Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anna Szymańska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Joanna Borkowska sędzia WSA Aneta Dąbrowska po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2021 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. B. i A. S. na uchwałę Rady Miasta [...] z [...] października 2014 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego I. stwierdza nieważność § 8 ust. 11 w zw. z § 19 ust. 1 pkt 1b) zaskarżonej uchwały w odniesieniu do działki numer ewidencyjny [...], obręb [...]; II. zasądza od Rady Miasta [...] na rzecz skarżących J. B. i A. S. kwotę 814 (osiemset czternaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na uchwałę Rady Miasta [...] Nr [...] z [...] października 2014 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] w rejonie ulicy [...]w zakresie w jakim postanowienia planu ustalają obowiązek ochrony przed hałasem dla istniejącej zabudowy (budynek mieszkalny i budynek mieszkalno-gospodarczy) na działce nr ewidencyjny [...], obręb [...] położonej przy ul. [...]według zasad określonych dla poszczególnych terenów w ustaleniach szczegółowych i ustalają brak obowiązku ochrony przed hałasem dla istniejącej zabudowy - wniosły współwłaścicielki tej działki: J. B. i A. S. (dalej: "skarżące", "strony"). Skarga wnosi o stwierdzenie nieważności § 8 ust. 11 w zw. z § 19 ust. 1 pkt 1 b) i ust. 3 pkt 1 tej uchwały w powyższym zakresie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej uchwale zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego powodujące nieważność wskazanych postanowień plan tj. :

- art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji RP, art. 140 k.c. oraz art. 6 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.) – dalej jako "u.p.z.p." poprzez nałożenie nieuzasadnionego celem publicznym nieuwzględniającego interesów właściciela, nierównego i nieracjonalnego ograniczenia prawa własności w postaci ustalenia braku ochrony przed hałasem dla istniejącej zabudowy,

- art. 68 ust. 1 i 4 Konstytucji RP oraz art. 3 pkt 11 oraz art. 113 ust. 2 pkt 1 i 114 ust. 1 ustawy z 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm.) – dalej jako "p.o.ś." poprzez ustalenie, że istniejąca zabudowa nie podlega ochronie przed hałasem, co narusza prawo do ochrony przed hałasem i prawo do ochrony zdrowia,

- art. 35 u.p.z.p. oraz § 16 ust. 1 planu poprzez ustalenie, że istniejąca zabudowa nie podlega ochronie przed hałasem, co uniemożliwia w istocie dotychczasowe mieszkaniowe jej wykorzystanie.

W uzasadnieniu skargi podano, że skarżące są właścicielem wymienionej nieruchomości. Skarżące wobec treści art. 17 ust. 2 ustawy z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw wystosowały wezwanie do usunięcia naruszenia prawa na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2020 r., poz. 713 ze zm.), dalej jako: "u.s.g.". Na wezwanie skarżące nie otrzymały odpowiedzi.

Skarżące wywodzą, że sporna działka (nieruchomość) położona jest na terenie oznaczonym symbolem [...]: usługi nieuciążliwe z zakresu handlu detalicznego, gastronomii, rzemiosła, biur i administracji, wraz z zapleczami, miejscami postojowymi i urządzeniami infrastruktury technicznej, służącymi obsłudze tych terenów (zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 27).

Zgodnie z § 8 ust. 11 planu istnieje obowiązek ochrony przed hałasem dla istniejącej zabudowy i zapewnienia zgodnego z przepisami odrębnymi standardu akustycznego dla nowopowstającej zabudowy w obszarze planu poprzez określenie dopuszczalnych poziomów hałasu, określonych przepisami p.o.ś. wg zasad określonych dla poszczególnych terenów w ustaleniach szczegółowych. Z ustaleń szczegółowych wynika, że teren 4U nie jest zaliczony do terenów objętych ochroną przed hałasem. Jedynie obszary 1U i 2U zostały zaliczone do terenów podlegających takiej ochronie. W tej sytuacji, skoro ustalenia szczególne nie regulują tej kwestii, działka strony (pomimo zabudowy) nie podlega ochronie przed hałasem na podstawie przepisów planu. Powyższe uregulowanie miało kluczowe znaczenie przy wydawaniu postanowienia RDOŚ w W. z [...] sierpnia 2017 r. uzgadniającego realizację inwestycji, jak i decyzji lokalizacyjnych tj. decyzji Wojewody [...] z [...] września 2017 r. nr [...] o zezwoleniu na realizację inwestycji i zatwierdzeniu projektu budowanego oraz decyzji Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...]czerwca 2018 r. znak [...]utrzymującej co do zasady decyzję organu I instancji.

Ustalenie zawarte w planie w sposób nadmierny i całkowicie nieuzasadniony ogranicza możliwość korzystania z istniejącej zabudowy w sposób dotychczasowy. Nie przyznając działce przeznaczenia mieszkaniowego i nie udzielając ochrony przed hałasem de facto wywłaszczono skarżące, pozbawiając możliwości zamieszkiwania w budynkach zlokalizowanych na nieruchomości.

Ustalenie w planie narusza § 16 ust. 1 planu oraz art. 35 u.p.z.p. Przyjęcie, że istniejąca zabudowa nie podlega ochronie przed hałasem uniemożliwia w istocie dotychczasowe mieszkaniowe jej wykorzystanie, na co wprost zezwala art. 35 u.p.z.p.

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o oddalenie skargi twierdząc, że nie można postawić skutecznie zarzutu nadużycia władztwa planistycznego.

Rada podniosła, że błędna jest wykładnia strony, że istniejąca zabudowa nie podlega ochronie w planie, gdyż ustalenia szczegółowe określają ochronę jedynie dla terenów 1U i 2U. Tereny te zaś położone są poza granicą zasięgu potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego obwodnicy i dlatego plan pozwala na przeznaczenie ich pod zabudowę chronioną akustycznie. W § 19 ust. 3 pkt 1 planu wyraźnie natomiast wskazano, że obowiązują zasady ochrony środowiska przewidziane w § 8, a więc zapis gdzie mowa o obowiązku ochrony przed hałasem istniejącej zabudowy. Organ zwraca uwagę, że w § 9 ust. 12 (zdaniem Sądu w § 8 ust. 12 planu) jest szczególny zapis odnoszący się do granicy zasięgu potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego projektowanej obwodnicy oraz w jej zasięgu i dopuszcza się w nim lokalizowanie ekranów akustycznych w liniach rozgraniczających teren [...].

W dniu 25 lutego 2021 r. wpłynęło do akt pismo procesowe pełnomocnika skarżących ustosunkowujące się do odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 101 ust. 1 u.s g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Warunkiem wniesienia skargi jest po pierwsze wykazanie interesu prawnego przez skarżącego, a po wtóre wykazanie, że podjęty akt prawa miejscowego narusza ów interes prawny. W niniejszej sprawie skarżące wniosły o stwierdzenie nieważności regulacji planu odnoszących się do ustalenia zasad ochrony przed hałasem według zasad określonych dla poszczególnych terenów w ustaleniach szczegółowych. Zasady te natomiast co do terenu oznaczonego symbolem[...], gdzie znajduje się sporna działka, uregulowane są w § 19 planu. W zakresie istotnym dla sprawy plan przewiduje dla terenu [...] usługi nieuciążliwe z zakresu handlu detalicznego, gastronomii, rzemiosła, biur i administracji, wraz z zapleczami, miejscami postojowymi i urządzeniami infrastruktury technicznej, służącymi obsłudze tych terenów. Plan nie przeznacza tego terenu pod taki rodzaj przeznaczenia, który stosownie do art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. podlegałby ochronie przed hałasem, w przeciwieństwie do terenów oznaczonym 1U i 2U, gdzie plan ustala ochronę przed hałasem, o której mowa w przepisach odrębnych i zalicza do terenów przeznaczonych pod obiekty związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, tereny domów opieki społecznej i tereny szpitali w mieście (§ 19 ust. 3 pkt 1 planu).

Ze względu na to, że skarżące mają tytuł własności odnośnie działki nr ew. [...] oznacza, że jedynie w części planu obejmującego przedmiot własności mają interes prawny, aby żądać kontroli legalności planu. Jeżeli zatem strona wywodzi interes prawny z prawa własności, to stwierdzenie nieważności planu powinno nastąpić co do zasady tylko w odniesieniu do części tego planu dotyczącej nieruchomości strony. Takie stanowisko jest prezentowane w orzecznictwie NSA (vide wyroki NSA z 5 czerwca 2014 r, sygn. akt II OSK 117/13, z 20 października 2017 r. sygn. akt II OSK 301/16) i w tych granicach nastąpiło stwierdzenie nieważności zaskarżonego planu.

Jednocześnie Sąd zaznacza, że zasadnie strona złożyła – przed wniesieniem skargi do sądu - wezwanie do usunięcia naruszenia prawa z racji tego, że zaskarżona uchwała została podjęta w dniu 16 października 2014 r., a zatem przed zmianą dokonaną ustawą z 7 kwietnia 2017 r. o zmianie ustawy - Kodeks postępowania administracyjnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2017 r. poz. 935). Skarga zatem jest dopuszczalna.

Ze względu na powyższe Sąd uznał dopuszczalność badania skargi w ramach interesu prawnego skarżących przyznając, że został on naruszony. Plan bowiem w § 19 ust. 6 w zw. z § 16 ust. 1 ustala, że do czasu realizacji ustaleń planu wszystkie tereny objęte planem mogą być użytkowane w dotychczasowy sposób. Stosując zatem dyspozycję art. 35 u.p.z.p., plan utrzymuje dotychczasowe zagospodarowanie działki nr [...] tj. zagospodarowanie budynkiem mieszkalnym i budynkiem mieszkalno-gospodarczym. Sąd stosownie do art. 133 ust. 1 p.p.s.a. wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy, chyba że organ nie wykonał obowiązku przekazania akt. Elementem akt i jednocześnie ocenianym aktem jest część graficzna planu. Wynika z niej, że sporna działka znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie z południową obwodnicą (obszarem oznaczonym symbolem 1KDS/p), a przede wszystkim w całości znajduje się w obszarze zasięgu potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego południowej obwodnicy Warszawy (linia z małymi okręgami). Na mapie wrysowano posadowienie budynków na działce nr 25/2. Znajdują się one przy granicy z terenem obwodnicy. Mając powyższe na uwadze zachowanie dotychczasowych budynków o przeznaczeniu mieszkalnym oraz ich usytuowanie względem obwodnicy, objęcie działki obszarem potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego obwodnicy i jednocześnie nadanie takiego przeznaczenia, które nie jest objęte ochroną przed hałasem zgodnie z p.o.ś. (usługi) a jednocześnie brak szczególnych uregulowań w dalszych postanowieniach planu powoduje, że interes prawny skarżących bezspornie został naruszony. Taki stan otwiera drogę do merytorycznego rozpatrzenia skargi.

Kluczową kwestią dla sprawy były decyzje lokalizacyjne tj. decyzja Wojewody [...] z [...] września 2017 r. nr [...] o zezwoleniu na realizację inwestycji i zatwierdzeniu projektu budowanego oraz decyzja Ministra Inwestycji i Rozwoju z [...] czerwca 2018 r. znak [...] utrzymująca co do zasady decyzję organu I instancji. Decyzje te nie przewidują posadowienia na granicy działki skarżących z pasem obwodnicy ekranu akustycznego. Spór bowiem w sprawie – zarówno przy decyzji zrid, jak i obecnie, sprowadza się do zagwarantowania i wykonania ekranu akustycznego oddzielającego dom mieszkalny oraz budynek mieszkalno-usługowy od oddziaływania akustycznego emitowanego przez ruch kołowy na obwodnicy południowej. Decyzja te były przedmiotem kontroli zarówno WSA w Warszawie, jak i NSA.

NSA w wyroku z 2 lipca 2019 r. sygn. akt II OSK 1067/19 stwierdził, że kluczowe znaczenie ma ocena prawidłowości wykładni art. 115 p.o.ś. Zgodnie z tym przepisem w razie braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oceny, czy teren należy do rodzajów terenów, o których mowa w art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś., właściwe organy dokonują na podstawie faktycznego zagospodarowania i wykorzystywania terenu. Przepis ten wprost przyznaje pierwszeństwo ocenie rodzaju terenu ustaleniom miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przed faktycznym zagospodarowaniem lub wykorzystywaniem danego terenu. Tym samym w przypadku, gdy ustalenie planistyczne miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego jest odmienne od faktycznego sposobu korzystania z danej nieruchomości, przepisy p.o.ś. przyznają pierwszeństwo treści miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W tym wypadku plan przewiduje funkcję usługową, a zatem zgodnie z p.o.ś. nie jest objęty ochroną akustyczną.

Dalej NSA stwierdził, że skoro plan miejscowy nie obejmuje ochroną akustyczną obszaru 4U, to uznanie, że w takiej sytuacji art. 115 p.o.ś. nie obowiązuje i należałoby ustalić zakres tej ochrony w związku z faktycznym zagospodarowaniem spornej działki byłoby wykładnią naruszającą zarówno treść planu miejscowego, jak i art. 115 oraz art. 113 ust. 2 p.o.ś. NSA stwierdził dalej, że w tamtej sprawie ani organy, ani sądy nie mogły objąć kontrolą planu miejscowego.

Wobec takich stwierdzeń i sugestii, strony wniosły skargę na plan, aby sąd dokonał oceny nieobjęcia terenu działki skarżących ochroną akustyczną i w konsekwencji nakazania kontroli natężenia hałasu i dalej, posadowienia ekranu chroniącego teren zabudowany przed tym hałasem. Jednocześnie strona nie skarży planu odnośnie ustalenia przeznaczenia terenu pod usługi i nie domaga się zmiany tego przeznaczenia na mieszkaniowy lub mieszkaniowo-usługowy, lecz twierdzi, że skoro plan utrzymuje dotychczasowe użytkowanie działki (§ 19 ust. 6 w zw. z § 16 ust. 1 planu), a przeznaczenie terenu w planie nie jest objęte ochroną akustyczną (tak przywołane wyroki sądów administracyjnych), zatem istniejąca zabudowa nie podlega ochronie przed hałasem, narusza to w sposób nieuzasadniony i nadmierny prawo własności przysługujące stronie. Jest to niezgodne z art. 31 ust. 3 i art. 64 ust. 2 i 3 Konstytucji RP, art. 140 kc. Zdaniem Sądu skarżące mają rację.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 i art. 4 ust. 1 u.p.z.p. gmina w ramach zadań własnych ustala przeznaczenie terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określa sposób zagospodarowania i warunki zabudowy, a uprawnienie to realizuje między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Uprawnienia planistycznego gminy, zwanego w doktrynie "władztwem planistycznym" czy też "samodzielnością planistyczną gminy" nie należy rozumieć jako pełnej swobody w określaniu przeznaczenia i zasad zagospodarowania poszczególnych obszarów, jak również decydowania o innych kwestiach. Nie ulega wątpliwości, że prawo własności korzysta z najdalej idących gwarancji ochrony wynikających z ustaw oraz Konstytucji. Jak jednak wielokrotnie podkreślano w orzecznictwie nie jest to jednakże prawo nieograniczone i absolutne. Regulacjom przewidującym ochronę prawa własności towarzyszą jednocześnie normy dopuszczające ingerencję w to prawo. Wskazać tu należy przede wszystkim na przepisy art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji RP stanowiących, że własność i inne prawa majątkowe podlegają równej ochronie prawnej, obok których znajdują się jednocześnie regulacje dopuszczające ograniczoną ingerencję we własność (art. 21 ust. 2 i art. 64 ust. 3 Konstytucji RP) - w granicach określonych ustawowo i w zakresie nienaruszającym istoty własności. Taką ustawą w obowiązującym porządku prawnym jest m.in. u.p.z.p. Przy czym za zgodne z prawem naruszenie prawa własności można uznać jedynie takie naruszenie, które pozostaje w zgodzie z zasadą proporcjonalności.

Wymóg proporcjonalności, zwany także zakazem nadmiernej ingerencji, oznacza konieczność zachowania proporcji pomiędzy ograniczeniem danego konstytucyjnego prawa lub wolności (czyli nałożonymi na jednostkę obciążeniami), a zamierzonym celem (pozytywnym efektem) danej regulacji prawnej. Wymóg proporcjonalności oznacza konieczność wyważania dwóch dóbr (wartości), których pełna realizacja jest niemożliwa (vide wyrok NSA z dnia 3 lipca 2014r., sygn. akt II OSK 240/13).

W niniejszej sprawie jak najbardziej zasadne – wobec przebiegu południowej obwodnicy – było ustalenie przeznaczenia U. Jednostka planistyczna 4U znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie z południową obwodnicą (obszarem oznaczonym symbolem 1KDS/p), a przede wszystkim w całości znajduje się w obszarze zasięgu potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego południowej obwodnicy Warszawy. Wobec tego lokowanie terenów o przeznaczeniu, który jest chroniony akustycznie przez p.o.ś. byłoby zupełnie nieracjonalne. Tereny usług takiej ochronie nie podlegają. Zgodnie bowiem z art. 113 ust. 2 pkt 1 p.o.ś. w brzmieniu obowiązującym w dacie podjęcia uchwały, w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, zostaną ustalone zróżnicowane dopuszczalne poziomy hałasu określone wskaźnikami hałasu LDWN, LN, LAeq D i LAeq N dla następujących rodzajów terenów przeznaczonych: a) pod zabudowę mieszkaniową, b) pod szpitale i domy pomocy społecznej, c) pod budynki związane ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży, d) na cele uzdrowiskowe, e) na cele rekreacyjno-wypoczynkowe, f) pod zabudowę mieszkaniowo-usługową.

Jednocześnie jednak gmina nie zdecydowała się na pozbawienie możliwości użytkowania przez właścicieli terenów w dotychczasowy sposób. Zgodnie z art. 35 u.p.z.p. tereny, których przeznaczenie plan miejscowy zmienia, mogą być wykorzystywane w sposób dotychczasowy do czasu ich zagospodarowania zgodnie z tym planem, chyba że w planie ustalono inny sposób ich tymczasowego zagospodarowania. Dozwalając użytkowanie w sposób dotychczasowy gmina utrzymała w istocie faktyczne zagospodarowanie pod zabudowę mieszkaniową i mieszkaniowo-usługową. Ten rodzaj natomiast przeznaczenia jest już chroniony akustycznie. Jednocześnie jednak kwestionowany § 8 ust. 11 planu ustalając obowiązek ochrony przed hałasem istniejącej zabudowy odsyła do zasad ustalonych dla terenów w ustaleniach szczegółowych. Te zaś ustalenia dla terenów U są zawarte w § 19. Nie przewidują one jakiejkolwiek ochrony dla istniejącej zabudowy mieszkaniowej.

Co prawda w § 8 ust. 12 pkt 4) planu dopuszczono lokalizowanie ekranów akustycznych w liniach rozgraniczających teren [...] jako ochronę przed uciążliwościami akustycznymi związanymi z ruchem kołowym na projektowanej obwodnicy. Jednakże powyższe postanowienie planu nie zostało uznane przez organy i sądy administracyjne jako wystarczająca podstawa prawna do umieszczenia ekranu akustycznego oddzielającego działkę skarżących od trasy szybkiego ruchu. Sądy powołały się na plan i stwierdziły, że konieczna jest zmiana regulacji planu.

Zdaniem Sądu w tej sytuacji doszło do naruszenia władztwa planistycznego i w szczególności zasady proporcjonalności. Brak objęcia ochroną akustyczną działki strony w sposób nadmierny i całkowicie nieuzasadniony ogranicza możliwość korzystania z nieruchomości przy utrzymaniu jej dotychczasowego użytkowania. Strona oczywiście może zmienić sposób korzystania na taki, jaki wynika z planu, jednakże wówczas gwarancja wynikająca z § 16 planu byłaby iluzoryczna. Tymczasem korzystanie na dotychczasowych warunkach z działki w strefie potencjalnego szkodliwego oddziaływania akustycznego obwodnicy bez zagwarantowania ochrony akustycznej Sąd uznaje za nadużycie władztwa planistycznego.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w brzmieniu obowiązującym w dniu podjęcia uchwały (tj. 16 października 2014 r.) naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

W przepisie tym przewidziano dwie podstawowe przesłanki zgodności z przepisami prawa uchwały o miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Po pierwsze, przesłankę materialnoprawną, a mianowicie uwzględnienie zasad sporządzania planu. Chodzi tu przede wszystkim o związanie rady gminy przepisami prawa, w tym prawa europejskiego, zasadami konstytucyjnymi i przepisami ustaw materialnoprawnych, które wyznaczają granice władztwa planistycznego gminy (por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 11 września 2008 r., II OSK 215/08, CBOSA). Zasady sporządzania aktu planistycznego dotyczą zatem zawartości aktu planistycznego (część tekstowa i graficzna, inne załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej (por. np. Z. Niewiadomski, Planowanie i zagospodarowanie przestrzenne. Komentarz, Warszawa 2016, 9 wyd., teza 4 do art. 28). Zdaniem Sądu pozbawienie istniejącej zabudowy ochrony akustycznej w tej konkretnej sprawie nie może zostać zakwalifikowane jako pozostające w zgodzie z zasadami sporządzania planu.

W zakresie argumentu zawartego w odpowiedzi na skargę, że w planie istniejąca zabudowa ma zagwarantowaną ochronę przed hałasem poprzez regulację § 8 ust. 12 pkt 4) planu to należy stwierdzić, że w istocie regulacja ta ma charakter szczególny wobec tej zawartej w ust. 11, bowiem odnosi się wyłącznie do terenu wokół planowanej obwodnicy. Tymczasem rozważany przez sądy administracyjne ust. 11 ma charakter ogólny. Działka skarżących znajduje się w obszarze, który podlega regulacji § 8 ust. 12 planu, a zatem dopuszczono lokalizowanie tamże tj. w liniach rozgraniczających teren [...], ekranów akustycznych. Jednakże ta podstawa prawna nie była przedmiotem analizy sądów administracyjnych w omawianych wyrokach. Uznano, że działka nie podlega ochronie akustycznej i odesłano do zaskarżenia regulacji planu miejscowego.

Mając powyższe względy na uwadze Sąd, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a., orzekł w pkt 1. sentencji.

O zwrocie kosztów postępowania sądowego (pkt 2. sentencji) – postanowiono stosownie do art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając zwrot uiszczonego wpisu (300 zł), koszty zastępstwa procesowego (480 zł) oraz opłaty skarbowej (2 razy po 17 zł) od pełnomocnictw.