Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Diana Trzcińska Sędziowie: sędzia WSA Magdalena Dobek-Rak sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w Gdańsku w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w dniu 13 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi M. P. na uchwałę Rady Miasta Sopotu z dnia 30 stycznia 2020 r., Nr XIII/233/2020 w sprawie Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta Sopotu, 1. stwierdza nieważność: § 19 ust. 2 pkt 1 załącznika zaskarżonej uchwały, 2. zasądza od na rzecz skarżącego M. P. kwotę 797,00 (słownie: siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

M. P. wniósł skargę na uchwałę nr XIII/233/2020 Rady Miasta z 30 stycznia 2020 r. w sprawie regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta - załącznik do uchwały, zaskarżając ją w części, tj. § 19 ust. 2 pkt 1 ww. regulaminu w zakresie w jakim powyższa regulacja przewiduje: "wyprowadzania psa w miejscach publicznych na uwięzi lub w kagańcu, a psy rasy agresywnej w tym wszystkich psów ras wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu psów uznawanych za agresywne oraz mieszańce tych ras - wyłącznie na uwięzi i w założonym kagańcu".

Zaskarżonej uchwale w ww. zakresie, zarzucił skarżący naruszenie:

1. przepisów prawa materialnego, tj. art. 10a ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt ( Dz.U. z 2020 r., poz. 638) dalej zwana u.o.z. w zw. z § 19 ust. 2 pkt 1 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta - załącznik do uchwały nr XIII/233/2020 Rady Miasta z 30 stycznia 2020 r., przez ustanowienie aktu prawa miejscowego z przekroczeniem delegacji ustawowej, a co za tym idzie wydanie przedmiotowego aktu z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.)

2. przepisów prawa materialnego, tj. art. 7 w zw. art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, oraz art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 506) w zw. z ust. 4 ustawy o samorządzie gminnym ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tj.: Dz. U. z 2019 r. poz. 506), dalej zwanej u.s.g., poprzez wydanie przedmiotowej uchwały poza zakresem upoważnienia ustawowego do wydania aktu prawa miejscowego i w materii uregulowanej już ustawą;

3. przepisów prawa materialnego, tj. art. 91 ust. 1 zd. pierwsze w zw. z ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2019 r. poz. 506), dalej zwanej u.s.g., poprzez wydanie uchwały nr XIII/233/2020 Rady Miasta z 30 stycznia 2020 r. w sposób sprzeczny z obowiązującym prawem, co skutkowało wydaniem przedmiotowego aktu z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a),

Skarżący domaga się stwierdzenia wydania uchwały z rażącym naruszeniem prawa w części, tj. § 19 ust. 2 pkt 1 ww. regulaminu w zakresie w jakim powyższa regulacja przewiduje wyprowadzanie psa w miejscach publicznych na uwięzi lub w kagańcu, przez użycie w słów: "W miejscach publicznych psa wyprowadza się na uwięzi lub w kagańcu, a psy rasy agresywnej w tym wszystkich psów ras wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu psów uznawanych za agresywne oraz mieszańce tych ras - wyłącznie na uwięzi i w założonym kagańcu", ewentualnie uchylenia zaskarżonej uchwały w części, tj. § 19 ust. 2 pkt 1 ww. regulaminu oraz zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego według spisu kosztów w wysokości 1.500 zł zgodnie z załączoną umową o świadczenie pomocy prawnej.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że w § 19 ust. 2 pkt 1 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta wskazano, że: " W miejscach publicznych psa wyprowadza się na uwięzi lub w kagańcu, a psy rasy agresywnej w tym wszystkich psów ras wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu psów uznawanych za agresywne oraz mieszańce tych ras - wyłącznie na uwięzi i w założonym kagańcu". Zgodnie z treścią art. 10a ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt: "Zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna", a contrario dozwolone jest puszczanie psa nad którym sprawuje się kontrolę, a także który posiada oznakowanie umożliwiające identyfikację właściciela lub opiekuna. Podkreślił skarżący, że doskonale zna psychikę swojego psa. T. - jest małym psem wykazującym bezwzględne posłuszeństwo względem właściciela. Tym samym zapisy zaskarżonego aktu prawa miejscowego są dla niego krzywdzące i uciążliwe, gdyż pomimo sprawowania kontroli nad psem skarżący jest ciągle narażany na postawienie zarzutu polegającego o popełnienie czynu z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w zw. z § 19 ust. 2 pkt 1 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta -załącznika do uchwały nr XIII/233/2020 Rady Miasta z 30. Stycznia 2020 r. W tego typu sprawie został wydany względem skarżącego wyrok Sądu Rejonowego z dnia 24.08.2021 r.

Norma z art. 10 a ust. 3 ww. u.o.z. o contrario oznacza, że dozwolone jest puszczanie psa luzem, o ile się sprawuje nad nim kontrolę. W praktyce oznacza to absolutne podporządkowanie się komendom wydawanym przez właściciela psa. Zwłaszcza w zakresie komendy przywoływania. Podkreślił skarżący, że jest trenerem i przeprowadza szkolenia dla właścicieli psów - pomagając im w nauczeniu ich podopiecznych posłuszeństwa względem swojego właściciela

W odpowiedzi na skargę Rada Miasta podniosła, że nałożenie w uchwale Rady Miasta w sprawie Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta omawianego obowiązku na właścicieli utrzymujących zwierzęta domowe jest zgodne z celem art. 4 ust 2 pkt 6 ustawy o czystości i porządku w gminie (tj. Dz.U.2021.888 ze zmianami, dalej u.c.p.g). Wprowadzenie nakazu wyprowadzania psa na smyczy lub w kagańcu, a na przedstawicieli niektórych ras nakaz wyprowadzania zwierzęcia zarówno na smyczy jak i w kagańcu nie koliduje z regulacją art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. w istocie bowiem, precyzuje obowiązek utrzymywania zwierzęcia na uwięzi właściwej dla tego gatunku. Taki sposób sprawowania kontroli nad zwierzęciem daje większe prawdopodobieństwo wyeliminowania zagrożenia osób przebywających na terenach przeznaczonych do wspólnego użytkowania. Uchwała Rady Miasta nakłada obowiązek wyprowadzenia w miejscach publicznych psa na uwięzi lub w kagańcu, natomiast psa rasy agresywnej w tym wszystkich psów ras wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu psów uznawanych za agresywne oraz mieszańce tych ras - wyłącznie na uwięzi i w założonym kagańcu.

Wskazała Rada, że warunkowanie nakazów nakładania smyczy czy kagańca według cech biologicznych, wieku, stanu zdrowia i fizjologii psa wydaje się niemożliwy do spełnienia. Potwierdza to w orzeczeniu sygn. II SA/Lu 100/21, gdzie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie uznał, że brak jest w obowiązującym obecnie porządku prawnym takich regulacji, które pozwoliłyby na jednoznaczne i nie budzące wątpliwości rozstrzygnięcie, które psy ze względu na swe cechy biologiczne, wiek, stan zdrowia i fizjologię, nie będą stwarzały jakiegokolwiek zagrożenia dla osób trzecich. W szczególności co do zwierząt brak jest organów oraz procedur prawnych, w ramach których możliwe byłoby uzyskanie skutecznego wobec innych osób, rozstrzygnięcia o tym, że pies ze względu na swe cechy osobnicze, czy też wiek lub stan zdrowia, nie stwarza jakiegokolwiek zagrożenia dla osób trzecich. Nie sposób także wykluczyć, że ugryźć może mały pies, o niewielkiej wadze, czy też pies rasy uznawanej zazwyczaj za przyjazną i nieagresywną. Podobny pogląd wyrażono także w wyrokach WSA w Lublinie z dnia 28 października 2020 r., sygn. akt II SA/Lu 148/20 oraz w wyroku z dnia 21 lipca 2020 r., sygn. akt II SA/Lu 195/20, a także wyroki WSA w Lublinie z dnia 22 kwietnia 2021 r., sygn. akt II SA/Lu 83/21 oraz II SA/Lu 63/21,dostępne w CBOSA).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje;

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137), sądy administracyjne kontrolują działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Stosownie natomiast do art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329), zwanej dalej p.p.s.a., kontrola ta obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej.

W pierwszej kolejności Sąd podaje, że sprawa została rozpoznana na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 119 pkt 2 p.p.s.a. wobec wniosku strony skarżącej i braku sprzeciwu organu.

W myśl aktualnego brzmienia art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2021 r. poz. 1372), zwanej dalej "u.s.g.", każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

U podstaw legitymacji skargowej leży aktualny interes prawny. Podstawą zaskarżenia jest bowiem niezgodność uchwały (zarządzenia) z prawem i równocześnie naruszenie przez nią konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień konkretnego obywatela lub ich grupy. Powyższym zagadnieniem dwukrotnie zajmował się Trybunał Konstytucyjny, który w uzasadnieniu wyroków z dnia 4 listopada 2003 r., (sygn. SK 30/02, OTK ZU 8/A/2003/84) i z dnia 16 września 2008 r. (sygn. SK 76/06, OTK-A 2008/7/121) podzielił interpretację przyjmowaną przez sądy administracyjne, zgodnie z którą prawo do zaskarżania uchwał na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g. przysługuje tym, którzy wykażą się konkretnym interesem prawnym wynikającym z określonej normy prawa materialnego. Podkreśla się również, że źródłem interesu prawnego lub uprawnienia jest zawsze norma prawna ogólna i abstrakcyjna (akt normatywny) lub jednostkowa i konkretna (decyzja), mająca źródło w przepisach prawa materialnego (nie tylko prawa administracyjnego materialnego). Podstawę legitymacji procesowej strony musi zatem stanowić przepis prawa materialnego wskazujący na własne prawo (interes prawny) lub obowiązek podmiotu, które podlegają skonkretyzowaniu w postępowaniu administracyjnym. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego sprowadza się zatem do ustalenia związku o charakterze materialno - prawnym między obowiązującą normą, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu. O statusie strony w postępowaniu sądowym decyduje zatem posiadanie interesu prawnego lub uprawnienia, przy czym dopiero naruszenie tego interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę na uchwałę rady gminy otwiera drogę do merytorycznego rozpoznania skargi.

Prawo skarżącego do korzystania z psem z miejsc użyteczności publicznej w S. zostało naruszone, co wynika bezspornie ze skargi oraz załączonego do niej wyroku Sądu Rejonowego uniewinniającego skarżącego obwinionego o czyn z art. 10 ust. 2a ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach w zw. z §19 ust. 2 pkt 1 Regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie miasta - załącznika do uchwały nr XIII/233/2020 Rady Miasta z dnia 30 stycznia 2020 roku.

Przekonujące są, zdaniem Sądu, twierdzenia skarżącego, który został pozbawiony możliwości wychodzenia ze swoim psem bez smyczy, a próba złamania przez niego zakazu statuowanego zaskarżoną uchwałą skończyła się interwencją Straży Miejskiej. W niniejszej sprawie skarżący jako mieszkaniec gminy miał prawo zaskarżyć przedmiotową uchwałę, gdyż zasadnie wskazał, iż § 19 ust. 2 pkt 1 Regulaminu ogranicza przyznane mu, ustawą o ochronie zwierząt, prawa. Ustawodawca bowiem zezwala na puszczanie psów w sytuacji posiadania kontroli nad nimi oraz przy jednoczesnym ich oznakowaniu umożliwiającym identyfikację ich właściciela lub opiekuna, podczas gdy uchwalony Regulamin takiego postępowania zabrania.

Przystępując do kontroli zaskarżonego Regulaminu pod względem jego legalności ("zgodności z prawem") wskazać należy, że wprowadzając sankcję nieważności (art. 147 § 1 p.p.s.a), jako następstwo naruszenia przepisu prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa. Przyjmuje się jednak, że podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały stanowią takie naruszenia prawa, które mieszczą się w kategorii rażących naruszeń. Powyższe wynika z treści art. 91 ust. 1 zd. pierwsze w zw. z ust. 4 u.s.g., zgodnie z którymi uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna, chyba że naruszenie prawa ma charakter nieistotny.

Do naruszeń tych zalicza się między innymi naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z. 1-2, s. 101-102). Za istotne naruszenie prawa uznaje się takiego rodzaju naruszenia jak: podjęcie uchwały przez organ niewłaściwy, brak podstawy prawnej do podjęcia uchwały określonej treści, niewłaściwe zastosowanie przepisu prawnego będącego podstawą podjęcia uchwały, naruszenia procedury podjęcia uchwały. Stwierdzenie nieważności uchwały może nastąpić tylko wtedy, gdy uchwała pozostaje w wyraźnej sprzeczności z określonym przepisem prawnym.

Podstawę prawną podjęcia uchwały stanowiły przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. i art. 4 ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2016 r. poz. 250, dalej "u.c.p.g.") w brzmieniu obowiązującym w dniu podjęcia uchwały.

Art. 4 ust. 1 u.c.p.g. upoważnia radę gminy do uchwalenia, po zasięgnięciu opinii państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy w zakresie określonym w art. 4 ust. 2 u.p.c.g. Regulamin utrzymania porządku i czystości w gminie stanowi prawo miejscowe a jego postanowienia mają jedynie uszczegóławiać regulacje ustawowe, w szczególności zawartych w ustawie upoważniającej.

Zgodnie art. 4 ust. 2 u.c.p.g. regulamin określa szczegółowe zasady utrzymania czystości i porządku na terenie gminy dotyczące:

1) wymagań w zakresie utrzymania czystości i porządku na terenie nieruchomości obejmujących:

a) prowadzenie selektywnego zbierania i odbierania lub przyjmowania przez punkty selektywnego zbierania odpadów komunalnych lub zapewnienie przyjmowania w inny sposób co najmniej takich odpadów komunalnych jak: przeterminowane leki i chemikalia, zużyte baterie i akumulatory, zużyty sprzęt elektryczny i elektroniczny, meble i inne odpady wielkogabarytowe, zużyte opony, odpady zielone oraz odpady budowlane i rozbiórkowe stanowiące odpady komunalne, a także odpadów komunalnych określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 4a,

b) uprzątanie błota, śniegu, lodu i innych zanieczyszczeń z części nieruchomości służących do użytku publicznego,

c) mycie i naprawy pojazdów samochodowych poza myjniami i warsztatami naprawczymi;

2) rodzaju i minimalnej pojemności pojemników przeznaczonych do zbierania odpadów komunalnych na terenie nieruchomości oraz na drogach publicznych, warunków rozmieszczania tych pojemników i ich utrzymania w odpowiednim stanie sanitarnym, porządkowym i technicznym, przy uwzględnieniu:

a) średniej ilości odpadów komunalnych wytwarzanych w gospodarstwach domowych bądź w innych źródłach,

b) liczby osób korzystających z tych pojemników;

3) częstotliwości i sposobu pozbywania się odpadów komunalnych i nieczystości ciekłych z terenu nieruchomości oraz z terenów przeznaczonych do użytku publicznego;

4) (uchylony);

5) innych wymagań wynikających z wojewódzkiego planu gospodarki odpadami;

6) obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe, mających na celu ochronę przed zagrożeniem lub uciążliwością dla ludzi oraz przed zanieczyszczeniem terenów przeznaczonych do wspólnego użytku;

7) wymagań utrzymywania zwierząt gospodarskich na terenach wyłączonych z produkcji rolniczej, w tym także zakazu ich utrzymywania na określonych obszarach lub w poszczególnych nieruchomościach;

8) wyznaczania obszarów podlegających obowiązkowej deratyzacji i terminów jej przeprowadzania.

Należy podkreślić, że wyliczenie wskazane w art. 4 ust. 2 u.p.c.g. ma charakter wyczerpujący (zamknięty) i, jako że stanowi element normy kompetencyjnej, powinno być interpretowane ściśle. Przepis art. 4 ust. 2 u.c.p.g. nie daje prawa radzie gminy ani do stanowienia aktów prawa miejscowego regulujących zagadnienia inne niż wymienione w tym przepisie, ani do podejmowania regulacji w inny sposób niż wskazany przez ustawodawcę, gdyż w każdym przypadku oznaczałoby to wykroczenie poza zakres delegacji ustawowej. Rada Gminy w niniejszej sprawie mogła, więc dokonać regulacji przedmiotowego zagadnienia tylko w takim zakresie, w jakim została do tego wyraźnie upoważniona.

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, że postanowienia zaskarżonego Regulaminu, jako aktu prawa miejscowego (co wynika wprost z treści art. 4 ust. 1 u.c.p.g.) nie mogą wykraczać poza zakres ustawowego upoważnienia unormowanego w art. 4 ust. 2 u.c.p.g., czy też być niezgodne z innymi powszechnie obowiązującymi przepisami prawa

W tym miejscu wskazać należy, iż przepis art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. powinien być wykładany z uwzględnieniem treści art. 3 ust. 1 i 2 pkt 13 u.c.p.g. Zgodnie z nimi utrzymanie czystości i porządku w gminach należy do obowiązkowych zadań własnych gminy, które zapewniają czystość i porządek na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich utrzymania, w tym określają wymagania wobec osób utrzymujących zwierzęta domowe w zakresie bezpieczeństwa i czystości w miejscach publicznych. Wykładnia systemowa prowadzi do wniosku, że upoważnienie, o którym mowa w art. 4 ust. 2 pkt 6 u.c.p.g. obejmuje kompetencję do określenia obowiązków osób utrzymujących zwierzęta domowe w miejscach publicznych, w tym terenach do wspólnego użytku. A contrario więc, norma tak rozumiana nie obejmuje miejsc i terenów prywatnych (por. komentarz do art. 4, P. Chmielnicki, K. Bandarzewski, B. Dziadkiewicz, Ustawa o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Komentarz, LexisNexis 2007).

Zakwestionowany w skardze § 19 ust.1 pkt 2 załącznika do Regulaminu ma następujące brzmienie: "W miejscach publicznych:

1) psa wyprowadza się na uwięzi lub w kagańcu, a psy rasy agresywnej w tym wszystkich psów ras wymienionych w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 28 kwietnia 2003 r. w sprawie wykazu psów uznawanych za agresywne oraz mieszańce tych ras - wyłącznie na uwięzi i w założonym kagańcu;".

Podkreślenia wymaga, że w myśl przepisu art.10a ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (tekst jednolity: Dz. U. 2020 r. poz. 638) zabrania się puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna. Zakaz, o którym mowa w ust. 3, nie dotyczy terenu prywatnego, jeżeli teren ten jest ogrodzony w sposób uniemożliwiający psu wyjście (ust.4).

Z powyższego wynika zatem, że cytowany przepis ustawowy nie wprowadza generalnego nakazu prowadzenia psów na smyczy, a jedynie zakazuje puszczania psów bez możliwości ich kontroli i bez oznakowania umożliwiającego identyfikację właściciela lub opiekuna.

Tymczasem zawarty w przepisie § 19 ust. 1 pkt 2 załącznika do Regulaminu nakaz ma charakter kategoryczny i niedopuszczający wyjątków oraz nie uwzględnia specyficznych cech biologicznych, wieku, stanu zdrowia, fizjologii danego zwierzęcia i jest bardziej rygorystyczny niż zawarty w art. 10a ust. 3 ustawy o ochronie zwierząt.

Ponadto wskazać należy, iż ustawa z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt przez humanitarne traktowanie zwierząt rozumie traktowanie uwzględniające potrzeby zwierzęcia i zapewniające mu opiekę i ochronę. Generalny nakaz prowadzenia psów na uwięzi, a psów ras uznawanych za agresywne, ich mieszańców oraz innych zagrażających otoczeniu dodatkowo w kagańcu nie uwzględnia indywidualnych potrzeb zwierzęcia, a w konsekwencji prowadzić może do naruszenia zasady humanitaryzmu. Brak zróżnicowania obowiązków osób utrzymujących psy w zakresie ochrony przed zagrożeniem dla innych ze względu na cechy osobnicze psów prowadzić może do przypisywania właścicielowi odpowiedzialności za zachowania obiektywnie niemogące stwarzać jakiegokolwiek zagrożenia dla otoczenia (por. wyrok NSA z dnia 13 września 2012 r., sygn. akt II OSK 1492/12, LEX nr 1971175).

Podsumowując, uznać zatem należy, że wprowadzenie w § 19 ust. 1 pkt 2 załącznika do Regulaminu generalnego nakazu wyprowadzania psów na smyczy (czy z nałożonym kagańcem - psy ras agresywnych), nieprzewidującego żadnych wyjątków uzasadniających odstąpienie od tego obowiązku, narusza zasadę proporcjonalności wyrażoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, jak również uchwalony został z przekroczeniem delegacji ustawowej.

Z powyżej wskazanych powodów, uznając skargę za całkowicie uzasadnioną, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., Sąd stwierdził nieważność zaskarżonej uchwały w zaskarżonej części, jak orzeczono pkt 1 w sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie z art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a. Na zasądzone koszty złożyły się: wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w wysokości 480 zł ustalone na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r., poz. 265), kwota 300 zł uiszczona tytułem wpisu od skargi oraz opłata skarbowa od złożenia dokumentu pełnomocnictwa (w wymaganej kwocie 17 zł, k. 6 akt sądowych). Sąd nie uwzględnił żądania pełnomocnika w zakresie wskazanej w skardze kwoty zwrotu kosztów sądowych w wysokości 1500 zł, albowiem w ocenie Sądu, ani rodzaj i stopień zawiłości sprawy ani niezbędny nakład pracy radcy prawnego nie uzasadniał zasądzenia w oparciu o § 15 ust. 3 ww. rozporządzenia, kosztów zastępstwa w wyższej wysokości (tj. 1500 zł) niż stawka minimalna przewidziana w tym rozporządzeniu. Należy zauważyć, że stosownie do art. 205 § 2 p.p.s.a., do niezbędnych kosztów postępowania strony reprezentowanej przez adwokata lub radcę prawnego zalicza się ich wynagrodzenie, jednak nie wyższe niż stawki opłat określone w odrębnych przepisach i wydatki jednego adwokata lub radcy prawnego, koszty sądowe oraz koszty nakazanego przez sąd osobistego stawiennictwa strony. Natomiast niezbędny nakład pracy pełnomocnika jest adekwatny do przyznanej kwoty.