drukuj    zapisz    Powrót do listy

6110 Podatek od towarów i usług, Podatkowe postępowanie Podatek od towarów i usług, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono skargę, I SA/Łd 130/16 - Wyrok WSA w Łodzi z 2016-05-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Łd 130/16 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2016-05-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-02-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Bogusław Klimowicz /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Podatkowe postępowanie
Podatek od towarów i usług
Sygn. powiązane
I FSK 1720/16 - Wyrok NSA z 2017-10-12
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2015 poz 613 art. 233 par 2
Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Bogusław Klimowicz (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Bożena Kasprzak Sędzia WSA Cezary Koziński Protokolant: St. sekretarz sądowy Dominika Borowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 maja 2016 r. sprawy ze skargi A spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] r. nr UNP: [...] [...] w przedmiocie uchylenia w całości i przekazania do ponownego rozpoznania decyzji organu I instancji w sprawie podatku od towarów i usług za luty – kwiecień 2013 r. oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z [...]. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł.-Ś. określił A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy za miesiące luty 2013 r., marzec 2013 r. i kwiecień 2013 r. w kwotach "0" zł oraz nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za kwiecień 2013 r. w kwocie "0" zł.

W uzasadnieniu decyzji wskazano w szczególności, że A Sp. z o.o. w Ł. w badanym okresie nie wykonywała nabycia i dostawy towarów i usług oraz nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Spółka wykazała zakupy olejów smarowych od Biura Handlowego B Sp. z o.o. a następnie ich sprzedaż na rzecz litewskiej firmy C. W rzeczywistości sprzedawcą olejów smarowych była spółka Biuro Handlowe B a ich ostatecznym nabywcą rosyjska firma D Ltd. Firmy C i A stanowiły tylko ogniwa w łańcuchu transakcji, przez które miały jedynie przejść dokumenty handlowe a czynności spółki A ograniczyły się wyłącznie do organizacji punktu przeładunkowego w magazynach logistycznych firmy E w S.

W odwołaniu od powyższej decyzji A Sp. z o.o. w Ł. podniosła zarzuty naruszenia przepisów postępowania oraz przepisów prawa materialnego wskazując, że w badanym okresie prowadziła samodzielnie działalność gospodarczą, dokonała wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów na rzecz litewskiego kontrahenta oraz nabyła prawo do odliczenia podatku naliczonego za poszczególne miesiące i zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za miesiąc kwiecień 2013 r.

Zaskarżona decyzją z dnia [...]. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. uchylił rozstrzygnięcie organu I instancji i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia stwierdzając, że konieczne jest przeprowadzenie dodatkowego postępowania wyjaśniającego w znacznej części. Naczelnik Urzędu Skarbowego Ł. – Ś. wskazał na szereg okoliczności związanych z przebiegiem transakcji z firmą litewską, ale wskazane okoliczności nie potwierdzają w pełni zasadności stanowiska, iż powyższe transakcje nie odzwierciedlają rzeczywistego obrotu gospodarczego.

Kontrola podatkowa w spółce Biuro Handlowe B nie stwierdziła nieprawidłowości, z informacji litewskiej administracji podatkowej wynika, że doszło do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów przez C a należny podatek został zapłacony, nie kwestionuje się faktycznego istnienia towaru, kontrahenci spółki wywiązali się z obowiązków podatkowych, nie udowodniono aby spółka uczestniczyła w jakimkolwiek przestępczym procederze a organ I instancji przedwcześnie uznał, że A nie prowadziła działalności gospodarczej w rozumieniu przepisów ustawy o VAT.

Według zgłoszenia celnego C olej silnikowy był eksportowany do Rosji (T.) z Finlandii, firma litewska nie przedłożyła dokumentów dotyczących transportu towarów z Litwy do Finlandii, czy elektronicznych zgłoszeń otrzymanych od instytucji eksportowych, które potwierdziłyby transport towarów z terytorium celnego UE. Organ I instancji powinien ponownie wystąpić do zagranicznej administracji podatkowej o jednoznaczne potwierdzenie wywozu towaru z terenu Unii wwozu towaru na teren Rosji oraz ustalić, czy rzeczywiście doszło do eksportu spornych towarów. W wypadku ustalenia, że nie doszło do eksportu olejów smarowych a realizowane przez stronę transakcje stanowią część łańcucha obejmującego transakcje dotknięte oszustwem należy udowodnić, że spółka nie dochowała należytej staranności przy weryfikacji swoich kontrahentów. Zasadne jest też przeprowadzenie postępowania uzupełniającego pod kątem rzetelności zakupów w firmie B, należałoby przesłuchać prezesa tej firmy na okoliczność prowadzonych transakcji handlowych z rosyjską firmą D, a także rozważyć wystąpienie do spółki F w celu uzyskania informacji na temat warunków umowy dotyczących sprzedaży produktów F oraz cen stosowanych przez tę firmę na rynku rosyjskim. Organ I instancji powinien jednoznacznie wskazać podstawę prawną rozstrzygnięcia, wskazać czy sporne zakupy miały miejsce, czy też dokonane czynności to czynności pozorne oraz czy ewentualne nabycie nie było związane z czynnościami opodatkowanymi.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję A Sp. z o.o. z siedzibą w Ł. wniosła o jej uchylenie podnosząc zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj.

- art. 233 § 2, art. 233 § 1 pkt 2 lit. a), art. 229 w zw. z art. 120, art. 122, art. 124, art. 125, art. 180 § 1, art. 191, art. 193, art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa bowiem w świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego decyzja organu I Instancji powinna zostać uchylona, a organ odwoławczy powinien po uchyleniu decyzji organu I instancji umorzyć postępowanie w sprawie, ponieważ nie zachodzi konieczność przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w znacznej części, a ponadto dowody, na których obowiązek przeprowadzenia wskazuje organ odwoławczy, albo zostały już przeprowadzone i znajdują się w aktach sprawy, albo ich przeprowadzenie jest zbędne z perspektywy okoliczności faktycznych, jakie powinny zostać ustalone w tym postępowaniu,

- art. 120, art. 127 O.p. w zw. z art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) w związku z art. 86 oraz art. 15 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług poprzez bezpodstawne przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia i uzupełnienia dowodów, pomimo tego, że z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika jednoznacznie, że skarżąca dokonywała transakcji z kontrahentem litewskim, tj. spółką C w ramach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, w rezultacie czego organy nie mogą odmówić spółce prawa do zwrotu podatku VAT, a brak merytorycznego rozstrzygnięcia i kolejne przedłużenie postępowania wskutek przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia zamiast rozstrzygnięcia reformatoryjnego narusza zasadę neutralności podatku VAT.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje;

Skarga nie jest zasadna.

Podstawę prawną wydania zaskarżonej decyzji stanowi art. 233 § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2015 r., poz. 613 ze zm., dalej "O.p."). Zgodnie z powołanym przepisem organ odwoławczy może uchylić w całości decyzję organu pierwszej instancji i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia przez ten organ, jeżeli rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości lub w znacznej części. Przekazując sprawę, organ odwoławczy wskazuje okoliczności faktyczne, które należy zbadać przy ponownym rozpatrzeniu sprawy.

Wbrew zarzutowi skargi Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. trafnie uznał, że zostały spełnione przesłanki wymienione w przytoczonym przepisie. Rozstrzygnięcie organu I instancji zostało oparte na założeniu, że w badanym okresie spółka A nie dokonywała nabycia i dostawy towarów oraz nie prowadziła działalności w rozumieniu przepisów ustawy o podatków od towarów i usług. Organ odwoławczy wskazał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie daje wystarczających podstaw do takiego przyjęcia i wymaga przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w znacznej części. Postępowanie to ma bliżej wyjaśnić rolę spółki w łańcuchu transakcji dotyczących obrotu olejami smarowymi pomiędzy firmą Biuro Handlowe B a rosyjską spółką, która miała być ostatecznym odbiorcą towaru.

Organ odwoławczy prawidłowo też wskazał na konieczność wyjaśnienia, czy faktycznie doszło do wywiezienia spornych towarów (eksportu) poza terytorium Unii Europejskiej. Z informacji uzyskanych od litewskich władz podatkowych wcale nie wynika jednoznacznie, że towar został następnie wyeksportowany do Rosji. Kontrahent litewski wskazał, że olej silnikowy nabyty od polskiej firmy został sprzedany rosyjskiej firmie D, nie przedłożył jednak dokumentów dotyczących transportu towarów z Litwy do Finlandii, czy elektronicznych zgłoszeń potwierdzających transport towarów z terytorium celnego UE. Okoliczność ta wymaga dalszego wyjaśnienia. W wypadku bowiem braku wystarczających dowodów na eksport towarów zasadnym ewentualnie będzie rozważenie, czy celem transakcji z udziałem strony skarżącej nie było oszustwo oraz czy skarżąca miała świadomość, że bierze udział w transakcjach związanych z nieprawidłowościami popełnionymi przez inne podmioty uczestniczące w obrocie olejami smarowymi.

Należy zauważyć, że do obowiązków organów podatkowych należy też ustalenie rzeczywistej treści i znaczenia transakcji przeprowadzonych przez podatnika. Trybunał Sprawiedliwości UE w swoich orzeczeniach zdefiniował pojęcie nadużycia prawa, dla którego istnienia wymagane jest, aby dane transakcje spełniające warunki formalne przewidziane w przepisach obecnej Dyrektywy 112 skutkowały uzyskaniem korzyści podatkowej, której przyznanie byłoby sprzeczne z celem tych przepisów a z ogółu obiektywnych okoliczności powinno wynikać, iż zasadniczym celem transakcji jest uzyskanie korzyści podatkowej. Za czynności stanowiące nadużycie prawa mogą więc być uznane czynności, które mają charakter sztuczny i zmierzają jedynie (lub w głównej mierze) do uzyskania korzyści podatkowych. Dla oceny w tym zakresie pomocne może być uzyskanie informacji o warunkach sprzedaży produktów F na rynkach rosyjskich (oleje smarowe miały być dostarczone do miejscowości T. w Rosji, gdzie znajdują się zakłady firmy F).

Z powyższych względów, wobec braku uzasadnionych podstaw skargi z mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). należało orzec jak w sentencji wyroku.

dc.



Powered by SoftProdukt