Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Jerzy Siegień, Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz, Sędzia WSA (del.) Mirosław Gdesz (spr.), Protokolant starszy asystent sędziego Izabela Kucharczyk-Szczerba, po rozpoznaniu w dniu 17 stycznia 2023 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Miasta [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 października 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 1007/19 w sprawie ze skargi C. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w J. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt 1 i 3 i oddala skargę w tym zakresie, 2. zasądza od C. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w J. na rzecz Miasta [...] kwotę 510 (pięćset dziesięć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

1.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 10 października 2019 r. sygn. akt IV SA/Wa 1007/19, po rozpoznaniu skargi C. sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w J. (dalej skarżąca) na uchwałę Rady Miasta [...] z [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...] (dalej plan miejscowy), stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej odnośnie działki nr [...] z obr. [...] (punkt 1), w pozostałej zaś części skargę odrzucił (punkt 2) oraz zasądził zwrot kosztów postępowania sądowego (punkt 3).

Wyrok ten został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

1.2. Skarżąca w skardze do WSA w Warszawie wniosła o stwierdzenie nieważności planu miejscowego w całości, jako podjętego z rażącym naruszeniem:

- art. 28 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2018 r., poz. 1945 ze zm., dalej upzp), art. 21 ust. 1, art. 64 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez przekroczenie przysługującego gminie władztwa planistycznego oraz niezgodnie z zasadą równości i zasadą proporcjonalności ograniczenie prawa własności nieruchomości skarżącej, przejawiające się w nieuwzględnieniu uzyskanej przez skarżącą ostatecznej decyzji z [...] czerwca 2018 r. o pozwoleniu na budowę inwestycji polegającej na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych i pozbawieniu skarżącej możliwości realizacji tej inwestycji na skutek zmiany dotychczasowego przeznaczenia terenu (MW/MN) – na którym inwestycja ta miała zostać wykonana (obecnie obszar oznaczony symbolem 12. MN) - na tereny zabudowy tylko jednorodzinnej (MN);

- art. 17 w zw. z art. 19 ust. 1 i art. 28 ust. 1 upzp przez istotne naruszenie zasad i trybu sporządzenia planu miejscowego, polegające na braku ponowienia czynności określonych w art. 17 pkt 1-17 upzp stosownie do art. 19 upzp w związku z podjęciem uchwały z [...] czerwca 2018 r. zmieniającej uchwałę w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego;

- art. 17 w zw. z art. 19 ust. 1, art. 25 i 28 ust. 1 upzp przez istotne naruszenie zasad i trybu sporządzenia planu, polegające m. in. na braku zachowania odpowiedniej kolejności działań planistycznych z art. 17 upzp;

- art. 17 w zw. z art. 19 ust. 1 i art. 28 ust. 1 upzp przez istotne naruszenie zasad i trybu sporządzenia planu miejscowego, polegające na braku ponowienia czynności określonych w art. 17 pkt 1-14 upzp stosownie do art. 19 upzp;

- art. 9 ust. 4 i art. 20 upzp, art. 18 ust. 1, art. 40 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r. poz. 509, dalej usg) i art. 94 Konstytucji RP przez uchwalenie miejscowego planu sprzecznego z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego;

- art. 4 ust. 1 oraz art. 17 pkt 12 upzp przez nierozpatrzenie uwag wniesionych przez skarżącą w sposób dostatecznie wnikliwy i wyczerpujący.

W uzasadnieniu skargi podano, że skarżąca spółka jest właścicielem nieruchomości położonej na obszarze objętym zaskarżonym planem miejscowym. Skarżąca nabyła te działki oraz rozpoczęła przygotowania i realizację inwestycji budowlanych w postaci budynków mieszkalnych wielorodzinnych, jednorodzinnych szeregowych i bliźniaczych oraz niezbędnej infrastruktury. W dniu [...] czerwca 2018 r. uzyskała ostateczną decyzję Wojewody M. o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę inwestycji polegającej na budowie trzech budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami podziemnymi i infrastrukturą techniczną w oparciu o ustalenia dotychczasowego MPZP. Natomiast według ustaleń zaskarżonej uchwały teren działki nr [...] został przeznaczony częściowo na cele zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Zdaniem skarżącej treść pozwolenia na budowę winna być uwzględniona w treści planu miejscowego, tym bardziej, że już w sierpniu 2017 r. informowano organ o toczącym się postępowaniu w przedmiocie pozwolenia na budowę, zgłaszając uwagi do planu.

1.3. W odpowiedzi na skargę Rada Miasta [...] wniosła o jej odrzucenie w części, w której skarżąca nie wykazała interesu prawnego, zaś w pozostałej części o oddalenie skargi, ewentualnie o jej oddalenie w całości.

1.4. Powołanym na wstępie wyrokiem z 10 października 2019 r. Sąd I instancji częściowo uwzględnił skargę i stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej odnośnie działki nr [...].

Sąd Wojewódzki analizując akta planistyczne uznał, że doszło do istotnego naruszenia trybu sporządzania planu, co uzasadniało stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały, ale jedynie w granicach interesu prawnego skarżącej. Mianowicie skarżąca po drugim wyłożeniu projektu planu, co miało miejsce od 21 czerwca do 26 lipca 2017 r. (z terminem na składanie uwag wyznaczonym do 16 sierpnia 2017 r.), złożyła uwagę do projektu planu w dniu 16 sierpnia 2017 r. Podkreślono, że zgodnie z art. 20 ust. 1 upzp plan miejscowy uchwala rada gminy, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do projektu planu. Przepis ten przewiduje, że możliwe jest jednoczesne uchwalenie planu i rozstrzygnięcie o sposobie rozpatrzenia uwag, które znalazły się w załączniku do uchwały dotyczącej planu miejscowego (załącznik nr 2). Zasadniczą jednak kwestią jest indywidualne rozpatrzenie każdej uwagi przez radę jako organ podejmujący kolegialnie decyzje, co winno znaleźć się w protokole z sesji rady. Celem tej regulacji jest zapewnienie, aby każdy z radnych miał możliwość zapoznania się z takimi uwagami i sposobem ich rozstrzygnięcia. Przebieg zaś posiedzenia rady jest odzwierciedlony w protokole z posiedzenia rady i tamże należało szukać odpowiedzi, czy w istocie wszystkie zgłoszone uwagi były przedmiotem dyskusji i obrad rady przed uchwaleniem planu. Zaakcentowano, że plan jest uchwalany przez organ kolegialny i organ wykonawczy gminy nie może zastępować w tej kompetencji radnych. Organ wykonawczy przygotowuje propozycję rozstrzygnięcia uwag, jednak decyzje rady nie mogą mieć charakteru iluzorycznego i ograniczającego się do zaakceptowania stanowiska, tutaj, prezydenta. Radni muszą mieć wiedzę podczas głosowania w przedmiocie zgłoszonych uwag, możliwość dyskusji i realnego wpływu na treść podejmowanego aktu prawa.

Analiza protokołu posiedzenia Rady Miasta z daty uchwalenia planu prowadzi do konkluzji, że wedle jego treści w ogóle rada nie głosowała nad uwagami, w tym skarżącej. Co prawda jako załącznik do uchwały złożono rozstrzygnięcie w sprawie rozpatrzenia uwag, ale nie jest wiadomym w jakim trybie proceduralnym uwagi te zostały rozpatrzone. Tryb rozpatrywania tych uwag nie poddaje się bowiem żadnej kontroli wobec treści protokołu z posiedzenia rady.

Zważywszy, że uwagi te dotyczyły m.in. fundamentalnej kwestii jaką jest przeznaczenie na cele zabudowy jednorodzinnej, naruszenie trybu uchwalenia planu, stwierdzone wyżej, należało zdaniem Sądu uznać za istotne. Nie można bowiem wykluczyć, że prawidłowe rozpatrzenie uwag, zapoznanie się z nimi przez radnych, ewentualna analiza i dyskusja nad uwagami spowodowałoby uwzględnienie ich chociaż w części. W konsekwencji przyjęte ustalenia planistyczne mogły być odmienne od przyjętych. Taka sytuacja spowodowała stwierdzenie nieważności planu w zakresie opisanym w punkcie 1 wyroku i odnosi się do wszystkich działek skarżącej.

Jako zasadny, choć nie w pełnym zakresie, Sąd uznał zarzut naruszenia art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w związku z art. 140 Kodeksu cywilnego w stosunku do działki skarżącej.

Zwrócono uwagę, że uchwalanie planu miejscowego z przeznaczeniem działek pod zabudowę jednorodzinną pozostaje w sprzeczności z treścią pozwolenia na budowę. Pominięcie wydanych pozwoleń w ustalaniu przeznaczenia było dopuszczalne, ale wymagało to szczegółowego uzasadnienia oraz wyważenia interesów (tutaj prywatnych – dewelopera oraz właścicieli domów jednorodzinnych). W ocenie Sądu taki zabieg nie miał miejsca. Natomiast ustalony stan faktyczny, zdaniem Sądu, pozwala na stwierdzenie, że została naruszona zasada proporcjonalności. Wyważenie interesów poszczególnych właścicieli oraz potrzeb wspólnoty nie uzasadniało ograniczenia prawa własności skarżącej w sposób wynikający z postanowień planu. Dokonując ingerencji w sferę prywatnych interesów właścicieli gmina powinna kierować się zasadą proporcjonalności, która wyraża zakaz nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności jednostki. Nadto posunięcia planistyczne gminy, w wyniku których doszło do naruszenia własności, powinny być rzeczowo uzasadnione, z powołaniem przepisów prawnych, na mocy których nie istnieją inne rozwiązania niż te, które przyjęto w uchwale planistycznej.

Podniesiono nadto, że pozostawienie regulacji powodowałoby ograniczenie praw właścicieli poprzez zapis § 13. Plan miejscowy zakazuje bowiem rozbudowy i nadbudowy budynków, wzniesionych niezgodnie z przeznaczeniem w planie. Oznaczałoby to wyłączenie ewentualnej rozbudowy/nadbudowy istniejących budynków wielorodzinnych, ale przede wszystkim budowy infrastruktury właściwej dla zabudowy wielorodzinnej (parkingi, stacje trafo, świetniki, itp.). W ten sposób funkcja wynikająca z zabudowy zgodnej z pozwoleniem na budowę byłaby niemożliwa do realizacji w świetle postanowień planu.

2. Rada Miasta [...] wniosła skargę kasacyjną od powyższego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zaskarżając go w zakresie punktów 1 i 3 sentencji ww. wyroku. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie następujących przepisów prawa materialnego:

1) art. 20 ust. 1 upzp w zw. z art. 28 ust. 1 upzp poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że doszło do istotnego naruszenia procedury planistycznej w wyniku niegłosowania przez radnych nad uwagami, w tym uwagami skarżącej, podczas gdy Rada głosowała nad uwagami na drugim czytaniu wziąwszy pod uwagę rozstrzygnięcia w sprawie rozpatrzenia uwag stanowiące załącznik do uchwały;

2) art. 20 ust. 1 zd. 2 upzp poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że rozstrzygnięcia w sprawie rozpatrzenia uwag nie stanowią załącznika do uchwały, co doprowadziło Sąd do przekonania, że Rada nie rozpatrywała uwag oraz, że tryb rozpatrywania tych uwag nie poddaje się żadnej kontroli wobec treści protokołu z posiedzenia Rady i nie jest wiadomym w jakim trybie te uwagi były rozpatrzone, podczas gdy rozstrzygnięcia w sprawie rozpatrzenia uwag stanowią załącznik do uchwały;

3) § 20, § 30 ust 1, § 31 Statutu Miasta Stołecznego Warszawy w zw. z art. 1 ust. 1 ustawy z 15 marca 2002 r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz.U. z 2002 r. Nr 41 poz. 361 ze zm.) w zw. z art. 3 ust. 1 usg poprzez ich niezastosowanie i przyjęcie, że Rada rozpatruje i głosuje uwagi wyłącznie na drugim czytaniu, tj. na sesji Rady, podczas gdy zgodnie z ww. przepisami Rada może rozpatrywać uwagi już na pierwszym czytaniu tj. na posiedzeniu Komisji, zaś głosuje nad nimi na drugim czytaniu, tj. na sesji Rady;

4) art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarżącej uniemożliwiono dotychczasowe korzystanie z nieruchomości, a projekt uchwały nie uzasadniał tego w żaden sposób, podczas gdy skarżąca może wykonywać swoje nabyte prawa w pozwoleniu na budowę, a uzasadnienie znajdowało się na str.4 uzasadnienia projektu uchwały;

5) art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że organ naruszył zasadę proporcjonalności nie wyważając interesów właścicieli działek objętych planem i ingerując w prawo własności skarżącej w sposób nadmierny, podczas gdy ze studium wynika konieczność zachowania procentowego wskaźnika przeznaczenia na zabudowę jednorodzinną oraz, gdy za uchwaloną zmianą przeznaczenia działki opowiadali się właściciele działek sąsiednich do działki skarżącej.

W związku z powyższym w skardze kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i 3 i oddalenie skargi, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie 1 i 3 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, a także o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

3. W odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżąca wniosła o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

4. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

4.1. Skarga kasacyjna jest zasadna.

4.2. W pierwszej kolejności należy zasygnalizować, że w wyrokach z 14 grudnia 2021 r. sygn. akt II OSK 618/21 oraz z 8 listopada 2022 r. sygn. akt II OSK 3484/19 uznał, że brak jest podstaw do podważenia procedury planistycznej. Uznał również za mieszczące się w granicach władztwa planistycznego przeznaczenie terenów 8 MN i 14 MN.

4.3 Stosownie do treści art. 28 ust. 1 upzp istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części. Przy tym istotne naruszenie zasad sporządzenia planu to takie, które jest nieakceptowalne z punktu widzenia zasad planowania przestrzennego i kształtowania ładu przestrzennego (wyrok NSA z 25 maja 2021 r. sygn. akt II OSK 1874/18). Interpretacja tego przepisu prowadzi też do wniosku, że stwierdzenie nieważności całej uchwały może mieć miejsce tylko wtedy, gdy naruszenia wskazane w tym przepisie odnoszą się do całej uchwały lub przeważającej jej części. Jeśli natomiast naruszenia dotyczą tylko części ustaleń planu, lub znikomej części, to wystarczające jest wyeliminowanie z obrotu prawnego tylko tej części, o ile pozostała niewadliwa część może funkcjonować samodzielnie w obrocie (por. wyroki NSA z: 3 kwietnia 2019 r. sygn. akt II OSK 1487/17; 13 czerwca 2017 r. sygn. akt II OSK 75/17; 7 marca 2014 r. sygn. akt II OSK 207/14; 7 grudnia 2021 r. sygn. akt II OSK 451/21).

4.4. W tym kontekście usprawiedliwiony okazał się zarzut naruszenia art. 20 ust. 1 w zw. z art. 28 ust. 1 upzp. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę podziela stanowisko wyrażone w orzecznictwie, zgodnie z którym z art. 20 ust. 1 upzp nie wynika, aby każda uwaga do projektu planu musiała być rozpatrywana oddzielnie i to w formie odrębnej uchwały rady. Ostatnie zdanie tego przepisu wskazuje wręcz, że rozstrzygnięcia dotyczące uwag do projektu planu stanowią załącznik do uchwały. Ponadto - stosownie do art. 17 pkt 14 upzp - organ wykonawczy gminy przedstawia radzie gminy projekt planu miejscowego wraz z listą nieuwzględnionych uwag. W świetle tych przepisów przyjmuje się, że rozpatrzenie uwag może nastąpić w jednym głosowaniu nad uchwaleniem projektu planu, a taki sposób głosowania nad nieuwzględnionymi uwagami nie może stanowić o istotnym naruszeniu prawa w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały (por. wyroki NSA z: 5 października 2016 r. sygn. akt II OSK 220/15, 17 czerwca 2016 r. sygn. akt II OSK 3099/14, 26 maja 2015 r. sygn. akt II OSK 2566/13, 6 listopada 2013 r. sygn. akt sygn. II OSK 437/13, 31 maja 2012 r. sygn. akt II OSK 1405/12, 22 września 2011 r. sygn. akt II OSK 1317/11, 5 października 2011 r. sygn. akt II OSK 1435/11, 1 grudnia 2010 r. sygn. akt II OSK 1947/10, 28 stycznia 2010 r. sygn. akt II OSK 1893/09). Istotne jest również to, że radnym Miasta [...] została zapewniona możliwość zapoznania się z projektem planu i załącznikami do projektu w terminie poprzedzającym pierwsze czytanie projektu planu miejscowego. Projekt uchwały planu miejscowego był przedmiotem obrad na posiedzeniu Komisji Ładu Przestrzennego Rady Miasta [...] 20 września, 27 września oraz 4 października 2018 r. Zgodnie z pkt 4 Protokołu wznowionego posiedzenia Komisji Ładu Przestrzennego z dnia 4 października 2018 r. przedstawiciel skarżącej osobiście zabierał głos, wnosząc o pozytywne rozpatrzenie jej uwagi (str. 4 protokołu). W posiedzeniach tych i obradach sesji uczestniczyli mieszkańcy tego rejonu, którzy podczas nich zabierali aktywnie głos. Radni mieli możliwość podjęcia rozstrzygnięć innych niż zaproponowane przez Prezydenta, po wysłuchaniu argumentów uczestniczących w posiedzeniu i obradach mieszkańców.

4.5. Zasadnie wskazuje się również na niewłaściwe zastosowanie przez Sąd I instancji art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP w zw. z art. 140 Kodeksu cywilnego. W tym zakresie punktem wyjścia dla oceny tych zarzutów musi być zdefiniowanie zasad wykonywania przez gminę publicznoprawnego uprawnienia do kształtowania zasad zagospodarowania przestrzeni i odniesienie ich do norm konstytucyjnych oraz norm prawa międzynarodowego. Zgodnie z art. 3 upzp gmina dysponuje zespołem uprawnień, doktrynalnie określonym władztwem planistycznym. Gmina sprawując władztwo planistyczne, musi mieć jednak na uwadze, że wprowadzone ograniczenia prawa własności muszą być konieczne ze względu na wartości wyżej cenione np. potrzeba interesu publicznego. Na organie uchwalającym akt planistyczny ciąży każdorazowo obowiązek wyważenia interesów prywatnych i interesu publicznego. Rolą organu planistycznego jest zatem wyważenie interesu publicznego i interesów prywatnych tak, aby w jak największym stopniu zabezpieczyć i rozwiązać potrzeby wspólnoty, w jak najmniejszym zaś naruszając prawa właścicieli nieruchomości objętych planem.

4.6. Biorąc pod uwagę powyższe Naczelny Sąd Administracyjny w całości podziela stanowisko skarżącego kasacyjnie organu, iż kwestionowane ustalenia planu i przeznaczenie terenu pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną nie miało charakteru dowolnego i było uzasadnione zachowaniem charakteru terenu jako enklawy zabudowy jednorodzinnej. Nie sposób w przedmiotowej sprawie mówić o niedopuszczalnym ograniczeniu prawa własności w świetle art. 64 ust. 3 Konstytucji RP. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, w tym przypadku proporcje te zostały wyważone prawidłowo. Wyważenie interesów mieszkańców terenu o symbolu 12.MN, w tym potrzeb tamtejszej wspólnoty w chwili uchwalania planu, czyli interesu społecznego, nad planowanym interesem inwestorów, było uzasadnione w świetle przeważającego zagospodarowania przedmiotowego terenu jako terenu zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Ponadto ustalenia planu były podyktowane dostosowaniem do ustaleń Studium, w którym obszar objęty obowiązującym planem [...] znajduje się wg struktury funkcjonalnej – przeznaczenie terenu w studium w jednostce M2 (a ściślej M2.12), czyli w granicach terenu o przewadze zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Nie sposób bowiem uznać, że w tym przypadku nastąpiło przekroczenie władztwa planistycznego i nadmierna ingerencja w prawo własności.

4.7. Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela też stanowisko Rady Miasta Stołecznego Warszawy, że z ww. przepisów w żaden sposób nie wynika konieczność dostosowania regulacji planu miejscowego do postanowień zawartych w wydanych przed jego uchwaleniem decyzjach o pozwoleniu na budowę. Decyzja o pozwoleniu na budowę, jako przyznająca jej adresatom określone uprawnienia, podlega wykonaniu na podstawie zasady ochrony praw nabytych niezależnie od ustaleń nowego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 35 upzp). Inwestor, który dysponuje ostateczną decyzją o pozwoleniu na budowę może więc niezależnie od ustaleń nowego planu zrealizować planowaną przez siebie inwestycję (wyrok NSA z 30 sierpnia 2019 r. sygn. akt II OSK 2378/17). Wbrew przekonaniu skarżącej, postanowienia planu nie wpłynęły w jakimkolwiek stopniu na realizację uprawnień wynikających z wydanej przed jego uchwaleniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Skarżąca posiada zatem prawną możliwość zrealizowania inwestycji zgodnie z uzyskanymi uprzednio pozwoleniami na budowę. Przepis § 13 ust. 1 planu miejscowego zakazuje jedynie rozbudowy i nadbudowy, nie ingeruje zaś w możliwość realizacji ostatecznych pozwoleń na budowę, co jest logiczną konsekwencją zachowania zabudowy jednorodzinnej jako dominującej na tym obszarze. Przepis ten nie odnosi się do zasad realizacji infrastruktury technicznej, co określa § 12 planu miejscowego.

4.8. Nieusprawiedliwiony jest natomiast zarzut naruszenia § 20, § 30 ust 1, § 31 Statutu Miasta Stołecznego Warszawy, ponieważ przepisy te nie stanowiły wzorca oceny legalności procedury planistycznej jako niemogące modyfikować wymogu określonego w art. 20 ust. 1 upzp.

4.9. Naczelny Sąd Administracyjny uznając zasadność zarzutów, uchylił zaskarżony wyrok w punkcie 1 i 3 oraz stwierdzając, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona - ponieważ akta sprawy w sposób niezwykle wyczerpujący wskazują na stanowisko organu jak i skarżącej oraz przedstawiają normatywny kontekst ustalenia statusu planistycznego nieruchomości skarżącej - na podstawie art. 188 Ppsa rozpoznał skargę i w tej części, na podstawie art. 151 Ppsa, skargę oddalił. O zwrocie kosztów postępowania orzeczono 203 pkt 2 Ppsa.