drukuj    zapisz    Powrót do listy

6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty, Podatkowe postępowanie, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Oddalono skargę kasacyjną, III FSK 3049/21 - Wyrok NSA z 2021-04-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III FSK 3049/21 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-04-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-01-01
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Bogusław Dauter /przewodniczący/
Jolanta Sokołowska /sprawozdawca/
Paweł Dąbek
Symbol z opisem
6116 Podatek od czynności cywilnoprawnych, opłata skarbowa oraz inne podatki i opłaty
Hasła tematyczne
Podatkowe postępowanie
Sygn. powiązane
III SA/Wa 1344/19 - Wyrok WSA w Warszawie z 2020-02-17
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2016 poz 471 art. 71 ust. 2 pkt 2, art. 71 ust. 3, art. 73 ust. 1 pkt 8, art. 75 ust. 1
Ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia NSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Sędzia WSA (del.) Paweł Dąbek, , po rozpoznaniu w dniu 21 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1344/19 w sprawie ze skargi C. sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie odpowiedzialności płatnika z tytułu podatku od gier za grudzień 2017 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie na rzecz C. sp. z o.o. z siedzibą w W. kwotę 900 (słownie: dziewięćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1344/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez C. sp. z o.o.(dalej: Spółka albo skarżąca) decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Warszawie z dnia 16 kwietnia 2019 r. w przedmiocie odpowiedzialności płatnika i określenia wysokości należności z tytułu podatku od gier za grudzień 2017 r.

Skargę kasacyjną wywiódł Dyrektor Izby Administracji Skarbowej. Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: "P.p.s.a.) zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1) art. 71 ust. 2 pkt 2 i ust. 3, art. 73 ust. 1 pkt 8 oraz art. 75 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2016 r., poz.471 z późn.zm. – dalej: u.g.h.) w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), art. 135 i z art. 133 § 1 P.p.s.a. przez błędną wykładnię, dokonaną przez Sąd w stanie faktycznym sprawy, skutkującą ich wadliwym zastosowaniem, co przejawia się dokonaniem przez Sąd nietrafnej wykładni pojęcia gry hazardowej, rozumianej w ustawie jako poker rozgrywany w formie turnieju gry, które to wyrażenie powinno być interpretowane w ten sposób, że nie są opodatkowane pojedyncze rezultaty gry w pokera (jako pojedyncze partie gry - rozgrywki), lecz jako turniej, w którym rozgrywanych jest kilkanaście lub więcej partii gry składających się na jedną grę hazardową zdefiniowaną jako "poker rozgrywany w formie turnieju gry pokera" lub "turniej gry pokera". W konsekwencji przyjęcia powyższej wadliwej wykładni, Sąd doszedł do błędnych wniosków, iż kwota wygranej i wpisowe w turnieju pokera, powinny być - wzorem konstrukcji w podatku dochodowym od osób fizycznych - ujmowane kompleksowo za udział w całym turnieju, bez podziału na poszczególne dni turnieju, podczas gdy stan faktyczny sprawy (zgodnie z zatwierdzonym przez Ministra Rozwoju i Finansów regulaminem dotyczącym urządzania turnieju gry pokera pod nazwą "[...]") wskazuje, że obliczenie należnego podatku od każdego z graczy następowało na koniec każdego dnia prowadzonego turnieju, rozumianego jako dzienna pojedyncza gra;

2) art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. poprzez błędną wykładnię tego przepisu, w stanie faktycznym sprawy, a w konsekwencji błędne zastosowanie przez uznanie, że możliwe jest sumowanie wpisowego uiszczanego w poszczególnych dniach oraz sumowanie wygranych kwot, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu wskazuje, że w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera kwotę wygranej (jedna) pomniejsza się o kwotę wpisowego za udział w turnieju (jedną), co stanowi podstawę opodatkowania, która następnie jest wykazywana w deklaracji;

3) art. 71 ust. 3 w zw. z art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. i w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. przez jego błędną wykładnię i uznanie, że wielokrotnie można wnosić wpisowe i przystępować do tego samego turnieju, w sytuacji gdy prawidłowa wykładnia tych przepisów prowadzi do wniosku, że do danego turnieju uczestnik może przystąpić i uiścić wpisowe raz;

4) art. 73 ust. 1 pkt 8 w zw. art 75 ust. 7 u.g.h. i w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. przez błędną wykładnię tych przepisów i uznanie, że po wypłacie wygranej i pobraniu podatku możliwa jest zmiana wysokości tego podatku w sytuacji, gdy w tym samym miesiącu podatnik ponownie wpłaci wpisowe i przystąpi do turnieju, podczas gdy prawidłowa wykładnia tego przepisu na to nie wskazuje.

Na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. organ zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które miały istotny wpływ na wynik sprawy, tj.: art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 71 ust. 3 i z art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h., w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2019 r. poz. 900 ze zm.; dalej O.p.) poprzez dokonanie wadliwej oceny stanu faktycznego przedmiotowej sprawy prowadzącej Sąd do uznania, że kwota wygranej i wpisowe w turnieju mają być ujmowane kompleksowo za udział w całym turnieju, bez podziału na poszczególne dni turnieju, podczas gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym opodatkowaniu podlegał wynik dziennej gry poszczególnego gracza-uczestnika turnieju.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych. Zrzekł się przeprowadzenia rozprawy.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Spółka wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna jest niezasadna. W jej petitum zarzucono na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie, na podstawie art. 174 pkt 2 tej ustawy, przepisów postępowania. Jednak w ramach podstawy prawnej z art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zarzucono w rzeczy samej naruszenie przepisów prawa materialnego, jako że wskazano na naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 71 ust. 3 i z art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h., w zw. z art. 187 § 1 i art. 191 O.p. Świadczy o tym zarzucenie naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a., który stanowi o naruszeniu prawa materialnego oraz powiązanie zarzucanego naruszenia tego przepisu z przepisami prawa materialnego, jakimi są art. 71 ust. 3 i z art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. W dalszej kolejności zarzucane naruszenie prawa materialnego jedynie powiązano z naruszeniem art. 187 § 1 i art. 191 O.p. W świetle przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi zarzut ten jest wadliwie sformułowany. Co więcej, wadliwości zarzutu naruszenia przepisów postępowania nie sanuje uzasadnienie skargi kasacyjnej.

W tym miejscu przypomnieć trzeba, że wymogi jakie powinna spełniać skarga kasacyjna zostały określone w art. 174 i art. 176 P.p.s.a. Art. 174 P.p.s.a. stanowi, że skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1), lub naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Zauważenia wymaga, że w art. 174 pkt 1 P.p.s.a. wymieniono dwie formy naruszenia prawa materialnego umożliwiające zaskarżenie orzeczenia sądu administracyjnego pierwszej instancji: błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. W przypadku błędnej wykładni przyjmuje się, że przejawia się ona w nieprawidłowym zrekonstruowaniu normy prawnej z konkretnego przepisu (przepisów) polegającym na mylnym zrozumieniu jej treści lub znaczenia albo na niezrozumieniu intencji prawodawcy, bądź też zastosowaniu normy nieobowiązującej. Natomiast naruszenie prawa materialnego przez jego niewłaściwe zastosowanie polega na tzw. błędzie w subsumcji, tj. błędnym uznaniu stanu faktycznego ustalonego w sprawie za odpowiadający stanowi hipotetycznemu przewidzianemu w mającej zastosowanie w sprawie normie prawnej. Zastrzec przy tym należy, że poprzez zarzut naruszenia prawa materialnego (w tym niewłaściwego jego zastosowania) nie można zwalczać ustaleń faktycznych przyjętych przez sąd pierwszej instancji za miarodajne. Kwestie dotyczące ustalenia stanu faktycznego podważać można za pomocą zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w powiązaniu z odpowiednimi przepisami postępowania podatkowego, przy czym przez wzgląd na postanowienia art. 174 pkt 2 P.p.s.a. konieczne jest wykazanie, że zarzucane uchybienie przepisom postępowania mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Wynikające z art. 183 § 1 P.p.s.a. związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w skardze kasacyjnej oraz należytego uzasadnienia. Zarówno z art. 183 § 1, jak i z art. 174 oraz art. 176 P.p.s.a. wynika, że do strony wnoszącej skargę kasacyjną należy takie zredagowanie tego środka odwoławczego, które umożliwi Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu odniesienie się do stanowiska Sądu pierwszej instancji we wszystkich kwestiach, które zdaniem strony zostały nieprawidłowo przez ten Sąd rozważone czy ocenione. Pominięcie określonych zagadnień w skardze kasacyjnej lub odniesienie się do nich w sposób pobieżny skutkuje brakiem możliwości zakwestionowania przez Naczelny Sąd Administracyjny stanowiska wyrażonego w ich zakresie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, czy działające w sprawie organy podatkowe. Uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez wyjaśnienie, na czym naruszenie polegało i przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu, niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu, umotywowanie "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym wykazanie, że zarzucane uchybienie mogło mieć wpływ na wynik sprawy. O skuteczności zarzutów, postawionych w oparciu o podstawę kasacyjną określoną w art. 174 pkt 2 P.p.s.a., nie decyduje bowiem każde stwierdzone uchybienie przepisom postępowania, lecz tylko takie, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wnoszący skargę kasacyjną jest więc obowiązany uzasadnić, że następstwa zarzucanych uchybień były na tyle istotne, iż miały wpływ na treść kwestionowanego orzeczenia, ponieważ gdyby do tych uchybień nie doszło, wyrok sądu administracyjnego mógłby być inny. Podkreślić należy, że nie wystarczy przytoczenie w petitum skargi kasacyjnej formuły o naruszeniu przepisów postępowania mającym wpływ na wynik sprawy, lecz konieczne jest wykazanie, który przepis postępowania został naruszony, w jaki sposób oraz wpływu zarzucanego naruszenia na wynik sprawy.

Zarzuty kasacyjne nie odpowiadające wskazanym warunkom uniemożliwiają Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu ocenę ich zasadności. Zaznaczyć należy, że Sąd nie może domniemywać intencji strony i samodzielnie uzupełniać, czy też konkretyzować zarzutów kasacyjnych lub ich uzasadnienia.

W uzasadnieniu wniesionej w niniejszej sprawie skargi kasacyjnej nawet nie wspomniano o wskazanych w ramach wcześniej omawianego zarzutu art. 187 § 1 art. 191 O.p. Tym samym nie wykazano w jaki sposób, według organu, przepisy te zostały naruszone, nie wykazano też wpływu zarzucanego ich naruszenia na wynik sprawy.

Stwierdzić zatem pozostaje, że zarzuty naruszenia przepisów postępowania nie doprowadziły do podważenia stanu faktycznego przyjętego za miarodajny w niniejszej sprawie przez Sąd pierwszej instancji oraz prawidłowości jego oceny, a to oznacza, iż Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 183 § 1 P.p.s.a., związany jest zarówno ustaleniami faktycznymi, jak i wnioskami z nich wyprowadzonymi, przyjętymi w zaskarżonym wyroku.

Według zaś przyjętych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń w rozpoznanej sprawie miał miejsce turniej gry w pokera, w którym rozgrywanych jest kilkanaście lub więcej partii gry składających się na jedną grę hazardową zdefiniowaną w art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. jako "udział w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera".

Prawidłowość takiego stanu rzeczy potwierdziła Spółka w odpowiedzi na skargę kasacyjną, powołując się na Regulamin turnieju gry w pokera pod nazwą "[...]", zatwierdzony przez Ministra Finansów i Rozwoju decyzją z dnia 25 maja 2017 r. (dalej: Regulamin), z którego wynika, że turniej ten będzie się składał z rozgrywki finałowej, rozgrywek półfinałowych oraz rozgrywek eliminacyjnych. Spółka wskazała, że zgodnie z § 1 ust. 1 Rozdziału II Regulaminu, turniej to cykl rozgrywek pomiędzy graczami w pokera, gdzie gracze grają pomiędzy sobą, zaś według postanowień ust. 5 rozgrywki to etapy turnieju, w których uczestniczącym w nich graczom przyznawane są punkty rankingowe, umożliwiające grę w kolejnych etapach turnieju oraz w których gracze uzyskują wygrane pieniężne. Stosownie do postanowień ust. 10 Rozdziału II, wygrana w turnieju to suma wygranych dziennych/dnia uczestników gry uzyskanych na wszystkich etapach turnieju.

Organ powoływał się na zapisy Regulaminu, zatem przypisał mu należytą wagę, ale pominął zapisy istotne dla wyniku sprawy, a przywołane przez Spółkę. Nie twierdził, aby Spółka zorganizowała (przeprowadziła) turniej niezgodnie z postanowieniami Regulaminu.

Taki stan rzeczy przekłada się na ocenę zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, przy czym zastrzec należy, że Naczelny Sąd Administracyjny może je poddać kontroli w zakresie, jaki wyznacza ich uzasadnienie (nie rozważa w każdej możliwej płaszczyźnie). Natomiast w uzasadnieniu skargi kasacyjnej organ poprzestał na odwołaniu się do przepisów prawa materialnego wskazanych w jej petitum, jako naruszone przez błędną wykładnię, bez wyjaśnienia na czym, według niego, owo naruszenie polegało i bez przedstawienia argumentacji na poparcie odmiennej wykładni tych przepisów niż przyjęta przez Sąd pierwszej instancji. Wyrażone w niej stanowisko stanowi polemikę ze stanowiskiem zawartym w zaskarżonym wyroku, w ramach której forsowana jest koncepcja, iż podstawę opodatkowania w zorganizowanym przez Spółkę pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera ustala się odrębnie każdego dnia, a forsowanie tej koncepcji czynione jest w oderwaniu od treści mających w sprawie zastosowanie przepisów prawa materialnego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wbrew zarzutom skargi kasacyjnej zaskarżony wyrok nie narusza art. 71 ust. 2 pkt 2 i ust. 3, art. 73 ust. 1 pkt 8 oraz art. 75 ust. 1 i 7 u.g.h.

Art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. stanowi, że przedmiotem opodatkowania podatkiem od gier jest udział w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera. Sąd uznał, że skoro opodatkowaniu podatkiem od gier podlega udział w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera, to nie są opodatkowane pojedyncze rezultaty – pojedyncza partia gry (rozgrywka), lecz wynik pokera rozgrywanego w formie turnieju – turniej, w którym rozgrywanych jest wiele partii składających się na grę hazardową zdefiniowaną jako "poker rozgrywany w formie turnieju gry pokera".

Według postanowień art. 71 ust. 3 u.g.h., zdanie drugie, w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera obowiązek podatkowy powstaje z chwilą przystąpienia do turnieju. Sąd pierwszej instancji przyjął moment powstania obowiązku w podatku od gier dokładnie taki, jak ustanowiony w przytoczonym przepisie.

Zgodnie z art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. podstawę opodatkowania podatkiem od gier stanowi w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera - kwota wygranej pomniejszona o kwotę wpisowego za udział w turnieju. Zważywszy na tę regulację i powyżej cytowane przepisy oraz na postanowienia art. 75 ust. 6 u.g.h. Sąd pierwszej instancji stwierdził, że treść tych przepisów nie pozostawia wątpliwości, iż kwota wygranej i wpisowe w turnieju pokera mają być ujmowane kompleksowo za udział w turnieju (w całym turnieju), bez podziału na poszczególne dni turnieju, czy wyodrębniania poszczególnych gier, które na turniej się składają. Dla jasności podać trzeba, że według postanowień art. 75 ust. 6 u.g.h. podmiot urządzający turniej gry pokera jest obowiązany jako płatnik do: 1) złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych dla podatku od gier, 2) obliczania, pobierania oraz wpłacania podatku od gier na rachunek właściwego urzędu skarbowego - dla podatku od gier w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera, za okresy miesięczne, w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, "skoro art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. nie wprowadza żadnych rozróżnień co do możliwości obniżenia podstawy opodatkowania tylko od dni, w których gracz uzyskał wygraną, nie ma podstaw do wprowadzania takich rozróżnień w drodze wykładni". Na przeszkodzie temu stoi zasada lege non distinguente nec nostrum distinguere.

Stosownie do treści art. 75 ust. 1 u.g.h. podatnicy, z wyłączeniem podatników w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera, są obowiązani, bez wezwania, do: 1) składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowych dla podatku od gier, według ustalonego wzoru, 2) obliczania oraz wpłacania podatku od gier na rachunek właściwego urzędu skarbowego - za okresy miesięczne, w terminie do 10. dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego dotyczy rozliczenie. Sąd pierwszej instancji w ogóle nie wskazał na postanowienia tego przepisu; nie twierdził, iż ma on zastosowanie w niniejszej sprawie. Przepis ten nie obejmuje przecież zakresem działania podatników w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera.

Art. 75 ust. 7 u.g.h. stanowi, że podmiot urządzający turniej gry pokera wypłaca wygrane pomniejszone o kwotę podatku od gier. Wprawdzie Sąd pierwszej instancji nie przedstawił wykładni tego przepisu, ale w uzasadnieniu wyroku konsekwentnie twierdził, iż Spółka, jako płatnik zobowiązana jest do pomniejszenia wgranej o kwotę podatku od gier.

Zważywszy na stanowisko Sądu pierwszej instancji odnośnie do każdej z regulacji zawartych w powyżej przytoczonych przepisach, zbudowane w oparciu o przyjęty przezeń stan faktyczny, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie sposób doszukać się w nim naruszenia tych przepisów.

Zgodzić się należy z Sądem pierwszej instancji, iż skoro w art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. ustawodawca zdecydował, iż przedmiotem opodatkowania podatkiem od gier jest udział w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera, a w rozpoznanej sprawie właśnie w takiej formule miał udział w pokerze, to przedmiotem opodatkowania jest wynik pokera rozgrywanego w formie turnieju, a nie pojedyncza partia rozegrana w turnieju. Prawidłowość takiego rozumienia regulacji z art. 71 ust. 2 pkt 2 u.g.h. potwierdza treść art. 73 ust. 1 pkt 8 tej ustawy. Z przepisu tego, czytanego w powiązaniu z art. 71 ust. 2 pkt 2, wynika, że dla każdego z uczestników turnieju podstawę opodatkowania stanowi wygrana, rozumiana jako suma jego wygranych pomniejszona o kwotę wpisowego. Tak też stanowi wcześniej przywołany zapis Regulaminu, co warto podkreślić, zatwierdzony przez Ministra Finansów i Rozwoju. Z Regulaminu wprost wynika, że wygrana w turnieju to suma wygranych dziennych/dnia uczestników gry uzyskanych na wszystkich etapach turnieju. DIAS powołuje się na zapisy Regulaminu, ale ten zapis pomija, a przecież w razie wątpliwości odnośnie do znaczenia użytego w art. 73 ust. 1 pkt 8 u.g.h. terminu "kwota wygranej", mógł zaczerpnąć jego definicję zawartą właśnie w Regulaminie, którego inne zapisy uważa za wiążące.

Jak trafnie zauważono w zaskarżonym wyroku, gdyby wolą ustawodawcy było opodatkowanie dziennych wygranych, to dałby temu wyraz w odpowiednim zapisie ustawy, jak uczynił w art. 75 ust. 2 u.g.h. normującym rozliczanie wygranej przy grach liczbowych. Przepis ten stanowi, iż podatnicy urządzający gry liczbowe są obowiązani, bez wezwania, do obliczenia i zapłaty podatku od gier na rachunek właściwego urzędu skarbowego, wstępnie za okresy dzienne. Konsekwencją przyjętego w tym konkretnym przypadku opodatkowania gier za okresy dzienne jest zapis ust. 3 tegoż art. 75, który nakłada obowiązek dokonywania wpłat podatku nie później niż w terminie 10 dni od dnia losowania. Z kolei konsekwencją powyżej omówionych regulacji dotyczących podatku od gier w pokerze rozgrywanym w formie turnieju gry pokera, jest nałożenie obowiązku obliczania, pobierania oraz wpłacania tego podatku za okresy miesięczne.

Reasumując, stwierdzić należy, iż zaskarżony wyrok pozostaje w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa. Zauważenia wymaga, iż Sąd pierwszej instancji podniósł szereg trafnych argumentów, co zaświadcza o kompleksowym rozważeniu problematycznej w niniejszej sprawie kwestii. Zasługują one na aprobatę i wyłącznie celem uniknięcia powtórzeń nie zostały użyte przez Naczelny Sąd Administracyjny. Natomiast argumenty podniesione w skardze kasacyjnej pozostają w oderwaniu od obowiązujących przepisów prawa i mają w sobie znamiona woluntarystycznego podejścia do występującego w sprawie problemu.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 204 pkt 2 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt