Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Sędziowie : Sędzia WSA Protokolant: Maciej Kliszcz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2005r. sprawy ze skargi O. S.A. z siedzibą w K. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2004 r. nr Sp. [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy OKLAND oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] listopada 2004 roku nr [...]Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 roku Prawo własności przemysłowej /Dz.U. z 2003 roku nr 119, poz. 1117 oraz z 2004 roku Dz.U. nr 33, poz. 286/ oraz art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 roku o znakach towarowych /Dz.U. nr 5, poz. 17 ze zm. w związku z art. 315 ust. 3 ustawy Prawo własności przemysłowej i art. 98 kpc w związku z art. 256 ust. 2 ustawy prawo własności przemysłowej, unieważnił prawo z rejestracji znaku towarowego OKLAND [...] udzielone na rzecz O. S.A. z siedzibą w K.

Rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego zapadło w oparciu o poczynione następujące ustalenia faktyczne i wywody prawne:

Prawomocną decyzją Urzędu Patentowego z dnia [...] lipca 2002 roku udzielone zostało prawo ochronne na znak towarowy OKLAND [...] na rzecz O. S.A. z siedzibą w K. Znak ten był przeznaczony do oznaczania towarów i usług w klasach 6,19,20,35,37,40. Na powyższą decyzję wpłynął sprzeciw P. O. J. W. i W. W. Spółka jawna z siedzibą w K. Zdaniem wnoszącego sprzeciw prawo ochronne na sporny znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, zgodnie z którym niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. Na uzasadnienie żądania wnoszący sprzeciw podniósł, że przed przekształceniem w spółkę jawną, co nastąpiło z dniem [...] grudnia 2001 roku, prowadził działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej, która to spółka rozpoczęła działalność [...] czerwca 1997 roku w zakresie produkcji okien i drzwi, sprzedaży materiałów budowlanych i przemysłowych oraz usług ogólnobudowlanych. Nazwa firmy prowadzonej w formie spółki cywilnej stanowi dobro osobiste wspólników /art. 23 kc/ podlegające ochronie, stosownie do art. 24 kc. Uprawniony z prawa ochronnego na sporny znak towarowy –O. S.A. używając w nazwie /firmie/ spółki słowa OKLAND stanowiącego wyróżnik nazwy spółki cywilnej wnoszącego sprzeciw, wobec późniejszego od niej rozpoczęcia działalności gospodarczej, w świetle przepisów kodeksu cywilnego, narusza ochronę tej nazwy. O. S.A. została wpisana do rejestru handlowego [...] stycznia 1999 roku i prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie produkcji i sprzedaży okien i drzwi z PCV i usług budowlanych na terenie czterech województw południowej Polski m.in. [...]. Wnoszący sprzeciw podkreślił, iż od daty rejestracji działalności gospodarczej, tj. od 1997 roku prowadzi prężną działalność, która była szeroko reklamowana. Nadto jest autoryzowanym partnerem firmy niemieckiej K. Powołał się także na fakt zgłoszenia do ochrony, w dniu [...] kwietnia 2000 roku, znaku towarowego OKLAND [...].

Uprawniony z prawa ochronnego uznał wniesiony sprzeciw za bezzasadny z uwagi na to, że udzielone prawo ochronne na przedmiotowy znak nie narusza praw osobistych lub majątkowych osób trzecich. Podniósł, że wnoszący sprzeciw nie ma interesu prawnego w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy, podkreślając, że pomiędzy stronami nie toczą się żadne postępowania sądowe. Nadto wnoszący sprzeciw prowadząc działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej nie był traktowany jako przedsiębiorstwo w rozumieniu art. 55 i 551 kc. Powołał się przy tym na wyrok Sądu Apelacyjnego wydany w sprawie [...] oraz wyrok Sądu Najwyższego w sprawie I CKN 710/07, w świetle których tylko imię i nazwisko wspólnika lub wspólników spółki cywilnej, a nie nazwa spółki stanowi jej dobro osobiste.

Zdaniem Urzędu Patentowego, zgodnie z art. 246 ustawy Prawo własności przemysłowej, każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego o udzieleniu prawa ochronnego w ciągu sześciu miesięcy od opublikowania w wiadomościach Urzędu Patentowego informacji o udzieleniu prawa. Sprzeciw jest więc powszechnym środkiem prawnym służącym każdej osobie, która nie musi wykazywać interesu prawnego we wszczęciu tego postępowania. Niezależnie od braku obowiązku do wykazywania interesu prawnego, ten interes, w ocenie Kolegium, nie budzi wątpliwości albowiem wnoszący sprzeciw powołuje się na naruszenie jego dóbr osobistych, tj. prawa do nazwy przedsiębiorstwa, podlegające ochronie na podstawie art. 23 i 24 kc w związku z art. 43 kc.

W ocenie Urzędu Patentowego, w sprawie niniejszej, zachodzą przesłanki do unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy. Sporny znak towarowy zawiera identyczne oznaczenie, jakiego używał i używa z wcześniejszym pierwszeństwem wnoszący sprzeciw jako oznaczenie swego przedsiębiorstwa. Rejestracja spornego znaku narusza jego uzasadniony interes. Nie ulega bowiem wątpliwości, że prawo ochronne na znak towarowy OKLAND zapewnia wyłączność używania zarejestrowanego znaku. Tym samym uniemożliwia lub utrudnia korzystanie z nazwy przedsiębiorstwa z wcześniejszym pierwszeństwem, której elementem wyróżniającym jest ten znak. Odnosząc się do powołanych wyroków Sądu Apelacyjnego z dnia [...] czerwca 1994 roku i Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1997 roku Urząd Patentowy zwrócił uwagę, że przywołany wyrok Sądu Najwyższego stanowił odejście od dotychczasowej linii orzecznictwa Sądu Najwyższego, czemu dał wyraz Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 czerwca 2002 roku II CKN 1229/00, OSN 2003/6, poz. 86 dopuszczający objęcie ochroną, wynikającą z ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, także fantazyjnych oznaczeń przedsiębiorstwa prowadzonych przez wspólników spółki cywilnej. Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 listopada 1997 roku spotkał się także z krytyką w piśmiennictwie.

Zatem, zdaniem Urzędu Patentowego, uzasadniony jest zarzut wnoszącego sprzeciw, że prawo ochronne na znak towarowy zostało udzielone z naruszeniem art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych, który stanowi o niedopuszczalności rejestracji znaku naruszającego prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich i który z mocy art. 315 ust. 3 ustawy p.w.p ma zastosowanie do podstawy oceny ustawowych warunków wymaganych do uzyskania ochrony na ten znak.

Skargę na decyzję Urzędu Patentowego dnia [...] listopada 2004 roku o unieważnieniu prawa z rejestracji znaku towarowego OKLAND [...] do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła O. SA z siedzibą w K. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji, zasądzenie kosztów postępowania.

Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenia prawa materialnego i procesowego, które miało istotny wpływ na wynik sprawy a mianowicie:

1. przepisów ustawy o znakach towarowych – art. 8 pkt 2,

2. przepisów ustawy prawo własności przemysłowej – art. 164 w związku z art. 247 ust. 2, art. 256 ust. 1, art. 283, art. 2558 w związku z art. 107 kpa,

3. przepisów art. 6, 7, 8, 75, 77 § 1, 97 § 1 pkt 4, 107 § 3 kpa.

W ocenie skarżącego, w przypadku rozpatrywania sprzeciwu w postępowaniu spornym /art. 247 ust. 2 p.w.p./, do postępowania w tym trybie stosuje się w pełnym zakresie reguły rządzące tym postępowaniem, w tym również, zgodnie z art. 164 p.w.p., regułę badania interesu prawnego wnioskodawcy. Odmienne stanowiska Urzędu Patentowego narusza przepis art. 164 p.w.p. w związku z art. 247 ust. 2 p.w.p. Sprzeciwiający się nie ma legitymacji do powoływania się na ochronę wynikającą z przepisów kodeksu cywilnego. Nazwa wykorzystywania przez wspólników w działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki prawa cywilnego stanowi dobro osobiste poszczególnych wspólników. Nie stanowiło natomiast majątku wspólnego wspólników, nie mogło więc być przedmiotem sukcesji na rzecz spółki jawnej.

Dla zastosowania przepisu art. 8 pkt 2 u.z.t. niezbędne jest stwierdzenie naruszenia dóbr osobistych lub majątkowych. Należy to do właściwości sądów powszechnych, a nie urzędu patentowego. Naruszenie dóbr osobistych jest zagadnieniem wstępnym, o którym mówi art. 97 § 1 pkt 4 kpa. Unieważnienie prawa wyłącznego jest sprawą całkowicie odmienną od naruszenia dóbr osobistych. Urząd Patentowy nie jest władny ustalać faktu naruszenia cudzych praw, który to fakt wymaga zbadania przesłanek z art. 5 ustawy u.z.t., w tym także możliwości wprowadzania klienteli w błąd, co do pochodzenia towarów oraz zasięgu terytorialnego i ewentualnego stosunku konkurencji. Do oceny możliwości wprowadzenia konkurencji w błąd właściwy jest sąd cywilny Odmienna interpretacja narusza przepis art. 256 ust. 1 p.w.p. i art. 283 p.w.p.

Decyzja Urzędu Patentowego narusza także wskazane przepisy postępowania albowiem Urząd nie wymienił dowodów na których oparł swoją decyzję, nie wskazał przyczyn odmowy wiarygodności innym dowodom. W szczególności nie odniósł się do dowodu przedstawionego przez uprawnionego z rejestracji. Zaskarżona decyzja stanowi odmienne rozstrzygnięcie od decyzji poprzedniej, a obie zostały wydane na podstawie tego samego stanu faktycznego. Stanowi to naruszenie art. 8 kpa. W odniesieniu zarówno do stanu faktycznego sprawy, jak i podstawy prawnej rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego zawiera uchybienia stanowiące o naruszeniu przepisów kpa w toku postępowania o unieważnienie prawa z rejestracji, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, gdyż świadczą o niedokładnym zbadaniu materiału dowodowego.

W odpowiedzi na skargę Urząd patentowy wnosił o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270).

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż w zaskarżonej decyzji nie można się dopatrzyć zarzutu naruszenia prawa.

Przepis art. 8 pkt 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17) mający zastosowanie do niniejszej sprawy na podstawie art. 315 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 33, poz. 286 ze zm.) stanowi, iż niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich .

Urząd Patentowy trafnie uznał, iż rejestracja znaku towarowego słowno-graficznego OKLAND stanowi naruszenie prawa do nazwy firmy, pod którą [...] O. J. W. i W. W. Sp.j. z siedzibą w K. prowadzi działalność gospodarczą od 1997 roku.

Nazwa firma ma charakter prawa podmiotowego bezwzględnego skutecznego erga omnes, przysługującego przedsiębiorcy. Jej ochrona przewidziana jest w kodeksie cywilnym na podstawie przepisów o ochronie dóbr osobistych. Ochrona dóbr osobistych osób prawnych ukonstytuowana została w art. 43 k.c., który przewiduje ochronę dóbr osobistych osób prawnych, odpowiednią do ochrony osób fizycznych. Należy zatem stosować odpowiednie przepisy o ochronie dóbr osobistych osób fizycznych do ochrony dóbr osób prawnych uwzględniając różnice strukturalne osób prawnych i osób fizycznych. Wśród dóbr osobistych osób prawnych w pierwszej kolejności wymienia się nazwę, która służy indywidualizacji osoby prawnej.

Ochrona nazw handlowych wynika również z art. 8 Konwencji paryskiej z dnia 20 marca 1883 r. o ochronie własności przemysłowej (Dz. U. z 1975, Nr 9, poz. 51 i 52), który zapewnia ich ochronę bez obowiązku zgłoszenia lub rejestracji, niezależnie od tego, czy stanowi ona, czy nie stanowi części znaku towarowego.

Przepis art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych koresponduje z cytowanym przepisem konwencji paryskiej oraz ochroną dóbr osobistych wynikających z kodeksu cywilnego. Ochrona nazwy handlowej (firmy, nazwy używanej w działalności gospodarczej) wyraża się wyłączeniem od rejestracji znaków (oznaczeń), które naruszają prawa osobiste osób trzecich.

Rację ma więc Urząd Patentowy, twierdząc, że zgodnie z ogólnymi regułami w przypadku kolizji między firmą (nazwą) przedsiębiorstwa, a zarejestrowanym z "gorszym pierwszeństwem" znakiem towarowym priorytet przyznaje się prawu powstałemu wcześniej. Potwierdzeniem tego stanowiska jest orzecznictwo Sądu Najwyższego (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 września 1994 r. IIICZP 109/04; OSNC 195/1/18), a także orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego (np. wyrok z dnia 10 stycznia 2002 r., sygn. akt II SA 3390/01; Pr.Gosp. 2002/7-8/78; wyrok z dnia 12 marca 2003 r., sygn. akt II SA 1867/02)

W rozpatrywanej sprawie prawo do firmy pod nazwą O. powstało wcześniej (w 1997 roku), podczas, gdy zgłoszenia przedmiotowego znaku dokonano w 1999 roku.

Trafnie Urząd Patentowy ustalił, na podstawie zebranego materiału dowodowego, że jako pierwszy słowny wyróżnik OKLAND w nazwie przedsiębiorstwa zaczęli stosować J. W. i W. W. To właśnie słowo użyte w nazwie ich przedsiębiorstwa odróżniało prowadzone przez nich przedsiębiorstwo od innych o takim samym lub zbliżonym przedmiocie działania. To słowo OKLAND przyciąga uwagę. Sporny znak to przecież identyczne oznaczenia jakiego używała spółka cywilna i używa spółka jawna.

Zdaniem Sądu naruszenie prawa do firmy następuje nie tylko wtedy, gdy osoba nieuprawniona rejestruje na swoją rzecz pełną nazwę osoby prawnej, także wtedy, gdy dokonuje zgłoszenia w celu uzyskania ochrony części nazwy, jeżeli ta część ma charakter wyróżniający. Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 października 1998 r., sygn. akt II CKN 25/98 (OSNC z 1999 r. nr 4, poz. 80), w którym podkreślono, że "naruszenie nazwy osoby prawnej jako dobra osobistego może nastąpić w razie używania przez nieuprawnionego nie tylko pełnej nazwy, ale i jej części, jeżeli część ta spełnia w sposób wystarczający funkcję indywidualizującą osobę prawną, która umożliwia jednoznaczną identyfikację tej osoby i jej odróżnienie od innych podmiotów, dlatego że tworzące część nazwy oznaczenie ma samo w sobie dostateczną moc dystynktywną".

Przy stwierdzeniu naruszenia art. 8 pkt 2 ustawy o znakach towarowych nie ma także znaczenia, czy wystąpiły konkretne fakty konfuzji w obrocie tzn. wprowadzenia odbiorców w błąd, co do tożsamości firmy i znaku, wystarczy potencjalna możliwość, która w warunkach prowadzenia identycznej/zbieżnej działalności w zakresie produkcji okien i drzwi, sprzedaży materiałów budowlanych i przemysłowych oraz usług ogólnobudowlanych, w klasach 19 i 37 wg klasyfikacji nicejskiej, jest raczej nieunikniona. Rejestracja znaku towarowego prowadzi do wyłączności posługiwania się nim dla oznaczania towarów, wyłączne prawo uniemożliwia lub utrudnia korzystanie z nazwy identycznej ze znakiem towarowym (jego istoty).

Poza sporem jest, że spółka jawna jest następcą prawnym spółki cywilnej. Obie spółki są przecież spółkami osobowymi. Nastąpiła jedynie zmiana formy organizacyjno-prawnej pod jaką prowadzone jest przedsiębiorstwo J. W. i W. W. Przedsiębiorstwo pod nazwą O. J. W. i W. W. spółka cywilna funkcjonuje w obrocie już od 1997 roku, co nie jest okolicznością sporną. Ochronie podlega więc także i nazwa spółki, stanowiąca wyróżnik firmy, w ramach art. 5 ustawy o znakach towarowych. Przepis ten chroni bowiem, używane zgodnie z prawem, oznaczenie przedsiębiorstwa. Jak wyraźnie wynika z tego przepisu, chodzi w nim zarówno o oznaczenie przedsiębiorstwa firmą lub inną nazwą przedsiębiorcy, jak też jakimkolwiek charakterystycznym symbolem, w szczególności godłem lub skrótem literowym. Można więc wyodrębnić dwie grupy chronionych przez ten przepis oznaczeń przedsiębiorstwa: jedną - obejmującą oznaczenia zbieżne z wszelkimi oznaczeniami przedsiębiorcy, drugą - obejmującą wszystkie inne oznaczenia identyfikujące przedsiębiorstwo. Taki zakres ochrony oznaczeń przedsiębiorstwa narzuca funkcja omawianego przepisu. Wymaganie używania oznaczenia przedsiębiorstwa zgodnie z prawem nie ogranicza ochrony oznaczeń przedsiębiorstw prowadzonych przez wspólników spółki cywilnej do oznaczeń przedsiębiorców, podlegających wpisowi do ewidencji działalności gospodarczej. Stanowisko powyższe wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 czerwca 2002 roku II CKN 1229/00, OSNC 2003/06, poz. 86.

Sąd nie podziela stanowiska skarżącej spółki, że w rozpatrywanej sprawie Urząd Patentowy naruszył art. 8 pkt 2 u.z.t., ponieważ nie został ustalony "konkretny fakt naruszenia dóbr osobistych", nie została nadto zbadana przesłanka bezprawności naruszenia. Nie może przecież ulegać wątpliwości, że rejestracja znaku towarowego OKLAND, zapewniająca skarżącej spółce wyłączność używania zarejestrowanego znaku, uniemożliwia lub utrudnia wnioskującej spółce korzystanie z firmy, której elementem wyróżniającym jest ten znak, a zatem narusza uzasadniony interes wnioskującej spółki. Wymaga też zwrócenia uwagi, że w piśmiennictwie słusznie podkreśla się, iż art. 8 pkt 2 u.z.t., zawierający skrót myślowy, należy interpretować jako wyłączający z rejestracji te znaki, "których używanie stanowiłoby akt naruszenia prawa osobistego lub majątkowego osoby trzeciej. Znaki towarowe bowiem są zgłaszane i rejestrowane w celu zabezpieczenia wyłączności ich używania w obrocie" (zob. R. Skubisz "Prawo znaków towarowych. Komentarz", Warszawa 1997, s. 75-76).

Skarżący twierdzi wreszcie, że Urząd Patentowy wszedł w kompetencje sądu cywilnego, który to sąd jest wyłącznie właściwy w przedmiocie badania naruszenia dóbr osobistych. Naruszenie dóbr osobistych jest więc zagadnieniem wstępnym w rozumieniu art. 97 § 1 pkt 4 kpa. Ten zarzut nie jest także trafny. Między stronami nie ma sporu, co do tego, której ze stron przysługuje prawo do oznaczenia OKLAND jako przedmiotu nazwy przedsiębiorstwa. Skoro sporu nie ma to i nie ma podstaw do odsyłania stron na drogę procesu cywilnego, której ze stron przysługuje prawo do nazwy przedsiębiorstwa. Do orzekania o naruszeniu praw osobistych lub majątkowych osób trzecich uprawniony jest Urząd Patentowy działający w trybie postępowania spornego. W tym zakresie istnieje ugruntowane stanowisko Komisji Odwoławczej przy Urzędzie Patentowym jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego / np. wyroki NSA z 10.01.2002r. IISA 3390/01, 22.08.2002r. IISA 3858/01, 20.02.2003r. IISA 4029/01, 12.03.2003. IISA 1867/02/. Wynika z niego w sposób jednoznaczny właściwość Urzędu Patentowego do orzekania o naruszeniu praw osobistych lub majątkowych osób trzecich.

Trudno także zgodzić się z zarzutem braku interesu prawnego wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy. Swoje stanowisko Urząd uzasadnił w sposób logiczny i przekonywujący. Znajduje ono oparcie w obowiązującym stanie prawym. Skarżący zdaje się nie odróżniać procedury unieważniania na wniosek i na skutek wniesienia sprzeciwu. Ustawa Prawo własności przemysłowej przesądziła o tym, że sprzeciw, o którym mowa w art. 246 p.w.p., może wnieść każdy. Nie istnieją zatem podstawy do ograniczenia tak szeroko zakreślonych uprawnień do kręgu osób, po stronie których istnieje jakikolwiek interes lub interes prawny. Wniosku o tak szeroko zakreślonej legitymacji czynnej nie podważają postanowienia art. 89 p.w.p./ T. Żyznowski. Niektóre aspekty drogi sądowej w sprawach z zakresu własności przemysłowej – artykuł PS 2002/9/3 - t.1/.

Nie są wreszcie trafne zarzuty naruszenia przepisów postępowania sprowadzające się do nieuwzględnienia wniosku o przesłuchanie świadka, a także dowodów z dokumentów postaci faktur. Istotnie zgodnie z art. 75 kpa organ prowadzący sprawę ma obowiązek jako dowód dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Jednakże, wbrew twierdzeniom skarżącego, Urząd Patentowy sprawę wyjaśnił w sposób należyty przeprowadzając wszystkie niezbędne dowody zmierzające do wyjaśnienia sprawy. Uzasadnienie decyzji odpowiada wymogom art. 107 § 3 kpa.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja, odpowiada prawu, co w świetle art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skutkuje oddaleniem skargi.