Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 30 listopada 2020 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Wiktor Jarzębowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Agnieszka Krawczyk, Sędzia WSA Paweł Kowalski, , po rozpoznaniu w dniu 30 listopada 2020 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi Prokuratora Rejonowego w B. na uchwałę Rady Gminy Słupia z dnia 28 grudnia 2017 r. nr XXXV/180/17 w przedmiocie wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustalenia wysokości tej opłaty i ustalenia stawki opłaty za pojemnik o określonej wysokości oddala skargę.

Uchwałą z 28 grudnia 2017 r. Nr XXXV/180/2017, wydaną na podstawie

art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2017 r. poz. 1875 i poz. 2232), dalej: "u.s.g.", oraz art. 6k ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (tj. Dz. U.

z 2017 r. poz. 1289 i poz. 2056), dalej: "u.c.p.g.", Rada Gminy S., dalej: "organ", dokonała wyboru metody ustalenia opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oraz ustaliła stawki tej opłaty, a także ustaliła opłatę za pojemnik o określonej wielkości.

W skardze skierowanej do sądu administracyjnego Prokurator Rejonowy

w B. (dalej: "skarżący") wniósł o stwierdzenie nieważności ww. uchwały

i orzeczenie na podstawie art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, że zaskarżona uchwała nie może być wykonana. Skarżący zarzucił zaskarżonej uchwale:

1) rażące naruszenie art. 6k ust. 4a u.c.p.g. i art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g., poprzez brak uregulowania w przepisach zaskarżonej uchwały zwolnienia w części z opłaty

za gospodarowanie odpadami komunalnymi właścicieli nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi kompostujących bioodpady stanowiące odpady komunalne w kompostowniku przydomowym, proporcjonalnie do zmniejszenia kosztów gospodarowania odpadami komunalnymi z gospodarstw domowych,

2) rażące naruszenie art. 6j ust. 3b u.c.p.g. i rażące naruszenie przepisu art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g., poprzez brak uregulowania w przepisach zaskarżonej uchwały ryczałtowej stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi od nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe, lub od innych nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe,

3) rażące naruszenie art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.p.g. i rażące naruszenie przepisu art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g., poprzez przekroczenie w przepisach § 3 ust. 2 uchwały delegacji ustawowej art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.p.g. i określenie stawek podstawowych

i podwyższonych opłat za pojemniki przeznaczone do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości, wyższych niż maksymalnie dopuszczone przepisem ustawy.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Odnosząc się

do zarzutów skargi organ podniósł, że na dzień wydania zaskarżonej uchwały w treści art. 6k u.c.p.g. nie było zapisów odnoszących się do zwolnienia w części z opłaty

za gospodarowanie odpadami komunalnymi właścicieli nieruchomości zabudowanych budynkami mieszkalnymi jednorodzinnymi kompostujących bioodpady, a więc zaskarżona uchwała nie mogła regulować tej treści. Możliwość taka została wprowadzona dopiero ustawą z dnia 19 lipca 2019 r. o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1579). Dodatkowo, zgodnie z obowiązującym przepisem art. 9 powyższej, zmienionym art. 40 pkt 1 ustawy z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U.

z 2020 r. poz. 875) Rada gminy ma czas do dnia 31 grudnia 2020 r. na dostosowanie uchwały do przepisów ustawy.

W odniesieniu do zarzutu rażącego naruszenia art. 6j ust. 3b u.c.p.g. i rażącego naruszenia art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g organ podniósł, że nie objął nieruchomości

na których są domki letniskowe i innych nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe systemem odbioru odpadów komunalnych, ponieważ

nie był do tego zobowiązany, na podstawie art. 6c ust. 2 u.c.p.g. ww. nieruchomości

nie są wykorzystywane do zamieszkania, tylko do czasowego przebywania w związku

z wypoczynkiem, a organ ma swobodę decyzji o odbieraniu odpadów komunalnych

od właścicieli takich nieruchomości. Organ wskazał, że nie miał obowiązku podjęcia jednej uchwały dotyczącej wszystkich kategorii nieruchomości tj. nieruchomości zamieszkałych, nieruchomości, na których znajdują się domki letniskowe lub innych nieruchomości wykorzystywanych na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, nieruchomości niezamieszkałych. Brak w uchwale wydanej na podstawie art.6k u.c.p.g regulacji odnoszącej się do materii określonej przepisem art.6j ust.3b nie może być uznany za niewykonanie przez organ w całości delegacji ustawowej płynącej z treści art.6k u.c.p.g.

Wobec zarzucanego rażącego naruszenia art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.p.g.

i rażącego naruszenia art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. poprzez przekroczenie w § 3 ust. 2 uchwały delegacji ustawowej art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.p.g. i określenie stawek opłat wyższych niż maksymalnie dopuszczone przepisem u.c.p.g. organ wskazał, że w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały brak było przepisu art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.p.g.,

a także jakiegokolwiek innego przepisu określającego maksymalne stawki opłat za pojemnik o określonej pojemności. Organ wyjaśnił, że przepis art.6k ust.1 pkt 2 u.c.p.g. zobowiązywał radę gminy do ustalenia stawek opłat za pojemnik określonej pojemności. Ustalone w ten sposób stawki miały zastosowanie do opłat za gospodarowanie odpadami komunalnymi odbieranymi od właścicieli nieruchomości niezamieszkałych (art. 6j ust. 3 w zw. z art.6c ust. 2 u.c.p.g.). Maksymalne stawki opłat za zbierane

i odbierane odpady komunalne określały przepisy art. 6k ust.2a pkt 1-4 oraz art.6k ust.3 u.c.p.g. Przywołane przepisy ustalały maksymalne stawki opłat w zależności od metody ustalenia opłaty wskazanej w art. 6j ust. 1 pkt 1-3 oraz w art. 6j ust. 2 u.c.p.g., jednak te metody odnoszą się do ustalenia maksymalnych stawek opłat za gospodarowanie odpadami pochodzącymi z nieruchomości zamieszkałych. W odniesieniu

do nieruchomości niezamieszkałych ustawodawca nałożył na rady gmin obowiązek ustalenia stawki opłaty za pojemnik określonej pojemności, nie określając w dacie podejmowania zaskarżonej uchwały żadnej maksymalnej stawki.

Sąd zważył, co następuje.

Skarga jest nieuzasadniona.

Zgodnie z art. 85 u.s.g. nadzór nad działalnością gminną sprawowany jest

na podstawie kryterium zgodności z prawem. Stosownie do art. 94 ust. 1 u.s.g.

nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym w art. 90 ust. 1 u.s.g., albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Jeżeli nie stwierdzono nieważności uchwały lub zarządzenia z powodu upływu terminu określonego w ust. 1, a istnieją przesłanki stwierdzenia nieważności, sąd administracyjny orzeka o ich niezgodności z prawem. Uchwała lub zarządzenie tracą moc prawną z dniem orzeczenia o ich niezgodności

z prawem. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego co do skutków takiego orzeczenia stosuje się odpowiednio (art. 94 ust. 2 u.s.g.)

Sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U.

z 2019 r. poz. 2167 ze zm.), stwierdza zatem nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a.).

Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a.).

Kontroli Sądu w rozpoznanej sprawie poddano uchwałę Rady Gminy S.

z 28 grudnia 2017 r., wydaną na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15, art. 40 ust. 1 u.s.g.

w związku z art. 6 k u.c.p.g. Stosownie do zapisu jej § 6, uchwała weszła w życie

po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli 12 stycznia 2018 r.

Odnosząc się do zarzutów skargi, należy wskazać, ze zarzuty opisane pkt 1 i 3 skargi, a więc zarzuty naruszenia przepisów art. 6k ust. 4a u.c.s.g. oraz art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.s.g. są oczywiście nieuzasadnione. Przepisy te zostały wprowadzone

do porządku prawnego ponad półtora roku później, ustawą z dnia 19 lipca 2019 r.

o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2019 r. poz. 1579), dalej: "ustawą zmieniającą". Art. 6k ust. 4a u.c.s.g. został wprowadzony w art. 1 pkt 13 lit. e "ustawy zmieniającej", natomiast art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.s.g. został wprowadzony w art. 1 pkt 13 lit. b "ustawy zmieniającej". Nie może zatem być mowy o naruszeniu przepisów art. 6k ust. 4a u.c.s.g. oraz art. 6k ust. 2a pkt 5 u.c.s.g., gdyż w dacie uchwalania zaskarżonej uchwały jeszcze nie obowiązywały.

Wskazywany w pkt 2 skargi przepis art. 6j ust. 3b u.c.s.g. obowiązywał

co prawda w dacie podejmowana zaskarżonej uchwały, lecz w opinii Sądu nie został naruszony postanowieniami zaskarżonej uchwały. Z art. 6c ust. 1 u.c.p.g. wynika,

że gminy są obowiązane do zorganizowania odbierania odpadów komunalnych

od właścicieli nieruchomości, na których zamieszkują mieszkańcy i w tym tylko zakresie istnieje obowiązek uchwałodawczy organu stanowiącego gminy. W pozostałym zakresie, w odniesieniu do innych nieruchomości, uchwała taka może, lecz nie musi być podjęta, a jeśli organ gminy postanowi o jej podjęciu, może to uczynić w odrębnej uchwale.

Powoływany przez skarżącego przepis art. 6j ust. 3 w całości odnosi się

do odbierania odpadów komunalnych z nieruchomości niezamieszkałych, o których mowa w art. 6c ust. 2, a więc do przypadku, w którym rada gminy w drodze uchwały

(o której mowa w tym przepisie), postanowi o odbieraniu odpadów komunalnych od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy. Dosłowne brzmienie art. 6c ust. 2 u.s.p.g. wyraźnie wskazuje na jedynie możliwość postanowienia w drodze uchwały stanowiącej akt prawa miejscowego o odbieraniu odpadów komunalnych

od właścicieli nieruchomości, na których nie zamieszkują mieszkańcy, a powstają odpady komunalne. Jeśli rada gminy skorzysta z tej możliwości i postanowi

o odbieraniu odpadów komunalnych z nieruchomości niezamieszkałych, to opłata

za gospodarowanie odpadami komunalnymi stanowi iloczyn zadeklarowanej liczby pojemników z odpadami komunalnymi powstającymi na danej nieruchomości oraz stawki opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, o której mowa w art. 6k ust. 1 pkt 2 u.s.p.g. Jeżeli zatem uregulowanie zasad odbierania odpadów komunalnych

z nieruchomości niezamieszkałych jest fakultatywne, to tym bardziej nie oznacza normatywnej konieczności kompleksowego ujęcia wszystkich wyszczególnionych w art. 6j ust. 3 przypadków nieruchomości niezamieszkałych w jednej uchwale. Art. 6c ust. 3 u.c.s.g. wskazuje bowiem wyraźnie, że uchwała o której mowa w ust. 2 (tzn. dotycząca nieruchomości niezamieszkałych), może dotyczyć wszystkich właścicieli nieruchomości lub też właścicieli określonych nieruchomości, na których prowadzi się określony rodzaj działalności. Uregulowanie dotyczące nieruchomości niezamieszkałych nie musi więc być kompleksowe, może być dokonywane w kolejnych uchwałach i każdorazowo dotyczyć tylko niektórych nieruchomości niezamieszkałych, określonych w kolejnych przepisach art. 6 ust. 3 u.c.s.g. Skoro zatem Rada Gminy S. w zaskarżonej uchwale nie uregulowała w ogóle przypadku odbioru odpadów komunalnych z nieruchomości niezamieszkałych, na których znajdują się domki letniskowe, to nie musiała ustalać ryczałtowej stawki opłaty za odbiór odpadów z takich nieruchomości.

Reasumując, w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się naruszeń prawa,

które uzasadniałyby stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w trybie art. 147 § 1 P.p.s.a.

Sprawę rozpoznano na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 15zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. z 2020r., poz. 1842 ze zm.), mając

na uwadze realne zagrożenie epidemiologiczne dla zdrowia uczestników postępowania występujące na terenie miasta będącego siedzibą tutejszego Sądu.

W tym stanie rzeczy skarga, jako niezasadna, podlegała oddaleniu (art. 151 p.p.s.a.).

P.C.