Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marek Stojanowski (spr.) Sędziowie: Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Sędzia WSA del. Arkadiusz Blewązka po rozpoznaniu w dniu 20 lipca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej M.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 20 października 2020 r. sygn. akt II SA/Ke 540/20 sprawy ze skargi M.G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] kwietnia 2020 r. znak [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z dnia 20 października 2020 r. sygn. akt II SA/Ke 540/20 oddalił skargę M.G. (dalej, jako: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia [...] kwietnia 2020 r. znak [...] w przedmiocie świadczenia wychowawczego.

Powyższy wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Zaskarżoną decyzją z [...] kwietnia 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] po rozpatrzeniu odwołania skarżącego od decyzji z [...] stycznia 2020 r. wydanej z upoważnienia Prezydenta [...] orzekającej o uchyleniu prawa do świadczenia wychowawczego przyznanego informacją z 12 lipca 2019 r. na dziecko A.G., na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a. uchyliło zaskarżoną decyzję w całości i w to miejsce orzekło o uchyleniu prawa do świadczenia wychowawczego przyznanego skarżącemu informacją z 12 lipca 2019 r. na dziecko A.G., od 1 października 2019 r.

W uzasadnieniu Kolegium wskazało, że informacją z 12 lipca 2019 r. organ I instancji przyznał skarżącemu prawo do świadczenia wychowawczego na dziecko, w kwocie 500 zł miesięcznie, na okres od 1 lipca 2019 r. do 31 maja 2021 r.

W trakcie realizacji powyższego prawa organ I instancji zawiadomił stronę o wszczęciu postępowania w sprawie ustalenia prawa do świadczenia wychowawczego w związku z uzyskaniem postanowienia Sądu Okręgowego [...] z [...] września 2019 r. Następnie przyznał I.G. świadczenie wychowawcze na syna w wysokości 500,00 zł miesięcznie, na okres od 1 października 2019 r. do 31 maja 2021 r. oraz wydał zaskarżoną decyzję.

Dalej Kolegium wskazało, że postanowieniem Sądu Okręgowego [...] Wydział Cywilny z [...] września 2019 r., sygn. akt [...] po rozpoznaniu na rozprawie sprawy z powództwa I.G. przeciwko skarżącemu o rozwód, udzielono zabezpieczenia i ustalono na czas trwania procesu miejsce pobytu małoletniego syna stron w każdorazowym miejscu zamieszkania powódki (pkt I), udzielono zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego małoletniego syna stron w ten sposób, że zobowiązano pozwanego do płacenia przez czas trwania procesu o rozwód na rzecz małoletniego kwoty po 600 zł miesięcznie płatnych do rąk powódki (pkt 2).

Z uwagi na powyższe rozstrzygnięcie organ I instancji przeprowadził postępowanie wyjaśniające na okoliczność ustalenia faktycznie sprawowanej opieki nad małoletnim dzieckiem. W dniu 25 listopada 2019 r. został przeprowadzony wywiad środowiskowy z udziałem skarżącego w jego miejscu zamieszkania. Skarżący podał, że opieka nad dzieckiem ze strony żony wynosi około 55% czasu, co wynika z ustaleń zawartych pomiędzy małżonkami. W sprawie szczegółowych zasad opieki nad synem toczy się postępowanie sądowe. Uważa, że dziecko przebywa u niego około 45% czasu i ponosi koszty związane z jego utrzymaniem. Po wydaniu postanowienia Sądu Okręgowego syn przebywa u niego w co drugi weekend oraz we wtorki i czwartki wraz z noclegami (oprócz czwartku).

Z kolei I.G. poinformowała, że od 25 września 2019 r. zamieszkuje z synem w wynajętym mieszkaniu. Syn pozostaje pod jej opieką. Natomiast mąż zabiera syna do swojego miejsca pobytu w II i IV weekend miesiąca oraz dwa razy w tygodniu popołudniami (co małżonkowie ustalili ze sobą).

Zdaniem organu odwoławczego, w rozpoznawanej sprawie nie można przyjąć, że okresy przebywania małoletniego u każdego z rodziców są mniej więcej równe, następujące po sobie, powtarzające się na przemian, a centrum życiowe chłopca znajduje się zarówno w miejscu zamieszkania matki, jak i u ojca. Jak wynika z postanowienia Sądu Okręgowego [...] z [...] września 2019 r. Sąd udzielił zabezpieczenia i ustalił na czas trwania procesu rozwodowego miejsce małoletniego syna stron w każdorazowym miejscu zamieszkania matki. Niezależnie od tej okoliczności, organ stwierdził, że ojciec dziecka nie sprawuje opieki naprzemiennej nad synem. Z dokonanych prywatnych ustaleń pomiędzy małżonkami co do sposobu i zakresu kontaktów z dzieckiem wynika, że o ile można uznać za porównywalne okresy samodzielnej opieki ojca nad synem w czasie weekendów, ferii zimowych i świąt, to w dni powszednie wykonywanie tych obowiązków zdecydowanie spoczywa na matce małoletniego. Zgodnie z tymi ustaleniami skarżący przebywa z synem dwa razy w tygodniu w dni powszednie tj. we wtorki wraz z noclegiem oraz w czwartki po szkole do godz. 20.00, a zatem bez możliwości nocowania u ojca w tym dniu. Oznacza to, że w skali miesiąca jedynie 8 dni powszednich w miesiącu (w tym 4 dni, tj. we wtorki tylko po kilka godzin dziennie), ojciec sprawuje opiekę nad synem. Tak sprawowana opieka nie pozwala na przyjęcie, że małoletni pozostaje pod opieką naprzemienną rodziców. Ponadto ojciec dziecka jest zobowiązany na czas trwania procesu o rozwód do regulowania na rzecz małoletniego syna zasądzonych alimentów po 600,00 zł miesięcznie płatnych do rąk matki dziecka.

Odnosząc się do twierdzeń odwołującego, że syn przebywał u niego w porównywalnych i powtarzających się okresach czasu jak u matki, jak również, że ponosi pełne koszty utrzymania dziecka w czasie pobytu u niego, Kolegium wskazało, że są to dobrowolne postanowienia rodziców dotyczące konkretnej sytuacji. Natomiast opieka naprzemienna to rozwiązanie techniczne np. dwa tygodnie z mamą, dwa tygodnie z tatą. W opiece tej nie chodzi bowiem o organizację czasu, a o założenie współpracy i równego zaangażowania obojga rodziców w sprawowanie pieczy nad dzieckiem. Słusznie więc organ I instancji uchylił odwołującemu prawo do świadczenia wychowawczego. Kolegium jednak zauważyło, że organ I instancji w sposób nieprawidłowy sformułował osnowę zaskarżonej decyzji, bo nie wskazał daty, od kiedy uchyla prawo do świadczenia wychowawczego. Tymczasem sentencja decyzji winna zostać sformułowane w taki sposób, aby możliwe było wykonanie decyzji w sposób, który nie budzi żadnych wątpliwości co do tego, jakie uprawnienia zostały przyznane lub jakie obowiązki zostały na stronę nałożone.

Na powyższą decyzję skarżący złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd I instancji skargę oddalił. Podniósł, że podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy ustawy z dnia 11 lutego 2016 r. o pomocy państwa w wychowaniu dzieci (Dz. U. z 2019 r. poz. 2407 ze zm., dalej, jako: ustawa). Spór w niniejszej sprawie dotyczył wyłącznie kwestii sprawowania opieki naprzemiennej przez skarżącego i matkę dziecka nad ich synem Adamem, o której mowa w art. 5 ust. 2a ustawy.

Sąd I instancji wskazał, że art. 5 ust. 2a ustawy należy wykładać w ten sposób, że pozostawanie dziecka pod opieką naprzemienną obojga rodziców nie jest kwestią mogącą podlegać interpretacji stron lub organu prowadzącego postępowanie, a fakt ten musi wynikać wprost z orzeczenia sądu. Dlatego też jeśli fakt opieki naprzemiennej nie wynika ze stosownego orzeczenia sądu cywilnego, wydanego w oparciu o prawo rodzinne i opiekuńcze, to organ rozstrzygający w zakresie świadczenia wychowawczego, nie może samodzielnie w ramach tego postępowania, ustalać, czy w danym przypadku faktycznie jest sprawowana opieka naprzemienna nad dzieckiem przez rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub rozłączeniu.

W rozpoznanej sprawie organy trafnie więc przyjęły, że w okresie, na jaki ustala się świadczenie wychowawcze (w tym przypadku od 1 października 2019 r. do końca maja roku następnego), skarżącemu nie przysługuje prawo do żądanego świadczenia, gdyż dziecko z nim wspólnie nie zamieszkiwało, ani nie było pod opieką naprzemienną obojga rodziców. Jak bowiem wynika ze znajdującego się w aktach sprawy postanowienia Sądu Okręgowego [...] z [...] września 2019 r. na czas trwania sprawy rozwodowej udzielono zabezpieczenia w ten sposób, że miejsce pobytu małoletniego syna stron ustalono w każdorazowym miejscu zamieszkania jego matki.

W tej sytuacji, organy nie miały podstaw do przyznania skarżącemu wnioskowanego świadczenia. We wskazanym wyżej postanowieniu nie orzeczono bowiem, aby opieka nad dzieckiem miała być sprawowana przez oboje rodziców naprzemiennie. Ponadto Sąd postanowił, że matce dziecka należą się alimenty od skarżącego, co oznacza, że uznał, że dziecko pozostaje na utrzymaniu rodzica, który ma je dostawać. Świadczy to dodatkowo o tym, że z przedmiotowego orzeczenia wynika, że Sąd przyjął, że pomiędzy skarżącym i matką jego syna, nie ma równoważnego czasu w sprawowaniu osobistej opieki nad dzieckiem. Sąd I instancji dodał, że w razie zmiany wydanego w sprawie przez Sąd Okręgowy [...] w trybie zabezpieczenia postanowienia z dnia [...] września 2019 r., sygnatura akt [...], względnie odmiennego rozstrzygnięcia o miejscu pobytu małoletniego syna stron w innym orzeczeniu, o co skarżący może w każdym czasie zabiegać, również ocena charakteru opieki sprawowanej przez rodziców małoletniego A.G. może ulec zmianie. W okolicznościach niniejszej sprawy niedopuszczalne natomiast było przeprowadzenie przez organ I instancji postępowania wyjaśniającego, co do sposobu sprawowania opieki. Ponieważ jednak organy przy rozstrzyganiu sprawy kierowały się również postanowieniami wyżej przedstawionego orzeczenia sądowego, należy uznać, że naruszenie art. 5 ust. 2a ustawy nie miało wpływu na wynik sprawy. Słusznie natomiast Kolegium, celem uniknięcia wątpliwości co do wykonania decyzji, zmieniło sentencję decyzji organu I instancji.

Sąd I instancji podniósł również, mając powyższe na względzie przyjąć należało, iż powoływanie się przez skarżącego na to, że z opinii pracownika MOPR [...] wynika, że syn przebywa u niego około 45% czasu w miesiącu, nie ma żadnego wpływu na przyznanie wnioskowanego świadczenia. Z tej samej przyczyny zbędnym było dowodzenie sprawowania przez rodziców takiej opieki w drodze wywiadu środowiskowego, a także niezasadne były pozostałe zarzuty skargi zmierzające do wykazania, że organy administracji wadliwie ustaliły stan faktyczny sprawy, błędnie rozpatrzyły i oceniły cały materiał dowodowy, zaniechały dokonania pełnych ustaleń faktycznych, czy też nie wyjaśniły stronom zasadności przesłanek rozstrzygnięcia.

Z tym rozstrzygnięciem skarżący nie zgodził się i wywiódł skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego:

a. art. 5 ust. 2a ustawy, poprzez błędną wykładnię, skutkującą przyjęciem przez Sąd I instancji, iż pomimo orzeczenia sądu powszechnego w zakresie pieczy nad dzieckiem organ orzekający w sprawie nie może samodzielnie dokonywać ustalenia w zakresie sprawowania przez skarżącego opieki naprzemiennej nad synem oraz dokonywać ustalenia terminów o miejsca kontaktów osobistych z synem pozostawionych przez są do uzgodnienia między stronami;

b. art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie, a przez to naruszenie zasady równości wobec prawa i dyskryminacyjne potraktowanie rodzica realizującego opiekę naprzemienną nad dzieckiem bez dokładnego określenia jej wymiaru w orzeczeniu sądu, ale na podstawie porozumienia z drugim rodzicem;

2. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej, jako: P.p.s.a.), art. 106 § 3 P.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., polegające na:

a. nierozpatrzeniu całości materiału dowodowego, niepodjęciu wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, poprzez przyjęcie, iż sprawowana przez żyjących w separacji faktycznej rodziców opieka nad ich małoletnim synem, nie stanowi opieki naprzemiennej w rozumieniu ustawy;

b. poprzez błędne ustalenie, a w zasadzie brak ustalenia, co do zakresu wykonywania opieki nad małoletnim synem i uznanie, że zarówno organ, jak i Sąd administracyjny nie ma kompetencji do ustalenia zakresu wykonywania pieczy nad małoletnim, albowiem wyłącznie orzeczenie sądu powszechnego może tę sferę kształtować i wyłącznie w oparciu o takie orzeczenie można takie ustalenia w postępowaniu o przyznanie świadczenia wychowawczego poczynić.

Mając powyższe na uwadze wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie na rzecz skarżącego zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej przedstawiono stosowną argumentację.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawidliwionych podstaw, a zaskarżony wyrok odpowiada prawu.

Stosownie do art. 182 § 2 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym, gdy strona, która ją wniosła, zrzekła się rozprawy, a pozostałe strony, w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądały przeprowadzenia rozprawy. Z kolei według 182 § 3 P.p.s.a. na posiedzeniu niejawnym Naczelny Sąd Administracyjny orzeka w składzie jednego sędziego, a w przypadkach, o których mowa w § 2, w składzie trzech sędziów. Ponieważ w rozpoznawanej sprawie strona skarżąca kasacyjnie złożyła stosowny wniosek, a strona przeciwna nie przedstawiła odmiennych wniosków procesowych, skarga kasacyjna została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym.

Zgodnie z art. 183 § 1 P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 P.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy, Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej.

W pierwszej kolejności zauważyć trzeba, iż uszło uwadze skarżącego kasacyjnie, iż zaskarżona do sądu administracyjnego decyzja, jak i decyzja organu I instancji wydane zostały w trybie art. 27 ust. 1 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. Zarzutu naruszenia tego przepisu zabrakło jednak w skardze kasacyjnej w części dotyczącej naruszenia przepisów prawa materialnego. Uwzględniając jednak stanowisko zawarte w uchwale pełnego składu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 października 2009 r. sygn. akt I OPS 10/09 (ONSAiWSA z 2010 r. nr 1, poz. 1), Sąd przeanalizował prawidłowość przeprowadzonej przez Sąd I instancji kontroli w zakresie naruszenia prawa materialnego tj. przepisów ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, a w szczególności prawidłowości zastosowania art. 27 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 2a tej ustawy.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci, celem świadczenia wychowawczego jest częściowe pokrycie wydatków związanych z wychowywaniem dziecka, w tym z opieką nad nim i zaspokojeniem jego potrzeb życiowych. W myśl art. 4 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, świadczenie wychowawcze przysługuje matce albo ojcu, jeżeli dziecko wspólnie zamieszkuje i pozostaje na utrzymaniu matki albo ojca, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 2a.

Stosownie do art. 5 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy dziecko, zgodnie z orzeczeniem sądu, jest pod opieką naprzemienną obydwojga rodziców rozwiedzionych, żyjących w separacji lub żyjących w rozłączeniu sprawowaną w porównywalnych i powtarzających się okresach, kwotę świadczenia wychowawczego ustala się każdemu z rodziców w wysokości połowy kwoty przysługującego za dany miesiąc świadczenia wychowawczego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, brzmienie powołanego art. 5 ust. 2a ustawy jest jasne i nie wymaga interpretacji, wobec jednoznacznego stwierdzenia, że wyłącznym wymogiem podzielenia świadczenia wychowawczego na obydwojga rodziców jest legitymowanie się orzeczeniem sądu cywilnego ustanawiającym opiekę naprzemienną. Sąd odwoławczy rozpoznający sprawę niniejszą podziela pogląd, iż nie jest rolą organów administracji publicznej ani sądu administracyjnego ustalanie okoliczności związanych z pozostawaniem dziecka pod opieką naprzemienną.

W tej sprawie postanowieniem Sądu Okręgowego [...] Wydział Cywilny z [...] września 2019 r., sygn. akt [...] po rozpoznaniu sprawy z powództwa I.G. przeciwko skarżącemu o rozwód, udzielono zabezpieczenia i ustalono na czas trwania procesu miejsce pobytu małoletniego syna stron w każdorazowym miejscu zamieszkania powódki (pkt I), udzielono zabezpieczenia roszczenia alimentacyjnego małoletniego syna stron w ten sposób, że zobowiązano pozwanego do płacenia przez czas trwania procesu o rozwód na rzecz małoletniego kwoty po 600 zł miesięcznie płatnych do rąk powódki (pkt 2). Z kolei wyrokiem Sądu Okręgowego [...] Wydział Cywilny z dnia [...] czerwca 2020 r. sygn. akt [...] orzeczono m. in. o rozwiązaniu przez rozwód małżeństwa zawartego w dniu 3 września 2011 r. w P. pomiędzy I. G. a skarżącym - z winy obu stron (pkt I), wykonywanie władzy rodzicielskiej nad małoletnim synem stron powierzono obojgu rodzicom ustalając, że miejscem zamieszkania dziecka będzie każdorazowo miejsce zamieszkania matki (pkt II), zobowiązano oboje rodziców do ponoszenia kosztów utrzymania i wychowania małoletniego syna stron i z tego tytułu zasądzono na jego rzecz od skarżącego kwotę 700 zł miesięcznie płatne do rak matki [...] (pkt III), ustalono kontakty małoletniego A. G. z ojcem M. G. (pkt V). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał m. in., że z uwagi na brak zgody powódki nie uwzględnił wniosku pozwanego o ustanowienie opieki naprzemiennej nad małoletnim. Co prawda z opinii OZSS wynika, że aktualna forma opieki stron nad małoletnim przybrała formę przebywania małoletniego z rodzicami na zasadach opieki bliskiej i dopełniającej się, to jednak nie oznacza przebywania dziecka przez równorzędne okresy u każdego z rodziców. Przeciwnie - małoletni co do zasady na stałe zamieszkuje z matką, a jego kontakty z ojcem są bardzo częste. Zdaniem Sądu powszechnego w chwili obecnej brak jest podstaw do przyjęcia, że opieka naprzemienna byłaby dobra dla dziecka. Strony wprawdzie wypracowały model komunikowania się w sprawach dziecka ale istniejący między nimi konflikt mógłby doprowadzić do tego, że ustalenie miejsca pobytu dziecka u obojga rodziców spowodowałoby zagrożenie dla prawidłowego zaspokajania jego wszystkich potrzeb. Zdaniem Sądu powierzenie opieki naprzemiennej wymaga zgody obojga stron i ich woli do komunikowania się odnoście do wszystkich spraw dziecka, a w sprawie niniejszej obecnie taka sytuacja nie występuje.

Powyższe okoliczności wskazują, iż skarżący nie legitymuje się prawomocnym orzeczeniem sądu powszechnego ustalającym opiekę naprzemienną obojga rozwiedzionych rodziców, a to z kolei determinuje rozstrzygnięcie organów administracji publicznej w przedmiocie świadczenia wychowawczego. Nie można zapominać, że w tej sprawie mamy do czynienia z postępowaniem administracyjnym, którego przedmiotem jest ustalenie istnienia przesłanek niezbędnych do uzyskania świadczenia wychowawczego zgodnie z ustawą o pomocy państwa w wychowywaniu dzieci. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, skarżący kasacyjnie nie zdołał skutecznie podważyć oceny materiału dowodowego dokonanej przez Sąd I instancji. Ani w toku postępowania administracyjnego ani postępowania przed Sądem I instancji nie został przedstawiony przez stronę skarżącą kasacyjnie dodatkowy materiał dowodowy, który podważałby przyjętą ocenę. W tej sytuacji należy przyjąć, że prawidłowo został rozpatrzony zebrany materiał dowodowy, a okoliczności istotne dla sprawy zostały ocenione na podstawie całokształtu zebranego materiału dowodowego (art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a.). Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące zarówno naruszenia przepisów prawa materialnego, jak i naruszenia przepisów postępowania są niezasadne. Sąd I instancji w sposób właściwy ocenił prawidłowość zaskarżonej decyzji. Z kolei zróżnicowanie uprawnień do pomocy ze strony Państwa nie stanowi, samo w sobie, naruszenia zasady równości, o której mowa w art. 32 Konstytucji RP.

Dodatkowo Naczelny Sąd Administracyjny zauważa duże zaangażowanie skarżącego w opiekę i wychowanie małoletniego syna. O tym z resztą wspomina też sąd powszechny w swoim rozstrzygnięciu. Niewątpliwie pozytywne jest to, że małoletni wzrasta w dwóch przyjaznych mu środowiskach, oboje rodzice są aktywni w opiece i wychowaniu syna, porozumiewają się w sprawach go dotyczących, a dziecko ma zachowane prawidłowe relacje i kontakty z każdym rodzicem. Czym innym jednak jest wykonywanie władzy rodzicielskiej przez rodziców czy sposób ukształtowania kontaktów z dzieckiem, a czym innym ustalenie przez sąd opieki naprzemiennej. Wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie Sąd I instancji w żadnym miejscu swojego orzeczenia nie wskazywał na uszczuplenie praw rodzicielskich skarżącego, czy też ograniczenie ich wykonywania. Sąd I instancji uwzględnił jedynie fakt, iż sąd powszechny nie orzekł opieki naprzemiennej nad małoletnim dzieckiem skarżącego i jego byłej żony, a kwestia ta nie może podlegać interpretacji stron czy organu prowadzącego postępowania administracyjne. Stanowisko to Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela.

Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny działając w oparciu o art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną jako pozbawioną usprawiedliwionych podstaw.