Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Oleś, Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Sędzia NSA Alicja Stępień, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Monika Szymańska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 1 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi S. Z. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 25 marca 2010 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną; 2. określa, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana; 3. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 ( czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

I SA/Gd 729/10

UZASADNIENIE

W dniu 31 grudnia 2009 r. skarżący S. Z. złożył do Ministra Finansów wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek niezabudowanych.

We wniosku oraz jego uzupełnieniu przedstawione zostało następujące zdarzenie przyszłe: w dniu 14 listopada 1977r. skarżący nabył wraz z żoną nieruchomość rolną o powierzchni 12,90 ha, zabudowaną budynkami mieszkalnymi i gospodarczymi. Trzy miesiące później skarżący kupił kolejną nieruchomość rolną o powierzchni 4,86 ha – niezabudowaną, niezalesioną, odległą od posiadanego gospodarstwa rolnego o ok. 1 km. Gospodarstwo rolne o całkowitej powierzchni 17,76 ha było użytkowane rolniczo; nie było przedmiotem dzierżawy. 10 października 1990r. doszło do rozwodu z żoną. Do roku 1993 skarżący sam prowadził gospodarstwo rolne; w dniu 5 lipca 1993r. skarżący i była jego żona sprzedał gospodarstwo rolne o pow. 12,90 ha wraz z budynkami; jednocześnie dokonany został podział majątku w ten sposób, że skarżący otrzymał działkę nr 155 o powierzchni 4,86 ha. 28 listopada 2006r. wójt gminy, w drodze decyzji, zatwierdził projekt podziału nieruchomości na działki od nr [...]do nr [...] (łącznie 37 działek) oraz działkę [...], będącą ulicą wewnętrzną, połączoną z drogą wojewódzką. Skarżący poniósł koszty przyłączenia do sieci energetycznej, koszty projektu a następnie budowy wodociągu. W ewidencji gruntów wszystkie ww. działki oznaczone są symbolem R – grunty rolne; grunt nie jest objęty planem zagospodarowania przestrzennego; obowiązujące stadium zagospodarowania przestrzennego gminy stanowi, że ww. działki położone są na terenach rozwojowych o dominacji funkcji usługowej z towarzyszącą zabudową mieszkaniową, a zmiana przeznaczenia terenu, polegająca na budowie obiektu budowlanego wymaga decyzji o warunkach zabudowy. Skarżący wskazał, że nieruchomość stanowi jego majątek osobisty i nie została nabyta w roku 1978 z zamiarem jej sprzedaży. Skarżący sprzedał jedną działkę i planuje sprzedać kolejną.

W związku z tym skarżący zadał następujące pytania: czy jako osoba fizyczna nie będąca przedsiębiorcą, wyprzedająca majątek osobisty, który nie był nabyty do celów działalności gospodarczej, ani do dalszej sprzedaży, tj. działki budowlane wydzielone z posiadanego gospodarstwa rolnego i przekwalifikowane, może zostać uznany za podmiot prowadzący działalność gospodarczą i stać się podatnikiem z tytułu tej sprzedaży; czy w związku z ich sprzedażą skarżący winien odprowadzić podatek wg stawki 22% od każdej umowy.

Zdaniem skarżącego osoba fizyczna nie prowadząca działalności gospodarczej wyprzedająca majątek osobisty nie staje się przed ten fakt podatnikiem podatku od towarów i usług. Skarżący przywołał między innymi wyrok NSA z 29 października 2007r. w sprawie I FPS 3/07 oraz z 24 kwietnia 2007r. w sprawie I FSK 603/07. Skarżący powołał się również na Dyrektywę 2006/112/WE z 28 listopada 2006r. oraz definicję działalności gospodarczej w niej zawartą.

W dniu 25 marca 2010 r. działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej wydał interpretację indywidualną, w której uznał stanowisko skarżącego przedstawione we wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji za nieprawidłowe.

Dyrektor Izby Skarbowej cytując art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej jako u.p.t.u.) oraz art. 2 pkt 6, art. 7 ust. 1, art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., stwierdził, że działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługobiorców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykonywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. W związku z tym rolnik sprzedający działki wykorzystywane w działalności rolniczej nie zbywa swego majątku osobistego, ale jeden ze składników gospodarstwa rolnego czyli przedsiębiorstwa. Organ przytoczył definicję przedsiębiorstwa i definicję gospodarstwa rolnego zawartą w art. 551 i art. 553 Kodeksu cywilnego; przywołano art. 2 ust. 1 ustawy z 15 listopada 1984r. o podatku rolnym (t. j. Dz. U. z 2006r., nr 136, poz. 969 ze zm.), art. 9 ust. 1, art. 112 ust. 1 lit. b/ Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 06.347.1); również art. 3 ust. 1, art. 9 ust. 1, art. 14 ust. 1 pkt 5, art. 15 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm.), art. 20 ust. 1 pkt 1 i art. 21 ust. 1 ustawy z 17 maja 1989r. prawo geodezyjnie i kartograficzne (t. j. Dz. U. z 2005r., nr 240, poz. 2027 ze zm.).

W ocenie organu planowaną sprzedaż przedmiotowych działek należy, wobec przytoczonych przepisów, zaklasyfikować do działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.; dokonujący tych czynności podmiot uzyskuje status podatnika podatku od towarów i usług w tym zakresie.

Organ wskazał następnie, że z mocy art. 41 ust. 1 u.p.t.u., stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 u.p.t.u. Zarówno w treści wskazanej ustawy, jak i przepisów wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku. Stosownie do treści art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u. zwalnia się od podatku dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Oznacza to, że opodatkowaniu podlegają dostawy, których przedmiotem są nieruchomości gruntowe zabudowane i niezabudowane, przy czym w przypadku gruntów niezabudowanych, tylko te, które stanowią tereny budowlane lub przeznaczone pod zabudowę. Planowana przez skarżącego dostawa działek przeznaczonych pod zabudowę, będzie wobec tego czynnością podlegającą opodatkowaniu 22% stawką podatku od towarów i usług.

Pismem z 19 kwietnia 2010 r. skarżący wezwał organ podatkowy do usunięcia naruszenia prawa. W odpowiedzi z 14 maja 2010r. 3Dyrektor Izby Skarbowej stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji indywidualnej.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarżący nie zgodził się ze stanowiskiem organu, że prowadzi działalność gospodarczą, skoro w roku 1993 zakończył działalność rolniczą. Podkreślił, że przedmiotowa nieruchomość nie została przez niego nabyta w celu dalszej odsprzedaży. Nawet gdyby uznać, że nieruchomość ta nie stanowi majątku osobistego skarżącego to stanowisko organu jest i tak wadliwe, bowiem aby mówić o obowiązku podatkowym, konieczne jest by istniał zarówno podmiot zobowiązany do zapłaty podatku, jaki i przedmiot opodatkowania, czyli czynność w stosunku do której dany podmiot działa jako podatnik. W ocenie skarżącego nie dokonał on czynności podlegającej opodatkowaniu, takiego charakteru nie noszą również ewentualne i przyszłe czynności sprzedaży działek. Poparcia swojego stanowiska skarżący upatruje w orzecznictwie sądów administracyjnych.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymując dotychczasowe stanowisko wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

I.

Wojewódzki sąd administracyjny, zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.) sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem jej zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kontrola wojewódzkiego sądu administracyjnego obejmuje kwestie związane z procesem stosowania prawa w postępowaniu podatkowym, a więc to, czy organ dokonał prawidłowych ustaleń co do obowiązywania zaskarżonej normy prawnej, czy normę tę właściwe interpretował i nie naruszył zasad ustalenia określonych faktów za udowodnione.

Tak więc, uchylenie interpretacji indywidualnej może nastąpić jedynie w sytuacji, gdy jej wydanie nastąpiło w wyniku naruszenia prawa materialnego lub procesowego (art. 146 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sadami administracyjnymi; Dz. U nr 153, poz. 1270 ze zm. - dalej: p.p.s.a.).

W zakresie tak określonej kognicji, Sąd stwierdza, iż w wyniku wydania zaskarżonej interpretacji indywidualnej doszło do naruszenia prawa.

II.

Organ podatkowy uznał, iż skarżący dokonując sprzedaży działek wydzielonych z gruntu rolnego zakupionego w 1977 i 1978r., uczyni to w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a wykonywanie przez niego dostawy gruntów będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zdaniem organu, skarżący w świetle okoliczności faktycznych prezentowanych przez wnioskującego o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, posiada status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą (działalność rolniczą) i sprzedając grunt nie będzie zbywał majątku osobistego, ale majątek składający się na przedsiębiorstwo rolne. W związku z tym sprzedając część wcześniej otrzymanego gruntu będzie w tym zakresie podatnikiem podatku od towarów i usług.

Sąd poglądu tego nie podziela; wskazane we wniosku wydzielone działki budowlane będą sprzedawane jako majątek osobisty skarżącego.

III.

Zgodnie z przyjętą konstrukcją w podatku od towarów i usług opodatkowaniu tym podatkiem mogą podlegać tylko te czynności, w przypadku których spełniony został zarówno podmiotowy, jak i przedmiotowy zakres opodatkowania, a więc podmiot mający cechę podatnika dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu tym podatkiem.

W myśl art. 15 u.p.t.u. podatnikami podatku od towarów i usług są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności (ust. 1), która obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy.

Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych (ust. 2).

Wprowadzona w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. na użytek tej ustawy definicja działalności gospodarczej powoduje, że podatnikiem może być każdy samodzielny podmiot prawny, o ile zostaną spełnione określone wymogi.

Tak więc aby móc przypisać określonym czynnościom cechy działalności gospodarczej, muszą być one wykonywane w sposób profesjonalny, a co za tym idzie dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Kolejnym z wymogów, jaki musi być spełniony jest wystąpienie zamiaru wykonywania czynności w sposób częstotliwy, co nie oznacza jednak automatycznego wykluczenia z kręgu opodatkowania podmiotów, które dokonały jednorazowej czynności. Przez zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy należy bowiem rozumieć istnienie w chwili wykonywania czynności chęci, woli powtarzalnego ich wykonywania; innymi słowy o tym czy mamy do czynienia z czynnością dokonaną w ramach działalności gospodarczej decyduje treść zamiaru w chwili dokonywania pierwszej czynności, a nie to, co nastąpiło później.

Dodatkowo dla działalności gospodarczej polegającej na wykorzystywaniu swego majątku ustawodawca wprowadził inne kryterium, a mianowicie czynności podejmowane przez podmiot powinny cechować się stałością, ciągłością wykorzystywania majątku, a więc niejednorazowością czy też nieincydentalnością wykorzystywania składników majątku.

Reasumując dotychczasowe wywody należy stwierdzić, że

1/ o charakterze sprzedaży działek budowlanych (gruntów) przez osoby fizyczne, które nie prowadzą formalnie zarejestrowanej działalności gospodarczej w zakresie obrotu nieruchomościami, w każdym przypadku powinna zadecydować w pierwszej kolejności treść zamiaru w momencie nabywania tych gruntów (również gruntów rolnych), a w dalszej kolejności okoliczności związane z ich sprzedażą;

2/ jeżeli sprzedawca gruntów nabył te grunty do majątku prywatnego, a ich odsprzedaż nie była głównym celem nabycia, to wówczas w zakresie dokonywanej sprzedaży gruntów nie powinien być on traktowany, co do zasady, jako podatnik podatku od towarów i usług.

Przepisy art. 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 i 2 VI Dyrektywy oraz art. 2 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. 06.347.1) sprzeciwiają się uznaniu wyprzedaży majątku własnego za czynność opodatkowaną (por. Marcin Bącal w: Sprzedaż działek budowlanych z majątku własnego osoby fizycznej a status podatnika VAT, Jurysdykcja podatkowa nr 1/2008, strona 39 i nast., por. uzasadnienie postanowienia NSA z 20 marca 2007r. w sprawie I FSK 526/06, por. glosa Tomasza Michalika do wyroku WSA z 20 października 2006r. w sprawie I SA/Wr 630/06; opubl. Jurysdykcja Podatkowa, Nr 2/2007, s. 66; również Janusz Zubrzycki w: Leksykon VAT 2006; VI Dyrektywa VAT. komentarz, pod red. Krzysztofa Sachsa, Wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2004; Adam Bartosiewicz i Ryszard Kubacki, VAT. Komentarz, Zakamycze, 2004; Wojciech Maruchin, VAT. Komentarz, Dom Wydawniczy ABC, 2005; Hanna Lubińska, Paweł Małecki, Ustawa VAT. Komentarz 2005, W-wa, 2005). Przywołać w tej sprawie należy również Komentarz 2008 Dyrektywa VAT 2006/112/WE, pod redakcją Jerzego Martiniego, UNIMEX 2008, str. 43 i nast., str. 113 i nast.; oraz Janusza Zubrzyckiego, LEKSYKON VAT 2009, tom I, UNIMEX 2009, str. 36, str. 790 i nast.).

Sąd podziela tym samym tezy wyroku składu siedmiu sędziów NSA z 29 października 2007r., w sprawie I FPS 3/07 wskazujące na następujące kwestie:

1. przepisy art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. powinny być rozumiane w ten sposób, że warunkiem sine qua non uznania, iż dany podmiot działa w charakterze podatnika podatku od towarów i usług, jest ustalenie, że działa on jako producent, handlowiec, usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik lub jako osoba wykonująca wolny zawód;

2. ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do tej konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

Sąd podziela również pogląd wyrażony w wyroku NSA z 28 maja 2008r. w sprawie I FSK 692/07 - okoliczność, że określona czynność związana z majątkiem prywatnym, nie służącym celom związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, w rozumieniu art.15 ust. 2 u.p.t.u., będzie dokonana kilkakrotnie - w sytuacji gdy dany podmiot nie ma zamiaru wykonywać jej w sposób profesjonalny - nie może przesądzać o uzyskaniu przez ten podmiot statusu podatnika podatku od towarów i usług.

IV.

W tej sprawie stwierdzić należy, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie:

po pierwsze - określona czynność musi być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług i

po drugie - czynność ta winna być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonywaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług,

a w rozpatrywanej sprawie nie wystąpiła druga z wymienionych przesłanek.

Działalność rolnicza jest specyficzną działalnością gospodarczą i sprzedaż działek budowlanych nie mieści się w definicji działalności rolniczej przewidzianej w art. 2 pkt 15 u.p.t.u.; grunty objęte danym gospodarstwem rolnym nie są produktami rolnymi w rozumieniu definicji z art. 2 pkt 20 u.p.t.u.

Tym samym, zdaniem Sądu, nie można utożsamiać działalności gospodarczej skarżącego jako rolnika ze sprzedażą gruntów.

Innymi słowy - sprzedaż działek nie wchodzi w zakres działalności rolniczej, skoro wydzielony grunt zostanie wyłączony z gospodarstwa rolnego i po przekształceniu na działki budowlane stanie się odrębną od tego gospodarstwa rzeczą.

W wyniku przekształcenia na działki budowlane grunt, z którego zostaną one wyodrębnione, utraci swoje dotychczasowe przeznaczenie i przejdzie do majątku osobistego strony skarżącej (zostanie przekazany na cele prywatne). W momencie sprzedaży stanowić będzie zatem majątek osobisty sprzedającego niezwiązany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Argumentem przemawiającym za uznaniem podatnika podatku od towarów i usług tej osoby, która nabyła do majątku prywatnego grunt rolny, podzielony i sprzedawany następnie jako działki pod zabudowę mieszkaniową, nie może być okoliczność, że w świetle definicji działalności gospodarczej zawartej w art. 15 ust. 2 u.p.t.u. działalność rolnika jest działalnością gospodarczą. Trzeba bowiem uwzględnić, że grunt taki nie zawsze musi służyć dostawom produktów rolnych, lecz prywatnym potrzebom rolnika i członków jego rodziny. W tym miejscu przywołać należy wyrok NSA z 7 lipca 2009 r., w sprawie I FSK 547/08.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, w którym stwierdza się, iż jeśli podatnik podatku od towarów i usług sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na inne cele niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część przeznaczył na potrzeby osobiste, w doniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Żaden przepis powołanej Dyrektywy nie wyklucza sytuacji, w której podatnik zamierzający wyodrębnić cześć danej nieruchomości jako majątek osobisty wyłącza tę część z systemu podatku od towarów i usług jako podatku od wartości dodanej; rozróżnienie między częścią przeznaczoną na potrzeby działalności gospodarczej podatnika i częścią używaną do celów prywatnych musi opierać się na proporcji między wykorzystaniem do celów prywatnych i do celów działalności gospodarczej w roku nabycia, nie zaś na kryterium podziału fizycznego. Podatnik musi jednak wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego (por. wyrok ETS z 4 października 1995 r., C - 291/92, Finanzamt Ülzen vs. Dieter Armbrecht, opubl. w bazie LEX nr 83885). Przekazanie gruntu, który stanowił część gospodarstwa rolnego na cele prywatne mogłoby co najwyżej stanowić dostawę opodatkowaną na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 u.p.t.u., ale jedynie w przypadku, gdyby podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia całości lub części podatku naliczonego (por. art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE); z kolei sprzedaż działek budowlanych jako majątku osobistego, jak wskazano, pozostaje poza zakresem tego podatku.

Po wtóre, zauważyć należy, iż rodzaje działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług są rozłączne, co oznacza, że dany rodzaj czynności może wypełniać jednocześnie znamiona tylko jednej z nich.

Sprzedaż gruntu mieści się w pojęciu dostawy dokonanej w ramach działalności handlowca.

Dla rozstrzygnięcia omawianej kwestii istotne jest zatem, czy fakt zbywania działek oznacza wykonywanie przez skarżącego działalności handlowej. Ani formalny status danego podmiotu jako podatnika zarejestrowanego, ani okoliczność, że dana czynność została wykonana wielokrotnie lub jednorazowo, lecz z zamiarem częstotliwości, nie mogą przesądzać o opodatkowaniu tej czynności bez każdorazowego ustalenia, że w odniesieniu do konkretnej czynności podmiot ten występował w charakterze podatnika od towarów i usług.

W przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Pojęcie handel oznacza bowiem dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży; już zatem sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami, przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika podatku od towarów i usług, nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (por. wyrok ETS w sprawie C-400/98).

Kwestię tę należy o tyle uznać za istotną, że Sąd podziela pogląd wyrażony w wyroku NSA z 12 stycznia 2010r. w sprawie I FSK 1574 (opubl. w bazie LEX 558839), w którym podkreśla się, że uznanie, że sprzedaż działek budowlanych nie jest działalnością rolniczą, nie wyklucza uznania tej sprzedaży za inny rodzaj działalności gospodarczej wymienionej w art. 15 ust. 2 u.p.t.u., czyli za działalność handlową, gdyż osoba będąca rolnikiem może jednocześnie wykonywać inną działalność gospodarczą, w tym działalność handlowca.

V.

Ze stanu faktycznego opisanego we wniosku wynika, że w chwili nabycia gruntu skarżący nie miał zamiaru jego sprzedaży w ramach profesjonalnego obrotu nieruchomościami.

Skoro z przyjętego przez organ podatkowy za podstawę wydania zaskarżonej interpretacji stanu faktycznego wynika, że skarżący zakupił gospodarstwo rolne w 1977 i 1978 r. i przez wiele lat miał zamiar prowadzenia działalności rolniczej i je prowadził do roku 1993, a dopiero kilkanaście lat później (w 2006r.) postanowił część gruntu przypadającą na niego po podziale majątku wspólnego podzielić na mniejsze działki i sprzedać jako działki pod zabudowę, to brak podstaw by przypisać mu w tym zakresie prowadzenia zamiar działalności handlowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 czerwca 2008 r. w sprawie I FSK 253/08; dost. na stronie internetowej).

Trudno z tych okoliczności wywieść, wbrew treści uzasadnienia wydanej interpretacji, iż głównym celem zakupu nieruchomości, a następnie ich przyszłe zbycie, będzie prowadzenie przez skarżącego w sposób profesjonalny działalności gospodarczej, a nie zaspokojenie potrzeb osobistych.

W konsekwencji brak jest podstaw do przypisania stronie przymiotu podatnika podatku od towarów i usług z tytułu czynności sprzedaży gruntu pod zabudowę; zarówno z art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u. jak i z art. 9 Dyrektywy 2006/112/WE bowiem wynika, że warunkiem niezbędnym do uznania danego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest ustalenie, że działa on niezależnie jako producent, handlowiec czy usługodawca, pozyskujący zasoby naturalne, rolnik czy też jako wykonujący wolny zawód. Taka okoliczność w stanie sprawy nie zachodzi.

Przyjąć zatem należy, że zaskarżona interpretacja indywidualna narusza art. 15 ust. 1 i ust. 2 u.p.t.u., poprzez błędną jego wykładnię, dokonaną w sprzeczności z prawem wspólnotowym, a zwłaszcza z dyspozycją art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

Wydając ponownie interpretację indywidualną Dyrektor Izby Skarbowej powinien wziąć pod uwagę przedstawione we wniosku przez skarżącego przyszłe zdarzenie oraz całokształt przedstawionych przez stronę okoliczności, mając na względzie wyrażony przez WSA w Gdańsku pogląd. Należy przy tym mieć na względzie i tę kwestię, iż stan faktyczny - brany pod uwagę przy wydaniu interpretacji - nie może być przez organ dopowiadany.

Z tych względów Sąd, na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną i orzekł na podstawie art. 200 p.p.s.a. zwrot kosztów postępowania. Na podstawie art. 152 p.p.s.a. Sąd orzekł, iż zaskarżona interpretacja indywidualna nie podlega wykonaniu.

EK