drukuj    zapisz    Powrót do listy

6110 Podatek od towarów i usług, Inne, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Oddalono skargę, I SA/Ke 83/15 - Wyrok WSA w Kielcach z 2015-06-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Ke 83/15 - Wyrok WSA w Kielcach

Data orzeczenia
2015-06-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-01-16
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Sędziowie
Artur Adamiec
Danuta Kuchta /sprawozdawca/
Ewa Rojek /przewodniczący/
Symbol z opisem
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
I FSK 1783/15 - Wyrok NSA z 2015-10-30
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 461 § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz § 19 pkt 1
Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu - tekst jednolity
Dz.U. 2012 poz 749 art. 228 par. 1 pkt 1, art. 219, art. 194 par. 1
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - tekst jednolity.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Rojek, Sędziowie Sędzia WSA Artur Adamiec, Sędzia WSA Danuta Kuchta (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Michał Gajda, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 czerwca 2015 r. sprawy ze skargi M. W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie niedopuszczalności zażalenia 1. oddala skargę; 2. przyznaje od Skarbu Państwa (Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach) na rzecz adwokata P. W. kwotę 295,20 (dwieście dziewięćdziesiąt pięć 20/100) złotych, w tym 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Postanowieniem z [...] r. nr [...] Dyrektor Izby Skarbowej w K. stwierdził niedopuszczalność zażalenia M. W. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...] r. nr [...] o pozostawieniu bez rozpatrzenia zażalenia z dnia 9 czerwca 2014 r. złożonego przez M. W. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z [...] r. nr [...] wydane dla Agencji Produkcyjno-Handlowej "N." Sp. z o.o. w K. ("Spółka") w sprawie uznania, że korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2008 r. nie wywołuje skutków prawnych.

W uzasadnieniu postanowienia Dyrektor Izby Skarbowej w K. wskazał, że pierwszą czynnością jaką podejmuje organ odwoławczy po otrzymaniu zażalenia jest kontrola dopuszczalności tego środka zaskarżenia. Dopiero po stwierdzeniu, że zażalenie jest dopuszczalne możliwe jest badanie merytoryczne sprawy. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem sądowoadministracyjnym niedopuszczalność wniesienia zażalenia może mieć charakter podmiotowy lub przedmiotowy. W pierwszym przypadku niedopuszczalność środka zaskarżenia występuje wówczas, gdy został on wniesiony przez podmiot niemający legitymacji do dokonania tej czynności albo stronę niemającą zdolności do czynności prawnych. W drugim przypadku niedopuszczalność występuje w sytuacji braku przedmiotu zaskarżenia.

Organ ustalił, że postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia [...]r. nr [...] o pozostawieniu bez rozpatrzenia zażalenia z dnia 9 czerwca 2014 r. zostało wydane dla Spółki i doręczone pocztą w sposób zastępczy w dniu 30 września 2014 r. M. W. otrzymała to zażalenie jedynie do wiadomości. Uprawnienie do zaskarżenia ww. postanowienia przysługiwało jedynie stronie, tj. Spółce. Zażalenie na przedmiotowe postanowienie złożyła jednak, we własnym imieniu, M. W.. W ocenie organu zostało złożone więc przez osobę niemającą legitymacji do tej czynności i w związku z tym było niedopuszczalne z przyczyn podmiotowych. Organ zauważył, że M. W. nie posiadała uprawnień do reprezentowania Spółki. Postanowieniem Sądu Rejonowego w K. z dnia 25 marca 2014 r. syg. KLX. NS-REJ.KRS/011624/13/940 w dniu 26 marca 2014 r. została bowiem wykreślona w rejestrze KRS o nr 0000204761, jako osoba sprawująca funkcję Prezesa Zarządu Spółki. Postanowienie to uprawomocniło się z dniem 25 kwietnia 2014 r.

Dyrektor Izby Skarbowej w K. wskazał, że w dniu nadania przez wnoszącą przedmiotowego zażalenia w placówce pocztowej, tj. 19 kwietnia 2014 r. zaskarżone postanowienie nie było jeszcze doręczone stronie, tj. Spółce i tym samym brak było w obrocie prawnym aktu podlegającego zaskarżeniu. Zażalenie było więc też niedopuszczalne również z przyczyn przedmiotowych.

Podsumowując, organ odwoławczy stwierdził, że w tych okolicznościach faktycznych zobligowany był, zgodnie z art. 228 Ordynacji podatkowej, do stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia.

Na powyższe postanowienie M. W. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w K., wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia.

W uzasadnieniu skargi M. W. podniosła, że podmiotem, który złożył korektę deklaracji VAT -7 była Spółka, na rzecz której działała skarżąca. W ocenie strony nie można zatem przyjąć, aby zaskarżone skargą postanowienie mogło wywołać negatywne skutki w stosunku do podmiotu, który nadal widnieje w ewidencji KRS jako osoba prawna. W ocenie skarżącej organ winien zawiesić postępowanie w sprawie do czasu ustanowienia należytej reprezentacji, bądź też zwrócić się do właściwego dla Spółki sądu rejestrowego o ustanowienie organu reprezentacji.

Skarżąca ponadto podniosła, że postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w sprawie uznania, że korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2008, nie wywołuje skutków prawnych, które pomimo, że było kierowane do Spółki, zostało doręczone M. W., która zdaniem organu podatkowego nie jest uprawniona do reprezentowania Spółki.

W ocenie skarżącej na obecnym etapie nie można przyjąć, aby organ podatkowy posiłkował się jedynie przesłankami formalnoprawnymi (brakami), których nie uzupełniła M. W., nie zaś Spółka. Organ nie może traktować skarżącej raz jak osoby uprawnionej, innym zaś razem nieuprawnionej do działania w imieniu Spółki. Takie niekonsekwentne działanie organu podatkowego podważa zaufanie podatnika do organu i stoi w rażącej sprzeczności z naczelnymi zasadami postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w K. podtrzymał stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. W przypadku stwierdzenia przez Sąd, że decyzja lub postanowienie zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego lub procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy bądź stanowi naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, podlegają one uchyleniu (art. 145 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej: ,,ustawy P.p.s.a."

W niniejszej sprawie skarga nie jest zasadna bowiem zaskarżone postanowienie nie narusza prawa.

Przedmiotem kontroli Sądu jest postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. stwierdzające niedopuszczalność zażalenia M. W. na postanowienie z dnia [...] o pozostawieniu bez rozpatrzenia zażalenia złożonego przez M. W. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z [...] r. wydane dla Agencji Produkcyjno-Handlowej "N." Sp. z o.o. w K. w sprawie uznania, że korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2008 r. nie wywołuje skutków prawnych.

Według organu zasadniczą przyczyną stwierdzenia niedopuszczalności zażalenia M. W. było ustalenie, że nie posiadała ona uprawnień do reprezentowania Spółki, bowiem postanowieniem Sądu Rejonowego w K. z dnia 25 marca 2014 r. syg. KLX. NS-REJ.KRS/011624/13/940 w dniu 26 marca 2014 r. została wykreślona w rejestrze KRS o nr 0000204761, jako osoba sprawująca funkcję Prezesa Zarządu Spółki. Postanowienie to uprawomocniło się z dniem 25 kwietnia 2014 r.

Zdaniem skarżącej podmiotem, który złożył korektę deklaracji VAT -7 była Spółka, na rzecz której działała, nie można zatem przyjąć, aby zaskarżone skargą postanowienie mogło wywołać negatywne skutki w stosunku do podmiotu, który nadal widnieje w ewidencji KRS jako osoba prawna.

Rozstrzygając zaistniały pomiędzy stronami spór wskazać należy, że podstawą materialnoprawną zaskarżonego postanowienia jest przepis art. 228 § 1 Ordynacji podatkowej, stosownie do którego organ odwoławczy stwierdza w formie postanowienia niedopuszczalność odwołania. Stwierdzić należy, że niedopuszczalność zażalenia, o której jest mowa w art. 228 § 1 pkt 1 w związku z art. 219 Ordynacji podatkowej, może wynikać z przyczyn o charakterze przedmiotowym lub podmiotowym. Z przyczyn podmiotowych, niedopuszczalność zażalenia zachodzi w razie wniesienia zażalenia przez osobę niemającą zdolności do czynności lub przez podmiot niemający legitymacji do wniesienia zażalenia, a więc gdy określony podmiot nie jest adresatem zaskarżonego zażaleniem postanowienia lub gdy nie wykazał, że decyzja ta narusza jego interes prawny. Natomiast wśród przyczyn o charakterze przedmiotowym skutkujących niedopuszczalnością zażalenia wymienia się także sytuację, gdy postanowienie nie weszło do obrotu prawnego z uwagi na jego nie doręczenie.

Okolicznością przesądzającą za prawidłowym stanowiskiem organu było ustalenie na podstawie dowodu w postaci dokumentu urzędowego (art. 194. § 1 Ordynacji podatkowej), że skarżąca utraciła prawomocnie z dniem 25 kwietnia 2014 r. uprawnienie do reprezentacji Spółki, a to wskutek wykreślenia jej z rejestru KRS, jako osobę sprawującą funkcję Prezesa Zarządu Spółki. Poza sporem winna pozostawać okoliczność, że M. W., która podpisała zażalenie wniesione na postanowienie z dnia 11 września 2014 r. nie załączyła do akt sprawy dokumentu stwierdzającego jej uprawnienie do należytej reprezentacji Spółki i nie uzupełniła braku formalnego wniesionego zażalenia.

W odniesieniu do zarzutów skargi, w oparciu o akta sprawy wyjaśnić należy, że Spółka była adresatem doręczonego pocztą w sposób zastępczy w dniu 30 września 2014 r. postanowienia Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 11 września 2014 r. o pozostawieniu bez rozpatrzenia zażalenia. M. W. otrzymała w/w postanowienie jedynie do wiadomości, składając zatem zażalenie na przedmiotowe postanowienie uczyniła to we własnym, a nie Spółki imieniu. Skoro skarżąca nie była adresatem w/w postanowienia, to pozostawienie bez rozpatrzenia zażalenia na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z 29 maja 2014 r. w sprawie uznania, że korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2008 r. - nie narusza ono jej interesu prawnego.

Bez wpływu na wynik sprawy ma twierdzenie skarżącej, że zaskarżone skargą postanowienie nie mogło wywołać negatywne skutki w stosunku do podmiotu, który nadal widnieje w ewidencji KRS jako osoba prawna. I nie wywołuje, uprawnienie do wniesienia zażalenia na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 11 września 2014 r. przysługuje wyłącznie jej adresatowi tj. Spółce. Po wniesieniu zażalenia przez podmiot uprawniony – Spółkę, postanowienie będzie podlegało merytorycznej ocenie. W celu ustanowienia należytej reprezentacji Spółki skarżąca będąca jej wspólnikiem powinna podjąć niezwłocznie działania. Wbrew postulatowi zgłoszonemu w skardze brak podstawy prawnej aby organ mógł w związku z brakiem należytej reprezentacji Spółki zawiesić postępowanie.

W niniejszej sprawie spełniła się przesłanka o charakterze podmiotowym, o której mowa w art. 228 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej za stwierdzeniem niedopuszczalności zażalenia skarżącej na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w K. z dnia 11 września 2014 r. o pozostawieniu bez rozpatrzenia zażalenia złożonego przez M. W. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w K. z [...] r. w sprawie uznania, że korekta deklaracji VAT-7 za sierpień 2008 r. nie wywołuje skutków prawnych.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 151 ustawy P.p.s.a. orzekł, jak w sentencji wyroku. Wynagrodzenie adwokatowi przyznano na podstawie § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz § 19 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.).



Powered by SoftProdukt