drukuj    zapisz    Powrót do listy

6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane), Drogi publiczne, Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Oddalono skargę, VI SA/Wa 3401/13 - Wyrok WSA w Warszawie z 2014-02-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

VI SA/Wa 3401/13 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2014-02-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-12-09
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Dariusz Zalewski /przewodniczący sprawozdawca/
Pamela Kuraś-Dębecka
Zbigniew Rudnicki
Symbol z opisem
6033 Zajęcie pasa drogowego (zezwolenia, opłaty, kary z tym związane)
Hasła tematyczne
Drogi publiczne
Sygn. powiązane
II GSK 1452/14 - Wyrok NSA z 2015-07-30
Skarżony organ
Dyrektor Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2007 nr 19 poz 115 art. 4 pkt 23, art. 38 ust. 3, art. 43 ust. 2, ust. 2
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - tekst jednolity
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 7
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 1994 nr 89 poz 414 art. 3 pkt 3
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dariusz Zalewski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Pamela Kuraś - Dębecka Sędzia WSA Zbigniew Rudnicki Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lutego 2014 r. sprawy ze skargi A. G. na decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie zezwolenia na lokalizację tablicy reklamowej oddala skargę

Uzasadnienie

I. Stan sprawy przedstawia się następująco:

1. A. S. – dalej: "Skarżąca" pismem z dnia [...] czerwca 2013 r. wystąpiła do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad o wydanie zezwolenia na usytuowanie tablicy reklamowej na działce nr ewid. [...][...] w odległości mniejszej niż 10 m, tj. odległości 3,70 m od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...] w miejscowości [...].

2. Po rozpatrzeniu ww. wniosku Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z dnia [...] lipca 2013 r. nr [...] nie zezwolił na lokalizację przedmiotowej reklamy we wnioskowanej odległości

3. Pismem z dnia [...] lipca 2013 r. uzupełnionym pismem z dnia [...] września 2013 r. Skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy.

4. Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

W uzasadnieniu wskazał, że zgodnie z art. 43 ust.1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2013 r., poz. 260) obiekty budowlane - a takim jest przedmiotowy nośnik reklamowy - przy drogach krajowych (w terenie zabudowy) powinny być usytuowane w odległości co najmniej 10 m od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi. Dalej wskazał, że artykuł 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych stanowi, że ,,W szczególnie uzasadnionych przypadkach usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze, o której mowa w ust. 1 Ip. 3 tabeli, w odległości mniejszej niż określona w ust. 1, może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszeniem budowy albo wykonywania robót budowlanych. Możliwość udzielenia zgody została jednak ograniczona. Zgodę zarządca może wyrazić jedynie w odniesieniu do przypadku szczególnie uzasadnionego. Wykazanie istnienia takiego przypadku obciąża wówczas wnioskodawcę.

W dalszej części uzasadnienia organ odwoławczy podkreślił, że Skarżąca zarówno we wniosku z dnia [...] czerwca 2013 r., jak i z dnia [...] lipca 2013 r., nie uzasadniła w sposób należyty, że zachodzi szczególnie uzasadniony przypadek. W opinii organu podatkowego argumenty odnośnie zasłaniania tablicy reklamowej przez istniejącą zieleń i powodowane przez to utrudnienie dla kierujących, szukających gabinetu [...], nie znajdują racji bytu. W opinii organu przedmiotowa reklama stanowiłaby zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, poprzez koncentrowanie na niej uwagi kierujących pojazdami, a w konsekwencji odwrócenie uwagi od sytuacji panującej na drodze, gdzie uczestnik ruchu drogowego powinien zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza że w obrębie miejsca usytuowania tablicy reklamowej znajduje się skrzyżowanie.

Organ podkreślił, że reklama powoduje dekoncentrację kierowców, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku dróg znajdujących się w terenie zabudowanym, gdzie natężenie ruchu jest zazwyczaj większe. W czasie pobierania przez kierowcę informacji z różnych elementów otoczenia, np. reklam, kierowca nie obserwuje sytuacji na drodze przed poruszającym się pojazdem. Takie chwilowe rozproszenie uwagi kierowcy przez nośniki reklamowe, może być jednym z wielu powodów zaistnienia wypadku drogowego.

Organ wskazał, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, że przedmiotowa reklama jest adresowana do uczestników ruchu drogowego. Ponadto przedmiotowa tablica jest znacznych rozmiarów, a niosąc podaną w atrakcyjnej formie informację, odwraca uwagę kierowców od sytuacji panującej na drodze, co może powodować zagrożenie w ruchu drogowym.

Zdaniem organu w niniejszej sprawie nie jest konieczne zasięganie opinii biegłego. To bowiem zarządca drogi jest wyspecjalizowanym organem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dróg publicznych, a zatem posiada z urzędu informacje pozwalające na podejmowanie decyzji związanych z bezpieczeństwem na drogach.

5. Pismem z dnia [...] października 2013 r. Skarżąca wniosła skargę na powyższą decyzję wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie decyzji organu pierwszej instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

- art. 7 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U.2013.267 - j.t.) – dalej: "k.p.a.", art. 11 k.p.a. oraz 107 par 3 k.p.a. poprzez nieodniesienie się w uzasadnieniu decyzji do załączonych w toku postępowania dowodów (opiniujących pism organów) wskazujących, że planowana inwestycja służy interesowi publicznemu,

- 43 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji podczas, gdy z zebranego w spawie materiału dowodowego wynika, iż stronie powinna zostać wyrażona zgoda na posadowienie wnioskowanej tablicy informacyjnej.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca wskazała, że posadowienie tablicy informacyjnej wynika nie tylko z ważnego interesu strony ale również z interesu publicznego. Powyższe potwierdzone zostało bezpośrednio w pismach organów z dnia [...] stycznia 2007r., [...] czerwca 2013r. oraz [...] czerwca 2013 r.

W ocenie Skarżącej nie jest możliwe posadowienie tablicy informacyjnej w odległości ponad 10 m od drogi. Jednocześnie wskazane jest, że placówka, której dotyczyć ma tablica spełnia bardzo ważną funkcję publiczną w ramach świadczonej lokalnie opieki zdrowotnej, m.in. poprzez organizację nieodpłatnych akcji profilaktycznych dla dzieci i młodzieży szkolnej pochodzących z rodzin w trudnej sytuacji oraz jako jedyna w powiecie posiada aparaturę do [...]. W związku z czym niezbędne jest posadowienie tablicy informacyjnej w taki sposób, by potencjalni pacjenci mogli bez szczególnej uciążliwości odnaleźć placówkę.

Dodatkowo wskazała, że z notatki opiniującej Kierownik Rejonu GDDKiA oraz z pisma z dnia [...] stycznia 2007 r. wynika, że nie występują w sprawie negatywne przesłanki do wydania zgody w postaci zagrożenia dla ruchu drogowego.

Ponadto dodała, że planowana tablica informacyjna nie jest sporządzona w atrakcyjnej wizualnie formie - posiada podstawowe informacje o działalności umieszczone na neutralnym tle. Kolory tablicy nie będą posiadały barw zastrzeżonych dla znaków drogowych a wysokość posadowienia tablicy jest odpowiednia do spostrzegania wszelkich pojazdów pojawiających się na skrzyżowaniu. W związku z powyższym za całkowicie bezzasadne uznała twierdzenia organu jakoby planowana tablica powodowała zagrożenie dla ruchu pojazdów. Mając powyższe na uwadze Skarżąca stwierdziła, że organ dokonał błędnego zastosowania art. 43 ust. 1 i 2 ustawy o drogach publicznych poprzez utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji podczas, gdy z zebranego w spawie materiału dowodowego wynika, iż Skarżącej powinna zostać wyrażona zgoda na posadowienie wnioskowanej tablicy informacyjnej.

6. W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasową argumentację.

II. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

1. Na wstępie wyjaśnić należy, iż zgodnie z przepisem art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), kontrola sądowa zaskarżonych decyzji, postanowień bądź innych aktów, wymienionych w art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) - dalej: "p.p.s.a.", sprawowana jest przez sądy administracyjne w oparciu o kryterium zgodności z prawem. W związku z tym, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracji publicznej konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na rozstrzygnięcie, albo też przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, lub ewentualnie ustalenie, że decyzja lub postanowienie organu dotknięte jest wadą nieważności (art. 145 § 1 lit. a-c p.p.s.a.).

2. Zgodnie z art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Wykładnia powołanego przepisu wskazuje, że Sąd ma nie tylko prawo, ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony. Z drugiej jednak strony, granicą praw i obowiązków Sądu, wyznaczoną w art. 134 § 1 p.p.s.a. jest zakaz wkraczania w sprawę nową. Granice te zaś wyznaczone są dwoma aspektami, mianowicie: legalnością działań organu oraz całokształtem aspektów prawnych tego stosunku prawnego, który był objęty treścią zaskarżonego rozstrzygnięcia.

3. Rozpoznając sprawę według powyższych kryteriów należy uznać, że skarga nie jest zasadna.

4. Sąd kontrolował decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia [...] września 2013 r., utrzymującą w mocy decyzję Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad Oddział w [...] z dnia [...] lipca 2013 r., którą organ odmówił wyrażenia zgody na umieszczenie tablicy reklamowej, na działce nr [...], położonej w miejscowości [...] w odległości mniejszej niż 10 m od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...].

5. Podstawę prawną decyzji organu pierwszej instancji z dnia [...] marca 2012 r. stanowił art. 43 ust. 2 w związku z art. 38 ust. 3 ustawy o drogach publicznych.

Zgodnie z ust. 1 art. 43 obiekty budowlane przy drogach powinny być usytuowane w terenie zabudowy w odległości co najmniej 10 m od zewnętrznej krawędzi jezdni. Art. 43 ust. 2 stanowi, że w szczególnie uzasadnionych przypadkach usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze krajowej w odległości bliższej niż 10 m może nastąpić wyłącznie za zgodą zarządcy drogi wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszenia budowy albo Wykonania robót budowlanych. Zarządca drogi rozpatrując wniosek bada czy jest to rzeczywiście "szczególnie uzasadniony przypadek".

Z przytoczonych powyżej regulacji wynika przede wszystkim, że zasadą ustawową jest ochrona pasa drogowego, a umieszczanie w nim obiektów budowlanych niezwiązanych z potrzebami zarządzania drogami lub potrzebami ruchu drogowego oraz reklam dopuszczalne jest w szczególnie uzasadnionych przypadkach. Tym samym to na wnioskodawcy spoczywa obowiązek wykazania, iż proponowana przez niego lokalizacja takiego urządzenia lub reklamy jest szczególnie uzasadniona, zaś organ powinien przedstawione przez stronę okoliczności rozważyć przy podejmowaniu decyzji i ocenić wniosek, mając na uwadze ogólną zasadę ochrony pasa drogowego, niedopuszczalność stwarzania zagrożeń dla bezpieczeństwa ruchu oraz konieczność zachowania szczególnej ostrożności na skrzyżowaniach (zob. wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 18 listopada 2010 r., II SA/Go 638/10, czy też wyrok WSA w Warszawie z dnia 9 stycznia 2013 r., VII SA/WA 1763/12; wszystkie przytaczane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na stronie internetowej: orzeczenia.nsa.gov.pl).

W ocenie Sądu z ww. przepisów prawa i orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że nie ma potrzeby w każdej sprawie dotyczącej wniosku o umieszczenie reklamy w obrębie skrzyżowania prowadzenia przez organ szczegółowego postępowania dowodowego celem wykazania, że umieszczenie reklamy na konkretnym skrzyżowaniu zagrozi bezpieczeństwu drogowemu. Przeciwnie, to wnioskodawca musiałby dowieść, że jego reklama wyjątkowo tej ogólnej zasadzie nie uchybi, a umieszczenie reklamy właśnie na skrzyżowaniu jest z konkretnych powodów szczególnie uzasadnione, (zob: wyrok NSA z 13 stycznia 2010 r., II GSK 293/09).

Powołany wyrok NSA zawiera również tezę, iż zarządca drogi ma prawo, realizując określoną politykę zarządzania pasem drogowym, przyjąć ogólną regułę, że z uwagi na priorytet zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym nad jakimikolwiek innymi interesami, nie będzie wyrażał zgody na umieszczanie reklam w obrębie skrzyżowań (a zatem także dróg krajowych o dużym natężeniu ruchu), które są zawsze miejscami niebezpiecznymi i wymagającymi szczególnej uwagi ze strony kierowców.

6. Istotne w sprawie jest również to, że reklamą jest nośnik informacji wizualnej w jakiejkolwiek materialnej formie wraz z elementami konstrukcyjnymi i zamocowaniami, umieszczony w polu widzenia użytkowników drogi, nie będący znakiem w rozumieniu przepisów o znakach i sygnałach lub znakiem informującym o obiektach użyteczności publicznej ustawionym przez gminę (art. 4 pkt 23 cyt. ustawy o drogach publicznych). Ponadto artykuł 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane stanowi, że wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe są obiektami budowlanymi.

Przepis art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego wymienia jedynie przykładowo co należy rozumieć pod pojęciem budowli. Generalnie z przepisu tego wynika reguła, że budowlą jest każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury. To, że w przepisie tym nie wymieniono jako przykładu budowli - tablicy reklamowej niezwiązanej trwale z gruntem, nie oznacza, że tablica taka nie jest budowlą. Obiektem budowlanym będzie więc budowla w postaci tablicy reklamowej osadzonej na stopie fundamentowej, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie (vide: wyrok NSA z dnia 27 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 444/08).

7. Odnosząc się do zarzutów skargi, zgodzić się trzeba z opinią organu, że nie zasadny jest zarzut skargi, że w skarżonej decyzji organ nie wziął pod uwagę przedstawionych w toku postępowania dowodów, tj.: pism z dnia [...] stycznia 2007r., [...] czerwca 2013r. oraz [...] czerwca 2013 r. W ocenie Skarżącej powyższe dowody wskazuję, że w niniejszej sprawie w posadowieniu tablicy informacyjnej przejawia się zarówno słuszny interes prywatny jak i interes publiczny a planowana tablica nie stanowi zagrożenia dla ruchu drogowego.

W przedmiotowej sprawie organ wyczerpująco i dogłębnie zebrał oraz rozpatrzył cały materiał dowodowy, tak by w pełni wyjaśnić istniejący stan faktyczny i prawny. Opiniujące pisma organów, które wg skarżącej nie zostały zbadane, zostały szczegółowo przeanalizowane i wzięte pod uwagę przy podejmowaniu decyzji w tej sprawie co wynika z uzasadnienia skarżonej decyzji. Istotne jest jednak, że organ prawidłowo uznał i wskazał, że przedmiotowa reklama stanowiłaby zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, poprzez koncentrowanie na niej uwagi kierujących pojazdami, a w konsekwencji odwrócenie uwagi od sytuacji panującej na drodze, gdzie uczestnik ruchu drogowego powinien zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza że w obrębie miejsca usytuowania tablicy reklamowej znajduje się skrzyżowanie. Organ uznał, że przy ocenie wagi interesów na które wskazuje Skarżąca, to jest funkcja publiczna w ramach świadczonej lokalnie opieki zdrowotnej, m.in. poprzez organizację nieodpłatnych akcji profilaktycznych dla dzieci i młodzieży szkolnej pochodzących z rodzin w trudnej sytuacji oraz jako jedyna w powiecie posiada aparaturę do [...]. W związku z czym niezbędne jest posadowienie tablicy informacyjnej w taki sposób, by potencjalni pacjenci mogli bez szczególnej uciążliwości odnaleźć placówkę, przeważył jednak interes bezpieczeństwa tj. życia i zdrowia uczestników ruchu drogowego oraz związany z nim obowiązek organu działania prewencyjnego w celu ochrony ww. wartości.

Zgodzić się więc należy ze stanowiskiem organu że wtedy kiedy w sprawie wystąpi sprzeczność pomiędzy interesem społecznym a interesem indywidualnym, organ obowiązany jest, zgodnie z art. 7 k.p.a., wyważyć słuszny interes w sprawie. Nie jest intencją ustawodawcy, by w toku postępowania administracyjnego przewagę miał zawsze i bezwarunkowo interes społeczny, któremu zawsze ustępować winien interes obywateli. Prawidłowo ustalony jednak stan faktyczny dotyczący lokalizacji tablicy reklamowej na działce nr [...] w odległości 3,70 m. od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...] w miejscowości [...], pozwalał na przyjęcie, że lokalizacja planowanej reklamy stwarzałaby zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, co jest wystarczającą przesłanką do uznania, że interes społeczny nie zezwalał na uwzględnienie wniosku Skarżącej. Zwłaszcza w sytuacji, gdy skrócenie minimalnej odległości od zewnętrznej krawędzi jezdni, określonej w ustawie miałoby w tym przypadku być tak znaczące: z 10 m na 3,70 m.

Powyższe stanowisko potwierdza również wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 maja 2008 r., sygn. akt VI SA/Wa 476/08, zgodnie z którym: "Zarząd dróg jest wyspecjalizowanym organem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo dróg publicznych, a zatem posiada z urzędu informacje pozwalające na podejmowanie decyzji związanych z bezpieczeństwem na drogach. (...) Zarządca drogi (...) jest obowiązany zadziałać prewencyjnie, w celu eliminacji potencjalnych skutków".

Stanowisko sądu w ww. wyroku można uznać za utrwalone w orzecznictwie sądów administracyjnych albowiem znajduje w znacznym zakresie oparcie w ocenach prawnych zawartych także innych wyroków między innymi - WSA w Warszawie z dnia 22 marca 2011 r., I SA/Wa 2562/10. Przytoczone wyżej poglądy sądów administracyjnych w pełni podziela WSA w Warszawie w składzie orzekającym w niniejszej sprawie, a akceptacja tych poglądów oznacza równocześnie, że skarga i poglądy w niej sformułowane nie zasługują na uwzględnienie.

8. W ocenie Skarżącej w sprawie nie występują w sprawie negatywne przesłanki do wydania zgody w postaci zagrożenia dla ruchu drogowego. Powyższe ma wynikać bezpośrednio z brzmienia notatki opiniującej Kierownik Rejonu GDDKiA, w której wskazane zostało, że tablica nie będzie zasłaniać widoczności na skrzyżowaniu.

W ocenie Sądu w tej kwestii podzielić należy argumentację organu, że sporna reklama może stanowić zagrożenie dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, poprzez koncentrowanie na niej uwagi kierujących pojazdami, a w konsekwencji odwrócenie uwagi od sytuacji panującej na drodze, gdzie uczestnik ruchu drogowego powinien zachować szczególną ostrożność, zwłaszcza, że w obrębie usytuowania tablicy reklamowej znajduje się przejście dla pieszych.

Reklama ze swojej strony ma przyciągać uwagę, a zatem powoduje dekoncentrację kierowców, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku dróg o dużym natężeniu ruchu, a taką drogą jest droga krajowa nr [...]. Notatka na którą powołuje się Skarżąca wyraża jedynie opinię, że tablica nie będzie zasłaniać widoczności na skrzyżowaniu, z uwagi na planowany sposób jej posadowienia (zapewnienie prześwitu i widoczności pod tablicą). Nie mniej opinia nie odnosi się do kwestii związanych ani z oceną całości bezpieczeństwa na drodze w rejonie skrzyżowania, gdzie ma być umieszczona tablica reklamowa, ani tego w jaki sposób na bezpieczeństwo kierowców będzie działać umiejscowienie tam tablicy, w odległości mniejszej od określonej w przepisach i wpływu tej reklamy na uwagę i percepcję kierowców.

Z akt sprawy wynika, że co do zasady w czasie zainteresowania kierowcy informacją z różnych elementów otoczenia, w tym reklam, kierowca odrywa uwagę od sytuacji na drodze przed poruszającym się pojazdem. Takie chwilowe rozproszenie uwagi kierowcy przez nośniki reklamowe, może być jednym z wielu powodów zaistnienia wypadku drogowego. Zadaniem zarządcy drogi jest zaś tak skonfigurować drogę i pas drogowy, w tym obiekty znajdujące się w nim, by kierowcy o gorszych predyspozycjach i umiejętnościach nie byli zbyt angażowani elementami niesłużącymi do obsługi ruchu drogowego (w tym reklam). To zarządca drogi jest wyspecjalizowanym organem odpowiedzialnym za bezpieczeństwo ruchu na drogach publicznych, a zatem posiada z urzędu informacje pozwalające na podejmowanie decyzji eliminujących zagrożenia. Wobec tego nie jest koniecznością zasięganie opinii biegłego. Sąd zgadza się ze stanowiskiem organu, w tym zakresie, gdyż organ jest m.in. do tych celów, związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa na drogach powołany, a więc tego rodzaju kwestie może rozstrzygać samodzielnie.

9. Mając na uwadze przeprowadzoną analizę stwierdzić należy, że organ zasadnie ocenił brak możliwości umieszczenia tablicy reklamowej, na działce nr [...], położonej w miejscowości [...] w odległości mniejszej niż 10 m od zewnętrznej krawędzi jezdni drogi krajowej nr [...], prawidłowo zatem odmówił wyrażenia na jej umieszczenie zgody.

10. Mając na uwadze powyższą argumentację, na podstawie art. 151 p.p.s.a. Sąd skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt