Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Sygn. akt III SA/Łd 627/15 WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 3 sierpnia 2015 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Alberciak Sędziowie Sędzia WSA Ewa Cisowska-Sakrajda (spr.) Sędzia NSA Janusz Nowacki Protokolant Referent-stażysta Daniel Sałuda po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2015 roku sprawy ze skargi Rady Gminy Drużbice na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia 5 maja 2015 roku nr PNK-I.4131.258.2015 w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie ustalenia kierunków działania Wójta Gminy Drużbice. oddala skargę.

Rada Gminy Drużbice w dniu 31 marca 2015r. podjęła uchwałę nr VI/39/2015. W § 1 ust. 1 tej uchwały ustaliła kierunki działania Wójta Gminy Drużbice polegające na zwiększeniu przejrzystości wydatkowania środków publicznych, zaś w § 1 ust. 2 za zasadniczy cel działań określonych w ust. 1 uznała wprowadzenie elektronicznego rejestru umów zawieranych przez Gminę Drużbice. W § 2 natomiast zobowiązała Wójta Gminy Drużbice do przedstawiania Radzie Gminy rocznych sprawozdań z realizacji uchwały do 31 stycznia każdego roku za rok ubiegły. W § 3 uchwały postanowiła, że traci moc uchwała Rady Gminy Drużbice z dnia 27 lutego 2015r. w sprawie ustalenia kierunków działania Wójta Gminy Drużbice dotyczących zwiększenia przejrzystości wydatkowania środków pieniężnych poprzez wprowadzenie elektronicznego rejestru zawieranych umów. Wykonanie uchwały Rada Gminy powierzyła Wójtowi Gminy Drużbice (§ 4). Uchwała weszła w życie z dniem podjęcia (§ 5).

W uzasadnieniu tej uchwały Rada Gminy stwierdziła, że publikowanie informacji o wydatkach gminy poprzez podawanie informacji o zawartych umowach, w co najmniej podstawowym zakresie jak: numer umowy, data zwarcia, okres obowiązywania, dane podmiotu, z którym umowa jest zawarta, kwota umowy, przedmiot umowy staje się pożądaną praktyką z punktu widzenia transparentności finansów publicznych, a w szczególności w zakresie zaangażowania mieszkańców w debatę o rozwoju gminy. Stworzenie i upublicznianie rejestru wpłynie na jakość debaty publicznej i kontrolę wydatków gminy przez radnych. Mieszańcy będą mogli w każdym przypadku sprawdzać oraz odnosić się do konkretnych wydatków gminy. Zdaniem Rady Gminy pozwoli to na uniknięcie w wielu przypadkach wątpliwości co do racjonalności wydatków oraz ich wysokości. Docelowo rejestr winien zawierać informacje o wszystkich wydatkach dokonywanych przez wójta. Utworzenie takiego rejestru winno wiązać się z możliwością jego przeszukiwania. Niezbędnym elementem tego rozwiązania jest wyszukiwarka. Inaczej upublicznienie tych informacji nie będzie przynosiło oczekiwanych rezultatów, ponieważ trudno będzie dotrzeć do informacji umieszczonych w rejestrze. Stworzenie takiej możliwości nie jest związane z wysokimi kosztami i nie wymaga dużych nakładów, środków finansowych, zaangażowania pracy wielu osób oraz tworzenia specjalnych aplikacji literowych. Obowiązujące prawo nie tworzy przeszkód do utworzenia i publikowania w rejestrze informacji o umowach. Przepisy ustawy o finansach publicznych przesądzają w zasadzie o jawności gospodarki finansowej w sferze publicznej. Rada gminy wskazała także na wynikającą z art. 8 ust. 3 ustawy o dostępie do informacji publicznej oraz § 11 ust. 5 lit. b rozporządzenia Ministra Wewnętrznych i Administracji w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej z dnia 18 stycznia 2007r. możliwość udostępniania informacji, których publikacja leży w interesie publicznym, zaspokaja potrzeby obywateli i ich wspólnot, wspiera rozwój społeczeństwa obywatelskiego lub przyczynia się do polepszenia działalności podmiotu udostępniającego informacje. Do tego rodzaju informacji zaliczyła informacje związane z wydatkami gminy, które mogą być udostępniania na stronie internetowej gminy. Zdaniem rady gminy stworzenie i upublicznienie takiego rejestru zwolni gminę z obowiązku każdorazowego udostępniania takich informacji na wniosek.

Rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 5 maja 2015r. Wojewoda Łódzki stwierdził nieważność § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 tej uchwały. Uznając, że w powyższym zakresie narusza ona w sposób istotny przepisy prawa, organ nadzoru wskazał, iż zadania należące do wyłącznej właściwości rady gminy określone zostały w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jedn.: Dz.U. z 2013r., poz. 645 ze zm.), zwanej dalej u.s.g. Przywołany w podstawie prawnej uchwały art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. nie może być podstawą prawną do jej podjęcia. Na podstawie tego przepisu nie można wkraczać władczo w zakres kompetencji przysługujących wójtowi z mocy przepisów powszechnie obowiązujących. Rozstrzygnięcie "o kierunkach działania wójta" jest z istoty rzeczy rozstrzygnięciem o pewnej strategii działania wójta. Określenie kierunków działania powinno wskazywać hierarchię priorytetów w zakresie realizacji celów i zadań mieszczących się w zadaniach gminy, a nie wkraczać wprost w zakres działania poszczególnych organów gminy. W normie prawnej zawartej w art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. nie mieści się nakazywanie stosowania konkretnych rozwiązań prawnych ani też załatwianie konkretnej sprawy. Ustawodawca upoważnił radę gminy do stanowienia o kierunkach działania wójta, a nie do określania form działania. Przepis art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. zezwala jedynie radzie gminy na stanowienie o kierunkach działania wójta, a więc stanowi upoważnienie do wydawania aktów w sferze wewnętrznej działania organów gminy, zawierających wytyczne, zalecenia lub wskazówki dla organu wykonawczego i nie może wkraczać w zakres kompetencji przysługujących wójtowi gminy z mocy ustawy. Nie może w żaden sposób nakazywać mu konkretnego sposobu załatwienia konkretnej sprawy. Uchwała rady gminy winna mieć wyłącznie charakter programowy, czyli intencyjny, wytyczający ogólne zasady postępowania. Uchwała w istocie zobowiązuje Wójta Gminy Drużbice do konkretnego zachowania, jakim jest wprowadzenie elektronicznego rejestru umów zawieranych przez Gminę Drużbice. Oznacza to, że wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego określonego w art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g.

W skardze na to rozstrzygnięcie nadzorcze Rada Gminy Drużbice wniosła o jego uchylenie, zarzucając mu rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1)art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. polegające na błędnym uznaniu, że rada gminy nie miała prawa do podjęcia uchwały w sprawie ustalenia kierunków działania Wójta Gminy Drużbice dotyczących zwiększenia przejrzystości wydatkowania środków pieniężnych poprzez wprowadzenie elektronicznego rejestru zawieranych umów oraz zobowiązanie wójta do przedstawiania radzie gminy rocznych sprawozdań z realizacji uchwały, a co za tym idzie w ramach tych kierunków wykonania pewnej kategorii zadań;

2)art. 91 ust. 1 i 3 u.s.g. poprzez jego zastosowanie pomimo braku podstaw faktycznych i prawnych;

3)art. 91 ust. 3 u.s.g. poprzez sporządzenie uzasadnienia rozstrzygnięcia nadzorczego w sposób ogólny, w którego treści nie znajduje się odniesienie do przedmiotu zakwestionowanej uchwały.

W uzasadnieniu skargi rada gminy stwierdziła, że w uchwale z dnia 31 marca 2015r. określiła priorytety w działaniu organu wykonawczego w ramach ciążącego obowiązku wykonywania zasady jawności. Organ nadzoru błędnie uznał, że organ uchwałodawczy gminy nie może wskazać kierunku zwiększenia transparentności działania gminy poprzez zwiększenie dostępności informacji publicznych w sposób bezwnioskowy. Podjęta uchwała spełnia kryteria określone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 11 sierpnia 2011r., II OSK 925/11, tj. nie jest aktem prawa miejscowego, należy do spraw wewnętrznych gminy, zawiera wytyczne dla wójta i nie ogranicza samodzielności organu wykonawczego w wykonywaniu przyznanych mu ustawowo kompetencji przez przepisy prawa materialnego, nie nakazuje konkretnego załatwienia sprawy indywidualnej. Ponadto uchwała wskazuje cel ogólny – jawność, przejrzystość wydatkowania środków pieniężnych gminy oraz formę realizacji tego celu, tj. rejestr zawieranych przez gminę umów udostępniony mieszkańcom bez potrzeby każdorazowego wnioskowania w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Organ nadzoru nie wskazał przepisu prawa materialnego, który zastrzegałby kompetencję dla Wójta Gminy w zakresie uregulowanym kwestionowaną uchwałą. Lepsza organizacja i prowadzenie strony Biuletynu Informacji Publicznej zwiększa dostępność informacji dla mieszkańców, a co za tym idzie zmniejsza czas pracy przy wykonywaniu wniosków o udostępnienie informacji publicznej. Pominięcie treści przepisów związanych z dostępem do informacji publicznej spowodowało, iż organ nadzoru błędnie przyjął, że uchwała ma na celu podejmowanie rozstrzygnięć prawnych, czy załatwianie spraw. Formułowanie w uzasadnieniu ogólnych zarzutów nie mieszczących się w granicach faktycznych sprawy stanowi naruszenie art. 91 ust. 2 u.s.g. Organ nadzoru stwierdził nieważność § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 uchwały, lecz z uzasadnienia wynika, że kwestionowane jest rozwiązanie przyjęte w § 1 ust. 2 i brak jest uzasadnienia stwierdzenia nieważności pozostałych postanowień. W podobnym zakresie uchwały zostały podjęte również w innych gminach, czego przykładem są: uchwała nr XXXII/221/2014 Rady Gminy Poświętne z dnia 27 czerwca 2014r.; uchwała nr V/24/15 Rady Miejskiej w Gniewie z dnia 28 stycznia 2015r. w sprawie wyznaczenia kierunków działań Burmistrza Miasta i Gminy Gniew w VII kadencji 2014-2018, która ustala kierunek działania Burmistrza polegający na m.in. zwiększeniu przejrzystości wydatkowanych środków budżetowych i udostępnianie informacji o zawieranych umowach, uchwała nr VIN.317.2013 Rady Miejskiej w Tłuszczu z dnia 20 listopada 2013r. w sprawie ustalenia kierunków działania Burmistrza Tłuszcza dotycząca elektronicznego rejestru zawieranych umów (zakwestionowana została jedynie forma prowadzenia rejestru). Przepis art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. nie tworzy całkowitego zakazu określania pewnej kategorii zadań. Przyjęcie stanowiska organu nadzoru prowadziłoby do wypaczenia upoważnienia organu uchwałodawczego do wyznaczenia kierunków działań, a co za tym idzie jakiejkolwiek możliwości oceny wykonania tzw. "uchwały kierunkowej". Organ uchwałodawczy nie może wytyczyć konkretnych i szczegółowych rozwiązań. Określając kierunki winien wskazać cele, jakie winny być osiągnięte. Zakwestionowana uchwała określała cele do osiągnięcia. Stopień ogólności przyjętego celu w § 1 ust. 2 uchwały mieści się w zakresie art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Łódzki wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.

W piśmie z dnia 27 lipca 2015r. swój udział w sprawie zgłosiło stowarzyszenie A z siedzibą w W. Uczestnik postępowania, przyłączając się do zarzutów sformułowanych w skardze, stwierdził, że przyjęcie niemożliwości kreowania po stronie organu uchwałodawczego kierunków działań poprzez określenie priorytetów w wybranych obowiązkach działania organu wykonawczego prowadziłoby do wypaczenia roli i istoty działania organów uchwałodawczych. Rozdzielność kompetencji obu organów nie oznacza, że organ uchwałodawczy, którego uchwały ma właśnie wykonywać organ wykonawczy nie może wyznaczyć priorytetów. Uchwała nie wyznaczała konkretnych czynności, które należałoby podjąć, a jedynie określała cel – zwiększenie jawności – który może być osiągnięty przez rejestr umów. Nie jest to działanie władcze ani w sprawie indywidulanej. Konstrukcja uchwały nie tworzy zamkniętego i określonego katalogu wytycznych dla organu wykonawczego. Podjęta uchwała ma charakter kierunkowy.

Na rozprawie w dniu 29 lipca 2015r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Łodzi Przewodniczący Rady Gminy Drużbice wyjaśnił, że uchwała dotyczy wszystkich umów zawieranych przez Wójta Gminy Drużbice. Pełnomocnik organu wyjaśnił natomiast, że zostało wszczęte postępowanie nadzorcze w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Gminy Drużbice z dnia 27 lutego 2015r. podjętej w tym samym przedmiocie, co uchwała z dnia 31 marca 2015r. W toku tego postępowania rada gminy poinformowała, że uchyli tę uchwałę. Z tego względu w § 3 uchwały z dnia 31 marca 2015r. została uchylona uchwała z dnia 27 lutego 2015r. Uchwała z dnia 31 marca 2015r. jest bardziej restrykcyjna niż uprzednio podjęta uchwała.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn.: Dz.U. z 2014r., poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl § 2 art. 1 tej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie natomiast do art. 3 § 2 pkt 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawie skarg na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego. Na mocy art. 147 § 1 p.p.s.a. zaś sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. W przeciwnym razie na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddala skargę.

Kontrolując w tak zakreślonej kognicji zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze sąd uznał, że skarga nie jest usprawiedliwiona, bowiem nie narusza ona prawa, a organ nadzoru prawidłowo stwierdził nieważność § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 uchwały z dnia 31 marca 2015r. uznając, że jej podjęcie przez Radę Miejską w Drużbicach jest w tym zakresie działaniem istotnie naruszającym prawo, tj. art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g.

Szczegółową ocenę rozstrzygnięcia nadzorczego poprzedzić należy uwagami natury ogólnej dotyczącej miejsca jednostek samorządu terytorialnego w systemie organów administracji publicznej oraz kompetencji poszczególnych organów tych jednostek. W tym zakresie podnieść przede wszystkim trzeba, że zgodnie z art. art. 163 Konstytucji RP samorząd terytorialny wykonuje zadania publiczne nie zastrzeżone przez Konstytucję lub ustawy dla organów innych władz publicznych. Samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowaniu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach ustaw istotną część zadań publicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność (art. 16 ust. 2 Konstytucji RP). Zadania publiczne służące zaspokajaniu potrzeb wspólnoty samorządowej są wykonywane przez jednostkę samorządu terytorialnego jako zadania własne (art. 166 ust. 1 Konstytucji RP). Podstawową jednostką samorządu terytorialnego jest gmina (art. 164 ust. 1 Konstytucji RP). Gmina wykonuje wszystkie zadania samorządu terytorialnego nie zastrzeżone dla innych jednostek samorządu terytorialnego (art. 164 ust. 3 Konstytucji RP). Gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność, a jej samodzielność podlega ochronie sądowej (art. 2 ust. 1 i 3 u.s.g.). Zgodnie z art. 171 ust. 1 Konstytucji RP działalność samorządu terytorialnego podlega nadzorowi z punktu widzenia legalności. Powtórzeniem tej zasady jest art. 85 u.s.g. stanowiący, że nadzór nad działalnością gminną sprawowany jest na podstawie kryterium zgodności z prawem. Organami nadzoru są Prezes Rady Ministrów i wojewoda, a w zakresie spraw finansowych – regionalna izba obrachunkowa (art. 171 ust. 2 Konstytucji RP i art. 86 u.s.g.). Organy nadzoru mogą wkraczać w działalność gminną tylko w przypadkach określonych ustawami (art. 87 u.s.g.). Wójt obowiązany jest do przedłożenia wojewodzie uchwał rady gminy w ciągu siedmiu dni od dnia ich podjęcia. Akty ustanawiające przepisy porządkowe wójt przekazuje w ciągu 2 dni od ich ustanowienia (art. 90 ust. 1 u.s.g.). Zgodnie z art. 91 ust. 1 u.s.g. uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne; o nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90. Na tle tej regulacji prawnej zarówno w doktrynie prawa administracyjnego, jak i orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się, że działanie zgodne z przepisami prawa, to działanie na podstawie przepisu prawa powszechnie obowiązującego (art. 87 Konstytucji RP) i zgodne z treścią tego przepisu prawa (por. wyrok NSA z dnia 8 kwietnia 2014r., I OSK 210/14). W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa (art. 91 ust. 4 u.s.g.). Przepis art. 91 u.s.g. reguluje podstawy zastosowania przez organ nadzoru sankcji nieważności i rozróżnia dwa typy wadliwości przedkładanych organom nadzoru uchwał lub zarządzeń, tj. nieistotne naruszenia prawa oraz naruszenia prawa o charakterze kwalifikowanym, co stanowi wyraz realizacji zasady proporcjonalności w nadzorze nad komunalnymi korporacjami samorządowymi (por.: Z. Kmieciak, Ustawowe założenia systemu nadzoru nad działalnością komunalną, "Samorząd Terytorialny" 1994, nr 6, s. 15-16; G. Jyż: Komentarz do art. 91 ustawy o samorządzie terytorialnym, Lex, uwaga 7). Każde istotne naruszenie prawa aktem organu gminy oznacza jednak jego nieważność. Chociaż u.s.g. nie definiuje pojęcia nieistotnego naruszenia prawa i nie określa rodzaju naruszeń, które należy zakwalifikować jako istotne, to w orzecznictwie sądowoadministracyjnym przyjmuje się, że istotne naruszenie prawa będące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu to: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawa będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenie przepisów prawa materialnego przez ich wadliwą wykładnię, naruszenie przepisów prawa ustrojowego, naruszenie procedury podjęcia uchwały tego rodzaju, że na skutek tego naruszenia zapadła uchwała o innej treści niż gdyby to naruszenie nie wystąpiło, zastosowanie niewłaściwej regulacji prawnej do zamierzonego działania, pominięcie zastosowania właściwej regulacji prawnej do działania poprzez zastosowanie innego trybu, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, w tym wkroczenie bez podstawy prawnej w kompetencję przysługującą innemu organowi z mocy ustawy, a zwłaszcza ingerowanie w szczegółowe rozwiązania, wskazywanie sposobu, w jaki ma realizować zadania, nakładanie na organ wykonawczy obowiązków innych, niż te, które przewiduje ustawa samorządowa (por. wyroki NSA: z dnia 27 stycznia 1995r., SA/Rz 58/94, OSS 1996, nr 3, s. 87; z dnia 11 lutego 1998r., II SA/Wr 1459/97, OwSS 1998/3/790; z dnia 8 lutego 1996r., SA/Gd 327/95, OwSS 1996, nr 3, poz. 90; z dnia 17 maja 2006r., II OSK 249/06; z dnia 9 lutego 2007r., II OSK 1894/06; z dnia 17 sierpnia 2010r., I OSK 907/10; z dnia 7 grudnia 2010r., I OSK 1752/10; z dnia 8 kwietnia 2014r., I OSK 210/14; z dnia 17 kwietnia 2014r., II OSK 564/14).

Zważywszy na powyższe zdaniem sądu zasadne było podjęcie przez Wojewodę Łódzkiego zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego i wyeliminowanie wskazanych w tym rozstrzygnięciu zapisów. W pierwszej kolejności trzeba jednak podnieść, że rozstrzygnięcie to odpowiada wymogom art. 91 ust. 3 u.s.g. (zawiera uzasadnienie faktyczne i prawne) chociaż organ nadzoru, uzasadniając to rozstrzygnięcie, nie odniósł się w sposób szczegółowy do postanowień uchwały, których nieważność stwierdził. Okoliczność ta nie miała jednakże jakiegokolwiek, a tym bardziej istotnego, wpływu na wynik sprawy. Z uzasadnienia tego wynika wszak w sposób jasny i niedwuznaczny, jakimi względami kierował się organ podejmując zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze. Powołana przez organ argumentacja dotyczy tych aspektów sprawy, które są istotne dla oceny, czy zaskarżony akt był zgodny z obowiązującymi przepisami prawa. Nie budzi wątpliwości sądu, że za istotne naruszenie prawa organ nadzoru uznał zobowiązanie wójta gminy do konkretnego zachowania, jakim jest wprowadzenie elektronicznego rejestru umów zawieranych przez gminę. Według organu nadzoru rada gminy, podejmując uchwałę, wykroczyła w zakwestionowanym zakresie poza zakres upoważnienia ustawowego określonego w art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g.

Dla rozstrzygnięcia zaistniałego na tym tle sporu podstawowe znaczenie ma zatem podział kompetencji pomiędzy organami gminy. Zgodnie z art. 169 ust. 1 Konstytucji RP jednostki samorządu terytorialnego wykonują swoje zadania za pośrednictwem organów stanowiących i wykonawczych. Podział organów gminy na stanowiące i wykonawcze, został rozwinięty i uszczegółowiony w rozdziale 3 u.s.g. Organem stanowiącym i kontrolnym w gminie jest rada gminy (art. 15 ust. 1 u.s.g.), natomiast organem wykonawczym gminy jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta (art. 26 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 u.s.g.). Ustawa zasadnicza oraz u.s.g. rozróżniają zatem w sposób wyraźny organy stanowiące i wykonawcze gminy. Normę kolizyjną stanowi art. 18 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej. Domniemanie właściwości rady "we wszystkich sprawach pozostających w zakresie działania gminy" oznacza, że rada gminy – jako organ kolegialny – podejmuje działania związane ze stanowieniem (art. 15 ust. 1) lub kontrolą (art. 18a ust. 1); organ ten nie może natomiast podejmować czynności, które należą do sfery wykonawczej, gdyż stanowiłoby to naruszenie konstytucyjnej zasady podziału organów gminy na stanowiące i wykonawcze (por. B. Dolnicki, Pozycja prawna wójta (burmistrza, prezydenta miasta) wobec rady gminy, "Samorząd Terytorialny" 2007, nr 1-2, s. 50; wyrok NSA z dnia 14 maja 2014r., I OSK 274/14; wyrok WSA w Opolu z dnia 14 lipca 2008r., II SA/Op 184/08).

Wójt wykonuje uchwały rady gminy i zadania gminy określone przepisami prawa (art. 30 ust. 1 u.s.g.). Zgodnie z art. 30 ust. 2 u.s.g. do zadań wójta należy w szczególności: przygotowywanie projektów uchwał rady gminy (pkt 1); opracowywanie programów rozwoju w trybie określonym w przepisach o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (pkt 1a); określanie sposobu wykonywania uchwał (pkt 2); gospodarowanie mieniem komunalnym (pkt 3); wykonywanie budżetu (pkt 4); zatrudnianie i zwalnianie kierowników gminnych jednostek organizacyjnych (pkt 5). Wójt kieruje bieżącymi sprawami gminy oraz reprezentuje ją na zewnątrz (art. 31 u.s.g.). Wójt składa także jednoosobowo oświadczenia woli w imieniu gminy w zakresie zarządu mieniem i tylko jeżeli czynność prawna może spowodować powstanie zobowiązań pieniężnych, do jej skuteczności potrzebna jest kontrasygnata skarbnika gminy (głównego księgowego budżetu) lub osoby przez niego upoważnionej (art. 46 ust. 1 i 2 u.s.g.). Wójt odpowiada za prawidłową gospodarkę finansową gminy (art. 60 ust. 1 u.s.g.). Zgodnie z art. 60 ust. 2 u.s.g. wójtowi gminy przysługuje wyłączne prawo: zaciągania zobowiązań mających pokrycie w ustalonych w uchwale budżetowej kwotach wydatków, w ramach upoważnień udzielonych przez radę gminy (pkt 1); emitowania papierów wartościowych, w ramach upoważnień udzielonych przez radę gminy (pkt 2); dokonywania wydatków budżetowych (pkt 3); zgłaszania propozycji zmian w budżecie gminy (pkt 4); dysponowania rezerwami budżetu gminy (pkt 5); blokowania środków budżetowych, w przypadkach określonych ustawą (pkt 6). Powołane przepisy pozwalają uznać, że do wójta, jako organu wykonawczego gminu, należy bieżące gospodarowanie jej mieniem polegające na podejmowaniu w tym zakresie czynności faktycznych i prawnych w imieniu i na rzecz gminy. Zatem organ ten posiada ustawowo sprecyzowany zakres kompetencji, w który nie może wkraczać organ stanowiący. Natomiast rada gminy decyduje w zakresie bezpośrednio i wprost przekazanym przez ustawę. Przekazanie pewnych spraw do kompetencji rady gminy jest wyjątkiem, który musi być interpretowany ściśle i nie może prowadzić do swobodnego przejmowania przez radę do rozstrzygania w drodze uchwał wszystkich spraw ważnych z punktu widzenia gospodarki gminy (por. wyroki: WSA w Warszawie z dnia 7 października 2004r., II SA 3144/03; WSA w Opolu z dnia 14 lipca 2008r., II SA/Op 184/08). Zgodnie z art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. do wyłącznej właściwości rady gminy należy ustalanie wynagrodzenia wójta, stanowienie o kierunkach jego działania oraz przyjmowanie sprawozdań z jego działalności. Przepis ten niewątpliwie wyznacza zakres delegacji ustawowej dla rady gminy. W orzecznictwie i doktrynie prezentowany jest pogląd, że uchwała rady w tej materii winna mieć wyłącznie charakter programowy, czyli intencyjny, wytyczający ogólne zasady postępowania. Przepis ten zezwala radzie gminy jedynie na stanowienie o kierunkach działania wójta, a więc stanowi upoważnienie do wydawania aktów w sferze wewnętrznej działania organów gminy, zawierających wytyczne, zalecenia lub wskazówki dla organu wykonawczego. Wytyczne określają cele i priorytety w działaniach wójta. Określenie kierunków działania powinno wskazywać hierarchię priorytetów w zakresie realizacji celów i zadań wójta, może wskazywać na konieczność zajęcia się przez wójta sprawami mieszczącymi się w zadaniach gminy, a nie wymienionymi wprost w zakresie działania poszczególnych organów gminy. "Stanowienie" nie może natomiast wkraczać w zakres kompetencji należnych ustawowo wójtowi z mocy ustawy, nie może w żaden sposób narzucać określonych zachowań, czy też przymuszać do określonych działań, a zwłaszcza nakazywać mu stosowanie konkretnych rozwiązań prawnych czy też sposobu załatwienia konkretnej sprawy (por. wyroki: WSA we Wrocławiu z dnia 13 grudnia 2006r., II SA/Wr 504/06; WSA w Gliwicach z dnia 27 sierpnia 2008r., II SA/Gl 575/08; WSA w Opolu z dnia 26 listopada 2009r., II SA/Op 356/09; WSA w Lublinie z dnia 20 stycznia 2011r., III SA/Lu 454/10 i z dnia 7 kwietnia 2011r., III SA/Lu 98/11; NSA z dnia 11 sierpnia 2011r. II OSK 925/11; WSA we Wrocławiu z dnia 3 czerwca 2014r., III SA/Wr 910/13; Cz. Martysz, Komentarz do art. 18 ustawy o samorządzie gminnym, uwaga 5, LEX; P. Chmielnicki, Komentarz do ustawy o samorządzie gminnym, Warszawa 2007, s. 217-218). Określenie wytycznych, wskazówek, czy zaleceń dla organu wykonawczego niewątpliwie wiąże się z wykonywaniem przez ten organ jego zadań. Zatem o ile rada gminy może podejmować uchwały o kierunkach działania wójta, to jej treść powinna się ograniczać do elementów programowych. Uchwała tego rodzaju nie może poruszać zagadnień ustawowo zastrzeżonych dla wójta. Poza ramami uprawnienia rady gminy do stanowienia o kierunkach działania wójta pozostaje określenie, w jaki sposób, przy użyciu jakiego narzędzia, organ ten ma realizować sformułowane w uchwale wytyczne. Zgodzić się należy z poglądem zawartym w powołanym w skardze wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 sierpnia 2011r., II OSK 925/11, że przepis art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. zezwala radzie gminy jedynie na stanowienie o kierunkach działania wójta, a więc stanowi upoważnienie do wydawania aktów w sferze wewnętrznej działania organów gminy, zawierających wytyczne, zalecenia lub wskazówki dla organu wykonawczego. Nie można jednak podzielić stanowiska strony skarżącej, że uchwała z dnia 31 marca 2015r. zawiera wytyczne dla wójta i nie ogranicza samodzielności organu wykonawczego w wykonywaniu przyznanych mu ustawowo kompetencji. Analiza § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 uchwały z dnia 31 marca 2015r. prowadzi do wniosku, że rada gminy określając cel działania wójta gminy – "zwiększenie przejrzystości wydatkowania środków publicznych" – w sposób jednoznaczny wskazała sposób jego realizacji poprzez "wprowadzenie elektronicznego rejestru umów zawieranych przez gminę". Jednocześnie też nałożyła na wójta obowiązek przedstawiania radzie rocznych sprawozdań z realizacji uchwały do 31 stycznia każdego roku za rok ubiegły. W uzasadnieniu uchwały rada gminy jednoznacznie wskazała, że "docelowo rejestr winien zawierać informacje o wszystkich wydatkach dokonywanych przez wójta. Utworzenie takiego rejestru winno wiązać się z możliwością jego przeszukiwania. Niezbędnym elementem tego rozwiązania jest wyszukiwarka. Inaczej upublicznienie tych informacji nie będzie przynosiło oczekiwanych rezultatów, ponieważ trudno będzie dotrzeć do informacji umieszczonych w takim rejestrze". Rada gminy uznała również, iż "stworzenie takiej możliwości nie jest związane z wysokimi kosztami i nie wymaga dużych nakładów, środków finansowych, zaangażowania pracy wielu osób oraz tworzenia specjalnych aplikacji literowych", chociaż nie wspomniała o tym, czy zostały na ten cel przeznaczone w budżecie gminy, jakieś środki. Przewodniczący Rady Gminy Drużbice na rozprawie w dniu 29 lipca 2015r. potwierdził, że uchwała dotyczy wszystkich umów. Uchwała ta nie ma więc waloru ogólnego, programowego, lecz w sposób władczy wskazuje na konkretne działanie, które wójt winien zrealizować. Wójt zobowiązany bowiem został do wprowadzenia elektronicznego rejestru wszystkich umów zawieranych przez gminę, który umożliwić ma - co wynika z uzasadnienia uchwały - kontrolę wszystkich wydatków dokonywanych przez ten właśnie organ. Niezbędnym elementem tego rozwiązania ma być "wyszukiwarka". Rada gminy stwierdziła wręcz, że stworzenie i upublicznianie rejestru wpłynie na jakość debaty publicznej i kontrolę wydatków gminy przez radnych, a rejestr docelowo ma zawierać informacje o wszystkich wydatkach dokonywanych przez wójta, zapominając, że decydentem co do majątku komunalnego w zakresie przekraczającym zwykły zarząd jest właśnie rada gminy, mająca wyłączną kompetencję decydowania o jego zbyciu, zamianie itp., a wójt jedynie wykonuje te uchwały, posiadając kompetencje w zakresie bieżącego zarządu mieniem. O ile rada gminy mogła w uchwale podjętej na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. zalecić samo zwiększenie "przejrzystości wydatkowania środków publicznych", to nie była już uprawniona do zobowiązywania wójta do realizacji tego celu w opisany wyżej sposób. Z art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. nie wynika uprawnienie rady gminy do podjęcia uchwały tej treści. Zdaniem sądu postanowienia § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 uchwały z dnia 31 marca 2015r. stanowią nieuprawnioną ingerencję w sferę zastrzeżoną dla wójta, co oznacza, że rada gminy w tym zakresie bez podstawy prawnej wkroczyła w jego kompetencje. Błędnie dostrzegła w art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. ustawowe upoważnienie uznając, że w tym wypadku ma swobodę. Kompetencji organów gminy nie zmieniają w tej kwestii ani przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2009r. o finansach publicznych (tekst jedn.: Dz.U. z 2013r., poz. 885 ze zm.), zwanej dalej u.f.p., ani przepisy ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn.: Dz.U. z 2014r., poz. 782 ze zm.), zwanej dalej u.d.i.p. W ustawach tych brak jest przepisów, z których wynikałoby, że rada gminy może podjąć uchwałę zobowiązującą organ wykonawczy do realizacji zasady jawności, udostępniania informacji publicznej w ściśle określony sposób, przy użyciu konkretnego narzędzia, które spełnia określone wymogi. W powołanym wyroku z dnia 11 sierpnia 2011r., II OSK 925/11, Naczelny Sąd Administracyjny, cytując wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 1993r., III SA 2017/92, ONSA 1993/4/113, podkreślił, z czym należy się zgodzić, że "do działalności organów samorządowych w sferze zobowiązań publiczno-prawnych (...) nie stosuje się zasady co nie jest zakazane jest dozwolone, lecz zasadę dozwolone jest tylko to, co prawo wyraźnie przewiduje". Sąd ten zwrócił także uwagę, że stosownie do art. 7 Konstytucji RP, organy władzy publicznej działają na podstawie i w granicach prawa, a zatem samodzielność gminy istnieje tylko w granicach prawa.

Zdaniem sądu zasadnie organ nadzoru uznał, że w powyższym zakresie uchwała z dnia 31 marca 2015r. wykracza poza zakres upoważnienia ustawowego określonego w art. 18 ust. 2 pkt 2 u.s.g. Bez znaczenia dla tej oceny jest okoliczność, że w innych gminach zostały podjęte podobne uchwały. Skoro bowiem wykonanie uchwały należy do kompetencji wójta (art. 30 ust. 1 u.s.g.), to organ ten musi mieć zapewnioną możliwość samodzielnego doboru niezbędnych środków służących do jej realizacji w ramach zasobów, którymi dysponuje przy wykonywaniu zadań tym bardziej, że przysługuje mu prawo do zaciągania zobowiązań mających pokrycie w ustalonych w uchwale budżetowej kwotach w ramach upoważnień udzielonych przez radę gminy (art. 60 ust. 2 pkt 1 u.s.g.).

Wątpliwym jest też wskazany w uzasadnieniu uchwały z dnia 31 marca 2015r. cel jej podjęcia, którym miała być kontrola wydatków gminy (a w istocie wójta gminy) również przez samych radnych. Natomiast obowiązujący system prawny przewiduje dość rozbudowane instrumenty kontroli działalności wójta, w tym w zakresie bieżącego zarządu mieniem komunalnym i wydatkowania środków publicznych i to także przez radę gminy. W tym zakresie podnieść trzeba, że zarówno u.s.g, jak i u.f.p., przewidują kontrolę działalności wójta w sposób w tych ustawach określony. I tak, w myśl art. 18a ust. 1 u.s.g. rada gminy kontroluje działalność wójta, gminnych jednostek organizacyjnych oraz jednostek pomocniczych gminy; w tym celu powołuje komisję rewizyjną. Komisja rewizyjna opiniuje wykonanie budżetu gminy i występuje z wnioskiem do rady gminy w sprawie udzielenia lub nieudzielenia absolutorium wójtowi. Wniosek w sprawie absolutorium podlega zaopiniowaniu przez regionalną izbę obrachunkową (art. 18a ust. 3 u.s.g.). Skutkiem niewykonania budżetu gminy może być nieudzielenie przez radę gminy absolutorium, a następnie podjęcie przez radę gminy uchwały o przeprowadzeniu referendum w sprawie odwołania wójta (art. 28a u.s.g.). Stosownie zaś do art. 18a ust. 4 u.s.g. komisja rewizyjna wykonuje inne zadania zlecone przez radę w zakresie kontroli. Uprawnienie to nie narusza uprawnień kontrolnych innych komisji, powoływanych przez radę gminy na podstawie art. 21 ust. 1 (stałe i doraźne komisje powołane przez radę gminy do określonych zadań). Zasady i tryb działania komisji rewizyjnej określa statut gminy (art. 18a ust. 5 u.s.g.). Przepis art. 34 ust. 1 u.f.p. stanowi z kolei, że zasada jawności gospodarowania środkami publicznymi jest realizowana przez: jawność debat nad sprawozdaniami z wykonania budżetów jednostek samorządu terytorialnego (pkt 2); podawanie do publicznej wiadomości kwot dotacji udzielanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego (pkt 3 lit. a); jawność debaty nad projektem uchwały w sprawie wieloletniej prognozy finansowej jednostki samorządu terytorialnego (pkt 4); podawanie do publicznej wiadomości przez jednostki sektora finansów publicznych informacji dotyczących: zakresu zadań lub usług wykonywanych lub świadczonych przez jednostkę oraz wysokości środków publicznych przekazanych na ich realizację, zasad i warunków świadczenia usług dla podmiotów uprawnionych, zasad odpłatności za świadczone usługi (pkt 5 lit. a-c); zapewnianie radnym danej jednostki samorządu terytorialnego dostępu do: dowodów księgowych i dokumentów inwentaryzacyjnych – z zachowaniem przepisów o rachunkowości oraz o ochronie danych osobowych, informacji o wynikach przeprowadzonych kontroli gospodarki finansowej, sprawozdania z wykonania planu audytu za rok poprzedni (pkt 6 lit. a-c); udostępnianie przez jednostki sektora finansów publicznych wykazu podmiotów spoza sektora finansów publicznych, którym ze środków publicznych została udzielona dotacja, dofinansowanie realizacji zadania lub pożyczka, lub którym została umorzona należność wobec jednostki sektora finansów publicznych (pkt 8); udostępnianie corocznych sprawozdań dotyczących finansów i działalności jednostek organizacyjnych należących do sektora finansów publicznych (pkt 9); podejmowanie, w głosowaniu jawnym i imiennym, uchwał organu wykonawczego jednostki samorządu terytorialnego dotyczących gospodarowania środkami publicznymi (pkt 10). Zgodnie z art. 2 pkt 2 w zw. z art. 37 ust. 1 u.f.p. wójt podaje do publicznej wiadomości w terminie: do końca miesiąca następującego po zakończeniu kwartału – kwartalną informację o wykonaniu budżetu jednostki samorządu terytorialnego, w tym kwotę deficytu albo nadwyżki, oraz o udzielonych umorzeniach niepodatkowych należności budżetowych, o których mowa w art. 60 (pkt 1); o którym mowa w art. 38 (do dnia 31 maja roku następnego) - informację obejmującą: dane dotyczące wykonania budżetu jednostki samorządu terytorialnego w poprzednim roku budżetowym, w tym kwotę deficytu albo nadwyżki, kwotę wykorzystanych środków, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 2 (z budżetu UE, EFTA), kwotę zobowiązań, o których mowa w art. 72 ust. 1 pkt 4 (wymagalnych zobowiązań wynikających z odrębnych ustaw oraz prawomocnych orzeczeń sądów lub ostatecznych decyzji administracyjnych, uznanych za bezsporne przez właściwą jednostkę sektora finansów publicznych będącą dłużnikiem), kwoty dotacji otrzymanych z budżetów jednostek samorządu terytorialnego oraz kwoty dotacji udzielonych innym jednostkom samorządu terytorialnego, wykaz udzielonych poręczeń i gwarancji, z wymienieniem podmiotów, których gwarancje i poręczenia dotyczą, wykaz osób prawnych i fizycznych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, którym w zakresie podatków lub opłat udzielono ulg, odroczeń, umorzeń lub rozłożono spłatę na raty w kwocie przewyższającej łącznie 500 zł, wraz ze wskazaniem wysokości umorzonych kwot i przyczyn umorzenia, wykaz osób prawnych i fizycznych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, którym udzielono pomocy publicznej (pkt 2 lit. a-g). Jakkolwiek art. 2 pkt 2 w zw. z art. 37 u.f.p. nakłada na wójta obowiązek upublicznienia wskazanych wyżej informacji określając jednocześnie terminy ich podawania do publicznej wiadomości, to u.f.p. nie określa sposobu upublicznienia tych danych. Dopuszczalna jest więc każda forma upublicznienia danych pod warunkiem, że zasada jawności gospodarki finansowej środkami publicznymi wyrażona w art. 33 ust. 1 u.f.p. zostanie zachowana. Warunek podania do publicznej wiadomości spełnia ogłoszenie danych w Biuletynie Informacji Publicznej urzędu gminy. Dopuszczalne jest również publikowanie w sposób zwyczajowo przyjęty na terenie danej jednostki samorządowej. Decyzję w tym zakresie podejmuje wójt (por. L. Lipiec-Warzecha, Komentarz do art. 37 ustawy o finansach publicznych, Lex).

Trzeba też mieć na względzie, że obowiązek udostępnia informacji publicznych o majątku gminy, w tym w zakresie zarządu majątkiem, w Biuletynie Informacji Publicznej obciąża w równym stopniu tak wójta, jak i radę gminy, jako organy władzy publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f i pkt 5 lit. c w zw. z art. 8 ust. 2 u.d.i.p.). Podmioty zobowiązane do udostępniania informacji publicznej za pomocą Biuletynu są równocześnie zobligowane do utworzenia własnych stron internetowych. To właśnie one stanowią materialne wykonanie obowiązku sformułowanego w art. 8 ust. 2 u.d.i.p. (por. S. Szuster, Komentarz do art. 9 ustawy o dostępie do informacji publicznej, Lex, uwaga 2). Rada gminy chcąc zwiększyć przejrzystość wydatkowania środków pieniężnych i udostępniać informacje publiczne w Biuletynie Informacji Publicznej w szerszym zakresie niż zobowiązuje do tego u.d.i.p. (art. 8 ust. 3 ), nie może narzucać organowi wykonawczemu sposobu realizacji tego celu. Wskazówki co do struktury strony podmiotowej BIP określone zostały w rozdziale 3 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 stycznia 2007r. w sprawie Biuletynu Informacji Publicznej (Dz.U. nr 10, poz. 68). Z § 11 ust. 1 pkt 5 lit. b i pkt 6 tego rozporządzenia wynika, że strona podmiotowa BIP zawiera w szczególności menu przedmiotowe umożliwiające odnalezienie informacji publicznych, niepodlegających obowiązkowemu udostępnianiu, w tym takich, których publikacja leży w interesie publicznym, zaspokaja potrzeby obywateli i ich wspólnot, wspiera rozwój społeczeństwa obywatelskiego lub przyczynia się do polepszenia działalności podmiotu udostępniającego informacje oraz moduł wyszukujący. Rada Gminy Drużbice nie dostrzega tego, że na gruncie art. 8 ust. 3 u.d.i.p. każdy organ władzy publicznej, a więc i wójt, ma swobodę upubliczniania w BIP – poza podlegającymi na podstawie art. 6 u.d.i.p. obligatoryjnemu ujawnianiu - informacji w zakresie realizowanych przez nie kompetencji. Zakwestionowana uchwała w przyjętym kształcie ingeruje więc w tę swobodę.

Trzeba nadto zwrócić uwagę, że tych samych kwestii dotyczyła uchwała z dnia 27 lutego 2015r. w sprawie ustalenia kierunków działania Wójta Gminy Drużbice dotyczących zwiększenia przejrzystości wydatkowania środków pieniężnych poprzez wprowadzenie elektronicznego rejestru zawieranych umów. W uchwale tej wójt został zobowiązany do publikowania w BIP Gminy Drużbice wykazu umów zawieranych w imieniu gminy z określeniem numeru, daty zawarcia, okresu obowiązywania, danych podmiotu, z którym umowa jest zawarta, kwoty wynagrodzenia, przedmiotu umowy (§ 2) oraz do przedstawiania radzie gminy rocznych sprawozdań z realizacji uchwały do 31 stycznia każdego roku za rok ubiegły (§ 3). Wojewoda Łódzki wszczął postępowanie w celu kontroli legalności tej uchwały, lecz Rada Gminy Drużbice w uchwale z dnia 31 marca 2015r. w § 3 postanowiła o utracie przez nią mocy, eliminując ją tym samym z obrotu prawnego. Działanie takie świadczy o pewnym braku konsekwencji po stronie rady gminy tym bardziej, że uchwała z dnia 27 lutego 2015r. nakładała na wójta obowiązki w znacznie węższym zakresie niż uchwała z dnia 31 marca 2015r. Skutkiem stwierdzenia w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym nieważności § 1 ust. 1 i 2 oraz § 2 uchwały z dnia 31 marca 2015r. jest pozostawienie w obrocie prawnym wyłącznie tych jej postanowień (§ 3-5), które odnoszą się do uchwały z dnia 27 lutego 2015r. (eliminują ją z obrotu prawnego). Stanowisko organu nadzoru również w tym zakresie uznać trzeba za prawidłowe.

Z tych względów sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.

k.ż.