Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Siwek, , Sędzia WSA Marta Kołtun-Kulik, Sędzia WSA Monika Kramek (spr.), , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 25 marca 2021 r. sprawy ze skargi S a.s. na decyzję Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia [...] sierpnia 2020 r., znak: [...] w przedmiocie stwierdzenia naruszenia przez przewoźnika lotniczego przepisów rozporządzenia oddala skargę

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego (dalej: Prezes ULC, organ) decyzją z dnia [...] sierpnia 2020 r. znak [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. oraz art. 205a ust. 1 i art. 205b ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2018 r. poz. 1183 ze zm.) w zw. z art. 5, art. 6, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 14 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie nr 295/91/We (Dz.Urz. UE L 46 z 17 lutego 2004 r. – dalej: rozporządzenie nr 261/2004), po rozpoznaniu wniosku przewoźnika lotniczego [...] (poprzednio [...] a.s.) z siedzibą w [...] – utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] września 2018 r. nr [...] stwierdzającą naruszenie przepisów ww. rozporządzenia.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że D K i K P byli pasażerami lotu z dnia [...]września 2015 r. na trasie [...]-[...]o oznaczeniu kodowym [...]. Start skarżonego rejsu był planowany na godzinę 15:05 czasu lokalnego, natomiast lądowanie na lotnisku w [...]na godzinę 19:15 czasu lokalnego, opóźnienie wynosiło zatem ponad trzy godziny. Przewoźnikiem obsługującym powyższy rejs była spółka [...]a.s. z siedzibą w [...].

Mierzona metodą trasy po ortodromie odległość pomiędzy lotniskiem w [...]a lotniskiem w [...]wynosi 2.635 km.

W związku z powyższym zdarzeniem skarżący wnieśli do przewoźnika lotniczego [...]a.s. reklamację, na którą ten odpowiedział, wyjaśniając, że stosownie do art. 778 K.c. sprawa jest przedawniona. W piśmie z dnia [...]stycznia 2018 r. przewoźnik lotniczy przesłał wyjaśnienia, w których podtrzymał powyższe stanowisko wskazując, że roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu.

Po rozpatrzeniu sprawy, Prezes ULC decyzją z dnia [...] września 2018 r., stwierdził naruszenie przez przewoźnika lotniczego postanowień rozporządzenia poprzez zaniechanie obowiązku wypłaty na rzecz skarżących zryczałtowanego odszkodowania, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004; ustalił 14 – dniowy obowiązek usunięcia ww. naruszenia oraz nałożył na przewoźnika karę pieniężną w łącznej wysokości 2000 zł.

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy przewoźnik lotniczy ponownie podniósł kwestie przedawnienia roszczeń po stronie pasażerów, gdyż w jego opinii termin na ich dochodzenie wynosi 1 rok na podstawie art. 778 K.c.

Utrzymując w mocy własną decyzję z dnia [...]września 2018 r., organ wyjaśnił, że mimo wezwania, przewoźnik do dnia wydania niniejszej decyzji nie przedłożył do akt sprawy żadnych wyjaśnień i dowodów wskazujących na wystąpienie okoliczności nadzwyczajnych zwalniających go z odpowiedzialności odszkodowawczej wynikającej z art. 7 rozporządzenia nr 261/2004. W związku z tym organ uznał, że takie okoliczności w sprawie nie zaistniały. Jednocześnie stwierdził, że odszkodowanie nie zostało wypłacone, zatem doszło do naruszenia art. 7 ww. rozporządzenia.

Odnosząc się do zarzutu przedawnienia roszczenia skarżących pasażerów Prezes ULC wskazał, że stosownie do art. 205b ust. 1 Prawa lotniczego w razie złożenia przez pasażera skargi, Prezes Urzędu stwierdza, w drodze decyzji administracyjnej brak naruszenia prawa przez przewoźnika lotniczego albo naruszenie prawa, określając zakres nieprawidłowości, ustalając termin do usunięcia nieprawidłowości oraz nakładając na przewoźnika lotniczego karę pieniężną. Na gruncie prawa administracyjnego o przedawnieniu roszczenia można mówić wówczas, gdy przepis prawa wyraźnie tak stanowi. Odwołując się do wyroku NSA z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. akt I OSK 1588/07 organ wyjaśnił, że brak wyraźnej regulacji w przepisach administracyjnego prawa materialnego co do przedawnienia roszczeń w omawianym zakresie nie uzasadnia stosowania przepisów kodeksu cywilnego do zaistnienia tych skutków. Nie można domniemywać utraty prawa, posiłkując się uregulowaniami innych dziedzin prawa. Skoro zaś ani rozporządzenie, ani przepisy ustawy Prawo lotnicze nie przewidują, że pasażer może wnieść stosowną skargę jedynie w określonym czasie, brak jest podstaw, aby uznać podniesienie, przez przewoźnika lotniczego, zarzutu przedawnienia za skuteczne.

Powyższe stanowisko zdaniem Prezesa ULC zostało podzielone przez Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 17 marca 2017 r. sygn. akt II CZP 111/16, w którym stwierdzono, że "Roszczenie o odszkodowanie przewidziane w art. 7 rozporządzenia (WE) nr 261/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów, uchylającego rozporządzenie (EWG) nr 295/91, przedawnia się w terminie rocznym na podstawie art. 778 k.c." Organ podkreślił przy tym, że istnieje odmienny zakres w charakterze postępowań przed Prezesem Urzędu i przed sądem powszechnym. Ten pierwszy stwierdza naruszenie prawa i nakłada karę administracyjną, natomiast sąd cywilny orzeka o roszczeniu pieniężnym (tak w wyrokach NSA z 2 czerwca 2016 r. sygn. akt I OSK 155/16 oraz z 2 sierpnia 2016 r. sygn. akt I OSK 2714/15).

Zdaniem organu rozstrzyganie spraw w drodze decyzji administracyjnej wyklucza domniemanie dopuszczalności przyjmowania za podstawę jej wydania przepisów Kodeksu cywilnego, które - zgodnie z jego art. 1 - regulują stosunki cywilnoprawne między osobami fizycznymi i osobami prawnymi. Stosowanie przepisów Kodeksu cywilnego do spraw rozstrzyganych w trybie administracyjnym jest możliwe, jeżeli wynika to z jednoznacznego odesłania do ich stosowania. Natomiast przepisy rozporządzenia nr 261/2004/WE nie zawierają odesłania do odpowiedniego stosowania przepisów prawa prywatnego w sprawach unormowanych w art. 7 i art. 16 ust. 2 tego rozporządzenia. Również przepisy ustawy - Prawo lotnicze nie zawierają takiego odesłania do stosowania przepisów Kodeksu cywilnego w sprawach unormowanych w art. 205a i art. 205b tej ustawy. Jedynie w art. 205b ust. 6 ustawy - Prawo lotnicze wskazano, że do egzekucji należności stwierdzonych w decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego.

Organ podkreślił, że ustawodawca wyraźnie zatem wskazał, w jakim zakresie stosuje się przepisy K.p.c. do wydanej przez organ decyzji administracyjnej, wyłączając tym samym domniemanie stosowania wobec tej decyzji przepisów o egzekucji w postępowaniu administracyjnym. Odesłanie zaś do stosowania przepisów K.p.c. w zakresie egzekucji należności ustalonych od przewoźnika lotniczego w decyzji wydanej przez Prezesa ULC na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo lotnicze nie obejmuje stosowania przepisów K.c. Podnoszona zatem w skardze okoliczność zaistnienia przedawnienia świadczenia odszkodowawczego nie jest unormowana w przepisach K.p.c. ale w przepisach K.c.

Zdaniem Prezesa ULC wbrew stanowisku przewoźnika, nie ma podstaw prawnych do uznania, aby przy rozstrzyganiu sprawy w drodze decyzji administracyjnej na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 2 Prawa lotniczego organ miał przyjmować m.in. przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące przedawnienia roszczeń.

Skargę na powyższą decyzję złożył [...] a.s. zarzucając naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego tj.:

- art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 261/2004 w zw. z art. 205a ust. 1 oraz 205b ust. 1 Prawa lotniczego w brzmieniu sprzed 22 sierpnia 2019 r. poprzez nieprawidłową wykładnią tychże przepisów i w konsekwencji wadliwe ich zastosowanie, polegające na uznaniu, że roszczenie o zapłatę na rzecz pasażera odszkodowania za opóźnienie lotu stanowi uprawnienie administacyjnoprawne i jako takie nie podlega regulacjom prawa cywilnego, pomimo tego że roszczenie o zapłatę odszkodowania ma charakter cywilnoprawny i jedynie w drodze regulacji szczególnej zostało przekazane do fakultatywnego rozpoznania przez organ administracji,

- art. 205b § 1 pkt b) Prawa lotniczego w brzmieniu sprzed dnia 22 sierpnia 2019 r. w zw. z art. 209b tej ustawy w zw. z art. 778 K.c, poprzez ich wadliwą wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe zastosowanie, polegające na nieprawidłowym uznaniu, że niewykonaniem obowiązku z art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) 261/2004 jest odmowa zapłaty odszkodowania za opóźnienie lotu, w przypadku w którym roszczenie to uległo już przedawnieniu,

2. przepisów postępowania, tj. art. 6 k.p.a. w zw. z art. 205 ust. 1 poprzez uchylenie sią od zastosowania przepisów prawa powszechnie obowiązującego tj. art. 778 K.c. oraz art. 205 ust. 1 Prawa lotniczego i w konsekwencji wadliwe uznanie, że przewoźnik naruszył przepis art. 7 ust. 1 lit. b) ww. rozporządzenia poprzez odmowę zapłaty przedawnionego roszczenia o zapłatę odszkodowania za opóźnienie lotu.

W oparciu o podniesione zarzutu skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wbrew stanowisku Prezesa ULC roszczenie o zapłatę odszkodowania za opóźnienie lotu ma charakter cywilnoprawny. Przekazanie sprawy do rozpoznania ULC nie zmienia charakteru tego roszczenia. Możliwe jest bowiem - na podstawie art. 2 § 3 K.p.c. - przekazanie sprawy cywilnej (tj. dotyczącej roszczenia cywilnoprawnego) do rozpoznania innemu organowi, w tym organowi administracji publicznej. Takie przekazanie nie powoduje utraty przez roszczenie charakteru cywilnoprawnego. Postępowanie ze skargi pasażera stanowi zaś jedynie odrębny - ale nie wyłączny i jedynie pomocniczy - tryb dochodzenia należności od przewoźnika. Wprowadzenie przez ustawodawcę takiego trybu nie zmienia charakteru roszczenia na inny niż cywilny.

Skarżący podniósł, że w uchwale z dnia 7 lutego 2014 r., LEX nr III CZP 113/13 Sąd Najwyższy wskazuje wprost, że droga sądowa w sprawach o zapłatę odszkodowania za opóźnienie lotu ma charakter przemienny. Uznanie przemiennego charakteru drogi sądowej oznacza, że roszczenie o zapłatę odszkodowania za opóźnienie lotu ma charakter cywilnoprawny, a Prezes ULC sprawy takie - w wyniku złożenia skargi - rozpoznaje jedynie w oparciu o przepis szczególny w rozumieniu art. 2 § 3 K.p.c. W ocenie skarżącego skoro w zakresie roszczeń odszkodowawczych przewidzianych w przepisach rozporządzenia nr 261/2004 przewóz lotniczy nie jest uregulowany, ani w ustawie Prawo lotnicze, ani w wiążących Polskę umowach międzynarodowych, zastosowanie znajdzie art. 778 k.c., zgodnie z którym roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu. Do takiego samego wniosku doszedł Sąd Najwyższy, wydając w dniu 17 marca 2017 r. wyrok w sprawie o sygn. III CZP 111/16.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej o oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, bowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił m.in. art. 205a ust. 1 Prawa lotniczego, który nakłada na Prezesa ULC obowiązek kontrolowania przestrzegania przepisów m.in. rozporządzenia nr 261/2004/WE ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.

Zgodnie z art. 205b ust. 1 ww. ustawy, w razie złożenia skargi, o której mowa w przytoczonym przepisie, Prezes Urzędu stwierdza, w drodze decyzji administracyjnej brak naruszenia prawa przez przewoźnika lotniczego albo naruszenie prawa przez przewoźnika lotniczego, określając zakres nieprawidłowości oraz nakładając karę wymienioną w art. 209b ust. 1, zaś w razie stwierdzenia naruszenia przepisu art. 7, art. 8 ust. 1 lit. a lub art. 10 ust. 2 rozporządzenia określa również obowiązek i termin jego usunięcia. Stosownie zaś do art. 209b ust. 1 Prawa lotniczego, kto działa z naruszeniem obowiązków lub warunków wynikających z przepisów rozporządzeń, o których mowa w art. 205a ust. 1, lub nie wykonuje albo nienależycie wykonuje zobowiązania wynikające z przepisów tych rozporządzeń, podlega karze pieniężnej w wysokości określonej w załączniku nr 2 do ustawy.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit. c) rozporządzenia, w przypadku odwołania lotu, pasażerowie (...) mają prawo do odszkodowania od obsługującego przewoźnika lotniczego, a zgodnie z art. 7, chyba że: - zostali poinformowani o odwołaniu co najmniej dwa tygodnie przed planowym czasem odlotu; lub zostali poinformowani o odwołaniu w okresie od dwóch tygodni do siedmiu dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot najpóźniej dwie godziny przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej cztery godziny po planowym czasie przylotu; lub - zostali poinformowani o odwołaniu w okresie krótszym niż siedem dni przed planowym czasem odlotu i zaoferowano im zmianę planu podróży, umożliwiającą im wylot nie więcej niż godzinę przed planowym czasem odlotu i dotarcie do ich miejsca docelowego najwyżej dwie godziny po planowym czasie przylotu.

Wobec obowiązującej organy krajowe wykładni art. 5, art. 6 i art. 7 rozporządzenia nr 261/2004/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 lutego 2004 r. w wyrokach z 19 listopada 2009 r. w sprawach połączonych C-402/07 i C-432/07 Sturgeon i inni oraz z 23 października 2012 r. w sprawach połączonych C-581/10 i C-629/10 Nelson Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że ww. przepisy należy interpretować tak, że do odszkodowania pasażerów opóźnionych lotów można traktować jak pasażerów odwołanych lotów, oraz że mogą oni powoływać się na prawo do odszkodowania z art. 7 tego rozporządzenia, jeżeli z powodu tych lotów poniosą stratę czasu wynoszącą co najmniej trzy godziny, czyli jeżeli przybędą do ich miejsca docelowego co najmniej trzy godziny po pierwotnie przewidzianej przez przewoźnika lotniczego godzinie przylotu. Zgodnie z art. 5 ust. 3 rozporządzenia przewoźnik lotniczy nie jest jednak zobowiązany do wypłaty rekompensaty przewidzianej w art. 7, jeżeli może dowieść, że odwołanie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć, pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Ciężar dowodu tego, czy i kiedy pasażerowie zostali poinformowani o odwołaniu lotu, spoczywa na obsługującym przewoźniku lotniczym (art. 5 ust. 4 rozporządzenia). Przepis ten jest zharmonizowany z motywem 14 rozporządzenia, w którym prawodawca unijny postanowił (...), że zobowiązania przewoźników lotniczych powinny być ograniczone lub ich odpowiedzialność wyłączona w przypadku, gdy zdarzenie jest spowodowane zaistnieniem nadzwyczajnych okoliczności, których nie można było uniknąć, pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków. Okoliczności te mogą w szczególności zaistnieć w przypadku destabilizacji politycznej, warunków meteorologicznych uniemożliwiających dany lot, zagrożenia bezpieczeństwa, nieoczekiwanych wad mogących wpłynąć na bezpieczeństwo lotu oraz strajków mających wpływ na działalność przewoźnika.

Dokonując wykładni art. 5 rozporządzenia Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił, że opóźnienie nie rodzi prawa do odszkodowania, jeżeli przewoźnik lotniczy dowiedzie, że odwołanie lub duże opóźnienie lotu jest spowodowane nadzwyczajnymi okolicznościami, których nie można było uniknąć, pomimo podjęcia wszelkich racjonalnych środków, to jest okoliczności, które pozostają poza zakresem skutecznej kontroli przewoźnika lotniczego (pkt 2 wyroku w sprawach połączonych C-402/07 i C-432/07 Sturgeon i in.).

Odnośnie problemów technicznych wyłączających odpowiedzialność przewodnika za naruszenie art. 5 rozporządzenia, z orzecznictwa TS wynika, że można do nich zaliczyć nieoczekiwane wady mogące wpłynąć na bezpieczeństwo lotu. Jednak okoliczności związane z wystąpieniem takich problemów mogą zostać uznane za "nadzwyczajne" tylko wówczas, gdy odnoszą się do zdarzeń, które - na wzór okoliczności wymienionych w motywie 14 rozporządzenia - nie obejmują normalnego wykonywania działalności danego przewoźnika lotniczego i nie pozwalają na skuteczne nad nim panowanie, ze względu na jego charakter lub źródło (zob. wyrok Wallentin-Hermann, C-549/07, pkt 23). Funkcjonowanie statku powietrznego nieuchronnie wiąże się z występowaniem problemów technicznych, przewoźnicy lotniczy są stale narażeni - w ramach prowadzonej działalności - na takie problemy. W tym względzie problemy techniczne wykryte podczas przeglądu statków powietrznych lub z powodu braku takiego przeglądu nie mogą stanowić, jako takie, "nadzwyczajnych okoliczności", o których mowa w art. 5 ust. 3 rozporządzenia nr 261/2004 (pkt 3 wyroku w sprawie Sturgeon i in., podobnie wyrok w sprawie Wallentin-Hermann, C-549/07, pkt 24, 25). Taka sytuacja ma miejsce w szczególności w przypadku ujawnienia przez producenta maszyn stanowiących flotę danego przewoźnika lotniczego lub przez właściwy organ, że maszyny te, będące już w użyciu, zawierają ukrytą wadę produkcyjną zagrażającą bezpieczeństwu lotów. Podobnie byłoby w odniesieniu do uszkodzeń statków powietrznych w wyniku aktów terroryzmu lub sabotażu (zob. wyrok w sprawie Wallentin-Hermann, C-549/07, pkt 26).

Nałożony na państwa członkowskie obowiązek zapewnienia pełnej skuteczności prawa unijnego, czego gwarantem jest jednolita wykładnia tego prawa, wymaga od organów krajowych zastosowania wykładni przepisów prawa unijnego dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości.

W rozpoznawanej sprawie źródło naruszenia prawa przez przewoźnika stanowiło opóźnienie lotu o oznaczeniu kodowym [...] relacji [...] – [...] , który odbył się [...] września 2015 r. Skarżący wezwany do złożenia wyjaśnień (pismo z 8 stycznia 2018 r.) nie wskazał przyczyn zwalniających z odpowiedzialności za naruszenie przepisów rozporządzenia, podnosząc w odpowiedzi z 31 stycznia 2018 r. wyłącznie zarzut przedawnienia przedmiotowego roszczenia, powołując wyrok Sądu Najwyższego z 17 marca 2017r. sygn. akt III CZP 111/16 i wskazując, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 778 K.c. zgodnie z którym roszczenia z umowy przewozu osób przedawniają się z upływem roku od dnia wykonania przewozu.

Zdaniem Sądu, nie może być kwestionowane - w ustalonym w tej sprawie i nie podważonym przez przewoźnika lotniczego stanie faktycznym - że powyższy lot odbył się z opóźnieniem wynoszącym ponad 3 godziny. Przewoźnik lotniczy zobowiązany był zatem do wypłaty na rzecz dwojga pasażerów - D K i K P odszkodowania w łącznej wysokości 800 Euro stosownie do art. 7 ust. 1 lit. b) rozporządzenia nr 261/2004, skoro nie wykazał, że nastąpiły okoliczności zwalniające z tego obowiązku.

W konsekwencji prawidłowo również organ nałożył na przewoźnika lotniczego karę pieniężną w łącznej wysokości 2000 zł w stosunku do dwojga pasażerów, o której mowa w art. 209 b ust. 1 Prawo lotnicze w zw. z pkt 1.5 załącznika nr. 2 do tej ustawy.

Powyższe okoliczności w ogóle nie były kwestionowane przez skarżącego, który wyłącznie zarzucał w skardze przedawnienie powyższego roszczenia.

Stanowiska skarżącego przewoźnika Sąd nie podziela.

Najogólniej rzecz ujmując skutkiem materialnym przedawnienia jest utrata (lub ograniczenie) przez wierzyciela możliwości dochodzenia przysługującego mu względem dłużnika roszczenia majątkowego, a zatem żądania od dłużnika zachowania się w określony sposób i połączonego z nim prawa skutecznego zwrócenia się do organu państwowego (sądu) o zastosowanie przymusu w przypadku odmowy dłużnika.

W prawie administracyjnym obowiązuje jednak zasada, zgodnie z którą o przedawnieniu roszczeń, można mówić tylko wtedy, gdy konkretny przepis wyraźnie o tym stanowi. Wszelkie obowiązki, nałożone decyzją administracyjną, podlegają zatem wykonaniu niezależnie od upływu czasu. Tym samym, jeżeli ustawodawca nie przewidział wyraźnej podstawy w przepisach materialnego prawa administracyjnego dotyczącej przedawnienia roszczeń - a takiej nie zawiera, ani Prawo lotnicze, ani cytowane rozporządzenie nr 261/2004/WE, co przyznaje sam skarżący - to nie można stosować tej instytucji w sprawach mających za przedmiot obowiązek wypłaty odszkodowania za opóźnienie lotu.

W przywołanych wyżej regulacjach prawnych brak również przepisów prawa administracyjnego odsyłających do odpowiedniego stosowania przepisów zawartych w innych gałęziach prawa, a zatem i norm Kodeksu cywilnego. Jedynie, co słusznie zauważa organ, w art. 205b ust. 6 Prawo lotnicze ustawodawca wyraźnie wskazał, że do egzekucji należności stwierdzonych w decyzji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, wyłączając wprost domniemanie stosowania wobec tej decyzji przepisów o egzekucji w postępowaniu administracyjnym.

Odesłanie do stosowania przepisów Kodeksu postępowania cywilnego w zakresie egzekucji należności ustalonych od przewoźnika lotniczego w decyzji wydanej na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 2 Prawo lotnicze nie obejmuje stosowania przepisów Kodeksu cywilnego. Niedopuszczalne jest zatem domniemanie stosowania przepisów Kodeksu cywilnego przy wydawaniu decyzji o charakterze administracyjnoprawnym Tym samym, pomimo, że przedmiotem rozstrzygnięcia administracyjnego w niniejszej sprawie jest należność pieniężna pomiędzy przewoźnikiem lotniczym, a pasażerami, to ustawowe określenie drogi administracyjnej do jej ustalenia sprawia, że ustalenie to następuje w ramach stosunku administracyjnoprawnego – a nie cywilnoprawnego - w którym organ rozstrzyga o wynikających z ustawy obowiązkach przewoźnika lotniczego będącego jedną ze stron tego stosunku prawnego.

Innymi słowy, brak odesłania w ustawie - Prawo lotnicze do stosowania przepisów Kodeksu cywilnego przy wydawaniu decyzji na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 2 Prawo lotnicze oznacza brak podstaw do zastosowania w sprawie przepisów o przedawnieniu roszczeń znajdujących się w tym Kodeksie.

Wbrew zatem zarzutom skargi nie było podstaw prawnych do uznania, aby przy rozstrzyganiu sprawy w drodze decyzji administracyjnej, na podstawie art. 205b ust. 1 pkt 2 Prawo lotnicze organ miał obowiązek stosować przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące przedawnienia roszczeń. Dodać w tym miejscu trzeba, że brak jest również przepisów o przedawnieniu roszczeń w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że w niniejszej sprawie organ prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, stosując właściwe przepisy prawa unijnego i krajowego. W uzasadnieniu decyzji szczegółowo również wyjaśnił motywy rozstrzygnięcia.

Stąd też wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, skargę na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) należało oddalić.