Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jerzy Stelmasiak /spr./ Sędziowie: Sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz Sędzia NSA del. Jerzy Dudek Protokolant: Iwona Ścieszka po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2010 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Komendanta Głównego Policji od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 grudnia 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 1829/08 w sprawie ze skargi Ł.U. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] czerwca 2008 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na broń palną sportową oddala skargę kasacyjną.

W dniu 13 czerwca 2007 r. skarżący wystąpił do Komendanta Stołecznego Policji w Warszawie z wnioskiem o wydanie pozwolenia na broń palną sportową bocznego i centralnego zapłonu, uzasadniając swój wniosek tym, że jest członkiem CWKS LEGIA Warszawa, w ramach którego uprawia strzelectwo sportowe od 1999 r. Skarżący dodał, że legitymuje się patentem strzeleckim Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego (dalej PZSS), Licencją PZSS typu "B". Strona wskazała, iż posiadanie własnej broni sportowej umożliwi jej w sposób znaczący podnieść poziom sportowy, a także prowadzić właściwy cykl treningowy. Do wniosku skarżący załączył stosowne dokumenty, w tym orzeczenia lekarskie i psychologiczne. Do akt dołączono także zaświadczenie PZSS, z którego wynika, iż skarżący jest członkiem PZSS oraz CWKS LEGIA Warszawa, zaświadczenie z CWKS LEGIA Warszawa potwierdzające, że uprawia czynnie strzelectwo sportowe, wyciągi z protokołów z udziału skarżącego w zawodach strzeleckich, wykaz uczestnictwa w zawodach strzeleckich w 2007 r., dyplom potwierdzający zajęcie przez skarżącego pierwszego miejsca w zawodach organizowanych przez macierzysty klub oraz Fundację Strzelec Polski, wydruki z bazy KSIP dotyczące skarżącego, informację z Krajowego Rejestru Karnego, wywiad środowiskowy o skarżącym przeprowadzony przez Komendanta Komisariatu Policji Warszawa Białołęka. Na wezwanie organu skarżący przedstawił ponadto zestawienie osiąganych w zawodach strzeleckich w 2007 r. wyników oraz opinię prezesa klubu strzeleckiego, z której wynika, że skarżący regularnie uprawia strzelectwo sportowe, startując w licznych zawodach organizowanych przez klub. W opinii wskazano, iż klub nie jest w stanie zapewnić skarżącemu broni indywidualnie dopasowanej do potrzeb zawodnika. Skarżący dołączył także zaświadczenie ze Związkowego Klubu Strzeleckiego potwierdzające start oraz osiągane lokaty w zawodach organizowanych w latach 2006 i 2007.

Komendant Stołeczny Policji w Warszawie decyzją z dnia [...] kwietnia 2008 r. odmówił wydania skarżącemu pozwolenia na posiadanie broni palnej sportowej z uwagi na niewykazanie przez niego przesłanek uzasadniających potrzebę posiadania przedmiotowego indywidualnego pozwolenia na broń palną sportową. Organ podniósł, że argumenty przedstawione przez stronę nie wskazują na istnienie szczególnych okoliczności faktycznych, które miałyby skutkować obligatoryjnym wydaniem pozwolenia na broń palną sportową. Potrzeba uzyskania pozwolenia na broń palną sportową istnieje niewątpliwie u osób intensywnie uprawiających sporty strzeleckie, które osiągają znaczące wyniki w rywalizacji sportowej. Zdaniem organu wśród osób wykazujących rzeczywistą potrzebę posiadania indywidualnej broni strzeleckiej można prawidłowo wyróżnić wybitnego zawodnika sportów strzeleckich. W ocenie organu skarżący nie wyróżnia się na tle innych zawodników osiąganymi wynikami oraz zaangażowaniem w strzelectwo sportowe. Uprawianie strzelectwa sportowego oraz chęć podnoszenia poziomu sportowego nie jest nierozerwalnie związane z posiadaniem indywidualnej broni. Brak własnej broni nie ogranicza stronie ani możliwości treningów, ani udziału w zawodach. Według organu nic nie stoi na przeszkodzie, żeby klub posiadał broń, z której korzysta tylko jeden zawodnik, dostosowaną do jego potrzeb.

W odwołaniu od powyższej decyzji wnioskodawca zarzucił, że niesłuszny jest pogląd organu Policji o możliwości efektywnego uprawiania strzelectwa sportowego i osiągania w tej dyscyplinie dobrych wyników bez własnej broni sportowej. Nie jest kompetencją organu oceniać jakie wyniki powinien osiągać sportowiec, aby uzasadnić potrzebę posiadania broni własnej. W jego ocenie osiągane wyniki pozwalają na przyjęcie, że osiągnął najwyższy poziom umiejętności strzeleckich w grupie, co potwierdza także srebrna odznaka, którą ma prawo nosić. Podkreślił, że uczestnictwo w zawodach najwyższej rangi jest niemożliwe bez posiadania własnej broni.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2008 r. Komendant Główny Policji – działając na podstawie przepisu art. 138 § 1 pkt 1 i art. 268a k.p.a. oraz art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (tekst jedn. Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Zdaniem organu odwoławczego w toku postępowania skarżący nie przekonał organów obu instancji, że należy do wyróżniających się członków klubu strzeleckiego ze względu na znaczące wyniki w uprawianej dyscyplinie sportu. Także jego aktywność sportowa w ocenie organu nie jest znacząca. Skarżący nie został zakwalifikowany do indywidualnego toku treningów strzeleckich co wiązałoby się z powołaniem do reprezentacji województwa czy kraju w zawodach sportowych. Komendant Główny Policji zwrócił ponadto uwagę, że sam fakt, iż strona skarżąca spełnia wymogi formalne określone ustawą o broni i amunicji, nie może być przesłanką wystarczającą do wydania pozwolenia na broń palną.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Ł.U. wniósł o uchylenie decyzji I i II instancji, zarzucając naruszenie art. 10 ust. 1 ustawy o broni i amunicji poprzez przyjęcie, że brak było przesłanek do wydania pozwolenia na broń do celów sportowych oraz naruszenie art. 80 k.p.a. poprzez przekroczenie zasady swobodnej oceny materiału dowodowego. Wskazał, że uczestniczenie w zawodach rangi krajowej wymaga posiadania własnej broni. Nie jest bowiem możliwe dopasowanie w trakcie zawodów broni do konkretnego zawodnika. W ocenie skarżącego przesłanka osiągania wybitnych wyników sportowych nie powinna być uznawana przez organ za podstawę do wydania decyzji dotyczącej udzielenia pozwolenia na broń sportową. Podkreślił, że spełnia wymogi określone w uchwale Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego z dnia 19 listopada 2005 r. uprawniające do otrzymania zaświadczenia w sprawie uzyskania indywidualnego pozwolenia na posiadanie broni.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 3 grudnia 2008 r. uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Komendanta Stołecznego Policji z dnia [...] kwietnia 2008 r.

Sąd I instancji wskazał, że organy Policji obu instancji wydając powyższe decyzje administracyjne dopuściły się przede wszystkim istotnej obrazy przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji – polegającej na błędnej ich wykładni z zastosowaniem dodatkowego, pozaustawowego i dowolnie rozumianego przez te organy kryterium "ponadprzeciętnych wyników sportowych". W ocenie Sądu I instancji, organy Policji nie mogą więc kierować się swobodnym uznaniem przy wydawaniu przedmiotowych pozwoleń, mają natomiast prawo swobodnej oceny materiału dowodowego (art. 80 k.p.a.), przy ustalaniu czy sytuacja faktyczna ubiegającego się o pozwolenie uzasadnia jego wydanie. Z treści obowiązujących przepisów prawa nie można – zdaniem Sądu – wywodzić prawa obywateli do posiadania broni, gdyż prawo to nie zostało zaliczone do wolności i praw osobistych obywatela w świetle Konstytucji RP. Wydanie pozwolenia na posiadanie broni palnej musi być więc w każdym indywidualnym przypadku uzasadnione szczególnymi okolicznościami faktycznymi, przy czym nie mogą to być okoliczności subiektywne, lecz obiektywnie istniejące. Sąd I instancji podniósł przy tym, że sam ustawodawca wskazał w sposób przykładowy w art. 10 ust. 3 ustawy takie okoliczności, które uzasadniają przyznanie pozwolenia na broń, wymieniając wśród tych przykładów posiadanie broni w celach sportowych (art. 10 ust. 3 pkt 3 ustawy). Uznać zatem należy, że okolicznością uzasadniającą przyznanie pozwolenia na broń jest czynne uprawianie sportu strzeleckiego, wyrażające się m.in. w udziale w dostępnych zawodach sportowych.

Taką okolicznością nie jest natomiast uprawianie sportu strzeleckiego przy jednoczesnym uzyskiwaniu wybitnych, ponadprzeciętnych wyników sportowych, gdyż uzyskiwanie tylko takich szczególnych wyników w sportach strzeleckich jest dodatkowym, pozaustawowym kryterium przyznawania tego prawa.

W ocenie Sądu nie można akceptować sytuacji, w której organy Policji posługują się niezdefiniowanymi pojęciami pozaustawowymi takimi, jak np. "intensywne" uprawianie sportów strzeleckich, czy też osiąganie "znaczących wyników" przez "wybitnego zawodnika", bez jednoczesnej próby skonkretyzowania tych pojęć i kryteriów.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Komendant Główny Policji zarzucając naruszenie prawa materialnego – art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że szczególną okolicznością przedstawioną przez skarżącego jest fakt uprawiania w sposób zorganizowany sportu strzeleckiego, legitymowanie się patentem strzeleckim, a także czynny udział w zawodach oraz osiągane wyniki. Zarzucono także naruszenie prawa procesowego – art. 141 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, poprzez błędne przedstawienie stanu faktycznego sprawy i nieuwzględnienie, że skarżący nie wykazał okoliczności uzasadniających wydanie mu pozwolenia na broń. Zarzucono także naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. polegające na błędnym wskazaniu, że organy w sposób dowolny przyjęły, że dotychczasowy sposób uprawiania strzelectwa sportowego i osiągane wyniki w zawodach nie uzasadniają potrzeby posiadania przez stronę własnej broni.

Mając powyższe na uwadze, organ wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę kasacyjna Ł.U. wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

W świetle art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zwanej p.p.s.a.) – skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie,

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Podkreślić przy tym trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, ponieważ w świetle art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. Jeżeli zatem nie wystąpiły przesłanki nieważności postępowania wymienione w art. 183 § 2 p.p.s.a. (a w rozpoznawanej sprawie przesłanek tych brak), to Sąd związany jest granicami skargi kasacyjnej. Oznacza to, że Sąd nie jest uprawniony do samodzielnego dokonywania konkretyzacji zarzutów skargi kasacyjnej, a upoważniony jest do oceny zaskarżonego orzeczenia wyłącznie w granicach przedstawionych we wniesionej skardze kasacyjnej.

Oceniając we wskazanych wyżej granicach zasadność wniesionej skargi kasacyjnej w przedmiotowej sprawie, trzeba stwierdzić, że zarzuty nie są zasadne. Wynika to z następujących przesłanek.

Po pierwsze, należy w pełni podzielić stanowisko Sądu I instancji, że właściwe organy Policji w tej sprawie dokonały wbrew zarzutowi kasacyjnemu błędnej oceny stanu faktycznego w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ cyt. ustawy p.p.s.a., w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, co z kolei skutkowało błędną wykładnią art. 10 ust. 1 i ust. 3 pkt 3 cyt. ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525 ze zm.). Z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego w tej sprawie wynika bowiem, że Ł.U. uprawia w sposób zorganizowany sport strzelecki będąc członkiem Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego i CWKS LEGIA Warszawa, legitymuje się patentem strzeleckim, a także bierze czynny udział w zawodach strzeleckich posiadając odpowiednie licencje w tym zakresie uprawniające do startu w ramach rywalizacji sportowej Warszawsko-Mazowieckiego Związku Strzelectwa Sportowego i PZSS. Dlatego też w tym stanie prawnym i faktycznym Sąd I instancji prawidłowo orzekł wbrew zarzutowi kasacyjnemu, że nastąpiła przez organy Policji błędna wykładnia art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 cyt. ustawy o broni i amunicji. Ustawodawca stanowi bowiem tylko, że właściwy organ Policji wydaje pozwolenie na broń także w celach sportowych, jeżeli okoliczności na które powołuje się osoba ubiegająca się o pozwolenie na broń uzasadniają jego wydanie. Oznacza to, że ustawodawca nie wprowadził normy kompetencyjnej, która uzależniałaby przyznanie pozwolenia na broń sportową od spełnienia uprzednio przez wnioskodawcę warunku osiągnięcia wybitnych wyników w strzelectwie sportowym. Jest to oczywiście z jednej strony pozaustawowe kryterium, które nie ma ustawowego umocowania. Ponadto z drugiej strony samo uprawianie sportu strzeleckiego nie może automatycznie także stanowić w każdym przypadku o obowiązku wydania przez właściwy organ Policji pozwolenia na broń sportową o której stanowi dyspozycja art. 10 ust. 1 i 3 pkt 3 cyt. ustawy o broni i amunicji jako uzasadniona okoliczność faktyczna w rozumieniu art. 10 ust. 1 tejże ustawy.

Po drugie, trzeba także podkreślić, że uzyskanie pozwolenia na broń sportową nie może być swoistą nagrodą za wybitne osiągnięcia sportowe (por. wyrok NSA z dnia 26 lipca 2007 r. sygn. akt II OSK 1082/06, LEX nr 368209), który kryteria każdorazowo określa właściwy organ Policji wprowadzając pozaustawowe kryterium "wybitych osiągnięć sportowych" w zawodach strzeleckich określonej rangi i kategorii sportowej.

Po trzecie, ubocznie należy stwierdzić, że nie występują w tej sprawie żadne ewentualne przesłanki dotyczące braku spełnienia przez Ł.U. kryterium bezpieczeństwa i porządku publicznego. Posiada on bowiem także pozwolenie na broń palną myśliwską wydaną przez ten sam właściwy organ Policji, co oznacza, że spełnia wszystkie kryteria ustawowe wymagane do uzyskania pozwolenia na powyższą broń, a więc także spełnia ustawową przesłankę dotyczącą powołanego wyżej kryterium.

Dlatego też chybione są całkowicie zarzuty kasacyjne podnoszące naruszenie przez Sąd I instancji przepisów postępowania, tj. art. 141 § 4 p.p.s.a. jak i art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ cyt. ustawy p.p.s.a. Nie nastąpiło bowiem błędne przedstawienie przez Sąd I instancji stanu faktycznego w tej sprawie z którego wynika, że organy Policji błędnie przyjęły, iż dotychczasowe osiągnięcia (wyniki) sportowe uprawiania przez Ł.U. strzelectwa sportowego podczas zawodów sportowych nie uzasadniają potrzeby posiadania przez niego własnej broni sportowej. Dlatego też nastąpiła w tym zakresie błędna wykładnia przez organy Policji art.10 ust. 1 i 3 i ust. 3 pkt 3 cyt. ustawy o broni i amunicji co zasadnie stwierdził Sąd I instancji, w świetle dyspozycji art. 32 ust. 1 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 roku.

Z tych względów i na podstawie art. 184 cyt. ustawy p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną z powodu braku usprawiedliwionych podstaw.