drukuj    zapisz    Powrót do listy

6168 Weterynaria i ochrona zwierząt 6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze, Ochrona zwierząt, Wojewoda, Oddalono skargę, II SA/Po 531/15 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2015-08-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Po 531/15 - Wyrok WSA w Poznaniu

Data orzeczenia
2015-08-20 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-06-19
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Sędziowie
Barbara Drzazga /przewodniczący sprawozdawca/
Danuta Rzyminiak-Owczarczak
Tomasz Świstak
Symbol z opisem
6168 Weterynaria i ochrona zwierząt
6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze
Hasła tematyczne
Ochrona zwierząt
Sygn. powiązane
II OSK 221/16 - Wyrok NSA z 2016-03-30
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 856 art. 11a ust. 2 pkt 8, art. 11 ust. 1
Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Danuta Rzyminiak - Owczarczak Sędzia WSA Tomasz Świstak Protokolant St. sekretarz sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 sierpnia 2015 r. sprawy ze skargi Gminy Miejskiej K. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego z dnia ... 2015r. Nr ... w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały w sprawie programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie gminy oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia ... 2015 r. nr ... Wojewoda Wielkopolski, działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r. poz. 594, ze zm. – dalej jako u.s.g.), stwierdził nieważność uchwały Rady Miejskiej w ... z dnia ... 2015 r. nr ... w sprawie przyjęcia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Miejskiej K. w 2015 r., ze względu na istotne naruszenie prawa.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia w pierwszej kolejności wskazano, że uchwała została doręczona Wojewodzie Wielkopolskiemu w dniu 2 kwietnia 2015 r., a podjęto ją na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. oraz art. 11a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2013 r., poz. 856), dalej: u.o.z.. Dokonując oceny zgodności z prawem uchwały, organ nadzoru stwierdził, że zapewnienie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych gmin (art. 11 ust. 1 u.o.z.), zaś realizacja tego obowiązku następuje m.in. w drodze uchwalenia, corocznie do dnia 31 marca, programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobieganiu bezdomności zwierząt (art. 11a ust. 1 u.o.z.). Wojewoda powołał przepis art. 11a ust. 2 u.o.z., który określa zakres powołanego wyżej programu, by następnie wskazać, że program ten musi ustalać wszystkie wymienione w powołanym przepisie elementy, w tym wskazywać lekarza weterynarii zapewniającego całodobową opiekę weterynaryjną w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt (art. 11a ust. 2 pkt 8 u.o.z.). Dlatego organ nadzoru uznał za niewystarczające dla uznania wypełnienia dyspozycji tej normy zawarcie w przedmiotowej uchwale Rady Miejskiej ... regulacji zgodnie z którą realizację działań określonych w programie prowadzą m.in. "lecznica weterynaryjna, z która zawarto umowę w oparciu o przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych (§ 3 pkt 5 uchwały) oraz że polega ona na "zapewnieniu całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt poprzez zawarcie umowy z lecznicą dla zwierząt w zakresie pomocy poszkodowanym zwierzętom. Wybór lecznicy następuje w oparciu o przepisy ustawy Prawo zamówień publicznych" (§ 4 pkt 8 uchwały). Wojewoda wskazał, że w orzecznictwie podkreśla się, że wykładnia celowościowa przepisu art./ 11a u.o.z., który należy interpretować w powiązaniu z art. 11, prowadzi do wniosku, że dla skutecznej realizacji zadań własnych gminy polegających na zapewnieniu opieki nad bezdomnymi zwierzętami oraz ich wyłapywaniu, jak również zapewnieniu opieki nad zwierzętami uczestniczącymi w zdarzeniach drogowych, właściwym jest określenie w sposób konkretny sposobu realizacji tych zadań, w związku z czym uchwała podejmowana na podstawie art. 11a ustawy powinna zawierać wskazanie konkretnego podmiotu zobowiązanego do zapewnienia całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku wystąpienia zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt. Wojewoda podkreślił, że ustawa przewiduje krótki, bo roczny termin obowiązywania programu, co przemawia za skonkretyzowaniem jego treści, dostosowanej do warunków i okoliczności występujących i przewidzianych w danym roku, a nie nadawaniu mu wyłącznie charakteru ogólnych ram, które dopiero wymagałyby dalszej konkretyzacji, co wiązałoby się nadto ze skróceniem realnego czasu podejmowania działań w zakresie opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt zgodnie z planem uchwalonym w danym roku. Zatem w związku z niezgodności postanowień przedmiotowej uchwały z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, koniecznym stało się w ocenie Wojewody stwierdzenie nieważności całości uchwały, gdyż brak chociażby jednego z obligatoryjnych elementów uchwały wskazanych w art. 11a ust. 2 u.o.z. skutkować musi nieważnością całej uchwały, jako niezgodnej i nie realizującej wymogu tej normy.

Gmina K. reprezentowana przez Burmistrza wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wielkopolskiego, wyrażając stanowisko, że ustawodawca w przepisie art. 11a ust. 2 pkt 8 u.o.z. nie ustanowił wymogu wyboru przez radę gminy osoby lub firmy i powierzenia jej opieki nad zwierzętami poszkodowanymi w wypadkach drogowych, lecz przyjęcia takich zapisów, które zapewnią skuteczną opiekę poszkodowanym w wypadkach drogowych zwierzętom. W rezultacie, zdaniem Gminy, zapis § 4 pkt 8 uchwały Rady Miejskiej w K. z dnia ... 2015 r. wypełniał obowiązki nałożone przepisem art. 11a ust. 2 pkt 8 u.o.z. Wskazano, że w art. 11a ust. 2 pkt 8 u.o.z. celowo nie umieszczono zapisu o obowiązku wskazania konkretnego wykonawcy lub wykonawców opiekujących się poszkodowanymi w wypadkach zwierzętami, jak uczyniono w art. 11a ust. 2 pkt 7 u.o.z. zobowiązując radę gminy do "wskazania gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia miejsca dla zwierząt gospodarskich", przewidując sytuację, w której podmiot świadczący usługi w przedmiotowymi zakresie może zmienić się w ciągu roku z różnych przyczyn, co wymagałoby podjęcia nowej uchwały.

W odpowiedzi Wojewoda Wielkopolski wniósł o odrzucenie skargi w przypadku nieusunięcia przez skarżącą Gminę braków formalnych skargi, a w przypadku ich usunięcia – o oddalenie skargi. Organ nadzoru podtrzymał stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje.

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. ), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej (§ 1). Kontrola, o której mowa w § 1, sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (§ 2). Przepis art. 3 § 2 ust. 7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 1270 ze zm., – zwanej dalej p.p.s.a.) – poddaje tak określonej kognicji sądów administracyjnych między innymi skargi na akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego.

Przeprowadzona w powyższym zakresie kontrola legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Wielkopolskiego z dnia ... 2015 r. nr ... wskazuje, że pozostaje ono w zgodzie z obowiązującymi przepisami prawa, a zarzut naruszenia przez organ nadzoru wymienionego w skardze przepisu art. 11a ust. 2 pkt 8 u.zo.o. nie jest zasadny.

Zgodnie z art. 91 ust. 1 u.s.g. uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 (zd. 2 ust. 1 art. 91 ustawy). Analiza całości przepisu art. 91 u.s.g., w szczególności treść ust. 4, stanowiącego, że w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa, prowadzi przy tym do wniosku, że stwierdzenie nieważności uzasadnione jest wystąpieniem istotnego naruszenia prawa. Przywołane przepisy przesądzają o kompetencji Wojewody Wielkopolskiego do orzeczenia o nieważności uchwały Rady Miejskiej ... w sytuacji stwierdzenia, że uchwała ta istotnie narusza prawo.

W opinii Sądu rozpatrującego przedmiotową sprawę przedstawioną w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego ocenę w tym zakresie należy uznać za prawidłową.

Zakwestionowaną przez organ nadzoru uchwałą z dnia ... 2015 r. nr ... Rada Miejska w K. przyjęła program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt na terenie Gminy Miejskiej K. w 2015 r. Podstawę prawną uchwały stanowiły przepisy art. 18 ust. 2 pkt 15 u.s.g. i art. 11a u.o.z.

Przepis art. 11 a u.o. w ust. 1 stanowi, że rada gminy wypełniając obowiązek, o którym mowa w art. 11 ust. 1, określa, w drodze uchwały, corocznie do dnia 31 marca, program opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt. Stosownie do ust. 2 tego artykułu program, o którym mowa w ust. 1, obejmuje:

1) zapewnienie bezdomnym zwierzętom miejsca w schronisku dla zwierząt;

2) opiekę nad wolno żyjącymi kotami, w tym ich dokarmianie;

3) odławianie bezdomnych zwierząt;

4) obligatoryjną sterylizację albo kastrację zwierząt w schroniskach dla zwierząt;

5) poszukiwanie właścicieli dla bezdomnych zwierząt;

6) usypianie ślepych miotów;

7) wskazanie gospodarstwa rolnego w celu zapewnienia miejsca dla zwierząt gospodarskich;

8) zapewnienie całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt.

Zgodnie z art.11a ust. 3 u.o.z. program, o którym mowa w ust. 1, może obejmować plan znakowania zwierząt w gminie. Realizacja zaś zadań, o których mowa w ust. 2 pkt 3-6, może zostać powierzona podmiotowi prowadzącemu schronisko dla zwierząt (ust. 4). Program, o którym mowa w ust. 1, zawiera wskazanie wysokości środków finansowych przeznaczonych na jego realizację oraz sposób wydatkowania tych środków. Koszty realizacji programu ponosi gmina (ust. 5). W myśl art.11a ust. 6 u.o.z. projekt programu, o którym mowa w ust. 1, przygotowuje wójt (burmistrz, prezydent miasta). Projekt programu, o którym mowa w ust. 1, wójt (burmistrz, prezydent miasta) najpóźniej do dnia 1 lutego przekazuje do zaopiniowania:

1) właściwemu powiatowemu lekarzowi weterynarii;

2) organizacjom społecznym, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, działającym na obszarze gminy;

3) dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich, działających na obszarze gminy (ust. 7). Podmioty, o których mowa w ust. 7, w terminie 21 dni od dnia otrzymania projektu programu, o którym mowa w ust. 1, wydają opinie o projekcie. Niewydanie opinii w tym terminie uznaje się za akceptację przesłanego programu (ust. 8).

Przepis art. 11 ust. 1 ustawy, do którego odwołuje się art. 11 a, przewiduje, że zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych gmin. W dalszych ustępach art. 11 stanowi zaś, że minister właściwy do spraw administracji publicznej w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw środowiska określi, w drodze rozporządzenia, zasady i warunki wyłapywania bezdomnych zwierząt (ust. 2); zabrania się odławiania zwierząt bezdomnych bez zapewnienia im miejsca w schronisku dla zwierząt, chyba że zwierzę stwarza poważne zagrożenie dla ludzi lub innych zwierząt. Odławianie bezdomnych zwierząt odbywa się wyłącznie na podstawie uchwały rady gminy, o której mowa w art. 11a (ust. 3); organizacje społeczne, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, mogą zapewniać bezdomnym zwierzętom opiekę i w tym celu prowadzić schroniska dla zwierząt, w porozumieniu z właściwymi organami samorządu terytorialnego (ust.4).

Przepis art. 11a u.o.z. w przywołanym wyżej brzmieniu, aktualnym w dacie podjęcia zakwestionowanej przez organ nadzoru uchwały Rady Miejskiej w K., obowiązuje od dnia 1 stycznia 2012 r., na skutek zmiany dokonanej ustawą z dnia 16 września 2011 r. o zmianie ustawy o ochronie zwierząt oraz ustawy o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U. Nr 230, poz. 1373). Wskazana nowelizacja ustawy o ochronie zwierząt miała służyć zwiększeniu odpowiedzialności gminy za realizację zadań własnych gminy w zakresie zapewnienia opieki bezdomnym zwierzętom oraz ich wyłapywania. W tym celu między innymi nadana została nowa treść art. 11 a ustawy, który wcześniej stanowił jedynie, że rada gminy może w drodze uchwały przyjąć program zapobiegający bezdomności zwierząt obejmujący w szczególności: 1) sterylizację albo kastrację zwierząt, 2) poszukiwanie nowych właścicieli dla zwierząt oraz 3) usypianie ślepych miotów (ust. 1 ), a także, że koszty realizacji programu, o którym mowa w ust. 1, ponosi gmina (ust. 2).

Jednocześnie zmianie uległ przepis art. 11 ust. 3 ustawy, który wcześniej przewidywał, że wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowaniu z tymi zwierzętami odbywa się wyłącznie na mocy uchwały rady gminy podjętej po uzgodnieniu z powiatowym lekarzem weterynarii oraz po zasięgnięciu opinii upoważnionego przedstawiciela organizacji społecznej, której statutowym celem działania jest ochrona zwierząt.

W świetle obowiązującej treści przywołanych przepisów nie budzi wątpliwości Sądu stanowisko organu nadzoru o konieczności wskazania w uchwale podmiotów realizujących zadania wymienione w programie. Zasadnie przy tym zwrócono uwagę, że wskazanie lekarza weterynarii zapewniającego całodobową opiekę weterynaryjną w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt zostało wprost przewidziane w punkcie 8 ust. 2 art. 11a ustawy. Już zatem literalna treść tych przepisów wskazuje, że uchwała Rady Miejskiej w K. nie wypełniła upoważnienia ustawowego zawartego w art. 11 ust. 2 ustawy, a zarzut sformułowany w tym zakresie w rozstrzygnięciu nadzorczym jest słuszny.

Jednocześnie, w opinii Sądu, wykładnia celowościowa przepisu art. 11 a, który należy interpretować w powiązaniu z art. 11, prowadzi do wniosku, że dla skutecznej realizacji zadań własnych gminy polegających na zapewnieniu opieki nad bezdomnymi zwierzętami oraz ich wyłapywaniu, jak również zapewnieniu opieki nad zwierzętami uczestniczącymi w zdarzeniach drogowych, właściwym jest określenie w sposób konkretny sposobu realizacji tych zadań, w związku z czym uchwała podejmowana na podstawie art. 11 a ustawy winna zawierać wskazanie podmiotu zobowiązanego do zapewnienia całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku wystąpienia zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt. Należy bowiem podkreślić, że ustawa przewiduje krótki, bo roczny termin obowiązywania programu, co przemawia za skonkretyzowaniem jego treści, dostosowanej do warunków i okoliczności występujących i przewidywanych w danym roku, a nie nadawaniu mu wyłącznie charakteru ogólnych ram, które dopiero wymagałyby dalszej konkretyzacji, co wiązałoby się nadto ze skróceniem realnego czasu podejmowania działań w zakresie opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt zgodnie z planem uchwalonym w danym roku.

Jak zasadnie podniesiono w odpowiedzi na skargę, za taką oceną przemawiają także sformułowania, którymi posługuje się przepis art. 11 a ustawy. Określenia "zapewnienie (...) miejsca", "wskazanie", "zapewnienie (...) opieki" niewątpliwie wskazują na konieczność skonkretyzowania miejsc i podmiotów, które takiej opieki i schronienia udzielają.

Porównanie poprzedniego i obecnego brzmienia przepisów art. 11 oraz art. 11 a ustawy o ochronie zwierząt prowadzi ponadto do konstatacji, że dotychczasowa regulacja z ustępu 3 art. 11 została w istocie przeniesiona do art. 11 a (ust. 2 pkt 1, 3, 4, 5), przy czym zmieniony art. 11 a stanowi o obligatoryjnym określeniu przez radę gminy w drodze uchwały, corocznie do dnia 31 marca, programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi oraz zapobiegania bezdomności zwierząt, określając też szerszy niż dotychczas, a zarazem bardziej szczegółowo określony zakres tego programu. Natomiast już w poprzednim stanie prawnym zwracano uwagę na konieczność wskazania w uchwale dotyczącej wyłapywania zwierząt, której wydanie przewidywał wówczas art. 11 ust. 3 u.o.z., adresu schroniska, które ma sprawować opiekę nad wyłapanymi zwierzętami (zob. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 października 2011 r., II OSK 1667/11, dostępny na stronie internetowej: http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Skoro więc zmiana ustawy z dniem 1 stycznia 2012 r. miała na celu bardziej realną realizację zadania gminy opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt, nie można przyjąć, by regulacja uchwały mogła być mniej szczegółowa, niż to było wymagane przed zmianą ustawy (tak: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 11 lipca 2012 r., II SA/Go 487/12). Wskazanie w treści uchwały informacji o podmiocie świadczącym całodobową opiekę weterynaryjną w przypadku zdarzeń drogowych, ma również istotne znaczenie informacyjne dla mieszkańców gminy.

W ocenie Sądu istotne jest również, że przepis art. 11 a w ustępie 7 u.o.z. przewiduje obowiązek przedstawienia programu do zaopiniowania właściwemu powiatowemu lekarzowi weterynarii, organizacjom społecznym, których statutowym celem działania jest ochrona zwierząt, działającym na obszarze gminy oraz dzierżawcom lub zarządcom obwodów łowieckich, działających na obszarze gminy, które to podmioty mają możliwość wydania opinii o projekcie w terminie 21 dni od dnia otrzymania projektu programu. Przyjęcie, że program miałby zawierać wyłącznie tak ogólną treść, jak to ma miejsce w przypadku zakwestionowanych rozstrzygnięciem nadzorczym postanowień uchwały, podważałoby sens wydawania przewidzianych ustawą opinii, które w istocie miałyby się odnosić w takim przypadku do treści w istocie odpowiadających zapisom ustawowym. Tymczasem celem postępowania opiniującego jest przeprowadzenie weryfikacji podmiotów, które świadczyć mają przedmiotowe usługi, w aspekcie spełniania przez nich wymogów określonych przepisami szczególnymi.

Sąd orzekający w niniejszym składzie podziela stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 marca 2013 r. sygn.. akt II OSK 37/13 (http://orzeczenia.nsa.gov.pl), w myśl którego tego typu uchwała musi być zaliczona (co wynika wprost także z ustawowego określenia jej jako "programu") do aktów planowania. Akty planowania mają zróżnicowany charakter prawny. Najczęściej, choć nie zawsze, akty planowania mają charakter aktów prawa wewnętrznego. Niektóry akty planowania są ustawowo wprost określone jako akty prawa miejscowego, czasem taki charakter danego aktu należy wyprowadzić w drodze wykładni. Do istotnych cech aktów planowania należy zaliczyć to, że w ich treści obok postanowień o generalno-abstrakcyjnym charakterze znajdują się postanowienia o charakterze indywidualno-konkretnym. Okoliczność, że określony program (akt planowania) uchwalany przez radę gminy zawiera postanowienia jednostkowe i konkretne sama przez się nie pozbawia takiego aktu charakteru aktu prawa miejscowego. W orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalone jest stanowisko, że wystarczy aby choć jedno postanowienie uchwały miało charakter generalno-abstrakcyjny by cały akt miał przymiot aktu prawa miejscowego. Nie jest zatem tak, że zamieszczenie w treści uchwały w sprawie określenia programu opieki nad zwierzętami bezdomnymi postanowień o konkretnym charakterze, wskazujących indywidualnie oznaczone podmioty jako zobowiązane do realizowania określonych zadań, pozbawi przedmiotową uchwałę charakteru aktu prawa miejscowego. Zamieszczenie w programie zapobiegającym bezdomności zwierząt takich indywidualno-konkretnych postanowień wynika wprost z art. 11a ust. 2 pkt 8 i ust. 4 u.o.z. Brak tych niezbędnych na mocy ustawy postanowień stanowi niewypełnienie zakresu upoważnienia ustawowego, którego określenie - w kolejnej nowelizacji ustawy - miało na celu urealnienie opieki nad bezdomnymi zwierzętami. Takie postanowienia nie pozostają w sprzeczności z żadnymi przepisami prawa, ani ustawy o ochronie zwierząt ani też ustawy o samorządzie gminnym. Zasadnie zatem organ nadzoru przyjął, że brak wskazania w uchwalonym programie konkretnych podmiotów obowiązanych do wykonywania określonych zadań narusza powołane wyżej przepisy ustawy, miał także rację organ nadzoru podnosząc, że wskazanie w takiej uchwale konkretnego podmiotu zobowiązanego do całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadku zdarzeń drogowych ma także znaczenie informacyjne dla mieszkańców .

W konsekwencji przedstawionych rozważań należało podzielić stanowisko organu nadzoru, że zakwestionowana uchwała nie wyczerpuje zakresu przedmiotowego przekazanego do uregulowania przez gminę w art. 11a u.o.z., co skutkuje ułomnością uchwały, którą należy ocenić jako istotne naruszenie prawa, skoro uchwała nie obejmuje tych wszystkich zagadnień, które ustawodawca uznał za istotne do zawarcia w programie opieki nad zwierzętami bezdomnymi i zapobiegania bezdomności zwierząt. Niewyczerpanie wynikającego z ustawy zakresu przedmiotowego uchwały skutkuje istotnym naruszeniem prawa.

Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że nie zachodziły podstawy do stwierdzenia nieważności uchwały jedynie w części, gdyż postanowienia programu co do jego zakresu i podmiotów realizujących określone w nim zadania winny być kompleksowe i spójne. Powyższej oceny nie podważają skutecznie także pozostałe podniesione w skardze zarzuty. Ustawa w art. 11 a ust. 2 pkt 8 wprost przewiduje zapewnienie całodobowej opieki weterynaryjnej w przypadkach zdarzeń drogowych z udziałem zwierząt. Zatem Rada winna podjąć czynności w celu wypełnienia normy przepisu art. 11 a. W świetle literalnej treści przepisu art. 11 a ust. 2 pkt 8 u.o.z. oraz przedstawionej wyżej wykładni pozostałych zakwestionowanych w rozstrzygnięciu nadzorczym punktów ustępu 2 tego artykułu chybiony jest również zarzut, iż wskazanie konkretnych podmiotów realizujących obowiązki wymienione w uchwale następuje w drodze umów zawieranych z konkretnymi podmiotami. Przepis ustawy nałożył bowiem obowiązek w tym zakresie na Radę, będącą organem stanowiącym Gminy i Rada powinna zawrzeć stosowne postanowienia i elementy w uchwale podjętej na podstawie art. 11 a w związku z art. 11 u.o.z. W tych okolicznościach odwoływanie się do przepisów ustawy – Prawo zamówień publicznych uznać należy za argument nie mający znaczenia dla oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie powołanych przepisów oraz art. 151 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt