drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 582/13 - Wyrok NSA z 2014-05-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 582/13 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2014-05-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-04-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Robotowska /sprawozdawca/
Krystyna Anna Stec /przewodniczący/
Małgorzata Korycińska
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 397/12 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-11-20
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 3 § 2, art. 141 § 4, art. 153
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2001 nr 49 poz 508 art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 166 ust. 2, art. 169, art. 246, art. 247, art. 255
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędziowie NSA Anna Robotowska (spr.) Małgorzata Korycińska Protokolant Beata Kołosowska po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 listopada 2012 r. sygn. akt VI SA/Wa 397/12 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2010 r. nr Sp. [...]; Sp. [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oraz oddalenia sprzeciwu o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 r. w sprawie ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] grudnia 2010 r. w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oraz unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, oddalił skargę.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

W dniu 1 lutego 2007 r. do Urzędu Patentowego wpłynął sprzeciw S. Spółka z o.o. z siedzibą w Warszawie (dalej: "skarżąca") wobec decyzji udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "lody SMYK NORDIS" zarejestrowany pod nr [...], na rzecz N. Sp. z o.o. z siedzibą w Z..

W odpowiedzi na wniosek (w piśmie z dnia 8 marca 2007 r.) uprawniony ze spornego prawa ochronnego nie zgodził się z zarzutami wnioskodawcy, uznając sprzeciw za bezzasadny.

Decyzją z dnia [...] lutego 2008 r. nr Sp. [...] Urząd Patentowy, działając w trybie postępowania spornego, oddalił sprzeciw wobec decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "lody SMYK NORDIS" [...].

Decyzja została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który prawomocnym wyrokiem z dnia 20 maja 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 2315/08 uchylił zaskarżoną decyzję. Stwierdził, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem przepisu art. 132 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 49, poz. 508 z późn. zm. – dalej p.w.p.) poprzez jego błędną interpretację, której konsekwencją było przyjęcie, iż nie występuje kolizja między porównywanymi znakami.

W wyniku uchylenia zaskarżonej decyzji sprawa trafiła do ponownego rozpoznania przez Urząd Patentowy w postępowaniu spornym.

W dniu 3 sierpnia 2009 r. N. Sp. z o.o. z siedzibą w Z. wniósł o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na przeciwstawiony znak towarowy "SMYK" [...] w zakresie towarów z klasy 30, tj. wyroby cukiernicze i słodycze, w szczególności lody spożywcze, z uwagi na jego nieużywanie w sposób rzeczywisty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

W odpowiedzi, pismem z dnia 1 października 2009 r. S. Spółka z o.o. z siedzibą w W. wniosła o umorzenie postępowania z uwagi na brak interesu prawnego N. Sp. z o.o. w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego. Wniosła również o oddalenie wniosku jako bezzasadnego.

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej po łącznym rozpoznaniu spraw, decyzją z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...] i [...], stwierdził z dniem 18 grudnia 2008 r. wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy SMYK [...], w części: wyroby cukiernicze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych, słodycze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych i oddalił sprzeciw o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...].

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że postępowanie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...] zostało wszczęte na skutek sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny.

Urząd Patentowy uznał, iż w sprawie ma zastosowanie art. 166 p.w.p., zgodnie z którym uprawniony, któremu wnioskodawca przeciwstawia wcześniejsze prawo ochronne, może podnieść zarzut nieużywania znaku przez wnioskodawcę. Zgodnie z art. 166 ust. 2 p.w.p. zarzut nieużywania znaku towarowego może zostać podniesiony tylko łącznie z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego. Zarzut ten podlega łącznemu rozpoznaniu wraz z wnioskiem o unieważnienie. Stwierdził, iż taka sytuacja zachodzi w sprawie, bowiem skarżący w sprzeciwie żądał unieważnienia prawa ochronnego "lody SMYK NORDIS" [...] ze względu na podobieństwo do zarejestrowanego na jego rzecz znaku towarowego SMYK [...]. Natomiast uprawniony do znaku towarowego "lody SMYK NORDIS" [...] wystąpił z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak mu przeciwstawiony.

W ocenie organu znak towarowy "SMYK" [...] nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p. - we wnioskowanej części, uznał iż skarżący (S. Sp. z o.o.) przedstawił szereg dokumentów mających świadczyć o używaniu spornego znaku w spornym zakresie. Po ich szczegółowym przeanalizowaniu Urząd Patentowy uznał, iż żaden z przedstawionych dowodów nie świadczy o rzeczywistym używaniu znaku "SMYK" w zakresie towarów "wyroby cukiernicze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych, słodycze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych" w okresie od 18 grudnia 2003 r. do 18 grudnia 2008 r.

Z uwagi na stwierdzenie wygaśnięcia znaku towarowego "SMYK" [...] w części "wyroby cukiernicze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych, słodycze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych", a więc w całym przeciwstawionym zakresie ochrony, Urząd Patentowy uznał, iż nie zachodzą przesłanki unieważnienia znaku towarowego "lody SMYK NORDIS" [...] stypizowane w art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła S. Spółka z o.o. z siedzibą w W., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 20 listopada 2012 r. uznał skargę za nieuzasadnioną.

Sąd pierwszej instancji podkreślił, iż sprawa o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...] była już wcześniej prawomocnie rozpoznawana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, a zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 20 sierpnia 2002 r. prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., dalej: p.p.s.a.) ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

WSA w Warszawie zaznaczył, iż przy ponownym rozpoznaniu przez Urząd Patentowy sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy nastąpiły istotne zmiany w stanie faktycznym, które spowodowały konieczność dokonania przez ten organ nowych, samodzielnych ocen prawnych określonego stanu faktycznego. Uczestnik postępowania (spółka N.) postawił zarzut nieużywania znaku, na podobieństwo którego powoływał się skarżący wnosząc sprzeciw wobec udzielenia prawa ochronnego, składając jednocześnie wniosek o wygaśnięcie prawa ochronnego na ten znak towarowy.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 166 ust. 1 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej podstawie, że znak jest podobny do wcześniejszego znaku, jeżeli ten ostatni nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 4 i ust. 5 p.w.p., a zgodnie z art. 166 ust. 2 p.w.p. zarzut nieużywania może zostać podniesiony tylko łącznie z wnioskiem o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego i podlega łącznemu rozpoznaniu wraz z wnioskiem o unieważnienie.

W ocenie Sądu organ prawidłowo zastosował w niniejszej sprawie art. 166 p.w.p. z uwagi na fakt, iż dopiero w sytuacji gdy okaże się, że znak jest rzeczywiście używany i nie ma podstaw do wydania decyzji o wygaśnięciu prawa ochronnego na ten znak, jest możliwe badanie przesłanek unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, co do którego podnosi się, iż jest podobny do przedmiotowego znaku.

Sąd pierwszej instancji wskazał również, iż Urząd Patentowy nie zmienił oceny prawnej wyrażonej przez Sąd w wyroku z dnia 20 maja 2009 r., gdyż nie dokonał innej oceny podobieństwa znaków, zastosował tylko do zmienionego stanu faktycznego i prawnego inne przepisy (w tym art. 166 ust. 1 p.w.p.), które obligowały go do wydania innego rozstrzygnięcia niż wnioskował skarżący. Prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej podstawie, że znak jest podobny do wcześniejszego znaku, jeżeli ten ostatni nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 4 i ust. 5 p.w.p.

W ocenie Sądu, uczestnik postępowania wnosząc o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego przeciwstawianego mu znaku towarowego, wbrew twierdzeniu skarżącego, wykazał interes prawny w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia, ponieważ powołał się na toczące się postępowanie sporne, swoje prawo ochronne na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...], blokowanie mu – producentowi lodów przez skarżącego rynku oraz ograniczanie mu prowadzenia działalności gospodarczej.

Sądu stwierdził, że Urząd Patentowy prawidłowo uznał, iż uczestnik postępowania wykazał interes prawny, o jakim mowa w art. 169 ust. 2 p.w.p., w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy z powodu jego nieużywania, o którym mowa w art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p.

W ocenie Sądu, organ prawidłowo ocenił złożone przez skarżącego dowody, które oceniał jako dowody używania znaku towarowego, Urząd Patentowy odniósł się do obszernego materiału (dokumentów), które skarżący przedłożył będąc zobowiązanym do wykazania używania spornego znaku w kwestionowanym zakresie, podzielił je na 6 grup, każdą grupę ocenił, uzasadniając, dlaczego materiały w nich zawarte nie mogą stanowić dowodów na rzeczywiste używanie znaku w spornym zakresie.

Sąd podzielił ocenę organu, iż przy udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...] nie nastąpiło naruszenie art. 131 ust. 1 pkt 1 ani art. 131 ust. 1 pkt 2 p.w.p.

W ocenie Sądu pierwszej instancji, w sytuacji gdy podnoszony był zarzut naruszenia dobrych obyczajów poprzez zgłoszenie znaku z wykorzystaniem cudzego znaku oraz zarzut naruszenia praw do firmy, niekwestionowany fakt posiadania dwóch zarejestrowanych znaków przez okres dziesięciu lat, zgłoszonych przed datą powstania spółki S., której prawa miał naruszać sporny znak, musiał być oceniony w kontekście zarzutu naruszenia art. 131 ust. 1 pkt 1 i pkt 2 p.w.p.

Podsumowując, WSA w Warszawie wskazał, iż wbrew zarzutom skargi Urząd Patentowy w dostatecznym stopniu wykazał, dlaczego podjął zaskarżoną decyzję o wygaśnięciu prawa ochronnego i oddaleniu sprzeciwu o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS".

II

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła S. Sp. z o.o. z siedzibą w W., zaskarżając wyrok w całości i żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenia kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) naruszenie art. 1 § 2 u.s.a. i art. 3 § 2 p.p.s.a. poprzez dokonanie dowolnych i błędnych ustaleń faktycznych co do istotnych okoliczności sprawy, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem doprowadziło do niewłaściwego zastosowania przez Sąd art. 131 ust. 1 pkt 1 i 2, art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 132 ust. 2 pkt 3 u.p.w.p., a w następstwie tego - do bezpodstawnego oddalenia skargi na decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...][...];

2) naruszenie art. 3 § 2 p.p.s.a. poprzez zaniechanie przez WSA obowiązku kontroli decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...],[...], zaskarżonej skargą do WSA, wyrażające się w nierozpoznaniu zasadniczych zarzutów tej skargi i w akceptacji braku rozpoznania zasadniczych elementów sprawy przez Urząd Patentowy RP, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem doprowadziło do bezpodstawnego oddalenia skargi na zaskarżoną do WSA decyzję organu;

3) naruszenie art. 153 p.p.s.a. poprzez pominięcie oceny wyrażonej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w wydanym w niniejszej sprawie wyroku z dnia 20 maja 2009 r., sygn. akt VI SA/Wa 2315/08;

4) naruszenie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c/ p.p.s.a. przez jego niezastosowanie oraz art. 151 p.p.s.a. poprzez jego błędne zastosowanie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy, bowiem spowodowało, że Sąd bezpodstawnie oddalił skargę na decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] grudnia 2010 r. nr [...],[...];

5) naruszenie art. 166 u.p.w.p. poprzez jego bezpodstawne zastosowanie, podczas gdy przesłanki zastosowania tego przepisu nie zostały spełnione, co doprowadziło do wydania błędnej decyzji w przedmiocie oddalenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy "lody SMYK NORDIS" [...];

6) naruszenie art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust.2 u.p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że Uczestnik ma interes prawny w złożeniu wniosku o uznanie wygasłe prawa z rejestracji znaku [...] oraz że zostały spełnione przesłanki wygaszenia tego znaku w zakresie towarów "wyroby cukiernicze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych, słodycze z wyłączeniem czekolady i wyrobów czekoladowych ";

7) naruszenie art. 132 ust. 2 pkt 2 u.p.w.p. poprzez jego błędne zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki unieważnienia w oparciu o ten przepis prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "lody SMYK NORDIS" [...];

8) naruszenie art. 131 ust. 1 pkt 1 u.p.w.p. poprzez jego błędne zastosowanie wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki unieważnienia w oparciu o ten przepis prawa ochronnego na znak towarowy słowno-graficzny "lody SMYK NORDIS" [...];

9) naruszenie art. 131 ust. 1 pkt 2 u.p.w.p. poprzez jego błędne zastosowanie wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, iż w niniejszej sprawie nie zostały spełnione przesłanki unieważnienia w oparciu o ten przepis prawa ochronnego na znak towarowy słowno- graficzny "lody SMYK NORDIS" [...].

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej kasator szczegółowo odniósł się do powyższych zarzutów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną uczestnik postępowania N. Sp. z o.o. wniósła o jej oddalenie, szczegółowo ustosunkowując się do przedstawionych w niej zarzutów.

Organ nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych zarzutów i podlega oddaleniu.

Przede wszystkim należy podnieść, iż zgodnie z art. 183 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny związany jest granicami skargi kasacyjnej, które wyznaczają mu zakres badania legalności zaskarżonego wyroku, a jedynie z urzędu uwzględnia nieważność postępowania w oparciu o § 2 art. 183, która w niniejszej sprawie nie występuje.

Skarżąca spółka zarzuca naruszenie przez Sąd pierwszej instancji tak wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów procesowych, jak i przepisów prawa materialnego. Odnosząc się do zarzutów naruszenia przepisów art. 1 § 2 u.s.a. i art. 3 § 2 p.p.s.a. i ich uzasadnienia, należy zauważyć, iż skarżąca w istocie zmierza do podważenia oceny prawnej dokonanej przez Sąd pierwszej instancji.

Zarzuty te nie można uznać za skuteczne. Wskazane przepisy zakreślają jedynie zakres kontroli działalności administracji publicznej, jaką sądy administracyjne mogą wykonywać, a kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Skarżąca wskazując na naruszenie przez Sąd tych przepisów, podnosi jednocześnie zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez przyjęcie za podstawę orzekania błędnie ustalony stan faktyczny.

Zarzuca Sądowi pierwszej instancji, iż w uzasadnieniu wyroku nie przedstawił treści skargi, podniesionych w niej zarzutów, dokonał własnych ustaleń faktycznych i nie odniósł się do argumentów przedstawionych przez skarżącą.

Tak uzasadniając wadliwość wyroku skarżąca, nie podniosła jednak zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.

Tą argumentacją, która jest polemiką ze stanowiskiem Sądu pierwszej instancji, uzasadnia naruszenie przepisów art. 1 § 2 u.s.a. oraz art. 3 § 2 p.p.s.a.

Należy podnieść, że czyniąc zarzut naruszenia art. 1 § 2 u.s.a. konieczne jest wskazanie, że sąd uchylił się od obowiązku wykonania kontroli zgodności zaskarżonej decyzji z przepisami prawa, a tego skarżąca nie podnosi.

Przepis art. 3 § 2 p.p.s.a określa zakres właściwości rzeczowej sądu administracyjnego a ocena przez skarżącą wadliwości przeprowadzonej kontroli nie może uzasadniać trafności tego zarzutu, tym bardziej, że skarżąca uzasadniając naruszenie tego przepisu polemizuje ze stanowiskiem sądu.

Zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a. również należy uznać za nieuzasadniony.

Z przepisu art. 153 p.p.s.a. wynika, iż ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność czy przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 153 p.p.s.a. dotyczy tylko dwóch sytuacji – pierwsza jest związana z ewentualną zmianą stanu faktycznego, gdy w trakcie ponownego rozpatrywania sprawy organ stwierdzi, że stan faktyczny uległ zasadniczej zmianie i jest odmienny od przyjętego przez sąd, natomiast druga sytuacja ma miejsce wówczas, gdy następuje zmiana stanu prawnego po wydaniu orzeczenia przez sąd.

W niniejszej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny wydał wyrok w tej sprawie w dniu 20 maja 2009 r. sygn. akt VI SA/Wa 2315/08. Ocena prawna wyrażona w tym wyroku dotyczyła interpretacji art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. przy ocenie kolizji porównywanych znaków.

Po wydaniu tego wyroku, który uchylając zaskarżoną decyzję skutkował ponownym postępowaniem administracyjnym prowadzonym przed Urzędem Patentowym, uprawniony podniósł zarzut nieużywania znaku i złożył wniosek o wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy "SMYK" [...]. Złożenie tego wniosku skutkowało koniecznością łącznego rozpoznania tego wniosku wraz z wnioskiem o unieważnienie – co wynikało z przepisu art. 166 ust. 2 p.w.p.

Taka zmiana stanu faktycznego w sprawie już po wydaniu wyroku przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w dniu 20 maja 2009 r., uzasadniała odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 153 p.p.s.a. W tym stanie rzeczy Sąd pierwszej instancji w zaskarżonym wyroku nie naruszył przepisu art. 153 – a więc ten zarzut kasacyjny nie jest uzasadniony.

Zauważyć należy, że możliwość zastosowania art. 166 p.w.p. uzależniona jest od przyjęcia, że znaki są podobne, a taki pogląd wyraził WSA w wyroku z dnia 20 maja 2009 r.

Za niezasadne należy również uznać zarzuty naruszenia wskazanych przepisów prawa materialnego, tj. art. 166, 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 p.w.p.

Zgodnie z art. 166 p.w.p. prawo ochronne na znak towarowy nie może być unieważnione na tej podstawie, że znak jest podobny do wcześniejszego znaku towarowego, jeżeli ten ostatni nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 4 i 5.

Ustawa Prawo własności przemysłowej nie ogranicza terminu do zgłoszenia zarzutu nieużywania w toczącym się postępowaniu spornym o unieważnienie prawa ochronnego. Po podniesieniu zarzutu nieużywania z jednoczesnym złożeniem wniosku o wygaśnięcie prawa ochronnego przedmiotem dalszego postępowania spornego przed Urzędem Patentowym jest kwestia unieważnienia prawa i kwestia stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego.

Nie można podzielić poglądu skarżącej, że zarzut nieużywania łącznie z wnioskiem o wygaśnięcie prawa ochronnego można podnieść jedynie w postępowaniu wszczętym wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego, a nie jest to dopuszczalne w postępowaniu wszczętym sprzeciwem.

Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art. 255 ust. 1 pkt 9 Urząd Patentowy w trybie postępowania spornego rozstrzyga sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na skutek złożonego sprzeciwu uznanego przez uprawnionego za bezzasadny.

Nie ma więc żadnych podstaw prawnych do przyjęcia poglądu prezentowanego przez skarżącą, że w tym postępowaniu które po uznaniu sprzeciwu za bezzasadny toczy się o unieważnienie prawa ochronnego, strona której prawo ochronne jest przedmiotem tego postępowania nie może podnieść zarzutu nieużywania przeciwstawionego jej znaku i żądać jego wygaszenia. Skoro to postępowanie mogłoby się zakończyć unieważnienieniem prawa ochronnego to przepis art. 166 p.w.p. ma tu pełen zastosowanie.

Skoro w tym postępowaniu może dojść do unieważnienia prawa ochronnego, to nie jest wyłączone stosowanie przepisu art. 166, z którego wynika brak możliwości unieważnienia prawa ochronnego na tej podstawie, że znak późniejszy jest podobny do znaku wcześniejszego, który nie był używany w rozumieniu art. 169 ust. 1 pkt 1, ust. 4 i 5.

Ma rację skarżąca, że w dacie zgłoszenia przez uprawnionego spornego znaku nie ciążył na niej obowiązek używania znaku SMYK, albowiem dopiero od daty wydania decyzji o przyznaniu prawa ochronnego do znaku istnieje obowiązek jego używania. Należy jednak podnieść, że uprawniony złożył wniosek o wygaśnięcie prawa ochronnego w dniu 3 sierpnia 2009 r., a Urząd Patentowy wygasił prawo ochronne na znak SMYK udzielone skarżącej decyzją z dnia [...] grudnia 2003 r. – z dniem 18 grudnia 2008 r., a więc po upływie 5 lat od decyzji o jego przyznania.

Nie można podzielić poglądu skarżącej spółki, że uprawniony nie mógł zgłosić zarzutu nieużywania i wniosku o wygaśnięcie prawa ochronnego po upływie terminu, w którym mógł zająć stanowisko co do zasadności sprzeciwu.

Zgodnie z art. 247 ust. 1 p.w.p. Urząd Patentowy zawiadamia uprawnionego o wniesieniu sprzeciwu, zakreśla mu termin na ustosunkowanie się do zarzutów (motywów podniesionych w sprzeciwie). Nie może być wątpliwości, że z regulacji zawartej w tym przepisie uprawniony ma zająć stanowisko co do motywów podniesionych w sprzeciwie. Uznanie przez uprawnionego sprzeciwu za bezzasadny skutkuje przekazanie sprawy do postępowania spornego, które toczy się jako postępowanie o unieważnienie prawa, ale granice tego postępowania w zakresie okoliczności unieważnienia prawa wskazane są w sprzeciwie.

Należy podkreślić, że ustawodawca w art. 246 ust. 1 p.w.p. wyznaczył termin 6 miesięcy do złożenia sprzeciwu i jego umotywowania, jak również określony jest przez organ termin, w którym uprawniony ma zająć stanowisko co do zasadności sprzeciwu.

Nie można podzielić poglądu skarżącej spółki, że Sąd pierwszej instancji zaakceptował wadliwe stanowisko organu, iż nie jest możliwe rozszerzenie zarzutów podniesionych w sprzeciwie w toku postępowania spornego wszczętego wniesionym sprzeciwem.

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpatrującym niniejszą sprawę wyraża pogląd, że po upływie terminu do złożenia sprzeciwu i wypowiedzeniu się uprawnionego co do zasadności sprzeciwu nie jest możliwe rozszerzenie sprzeciwu o nowe podstawy (okoliczności), co do których uprawniony nie mógł się ustosunkować przed skierowaniem sprzeciwu do trybu spornego. Rozszerzenie sprzeciwu po upływie terminu do jego wniesienia naruszałoby zasadę wyrażoną w art. 246 ust. 1, z której wynika, iż każdy nie mając interesu prawnego może, ale tylko w terminie 6 miesięcy od opublikowania informacji o udzieleniu prawa, sprzeciwić się jego udzieleniu.

Naczelny Sąd Administracyjny wyraża pogląd, iż wskazanie nowych podstaw unieważnienia prawa ochronnego (niezawartych w sprzeciwie) na etapie postępowania spornego jest niedopuszczalne i nowe podstawy sprzeciwu nie podlegają rozpoznaniu przez Urząd Patentowy.

Stanowisko to nie stoi w sprzeczności z poglądem wyrażonym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 lipca 2011 r. sygn. akt II GSK 697/10, w którym to wyroku wyrażono jedynie, iż istnieje jedynie konieczność rozważenia tej kwestii.

Niezasadne są również zarzuty, iż Sąd pierwszej instancji nie rozważył zarzutu skarżącej, iż Urząd Patentowy nie rozważył całości materiału dowodowego zgłoszonego przez stronę celem wykazania, iż znak SMYK był używany.

Na stronie 13-14 uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd pierwszej instancji ustosunkował się do zarzutów skarżącej, a przyjęta przez niego ocena jest prawidłowa.

Reasumując powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt