Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 28 października 2015 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon sędzia NSA Zdzisław Kostka sędzia del. WSA Teresa Zyglewska /spr./ Protokolant starszy asystent sędziego Maciej Stojek po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Z. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 26 września 2013 r. sygn. akt II SA/Wr 383/13 w sprawie ze skargi Z. B. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego 1. uchyla zaskarżony wyrok i zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu na rzecz Z. B. kwotę 1230 (tysiąc dwieście trzydzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrokiem z dnia 26 września 2013 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę Z. B. na decyzję Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu z dnia [...] kwietnia 2013 r., nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania odwoławczego.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach sprawy.

Decyzją z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kłodzku na podstawie art. 105 § 1 kpa umorzył jako bezprzedmiotowe postępowanie administracyjne "wszczęte na wniosek strony Z. B. (...) właściciela Małej Elektrowni Wodnej w przedmiocie samowoli budowlanej przy realizacji prac remontowych Kanału "[...]" w mieście Kłodzku".

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2013 r. nr [...] Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu, powołując jako podstawę prawną rozstrzygnięcia art. 138 § 1 pkt 3 kpa, w związku z odwołaniem Z. B. umorzył postępowanie odwoławcze.

W uzasadnieniu organ odwoławczy podniósł, że zgodnie z art. 127 § 1 kpa, legitymację do wniesienia odwołania ma strona czyli podmiot, który spełnia przesłanki określone w art. 28 tej ustawy. Odwołanie wniesione przez osobę, która uważa, że wydana przez organ I instancji decyzja dotyczy jej interesu prawnego lub obowiązku prawnego, wszczyna postępowanie odwoławcze, konsekwencją czego jest rozpoznanie przez organ II instancji tego odwołania. Jeżeli jednak w wyniku rozpoznania odwołania organ ten stwierdzi, że osoba ta nie ma w przedmiotowej sprawie indywidualnego interesu prawnego lub obowiązku, to wydaje decyzję o umorzeniu postępowania odwoławczego na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 kpa. Brak posiadania przymiotu strony uniemożliwia uzyskanie w postępowaniu odwoławczym rozstrzygnięcia merytorycznego, chociażby nawet złożone przez taki podmiot odwołanie zawierało trafną argumentację merytoryczną.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że w zaskarżonej decyzji Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego błędnie poinformował o tym w jaki sposób zostało wszczęte postępowanie w przedmiotowej sprawie. Organ II instancji podał, że charakter zadań nałożonych przez ustawodawcę na organ nadzoru budowlanego wskazuje, iż w przeważających przypadkach działa on z urzędu. Do tych przypadków należą roboty budowlane, wykonane w sposób, który przepis ustawy Prawo budowlane wiąże z możliwością wydania na jego podstawie rozstrzygnięcia i w takich sytuacjach żądanie podmiotu zewnętrznego w stosunku do organu administracji publicznej stanowi jedynie impuls do prowadzenia postępowania z urzędu. Mając to na uwadze Wojewódzki Inspektor stwierdził, iż wbrew temu co wskazał organ I instancji, przedmiotowe postępowanie zostało wszczęte z urzędu, a nie na wniosek skarżącego.

Organ odwoławczy wywodził, że skarżącemu nie przysługuje status strony postępowania przeprowadzonego przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Kłodzku dotyczącego domniemanej samowoli przy realizacji prac remontowych Kanału "[...]" w Mieście Kłodzku, przez co jego odwołanie nie może zostać rozpatrzone.

Przywołując treść art. 28 kpa i zaznaczając, że interes prawny należy odróżnić od interesu faktycznego Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego podkreślił, że status prawny strony wynika z przepisów prawa materialnego, a nie z uznania organu administracji publicznej. Organ wskazał, że w rozpatrywanej sprawie skarżący wywodzi swój interes prawny ze stosunku prawnego dzierżawy pomieszczenia maszynowni elektrowni wodnej wchodzącej w skład nieruchomości położonej na terenie młyna w Kłodzku i posiadania pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z wód, na podstawie którego prowadzi działalność gospodarczą. Podnosząc, że stosunek prawny dzierżawy to relacja między stronami umowy o charakterze względnym (obligacyjnym) oraz że stosunek taki nie tworzy więzi prawnej stron tego stosunku z określonym przedmiotem, analogicznego do praw rzeczowych, lecz kształtuje więź prawną między stronami umowy, w tym ich wzajemne prawa i obowiązki, a tym samym może być źródłem roszczeń prawnych jedynie pomiędzy stronami tego stosunku, Wojewódzki Inspektor stwierdził, że co do zasady nie odnosi on skutków prawnych na zewnątrz, wobec innych osób. Organ wskazał, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż taka umowa może wprawdzie stanowić źródło prawa do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, jednak nie może stanowić podstawy prawnej do żądania przez dzierżawcę przyznania statusu strony w postępowaniu administracyjnym. Dzierżawca posiada jedynie prawo do używania i pobierania pożytków z dzierżawionej rzeczy, a źródłem jego uprawnień jest stosunek prawny łączący go z właścicielem nieruchomości. Jego interes polega na utrzymywaniu stanu niezakłóconego korzystania z dzierżawionej rzeczy i pobierania z niej pożytków. Jest to jednak interes o charakterze faktycznym (ekonomicznym), a nie prawnym, nie ma bowiem normy prawa materialnego, która wprost – niezależnie od stosunków łączących go z właścicielem – dawałaby mu prawo do nieruchomości. W opinii Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, taka sama jest natura interesu wywodzonego z faktu posiadania pozwolenia wodnoprawnego. Na jego mocy skarżący posiada jedynie prawo do szczególnego korzystania z wód Nysy Kłodzkiej. Takie prawo nie ma natomiast powiązania z przepisami prawa administracyjnego regulującymi proces budowlany, z których winien wynikać interes prawny.

Na powyższą decyzję Z. B. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Skarżący decyzji tej zarzucił naruszenie prawa procesowego, to jest:

1. art. 138 § 1 pkt 3 kpa w związku z art. 28 kpa – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i umorzenie postępowania odwoławczego;

2. art. 61 § 1 kpa – poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że postępowanie przed organem I instancji zostało wszczęte i toczyło się z urzędu;

3. art. 7 i art. 77 kpa – poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i nie rozpatrzenie całego materiału dowodowego w sprawie, dowolną ocenę materiału dowodowego, w szczególności pozwolenia wodnoprawnego i dokumentacji zdjęciowej.

Wskazując na powyższe skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy organowi II instancji do ponownego rozpoznania, a także zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi podjęto polemikę ze stanowiskiem organu odwoławczego, że w niniejszej sprawie Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Kłodzku działał z urzędu oraz że skarżącemu nie przysługiwał w tym postępowaniu status strony. Stwierdzono, że Z. B. posiada pozwolenie wodnoprawne, a więc dysponuje tytułem prawnym do korzystania z wód w zakresie m.in. piętrzenia wody rzeki Nysy Kłodzkiej i doprowadzenia ujętej wody kanałem [...] do elektrowni wodnej. Pozwolenie wodnoprawne udzielone zostało m.in. pod warunkiem partycypacji w kosztach utrzymania i konserwacji [...] oraz stałego prowadzenia Młynówką wody o określonej w decyzji ilości. Wywodzono, że stwierdzenie interesu prawnego skarżącego sprowadza się do ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa administracyjnego materialnego a sytuacją prawną skarżącego, polegającą na tym, że akt stosowania normy może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie jego pozycji materialnoprawnej. Zaznaczając, że skarżący zarzuca inwestorowi dopuszczenie się samowoli budowlanej w obszarze budowli hydrotechnicznej, w wyniku czego zmianie mogą ulec parametry przepływu wody, wywodzono, że zarzucane samowolne prace budowlane mogą zakłócić, utrudnić lub uniemożliwić skarżącemu realizację obowiązku zapewnienia określonych w pozwoleniu wodnoprawnym przepływów wody. W opinii skarżącego, jest to obowiązek prawny, bo nałożony decyzją administracyjną. Akt stosowania normy, w tym wypadku art. 48, art. 49b, art. 50a oraz art. 51 Prawa budowlanego, może mieć wpływ na sytuację prawną skarżącego w zakresie jego pozycji materialnoprawnej, to jest jego uprawnień i obowiązków definiowanych decyzją pozwolenie wodnoprawne. Dlatego – zdaniem skarżącego – negowanie jego interesu prawnego w niniejszym postępowaniu jest błędne.

W odpowiedzi na skargę Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we Wrocławiu wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację i wywody prawne zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 26 września 2013 r. oddalił skargę.

Sąd stwierdził, że art. 28 kpa stanowi, iż stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Zdaniem Sądu I instancji w rozpatrywanej sprawie skarżący wywodził swój interes prawny ze stosunku prawnego dzierżawy pomieszczenia maszynowni elektrowni wodnej wchodzącej w skład nieruchomości położonej na terenie młyna w Kłodzku i posiadania pozwolenia wodnoprawnego na szczególne korzystanie z wód, na podstawie którego prowadzi działalność gospodarczą.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego trafnie podniósł Dolnośląski Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, że stosunek prawny dzierżawy to relacja między stronami umowy o charakterze obligacyjnym, która nie tworzy więzi prawnej stron tego stosunku z określonym przedmiotem, analogicznego do praw rzeczowych, lecz kształtuje więź prawną między stronami umowy, w tym ich wzajemne prawa i obowiązki. Może więc być źródłem roszczeń prawnych jedynie pomiędzy stronami tego stosunku. Natomiast co do zasady stosunek prawny dzierżawy nie odnosi skutków prawnych na zewnątrz, wobec innych osób i nie może stanowić podstawy prawnej do żądania przez dzierżawcę przyznania statusu strony w postępowaniu administracyjnym. Dzierżawca posiada jedynie prawo do używania i pobierania pożytków z dzierżawionej rzeczy, a źródłem jego uprawnień jest stosunek prawny łączący go z właścicielem nieruchomości. Jego interes polega na utrzymywaniu stanu niezakłóconego korzystania z dzierżawionej rzeczy i pobierania z niej pożytków. Jest to interes o charakterze faktycznym – ekonomicznym, a nie prawnym, nie ma bowiem normy prawa materialnego, która wprost – niezależnie od stosunków łączących go z właścicielem – dawałaby mu prawo do nieruchomości.

Zdaniem Sądu I instancji, posiadanie przez skarżącego pozwolenia wodnoprawnego nie sprawia, że ma on interes prawny w postępowaniu dotyczącym samowoli budowlanej. Przedstawione wyżej okoliczności wskazują, że skarżący może ewentualnie mieć interes prawny w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów Prawa wodnego, ale nie ustawy Prawo budowlane. Na gruncie przepisów Prawa budowlanego ma on jedynie interes faktyczny, gdyż – wbrew twierdzeniom zawartym w skardze – interesu prawnego nie można wywodzić z decyzji administracyjnej, lecz z przepisów prawa materialnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wywiódł, że powołane przez skarżącego okoliczności uzasadniać mogą jedynie istnienie po jego stronie interesu faktycznego, a nie prawnego i zgodnie z art. 28 kpa nie jest on stroną postępowania prowadzonego na gruncie przepisów Prawa budowlanego. W takim stanie rzeczy organ II instancji prawidłowo umorzył postępowanie odwoławcze na podstawie art. 138 § 1 pkt 3 kpa.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Z. B. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, to jest:

- art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ust. 3 i art. 82 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego przez ich niewłaściwe zastosowanie, nie rozpoznanie zarzutu i nie uwzględnianie z urzędu nieważności zaskarżonej decyzji administracyjnej,

- art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. poprzez oddalanie skargi oraz utrzymanie w obrocie prawnym decyzji administracyjnych organów obu instancji mimo, że postępowanie administracyjne było dotknięte kwalifikowaną wadą prawną, skutkującą nieważnością decyzji,

- art. 151 w zw. z art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. i w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem nie pochodzi od strony postępowania, zaś skarżący nie ma interesu prawnego w postępowaniu w sprawie samowoli budowlanej.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wywodzono, że decyzja została wydana przez organ nieuprawniony, gdyż właściwy do rozstrzygnięcia sprawy w I instancji, zgodnie z art. 83 ust. 3 Prawa budowalnego był wojewódzki inspektor nadzoru budowalnego, a nie powiatowy inspektor nadzoru budowalnego. Okoliczność ta winna być zdaniem autora skargi kasacyjnej uwzględniona przez Sąd z urzędu i winna skutkować stwierdzeniem nieważności decyzji w oparciu o art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a.

Ponadto skarżący kasacyjnie argumentował, że w jego ocenie posiada interes prawny, który uprawnia go do bycia stroną postępowania. Pozwolenie wodnoprawne nakłada na na skarżącego kasacyjnie obowiązki. Decyzja ta została wydana w oparciu o przepisy prawa, a co za tym idzie skarżący swój interes prawny wywodzi z przepisów prawa materialnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Stosownie do postanowień art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zwaną dalej p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a.

Sprawa ta mogła być więc rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko

w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna oparta jest na uzasadnionych podstawach, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty są zasadne.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 134 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 156 § 1 k.p.a. w zw. z art. 83 ust. 3 i art. 82 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego poprzez niewłaściwe zastosowanie powyższych przepisów, a w konsekwencji nie uwzględnienie z urzędu nieważności zaskarżonej decyzji administracyjnej.

W kontekście powyższego zarzutu stwierdzić należy, że postępowanie dotyczyło samowoli budowalnej przy realizacji prac remontowych Kanału "[...]" w Kłodzku.

Powołany przez skarżącego kasacyjnie przepis art. 82 ust. 3 pkt 2 Prawa budowlanego stanowi, że wojewoda jest organem administracji architektoniczno-budowlanej wyższego stopnia w stosunku do starosty oraz organem pierwszej instancji w sprawach obiektów i robót budowlanych: hydrotechnicznych piętrzących, upustowych, regulacyjnych, melioracji podstawowych oraz kanałów i innych obiektów służących kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z obiektami towarzyszącymi. W ocenie autora skargi kasacyjnej skoro zgodnie z brzmieniem art. 83 ust. 3 Prawa budowalnego powyższe zadania i kompetencje należą do właściwości wojewódzkiego inspektor nadzoru budowalnego jako organu pierwszej instancji, to w rozpoznawanej sprawie zachodzi nieważność postępowania, albowiem w pierwszej instancji decyzja została wydana przez powiatowego inspektora nadzoru budowlanego.

Skarżący kasacyjnie pominął jednak kwestię, że Prawo budowlane dzieli organy uprawnione do działania na organy nadzoru budowalnego i organy administracji architektoniczno – budowalnej (art. 3 pkt 3 Prawa budowalnego). Właściwość powyższych organów określona została w rozdziale 8 Prawa budowlanego. Zgodnie z przytoczonymi w zarzucie art. 82 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 83 ust. 3 Prawa budowalnego wojewódzki inspektor nadzoru budowlanego działa jako organ pierwszej instancji w sprawach obiektów i robót budowlanych: hydrotechnicznych piętrzących, upustowych, regulacyjnych, melioracji podstawowych oraz kanałów i innych obiektów służących kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, wraz z obiektami towarzyszącymi, ale jako organ administracji architektoniczno – budowalnej.

Natomiast jakie zadania i kompetencje należą do powiatowego inspektora nadzoru budowlanego jako organu pierwszej instancji wynika z treści art. 83 ust. 1 Prawa budowalnego. Przepis ten powierza powiatowemu inspektorowi nadzoru budowalnego jako organowi pierwszej instancji zadania i kompetencje, o których mowa m.in. w art. 48-51 p.b., a zatem i kompetencje do orzekania w sprawie samowoli budowlanej, jaką jest prowadzenie prac remontowych kanału. Prawidłowo więc w sprawie w pierwszej instancji procedował powiatowy inspektor nadzoru budowalnego, a co za tym idzie pierwszy z zarzutów skargi kasacyjnej nie posiada usprawiedliwionych podstaw.

Powyższe rozważania przesądzają także o niezasadności drugiego z zarzutów zawartych w skardze kasacyjnej, a dotyczącego niezastosowania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a. Zasadnie bowiem Sąd I instancji nie stwierdził nieważności zaskarżonej decyzji, albowiem w sprawie nie zaszły przesłanki z art. 156 § 1 pkt 1 k.p.a, gdyż decyzja nie został wydana z naruszeniem przepisów o właściwości.

Słusznie zaś w skardze kasacyjnej postawiono zarzut naruszenia art. 151 w zw. z art. 50 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 3 k.p.a. w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem nie pochodzi od strony postępowania, zaś skarżący nie ma interesu prawnego w postępowaniu w sprawie samowoli budowalnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny wywiódł, że skarżący Z. B. interesu prawnego do bycia stroną w toczącym się postępowaniu administracyjnym nie może wywodzić z umowy o charakterze obligacyjnym (dzierżawy pomieszczeń elektorowi maszynowni wodnej), gdyż świadczy to jedynie o posiadaniu interesu faktycznego. Powyższe zapatrywanie jest w pełni uzasadnione i należy je podzielić.

Jednocześnie Sąd I instancji argumentuje, że o posiadaniu interesu prawnego przez Z. B. nie przesądza wydanie na jego rzecz pozwolenia wodno – prawnego. Uprawnia to skarżącego jedynie do bycia stroną w postępowaniu prowadzonym na podstawie Prawa wodnego.

Ostatni z przytoczonych argumentów nie zasługuje na aprobatę.

Pojęcie strony definiuje art. 28 k.p.a., stanowiący, że stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Interes prawny w rozumieniu art. 28 k.p.a. to interes, którego podstawę mogą stanowić wyłącznie przepisy prawa materialnego, a to z tego powodu, że decyzja administracyjna jest władczą konkretyzacją prawa administracyjnego. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającą na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie prawa materialnego. Interes prawny musi być ponadto uzasadniony okolicznościami i zdarzeniami, które wystąpiły lub nadal trwają. Nie jest zatem legitymowany do występowania w postępowaniu administracyjnym w charakterze strony ten, kto uzasadnia swój interes prawny zdarzeniami i okolicznościami przewidywanymi, które wystąpią dopiero w przyszłości.

Wydane na dla skarżącego kasacyjnie pozwolenie wodno – prawne stanowi konkretyzację przepisów Prawa wodnego w oparciu o które zostało wydane. Obowiązki nałożone na skarżącego kasacyjnie wynikają więc wprost z przepisów Prawa wodnego, a jedynie zostały doprecyzowane w decyzji, pozwoleniu wodno -prawnym. Zakres uprawnień i obowiązków nałożonych w pozwoleniu wodno – prawnym na korzystającego z wód zakreślony został w art. 128 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2015, poz. 459 ze zm. zwana dalej Prawo wodne), obejmuje on także parametry przepływu wody. Skoro więc remont kanału może bezpośrednio wpłynąć na zmianę powyższych parametrów, a co za tym idzie na zakres obowiązków skarżącego kasacyjnie płynących z art. 128 Prawa wodnego skonkretyzowanych w pozwoleniu wodno – prawnych, to w okolicznościach powyższej sprawy nie można przyjąć, że Z. B. nie posiada interesu prawnego w byciu stroną postępowania w sprawie samowoli budowalnej. Tym bardziej, że to ze względu na swój interes prawny skarżący żądał wszczęcia tego postępowania, a organ pierwszej instancji powyższy wniosek uwzględnił.

Wojewódzki Sąd Administracyjny pominął także teść art. 9j ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 ze zm., zwana dalej Prawo energetyczne) w myśl, którego przedsiębiorstwo energetyczne zajmujące się wytwarzaniem energii elektrycznej w źródłach przyłączonych do sieci, uwzględniając możliwości techniczne, jeżeli jest to konieczne do zapewnienia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej, a w szczególności zapewnienia jakości dostarczanej energii, ciągłości i niezawodności jej dostarczania lub uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób lub strat materialnych, jest obowiązane między innymi do:

1) wytwarzania energii elektrycznej lub pozostawania w gotowości do jej wytwarzania;

2) utrzymywania rezerw mocy wytwórczych lub zapewnienia innych usług systemowych, w wysokości i w sposób określony w umowie zawartej z operatorem systemu przesyłowego elektroenergetycznego lub systemu połączonego elektroenergetycznego;

3) utrzymywania zdolności źródeł do wytwarzania energii elektrycznej w ilości i jakości wynikającej z zawartych umów sprzedaży oraz umów o świadczenie usług przesyłania lub dystrybucji energii elektrycznej.

Powyższy przepis nakłada również określone obowiązki na skarżącego kasacyjnie, których realizacja, w przypadku elektorowi wodnej, uzależniona jest od poziomu i przepływu wody w rzece Nysie Kłodzkiej, a co za tym idzie remont kanału, który może mieć wpływ na parametry przepływu wody przesądza o posiadaniu przez Z. B. interesu prawnego w tym postępowaniu.

Interes prawny skarżącego kasacyjnie wynika z przepisów prawa materialnego, to jest art. 128 Prawa wodnego i art. 9j Prawa energetycznego, a co za tym idzie Z. B. jest stroną toczącego się postepowania dotyczącego samowoli budowlanej remontu Kanału "[...]".

Mając na względzie powyższe rozważania, w oparciu o art. 188 p.p.s.a w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. zaskarżony wyrok jak i zaskarżona decyzja zostały uchylone.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono w myśl art. 203 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 200 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c i § 14 ust. 2 pkt 2 lit b rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenie przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490 ze zm.).