Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 12 października 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Adam Matuszak (spr.) Sędziowie sędzia WSA Beata Jezielska sędzia WSA Tadeusz Lipiński po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 października 2021 roku sprawy ze skargi W. W. na decyzję Wojewody z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie sprzeciwu do zgłoszenia o zamiarze przystąpienia do robót budowlanych oddala skargę.

Decyzją z "[...]" r. Starosta K. (dalej: "Starosta", "organ pierwszej instancji"), na podstawie art. 30 ust. 5c ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.

z 2020 r. poz. 1333 z późn. zm.) wniósł sprzeciw do zgłoszenia W.W. (dalej: "skarżący", "inwestor") z 5 marca 2021 r. o zamiarze przystąpienia do robót budowlanych polegających na budowie budynku, o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 16 Prawa budowlanego, na działce "[...]".

W uzasadnienie podał, że postanowieniem z "[...]"r. nałożył na skarżącego obowiązek uzupełniania wniosku, w terminie 60 dni od daty otrzymania postanowienia, przez: podanie powierzchni zabudowy zgłaszanego budynku i wskazanie czy będzie to budynek parterowy, wolnostojący (pkt 1); przedłożenie decyzji o ustaleniu warunków zabudowy dla ww. inwestycji, stosownie do art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a w przypadku konieczności wyłączenia gruntów (R VI) z produkcji rolnej, również decyzji zezwalającej na wyłączenie gruntu rolnego z produkcji rolnej (pkt 2); dostosowanie zgłaszanego budynku do zapisów decyzji o ustaleniu warunków zabudowy (pkt 3); przedłożenie oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane na aktualnym druku, określonym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa z 24 sierpnia 2016 r. w sprawie wzorów: wniosku o pozwolenie na budowę lub rozbiórkę, zgłoszenia budowy i przebudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, oraz decyzji o pozwoleniu na budowę lub rozbiórkę (pkt 4) oraz określenie na załączniku graficznym odległości zgłaszanego budynku od granicy z sąsiednimi działkami zgodnie z § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1422 z późn. zm.) (pkt 5).

W piśmie z 19 marca 2021 r. skarżący ustosunkował się do ww. postanowienia, lecz

w ocenie organu pierwszej instancji odpowiedź inwestora nie była kompletna, a zgłoszenie nie spełniało wymogów określonych w art. 30 ust. 2a pkt 3 Prawa budowlanego.

W złożonym od powyższej decyzji odwołaniu skarżący zakwestionował również postanowienie o nałożeniu obowiązków. Wywiódł, że nie było podstaw faktycznych i prawnych do wzywania go do uzupełnienia zgłoszenia. Z uwagi na to, nie wykonał niektórych obowiązków, nałożonych na niego ww. postanowieniem. Zarzucił, że Starosta nie uzasadnił, brak realizacji którego z obowiązków był przyczyną wniesienia sprzeciwu.

Wojewoda "[...]" (dalej "Wojewoda", "organ odwoławczy") decyzją z "[...]"r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji Wojewoda podniósł, że działka inwestycyjna znajduje się na terenie, na którym obowiązuje uchwała "[...]"w sprawie Obszaru Chronionego Krajobrazu "[...]", wobec czego zwrócił się do Wójta Gminy "[...]" (dalej: "Wójt Gminy") o przesłanie informacji, czy dla przedmiotowej działki została wydana decyzja o warunkach zabudowy lub czy został złożony wniosek o wydanie takiej decyzji. Ustalił też, że 6 maja 2021 r. Wójt Gminy wydał decyzję o ustaleniu warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku rekreacji indywidualnej na terenie ww. działki.

Wojewoda wyjaśnił, że istotą instytucji zgłoszenia, przewidzianej w art. 30 Prawa budowlanego, jest wiążące ustalenie przez organ niezaistnienia żadnej przeszkody

w podjęciu określonej działalności budowlanej. Wskazał na treść zgłoszenia i obowiązek dołączenia do tego wniosku określonych dokumentów, stosownie do art. 30 ust. 1 Prawa budowanego. Wyjaśnił, że zgłoszenie, stanowiące odstępstwo od zasady wyrażonej

w art. 28 ust. 1 Prawa budowlanego, przewidującej, że roboty budowlane można rozpocząć jedynie na podstawie decyzji o pozwoleniu na budowę, musi spełniać określone warunki formalne i materialnoprawne. Nie jest możliwe zobiektywizowanie wszystkich elementów treści zgłoszenia, z tego względu ustawodawca uzależnił konieczność dołączenia do zgłoszenia odpowiednich szkiców i rysunków od charakteru i rodzaju konkretnej inwestycji i pozostawił ocenie organu. Ocena konieczności przedstawienia odpowiednich szkiców lub rysunków pozostawiona jest organowi, który nie ma obowiązku przedstawiania w postanowieniu, jakie wątpliwości zaistniały w trakcie analizy zgłaszanego zamierzenia budowlanego. Jego zadaniem jest ocena czy spełnione są wymagania formalne związane ze zgłoszeniami wykonywania robót i obiektów budowlanych oraz ustalenie czy nie zachodzą przesłanki negatywne określone w art. 30 ust. 6 i 7. Celem działania organów w odniesieniu do zgłoszenia jest bowiem ustalenie, czy objęte nim budowa lub roboty budowlane są zgodne z wymogami prawa, dlatego też zgłoszenie powinno zawierać informacje umożliwiające organowi architektoniczno-budowlanemu ocenę czy zamierzenie jest zgodne z prawem, w tym z przepisami technicznymi. W razie niekompletności zgłoszenia co do wymaganej dokumentacji, właściwy organ nakłada na inwestora w drodze postanowienia, obowiązek uzupełnienia zgłoszenia o niezbędne dokumenty w określonym terminie.

Wojewoda wskazał, że nie wymaga pozwolenia na budowę budowa wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej, rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy czym liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać jednego na każde 500 m2 powierzchni działki.

Podzielił stanowisko organu pierwszej instancji, że zgłoszenie inwestora było niekompletne, gdyż nie dołączono do niego prawidłowego szkicu lub rysunku przedstawiające rzeczywistą lokalizację zamierzenia budowlanego, co umożliwiłoby ocenę czy to zamierzenie spełnia wymogi wynikające z przepisów. Podzielił zarzut Starosty, że skarżący nie wykonał obowiązku uzupełnienia zgłoszenia o odpowiednie szkice i rysunki. Ocenił, że wyjaśnienia złożone przez skarżącego co do umiejscowienia budynku i określenia wymaganych odległości od granic działek sąsiednich były niedopuszczalne. Inwestor jest zobowiązany do jednoznacznego określenia odległości inwestycji od działek sąsiednich i nie może takiego obowiązku zlecić pracownikowi starostwa, rozpatrującemu zgłoszenie. Organ nie ma uprawnień do poprawiania wniosku zgłoszenia, a tym bardziej do jego jakiejkolwiek modyfikacji. W ocenie organu odwoławczego, inwestor zobowiązany był także do przedstawienia rysunku, z którego wynikać będzie jednoznacznie, jakiej wysokości będzie zgłaszany budynek oraz przedstawienia rysunków elewacji ze wskazaniem otworów drzwiowych i okiennych i określenia kąta nachylenia połaci dachowej.

Odnosząc się do kwestii oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane na wzorze, który stanowi załącznik nr 3 do zarządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z 24 sierpnia 2016 r. w sprawie wzorów: wniosków

o pozwolenie na budowę lub rozbiórkę, zgłoszenia budowy lub przebudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, oraz decyzji o pozwoleniu na budowę lub rozbiórkę, Wojewoda stwierdził, że skoro właściwy minister określił, w drodze rozporządzenia, wzór m.in. oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, to jakakolwiek modyfikacja wniosku nie może mieć miejsca, a oświadczenie

o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowalne winno być złożone na obowiązującym druku.

Co do wezwania do dostarczenia decyzji o warunkach zabudowy, organ odwoławczy stanął na stanowisku, że skarżący powinien legitymować się tą decyzją. Zwrócił uwagę, że nieruchomość skarżącego znajduje się na Obszarze Chronionego "[...]", dla którego zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 8 lit. a ww. uchwały "[...]"wprowadzono zakaz budowania nowych obiektów budowlanych w pasie szerokości 100 m od: linii brzegów rzek, jezior i innych naturalnych zbiorników wodnych. Zasadne zatem było określenie nieprzekraczalnej linii zabudowy na przedmiotowej działce, wyznaczającej odległość 100 m od wody płynącej, w warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Wojewoda wywiódł ponadto, że zgodnie z art. 59 ust. 2 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293, ze zm.) wymóg uzyskania warunków zabudowy stosuje się do zmiany sposobu zagospodarowania terenu, która nie wymaga pozwolenia na budowę, z wyjątkiem jednorazowej zmiany zagospodarowania terenu, trwającej do roku. W przypadku budowy budynku rekreacyjnego na ww. działce zaszłaby zmiana zagospodarowania terenu, gdyż powstałby budynek na gruncie rolnym. Teren wcześniej był niezabudowany, a po zrealizowaniu inwestycji powstałaby zabudowa, która niewątpliwie zmieniłaby sposób zagospodarowania terenu.

Wojewoda stwierdził, że z uwagi na niewypełnienie wszystkich punktów postanowienia, sprzeciw do przedmiotowego wniosku zgłoszenia był uzasadniony.

W szczególności, skarżący miał w sposób jednoznaczny i czytelny oznaczyć planowaną inwestycję i umiejscowić ją w terenie, wrysowując budynek na mapie sytuacyjno-wysokościowej z zachowaniem odpowiedniej skali. W ocenie organu, w oparciu o rysunki przedłożone przez inwestora, brak jest możliwości ustalenia dokładnej lokalizacji zamierzonego obiektu budowlanego na działce, w szczególności jego odległości

w stosunku do granic działek i wody płynącej. Powyższe uniemożliwia ocenę zgodności zgłoszonego zamierzenia budowlanego z przepisami technicznymi i ww. uchwałą. Ponadto rysunki powinny w sposób szczegółowy określać długość, szerokość i wysokość zgłaszanego budynku. Inwestor powinien też posiadać decyzję o warunkach zabudowy

z uwagi na położenie działki w Obszarze Chronionego Krajobrazu "[...]" i zmianę sposobu zagospodarowania działki.

W skardze wywiedzionej do tutejszego Sądu na decyzję Wojewody skarżący zarzucił naruszenie przepisów:

- art. 7, art. 77 § 1, art. 79a i art. 80 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, z późn. zm.), dalej: "k.p.a.", przez niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie całego materiału dowodowego i niepodjęcie wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, w tym niewyjaśnienie, czy wskazane usytuowanie budynku spełnia wymagania określone § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r.

w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie;

- art. 7, art. 76 § 1, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a. polegające na niewyczerpującym rozpatrzeniu materiału dowodowego oraz na jego dowolnej ocenie, przez odmówienie mocy dowodowej i wiarygodności zgłoszeniu o przystąpieniu do robót budowlanych, oświadczeniu

o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, mapie

z usytuowanym planowanym budynkiem i decyzji o ustaleniu warunków zabudowy

z 6 maja 2021 r.;

- art. 7, art. 77 § 1, art. 79a i art. 107 § 3 k.p.a. przez niewyczerpujące zebranie

i rozpatrzenie całego materiału dowodowego i niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy oraz sporządzenie uzasadnienia zaskarżonej decyzji i postanowienia organu pierwszej instancji niezgodnie

z art. 107 § 3 k.p.a.;

- art. 8 i art. 107 § 3 k.p.a. przez nienależyte uzasadnienie zaskarżonej decyzji z uwagi na zawarcie w nim zbyt ogólnych stwierdzeń, co uniemożliwiło realizację zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa i kontrolę zaskarżonej decyzji, w szczególności przez brak odniesienia się do zarzutów odwołania;

- art. 9 i art. 11 k.p.a. przez niedostateczne wyjaśnienie podstawy i przesłanek utrzymania w mocy decyzji organu pierwszej instancji;

- art. 138 w zw. z art. 144 k.p.a. przez niewydanie rozstrzygnięcia co do zaskarżonego postanowienia Starosty z 16 marca 2021 r.;

- art. 30 ust. 5c w zw. z art. 30 ust. 2a ust. 1 - 3 Prawa budowlanego przez przyjęcie, że istniał obowiązek przedłożenia oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, uzupełnienia zgłoszenia o wskazanie powierzchni zabudowy budynku i informacje, czy będzie to budynek parterowy i wolnostojący, a także przyjęcie, że istniał obowiązek przedłożenia decyzji o ustaleniu warunków zabudowy;

- § 12 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury przez przyjęcie, że usytuowanie obiektu należy wskazywać na mapie, a nie pisemnie, w formie opisowej

w zgłoszeniu lub uzupełnieniu zgłoszenia oraz na przyjęciu, że muszą być wskazane odległości dokładne, bez żadnej tolerancji zwiększającej odległość minimalną (np. do 1 m) przy zachowaniu odległości minimalnej.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji i zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji i argumentację tam przedstawioną. Wojewoda wniósł ponadto o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności należy wyjaśnić, że złożona skarga została przez Sąd rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, stosownie do art. 119 pkt 2 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi

(Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z późn. zm.), dalej jako: "p.p.s.a.", zgodnie z którym sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. Wojewoda wniósł w odpowiedzi na skargę o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, a strona skarżąca nie zażądała przeprowadzenia rozprawy w zakreślonym terminie.

Ponadto, zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji i decyzji organu pierwszej instancji według wskazanych wyżej kryteriów wykazała, że nie naruszają one przepisów prawa. Tym samym, skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Kwestią sporną w rozpoznawanej sprawie jest prawidłowość wniesienia sprzeciwu

w trybie art. 30 ust. 5c ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r.

poz. 1333, z późn. zm.), dalej jako: "ustawa", do zgłoszenia skarżącego z 5 marca 2021 r.

Jak wynika z treści tego zgłoszenia, skarżący zgłosił zamiar budowy "budynku,

o którym mowa w art. 29 ust. 1 pkt 16 prawa budowlanego". W piśmie tym skarżący podał m.in. technologię wykonania budynku, kąt nachylenia dachu (25o - 30o), powierzchnię użytkową (27,47 m2), wysokość budynku (4,5 m) i rzut budynku, na którym zaznaczono m.in. długość i szerokość budynku. Na każdej ze ścian wyrysowano otwory okienne lub drzwiowe. Do zgłoszenia skarżący załączył oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane i kserokopię mapy zasadniczej działki (w skali 1 : 1000), na której zaznaczono lokalizację budynku. Na rysunku tym nie podano wymiarów budynku i jego odległości od granic z sąsiednimi działkami. Uwzględniając skalę, w której sporządzono mapę, można przyjąć, że skarżący planuje budowę budynku

o wymiarach 5 m x 6 m, który ma być zlokalizowany w odległości 10 m od granicy z działką nr "[...]"oraz 13-14 m od granicy z działką nr "[...]".

Stosownie do art. 29 ust. 1 pkt 16 ustawy nie wymaga decyzji o pozwoleniu na budowę, natomiast wymaga zgłoszenia, o którym mowa w art. 30, budowa wolno stojących parterowych budynków rekreacji indywidualnej rozumianych jako budynki przeznaczone do okresowego wypoczynku, o powierzchni zabudowy do 35 m2, przy czym liczba tych obiektów na działce nie może przekraczać jednego na każde 500 m2 powierzchni działki.

Wobec takiej redakcji przepisu obowiązkiem organu administracji architektoniczno-budowlanej było ustalenie, że budynek wskazany w zgłoszeniu rzeczywiście spełnia wymogi określone w cytowanym przepisie. Z obowiązku tego nie zwalniała Starosty ocena inwestora, zawarta w przedmiotowym zgłoszeniu, że jest to "budynek, o którym mowa

w art. 29 ust. 1 pkt 16 prawa budowlanego". Organ pierwszej instancji miał obowiązek zweryfikowania tej oceny na podstawie konkretnych danych, które powinny być zawarte

w zgłoszeniu. Przyznać należy, że skarżący zastosował się do obowiązku uzupełnienia zgłoszenia w tym zakresie, nałożonego postanowieniem Starosty z "[...]"r., gdyż w piśmie z 19 marca 2021 r. wyjaśnił jednoznacznie, że budynek będzie parterowy, wolno stojący o powierzchni zabudowy 35 m2. Zasadnie skarżący w piśmie tym stwierdził, że na podstawie danych zawartych w zgłoszeniu (rzutu budynku) możliwe było ustalenie powierzchni zabudowy, skoro skarżący podał długość i szerokość budynku. Niemniej jednak, rzut i wymiary podane w zgłoszeniu nie pozwalały na jednoznaczne przesądzenie, że będzie to budynek parterowy. Określając wysokość budynku na 4,5 m skarżący nie sprecyzował sposobu mierzenia wysokości, to jest czy jest to wymiar mierzony od, np. poziomu terenu, średniego poziomu działki przed głównym wejściem do budynku, od fundamentów, do np. kalenicy lub innego punktu budynku. W omawianym zakresie obowiązek uzupełnienia zgłoszenia był więc zasadny.

Starosta ww. postanowieniem wezwał skarżącego również do przedłożenia decyzji

o warunkach zabudowy i dostosowania zgłaszanego budynku do ustaleń zawartych

w takiej decyzji, a także do przedłożenia decyzji o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej,

o ile zaistniałby taki obowiązek (pkt. 2 i 3 postanowienia), w terminie 60 dni od daty doręczenia postanowienia. Skarżący, nie oczekując na zakończenie zainicjowanego przez siebie, wnioskiem z 18 lutego 2021 r., postępowania w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, w piśmie z 19 marca 2021 r. zajął stanowisko, że wydanie decyzji o warunkach zabudowy dla planowanej inwestycji nie ma podstawy prawnej. Niezależnie od prawidłowości wezwania Starosty w omawianym zakresie, na etapie postępowania odwoławczego Wojewoda dysponował decyzją Wójta Gminy z 6 maja 2021 r., którą na ustalono warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji, polegającej na budowie budynku rekreacji indywidualnej na ww. działce. Zauważyć należy, że skoro ta decyzja znalazła się w obrocie prawnym, a z akt administracyjnych i treści skargi nie wynika, aby do dnia wydania zaskarżonej decyzji została usunięta z obrotu prawnego

w trybie odwoławczym lub nadzwyczajnym, to w konsekwencji, zwarte w niej rozstrzygnięcie wiązało skarżącego i organy orzekające w sprawie, w zakresie m.in. ustaleń dotyczących kształtu dachu (dach budynku dwuspadowy o kącie nachylenia połaci dachowych od 25° do 45°). Z rysunków i wyjaśnień złożonych przez skarżącego nie wynika, że zaplanowany dach spełnia wymóg dwóch połaci, przewidziany w decyzji

o warunkach zabudowy, gdyż skarżący w ogóle nie określił, jaki dach będzie miał przedmiotowy budynek, tj. jedno, dwu czy wielospadowy.

W pkt. 4 postanowienia z "[...]"r. skarżący został zobligowany do złożenia na urzędowym formularzu oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane na aktualnym druku, określonym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa z 24 sierpnia 2016 r. w sprawie wzorów: wniosku

o pozwolenie na budowę lub rozbiórkę, zgłoszenia budowy i przebudowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego, oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, oraz decyzji o pozwoleniu na budowę lub rozbiórkę.

Do pisma z 19 marca 2021 r. skarżący załączył prawidłowo wypełnione oświadczenie. Jednocześnie należy przyznać, że oświadczenie załączone do zgłoszenia zawierało wszystkie wymagane dane, więc nie było podstawy do nakładania na skarżącego obowiązku w tym zakresie. Obowiązek taki powstałby, gdyby oświadczenie skarżącego nie zawierało niezbędnych informacji.

Nie można natomiast podzielić stanowiska skarżącego w zakresie precyzji

w określeniu w zgłoszeniu i uzupełnieniu zgłoszenia lokalizacji budynku. Niewątpliwie, wprowadzenie do Prawa budowlanego instytucji zgłoszenia określonych robót budowlanych, miało na celu doprowadzenie do uproszczenia, odformalizowania, a zarazem przyśpieszenia procesu budowlanego ze względu na brak potrzeby akceptacji zgłoszenia tych robót w formie decyzji administracyjnej właściwego organu. Zgłoszenie jest więc w istocie oświadczeniem woli inwestora o zamiarze przystąpienia do realizacji konkretnej inwestycji budowlanej i zarówno zgłoszenie, jak i załączone do niego szkice

i rysunki nie muszą być sporządzane przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane. Nie oznacza to jednak dowodności w określeniu przez inwestora parametrów i lokalizacji zamierzenia inwestycyjnego objętego zgłoszeniem. Należy bowiem mieć na uwadze, że tryb zgłoszeniowy wprawdzie nie wymaga (z zastrzeżeniem wyjątków, które nie miały zastosowania w sprawie) przedkładania projektu budowlanego i projektu zagospodarowania terenu, to składany przez inwestora wniosek powinien zawierać, zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy, dane (informacje) o planowanej inwestycji w zakresie umożliwiającym ich skonfrontowanie z obowiązującymi przepisami, w tym przepisami technicznymi oraz dokonanie oceny, czy zamierzenie jest zgodne z prawem, a następnie - zweryfikowanie, czy realizacja inwestycji jest zgodna ze zgłoszeniem. Wskazać należy, że art. 50 ust. 1 pkt 3 ustawy przewiduje możliwość wstrzymania robót budowlanych prowadzonych wprawdzie na podstawie dokonanego zgłoszenia, ale z naruszeniem art. 29 ust. 1. Naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy, określającego rodzaje obiektów i robót budowlanych podlegających obowiązkowi zgłoszenia, obejmuje także przypadki dokonania przez inwestora odstępstw od zgłoszonych robót budowlanych. Zauważyć należy, że nie istnieje pojęcie "istotnych" lub "nieistotnych odstępstw od zgłoszenia", tak jak to przewidziano w stosunku do projektu budowlanego. Ponadto, skoro ustawodawca przewidział obowiązek załączenia do zgłoszenia "odpowiednich szkiców lub rysunków - w zależności od potrzeb", to tym samym nie dopuścił możliwości nieprecyzyjnego określania wymiarów lub odległości od granic z działkami sąsiednimi obiektu podlegającego procedurze zgłoszenia.

Prawidłowo zatem w pkt. 5 postanowienia nałożono na skarżącego obowiązek podania na załączniku graficznym do zgłoszenia odległości zgłaszanego budynku od sąsiednich działek. Skarżący w piśmie z 19 marca 2021 r. określił zaplanowane posadowienie budynku jako: "od granicy z działką nr "[...]" będzie to odległość między

4 a 5 m, a od granicy z działką "[...]" będzie to odległość 17-18 m". Takiego sposobu określenia posadowienia budynku nie można uznać za prawidłowe. Nie zmienia tej oceny okoliczność, że podane odległości nie naruszają § 12 rozporządzenia, skoro wyłączona jest możliwość oceny, czy budynek będzie zrealizowany zgodnie ze zgłoszeniem.

Ponadto, skarżący zażądał, żeby odległości te, w jego imieniu, naniósł na mapie dołączonej do zgłoszenia pracownik organu prowadzący sprawę. Należy podzielić wyrażone w tym zakresie stanowisko Wojewody, że organ administracji architektoniczno-budowlanej nie ma uprawnień do modyfikacji wniosku lub dokumentacji złożonej przez inwestora. To wnioskodawca jest wyłącznym dysponentem złożonego podania i wyłącznie on może dokonywać zmian w tym zakresie.

Uwzględniając powyższe, mimo iż brak było podstaw do wzywania skarżącego do ponownego złożenia oświadczenia o prawie dysponowania nieruchomością na cele budowlane, a na wezwanie skarżący uzupełnił informację, o podanie których był wzywany w pkt. 1 postanowienia, to Starosta nie naruszył art. 30 ust. 5c ustawy, a tym samym zasadnie organ odwoławczy utrzymał w mocy decyzję Starosty o zgłoszeniu sprzeciwu do zgłoszenia skarżącego z 5 marca 2021 r.

Sąd nie stwierdził naruszenia przepisów postępowania administracyjnego, które mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Stan faktyczny i prawny sprawy został wyjaśniony w stopniu, który pozwolił na prawidłowe jej rozpoznanie. Przyznać natomiast należy, że w postanowieniu o nałożeniu obowiązków Starosta ograniczył się do wymienienia braków zgłoszenia i wezwania do ich uzupełnienia, zaś w uzasadnieniu decyzji lakonicznie wyjaśnił przesłanki, którymi kierował się nakładając sporne obowiązki i oceniając, że nie zostały one przez inwestora zrealizowane, naruszając tym samym art. 107 § 3 k.p.a. Z treści pisma skarżącego z 19 marca 2021 r. nie wynika jednak, że miał on jakiekolwiek problemy ze zrozumieniem treści nałożonych obowiązków, nie można zatem stwierdzić naruszenia art. 8, art. 9 i art. 11 k.p.a. Przepisów tych nie narusza również zaskarżona decyzja. W jej uzasadnieniu Wojewoda wyjaśnił przyczyny, dla których uznał, że zasadne było nałożenie spornych obowiązków i podał, dlaczego ocenił, że sprzeciw jest prawidłowy, ustosunkowując się tym samym do zarzutów odwołania, choć nie do każdego z argumentów skarżącego. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na wynik sprawy.

Niezasadny jest zarzut zaniechania zawarcia w sentencji decyzji odrębnego rozstrzygnięcia co do niezaskarżalnego postanowienia, które strona zaskarżyła

w odwołaniu w trybie art. 142 k.p.a. Z przepisów k.p.a. nie wynika, aby organ odwoławczy miał taki obowiązek. W szczególności, nie przewiduje tego art. 144 w zw. z art. 138 k.p.a. Organ odwoławczy ma obowiązek ustosunkowania się do zarzutów skierowanych przeciwko postanowieniu w uzasadnieniu decyzji odwoławczej. Jak już zauważono, Wojewoda wyjaśnił, dlaczego stanął na stanowisku, że każdy z nałożonych na skarżącego obowiązków, był prawidłowy.

W tym stanie rzeczy, wobec braku podstaw do kwestionowania zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, na podstawie art. 151 p.p.s.a., skargę należało oddalić.