Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Agnieszka Wójcik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Anna Sękowska Sędzia WSA Anna Sidorowska-Ciesielska po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym 2 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi M. A., A. S., D. A., D. S., J. J., K. J. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność § 116 pkt 3 ppt 3 zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz M. A. i D. A. solidarnie kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz A. S. kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 4. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz D. S. kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 5. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz J. J. i K. J. solidarnie kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Dnia 12 listopada 2020r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) M. A., A. S., D. A., D. S., J. J. i K. J., reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika, powołując się na art. 101 ust. 1 w zw. z art. 101 ust. 2a ustawy z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tj. Dz. U 2019, poz. 506) wnieśli skargę na Uchwałę Nr [...] Rady [...] z [...] września 2010r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Zachodniego [...] w rejonie ulicy [...]. Skarżący domagali się stwierdzenia niezgodności z prawem § 116 pkt. 3 ppkt 3 uchwały z uwagi na jego niezgodność z § 2.1 pkt. 27 zaskarżonej uchwały, art. 3 pkt 2a ustawy z 7 lipca 1994 Prawo budowlane oraz art. 14 i 27 ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

W uzasadnieniu skarżący wskazali, że pismem datowanym na dzień 12 sierpnia 2020 r. wezwali właściwy organ do usunięcia naruszenia prawa. Do w/w wniosku Urząd Miasta [...] ustosunkował się pismem z dnia 30 września 2020 r., odebranym przez pełnomocnika Skarżących 12 października 2020 r. wskazując, że nie dokonają stosownej zmiany, ponadto informując: "Jednocześnie informujemy, iż podjęcie zmian w ww. planie wymaga przeprowadzenia pełnej procedury planistycznej, której rozpoczęcie musi być zainicjowane przez Radę [...] poprzez przyjęcie uchwały ws. przystąpienia do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Pełna procedura planistyczna jest procesem czasochłonnym i długotrwałym i w chwili obecnej, ze względu na dużą ilość toczących się procedur planistycznych, nie ma możliwości podjęcia przedmiotowej zmiany planu.''

Skarżący podnieśli, że zgodnie z § 116 pkt 3 ppkt 3 MPZP "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...] 9 KD-Z, na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m2 lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami". Przytoczony zapis w ocenie skarżących jest niezgodny z prawem budowlanym tj. z art. 3 pkt 2a oraz z § 2.1 pkt 27 Uchwały Nr [...].

Dodatkowo podkreślono, że przedmiotowa działka usytuowana jest na terenie oznaczonym w planie zagospodarowania przestrzennego symbolem 8.8 MN(U) - tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem usług. Zgodnie zaś z powyższymi przepisami na jednej działce budowlanej może być realizowany jeden budynek mieszkalny jednorodzinny bez funkcji usługowej, tj. zawierający do 2 lokali mieszkalnych lub budynek mieszkalny jednorodzinny z funkcją usługową, tj. zawierający 1 lokal mieszkalny i 1 lokal usługowy o powierzchni nie przekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Wyjaśniono, że w niniejszej sprawie D. R. złożył uwagę, wnosząc o "możliwość lokalizacji budynków 6 mieszkaniowych. Uwaga nie została uwzględniona przez Prezydenta [...]. Natomiast Rada [...], a wcześniej Komisja Ładu Przestrzennego przedmiotową uwagę uwzględniły, bez przeprowadzenia procedury określonej w art. 27 ustawy o p.z.p.. W ocenie skarżących tak daleko idącej zmiany nie można zakwalifikować jako oczywistej omyłki pisarskiej, a jako merytoryczną interwencję w MPZP, nie ulega bowiem wątpliwości, że zwiększenie wskaźnika z 4 na 6 jest istotną zmianą zasad zagospodarowania terenu i prowadzi do merytorycznej zmiany tekstu aktu prawnego. Wobec powyższego w budynku mieszkalnym określonym w zapisie § 116 pkt 3 ppkt 3 maksymalna ilość mieszkań powinna wynosić 2, a nie 6. Okoliczności faktyczne oraz prawne potwierdzają jednoznacznie, iż za budynek jednorodzinny można uznać jedynie budynek z dwoma lokalami mieszkalnymi lub jednym mieszkalnym i jednym usługowym.

W ocenie Skarżących w sprawie doszło więc do istotnego naruszenia zasad sporządzania planu. Treść przesłanej do opublikowania uchwały nie odpowiada treści uchwalonego aktu - Uchwały NR [...]. Na etapie wyłożenia do publicznego wglądu projekt planu w zakresie § 116 pkt 3 ppkt 3 brzmiał: "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...] 9 KD-Z, na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m2 lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 4 mieszkaniami". Ulica [...] na odcinku południowym została już bowiem ustalona w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], z którym plan miejscowy musi być zgodny, po śladzie ul. [...]. Z powyższego wynika, że ul. [...] została błędnie określona jako ul. [...]. Natomiast pierwotny zapis MPZP § 116 pkt 3 ppkt 2 został błędnie skorygowany w wyniku uwzględnienia uwag D. R. jako "omyłki pisarskiej dotyczącej zapisu 9 KD - Z".

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o odrzucenie skargi. W ocenie organu Skarżący pismem z dnia 12 sierpnia 2020 r. (wpływ 27 sierpnia 2020 r.) do Prezydenta [...] złożyli wniosek o dokonanie zmiany w skarżonej uchwale. Na to pismo Skarżący (na adres reprezentującego ich pełnomocnika) otrzymali odpowiedź pismem z dnia 30 września 2020 r. (doręczoną 12 października 2020 r.). Zdaniem organu skarga została złożona z uchybieniem art. 53 § 2 ppsa w brzmieniu sprzed nowelizacji ustawą z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw. W związku z tym, iż skarżony akt został podjęty przed 1 czerwca 2017 r., stosować należy do niego przepis, zgodnie z którym złożenie skargi winno poprzedzać wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a nadto skarga winna zostać złożona w terminie 60 dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa lub 30 dni od uzyskania odpowiedzi. Tym samym pisma złożonego przez Skarżących nie sposób traktować jako wezwania do usunięcia naruszenia prawa bowiem wezwany został Prezydent do zmiany planu a nie Rada do usunięcia naruszenia prawa. W takim przypadku skarga winna zostać odrzucona.

Zdaniem organu gdyby uznać, iż pismo Skarżących stanowi wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, organ podnosi, iż skarga winna być odrzucona z przyczyn podanych poniżej.

W myśl utrwalonego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, w przeciwieństwie do postępowania prowadzonego na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie, stroną w postępowaniu toczącym się na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone (wyrok NSA z dnia 1 marca 2005 r., sygn. akt OSK 1437/2004; wyrok z dnia 3 września 2004 r., sygn. akt OSK 476/04). Skarżący musi wykazać się zarówno indywidualnym interesem prawnym lub uprawnieniem, a także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi, nie w przyszłości, naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia.

W orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (por. np. wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt II SA/2637/02). Skarżący musi wskazać jego naruszenie polegające na istnieniu bezpośredniego związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a własną indywidualną i prawnie gwarantowaną sytuacją. Tymczasem, w ocenienie organu skarżący w żaden sposób nie wykazali posiadania interesu prawnego przede wszystkim w zakresie nieruchomości, w odniesieniu do której nie są ani właścicielem ani użytkownikiem wieczystym. W związku z powyższym interes prawny skarżących w odniesieniu do ich nieruchomości nie został naruszony a skarżący wnoszą o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w odniesieniu do ustaleń, które dotyczą działki sąsiedniej.

W obowiązującym miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego Zachodniego [...] w rejonie ul. [...] "dopuszcza się w pasie 38 m od ul. [...] 9 KD-Z, na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m2, lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami". Przedmiotowy 38 metrowy pas od ulicy [...] kończy się na wschodniej granicy dz. ew. nr [...] z obrębu [...] i nie wchodzi w pas nieruchomości o adresie [...] od nr [...].

W niniejszym stanie faktycznym Skarżący dążą do wyeliminowania z porządku prawnego zapisów planu, które nie odnoszą się do ich nieruchomości. Powoływanie się na naruszenie prawa interesu prawnego skarżących na skutek wadliwej w ocenie skarżących uchwały nie może zostać uwzględnione. Należy wskazać, iż ustalenia planu odnoszące się do nieruchomości Skarżących, zdaniem Organu w żaden sposób nie pogarszają możliwości zagospodarowania ich działek.

Skarżący podnoszą, iż "w procesie uchwalania planu lub/i nabywając nieruchomość po uchwaleniu planu byli przekonani, iż zgodnie z Uchwałą tereny sąsiadujące z jego nieruchomością będą przeznaczone w całości pod zabudowę jednorodzinną, zgodnie z oznaczeniem zawartym w § 116 uchwały dla terenu MN (U) - ustala się zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem usług." I tu należy podnieść, iż właściwą drogą do ustalenia charakteru budownictwa dopuszczalnego na ww. terenie jest analiza postanowień tak części opisowej (ogólnej i szczegółowej), jak i graficznej planu. Artykuł 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mówi: "Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną (...)", które należy czytać łącznie. Ustalenia dla każdej jednostki terenowej oznaczonej na załączniku graficznych do planu mają swoje odzwierciedlenie w uchwale. Nie można sugerować się jedynie symbolem określonym na rysunku i niewątpliwie to tekst uchwały jest nadrzędny ponieważ zawiera precyzyjne nakazy, zakazy dopuszczenia.

W trakcie prowadzenia procedury planistycznej, na etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu, każdy zainteresowany miał prawo zapoznać się z ustaleniami planu i zgłaszać do niego uwagi. W tym miejscu należy podkreślić, że projekt planu z etapu wyłożenia również dopuszczał możliwość lokalizowania w 38 m pasie od ul. [...] zabudowy z większą ilością mieszkań a wśród zgłoszonych uwag nie było żadnych postulatów, w których kwestionowano by ww. ustalenia.

Różnica między wyłożonym projektem planu a planem uchwalonym polega jedynie na tym, że na wyłożeniu było dopuszczenie "(...) w pasie 38 m od ul. [...] 9 KD-Z, na każdej działce budowlanej nie mniejszej niż 800 m2, lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 4 mieszkaniami" natomiast Radni [...] uwzględnili negatywnie rozpatrzoną przez Prezydenta [...] uwagę dotyczącej zwiększenia ilości mieszkań z 4 do 6, dlatego też ostateczny kształt przedmiotowego zapisu brzmi: "(...) ustala się lokalizację budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami".

Organ wyjaśnił również, dlaczego założenia planu dopuszczają zabudowę wielorodzinną w postaci budynków do 6 lokali mieszkalnych. Na etapie zbierania wniosków Burmistrz Dzielnicy [...] wnosił o wyznaczenie w przedmiotowym planie miejscowym ul. [...], "(...) jako drogi klasy zbiorczej przewidywanej do zaliczenia do kategorii dróg powiatowych o szczególnym znaczeniu odbarczającym polegającym na przejęciu części ruchu ul. [...]. W rejonie ul. [...] szerokość projektowanej ul. [...] w liniach rozgraniczających zatwierdzonych przez BPRW wynosi 28m. Należy dążyć do utrzymania takiej szerokości projektowanej ul. [...] na całej długości na obszarze dzielnicy [...] to jest od ul. [...] do granicy dzielnicy." W związku z powyższym w przedmiotowym planie miejscowym projektanci zaproponowali przebieg ul. [...] od ul. [...] aż do południowej granicy planu o szerokości w liniach rozgraniczających (na wysokości działek skarżących) 30 m, natomiast dopuszczona zabudowa mieszkaniowa w postaci budynków do 6 lokali mieszkalnych miała stanowić bufor pomiędzy projektowaną ulicą zbiorczą [...] a domkami jednorodzinnymi, które znajdują się tuż za działką [...]. Małe budynki do 6 lokali mieszkalnych miały stanowić zabudowę pośrednią pomiędzy drogą a zabudową jednorodzinną stanowiącą architektoniczny i urbanistyczny łącznik obu charakterów zabudowy. Wskazać należy, że ewentualna przyszła zabudowa mieszkaniowa do 6 lokali mieszkalnych ma stanowić zabudowę ekstensywną, której gabaryty muszą w pełni uwzględniać ustalenia określone w § 16 tj. minimalna powierzchnia biologicznie czynna musi być na poziomie 50%, wskaźnik intensywności nie może przekroczyć wskaźnika 1,0 a wysokość zabudowy nie może być wyższa nić 12m. W związku z powyższym ewentualne przyszłe inwestycje zlokalizowane na działce sąsiedniej niż skarżących nie można uznać za sprzeczne z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ponieważ przy zachowaniu wskaźników zabudowy określonych w planie dla danego terenu zostanie zachowany charakter zabudowy dla przedmiotowej jednostki urbanistycznej.

Reasumując organ wskazał, że nie godzi się ze stwierdzeniem mówiącym o wewnętrznej sprzeczności ustaleń planu miejscowego, bowiem sprzeczność taka zachodziłaby tylko wówczas, gdy treść planu wyraźnie i jednoznacznie wykluczałaby możliwość realizowania niewielkich budynków wielorodzinnych tj. gdy plan zawierałby wyraźny nakaz lub zakaz uniemożliwiający realizację określonych inwestycji. Natomiast w tym przypadku plan zarówno w trakcie prowadzenia procedury planistycznej jak i po jego uchwaleniu umożliwiał wprowadzenia małogabarytowej zabudowy do 6 lokali mieszkalnych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, że zgodnie z art. 53 § 1, § 2 i § 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. zm. - dalej zwanej p.p.s.a.) skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a; jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4, wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności. Sąd, po wniesieniu skargi, może uznać, że uchybienie tego terminu nastąpiło bez winy skarżącego i rozpoznać skargę; w przypadku innych aktów, jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi i nie stanowi inaczej, skargę można wnieść w każdym czasie.

Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935) przepisy art. 52 i art. 53 ustawy zmienianej w art. 9 (p.p.s.a.), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, stosuje się do aktów i czynności organów administracji publicznej dokonanych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy. Wobec powyższego do aktów i czynności organów administracji publicznej, podjętych przed dniem 1 czerwca 2017 r., zastosowanie znajdują przepisy art. 53 p.p.s.a. w brzmieniu sprzed tej daty. W niniejszej sprawie do skargi zastosowanie będzie miał zatem stan prawny sprzed 1 czerwca 2017 r. Skargą objęta jest bowiem uchwała Rady [...] z [...] września 2010r. Zgodnie z art. 53 § 2 p.p.s.a. w brzmieniu przed 1 czerwca 2017 r., w przypadkach, o których mowa w art. 52 § 3 i 4 p.p.s.a., skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie - w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia przez stronę wezwania do organu.

Zgodnie zaś z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017r. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Z powołanej regulacji wynika, że warunkiem skutecznego wniesienia skargi na uchwałę rady gminy jest uprzednie wystosowanie do organu wezwania.

W niniejszej sprawie Sąd uznał, że skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa z 12 sierpnia 2020r., które wpłynęło do organu 28 sierpnia 2020r. Wbrew twierdzeniom organu treść w/w pisma nie budzi wątpliwości, co do tego, że należało je uznać za wezwanie. (skarżący domagali się bowiem cyt. "usunięcia niezgodności z prawem".). Oznacza to, że skarżący wnieśli skargę zgodnie z art. 53 § 2 p.p.s.a. (skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania o usunięcie naruszenia prawa). Skarga na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy jest wniesiona po otrzymaniu odpowiedzi na wezwanie tj. z zachowaniem ustawowego terminu.

W ocenie Sądu skarga jest również dopuszczalna w kontekście spełnienia kryteriów określonych w powołanym art. 101 ust. 1 u.s.g..

Zaskarżona uchwała Rady [...] z [...] września 2010r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Zachodniego [...] w rejonie ulicy [...], jest aktem prawa miejscowego, co wynika wprost z art. 87 ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 14 ust. 8 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (jt. Dz. U. 2018, poz. 1945 z póżn. Zm. - dalej: u.p.z.p.), i co w konsekwencji przesądza, iż stanowi akt z zakresu administracji publicznej.

Uchwała ta w ocenie Sądu dotyczy także interesu prawnego skarżących, jak również w zakresie wskazanym w skardze go narusza. Skarżący wywodzą swój interes prawny z faktu przysługiwania im prawa własności/ współwłasności do działek z zabudową jednorodzinną, które graniczą z terenem – pasem 38 m od ul. [...] 9 KD-Z, dla którego przewidziano możliwość lokalizacji na poszczególnych działkach nie mniejszych niż 800 m 2 lokalizację jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami (§116 pkt 3 ppkt 3 Uchwały), na które będzie oddziaływał sposób zagospodarowania tych działek w szczególności w zakresie emisji hałasu, spalin, oraz wzmożonego ruchu gromadzenia odpadów stałych.

Wskazać zatem należy, że w orzecznictwie i doktrynie eksponuje się przede wszystkim bezpośredniość, konkretność i realny charakter interesu prawnego strony kształtowanego aktem stosowania prawa materialnego (wyrok NSA z dnia 18 września 2003 r., sygn. akt li SA 2637/02, Lex nr 80699). O naruszeniu interesu prawnego można mówić wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego lub procesowego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący.

Podmiot wykazać zatem powinien, że interes ten znajduje ochronę w obiektywnie pojmowanym porządku prawnym. Interes prawny, o którym stanowi art. 101 ust. 1 u.s.g., to interes chroniony prawem. Dla jego wykazania wskazać należy zatem normę prawa materialnego lub procesowego, z których wynikają określone indywidualne prawa lub obowiązki tego podmiotu. Wobec powyższego, stwierdzić należy, że o skuteczności skargi przesądza wykazanie przez podmiot, który wniósł tą skargę naruszenia przez zaskarżoną uchwałę jego interesu prawnego lub uprawnienia.

Skarżący interes do zaskarżenia ww. Planu wywodzą z prawa własności ("praw właścicielskich"). Jak wskazano bowiem w skardze obecnie część terenu objętego planem jest wykorzystywana pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną, tak jak działki skarżących. Jednak dla terenu opisanego w § 116 pkt. 3 ppkt 3 Plan przewiduje zmianę przeznaczenia tych terenów przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z dopuszczeniem usług, pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną z 6 lokalami (czyli zabudowę wielorodzinną), co pogorszy sposób korzystania z zabudowy mieszkaniowej skarżących, negatywnie wpłynie na otoczenie nieruchomości. W szczególności wskazano na uprawnienia skarżących wynikające z ochrony przez uciążliwymi immisjami w tym przed hałasem.

Należy zatem ponownie zauważyć, że przepis art. 101 u.s.g. przyznaje legitymację skargową podmiotowi, którego interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone wskazanymi aktami. Zatem nie chodzi tutaj jedynie o oddziaływanie na interes prawny (uprawnienie), ale o stan dalej idący, polegający na takim oddziaływaniu, które powoduje jego naruszenie. Można założyć, że zachodzą tego rodzaju sytuacje, kiedy uchwała (zarządzenie) organu gminy oddziałuje na interes prawny (uprawnienie) określonego podmiotu, jednak interesu tego nie narusza.

Owo naruszenie interesu, jak i sam interes prawny, będzie jednak podlegało badaniu w trakcie postępowania sądowego. Wstępna ocena dokonana w tym zakresie nie upoważniała bowiem Sądu do odrzucenia skargi. Stąd Sąd w niniejszej sprawie, gdzie skarżący powołały się na swoje prawo własności oraz uciążliwości związane z planowaną funkcją, nie znalazł podstaw do jej odrzucenia.

Przechodząc do badania podnoszonych w skardze zarzutów należy zauważyć, że do zadań własnych gminy należy kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w szczególności poprzez uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego (art. 3 ust. 1 u.p.z.p.). Powołana regulacja potwierdza samodzielność gminy w zakresie władczego przeznaczania i określania warunków zagospodarowania terenów (władztwo planistyczne gminy). Jednakże gmina nie ma absolutnej władzy w określaniu przeznaczenia terenów i ich warunków zagospodarowania. Granice władztwa planistycznego gminy wyznaczają ograniczenia określone w ustawach, w tym w przepisach ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w szczególności dotyczące zasad sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

W ocenie zatem Sądu, wbrew stanowisku organu słusznie skarżący wskazali na niezgodność § 116 pkt. 3 ppkt 3 uchwały z przepisami prawa powszechnie obowiązującego tj. przepisów prawa budowlanego, jak również z unormowaniami zawartymi w samym planie . W pierwszej kolejności należy wskazać, że zgodnie z §2 pkt 27 uchwały pod pojęciem terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej z dopuszczeniem usług (MN (U) – należy rozumieć tereny, na których w ramach jednej inwestycji, na jednej działce budowlanej może być realizowany jeden budynek mieszkalny jednorodzinny bez funkcji usługowej, tj. zawierający do 2 lokali mieszkalnych (przy czym możliwe jest usytuowanie go jako wolnostojącego, bliźniaczego lub szeregowego, zgodnie z ustaleniami szczegółowymi dla poszczególnych terenów) lub budynek mieszkalny jednorodzinny z funkcją usługową, tj. zawierający 1 lokal mieszkalny i 1 lokal usługowy o powierzchni nie przekraczającej 30 % powierzchni całkowitej budynku. Powyższa definicja odpowiada definicji budynku mieszkalnego jednorodzinnego wynikającej z art. 3 pkt. 2a ustawy z 7 lipca 1994r. Prawo budowlane, zgodnie z którym pod pojęciem budynku mieszkalnym jednorodzinnym - należy rozumieć budynek wolno stojący albo budynek w zabudowie bliźniaczej, szeregowej lub grupowej, służący zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, stanowiący konstrukcyjnie samodzielną całość, w którym dopuszcza się wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Oznacza to, że zgodnie z przepisami ustawy -Prawo budowlane, jak i samej zaskarżonej uchwały (która co należy mieć na uwadze nie może jako akt prawa miejscowego wprowadzać regulacje niezgodnie z przepisami ustawowymi), w przypadku zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej (budynku mieszkalnego jednorodzinnego), dopuszczalne jest wydzielenie nie więcej niż dwóch lokali mieszkalnych albo jednego lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego o powierzchni całkowitej nieprzekraczającej 30% powierzchni całkowitej budynku.

Tym samym dopuszczenie w planie dla terenu 8.8. MN (U), czyli dla zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, możliwości lokalizacji jednego budynku mieszkalnego z maksymalnie 6 mieszkaniami- stosownie do § 116 pkt 3 ppkt 3 uchwały, jest niezgodne z prawem (wskazanymi powyżej przepisami). Jest to bowiem, co przyznał sam organ w odpowiedzi na skargę, zabudowa wielorodzinna, która na tym obszarze planu – nie została dopuszczona.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a, orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 w/w ustawy.