Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Małgorzata Miron Sędziowie NSA Robert Sawuła (spr.) del NSA Leszek Kiermaszek Protokolant starszy sekretarz sądowy Agnieszka Kuberska-Pellegrino po rozpoznaniu w dniu 14 stycznia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 4 listopada 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 1579/14 w sprawie ze skargi D. C., B. C. i D. C. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 15 grudnia 2011 r. nr XXIX/625/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 4 listopada 2014 r., sygn. akt IV SA/Wa 1579/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny (powoływany dalej jako: WSA) w Warszawie w sprawie ze skargi D. C., B. C. i D. C. na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 15 grudnia 2011 r. nr XXIX/625/2011 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w pkt I. stwierdził nieważność § 115 pkt 1a, 2c, 2d zaskarżonej uchwały w zakresie, w jakim dotyczy działki ewidencyjnej nr [...] obręb [...] przy ul. [...] w Warszawie, w pkt II. zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego. Wyrok ten zapadł w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy:

Jak ustalił to sąd I instancji w zaskarżonym wyroku, Rada Miasta Stołecznego Warszawy uchwałą z dnia 15 grudnia 2011 r. Nr XXIX/625/2011, wydaną na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm., dalej Usg) i art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm., dalej Upzp) uchwaliła miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Służewca Przemysłowego w rejonie ulicy Cybernetyki część I (dalej MPZP lub Plan).

W dniu 16 maja 2014 r. D. C., B. C. i D. C. wezwali Radę Miasta Stołecznego Warszawy do usunięcia naruszenia prawa przepisami wskazanej powyżej uchwały w odniesieniu do nieruchomości oznaczonej nr ew. [...] w obrębie [...], położonej przy ul. [...] w Warszawie, będącej ich własnością.

Wezwanie to okazało się bezskuteczne, z tego względu D. C., B. C. i D. C. pismem z dnia 7 lipca 2014 r. wnieśli do WSA w Warszawie skargę na wyżej wymienioną uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 15 grudnia 2011 r., wnosząc o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej postanowień § 115 pkt 1a, pkt 2c i pkt 2d oraz postanowienia zawartego we wstępie uchwały, stwierdzającego zgodność MPZP z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego m. st. Warszawy z dnia 10 października 2006 r. (Studium) − w części odnoszącej się do postanowień zawartych w § 115 pkt 1a, pkt 2c i pkt 2d MPZP. Skarżący wnieśli ponadto o zasądzenie od organu na ich rzecz kosztów postępowania sądowego.

Skarżący wskazali, że są współwłaścicielami działki nr ew. [...] w obrębie [...], położonej przy ul. [...] w Warszawie. Działka ta położona jest na Służewcu Przemysłowym na obszarze objętym MPZP i wchodzi w skład jednostki terenowej oznaczonej w § 115 Planu symbolem 12jU. W ocenie skarżących, w zaskarżonej części Planu bezpodstawnie zaniżono maksymalną dopuszczalną wysokość zabudowy jednostki terenowej oznaczonej symbolem 12jU obejmującej ich działkę nr ew. [...] do 4,5 m, tj. do wysokości istniejącego prowizorycznego, tymczasowego budynku, którego wysokość wynosi właśnie 4,5 m, czym w sposób nieuprawniony przepisami obowiązującego prawa rażąco naruszono ich interes prawny.

Zaskarżonej uchwale skarżący zarzucili naruszenie:

- art. 15 ust. 2 pkt 11 w zw. z art. 28 ust. 1 Upzp − przez niezamieszczenie w § 115 Planu obligatoryjnego postanowienia o sposobie i terminie tymczasowego zagospodarowania terenu, co wyraża się naruszeniem zasad sporządzania planu, powodującym nieważność MPZP w części dotyczącej jednostki terenowej o symbolu 12jU, której dotyczy § 115 tekstu Planu;

- art. 1 ust. 2 pkt 1 i 2, art. 4 ust. 1, art. 15 ust 1, art. 20 ust 1 w zw. z art. 9 ust. 4 oraz w zw. z art. 28 ust. 1 Upzp - spowodowane niezgodnością Planu ze Studium;

- art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Upzp, art. 140 Kodeksu cywilnego, art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP w zw. z art. 3 ust. 1 Upzp − poprzez rażące naruszenie prawa własności w sposób nieuprawniony przepisami obowiązującego prawa skutkujące ustaleniem dla terenu o symbolu 12jU w § 115 Planu maksymalnej wysokości jego zabudowy na 4,5 m pomimo, że Studium ustala wysokość zabudowy na 30 m liczonych od poziomu terenu.

Jak wskazano dalej w zaskarżonym wyroku skarżący wywodzą, że błędne jest odwołanie się w § 115 pkt 2e do § 10 Planu, z którego miałoby wynikać, że ustalenie wysokości zabudowy w pkt 2d na 4,5 m jest spowodowane bezpieczeństwem ruchu lotniczego. Postanowienia § 10 Planu dla obszaru nim objętego ustalają maksymalną wysokość zabudowy do 150 m nad poziomem morza. Ta norma umożliwia wznoszenie budynków o wysokości ponad 40 m i taką zabudowę Plan przewiduje.

Skarżący podnieśli ponadto, że powierzchnia jednostki terenowej 12jU wynosząca 0,09 ha też nie może uzasadniać ustalenia maksymalnej wysokości zabudowy na tak niskim poziomie, bowiem chociażby dla jednostki terenowej 13g U/U-A o pow. 0,12 ha określono maksymalną wys. zabudowy na poziomie 44 m i 13 kondygnacji (§ 131 Planu).

Rada Miasta Stołecznego Warszawy w odpowiedzi na skargę wniosła o jej oddalenie. Organ m. in. nie podzielił zasadności zarzutu naruszenia art. 1 ust. 2 pkt 7 w zw. z art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Upzp, art. 140 Kodeksu cywilnego, art. 21 ust. 1 i 64 ust. 1, 2 i 3 Konstytucji RP. Wskazał, że żadna norma prawna nie przewiduje "dowolnego" czy też "nieograniczonego" zagospodarowania nieruchomości, ani na gruncie prawa cywilnego, ani administracyjnego. Odnośnie zarzutu sprzeczności Planu ze Studium wskazano, że wzdłuż ul. [...] na dużych obszarach planistycznych ustalono zabudowę do wysokości maksymalnej 6 kondygnacji, tylko na obszarze 12jU ustalono zabudowę jednokondygnacyjną, a to z uwagi na istniejącą na sąsiednich działkach zabudowę 6-kondygnacyjną oraz z uwagi na małe wymiary działki. Wprawdzie w Studium teren ten jest położony w obszarze U30, dla której ustalono, że w "w przewadze" to teren o wysokości zabudowy 30m, ale takie sformułowanie oznacza, że musi ta wysokość się bilansować w ramach wszystkich jednostek terenowych wchodzących w skład jednostki U30.

W motywach wyroku uwzględniającego skargę WSA w Warszawie stwierdził, że zaskarżona uchwała Rady Miasta Stołecznego Warszawy w części dotyczącej § 115 pkt 1a, pkt 2c i pkt 2d Planu, przeznaczająca działkę należącą do skarżących jedynie pod usługi i ograniczając maksymalny wskaźnik intensywności zabudowy do 0,7 oraz maksymalną wysokość zabudowy do 4,5 m narusza interes prawny skarżących. Zarzuty skargi, które wskazują na przekroczenie przez organy gminy władztwa planistycznego, w ocenie tegoż sądu, znajdują bowiem oparcie w stanie faktycznym, jak i przepisach prawa. WSA w Warszawie uznał, że skarżący mieli interes prawny w zakwestionowaniu uchwały, wyczerpali ponadto prawem przewidziany tryb do jej wzruszenia.

W ocenie sądu I instancji, Rada Miasta Stołecznego Warszawy nie wskazała racjonalnych przyczyn zastosowania tak rygorystycznych ograniczeń w zagospodarowaniu przestrzennym działki skarżących, jak to przyjęto w Planie. Brak wskazania przejrzystych przesłanek, którymi kierował się organ nakazuje uznać, że rozstrzygnięcie w tym zakresie jest rozstrzygnięciem arbitralnym.

Zdaniem sądu wojewódzkiego nie rozważono kwestii przeznaczenia terenu w jednostce terenowej 12jU jedynie pod usługi z jednoczesnym ograniczeniem maksymalnego wskaźnika intensywności zabudowy do 0,7 oraz maksymalnej wysokości zabudowy do 4,5 m, ograniczających prawo własności skarżących, będących współwłaścicielami działki nr [...], jako racjonalnego rozwiązania i nie rozważono czy powyższego prawa własności nie ograniczono w sposób nadmierny i nieproporcjonalny w stosunku do "obciążeń" innych działek. Wywodząc dalej o przysługującym gminie władztwie do ustalania przeznaczanie terenu i sposobie jego zagospodarowania, wskazano jednocześnie, że uprawnienia planistyczne gminy nie są dowolne, organ winien wykazać, że wykonując te uprawnienia nie nadużył ich. Zdaniem WSA w Warszawie ograniczenie przeznaczenia działki skarżących w Planie wyłącznie pod usługi ogranicza nadmiernie prawo własności skarżących, tylko dla trzech jednostek terenowych przewidziano takie ograniczenie, przy czym dla jednostki 12jU nie wskazano powodów, dla których to uczyniono. Także ograniczenie maksymalnej wysokości zabudowy do 4,5 m ogranicza w sposób nieuprawniony prawo własności skarżących, jest to w tym obszarze planistycznym jedyna jednostka terenowa, nawet przy uwzględnieniu jej niewielkiej powierzchni, o takim ograniczeniu. Wskazano dalej w motywach wyroku, że polityka przestrzenna gminy winna uwzględniać oznaczone wartości przewidziane w art. 1 ust. 2 Upzp, wśród nich walor ekonomiczny przestrzeni. Działania gminy powinny także brać pod rozwagę unormowania konstytucyjne, ingerencja w prawo własności winna znajdować uzasadnienie.

W ocenie sądu wojewódzkiego mała powierzchnia konturu 12jU oraz obawa zacieniania budynków zlokalizowanych w jednostce terenowej 12k to wątpliwe racje dla ustanowienia ograniczenia wysokości zabudowy w konturze 12jU, a przyjęte rozwiązania w Planie nie są racjonalne. Przywołując stanowiska judykatury podkreślano konieczność wyważania interesów, w tym nadmiernego obciążenia działki skarżących w celu ochrony interesów właścicieli działek sąsiednich.

Sąd nie podzielił zarzutu niezgodności ustaleń planistycznych z ustaleniami Studium, uznając argument o konieczności uzyskania bilansu, gdy idzie o wysokość zabudowy w danej jednostce terenowej (Studium). Nietrafny okazał się także, w ocenie sądu wojewódzkiego, zarzut wadliwego określenia sposobu tymczasowego zagospodarowania.

Skargą kasacyjną Miasta Stołecznego Warszawy zaskarżono ww. wyrok w całości i zarzucono mu:

I. na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm., dalej Ppsa) – naruszenie prawa materialnego, tj.:

- art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Upzp poprzez ich niewłaściwe zastosowanie oraz art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji RP poprzez ich niezastosowanie;

II. na podstawie art. 174 pkt 2 Ppsa – naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 133 § 1 i art. 141 § 4 w zw. z art. 106 § 3 Ppsa poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, wskutek pominięcia dokumentacji i wyjaśnień organu znajdujących się w aktach sprawy;

- art. 147 § 1 Ppsa poprzez stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części wskazanej w pkt I zaskarżonego wyroku, pomimo braku naruszenia prawa przez ten organ;

- art. 151 Ppsa poprzez jego niezastosowanie do oceny stanu faktycznego sprawy i nie oddalenie skargi.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania. Ponadto wniesiono o zasądzenie od strony przeciwnej na rzecz Rady Miasta Stołecznego Warszawy kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, wg norm przepisanych. Z rozstrzygnięciem sądu wojewódzkiego skarżąca kasacyjnie gmina nie zgadza się, albowiem "rażąco narusza ono prawo".

Nie zgodzono się ze stanowiskiem sądu I instancji, jakoby doszło do nadużycia władztwa planistycznego. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że planowanie przestrzenne na terenach miejskich wymusza często zróżnicowanie sytuacji prawnej właścicieli nieruchomości, poprzez określenie różnego przeznaczenia i różnych zasad zagospodarowania terenu. Taka sytuacja w ocenie organu miała miejsce w niniejszej sprawie, gdzie podstawą takiego zróżnicowania było zagrożenie zacienieniem sąsiednich budynków oraz konieczność bilansowania wskaźników wynikających ze Studium uwarunkowań. Uwzględniając istnienie na sąsiednich działkach zabudowy 6-kondygnacyjnej oraz obawę ich zacieniania, małą powierzchnię konturu 12jU, zasadne było ustalenie dopuszczalnej zabudowy na poziomie wysokości istniejącego na działce skarżących obiektu.

Gdy idzie o zarzut naruszenia przepisów procesowych to wywiedziono, że sąd I instancji dokonać miał błędnych ustaleń faktycznych, pominął istotne w sprawie położenie działki skarżących, wpływ możliwego zacieniania terenu oraz podnoszone w odpowiedzi na skargę argumenty dotyczące bilansowania terenu. W konsekwencji naruszone zostały przepisy art. 147 § 1 i art. 151 Ppsa.

W odpowiedzi D. C., B. C. i D. C. na skargę kasacyjną wniesiono o jej oddalenie, przedkładając przy tym opinię urbanistyczną, sporządzoną przez Pracownię Architektoniczną [...] w Warszawie, w której dwóch specjalistów z zakresu architektury tj. M. J. i M. M. stwierdzają, że na działce o nr ewid. [...], położonej przy ul. [...] w Warszawie, wchodzącej do jednostki terenowej oznaczonej symbolem 12jU możliwe jest zaprojektowanie budynku o wysokości 20 m, który będzie spełniał przepisy prawa budowlanego.

Zdaniem uczestników sąd I instancji słusznie uznał, że Rada Miasta Stołecznego Warszawy przy uchwalaniu planu zagospodarowania, będącego przedmiotem sprawy, nadużyła władztwa planistycznego nadmiernie ingerując w ich prawo własności w sposób obiektywnie bezpodstawny, nieuprawniony i nieuzasadniony żadnym interesem publicznym, ani interesem osób trzecich.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W myśl art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. ( Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwanej dalej Ppsa, skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny związany jest podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 Ppsa rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Przytoczenie podstaw kasacyjnych, rozumiane jako wskazanie przepisów, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - zostały naruszone przez wojewódzki sąd administracyjny, nakłada na Naczelny Sąd Administracyjny, stosownie do art. 174 pkt 1 i 2 oraz art. 183 § 1 Ppsa, obowiązek odniesienia się do wszystkich zarzutów przytoczonych w podstawach kasacyjnych (por. uchwała NSA z dnia 26 października 2009 r., I OPS 10/09, opubl. ONSAiwsa z 2010 r., nr 1, poz. 1).

W niniejszej sprawie żadnej z wymienionych w art. 183 § 2 Ppsa przesłanek nieważności postępowania Sąd się nie dopatrzył, wobec czego kontrola ograniczyć się musiała wyłącznie do zbadania zawartych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

A. Zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 4 Ppsa stanowiącego, że "Uzasadnienie wyroku powinno zawierać zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania", skarżący kasacyjnie organ nie uzasadnił. Zarzut naruszenia cyt. przepisu może być skutecznie postawiony w dwóch przypadkach: gdy uzasadnienie wyroku nie zawiera wszystkich elementów, wymienionych w tym przepisie i gdy w ramach przedstawienia stanu sprawy, sąd wojewódzki nie wskaże, jaki i dlaczego stan faktyczny przyjął za podstawę orzekania (por. uchwała składu siedmiu sędziów NSA z dnia 15 lutego 2010 r., sygn. akt II FPS 8/09, LEX nr 552012; wyrok NSA z dnia 20 sierpnia 2009 r., sygn. akt II FSK 568/08, LEX nr 513044). Naruszenie to musi być przy tym na tyle istotne, aby mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Za jego pomocą nie można natomiast skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego, czy też stanowiska sądu, co do wykładni bądź zastosowania prawa materialnego. W ramach rozpatrywania zarzutu naruszenia art. 141 § 4 Ppsa Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest jedynie do kontroli zgodności uzasadnienia zaskarżonego wyroku z wymogami wynikającymi z powyższej normy prawnej. W orzecznictwie podkreśla się, że skutkuje to po stronie wojewódzkiego sądu administracyjnego obowiązek wyjaśnienia motywów podjętego rozstrzygnięcia w taki sposób, który umożliwi przeprowadzenie kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia w sytuacji, gdy strona postępowania zażąda, poprzez wniesienie skargi kasacyjnej, jego kontroli (por. np. wyrok NSA z dnia 12 października 2010 r., sygn. II OSK 1620/10, cbosa.nsa.gov.pl). Wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej sąd wojewódzki nie pominął takich kwestii, jak położenie działki, czy podnoszone przez stronę skarżącą kasacyjnie argumenty odnośnie zacieniania działek sąsiednich i "bilansowania" wskaźników dla danego konturu planistycznego. Jak wynika z lektury uzasadnienia wyroku oba te argumenty sąd a quo brał pod uwagę przy konstruowaniu motywów rozstrzygnięcia. WSA w Warszawie uwzględniając skargę wywodził, że doszło do uchybienia tym nakazom prawnym, z których wynika potrzeba analizy zachowania proporcji w ograniczeniu prawa własności nieruchomości. Tym samym chybiony jest zarzut naruszenia art. 133 § 1 Ppsa, skoro niewątpliwie orzekano na podstawie akt sprawy, wyrok wydano po zamknięciu rozprawy. Zarzutu naruszenia art. 106 § 3 Ppsa, wedle którego sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie, także – wbrew dyspozycji art. 176 Ppsa – nie uzasadniono. Z akt nie wynika, aby strona skarżąca kasacyjnie wnosiła o przeprowadzenie jakiegokolwiek dowodu z dokumentu (np. w odpowiedzi na skargę, na rozprawie – jak wynika z protokołu nie uczestniczył w niej pełnomocnik organu – k. 91 akt sądowych), a sąd wojewódzki żądanie to pominął.

B. Zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP nie poddaje się kontroli. W judykaturze nie budzi wątpliwości, że skoro sporządzenie skargi kasacyjnej wymaga skorzystania z tzw. przymusu radcowsko-adwokackiego, to środek ten winien odpowiadać w pełni rygorom określonym w przepisach Ppsa. Prawidłowo sporządzona skarga kasacyjna wymaga oparcia jej na precyzyjnie wywiedzionych zarzutach z art. 174 Ppsa, nadto zarzuty te wymagają uzasadnienia (por. art. 176 Ppsa). Zatem skoro sformułowano zarzut "niewłaściwego zastosowania" wskazanych przepisów prawa materialnego, należało jednoznacznie skonstruować te zarzuty i ich uzasadnienie. Art. 32 Konstytucji dzieli się na dwa ustępy, w skardze kasacyjnej nie wskazano poprawnie, którego z nich dotyczy sformułowany zarzut naruszenia prawa materialnego. Sąd stoi na stanowisku, wedle którego w odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z paragrafów, punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez sąd pierwszej instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu (por. np. wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2014 r., I OSK 910/13, LEX nr 1643282).

C. Nie jest trafny zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego – art. 4 ust. 1 i art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Upzp poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, a także art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez jego niezastosowanie. Jak wynikałoby z uzasadnienia skargi kasacyjnej Rada Miasta Stołecznego Warszawy argumentując odnośnie do położenia działki skarżących, jej niewielkiej powierzchni oraz sąsiadującej 6-kondygnacyjnej zabudowy, wywodzi zasadność ograniczenia wysokości w konturze plastycznym 12jU, obejmującym działkę skarżących. Trafnie jednak sąd I instancji wyeksponował, że brak jest dostatecznie przekonujących przesłanek, aby te argumenty uzasadniać miały przeznaczenie nieruchomości powyższego konturu wyłącznie pod usługi wraz z ograniczeniem wysokości zabudowy do 4,5 m. Takie ustalenia planistyczne zawarte w kwestionowanym przez skarżących MPZP słusznie zostały uznane w całokształcie za arbitralne i nieprzejrzyste. Nie sposób przy tym uwzględnić argumentacji strony skarżącej kasacyjnie jakoby takie ograniczenie wysokości zabudowy na działce skarżących, zarazem przy sąsiadującej zabudowie kilkukondygnacyjnej, kształtowało przestrzeń w taki sposób, że zakwestionowane przez sąd wojewódzki ustalenie Planu tworzy harmonijną całość oraz "uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne, społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne". Rację miał WSA w Warszawie wskazując, że brak było w odniesieniu do wskazanych przezeń w pkt. I sentencji wyroku ustaleniach MPZP takiej argumentacji, która pozwalałaby przyjąć, że zaprojektowane w Planie ograniczenia własności w odniesieniu do nieruchomości skarżących było konieczne dla bezpieczeństwa państwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Te okoliczności prowadzą do wniosku, że zarzut naruszenia przepisów art. 4 ust. 1, art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 Upzp oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji RP okazał się nietrafny.

D. W konsekwencji za niezasadny uznać wypadnie zarzut naruszenia przepisów art. 147 § 1 oraz art. 151 Ppsa. Cyt. przepisy mają charakter wynikowy, odnoszą się do sentencji wyroków, które sąd administracyjny wydaje w razie uwzględnienia skargi na uchwałę organu jednostki samorządu terytorialnego, bądź jej oddalenia. Skoro nieuzasadnione okazały się zarzuty naruszenia uprzednio wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego, to i chybiony jest zarzut naruszenia art. 147 § 1 i art. 151 Ppsa.

E. Z powyższych względów uznać należało, że skarga kasacyjna nie posiadała usprawiedliwionych zarzutów, przeto podlegała oddaleniu na podstawie art. 184 Ppsa.