Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Tadeusz Lipiński (spr.) Sędziowie sędzia WSA Marzenna Glabas sędzia WSA Ewa Osipuk po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 września 2021 r. sprawy ze skargi Wojewody Warmińsko-Mazurskiego na uchwałę Rady Miejskiej w Mikołajkach z dnia 16 grudnia 2020 r. nr XXI/118/2020 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi Tałty, obręb Tałty, gmina Mikołajki stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części § 8 w zakresie warunków kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów elementarnych MW.01, MU.11, MU.12, MU.13, UT.01 oraz UT.02.

Pismem z dnia 21 kwietnia 2021 r. Wojewoda Warmińsko-Mazurski (organ nadzoru, skarżący) wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie na uchwałę Nr XXI/118/2020 Rady Miejskiej w Mikołajkach z dnia 16 grudnia 2020 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego części wsi Tałty, obręb Tałty, gmina Mikołajki, wnosząc o stwierdzenie jej nieważności w części § 8 w zakresie warunków kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów elementarnych MW.01, MU.11, MU.12, MU.13, UT.01 oraz UT.02.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że przedmiotowy plan narusza ustalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Mikołajki. Z postanowień planu miejscowego wynika, że dla wskazanych terenów elementarnych ustalono wysokość zabudowy w jednostce metrycznej abstrakcyjnie względem ilości kondygnacji nadziemnych (np. dla terenu MU. 13 dla budynków mieszkalnych - 2 kondygnacje nadziemne, a dla budynków usługowych - 4 kondygnacje przy jednakowej wysokości 13,0 m; podobnie względem terenu MU.11, MU. 12, UT.02) albo tylko w jednostce metrycznej (teren MW.01 - 14,0 m, teren UT.02 - 16,0 m.).

W ocenie organu nadzoru, takie określenie wysokości zabudowy umożliwia realizację dowolnej liczby kondygnacji - niezależnej od określonej przepisami obowiązującego studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Mikołajki i tym samym obejście jego postanowień. Zawarte zaś w studium wytyczne są na tyle precyzyjne, że nie dopuszczają ustalenia w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy na ponad dwie kondygnacje nadziemne, zarówno dla budynków mieszkaniowych, jak i usługowych, z wyłączeniem hoteli i pensjonatów, które mogą mieć maksymalnie 3 kondygnacje.

W ocenie skarżącego wysokość zabudowy na wspomnianych terenach elementarnych, w odniesieniu do innych terenów objętych planem, została ustalona wadliwie (z przekroczeniem ustaleń studium w tym zakresie) i niejednoznacznie, co spowodować może trudności interpretacyjne w stosowaniu i egzekwowaniu przepisów niniejszego planu na etapie realizacyjnym.

Stanowi to istotne naruszenie zasad sporządzenia planu miejscowego, co stosownie do art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, jest przesłanką do stwierdzenia nieważności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w całości lub części. Z uwagi, że to naruszenie dotyczy tylko wskazanych terenów elementarnych objętych planem, zasadnym jest stwierdzenie jego nieważności, tylko w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie. Podniesiono, że dla części zaskarżonych terenów ustalono maksymalną liczbę kondygnacji, co znajduje oparcie w treści studium. Pozorna "abstrakcyjność" pomiędzy liczbą kondygnacji a wysokością zabudowy podnoszona przez skarżącego (szczególnie na terenach MU.11, MU.12, MU.13) wynika z braku szczegółowej analizy ukształtowania terenu. Wszystkie wymienione tereny położone są na skarpie nadjeziornej, gdzie w zależności od położenia wejścia do budynku, sposób pomiaru wysokości będzie zróżnicowany. Należy obydwa parametry odczytywać łącznie, przykładowo na terenie MU.11 wysokość budynków nie może przekroczyć 13,0 m i jednocześnie budynek mieszkalny nie może mieć więcej niż 2 kondygnacje nadziemne, a budynek usługowy nie więcej niż 3 kondygnacje nadziemne. Gabaryty zewnętrzne zabudowy zostały ustalone zgodnie z przepisami, a wzajemne relacje współistnienia funkcji mieszkalnej i usługowej ustalono między innymi liczbą kondygnacji. Ustalenia w tym zakresie należy uznać zatem za spójne i realne, nie zaś jak twierdzi skarżący za abstrakcyjne.

Odnosząc się zaś do samej liczby kondygnacji na poszczególnych terenach zauważono, że w zakresie obszarów MU.11, MU.12 oraz UT.01 dopuszcza się możliwość zabudowy w łącznej ilości 3 kondygnacji (2 kondygnacje oraz kolejna dla zabudowy usługowej, z tymże ostatnia jako poddasze użytkowe). W związku z powyższym brak jest podstaw do uznania sprzeczności tych wskaźników z ustaleniami studium. Jak wynika bowiem z treści części II. studium pt. Kierunki zagospodarowania przestrzennego na stronie 17 dla strefy III - wiejskiej ustalono w studium maksymalną wysokość zabudowy na 2 kondygnacje nadziemne dla zabudowy usługowej z możliwością podwyższenia o jedną kondygnację dla zabudowy hotelowej i pensjonatowej. Tym samym postanowienia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tych obszarów nie naruszają zapisów studium.

Co prawda na terenie MU.13 dopuszcza się maksymalną zabudowę dla budynków usługowych na poziomie 4 kondygnacji, jednakże w tym wypadku organ zastosował wyjątek mając na uwadze istniejącą zabudowę. Taką możliwość również zapewnia treść studium. Wyjaśniono, że na działce oznaczonej nr ewidencyjnym 159 zlokalizowano budynek pensjonatu (usługi), który istnieje od ponad 20 lat i jest zabudowany 4 kondygnacjami. Stąd w ustaleniach planu dostosowano maksymalną wysokość zabudowy do wysokości istniejących budynków. Zastosowano zatem wyjątek wynikający z ustaleń studium opisany we wskazanej części II, strefa III pkt 1 na stronie 17 studium, w świetle którego obiekty szczególne zabudowy usługowej (dominanty) powinno traktować się indywidualnie w kontekście otaczającego krajobrazu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Skarga została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym, na podstawie art. 120 i art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, zwanej dalej: "p.p.s.a."), wniosek taki zgłosił skarżący, a organ przeciwko temu nie występował.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137) oraz art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że zadaniem sądu administracyjnego jest sprawdzenie, czy zaskarżony akt prawny został wydany zgodnie z przepisami prawa materialnego oraz czy przy podejmowaniu zaskarżonego aktu nie zostały naruszone przepisy postępowania w stopniu wymagającym jego uchylenia. Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r. poz. 713, dalej jako: "u.s.g.") uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia. Stosownie do art. 93 ust. 1 u.s.g. po upływie terminu wskazanego w art. 91 ust. 1 organ nadzoru nie może we własnym zakresie stwierdzić nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. W tym przypadku organ nadzoru może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Unormowania te określają kompetencje organu nadzoru, który zobowiązany jest sprawdzić czy uchwały lub zarządzenia organów samorządu wydane zostały na podstawie i w granicach prawa. Stanowi o tym art. 85 u.s.g., zgodnie z którym nadzór nad działalnością gminną sprawowany jest na podstawie kryterium zgodności

z prawem. Organ nadzoru może oceniać skalę naruszenia i jego wpływ na obowiązywanie aktu planistycznego niezależnie od tego czyjego konkretnie interesu prawnego naruszenie dotyczy. Organ nadzoru uprawniony jest do zastosowania przysługujących mu kompetencji nadzorczych w stosunku do wszystkich uchwał

i zarządzeń z zakresu działalności gminnej, jeżeli tylko stwierdzi, że doszło do naruszenia prawa.

Badając legalność zaskarżonej uchwały w świetle wymienionych wyżej kryteriów i w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a., Sąd stwierdził, że skarga jest zasadna.

W art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 z późn. zm.), u.p.z.p., ustawodawca przyjął, że istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Z przepisu tego wynika, że ocena legalności miejscowego planu może dotyczyć etapu jego uchwalania albo zawartych

w nim merytorycznych treści. Chodzi o wady kwalifikowane, z powodu których cały akt lub jego część nie powinien wejść w ogóle do obrotu prawnego. W takiej sytuacji konieczne jest stwierdzenie nieważności aktu, czyli jego wyeliminowanie z obrotu prawnego z mocą ex tunc, co powoduje, że dany akt czy jego część nie wywołuje skutków prawnych od samego początku. W doktrynie przyjmuje się, że tryb sporządzania aktu planistycznego odnosi się do sekwencji czynności, jakie podejmują organy w celu doprowadzenia do uchwalenia tych aktów. W przypadku planu miejscowego są to czynności (kolejne etapy) określone w art. 14 - 20 u.p.z.p. Zaniechanie którejś z czynności może stanowić istotne naruszenie trybu, skutkujące nieważnością uchwały w całości lub części. Natomiast co do zasad sporządzania planu, o których wspomina art. 28 ust. 1 u.p.z.p., to nie zostały one w ustawie skatalogowane. Do pojęcia zasad odwołuje się art. 1 pkt 1 ustawy, który stanowi, że ustawa określa zasady kształtowania polityki przestrzennej przez jednostki samorządu terytorialnego i organy administracji rządowej. Zasady sporządzania planu miejscowego, jak podnosi się w orzecznictwie i piśmiennictwie, powinny być interpretowane jako wartości i merytoryczne wymogi kształtowania polityki przestrzennej. Zasady sporządzania aktu planistycznego dotyczą zatem zawartości aktu planistycznego (część tekstowa i graficzna, inne załączniki). O istotności naruszenia zasad lub trybu decyduje wpływ stwierdzonego naruszenia na treść rozstrzygnięcia planistycznego bądź na prawa uczestników procesu planistycznego (zwłaszcza właścicieli nieruchomości) zagwarantowane im przede wszystkim w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (zob.: Z. Niewiadomski (red.): Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Komentarz, Warszawa 2004, s. 251-253; por. też wyrok NSA z 12 lutego 2019 r., sygn. akt II OSK 3575/18, publ.

w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem: orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej jako: "CBOSA").

W doktrynie i w orzecznictwie przyjmuje się, że istotne naruszenie prawa to uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym. Do takich zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał, powodujące pozostawanie uchwały w sprzeczności

z określonym przepisem prawnym (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, str. 101, 102; wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 lutego 1998r., sygn. II SA/Wr 1459/97; z 8 lutego 1996r., sygn. SA/Gd 327/95, publ. w CBOSA).

Sąd podziela pogląd Wojewody, że w rozpoznawanej sprawie doszło do nadużycia przez organy gminy władztwa planistycznego, przejawiającego się

w niezgodności zakwestionowanych postanowień planu z uregulowaniami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Mikołajki.

Zgodnie z art. 20 ust. 1 u.p.z.p. plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. Część tekstowa planu stanowi treść uchwały, część graficzna oraz wymagane rozstrzygnięcia stanowią załączniki do uchwały. Jednocześnie, stosownie do art. 9 ust. 4 u.p.z.p. ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Z uwagi na powyższe, niezgodność postanowień planu miejscowego z ustaleniami studium należy oceniać jako istotne naruszenie zasad sporządzania planu. Przepis art. 20 ust. 1 u.p.z.p. nie pozwala na modyfikację w planie wskaźników zagospodarowania przestrzennego przyjętych w studium. W przypadku gdy w studium przyjęto określone wskaźniki jako wskaźniki sztywne, to wówczas plan miejscowy winien być z nimi zgodny. Jeśli natomiast w studium gmina przyjmuje wskaźniki przez określenie "widełek" (od – do), to wówczas posiada swobodę kształtowania tych wskaźników w przyjętych granicach. Zaznaczyć należy, że rada gminy, uchwalając studium o określonej treści, sama decyduje o szczegółowości związania, o którym mowa w art. 9 ust. 4 u.p.z.p. Zakres i sposób tego związania uzależniony jest od ustaleń zawartych w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, to jest od zakresu i szczegółowości ustaleń w części tekstowej studium, a także stopnia powiązania części tekstowej z częścią graficzną.

W Rozdziale III pkt. 2 "Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy Mikołajki" (dalej: Studium) zapisano, że studium ustala zasady zabudowy, zagospodarowania i użytkowania terenów zabudowy mieszkaniowej i usługowej o niskiej i wysokiej intensywności. Przez zabudowę mieszkaniową i usługową należy rozumieć jako współistnienie funkcji mieszkaniowej oraz funkcji uzupełniających (w tym np. usług nieuciążliwych, drobnej wytwórczości, rzemiosła, handlu, sportu i rekreacji, usług publicznych), które wzbogacają i nie kolidują ze sobą.

W studium stwierdzono, że poszczególne wskaźniki zostały ustalone jako minimalne lub maksymalne i należy traktować je jako wytyczne podczas sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Uszczegółowienie tych wskaźników oraz wskazanie ewentualnych odstępstw powinno nastąpić w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego na podstawie przyjętych założeń urbanistycznych i kompozycyjnych uwzględniających w szczególności zagospodarowanie terenów otaczających.

Określona w studium maksymalna wysokość zabudowy to 2 kondygnacje nadziemne dla zabudowy usługowej z możliwością podwyższenia o jedną kondygnację dla zabudowy hotelowej i pensjonatowej oraz 2 kondygnacje nadziemne dla zabudowy jednorodzinnej. Obiekty szczególne zabudowy usługowej (dominanty) powinno traktować się indywidualnie w kontekście otaczającego krajobrazu.

Ustalona zatem maksymalna wysokość zabudowy to dwie kondygnacje nadziemne dla zabudowy usługowej z możliwością podwyższenia o jedną kondygnację dla zabudowy hotelowej i pensjonatowej, oraz dwie kondygnacje nadziemne dla zabudowy jednorodzinnej.

Zawarte w Studium wytyczne są określone precyzyjnie i co do zasady dopuszczają ustalenie w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy na 2 kondygnacje nadziemne, zarówno dla budynków mieszkaniowych, jak i usługowych (z wyłączeniem hoteli i pensjonatów, które mogą mieć maksymalnie 3 kondygnacje). Przyjęte wskaźniki zostały zatem określone w Studium sztywno, co wyklucza swobodę kształtowania ich przy uchwalaniu planu w innej wielkości, niż podana w Studium.

Tymczasem w § 8 planu miejscowego dla terenów elementarnych, ustalono następujące warunki kształtowania i zagospodarowania terenu:

- MW.01 - maksymalna wysokość zabudowy: dla budynków mieszkalnych nie

więcej niż 14,0 m, dla pozostałych obiektów budowlanych -nie więcej niż 6,0 m;

- MU. 11 - maksymalną wysokość zabudowy: dla budynków mieszkalnych - 2 kondygnacje nadziemne, dla budynków usługowych - 3 kondygnacje nadziemne, w tym ostatnia kondygnacja jako użytkowe poddasze, jednak nie więcej niż 13,0 m, dla pozostałych obiektów nie więcej niż 6,0 m,

- MU. 12 - maksymalną wysokość zabudowy: dla budynków mieszkalnych - 2 kondygnacje nadziemne, dla budynków usługowych - 3 kondygnacje nadziemne, w tym ostatnia kondygnacja jako użytkowe poddasze, jednak nie więcej niż 11,0 m, dla pozostałych obiektów nie więcej niż 6,0 m,

- MU. 13 - maksymalną wysokość zabudowy: dla budynków mieszkalnych - 2 kondygnacje nadziemne, dla budynków usługowych - 4 kondygnacje nadziemne, w tym ostatnia kondygnacja jako użytkowe poddasze, jednak nie więcej niż 13,0 m, dla pozostałych obiektów nie więcej niż 6,0 m,

- UT.01 - maksymalna wysokość zabudowy: dla przeznaczenia podstawowego - 3 kondygnacje nadziemne w tym użytkowe poddasze nie więcej niż 13,0 m, z dla przeznaczenia uzupełniającego - nie więcej niż 8,0 m;- UT.02 - maksymalna wysokość zabudowy: dla przeznaczenia podstawowego - nie więcej niż 16,0 m, dla obiektów towarzyszących przeznaczeniu podstawowemu - nie więcej niż 10,0 m.

W każdym z tych przypadków , gdy Rada uchwalając plan ograniczyła się do określenia wysokości zabudowy bez wskazania ilości dopuszczalnych kondygnacji, a ma to miejsce w przypadku terenów elementarnych MW.01 oraz UT.02, postąpiła błędnie. Samo ograniczenie wysokości budynków np. do 14 metrów nie skutkuje tym, że budynki mieszkalne nie będą miały więcej niż dwie kondygnacje, a przecież zgodnie ze studium nie mogą mieć więcej kondygnacji. Rzeczą zrozumiałą jest to, że w zależności od funkcji danego budynku wysokość kondygnacji może być różna, jednak jeżeli Rada chciała to precyzyjnie określić, to nic nie stało na przeszkodzie aby jednocześnie określić maksymalną wysokość zabudowy np. dla budynku mieszkalnego 2-kodygnacyjnego. Jednoczesne wskazanie dopuszczalnej ilości kondygnacji i maksymalnej wysokości budynku uczyniłoby uchwałę w zakresie przyjętych rozwiązań jednoznaczną i precyzyjną. Powyższe stwierdzenia nie są odkrywcze ponieważ w zdecydowanej większości przepisów zaskarżonej uchwały Rada Miejska w Mikołajkach w ten właśnie sposób postąpiła, określając jednocześnie ilość kondygnacji i maksymalną wysokość.

Raz jeszcze przypomnieć należy, że w studium maksymalną wysokość zabudowy usługowej określono na dwie kondygnacje z możliwością podwyższenia o jedną dla zabudowy hotelowej i pensjonatowej. Natomiast w zakwestionowanych zapisach planu MU.11 i MU.12 przewidziano możliwość zabudowy do wysokości trzech kondygnacji dla budynków usługowych, dla terenu MU.13 do wysokości czterech kondygnacji dla tych budynków, zaś dla terenu UT.1 obejmującego m. in. usługi turystyczne w myśl planu możliwe jest wzniesienie 3-kondygnacyjnych budynków.

Pojęcia usług nie można utożsamiać wyłącznie z usługami hotelarskimi i pensjonatowymi, mówią o tym nie tylko zaprezentowane we wcześniejszej części uzasadnienia zapisy studium, ale również zasady logicznego rozumowania i zapisy samego planu wyszczególniającego usługi nieuciążliwe oraz odróżniające usługi turystyczne od hotelarskich.

Zestawienie ilości kondygnacji określonych w planie dla przedstawionych wyżej terenów elementarnych z zapisami studium w sposób ewidentny wskazuje na to, że w planie miejscowym przewidziano większą niż dopuszczalna ilość kondygnacji. Zawarte w studium wytyczne są na tyle precyzyjne, że nie dopuszczają ustalenia w planie miejscowym maksymalnej wysokości zabudowy na ponad dwie kondygnacje nadziemne, zarówno dla budynków mieszkaniowych, jak i usługowych, z wyłączeniem hoteli i pensjonatów, które mogą mieć maksymalnie 3 kondygnacje. Wobec czego, sztywne określenie wskaźnika zabudowy w studium, wyklucza swobodę jego kształtowania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Rozstrzygnął o tym również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z 26 listopada 2019 r. w sprawie II SA/Ol 721/19, dotyczącej poprzednio uchwalonego planu dla części wsi Tałty.

Nie zasługiwał na podzielenie argument zawarty w odpowiedzi na skargę, że dla terenu MU.13 zastosowano wyjątek przewidziany również w studium, że obiekty szczególne zabudowy usługowej (dominanty) powinno traktować się indywidualnie w kontekście otaczającego krajobrazu. Natomiast na działce oznaczonej nr 159 zlokalizowany budynek pensjonatu, który istnieje od ponad 20 lat i jest zabudowany 4 kondygnacjami.

Jednakże w planie miejscowym nie uzasadniono w żaden sposób wskazanego wyjątku, przed zapoznaniem się z odpowiedzią na skargę trudno byłoby nawet poddać taką myśl pod rozwagę. Tymczasem zapis planu w przypadku terenu MU.13 jednoznacznie pozwala na budowę 4 kondygnacji nadziemnych dla budynków usługowych, bez ograniczenia do usług hotelarskich i pensjonatowych, co ewidentnie jest sprzeczne z zaprezentowanymi uregulowaniami studium. Trudno jest nadto uznać aby wyjątek taki mógł dotyczyć całego terenu elementarnego.

W żadnym stopniu prezentowane w odpowiedzi na skargę przepisy rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, której podstawą była ocena zgodności planu ze studium. Rzeczą oczywistą jest to, że zgodnie z zapisem § 4 pkt 6 rozporządzenia ustalenia dotyczące parametrów i wskaźników kształtowania zabudowy powinny zawierać m. in. wysokość projektowanej zabudowy i tej okoliczności nikt nie negował i nie neguje, należy jednak uczynić to w zgodzie z zapisami studium. Skoro zaś w studium określono dopuszczalną ilość kondygnacji to uregulowania planu miejscowego muszą to uwzględniać. Tak jak wcześniej zaznaczono, wysokość kondygnacji w poszczególnych budynkach może być różna, jednak ich ilość musi być zgodna z zapisami studium.

Raz jeszcze zwrócić należy uwagę, że zupełnie niezrozumiałe są zapisy planu dla zakwestionowanych terenów elementarnych, skoro w zdecydowanej większości uchwalonego planu Rada Gminy w sposób właściwy i zgodny ze studium określiła wysokość maksymalnej zabudowy.

Omówione nieprawidłowości stanowią istotne naruszenie zasad sporządzenia planu miejscowego i uzasadniają, w myśl art. 147 § 1 p.p.s.a., stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części § 8 w zakresie warunków kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenów elementarnych MW.01, MU.11, MU.12, MU.13, UT.01 oraz UT.02.