Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia NSA Dorota Dąbek Sędzia NSA Joanna Sieńczyło - Chlabicz (spr.) Protokolant Paulina Sierkin po rozpoznaniu w dniu 24 maja 2018 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 9 grudnia 2015 r. sygn. akt II SA/Go 630/15 w sprawie ze skargi [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty do wykonywania badań technicznych pojazdów oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wyrokiem z dnia 9 grudnia 2015 r. o sygn. akt II SA/Go 630/15, oddalił skargę [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia [...] czerwca 2015 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

Wnioskiem z dnia 26 listopada 2014 r. Prokurator Prokuratury Rejonowej w [...] wystąpił do Starosty [...] o wszczęcie postępowania administracyjnego w sprawie cofnięcia [...] (dalej także: skarżący, strona) uprawnień do wykonywania badań technicznych nr [...] , nadanych przez mu przez ten organ, a to w związku z prawomocnym - od dnia 2 września 2014 r. - wyrokiem Sądu Rejonowego w [...] z dnia 25 sierpnia 2014 r. wydanym w sprawie o sygn. akt. [...]. Do wniosku Prokuratora została dołączona kopia wskazanego orzeczenia. Wyrokiem tym [...] został uznany winnym dokonania przestępstwa z art. 271 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 – dalej: k.k.), tj. tego, że w dniu 1 sierpnia 2013 r. na terenie okręgowej stacji kontroli pojazdów firmy [...], kod stacji [...] w miejscowości [...], powiat [...], będąc osobą uprawnioną do wystawienia dokumentu - uprawnionym diagnostą - wystawił dokument w postaci zaświadczenia o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu - przyczepy specjalnej marki METALCHEM [...] o nr rej. [...] pojazdu - poświadczając w nim nieprawdę co do okoliczności mających znaczenie prawne poprzez wskazanie, iż zostało ono tam przeprowadzone, pomimo, że nic takiego faktycznie nie miało miejsca, potwierdzając ponadto, że przedmiotowa przyczepa spełniała wymagania techniczne wynikające z art. 66 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2012 r. poz. 1137 – dalej: p.r.d. lub ustawa - Prawo o ruchu drogowym), przy czym czyn ten uznany został za wypadek mniejszej wagi.

Pismem z dnia 4 grudnia 2014 r. organ powiadomił stronę o wszczęciu postępowania w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty. Wystąpił też do Sądu Rejonowego w [...], uzyskując zgodę na zapoznanie się z aktami postępowania karnego w sprawie o sygn. akt. [...] i uzyskanie z nich odpisów.

Decyzją z dnia [...] lutego 2015 r. Starosta [...] - powołując się na przepis art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. - cofnął [...] imienne uprawnienia diagnosty nr [...] do wykonywania badań technicznych pojazdów, wydane przez ten organ w dniu 17 stycznia 2007 r.

Organ I instancji wskazał, że poczynione ustalenia mieszczą się w hipotezie art. 84 ust. 3 p.r.d. bowiem w sposób bezsporny wykazują nierzetelność diagnosty polegającą na dopuszczeniu do ruchu pojazdu o niesprawdzonym stanie technicznym. Zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 p.r.d. starosta cofa diagnoście uprawnienie do wykonywania badań technicznych, jeżeli w wyniku przeprowadzonej kontroli, o której mowa w art. 83 ust. 6, stwierdzono: 1) przeprowadzenie przez diagnostę badania technicznego niezgodnie z określonym zakresem i sposobem wykonania; 2) wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami.

W ocenie organu I instancji skarżący pełniąc funkcję diagnosty dopuścił się czynu podlegającego nie tylko sankcjom karnym, lecz także czynu spełniającego przesłankę określoną w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. Starosta stwierdził, że fakt powzięcia informacji o dokonaniu przez diagnostę [...] wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym, uzyskanej w wyniku analizy wyroku Sądu Rejonowego w [...] z dnia 25 sierpnia 2014 r. - stanowił wystarczającą podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego i wydania decyzji w przedmiocie cofnięcia uprawnień, bowiem nie ma możliwości miarkowania konsekwencji stwierdzonych uchybień, co powoduje że uchybienia o dużym ciężarze gatunkowym traktowane są na równi z uchybieniami mniejszej wagi.

Decyzją z dnia [...] czerwca 2015 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Zdaniem SKO wyrok Sądu Rejonowego w [...] z dnia 25 sierpnia 2014 r. sygn. akt [...], którego odpis znajduje się w aktach postępowania administracyjnego, jest wystarczającym dowodem dla uznania spełnienia przesłanek do cofnięcia diagnoście uprawnień zgodnie z treścią art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d.

SKO - odwołując się do uchwały siedmiu sędziów NSA z dnia 12 marca 2012 r. sygn. akt. II GPS 2/11 wskazało - że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. - nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie. Według organu, biorąc pod uwagę cel art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. należy uznać, że nie może mieć podstawowego znaczenia dla oceny możliwości zastosowania danej sankcji sam sposób ujawnienia dopuszczenia się określonego naruszenia. Kierując się jedynie wykładnią gramatyczną cytowanego przepisu trzeba byłoby przyjąć, iż tylko w sytuacji, gdy postępowanie karne i wyrok skazujący wywołane zostały wcześniejszą kontrolą ze strony starosty (prezydenta), zachodziłaby podstawa do wydania decyzji rozstrzygającej o cofnięciu diagnoście uprawnień. Gdyby natomiast do ujawnienia omawianego czynu doszło w inny sposób, poza działaniami kontrolnymi w trybie nadzoru nad diagnostami jego sprawca, mimo uznania go winnym przez sąd, nie ponosiłby tego rodzaju konsekwencji. Takie rozumienie przepisu art. 84 ust. 3 p.r.d. godziłoby w zasadę równości i byłoby sprzeczne z interesem społecznym. Sankcjonowałoby w istocie naruszenie prawa przez osobę, która w zakresie wykonywania swych czynności pełni funkcję publiczną, co z oczywistych względów nie może mieć miejsca. Stwierdziło też, że brak orzeczenia przez sąd karny o zakazie wykonywania zawodu diagnosty nie zamyka właściwemu organowi administracji do wydania stosownej decyzji o cofnięciu uprawnień diagnosty.

W świetle poczynionych rozważań za bezzasadny SKO uznało zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. poprzez uznanie, że wyrok wydany w postępowaniu karnym stanowi wystarczającą przesłankę do cofnięcia skarżącemu uprawnień diagnosty bez przeprowadzenia własnego i pełnego postępowania dowodowego.

Kolegium podkreśliło, że przepis prawa, który stanowi podstawę cofnięcia uprawnienia diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Stwierdzenie przez organ uchybień określonych w art. 84 ust 3 pkt 2 p.r.d. skutkuje obowiązkiem cofnięcia diagnoście uprawnień. Organ I instancji biorąc pod uwagę ocenę dowodów oraz interpretację przepisów prawa zobligowany był zatem do cofnięcia uprawnień diagnosty nadanych stronie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim wskazanym na wstępie wyrokiem oddalił skargę [...].

W ocenie Sądu I instancji organy orzekające w sprawie zasadnie przyjęły, że art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., stanowiący podstawę cofnięcia uprawnień diagnosty, ma charakter bezwzględnie obowiązujący co oznacza, iż stwierdzenie uchybienia polegającego na wydaniu przez diagnostę zaświadczenia lub dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami - skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji.

WSA podkreślił, że decyzja podjęta na podstawie art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d nie jest oparta na uznaniu administracyjnym, a więc organ ją wydający nie ma prawa wyboru jednego z dopuszczonych prawem wariantów rozstrzygnięcia. Decyzja ta ma charakter decyzji związanej, co oznacza, że w przypadku zaktualizowania się określonych w przedmiotowym przepisie przesłanek cofnięcie uprawnień diagnoście jest obowiązkiem właściwego starosty. Przepis ten nie daje zatem uprawnionemu do orzekania organowi prawa do odstąpienia od określonej przepisem sankcji, jak również do miarkowania konsekwencji bezprawnego zachowania.

Sąd I instancji uznał, że wbrew zarzutom skargi, okolicznością decydującą o zasadności rozstrzygnięcia organów pozostawał fakt istnienia prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w [...] z dnia 25 sierpnia 2014 r. o sygn. [...]. Zdaniem WSA prawomocny wyrok karny, którym skazano stronę za przestępstwo fałszu intelektualnego, tj. przestępstwo z art. 271 § 1 i § 2 k.k. - jest wystarczającym dowodem na okoliczność spełnienia przesłanek cofnięcia diagnoście uprawnień (art. 84 ust. 3 pkt 3 p.r.d. ). Bezspornie bowiem potwierdza on, że diagnosta dokonał wpisu do dowodu rejestracyjnego niezgodnie ze stanem faktycznym, a w konsekwencji z prawem. Zatem organy obu instancji, w oparciu o przedłożony przez prokuratora wyrok prawidłowo przyjęły, że stanowi on podstawę do wszczęcia postępowania administracyjnego wobec [...] w przedmiocie cofnięcia nadanych mu uprawnień diagnosty, jak też ma decydujące znaczenie dla zakresu koniecznego do przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego. Wyrok sądu powszechnego (w tym przypadku prawomocny wyrok skazujący) jest dokumentem urzędowym w rozumieniu art. 76 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego ( Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm. – dalej: k.p.a.).

Wobec tego WSA uznał, że skarżący wypełnił swoim działaniem przesłankę skutkującą cofnięciem mu uprawnień do wykonywania badań technicznych, o której ustawodawca stanowi w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. Prawomocny wyrok za poświadczenie nieprawdy o wykonaniu badań technicznych pojazdów bez faktycznego ich wykonania należy bowiem tak oceniać, jak wydanie przez diagnostę zaświadczenia albo dokonanie wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami, czego konsekwencją jest cofnięcie diagnoście uprawnień do wykonywania badań technicznych. W tych okolicznościach organy orzekające w sprawie zasadnie uznały, że ustalenia poczynione w prawomocnym wyroku sądu, mieszczą się w hipotezie art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., co skutkować musiało cofnięciem uprawnień diagnosty.

Według WSA nie może mieć również istotnego znaczenia dla oceny możliwości zastosowania danej sankcji, sam sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia, o jakim mowa w art. 84 ust 3 pkt 2 p.r.d. Istniejące w tym zakresie wątpliwości usunęła uchwała składu 7 sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11. Przyjęto w niej, że sposób ujawnienia dopuszczenia się przez diagnostę naruszenia określonego w art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. - nie ma znaczenia dla oceny możliwości zastosowania sankcji przewidzianej w tym przepisie.

II

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł [...] zaskarżając ten wyrok w całości i żądając jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji oraz zasądzenia kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono:

1) Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i zastosowanie art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 p.r.d. wobec niezgodności

z wyrażoną w art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności i zakazu podwójnego (wielokrotnego) karania (stosowania środka represyjnego) tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego ("ne bis in idem") i błędnego uznania, że przepisy te mogą być stosowane w ustalonym stanie faktycznym w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, które zostało poprzedzone uprzednim orzeczeniem wobec diagnosty przez sąd w postępowaniu karnym kary grzywny za ten sam czyn z odstąpieniem od wymierzenia środka karnego określonego w art. 41 k.k. w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty samochodowego;

2) Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj. naruszenie art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez wydanie zaskarżonego wyroku nie na podstawie całokształtu akt sprawy lecz w wyniku niedokładnego jej zbadania oraz niepełnego i błędnego ustalenia stanu faktycznego, tj. z pominięciem oceny zachowania diagnosty w kontekście zakresu pełnego zbadania sposobu przeprowadzenia badania technicznego, a tym samym braku rozważenia, czy ciężar popełnionego przez diagnostę uchybienia jest na tyle istotny, że daje podstawę do wydania orzeczenia o cofnięciu uprawnień na okres 5 lat.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

Jak słusznie akcentuje się w orzeczeniach sądów administracyjnych w sytuacji gdy w skardze kasacyjnej zarzuca się zarówno naruszenie prawa materialnego jak i naruszenie przepisów postępowania – jak ma to miejsce w niniejszej sprawie - w pierwszej kolejności Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje zarzuty naruszenia przepisów postępowania.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie za niezasadne uznaje zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji przepisów postępowania, tj. art. 133 § 1 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 133 § 1 p.p.s.a. należy podkreślić, że zarzut jego naruszenia nie może służyć, ani też nie może być ukierunkowany na podważanie ustaleń faktycznych przyjętych przez sąd administracyjny za podstawę wyrokowania w sprawie, jak czyni to skarga kasacyjna podnosząc, że Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok - nie na podstawie całokształtu akt sprawy, lecz w wyniku niedokładnego jej zbadania oraz niepełnego i błędnego ustalenia stanu faktycznego (por. np. wyrok NSA z dnia 16 marca 2018 r., sygn. akt II GSK 1664/16).

W konsekwencji, tak skonstruowany zarzut nie mógł odnieść oczekiwanego przez kasatora skutku. Przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. stanowi, że sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Wynikający z tego przepisu obowiązek wydania wyroku "na podstawie akt sprawy" oznacza zakaz wyjścia poza materiał znajdujący się w tych aktach. Do naruszenia tego przepisu doszłoby wówczas, gdyby Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na materiale innym niż ten, który jest zawarty w aktach sprawy.

W rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji orzekał na podstawie akt sprawy, tzn. rozpatrywał sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonej decyzji. Sąd I instancji nie dokonywał ustaleń faktycznych w zakresie objętym sprawą administracyjną, natomiast badał, czy ustalenia faktyczne dokonane przez organ, którego decyzja została zaskarżona oraz ich ocena odpowiadają prawu (por. wyrok NSA z 23 stycznia 2007 r., sygn. akt II FSK 72/06).

Podkreślenia wymaga, że należy odróżnić poddanie sądowej kontroli działalności administracji publicznej na podstawie innego materiału niż akta sprawy od wydania wyroku na podstawie akt sprawy, z przyjęciem odmiennej oceny materiału dowodowego zawartego w tych aktach. O czym była już mowa przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. nie może służyć - jak chce tego kasator - kwestionowaniu ustaleń i oceny przyjętego w sprawie stanu faktycznego (por. wyrok NSA z dnia 9 sierpnia 2016 r., sygn. akt II OSK 2929/14 oraz wyrok NSA z dnia 3 lutego 2016 r., sygn. akt I OSK 1422/14). Przepis art. 133 § 1 p.p.s.a. nie służy również zwalczaniu wniosków, jakie zostały wyprowadzone z materiału aktowego, lecz nakazuje sądowi pewne konkretne zachowania przy wyrokowaniu.

Za nieusprawiedliwiony należało także uznać zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a.

Według Naczelnego Sądu Administracyjnego uzasadnienie zaskarżonego wyroku spełnia wszystkie wymagania określone w art. 141 § 4 p.p.s.a., w szczególności przedstawia motywy, którymi kierował się Sąd I instancji uznając, że rezultat postępowania dowodowego przeprowadzonego w sprawie uzasadniał stanowisko o ziszczeniu się określonych przepisem art. 84 p.r.d. przesłanek nałożenia sankcji administracyjnej w postaci cofnięcia uprawnień do wykonywania badań technicznych.

Stanowisko Sądu I instancji zostało w tym względzie należycie uargumentowane. Natomiast za pomocą tego zarzutu jej autor polemizuje w istocie ze stanowiskiem Sądu I instancji, czego skutecznie uczynić nie może. Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. nie służy bowiem do zwalczania ustaleń faktycznych, czy oceny materiału dowodowego przyjętych za podstawę orzekania (por. wyrok NSA z dnia 28 listopada 2008 r., sygn. akt II FSK 1156/07; wyrok NSA z dnia 22 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK 1652/11). Okoliczność, że stanowisko zajęte przez wojewódzki sąd administracyjny jest odmienne od prezentowanego przez autora skargi kasacyjnej nie oznacza, że takie uzasadnienie wyroku nie odpowiada wymogom ustawowym określonym w art. 141 § 4 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z dnia 9 czerwca 2006 r., sygn. akt II FSK 867/05).

Zamierzonego skutku nie mogły również odnieść zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego zawarte w pkt 1 petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzuty naruszenia art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 w zw. z ust. 4 p.r.d. poprzez błędną wykładnię i zastosowanie tych przepisów wobec niezgodności z wyrażoną w art. 2 i 31 ust. 3 Konstytucji RP zasadą proporcjonalności i zakazu podwójnego (wielokrotnego) karania (stosowania środka represyjnego) tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego i błędnego uznania, że przepisy te mogą być stosowane w ustalonym stanie faktycznym w postępowaniu administracyjnym w przedmiocie cofnięcia diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych, które zostało poprzedzone uprzednim orzeczeniem wobec diagnosty przez sąd w postępowaniu karnym kary grzywny za ten sam czyn, z odstąpieniem od wymierzenia środka karnego określonego w art. 41 k.k. w postaci zakazu wykonywania zawodu diagnosty.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji oraz organy prawidłowo zinterpretowały i zastosowały art. art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., który stanowił podstawę zaskarżonej decyzji SKO w [...] utrzymującej w mocy decyzję Starosty [...] w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

Podkreślenia wymaga, że art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. stanowiący podstawę prawną cofnięcia uprawnień diagnoście ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Oznacza to, że stwierdzenie określonych uchybień skutkuje zastosowaniem przewidzianej w nim sankcji. W przepisie tym nie ma mowy o winie, wystarczy stwierdzenie obiektywnie dokonanych uchybień. Aby zaistniała odpowiedzialność administracyjna diagnosty musi on wydać zaświadczenie albo dokonać wpisu do dowodu rejestracyjnego pojazdu niezgodnie ze stanem faktycznym lub przepisami. Ustawa nie dopuszcza żadnego wyjątku, który wyłączałby wydanie takiej decyzji, w szczególności decyzja ta nie jest uzależniona od motywów, którymi kierował się diagnosta, naruszając art. 84 ust. 3 pkt 1 i 2 p.r.d. (por. wyrok NSA z dnia 17 grudnia 2013 r., sygn. akt II GSK 1460/12).

Wbrew twierdzeniom strony skarżącej kasacyjnie nie sposób podzielić poglądu, że zastosowanie przepisów art. 84 ust. 3 i 4 p.r.d. do osoby skazanej już przez sąd karny na tej samej podstawie faktycznej za popełnienie przestępstwa narusza zasadę państwa prawa wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP, czy zasadę proporcjonalności określoną w art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez złamanie zakazu ne bis in idem.

Przede wszystkim należy stwierdzić, że decyzja o cofnięciu diagnoście uprawnienia do wykonywania badań technicznych pojazdów jest wyłącznie decyzją administracyjną, a nie rozstrzygnięciem w przedmiocie odpowiedzialności danej osoby za czyn zabroniony pod groźbą kary przez ustawę obowiązującą w czasie jej popełnienia (por. wyrok NSA z dnia 30 lipca 2015 r., sygn. akt II GSK 1231/14). Słusznie stwierdził Sąd I instancji, że odpowiedzialność administracyjna w postaci cofnięcia uprawnień jest niezależna od odpowiedzialności karnoprawnej. Zatem, nawet w przypadku odpowiedzialności karnoprawnej diagnosta ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień gdyż są to dwa niezależne rodzaje odpowiedzialności, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie NSA ( vide: uchwała 7 sędziów NSA, II GPS 2/11, wyroki NSA: z dnia 28 sierpnia 2014 r., II GSK 928/13, z dnia 24 stycznia 2013 r., II GSK 2040/11, z dnia 14 listopada 2012 r., sygn. akt II GSK 928/11, z dnia 17 grudnia 2013 r., II GSK 1460/12, z dnia 12 sierpnia 2015 r. II GSK 1571/14; baza orzeczeń.nsa.gov.pl). Skazanie diagnosty przez sąd prawomocnym wyrokiem nie stoi więc na przeszkodzie wszczęciu czy kontynuowaniu postępowania administracyjnego, którego wynik skutkuje inną aniżeli karną odpowiedzialnością, odbywa się bowiem na odmiennej, niezależnej płaszczyźnie. Ich podmiotowa i przedmiotowa bliskość nie oznacza bowiem tożsamości (por. wyrok NSA z dnia 26 maja 2015 r., sygn. akt II GSK 1213/14).

Takie stanowisko znalazło potwierdzenie w uchwale siedmiu sędziów z dnia 12 marca 2012 r., sygn. akt II GPS 2/11, w której stwierdzono m.in., że celem art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d. jest odsunięcie od czynności diagnostycznych nierzetelnych diagnostów. Zatem - niezależnie od odpowiedzialności karnoprawnej - diagnosta, co do zasady ponosi odpowiedzialność administracyjną w postaci cofnięcia uprawnień. Cofnięcie uprawnień nie jest sankcja karną. Sąd karny nie zastępuje organu administracji w realizacji obowiązku wynikającego z prawa administracyjnego. Ponadto orzeczenie środka karnego z art. 41 § 1 k.k. jest uprawnieniem sądu, a nie obowiązkiem, co wynika z użycia sformułowania "sąd może".

Wobec tego - wbrew twierdzeniom autora skargi kasacyjnej - w rozpoznawanej sprawie nie doszło do naruszenia zasady proporcjonalności, ani zakazu podwójnego karania tej samej osoby fizycznej za popełnienie tego samego czynu zabronionego czyli zasad wynikających z przepisów art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Analogiczne stanowisko zajął Naczelny Sąd Administracyjny w orzecznictwie (por. wyroki NSA: z dnia 24 stycznia 2013 r., sygn. akt II GSK 2040/11; z dnia 17 grudnia 2013 r. sygn. akt II GSK 1460/12; z dnia 28 sierpnia 2014 r. sygn. akt II GSK 928/13; z dnia 18 listopada 2016 r., sygn. akt II GSK 1099/15).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie rozpoznającym niniejszą skargę kasacyjną podziela stanowisko Sądu I instancji, który prawidłowo przyjął, że organy w rozpoznawanej sprawie zasadnie przyjęły, że wobec skarżącego spełniona została przesłanka z art. 84 ust. 3 pkt 2 p.r.d., co skutkowało wydaniem zaskarżonej decyzji utrzymującej w mocy decyzję organu I instancji w przedmiocie cofnięcia uprawnień diagnosty.

W tym stanie rzeczy, skoro żaden z zarzutów nie może być uznany za usprawiedliwiony, wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku nie mógł zostać uwzględniony.

Wobec powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzuty skargi za nieusprawiedliwione i oddalił skargę kasacyjną na podstawie art. 184 p.p.s.a.