drukuj    zapisz    Powrót do listy

6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję II i I instancji, III SA/Gd 567/22 - Wyrok WSA w Gdańsku z 2023-02-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Gd 567/22 - Wyrok WSA w Gdańsku

Data orzeczenia
2023-02-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2022-07-21
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Sędziowie
Alina Dominiak
Jolanta Sudoł
Paweł Mierzejewski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6030 Dopuszczenie pojazdu do ruchu
Hasła tematyczne
Ruch drogowy
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Uchylono decyzję II i I instancji
Powołane przepisy
Dz.U. 2021 poz 450 art. 79 ust. 1 pkt 5
Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym - t.j.
Dz.U. 2021 poz 735 art. 7, art. 7a § 1, art. 77 § 1, art. 81a § 1
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jedn.
Dz.U. 2023 poz 259 art. 135, art. 145 § 1 pkt 1 lit. a, art. 145 § 1 pkt 1 lit. c
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Mierzejewski (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Alina Dominiak Sędzia WSA Jolanta Sudoł Protokolant: Specjalista Kinga Czernis po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 lutego 2023 r. sprawy ze skargi R. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku z dnia 20 maja 2022 r. nr [...] w przedmiocie wyrejestrowania pojazdu 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 22 listopada 2021 r. nr [...]; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gdańsku na rzecz skarżącego R. J. kwotę 200 (dwieście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia 20 maja 2022 r. nr SKO Gd/7030/21 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Gdańska z dnia 22 listopada 2021 r. nr WK-II.5410.35453.2021.MW o odmowie wyrejestrowania przyczepy marki SAM o numerze rejestracyjnym [...] zarejestrowanej na R. J. (dalej jako "wnioskodawca" albo "skarżący").

Kolegium orzekało w następującym stanie sprawy.

Pismem z dnia 8 października 2020 r. wnioskodawca zwrócił się do Wydziału Komunikacji Urzędu Miasta Gdańska z prośbą o odnalezienie w archiwach wzmianki o rejestracji przyczepki o nr rej. [...]. Wnioskodawca wskazał, że uzyskana informacja jest potrzebna do wyrejestrowania pojazdu. Po otrzymaniu karty pojazdu potwierdzającej datę rejestracji przyczepki w dniu 22 września 1987 r. pismem z dnia 21 grudnia 2020 r. wnioskodawca zwrócił się do Urzędu Miasta Gdańska z wnioskiem o wydanie zaświadczenia "o znalezieniu w rejestrze pojazdu o nr rej. [...]". W treści pisma wnioskodawcza wskazał, że w dowód rejestracyjny przyczepki zaginał w nieznanych okolicznościach. Wnioskodawca wskazał nadto, że jest świadomy odpowiedzialności za podawanie fałszywych informacji.

W dniu 23 grudnia 2020 r. Prezydent Miasta Gdańska wydał zaświadczenie nr WK-II.5411.47743.2020.AN potwierdzające dane zawarte w utraconym dowodzie rejestracyjnym [...]. Z zaświadczenia wynikało, że przyczepka posiada numer identyfikacyjny VIN [...].

W dniu 11 października 2021 r. do Urzędu Miejskiego w Gdańsku wpłynęło pismo R. J. o wyrejestrowanie przyczepki o numerze rejestracyjnej [...].

Uzasadniając swoje żądanie wnioskodawca wskazał, że od roku bezskutecznie stara się załatwiać sprawę wyrejestrowania przyczepki za którą opłaca OC aby uniknąć kary. W ocenie wnioskodawcy problematycznym jest to, że nie posiada tablic rejestracyjnych ani dowodu rejestracyjnego pojazdu. Sama przyczepka jak i tablice rejestracyjne zostały zniszczone przez członków dalszej rodziny bez powiadomienia wnioskodawcy i bez świadomości co do skutków prawnych takiego działania. Wnioskodawca wskazał nadto, że nie dysponuje dokumentem złomowania pojazdu.

W kolejnym piśmie z dnia 5 listopada 2021 r. stanowiącym wniosek o wyrejestrowanie pojazdu wnioskodawca wskazał, że przyczepka została w 1990 r. użyczona członkowi rodziny A. L. zamieszkałemu w M. oraz jego ojcu E. Od tamtej pory była używana sporadycznie ponieważ wnioskodawca nie miał miejsca na jej przechowywanie. Z uwagi na to, że ponad 30 lat wnioskodawca nie korzysta z przyczepki a opłaca za nią OC chciałby pojazd wyrejestrować po to aby dalej nie płacić składek. Wnioskodawca podniósł, że kiedy zgłosił się do A. L. ten poinformował wnioskodawcę, że przyczepka z uwagi na zniszczenie została rozmontowana a części przekazano osobom trzecim Tablica rejestracyjna została z kolei zniszczona. Do pisma wnioskodawca dołączył oświadczenie w przedmiocie utraty posiadania przyczepki w 1990 r. w sposób trwały i zupełny. Jednocześnie wnioskodawca podkreślił, że jest świadomy odpowiedzialności karnej za składania fałszywych zeznań.

Decyzją z dnia 22 listopada 2021 r. nr WK-II.5410.35453.2021.MW Prezydent Miasta Gdańska odmówił wyrejestrowania przyczepy marki SAM o numerze rejestracyjnym [...] zarejestrowanej na R. J.

W podstawie prawnej wydanej decyzji organ pierwszej instancji wskazał art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r., poz. 735 ze zm.; dalej powoływanej w skrócie jako "k.p.a.") w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (tekst jednolity: Dz. U. z 2021 r., poz. 450 ze zm.; dalej powoływanej w skrócie także jako "ustawa").

W uzasadnieniu decyzji organ pierwszej instancji wskazał, że zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym pojazd podlega wyrejestrowaniu na wniosek jego właściciela w przypadku udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Z językowej analizy wskazanego przepisu wynika, że warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest "udokumentowanie" przez wnioskodawcę, że nastąpiła "trwała", a zatem stała, niepodlegająca zmianie i "zupełna", to jest całkowita utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. W ocenie organu pierwszej instancji tak rozumiane "udokumentowanie" utraty posiadania pojazdu nie może być zastąpione "oświadczeniem" o takiej utracie. Oświadczenia będące wypowiedzią zawierającą czyjeś przekonania lub oznajmujące coś nie mieszczą się w polu znaczeniowym pojęcia "udokumentowanie", do którego odwołuje się przesłanka wyrejestrowania pojazdu określona w art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy. Zdaniem organu pierwszej instancji, który odwołał się do orzecznictwa sądowoadministracyjnego wskazana wyżej przesłanka będzie się aktualizować w przypadkach wyjątkowych, obejmujących sytuacje utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności połączonych z unicestwieniem pojazdu poprzez jego zniszczenie w sposób, który nieodwracalnie wiąże się z brakiem możliwości powrotu w posiadanie właściciela. Może to mieć miejsce w na skutek zniszczenia pojazdu w wyniku zdarzeń związanych z wystąpieniem określonych zjawisk hydrologicznych (powódź), atmosferycznych (wichura, huragan) czy działań człowieka (podpalenie, złomowanie, wypadek drogowy).

Mając na uwadze powyższe rozważania organ pierwszej instancji uznał, że wniosek o wyrejestrowanie pojazdu nie zasługiwał na uwzględnienie.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. J. wniósł o jej uchylenie i wydanie rozstrzygnięcia zgodnie ze złożonym wnioskiem.

Decyzji organu pierwszej instancji wnioskodawca zarzucił:

- naruszenie art. 7 k.p.a. poprzez rozstrzygnięcie sprawy w sposób uniemożliwiający wnioskodawcy rozwiązanie stanu prawnego, w którym się znajduje w następstwie odebrania prawa do wyrejestrowania pojazdu;

- art. 7a k.p.a. poprzez brak rozstrzygnięcia wątpliwości określonej w art. 79 ust. 1 pkt ustawy – Prawo o ruchu drogowym w sytuacji gdy istnieje rozbieżność w orzecznictwie co do interpretacji pojęcia "udokumentowania trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu";

- art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym poprzez uznanie, że oświadczenie wnioskodawcy nie stanowi "udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu", podczas gdy z orzecznictwa wynika zgoła inne stanowisko.

Opisaną na wstępie decyzją z dnia 20 maja 2022 r. nr SKO Gd/7030/21 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji wskazując w podstawie prawnej własnego rozstrzygnięcia art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. w zw. z art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym.

W komparycji decyzji Kolegium błędnie wskazało, że rozpatrzyło odwołanie od decyzji [...] odmawiającej wyrejestrowania pojazdu marki Hyundai H1, nr nadwozia [...].

W uzasadnieniu decyzji Kolegium wskazało, że uznaje za prawidłowe stanowisko organu pierwszej instancji w zakresie wykładni pojęcia "udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu" jak i niemożliwości zastąpienia "udokumentowania" oświadczeniem o utracie pojazdu. W ocenie Kolegium w realiach sprawy wnioskodawca nie stwierdził, że utracił posiadanie pojazdu na skutek działań i wbrew swej woli oraz by nadal zachował prawo własności pojazdu (Kolegium błędnie wskazano "samochodu"). Przeciwnie, ze złożonego wniosku i świadczenia wynika, że wnioskodawca oddał swój pojazd w użyczenie ponad 30 lat temu, a więc choć pozostał jego właścicielem, to jednak nie utracił jego posiadania na skutek innych osób i wbrew swej woli. Ponadto Kolegium nie dało wiary twierdzeniom wnioskodawcy, że pojazd wyprodukowany w 1987 r. oddał 3 lata później w użyczenie i w związku z tym nie korzystał z przyczepy od ponad 30 lat, a osoba, która użyczała przyczepę doszczętnie ją zniszczyła, części rozmontowała i przekazał osobom trzecim, a dowód rejestracyjny zgubiła.

W skardze na powyższą decyzję organu odwoławczego złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku R. J. wniósł o uchylenie wydanych w sprawie decyzji organów obydwu instancji i zobowiązanie organu pierwszej instancji do wydania decyzji zgodnej z jego wnioskiem. W komparycji skargi skarżący powtórzył zarzuty podniesione uprzednio w odwołaniu od decyzji wydanej przez organ pierwszej instancji. Do skargi dołączone zostało oświadczenie A. L. z dnia 20 czerwca 2022 r. dotyczące zniszczenia przyczepki i tablicy rejestracyjnej, jej rozebrania oraz przekazania osobom trzecim.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Gdańsku wniosło o jej oddalenie nie znajdując podstaw do zmiany swojego stanowiska.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

W myśl art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r., poz. 2492) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Przepis art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.;

dalej powoływanej w skrócie jako: "p.p.s.a.") stanowi, że sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Orzekanie - w myśl art. 135 p.p.s.a. - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Z istoty kontroli sądowoadministracyjnej wynika, że zasadność zaskarżonej decyzji podlega ocenie przy uwzględnieniu stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dacie podejmowania zaskarżonego rozstrzygnięcia. Wady skutkujące koniecznością uchylenia aktu, stwierdzenia jego nieważności bądź wydania z naruszeniem prawa, przewidziane są w art. 145 § 1 p.p.s.a. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie, uchyla ten akt w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W przypadku nieuwzględnienia skargi sąd ją oddala - art. 151 p.p.s.a.

Kontrolując zaskarżoną decyzję w tak zakreślonych granicach Sąd w składzie rozpoznającym sprawę uznał, że skarga zasługuje na uwzględnienie.

Materialnoprawną podstawę wydania decyzji przez organy orzekające stanowiły przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.- Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z art. 79 ust. 1 pkt 5 tej ustawy pojazd podlega wyrejestrowaniu na wniosek jego właściciela w przypadku "udokumentowanej trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności".

Z językowej analizy wskazanego przepisu wynika, że podstawowym warunkiem wyrejestrowania pojazdu jest "udokumentowanie" przez wnioskodawcę, że nastąpiła "trwała", a zatem stała, niepodlegająca zmianie i "zupełna", to jest całkowita, utrata posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności. Sąd zgadza się ze stanowiskiem organów orzekających, że "udokumentowanie" okoliczności, o których mowa w art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy oznacza stwierdzenie czegoś na podstawie dokumentów, czyli aktów pisemnych wyrażających określone wiadomości. Należy jednakże zauważyć, że wskazany przepis ustawy nie wymaga określonych dokumentów, z czego wynika, że mogą to być zarówno dokumenty urzędowe w rozumieniu art. 76 k.p.a. jak i dokumenty prywatne mające znaczenie w sprawie. Za taką interpretacją tego zwrotu, poza względami językowymi wskazującymi na intencję ustawodawcy, przemawiają ponadto zasady dbałości o prawidłowe funkcjonowanie obrotu prawnego w sferze ewidencji (rejestracji) pojazdów, oznaczające konieczność zapewnienia mu pewności i wiarygodności poprzez sformalizowanie sposobu stwierdzenia istnienia prawa, stosunku prawnego lub okoliczności mogącej mieć znaczenie prawne.

W przedmiotowej sprawie istota problemu sprowadza się do udokumentowania przez skarżącego trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności". Swoją wiedzę w tym przedmiocie skarżący przedstawił w składanych do organu pismach, złożonych w następstwie uzyskania karty pojazdu potwierdzającej datę rejestracji przyczepki w dniu 22 września 1987 r. oraz wydanego przez Prezydenta Miasta Gdańska zaświadczenia nr [...] potwierdzającego dane zawarte w utraconym dowodzie rejestracyjnym [...].

Mając na uwadze ratio legis regulacji dotyczących wyrejestrowania pojazdu ukierunkowanych m.in. na to aby nie utrzymywać fikcji prawnej polegającej na istnieniu w rejestrze pojazdu, którego faktycznie nie ma, zdaniem Sądu w składzie rozpoznającym sprawę, w sytuacji faktycznej, jaką mamy w niniejszej sprawie, organ winien był uznać złożone przez skarżącego oświadczenie wiedzy o zniszczeniu przyczepki (na tle pozostałych znajdujących się w aktach dokumentów) za "udokumentowanie" utraty posiadania. Sąd podziela w tej materii tezy zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 22 stycznia 2021 r. (sygn. akt III SA/Kr 891/20) oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Szczecinie z dnia 26 marca 2020 r. (sygn. akt II SA/Sz 1166/19; oba dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych; orzeczneia.nsa.gov.pl) że przepis art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym aktualizować się będzie w przypadkach wyjątkowych, obejmujących sytuacje utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności, połączonych z unicestwieniem pojazdu, np. poprzez jego całkowite, nieodwracalne zniszczenie.

Należy w tym miejscu wskazać, że Sąd nie akceptuje zaprezentowanej przez organy wykładni art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy - Prawo o ruchu drogowym. W treści art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy ustawodawca nie sprecyzował rodzaju dokumentów stanowiących podstawę uznania, że wniosek o wyrejestrowanie zasługuje na uwzględnienie. W związku z tym istotne znaczenia nabiera reguła postępowania dowodowego wyrażona w art. 75 § 2 k.p.a. Zgodnie z tą regulacją jeżeli przepis prawa nie wymaga urzędowego potwierdzenia określonych faktów lub stanu prawnego w drodze zaświadczenia właściwego organu administracji, organ administracji publicznej odbiera od strony, na jej wniosek, oświadczenie złożone pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania. Nie ma przy tym wątpliwości, że oświadczenie (ewentualnie oświadczenia) właściciela (współwłaścicieli) określonego pojazdu mogą być zastąpione względnie uzupełnione innymi środkami dowodowymi (na przykład zeznaniami świadków) zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 75 § 1 k.p.a.. Należy mieć bowiem na względzie, że organ orzekający winien dokładne wyjaśnić stan faktyczny sprawy, a zatem poczynić ustalenia zgodne z rzeczywistością) w rozumieniu art. 7 k.p.a. Przy ocenie dowodów organ nie może zapominać o wprowadzonych do procedury administracyjnej z dniem 1 czerwca 2017 r. (mocą ustawy z dnia 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw; Dz. U. z 2017 r., poz. 935), przepisach art. 7a § 1 i art. 81a § 1 k.p.a. z których wynika zasada przyjaznej interpretacji przepisów i rozstrzygania wątpliwości w stanie faktycznym sprawy na korzyść strony.

W realiach sprawy organy orzekające odmiennie odniosły się do wskazywanych przez skarżącego okoliczności. Organ pierwszej instancji nie zakwestionował a limine oświadczeń skarżącego uznając jedynie, że te oświadczenia nie oznaczają "udokumentowania trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu bez zmiany w zakresie prawa własności" w rozumieniu art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym. Z kolei Kolegium w uzasadnieniu wydanej decyzji akceptując wykładnię ww. regulacji dokonaną przez Prezydenta Miasta Gdańska podniosło, że nie daje wiary twierdzeniom skarżącego, że pojazd wyprodukowany w 1987 r. oddał 3 lata później w użyczenie i w związku z tym nie korzystał z przyczepy od ponad 30 lat, a osoba, która użyczała przyczepę doszczętnie ją zniszczyła, części rozmontowała i przekazał osobom trzecim, a dowód rejestracyjny zgubiła.

Skarżący we wniosku o wyrejestrowanie pojazdu z dnia 5 listopada 2021 r. wskazał zaś wprost, że nie posiada pojazdu od 1990 r. Ponadto wskazał, że pojazd w następstwie zniszczenia został rozebrany przez A. L. Z oświadczenia wnioskodawcy wynikało zatem, że nie dysponuje ww. pojazdem. Należy w tym miejscu wskazać, że do skargi skarżący dołączył oświadczenie A. L. potwierdzające okoliczności podawane przez skarżącego. Na etapie postępowania administracyjnego organy orzekające nie zweryfikowały twierdzeń skarżącego (na przykład poprzez przesłuchanie A. L. w charakterze świadka), w tym nie zweryfikowano czy wskazywane przez skarżącego zniszczenie przyczepki miało miejsce oraz w jakim stanie technicznym znajdował się pojazd przed jego zniszczeniem.

Wobec opisanych wyżej błędów w zakresie należytego ustalenia stanu faktycznego sprawy (naruszenie art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.) jak i naruszenia art. 7a § 1 i art. 81a § 1 k.p.a. za nieprawidłowe uznać należy rozstrzygnięcia odmawiające wyrejestrowania spornego pojazdu. Sąd uznał, że w sprawie doszło do naruszenia prawa materialnego (art. 79 ust. 1 pkt 5 ustawy – Prawo o ruchu drogowym) przez błędną jego wykładnię. Wskazane przez Sąd naruszenia miały istotny wpływ na wynik sprawy w rozumieniu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a..

W związku z tym Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił wydane w sprawie decyzje, o czym orzeczono jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) i lit. c) w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Rozstrzygnięcie w przedmiocie zwrotu kosztów postępowania (punkt drugi sentencji wyroku) ma swoją podstawę w art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. Zasądzona od organu na rzecz skarżącego kwota 200 zł odpowiada kwocie uiszczonego przez skarżącego wpisu od skargi.

Ponownie rozpoznając sprawę organy - z uwagi na treść art. 153 p.p.s.a. - uwzględnią powyższe rozważania, w szczególności stanowisko, że ze względu na upływ czasu od 1990 r. i brak innych dokumentów, możliwe jest udokumentowanie trwałej i zupełnej utraty posiadania pojazdu wyprodukowanego w 1987 r. bez zmiany w zakresie prawa własności również poprzez złożenie pod rygorem odpowiedzialności za fałszywe zeznania oświadczenia przez właściciela spornego pojazdu.



Powered by SoftProdukt