 138 § 1 pkt 2 kpa w związku z art. 144 kpa uchyliło zaskarżone postanowienie i orzekło o sprostowaniu omyłek w decyzji Burmistrza Miasta A. z dnia 1991 roku o ustaleniu lokalizacji inwestycji budowlanej dla pana E. Ł. zam. A. ul. N. [...], polegającej na budowie kawiarni w A. przy ul. N. [...], numer ewidencyjny gruntu [...], obręb I w następujący sposób:

– na stronie 1 (pierwszej) decyzji w wierszu 1 (pierwszym) na egzemplarzu decyzji będącym w posiadaniu Burmistrza A. datę wydania: "1991.03" zastępuje się datą "1991.04.[...]", w załączniku do tej decyzji nr 1 i 2 o ustaleniu lokalizacji inwestycji: datę "1991.03.[...]" zastępuje się datą "1991.04.[...]",

– na stronie 1 (pierwszej) decyzji w wierszu 25 (dwudziestym piątym) po słowach "numer ewid. gruntu "[...]" dopisuje się "i [...]".

W uzasadnieniu tego postanowienia Samorządowe Kolegium Odwoławcze w S. powołując się na art. 16 § 1 kpa oraz 113 § 1 kpa wskazało, iż decyzja Burmistrza Miasta A. Nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji budowlanej dla pana E. Ł. posiadała datę. Na egzemplarzu tej decyzji oraz załączniku do niej doręczonym stronie panu Ł. widnieje data 1991.04.[...]. Także na innym egzemplarzu tejże decyzji przesłanym Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w S. w 2003r. przez P.Urząd Wojewódzki widnieje data 1991.04.[...]. Tylko na egzemplarzu decyzji znajdującym się w Urzędzie Miasta A. widniała niepełna data "1991.03" (brak było oznaczenia dnia). Skoro zatem strona otrzymała decyzję z oznaczeniem daty "1991.04.[...]", a także mając na względzie zasadę związania organu wydaną decyzją zgodnie z treścią art. 110 Kpa organ uznał, iż należało sprostować datę wydania decyzji, traktując jej brak jako oczywistą omyłkę, ale tylko na egzemplarzu decyzji znajdującej się w posiadaniu Burmistrza Miasta A. Sprostowaniem należało również objąć załączniki nr 1 i nr 2 do decyzji, które stanowią integralną jej część.

Uzasadniając swoje stanowisko w przedmiocie dodania numeru działki Kolegium podniosło, iż w sentencji decyzji wskazana została jedynie działka o numerze ewidencyjnym "[...]". Jednakże z załącznika graficznego nr 1 do decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji wynika bezspornie, że granica opracowania obejmuje 2 działki: [...] i [...]. Projektowany budynek kawiarni usytuowany jest bowiem prawie w całości na działce "[...]", chociaż z oznaczonych granic działek na tymże załączniku wynika, że zahacza on również o działkę [...]. Taki sam stan prezentuje załącznik numer 1 do wskazań lokalizacyjnych. Projektowana inwestycja nie mogła zatem w ocenie Kolegium dotyczyć wyłącznie działki "[...]", bowiem na tejże działce istniały już budynki wcześniej wybudowane przez inwestora pana E. Ł. Z owych dokumentów wprost wynika, że decyzja Burmistrza z [...]04.1991 r. obejmowała dwie działki "[...]" i "[...]". Stąd też organ uznał za konieczne sprostowanie decyzji w trybie art. 113 §1 Kpa jako oczywistej omyłki organu administracji, który wydał decyzję. W ocenie Kolegium wpisanie do decyzji działki o numerze ewidencyjnym nr "[...]" nie prowadzi do zmiany rozstrzygnięcia, bowiem jak wskazują powoływane wcześniej dokumenty (załączniki do decyzji) postępowanie organu administracji w sprawie lokalizacji inwestycji kawiarni bezspornie dotyczyło właśnie tej działki.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów zawartych w zażaleniu Kolegium stwierdziło, iż zaskarżone postanowienie zostało podpisane przez osobę uprawnioną, gdyż w dacie wydania postanowienia pan A. S. legitymował się upoważnieniem Burmistrza Miasta A. do wydawania w jego imieniu decyzji administracyjnych. Ponadto organ podniósł, iż przedmiotem sprostowania niewątpliwie może być sentencja decyzji, co wynika z art. 113 § 1 kpa. Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało także, iż prostowanie omyłek w trybie art. 113 § 1 kpa nie jest pełnym postępowaniem dowodowym, którego rezultatem jest rozstrzyganie o istocie sprawy, tym samym przeprowadzenie postępowanie dowodowego nie jest możliwe. Końcowo Kolegium stwierdziło również, iż stronie został zapewniony czynny udział w postępowaniu, a to że przepis art. 113 § 1 kpa nie określa ani czasu, ani terminu sprostowania decyzji oznacza, iż organ może to uczynić w każdym czasie.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku pani M. W. i pan M. W. zakwestionował prawidłowość postanowienia Samorządowego Kolegium Odwoławczego w S. z dnia [...] stycznia 2008 roku nr [...] w przedmiocie sprostowania decyzji. Zaskarżonemu postanowieniu zarzucili:

* naruszenie art. 138 § 1 pkt 2 Kpa, bowiem organ odwoławczy nie rozstrzygnął sprawy odmiennie niż organ I instancji, nie podał także żadnego powodu i zakresu uchylenia,

* naruszenie art. 113 § 1 Kpa poprzez dopisanie do treści sentencji decyzji drugiej działki o numerze geod. [...], doprowadzając do istotnej zmiany merytorycznej decyzji, gdyż poszerzono przedmiot jej rozstrzygnięcia,

* naruszenie art. 113 § 1 Kpa w związku z art. 80 Kpa, bowiem omyłka nie wynika z zestawienia zebranego materiału w sprawie z treścią decyzji planistycznej, dopisanie drugiej działki i zmiana daty to istotne merytoryczne modyfikacje decyzji planistycznej,

* naruszenie art. 113 § 1 Kpa, bowiem wątpliwości co daty decyzji należy klasyfikować jako wątpliwości "co do treści decyzji" i nieprawidłowość ta mogła być usunięta tylko w trybie art. 113 § 2 Kpa,

* naruszenie 113 § 1 Kpa, poprzez zastąpienie w załącznikach 1 i 2 do decyzji daty "1991.03.[...]" datą "1991.04.[...]", gdyż załączniki nie są decyzją administracyjną, dlatego nie można ich weryfikować w trybie powołanego przepisu,

* naruszenie art. 268 a Kpa w związku z art. 28 e, art. 28 f ustawy o samorządzie gminnym z 8 marca 1990 r., gdyż postanowienie zostało podpisane przez osobę nieuprawnioną i uznanie tego stanu rzeczy za zgodny z prawem przez organ odwoławczy,

* naruszenie art. 15 kpa w związku z art. 113 § 1 kpa - tj. rażące naruszenie zasady dwuinstancyjności postępowania w związku z załatwieniem wniosku R. i E. Ł. z pominięciem organu I instancji tj. Burmistrza Miasta A.,

* naruszenie art. 8 kpa, art. 9 kpa oraz art. 107 § 3 Kpa - poprzez brak przedstawienia w postanowieniu okoliczności faktycznych i prawnych oraz brak uzasadnienia motywów i zakresu uchylenia postanowienia Burmistrza, załatwienia wniosku p. Ł. z [...]11.2007r. z pominięciem organu I instancji, niewyjaśnieniem, czy postanowienie SKO w S. jest załatwieniem zażaleń skarżących na postanowienie, czy też załatwieniem wniosku państwa Ł.,

* naruszenie art. 10 § 1 Kpa przez niezapewnienie skarżącym prawa wypowiedzenia się w sprawie dowodów i zgłoszonych żądań przed wydaniem postanowienia w I instancji jak i w II instancji.

Na tej podstawie skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i zasądzenie na rzecz skarżących kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko zawarte w zaskarżonym postanowieniu, w konkluzji wnosząc o oddalenie skargi. Dodatkowo podkreślił, iż nie można zgodzić się z zarzutem skarżących co do niepodania zakresu uchylenia, w sytuacji kiedy organ dla jasności orzeczenia uchylił całość postanowienia organu I instancji i ponowienie orzekł. Organ ponadto wskazał, iż nie doszło w sprawie do rozszerzenia skarżonym postanowieniem rozstrzygnięcia decyzji z 1991.04.[...], bowiem z treści załączników tej decyzji, w szczególności załącznika graficznego - nr 1 do decyzji na którym kolorem czerwonym i symbolami ABCDEF oznaczono teren inwestycji bezspornie wynika, że teren inwestycji obejmował dwie działki [...] i [...]. Organ zauważył również, iż załączniki do decyzji stanowiły integralną jej część i były wymogiem obowiązującej w dacie wydawania decyzji ustawy z dnia 12.VII.1984r. o planowaniu przestrzennym. Dlatego też załączniki należy uznać jako składnik decyzji wynikający z odrębnych przepisów, w tym wypadku ustawy o planowaniu przestrzennym (art. 107 § 2 Kpa). A załącznik jako składnik decyzji także podlegał sprostowaniu w trybie art. 113 § 1 Kpa.

Dodatkowo Samorządowe Kolegium Odwoławcze wskazało, iż nie zostało naruszona zasada dwuinstancyjności albowiem już na etapie postępowania przed organem I instancji mimo cofnięcia wniosku o sprostowanie przez skarżących, nadal wniosek o sprostowanie był aktualny, gdyż taki wniosek złożyli państwo R. i E. Ł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Sąd administracyjny został wyposażony w funkcje kontrolne działalności administracji publicznej, co oznacza, że w przypadku zaskarżenia decyzji, postanowienia czy też innego aktu sąd bada jej zgodność z przepisami prawa (art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz. U. Nr 153, poz. 1269 oraz art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm), przy czym Sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

W ramach tej kontroli sąd stosuje środki przewidziane w art. 145-150 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Powyższe oznacza, że zaskarżony akt administracyjny może zostać wzruszony przez Sąd tylko wówczas, gdy narusza prawo w sposób określony w powołanej ustawie; w przeciwnym razie skarga podlega oddaleniu. Sąd uchyla zaskarżoną decyzję, jeśli stwierdzi, że wydano ją z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy lub z naruszeniem prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i lit. c).

W rozpatrywanej sprawie Sąd tego rodzaju wad i uchybień nie stwierdził, co przesądziło o oddaleniu skargi.

Zasadniczo kwestią sporną w tejże sprawie jest możliwość sprostowania omyłki, polegającej na zmianie daty na decyzji i załączniku do tej decyzji będącym w posiadaniu Burmistrza A. oraz dopisaniu w decyzji jeszcze jednego numeru działki "[...]" obok działki ewidencyjnej gruntu "[...]".

Problematykę sprostowania omyłek w decyzjach organu administracji publicznej reguluje art. 113 § 1 i 3 kpa. Stosownie do tego artykułu, organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Nie istnieje co prawda legalna definicja pojęcia "błąd pisarski", ale doktryna i orzecznictwo sądowe konsekwentnie przyjmują, że są to "widoczne, wbrew zamierzeniu władzy niewłaściwe użycie wyrazu, widocznie mylna pisownia albo widocznie niezamierzone opuszczenie jednego lub więcej wyrazów itp." (błąd pisarski) (por. wyroki NSA z dnia 10.02.1994 r., SA/Kr 723/93, ONSA 1995/2/65, z dnia 23.04.2001 r., II SA863/00, opub. W bazie LEX Nr 75522).. Z kolei "inna oczywista omyłka" to co do istoty swojej omyłki stojące na równi z błędami pisarskimi lub rachunkowymi, a zatem tylko omyłki polegające na tym, że w decyzji wyrażono coś, co widocznie jest niezgodne z myślą wyrażoną niedwuznacznie przez władzę, a zostało wypowiedziane tylko przez przeoczenie, niewłaściwy dobór słów itp. (komentarz do art. 113 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego w G. Łaszczyca, Cz. Martysz, A. Matan, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, Tom I i II, Zakamycze, 2005, a także przywołane tam orzecznictwo i literatura).

Ponadto istotną cechą błędu stanowiącą normę dopuszczalności sprostowania jest jego oczywistość. Może ona wynikać bądź z natury samego błędu, bądź też z porównania rozstrzygnięcia z uzasadnieniem, treścią wniosku, czy też innymi okolicznościami.

Ustalając zatem w niniejszej sprawie, czy zamieszczenie na 1 stronie przedmiotowej decyzji Burmistrza A. (znajdującej się w jego posiadaniu) o ustaleniu lokalizacji inwestycji budowlanej dla Pana E. Ł. zam. A., ul. N. [...], polegającej na budowie kawiarni w A. przy ul. N. nr [...], numer ewidencyjny gruntu [...] oraz na załączniku do tej decyzji, daty wydania "1991.03" wyniknęło z oczywistej omyłki należy podnieść, iż na egzemplarzu decyzji oraz załączniku doręczonym panu Ł. oraz Samorządowemu Kolegium Odwoławczemu w S. widniała data "1991.04.[...]". Powyższe jednoznacznie oznacza, iż to była faktyczna i rzeczywista data wydania tej decyzji, a jedynie na egzemplarzu znajdującym się w posiadaniu Burmistrza A. wkradła się omyłka pisarska, gdyż takiej daty nie wpisano. W świetle powyższe nie budzi zatem żadnych wątpliwości Sądu sprostowanie tej omyłki w trybie art. 113 § 1 kpa (a nie w trybie art. 113 § 2 kpa) wraz z jej załącznikami, które jak trafnie wskazał organ stanowią jej integralną część. Brak jest zatem jakichkolwiek podstaw prawnych do uznania, iż nie można sprostować w tym trybie załączników. Inna teza prowadziłaby do tego, iż oba dokumenty (decyzja i załącznik) nie byłby ze sobą spójne, co mogłoby prowadzić do wniosku, iż załączniki stanowią integralną część, ale innej decyzji. Zmiana numeru decyzji w załącznikach była więc konieczna.

Przechodząc natomiast do drugiej kwestii, która została sprostowana w zaskarżonym postanowieniu należy wskazać, iż w orzecznictwie i doktrynie powszechnie przyjęty jest pogląd, że sprostowanie nie może prowadzić do merytorycznej zmiany rozstrzygnięcia. Podkreśla się przy tym, że nie jest dopuszczalne sprostowanie decyzji, które prowadziłoby do ponownego rozstrzygnięcia sprawy, odmiennego od pierwotnego (np. wyrok NSA z dnia 4.05.1988 r., III SA 1466/87, OSP 1990/11/398).

Podzielając ten pogląd stwierdzić należy, że w rozpatrywanej sprawie do takiej merytorycznej zmiany rozstrzygnięcia nie doszło mimo, iż sprawa jest bardzo nietypowa. Zauważyć należy, iż już w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 lutego 2004 roku w sprawie sygn. akt SA/Bk 1159/03, której przedmiotem było stwierdzenie nieważności przedmiotowej decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji Sąd dostrzegł i wypowiedział się w kwestii nieścisłości dotyczących daty wydania decyzji oraz nieprawidłowego wskazania w decyzji tylko jednego numeru działki. W uzasadnieniu swego stanowiska wskazał, iż "analiza całego materiału sprawy prowadzi do wniosku, że decyzja ta została sformułowana w sposób nieadekwatny do żądania strony, a w samej jej treści zachodziła sprzeczność pomiędzy sentencją a załącznikami, na które powoływała się. Wniosek E. Ł. z [...] lutego 1991 r. następnie rozwinięty pismem z [...] lutego 1991r. wskazywał, jako miejsce inwestycji "u zbiegu ulic N. i nad N. na łuku przylegającym do mojej posesji". Z załączonego do wniosku planu, stanowiącego następnie załącznik Nr l decyzji wynika, że teren inwestycji miał obejmować należącą do inwestora działkę nr [...] przy ulicy N. i należącą wówczas do Skarbu Państwa, lecz posiadaną i następnie nabytą przez E. Ł. działkę nr [...], położoną przy ulicy nad N. Ta ostatnia działka graniczy z działką nr [...], której obecnymi właścicielami są skarżący. We wskazaniach lokalizacyjnych z [...] marca 1991 r., a następnie w decyzji o ustaleniu lokalizacji ustalono jako miejsce inwestycji działkę nr geod. [...] przy ulicy N. [...]. Jednocześnie decyzja ta powołuje się na załączniki w postaci "warunków technicznych inwestycji i wykorzystania terenu" oraz planu nieruchomości. Treść tych załączników, w szczególności graficzne oznaczenie kolorem czerwonym i symbolami ABCDEF miejsca budowy, nie odpowiada treści decyzji, lecz nawiązuje do żądania inwestora, obejmującego obie działki: nr [...], przy obu ulicach, na "łuku" je łączącym - jak to sformułował w swoim wniosku inwestor. Wynika z tego, że decyzja została sformułowana wadliwie i powinna była być sprostowana lub uzupełniona w trybie art. 111 lub 113 kpa. Skoro jednak do tego nie doszło, to SKO w drodze wykładni rzeczywistej treści tej decyzji, porównując żądanie strony, treść rozstrzygnięcia i załączników, doszło do trafnego wniosku, że mimo takiego sformułowania decyzja określała lokalizację inwestycji na obu działkach - nr [...]".

Skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela powyższe wywody, które w wyczerpujący sposób przedstawiły jakie okoliczności przemawiają za uznaniem, że decyzja dotyczyła również działki oznaczonej numerem ewidencyjnym nr [...]. Mając na uwadze w/w okoliczności i wytyczne zawarte w Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 26 lutego 2004 roku w sprawie sygn. akt SA/Bk 1159/03 (którymi związane są organy administracji) należy uznać, iż prawidłowo organ II instancji ustalił, iż należy sprostować omyłkę tj. dopisać w wierszu 25 po słowach "numer ewid. gruntu "[...]" " i [...]".

Zaskarżonym postanowieniem nie dokonano zatem żadnej zmiany co do istoty rozstrzygnięcia, jak usiłują wykazać skarżący. Istota rozstrzygnięcia pozostałaby bowiem taka sama nawet gdyby oczywistej omyłki nie sprostowano. Dopisanie opuszczonego wyrazu "i 2844" nie zmienia treści decyzji i nie wykracza tym samym poza granice określone w art. 113 § 1 k.p.a. W konsekwencji uznać trzeba, iż Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie naruszyło prawa prostując w trybie art. 113 § 1 kpa oczywiste omyłki w wydanej przez Burmistrza A. decyzji o lokalizacji inwestycji.

Niezasadne pozostają również pozostałe zarzuty podniesione w skardze, co do których organ II instancji obszernie i wyczerpująco się ustosunkował, zarówno w uzasadnieniu postanowienia oraz odpowiedzi na skargę.

I tak nie doszło w sprawie do naruszenia art. 138 § 1 pkt 2 kpa, gdyż odmienność orzeczenia organu II instancji w stosunku do orzeczenia organu I instancji polegała na tym, iż sprostowanie daty decyzji dotyczyło decyzji Burmistrza Miasta A., ale jedynie będącej w posiadaniu Burmistrza, w innych egzemplarzach decyzji data była wskazana prawidłowo. Dla jasności natomiast orzeczenia organ II instancji orzekł o uchyleniu całości postanowienia i sam ponownie orzekł. Nie został również naruszony art. 268 a Kpa w zw. z art. 28 e, art. 28 f ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, gdyż postanowienie zostało podpisane przez osobę uprawnioną w dacie wydawania decyzji. Okoliczność, iż dana osoba w późniejszym okresie przestała piastować to stanowisko, a co za tym idzie straciła upoważnienie do wydawania decyzji w imieniu Burmistrza, nie oznacza bowiem, że wszystkie wydane przez nią decyzji lub postanowienia są nieważne.

Sąd nie podziela ponadto poglądu skarżących dotyczących naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania (art. 15 kpa) czy też art. 8 kpa, art. 9 kpa oraz art. 107 § 3 kpa. Wbrew twierdzeniom skarżących Samorządowe Kolegium Odwoławcze podjęło wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i wyczerpująco przeanalizowało cały materiał dowodowy i zgłoszone wniosku, a także wyciągnęło z niego logiczne i uzasadnione wnioski. Swoje stanowisko zaś zawarło w obszernym uzasadnieniu, ustosunkowując się do każdego z podniesionych przez skarżących zarzutów. Należy przy tym mieć na uwadze to, iż wprawdzie złożenie wniosku inicjuje postępowanie (w tym przypadku postępowanie incydentalne dotyczące sprostowania decyzji) niemniej jednak fakt wycofania tego wniosku nie oznacza, iż organ nie może prowadzić takiego postępowania w dalszym ciągu. Organ może bowiem uznać, że brak jest podstawo do umorzenia postępowania, szczególnie w sytuacji kiedy taki wniosek podtrzymuje druga ze stron postępowania (w niniejszej sprawie pan Ł.). Ponadto zaakcentować trzeba, iż postępowanie w trybie art. 113 § 1 kpa może również toczyć się z urzędu, nawet jeśli wniosek zostanie cofnięty. Nie doszło zatem w przedmiotowej sprawie do naruszenia zasady dwuinstancyjności albowiem od samego początku postępowanie dotyczyło tego samego przedmiotu, a w postępowaniu tym cały czas brały udział wszystkie strony postępowania.

Sąd nie znajduje również podstaw do uwzględnienia zgłoszonego przez skarżącego zarzutu naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu zarówno przed organem I jak i II instancji. Prawdą jest, iż organy administracyjne nie mogą uchylić się od obowiązku zapewnienia stronom czynnego udziału w postępowaniu administracyjnym, a przed wydaniem decyzji umożliwić wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Jednak to w interesie strony, podnoszącej zarzut naruszenia przepisu art. 10 KPA, leży wykazanie wpływu tego uchybienia na wynik sprawy, albowiem Sąd każdy przypadek bada indywidualnie (vide: uchwała 7 sędziów z dnia 25.04.2005r. NSA w Warszawie w sprawie sygn. akt FPS 6/04, ONSAiWSA 2005/4/66). Nie każde bowiem naruszenie przepisów postępowania administracyjnego skutkuje uchyleniem zaskarżonego aktu administracyjnego, a tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art.145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W rozpoznawanej sprawie skarżący ograniczyli się jedynie do zgłoszenia zarzutu, nie popierając go żadnymi twierdzeniami i nie przytaczając jakichkolwiek okoliczności wskazujących na to, że faktyczne zagwarantowane im w tej konkretnej sprawie prawo do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, wpłynęłoby na podjęcie innej decyzji.

Podkreślić przy tym należy, iż w obliczu powyższej zasady ogólnej postępowania administracyjnego, skoro organ odwoławczy nie przeprowadzał uzupełniającego postępowania dowodowego, to zaniechanie ponownego wzywania skarżących do ustosunkowywania się do zgromadzonego w sprawie materiału nie stanowi istotnego naruszenia art. 10 § 1 Kpa w zw. z art. 140 Kpa. Natomiast organ I instancji zapewnił skarżącym czynny udział w postępowaniu tj. Urząd Miejski w A. pismem z dnia [...] września 2007 roku nr [...] poinformował skarżących o toczącym się postępowaniu i możliwości zapoznania się z aktami sprawy oraz zgłaszania ewentualnych wyjaśnień i wniosków, a zawiadomienie to skarżący odebrali w dniu [...] września 2007 roku (zwrotnie potwierdzenie odbioru – akta administracyjne).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, skoro Sąd nie stwierdza, aby zaskarżona decyzja naruszała przepisy prawa, skargę jako nieuzasadnioną, należało oddalić na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).