Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Dariusz Marian Zalewski, Sędziowie sędzia WSA Andrzej Melezini (spr.), sędzia WSA Jacek Pruszyński, Protokolant st. sekretarz sądowy Beata Borkowska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 1 lipca 2020 r. sprawy ze skargi Prokuratora Regionalnego w B. na uchwałę Rady Miasta B. z dnia [...] grudnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego białostockiej komunikacji miejskiej oddala skargę

W dniu [...] grudnia 2019 r. Rada Miasta B. podjęła uchwałę Nr [...] w sprawie ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego białostockiej komunikacji miejskiej. Uchwała ta została opublikowana w Dzienniku Urzędowym Województwa P. z 2020 r. poz. 5.

Jako podstawę prawną podjęcia ww. uchwały wskazano art. 7 ust. 1 pkt 4, art. 18 ust. 2 pkt 15 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 506 ze zm., dalej jako: "u.s.g.") oraz art. 50a ust. 1 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o publicznym transporcie zbiorowym (Dz. U. z 2018 r. poz. 2016 ze zm.).

W dniu 14 stycznia 2020 r. do Rady Miasta B. wpłynęła skarga Prokuratora Regionalnego w B. na powyższą uchwałę.

Dnia [...] stycznia 2020 r. Rada Miasta B. podjęła uchwałę Nr [...] zmieniająca uchwałę w sprawie ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego białostockiej komunikacji miejskiej (Dz. Urz. Woj. P. z 2020 r. poz. 505).

W dniu 20 stycznia 2020 r. do Rady Miasta B. wpłynęło zawiadomienie Wojewody P. o wszczęciu postępowania nadzorczego w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały Nr [...]. Przedmiotem postępowania była analiza możliwego podjęcia uchwały z istotnym naruszeniem prawa tj. art. 50a ust. 1 w zw. z art. 50b ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, poprzez przekroczenie kompetencji określonych w ww. przepisach, zgodnie z którymi rada gminy może ustalać ceny za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich, które to ceny mają charakter cen maksymalnych.

W związku z wszczętym postępowaniem nadzorczym Rada Miasta Białystok ponownie dokonała gruntownej analizy przedmiotowej uchwały, stwierdzając, że część jej zapisów zredagowana została w sposób nieprecyzyjny i niejasny, mogący skutkować błędną interpretacją. W konsekwencji 24 stycznia 2020 r. Rada Miasta B. podjęła uchwałę Nr [...] z [...] stycznia 2020 r. zmieniającą uchwałę w sprawie ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego białostockiej komunikacji miejskiej (Dz. Urz. Woj. P. z 2020 r. poz. 651).

Wojewoda P. pismem z 29 stycznia 2020 r. zawiadomił Radę Miasta Białystok o umorzeniu postępowania nadzorczego, uzasadniając to podjęciem uchwały, usuwającej wszelkie wątpliwe zapisy, przez co dalsze prowadzenie postępowania stało się bezprzedmiotowe.

W złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku skardze na uchwałę Nr [...], Prokurator Regionalny w B. zaskarżył ją w całości, zarzucając:

1) istotne naruszenie prawa, tj. art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 u.sg. oraz art. 50a ust. 1 i art. 50b ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, poprzez przekroczenie delegacji ustawowej i określenie w treści zaskarżonej uchwały konkretnych cen biletów jednorazowych, wieloprzejazdowych, miesięcznych, okresowych i wielomiesięcznych, z podziałem na bilety normalne i ulgowe białostockiej komunikacji miejskiej, a nie jak to wymaga ustawodawca w art. 50a ust. 1 i art. 50b ustawy o publicznym transporcie zbiorowym ustalenia maksymalnego poziomu cen dla wszystkich przewozów wykonywanych w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej na terenie całej gminy;

2) istotne naruszenie prawa, tj. art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 7 ust. 4 pkt 3, art. 15 ust. 1 pkt 10 i art. 46 ust. 1 pkt 11 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, poprzez przekroczenie kompetencji ustawowej i uregulowanie w treści zaskarżonej uchwały przez Radę Miasta Białystok uprawnień i cen do ulgowych przejazdów w przewozach o charakterze użyteczności publicznej, podczas gdy zgodnie z art. 7 ust. 4 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego wykonuje w przypadku miasta na prawach powiatu - prezydent miasta na prawach powiatu (ewentualnie odpowiedni zarząd związku ponadgminnego - art. 7 ust. 4 pkt 2, 5, 5a, 5b ustawy), co powoduje, że Rada Miasta B. w treści zaskarżonej uchwały naruszyła zawarte w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym upoważnienie uchwałodawcze;

3) istotne naruszenie prawa, tj. art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 7 ust. 4 pkt 3, art. 15 ust. 1 pkt 10 i art. 46 ust. 1 pkt 11 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, poprzez przekroczenie kompetencji ustawowej i uregulowanie w treści zaskarżonej uchwały przez Radę Miasta Białystok organizacji publicznego, zbiorowego transportu miejskiego, podczas gdy zgodnie z art. 7 ust. 4 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego wykonuje w przypadku miasta na prawach powiatu - prezydent miasta na prawach powiatu (ewentualnie odpowiedni zarząd związku ponadgminnego - art. 7 ust. 4 pkt 2, 5, 5a, 5b ustawy), co powoduje, że Rada Miasta Białystok w treści zaskarżonej uchwały naruszyła zawarte w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym upoważnienie uchwałodawcze;

4) istotne naruszenie prawa, tj. art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 1 ust. 1 i art. 40 ust. 1 u.s.g., poprzez ustalenie w § 1 ust. 1 zaskarżonej uchwały cen ogólnodostępnych biletów zbiorowej komunikacji miejskiej również dla "gmin sąsiednich objętych obsługą komunikacyjną w ramach zawartych komunikacyjnych porozumień międzygminnych", podczas gdy akty prawa miejscowego są źródłem powszechnie obowiązującego prawa jedynie na obszarze działania organów, które je ustanowiły.

Mając na uwadze tak sformułowane zarzuty, strona skarżąca wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta B. wniosła o jej oddalenie, podkreślając fakt podjęcia uchwał zmieniających.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje:

Skarga okazała się nieuzasadniona.

Na wstępie należy wskazać, że stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.), sądy administracyjne są między innymi właściwe do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów organów jednostek samorządu terytorialnego, a wśród nich także aktów prawa miejscowego - art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej jako: "p.p.s.a.").

Z kolei zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s.g., każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. W niniejszej sprawie skarga została złożona przez Prokuratora Regionalnego w B., toteż zaakcentować trzeba, że legitymacja prokuratora do wniesienia skargi do sądu administracyjnego nie jest ograniczona przesłankami materialnoprawnymi. Prokurator wnosi skargę w sprawie dotyczącej interesów innych osób i jedyną podstawą jego legitymacji skargowej jest ochrona obiektywnego porządku prawnego. Nie ma więc w tym przypadku konieczności wykazania naruszenia interesu prawnego określonej jednostki lub interesu społecznego.

Jeżeli akt prawny, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 5 ustawy p.p.s.a., wydany zostanie z naruszeniem prawa, to stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględnia skargę, stwierdzając jego nieważność w całości lub w części. Unormowanie to nie określa jednak, jakiego rodzaju naruszenia prawa są podstawą do stwierdzenia przez sąd nieważności uchwały.

Doprecyzowanie przesłanek określających kompetencje sądu administracyjnego w tym względzie następuje w ustawach samorządowych lub przepisach szczególnych. Wobec tego należy odwołać się do przepisu art. 91 u.s.g., gdzie przewidziano dwa rodzaje naruszeń prawa (istotne lub nieistotne), które mogą być wywołane przez ustanowienie aktów uchwalanych przez organy gminy. Zgodnie z art. 91 ust. 1 zd. pierwsze u.s.g. uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. W przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, że uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa (art. 91 ust. 4 u.s.g.). W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że za "istotne" naruszenie prawa uznaje się uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do takich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (zob.: M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, s. 101-102).

Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wówczas, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym, co jest oczywiste i bezpośrednie oraz wynika wprost z treści tego przepisu. Chodzi tu o wady kwalifikowane, z powodu których cały akt lub jego część nie powinien wejść w ogóle do obrotu prawnego. W takiej sytuacji konieczne jest stwierdzenie nieważności aktu, czyli jego wyeliminowanie z obrotu prawnego z mocą ex tunc, co powoduje, że dany akt czy też jego część nie wywołuje skutków prawnych od samego początku.

W niniejszej sprawie przedmiotem kontroli jest uchwała Rady Miasta B. Nr [...] z [...] grudnia 2019 r. w sprawie ustalenia cen za usługi przewozowe transportu zbiorowego białostockiej komunikacji miejskiej, która w kontrolowanym kształcie funkcjonowała w obrocie prawnym przez 12 dni.

Najdalej idącym zarzutem stawianym Radzie Miasta jest przekroczenie delegacji wynikającej z art. 50a i 50b ustawy publicznym transporcie zbiorowym. Art. 50a ust. 1 tej ustawy przyznaje bowiem radzie gminy kompetencję do ustalanie cen za usługi przewozowe w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w gminnych przewozach pasażerskich, przy czym, jak stanowi art. 50b, ceny te mają charakter cen maksymalnych. W opinii strony skarżącej doszło do naruszenia tych przepisów, gdyż w treści zaskarżonej uchwały wskazane zostały konkretne ceny poszczególnych rodzajów biletów, a nie ustalony maksymalny poziom cen dla wszystkich przewozów wykonywanych w publicznym transporcie zbiorowym.

Nawiązując do powyższych wywodów dotyczących naruszeń prawa, przemawiających za stwierdzeniem nieważności uchwały, skład orzekający wskazuje, że w sprawie bezsprzecznie doszło do naruszenia prawa, ale naruszenie to w kontekście wszystkich okoliczności związanych ze sprawą należy uznać za nieistotne, i tym samym niebędące podstawą do stwierdzenia nieważności aktu.

Sąd zgadza się co prawda ze stroną skarżącą, że zapis podkreślający charakter wskazanych w uchwale cen jako maksymalnych powinien znaleźć się w uchwale, a jego brak stanowi pewnego rodzaju niedoskonałość i niedookreśloność formalną. Niemniej jednak, skład orzekający przeanalizował charakter zarzucanego naruszenia w kontekście jego istotności dla interpretacji treści zaskarżonej uchwały oraz skutków, jakie wywarłoby m.in. ewentualne uwzględnienie skargi.

Zwrócić więc trzeba uwagę już na same przepisy wskazane jako podstawa podjęcia spornej uchwały. Wśród nich wymieniony został m.in. przepis kompetencyjny art. 50a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, do którego w sposób bezpośredni odwołuje się art. 50b tej ustawy. Powołanie się na ten przepis w podstawie prawnej aktu niejako legitymuje interpretowanie wskazanych dalej zapisów dotyczących cen jako cen maksymalnych. Trudne byłoby bowiem przyjęcie jakiegokolwiek innego sposobu ich rozumienia.

Co należy podkreślić, Rada Miasta B. podjęła uchwałę Nr [...] z [...] stycznia 2020 r. zmieniającą sporną uchwałę. W § 1 uchwały zmieniającej znalazły się zapisy doprecyzowujące m. in. § 1 uchwały Nr [...], poprzez wskazanie, że ustalone w załącznikach do uchwały ceny poszczególnych rodzajów biletów są cenami maksymalnymi.

Sąd zgadza się oczywiście z tym, że nawet uchylenie (zmiana) zaskarżonej uchwały – przez organ, który ją podjął – przed wydaniem wyroku, nie czyni bezprzedmiotowym rozpoznania skargi na tę uchwałę (por. np. wyroki NSA: z 4 sierpnia 2005 r., sygn. OSK 1290/04; z 22 marca 2007 r., sygn. II OSK 1776/06; z 7 września 2007 r., sygn. II OSK 1046/07; z 28 stycznia 2010 r., sygn. I OSK 1477/09; z 1 września 2010 r., sygn. I OSK 368/10; z 29 września 2010 r., sygn. I OSK 1029/10; powoływane orzeczenia dostępne w CBOSA, http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Skuteczne uchylenie lub zmiana uchwały dokonana przez radę gminy, wywołuje jedynie skutek na przyszłość (ex nunc) i przerywa działanie skutków prawnych uchwały poprzedniej jedynie od daty wejścia w życie uchwały uchylającej (zmieniającej). Sama zmiana, lub uchylenie zaskarżonej do sądu uchwały nie czyni zbędnym wydania przez sąd wyroku. W razie ustalenia, że zaskarżony akt został wydany z istotnym naruszeniem prawa, uwzględnienie skargi na podstawie art.147 p.p.s.a. będzie polegać na stwierdzeniu nieważności tego aktu. Skutkiem stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy jest bowiem jej wyeliminowanie z obrotu prawnego od chwili podjęcia (ex tunc). Oznacza to zatem uznanie braku skuteczności stosowania aktu od chwili jego podjęcia (uchwalenia). Podjęcie zatem kolejnej uchwały nie konwaliduje obowiązującego przez pewien czas stanu niezgodności z prawem.

Niemniej jednak, stwierdzenie nieważności w całości zaskarżonej do sądu uchwały, w opinii składu orzekającego, pociągnęłoby za sobą także daleko idące skutki w postaci utraty bytu prawnego uchwały zmieniającej i negatywnych konsekwencji dla odbiorców uchwały jak i samej Gminy. Z treści uchwały zmieniającej w żaden sposób nie można wywnioskować, że mogłaby ona istnieć w obrocie prawnym samodzielnie, wręcz przeciwnie – odwołuje się ona wprost do uchwały "pierwotnej", jedynie zmieniając jej brzmienie, pozostaje z nią w ścisłym związku. Zdaniem sądu, wyeliminowanie obu aktów z powodu wskazanego nieistotnego naruszenia prawa byłoby nieproporcjonalne do wagi naruszenia. Co więcej, skutki, jakie wywoływała sporna uchwała zawierająca wadliwe zapisy, były tożsame ze skutkami, jakie wywoływałyby zapisy skonstruowane od samego jej uchwalenia w sposób precyzyjny. Tym samym, sąd za nieuzasadniony uznał zarzut naruszenia art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 50a ust. 1 i art. 50b ustawy o publicznym transporcie zbiorowym oraz przepisów Konstytucji RP.

Wydaje się, że podobne stanowisko wyraził organ nadzorczy - Wojewoda P., który pismem z 29 stycznia 2020 r. zawiadomił Radę Miasta B. o umorzeniu postępowania nadzorczego, uzasadniając to podjęciem uchwały, usuwającej wszelkie wątpliwe zapisy, przez co dalsze prowadzenie postępowania stało się bezprzedmiotowe.

Za niemające podstaw należy uznać także zarzuty naruszenia art. 7 i art. 94 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, art. 40 ust. 1 u.s.g. oraz art. 7 ust. 4 pkt 3, art. 15 ust. 1 pkt 10 i art. 46 ust. 1 pkt 11 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Strona skarżąca niesłusznie bowiem twierdzi, że Rada Miasta B. wkroczyła w nienaruszalne, przyznane ustawą, kompetencje organu wykonawczego, w tym przypadku Prezydenta Miasta lub organów związków ponadgminnych, do ustalania uprawnień i cen do ulgowych przejazdów w przewozach o charakterze użyteczności publicznej.

Podnieść należy, że Gmina B. (na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o publicznym transporcie zbiorowym) jest organizatorem usług przewozowych w publicznym transporcie zbiorowym w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w komunikacji miejskiej, właściwym ze względu na zasięg przewozów. Jako gmina przyjmująca zadanie organizacji publicznego transportu zbiorowego na mocy zawartych porozumień międzygminnych - zobowiązana jest do organizowania linii komunikacyjnych w komunikacji miejskiej, których trasy przebiegają zarówno przez obszar Miasta Białegostoku jak i na obszarze gmin będących stronami zawartych porozumień. W myśl art. 7 ust. 4 pkt 3 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym zadania organizatora publicznego transportu zbiorowego wymienione w art. 7 ust. 1 pkt 1-5 ustawy wykonuje w przypadku miasta na prawach powiatu prezydent miasta na prawach powiatu. Art. 15 ust. 1 pkt 10 ustawy stanowi zaś, że organizowanie publicznego transportu zbiorowego polega w szczególności na ustalaniu opłat za przewóz oraz innych opłat, o których mowa w ustawie z dnia 15 listopada 1984 r. - Prawo przewozowe (Dz. U. z 2017 r. poz. 1983 oraz z 2018 r. poz. 2244), za usługę świadczoną przez operatora w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Na brzmieniu m.in. tych przepisów strona skarżąca opiera stanowisko, jakoby to Prezydent Miasta, jako organizator publicznego transportu zbiorowego, posiadał kompetencję do ustalania opłat za przewóz.

Powyższe stanowisko jest błędne. Kompetencję do ustalania opłat za przejazd w drodze uchwały posiada organ stanowiący – rada gminy – na podstawie art. 50a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym. Prawem prezydenta będzie zaś stosowanie opłat za przewóz. Przy czym, przepis art. 15 ust. 1 pkt 10 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, choć dotyczy organu stanowiącego, to nie upoważnienia do wydawania aktów prawa miejscowego w omawianym zakresie, a jedynie przykładowo wyjaśnia na czym polega organizowanie publicznego transportu zbiorowego, odsyłając w tym względzie do przepisów ustawy Prawo przewozowe (por. wyrok NSA z 15 stycznia 2020 r., sygn. I GSK 1570/18).

W opinii składu orzekającego nietrafny jest także zarzut naruszenia przepisów konstytucyjnych oraz art. 1 ust. 1 i art. 40 ust. 1 u.s.g., poprzez ustalenie w § 1 ust. 1 zaskarżonej uchwały cen ogólnodostępnych biletów zbiorowej komunikacji miejskiej także dla gmin sąsiednich.

Jak już zauważył sąd wyżej, Gmina B. na podstawie przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym (art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. b i art. 8) wskutek zawartych porozumień komunikacyjnych pełni funkcję organizatora publicznego transportu zbiorowego w zakresie zadania o charakterze użyteczności publicznej w komunikacji miejskiej organizowanej na liniach komunikacyjnych przebiegających na obszarze Miasta B. i Gmin, z którymi zawarto porozumienia. Wśród zadań, które Miasto przyjęło od Gmin, znajdują się m.in.: organizacja regularnego przewozu osób autobusami białostockiej komunikacji miejskiej na odcinkach tras linii komunikacyjnych wskazanych w załącznikach do porozumień, pomiędzy granicą administracyjną Miasta B. a przystankami końcowymi znajdującymi się na terenie Gminy; kształtowanie taryfy komunikacji miejskiej; organizacja i prowadzenie dystrybucji biletów. Z kolei art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowi delegację ustawową upoważniającą Radę Miasta B. do opracowania "Planu zrównoważonego rozwoju publicznego transportu zbiorowego". Ust. 3 powołanego przepisu wskazuje, że plan transportowy uchwalony przez właściwe organy jednostek samorządu terytorialnego stanowi akt prawa miejscowego. Dalej, art. 12 ust. 1 powołanego aktu prawnego zawiera wytyczne co do treści planu transportowego, wedle których winien on określać m.in.: sieć komunikacyjną, na której jest planowane wykonywanie przewozów o charakterze użyteczności publicznej; przewidywane finansowanie usług przewozowych; zasady organizacji rynku przewozów.

Omówione powyżej przepisy stanowiły podstawę podjęcia przez Radę Miasta B. uchwały Nr [...] z [...] grudnia 2015 r. w sprawie uchwalenia "Planu Zrównoważonego Rozwoju Publicznego Transportu Zbiorowego na lata 2015-2020 dla Miasta Białegostoku i gmin ościennych, które zawarły z Miastem Białystok porozumienie w sprawie wspólnej organizacji transportu publicznego oraz pozostałych gmin wchodzących w skład obszaru funkcjonalnego" (Dz. Urz. Woj. P. z 2015 r. poz. 4435).

Sąd zgadza się z opinią Rady Miasta B., że przepisy art. 9 ust. 1 i 3 w zw. z art. 7 ust. 1 lit. b, art. 8 i art. 50 ustawy o publicznym transporcie zbiorowym stanowią łącznie normę kompetencyjną, upoważniającą radę miasta do stanowienia w drodze uchwały zapisów obowiązujących na całym obszarze objętym zawartymi porozumieniami komunikacyjnymi, w tym dotyczących publicznego transportu zbiorowego, a więc także cen biletów, przez organizatora – Gminę Białystok. Niewątpliwie przemawia za tym również zastosowanie wykładni celowościowej przytoczonych wyżej przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Mając to na uwadze, wskazać należy, że powierzenie gminie funkcji organizatora transportu zbiorowego ma wpływ nie tylko na jej uprawnienia wykonawcze, ale także nadaje jej kompetencje do stanowienia prawa w związku z przyjęciem do realizacji tego zadania. Rada Miasta B., realizując zadania powierzone w trybie porozumień międzygminnych, była uprawniona do określenia cen poszczególnych rodzajów biletów, ze zróżnicowaniem ich w zależności od stref taryfowych. Zgodnie bowiem z art. 74 ust. 2 u.s.g. gmina wykonująca zadania publiczne objęte porozumieniem przejmuje prawa i obowiązki pozostałych gmin, związane z powierzonymi jej zadaniami, a gminy te mają obowiązek udziału w kosztach realizacji powierzonego działania. W opinii składu orzekającego nie ulega wątpliwości, że przepis ten nie wyklucza przekazania kompetencji prawotwórczych między gminami w drodze zawartego pomiędzy nimi porozumienia.

Biorąc pod uwagę powyższe, sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.