drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę, VI SA/Wa 1579/10 - Wyrok WSA w Warszawie z 2010-12-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 1579/10 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2010-12-21 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2010-07-26
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Dorota Wdowiak /przewodniczący/
Halina Emilia Święcicka /sprawozdawca/
Magdalena Maliszewska
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
II GSK 1563/11 - Wyrok NSA z 2012-09-28
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 12, art.7, art. 77, art. 78, art. 107
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 pkt 3
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 315 ust. 3
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Wdowiak Sędziowie Sędzia WSA Halina Emilia Święcicka (spr.) Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Protokolant st. sekr. sąd. Paulina Paczkowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] maja 2010 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...] oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] maja 2010 r. nr [...], działając na podstawie art. 245 w związku z art. 315 ust. 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r., Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 , Nr 119, poz. 1117 , z późn. zm,) - zwanej dalej p.w.p., oraz art. 7 ust. 1 i ust. 2, art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), zwanej dalej ustawą o znakach towarowych, Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej, po rozpoznaniu wniosku D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej decyzją Urzędu Patentowego z dnia [...] lipca 2009 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny PLISKA zgłoszonego w dniu [...] lipca 1994 r. za numerem [...] - utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

Podstawę faktyczną rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia:

V. Sp. z o.o. z siedzibą w W. w dniu [...] lipca 1994 r. złożyła podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy PLISKA przeznaczony do oznaczania napojów alkoholowych, win, likierów, koniaków, winiaków, wódki, spirytusu, w klasie 33.

Pismem z dnia [...] marca 1994 r. Urząd Patentowy RP poinformował, że zgłoszony znak jest podobny w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych do znaku towarowego słowno-graficznego PLISKA zarejestrowanego pod numerem [...] z pierwszeństwem od dnia [...] grudnia 1962 r. na rzecz [...] "V." z Bułgarii przeznaczonego do oznaczania winiaku.

Uprawniony z ww. rejestracji pismem z dnia [...] września 1997 r. złożył sprzeciw wobec rejestracji zgłoszonego znaku PLISKA zwracając uwagę na podobieństwo wizualne oraz identyczność pod względem fonetycznym obu znaków.

W dniu [...] grudnia 1997 r. wpłynął do organu wniosek o dokonanie zmiany zgłaszającej na firmę V. z siedzibą w S., Bułgaria. Do wniosku załączono dokument cesji przedmiotowego zgłoszenia znaku towarowego Pliska nr [...].

Zgłaszająca pismem z dnia [...] grudnia 1997 r. wniosła o rejestrację zgłoszonego znaku wskazując, iż przeciwstawiona rejestracja jest dotknięta nieważnością bowiem uprawniony z rejestracji [...]zakończył swoje istnienie. Stwierdziła, iż przedmiotowa rejestracja wygasła z dniem [...] listopada 1990 r.

Następnie organ otrzymał postanowienie Sądu Rejonowego dla m. W. z dnia [...] marca 1998 r. (sygn. akt [...]) o ogłoszeniu upadłości zgłaszającej i wyznaczeniu syndyka masy upadłości. Syndyk pismem z dnia [...] listopada 1998 r. poinformował Urząd Patentowy, iż przed Sądem Wojewódzkim w W., [...] Wydział Gospodarczy toczy się postępowanie w sprawie o ustalenie bezskuteczności umów przeniesienia praw do znaków towarowych, w tym znaku Pliska. Postępowanie zostało zakończone wydaniem przez Sąd Apelacyjny w W. Wydział [...] Cywilny wyroku z dnia [...] października 2002 r. sygn. akt [...].Sąd ustalił, iż prawa ze zgłoszenia wskazanych w wyroku znaków towarowych, w tym znaku Pliska nr [...] przysługują firmie D. Sp. z o.o. z siedzibą w W.Urząd Patentowy dokonał stosownej zmiany zgłaszającej i pismem z dnia [...] kwietnia 2009 r. zawiadomił ją, iż na podstawie art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 pkt 3 ustawy o znakach towarowych nie może być udzielone prawo ochronne na zgłoszony znak towarowy Pliska. Organ stwierdził, iż zgłoszony znak nie posiada dostatecznych znamion odróżniających, nie posiada żadnych wyróżniających elementów, wskazuje jedynie na miejsce pochodzenia towarów, jest nazwą geograficzną. Wskazał, iż P. będąc nazwą miasteczka w północno-wschodniej Bułgarii leży w rejonie [...], w którym znajduje się ok. 30% bułgarskich winnic. Podkreślił, iż Bułgaria jest jednym z największych producentów win. Podał źródła (adresy internetowe) informacji, które były podstawą powyższych stwierdzeń. Wezwał zgłaszającą do zajęcia stanowiska.

W odpowiedzi na zawiadomienie D. Sp. z o.o. z siedzibą w W., zwana dalej skarżącą, pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. poddała wątpliwość co do wiarygodności informacji opartych na Wikipedii, podniosła, iż oznaczenie Pliska ma charakter fantazyjny i jako takie posiada znamiona odróżniające. Wskazała, iż zgłoszenie nastąpiło w 1994 r. przez firmę bułgarską a zmiana właściciela tego znaku nie powinna mieć wpływu na ocenę zgłoszonego znaku. Zarzuciła przewlekłość postępowania.

Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. na podstawie art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 ust. 3 ustawy o znakach towarowych w związku z art. 315 ust. 3 p.w.p. odmówił udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy słowny PLISKA zgłoszony w dniu [...] lipca 1994 r. za numerem [...].

Stwierdził, że istotą znaku towarowego jest zdolność odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów tego samego rodzaju innych podmiotów gospodarczych. Znak towarowy nie może wprowadzać w błąd uczestników obrotu gospodarczego, co do pochodzenia poszczególnych towarów. Zgłoszone oznaczenie jest pozbawione dostatecznych znamion odróżniających bowiem nie indywidualizuje danego towaru na rynku. Oznaczenie słowne Pliska nie posiada żadnej wyróżniającej grafiki, nie posiada również żadnego wyróżnika identyfikującego wskazane towary z ich producentem. P. jest nazwą miejscowości w Bułgarii, w okręgu [...]. Udzielenie prawa ochronnego na przedmiotowe oznaczenie stwarzałoby warunki szkodliwości dla normalnego funkcjonowania rynku, ograniczając stosowanie takiego określenia przez inne podmioty o podobnym zakresie działalności, a występujących na terenach [...] lub całej Bułgarii. Znak słowny Pliska nie jest dla odbiorcy oznaczeniem fantazyjnym, tylko znakiem informującym o pochodzeniu. Urząd Patentowy wskazał, iż pierwszy znak słowno-graficzny Pliska został zgłoszony już w 1962 r. przez podmiot bułgarski. Od tego czasu na rynki światowe, m. in. na rynek polski zostały wprowadzone alkohole Pliska. Odbiorcy, ze względu na podmiot uprawniony z rejestracji oraz jako producenta wiedzą, iż jest alkohol pochodzenia bułgarskiego. Ponadto zgłoszone oznaczenie zawiera dane niezgodne z prawdą, gdyż może wywołać fałszywe wyobrażenia przeciętnego odbiorcy co do pochodzenia towarów. Odbiorca kupując napoje alkoholowe oznaczone znakiem Pliska byłby przekonany, że wyprodukowano je w Bułgarii.

Pismem z dnia [...] października 2009 r. skarżąca – D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. złożyła wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy zakończonej wydaniem decyzji z dnia [...] lipca 2009 r. Wniosła o uchylenie decyzji. Podnosiła, iż Urząd Patentowy zarejestrował w formie słownej setki oznaczeń geograficznych, które nie budziły wątpliwości być może z uwagi na ich niewielką znajomość w Polsce, wskazała kilkanaście zarejestrowanych znaków towarowych stanowiących w jej ocenie oznaczeniami geograficznymi, w tym znak Jamajka. Podniosła, iż sam fakt rejestracji ponad 30 lat wcześniej znaku Pliska, tj. znaku podobnego do zgłoszonego, przeznaczonego do oznaczania winiaku nie może stanowić dowodu o znajomości tego znaku wśród odbiorców.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] maja 2010 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Organ podtrzymał swoją ocenę, iż oznaczenie Pliska nie posiada dostatecznych znamion odróżniających, wskazuje bowiem jedynie na miejsce pochodzenia towarów. Umieszczenie go na napojach alkoholowych wskazywać będzie właściwemu kręgowi odbiorców miejsce pochodzenia towarów. Wskazywać będzie na Bułgarię, w której jest położona miejscowość P. Organ stwierdził, iż skoro słowo Pliska ma konotacje geograficzne to każdy przedsiębiorca w tamtym regionie uprawiający winną latorośl oraz wytwarzający alkohole może informować za jego pomocą o takim fakcie. Przyznanie wyłączności jednemu z nich prowadziłoby do niezrozumiałej i niedającej się akceptować sytuacji, w której inni producenci lub importerzy, chcąc poinformować, zgodnie z prawdą, o miejscu wytworzenia swojego towaru, musieliby się uciekać do innych sposobów. Podkreślił, iż możliwość umieszczania na towarze słowa Pliska jest istotna dla wolności obrotu rynkowego w sektorze napojów alkoholowych i jest słuszna z punktu widzenia ochrony ważnych interesów konsumentów. Udzielenie rejestracji jednemu tylko podmiotowi dałoby wyłączność i możliwość zakazania takiego działania innym osobom. Powołując się na orzeczenie Sądu I instancji z dnia [...] października 2003 r., [...] podzielił stanowisko, iż w przypadku alkoholi konsument wiąże ich jakość z miejscem pochodzenia. Podtrzymał również zarzut, iż zgłoszone oznaczenie zawiera dane niezgodne z prawdą, gdyż może wywołać fałszywe wyobrażenie przeciętnego odbiorcy co do cech użytkowych towaru. Znak ma charakter mylący, ponieważ zawiera nazwę bułgarskiego miasta, zaś uprawnionym z przedmiotowego zgłoszenia jest polska firma D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. Odbiorcy kupujący napoje alkoholowe oznaczone znakiem Pliska byliby przekonani, że wyprodukowano je w Bułgarii, która jest jednym z wiodących producentów alkoholi.

Odnosząc się do argumentów skarżącej o rejestracji oznaczeń geograficznych, w tym znaku Jamajka, Urząd Patentowy wskazał, iż istnieje możliwość rejestracji oznaczeń geograficznych, jeżeli dane oznaczenie nie jest znane w określonej branży, nie jest znakiem mylącym, również w sytuacji, gdy dane miejsce nie jest znane z produkcji określonych wyrobów i nie można zasadnie założyć, że w przyszłości nie będzie kojarzone z wyrobami tego samego rodzaju. Również podane przez skarżącą przykłady używania oznaczenia Pliska w charakterze nazwy hotelu w Bułgarii czy też nazwy firmy w Czechach nie podważają oceny Urzędu Patentowego o braku znamion odróżniających w odniesieniu do znaku towarowego służącego do oznaczania napojów alkoholowych.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Urzędu Patentowego z dnia [...] maja 2010 r. utrzymującą w mocy decyzję z dnia [...] lipca 2009 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak złożyła skarżąca – D. Sp. z o.o. z siedzibą w W. Zarzuciła zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów art. 129 ust. 1 pkt 2 bez wskazania aktu prawnego oraz naruszenie przepisów postępowania administracyjnego wskazując art. 7, art. 12, art. 77 i art. 107 k.p.a. poprzez błędne ustalenie stanu faktycznego, nierozpatrzenie materiału dowodowego, przez co niewłaściwie zostały zastosowane przepisy art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 8 ust. 3 ustawy o znakach towarowych. Zarzuciła organowi, że twierdzenia, iż nazwa P.jest miastem znanym z hodowli winorośli i produkcji wina albo napojów alkoholowych i przeciętny odbiorca w Polsce kojarzy tę nazwę z wyrobem alkoholowym nie zostały poparte żadnymi dowodami. Postawiła zarzut nieprawidłowego uzasadnienia zaskarżonej decyzji. Zarzuciła ponadto naruszenie zasady równości zawartej w art. 32 Konstytucji RP uzasadniając ten zarzut, iż nie do zaakceptowania jest sytuacja, iż na podstawie tych samych przepisów jeden podmiot uzyskuje rejestrację, a drugiemu odmawia się rejestracji.

Wnosiła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz uchylenie decyzji z dnia [...] lipca 2009 r.

W odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy wnosił o jej oddalenie, powtarzając argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Wskazał, iż twierdzenia o tym, iż Bułgaria, z racji swojego położenia geograficznego, znana jest z uprawy winogron, produkcji wina i napojów alkoholowych wynikają z ogólnej wiedzy o gospodarce światowej oraz z informacji ogólnie dostępnych w Internecie i przewodnikach o Bułgarii. Informacje te są znane każdemu konsumentowi. Wskazał ponadto, iż Bułgaria chroniła swoje oznaczenia geograficzne, czego dowodem jest zawarte w 1993 r. pomiędzy ówczesną Republiką Bułgarii a Wspólnotą Europejską Porozumienie w sprawie wzajemnej ochrony i kontroli nazw wina. W załączniku do tego porozumienia wymieniona jest nazwa Pliska jako nazwa geograficzna wschodniego regionu winiarskiego "[...]". Dodatkowo, odnosząc się do rejestracji znaków towarowych zawierających nazwy miast stwierdził, że każda sprawa rozpatrywana jest indywidualnie, w konkretnych uwarunkowaniach i odniesieniach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Innymi słowy, wchodzi tutaj kontrola aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dokonywana pod względem ich zgodności z prawem materialnym i przepisami procesowymi, nie zaś według kryteriów słuszności.

Ponadto, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270), dalej p.p.s.a.

Analizując zaskarżoną decyzję z punktu widzenia powołanych wyżej kryteriów należy uznać, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż rozstrzygnięcie dokonane przez Urząd Patentowy jest prawidłowe i nie narusza obowiązującego w tym zakresie prawa, przynajmniej w stopniu mającym wpływ na wynik rozstrzygnięcia.

Zgłoszenie znaku towarowego zostało dokonane w Urzędzie Patentowym w dniu [...] lipca 1994 r., a więc przed wejściem w życie ustawy p.w.p. Stosownie do art. 315 ust. 3 p.w.p. ustawowe warunki wymagane do uzyskania patentu, prawa ochronnego albo prawa z rejestracji ocenia się według przepisów obowiązujących w dniu zgłoszenia wynalazku, wzoru użytkowego, znaku towarowego albo topografii układów scalonych w Urzędzie Patentowym, a zatem według przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.

Urząd Patentowy zgłoszonemu znakowi postawił trzy zarzuty wynikające z ustawy o znakach towarowych: art. 7 ust. 1 i 2, art. 8 pkt 3 (w decyzji błędnie wskazano art. 8 ust. 3).

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o znakach towarowych, jako znak towarowy może być zarejestrowany tylko znak, który ma dostateczne znamiona odróżniające w zwykłych warunkach obrotu gospodarczego. Nie ma dostatecznych znamion odróżniających znak, który stanowi tylko nazwę rodzajową towaru lub informuje jedynie o właściwości, jakości, liczbie, ilości, masie, cenie, przeznaczeniu, sposobie, czasie lub miejscu wytworzenia, składzie, funkcji lub przydatności towaru, bądź inne podobne oznaczenie nie dające wystarczających podstaw odróżniających pochodzenia towaru (art. 7 ust. 2 ustawy o znakach towarowych).

Z kolei zgodnie z art. 8 pkt 3 ww. ustawy, niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który zawiera dane niezgodne z prawdą.

Dokonując wykładni prawa krajowego organ winien miał prawo posłużyć się dorobkiem orzeczniczym oraz regulacją zawartą w prawie wspólnotowym, pomimo, iż w dacie zgłoszenia spornego znaku towarowego prawo wspólnotowe nie stanowiło jeszcze źródła obowiązującego prawa. Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 lutego 2006 r. (sygn. akt II GSK 388/05, dostępny w Internecie), wykładnia ustawy o znakach towarowych dokonywana przez Urząd Patentowy i przez sądy powinna być zgodna z prawem wspólnotowym.

Podstawową przesłanką udzielenia praw ochronnych jest zdolność odróżniająca danego oznaczenia. W doktrynie rozróżnia się tzw. abstrakcyjną zdolność odróżniania i konkretną zdolność odróżniania. Znak towarowy charakteryzuje się abstrakcyjną zdolnością odróżniania, gdy oznaczenie oceniane abstrakcyjnie (w oderwaniu od konkretnych towarów lub usług) nadaje się do odróżniania towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Znak towarowy ma natomiast konkretną zdolność odróżniania, gdy nadaje się do odróżniania towarów lub usług zawartych w zgłoszeniu do Urzędu Patentowego od towarów lub usług innego przedsiębiorstwa. Zdolność odróżniania może być przy tym zdolnością pierwotną, wynikającą z natury oznaczenia, lub zdolnością wtórną, nabytą poprzez używanie danego oznaczenia jako znaku towarowego w obrocie gospodarczym. Oznaczenie uzyskuje wtórną zdolność odróżniania, jeżeli znak pozbawiony pierwotnie takiej zdolności stał się w wyniku używania nośnikiem informacji o pochodzeniu towaru.

Brak zdolności odróżniającej uznaje się za bezwzględną przeszkodę rejestracji, jednakże znaki pozbawione tej zdolności mogą ją nabyć w rezultacie używania. Wprawdzie ustawa o znakach towarowych nie zawierała przepisu, który przewidywałby możliwość uzyskania przez oznaczenie wtórnej zdolności odróżniania (jak to ma miejsce w obecnie obowiązującym stanie prawnym, co wyraźnie wynika z art. 130 p.w.p.), to jednak zarówno doktryna, jak i praktyka Urzędu Patentowego RP, dopuszczały rejestrację znaku towarowego, który uzyskał wtórną zdolność odróżniającą w drodze używania danego oznaczenia w obrocie gospodarczym. Do zwykłych warunków obrotu gospodarczego odsyłał bowiem art. 7 ust. 1 ustawy o znakach towarowych. Przepis ten dotyczył każdej zdolności odróżniania znaku towarowego, także wtórnej.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 8 czerwca 2005 r. (sygn. akt II GSK 65/05), oznaczenia słowne co do zasady mają tzw. abstrakcyjną zdolność odróżniającą niezależnie od ich treści. Opisowy, czy ogólnoinformacyjny charakter oznaczenia to cecha, która świadczy o braku konkretnej, a nie abstrakcyjnej zdolności odróżniającej znaku towarowego.

Przepis art. 7 ust. 2 ustawy o znakach towarowych dotyczy konkretnej zdolności odróżniającej. Powyższy przepis odpowiada art. 3 ust. 1 lit. c) Pierwszej Dyrektywy Rady Nr 89/104/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. Urz. Nr L 40 z 11 lutego 1989 r., zastąpionej z dniem 28 listopada 2008 r. Dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającą na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych (Dz. U. UE Nr L 299 z dnia 8 listopada 2008 r., dalej: Dyrektywa 2008/95/WE), zgodnie z którym nie są rejestrowane, a za nieważne uznaje się już zarejestrowane znaki towarowe, które składają się wyłącznie z oznaczeń lub wskazówek mogących służyć w obrocie do oznaczania (...) pochodzenia geograficznego (...) towaru.

Uregulowanie dotyczące możliwości nabycia wtórnej zdolności odróżniającej zawiera również wspomniana Dyrektywa. Stosownie do art. 3 ust. 3 Dyrektywy, nie można odmówić rejestracji znaku towarowego ani stwierdzić jego nieważności ze względu na to, że wskazuje na właściwości oznaczanych nim towarów lub usług (art. 3 ust. 1 lit. b), c), lub d) Dyrektywy), jeżeli przed datą złożenia wniosku o rejestrację i w następstwie używania tego znaku uzyskał on charakter odróżniający.

Przepis art. 8 pkt 3 ustawy o znakach towarowych odpowiada art. 3 ust. 1 lit. g) Dyrektywy 2008/95/WE, zgodnie z którym nie są rejestrowane, a za nieważne uznaje się już zarejestrowane znaki towarowe, które ze względu na swój charakter mogą wprowadzać w błąd opinię publiczną, na przykład co do charakteru, jakości lub pochodzenia geograficznego towarów lub usługi.

Oznaczenie geograficzne może zostać zarejestrowane jako znak towarowy tylko w sytuacji, w której dane miejsce nie jest znane z produkcji określonych wyrobów ani też nie można zasadnie założyć, że nie będzie w przyszłości kojarzone z towarami tego samego rodzaju. Jak wskazał Europejski Trybunał Sprawiedliwości w sprawie Chiemsee (wyrok z dnia 4 maja 1999 r. w połączonych sprawach C-108/97 i C-109/97), nazwa geograficzna może zostać zarejestrowana jako znak towarowy, jeżeli w wyniku jej używania zaczęła identyfikować produkt, w związku z którym wnosi się o rejestrację jako pochodzący z konkretnego przedsiębiorstwa i spowodowała tym samym odróżnienie tego produktu od produktów pochodzących z innych przedsiębiorstw.

Przy ocenie wtórnej zdolności odróżniającej, zgodnie ze wskazówkami zawartymi w ww. orzeczeniu ETS w sprawie Chiemsee należy brać pod uwagę udział w rynku należący do znaku, intensywność, długotrwałość oraz zasięg geograficzny używania danego oznaczenia, środki zainwestowane w promocję oznaczenia, proporcję relewantnych odbiorców, którzy z uwagi na znak towarowy identyfikują dane towary jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa, oświadczenia z izb handlowych i przemysłowych lub innych handlowych lub profesjonalnych stowarzyszeń.

Jeżeli w oparciu o powyższe przesłanki okaże się, że relewantny krąg odbiorców, albo co najmniej znaczący ich udział, identyfikuje towary oznaczone danym znakiem jako pochodzące z określonego przedsiębiorstwa, wówczas takie oznaczenie może zostać zarejestrowane z uwagi na nabycie wtórnej zdolności odróżniającej. Ustalenia w tym zakresie muszą jednak opierać się na konkretnych i wiarygodnych danych, uwzględniających przeciętnego konsumenta danej kategorii towarów, który jest dobrze poinformowany, należycie uważny i ostrożny.

Przyznanie wyłączności używania określenia stanowiącego oznaczenie geograficzne jednemu przedsiębiorcy bardzo utrudniałoby prowadzenie działalności gospodarczej przez inne podmioty. Jak wskazał ETS w powoływanym już wyroku z dnia 4 maja 1999 r. w sprawie C-108-109/97/ sprawa Chiemsee, do odmowy rejestracji określonego oznaczenie geograficznego jako znaku towarowego wystarczy, "że można w przyszłości racjonalnie oczekiwać" użycia tego oznaczenia geograficznego przez innych przedsiębiorców.

Nie jest sporne, że określenie Pliska stanowi oznaczenie geograficzne, jest nazwą miasta w Bułgarii. Zgłaszającym jest podmiot mający siedzibę w Polsce. Zamieszczenie w charakterze znaku towarowego nazwy miasta w Bułgarii, kraju znanego z produkcji wyrobów alkoholowych, głównie wina, dla przeciętnego konsumenta, który jest osobą dojrzałą, należycie poinformowaną, należycie uważną i racjonalną wskazywać będzie błędnie miejsce pochodzenia towarów, tj. Bułgarię, czy też region, w którym położona jest Pliska. Uznane oznaczenia Pliska za znak mylący organ trafnie wywiódł z tego, iż u przeciętnego odbiorcy wywoła fałszywe wyobrażenie co do pochodzenia towarów. Błędne uznanie przez konsumentów, iż wyroby pochodzą z Bułgarii jest tym bardziej uzasadnione z uwagi na fakt, że znak Pliska był w Polsce znakiem chronionym służącym właśnie do oznaczania napojów alkoholowych.

Urząd Patentowy prawidłowo uznał, iż oznaczenie Pliska nie posiada dostatecznych znamion odróżniających z racji tego, iż wskazuje jedynie na miejsce pochodzenia towarów, które jest w dodatku nieprawdziwym miejscem pochodzenia.

Należy zatem zgodzić się z organem, iż oznaczenie Pliska nie posiada dostatecznych znamion odróżniających a stanowiąc jednocześnie nazwę geograficzną wywołuje fałszywe wyobrażenie konsumentów co do pochodzenia geograficznego towarów.

Rejestracja oznaczenia geograficznego utrudniłaby działalność gospodarczą innym przedsiębiorcom uniemożliwiając im posługiwanie się tym oznaczeniem.

W ocenie Sądu przy badaniu ustawowych warunków wymaganych do rejestracji oznaczenia Pliska nie ma znaczenia zmiana zgłaszającego z przedsiębiorcy mającego siedzibę w Bułgarii na przedsiębiorcę mającego siedzibę w Polsce.

Oznaczenie to w stosunku do wyrobów alkoholowych nie mogło także nabyć wtórnej zdolności odróżniającej z powodów wskazanych w powołanym wyroku ETS-u z dnia 4 maja 1999 r. w sprawie C-108-109/97. Skoro nazwa geograficzna znajduje się w Bułgarii (producenta win) można w przyszłości racjonalnie oczekiwać użycia tego oznaczenia geograficznego przez innych przedsiębiorców pochodzących z P., również producentów napojów alkoholowych (win).

Sąd nie podzielił zarzutów skarżącej odnośnie braku wskazania źródeł informacji ogólnych o pozycji Bułgarii, jako kraju znanego z uprawy winorośli i produkcji wina i napojów alkoholowych. W zawiadomieniu z dnia [...] kwietnia 2009 r. Urząd Patentowy podał źródło informacji, które były podstawą do twierdzeń zawartych w zaskarżonej decyzji; przywołał adresy internetowe, pod którymi można znaleźć informacje na powyższy temat.

Sąd nie podzielił również zarzutów skarżącej odnośnie naruszenia pozostałych podniesionych w skardze przepisów, tj. art. 7, 77, 78 i 107 k.p.a. Decyzja została wydana po rozpatrzeniu zgromadzonego materiału, który został oceniony prawidłowo przez organ, słuszny interes strony musiał ustąpić nieograniczonemu prawu do wskazywania innym podmiotom miejsca pochodzenia towarów. W ocenie Sądu, decyzja nie naruszyła również prawa skarżącej w dostępie do ochrony prawnej znaku towarowego, rejestracja wybranego znaku nie może naruszać ustawowych warunków wymaganych od oznaczeń, na które pragnie się uzyskać wyłączność ich stosowania w obrocie.

Sąd nie podzielił również zarzutu naruszenia art. 32 Konstytucji RP. Należy mieć na uwadze, iż każde zgłoszenie znaku towarowego poddawane jest indywidualnej ocenie, w jego konkretnych uwarunkowaniach i odniesieniach.

Jak wskazał organ w odpowiedzi na skargę Urząd Patentowy stosuje takie same kryteria prawne wobec podmiotów znajdujących się w takiej samej sytuacji faktycznej i prawnej. Skarżąca poza ogólnym zarzutem nierównego traktowania podmiotów gospodarczych nie sprecyzowała na czym opiera ten zarzut. Nieuwzględnienie argumentów skarżącej nie oznacza samo przez się naruszenia art. 32 Konstytucji. Organ w uzasadnieniu decyzji wskazał, kiedy możliwa jest rejestracja oznaczeń geograficznych, nie jest natomiast rolą organu w postępowaniu w sprawie zgłoszenia konkretnego zgłoszenia znaku towarowego oceniać prawidłowość decyzji podjętych w innych postępowaniach, w których skarżąca nie była stroną. W ustawie – Prawo własności przemysłowej przewidziane są określone procedury, według których można kwestionować prawidłowość wydanych przez Urząd Patentowy decyzji.

Sąd natomiast podziela zarzut naruszenia art. 12 k.p.a., tj. zasady szybkości postępowania. Jak wynika z akt sprawy decyzja w sprawie zgłoszonego znaku zapadła po upływie 15 lat od daty zgłoszenia spornego znaku towarowego; stanowi to niewątpliwie naruszenie przepisów postępowania co uzasadniałoby złożenie w stosownym czasie skargi na bezczynność organu. Po wydaniu decyzji wykazane naruszenie prawa procesowego nie ma już istotnego wpływu na wynik sprawy a stosownie do treści art. 145 § 1 pkt c) p.p.s.a tylko naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy może być podstawą uwzględnienia skargi.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, iż zaskarżona decyzja odpowiada prawu, co w świetle art. 151 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skutkuje oddaleniem skargi.



Powered by SoftProdukt