drukuj    zapisz    Powrót do listy

6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f, Egzekucyjne postępowanie, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę, I SA/Gl 310/22 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2022-06-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Gl 310/22 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2022-06-21 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2022-03-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Anna Rotter /sprawozdawca/
Beata Machcińska
Bożena Suleja-Klimczyk /przewodniczący/
Symbol z opisem
6537 Egzekucja należności pieniężnych, do których  nie stosuje się przepisów Ordynacji podatkowej (art. 34 ust. 3  ustawy o f
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2021 poz 1376 art. 13b ust. 1
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bożena Suleja-Klimczyk, Sędziowie WSA Beata Machcińska, Anna Rotter (spr.), po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 czerwca 2022 r. sprawy ze skargi T. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Katowicach z dnia 30 grudnia 2021 r. nr SKO.FE./41.4/129/2021/16029 w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia 30 grudnia 2021r. nr SKO.FE./41.4/129/2021/16029 Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Katowicach (dalej: SKO) utrzymało w mocy postanowienie Prezydenta Miasta K. (dalej: organ) nr [...] z dnia 11 października 2021r. w przedmiocie oddalenia zarzutu nieistnienia obowiązku.

Powyższe postanowienie wydane zostało na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2021r. poz. 735 ze zm., dalej: K.p.a.) oraz art. 17 i 18 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz. U. z 2022r., poz. 479, dalej: u.p.e.a.) w zw. z art. 1 ustawy z dnia 12 października 1994r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 570) oraz § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003r. w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych (Dz. U. Nr 198, poz. 1925).

Stan sprawy.

Prezydent Miasta K. po rozpatrzeniu zarzutów z dnia 21 czerwca 2021r. wniesionych przez T. K. (dalej: Skarżący, Zobowiązany), postanowieniem z dnia 11 października 2021r. oddalił zarzut nieistnienia obowiązku w całości.

Na powyższe postanowienie Skarżący wniósł zażalenie. Zobowiązany zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie:

- art. 77 K.p.a. i art. 80 K.p.a. poprzez błędne ustalenie, iż Zobowiązany parkował w strefie płatnego parkowania w K. przy ul. [...] w miejscach wyznaczonych znakami poziomymi i pionowymi,

- art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 1376 ze zm., dalej: u.d.p.) poprzez jego błędną interpretację, zgodnie z którą opłata należy się za postój w każdym miejscu strefy płatnego parkowania oznakowanej wyłącznie znakiem pionowym D-18 podczas, gdy przy prawidłowej interpretacji tego przepisu uznać należy, że opłata należy się jedynie za postój w miejscach wyznaczonych, a miejsca te wyznacza się znakami pionowymi i poziomymi.

Po rozpatrzeniu powyższego zażalenia SKO postanowieniem z dnia 30 grudnia 2021r. utrzymało w mocy zaskarżone postanowienie organu.

W postanowieniu SKO stwierdziło, iż zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej wyrażoną w art. 7 K.p.a., organ I instancji oparł się na wezwaniach do uiszczenia opłat za postoje pojazdu samochodowego w dniach: 15.10.2020r., 3.11.2020r., 6.11.2020r., 14.12.2020r., 16.12.2020r., 17.12.2020r., 21.12.2020r., 5.01.2021r., 11.01.2021r., 18.01.2021r., 19.01.2021r., 20.01.2021r., 27.01.2021r. wystawionych przez pracowników MZUiM K. w związku z ujawnieniem postojów pojazdu samochodowego o numerze rej. [...] w wyznaczonych miejscach na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania miasta K., oparto się także na informacji z CEPIK dla potwierdzenia własności pojazdu samochodowego oraz adresu zamieszkania właściciela. Oparto się ponadto na upomnieniu o numerze [...] wystawionego w dniu 3 marca 2021r. oraz na dokumentacji fotograficznej prezentującej oznakowanie pionowe i poziome przy ulicach na których miały miejsce postoje.

SKO uznało, iż sporządzone przez inkasentów obsługujących strefę płatnego parkowania zawiadomienie o nieopłaconym postoju w strefie płatnego parkowania (dalej: SPP) wraz z wyszczególnieniem wszystkich danych pojazdu jest wystarczające dla przyjęcia, że sporny pojazd w określonych dniach i godzinach był zaparkowany w miejscu znajdującym się w takiej strefie.

SKO, powołując się na treść art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p., wskazało, że obowiązek uiszczania opłaty za postój/parkowanie powstaje z mocy prawa, a jej pobór uzależniony jest od pozostawienia pojazdu samochodowego w SPP miasta K..

W przypadku nieuiszczenia opłaty za postój pojazdu, pobiera się opłatę dodatkową w wysokości 50,00 zł zgodnie z uchwałą Rady Miasta Katowice z dnia 24 października 2019r. nr XIII/295/19 (Dz. Urz. Woj. Śl. Z 2019r., poz. 7295) w brzmieniu obowiązującym od dnia 4 września 2020r. Ponadto SKO wyjaśniło, że powyższa uchwała zezwala pracownikom MZUiM na pobór opłaty jedynie w sytuacji, gdy samochód został zaparkowany w miejscu wyznaczonym w obrębie SPP, co wynika wprost z § 5. Norma ta stanowi, iż na obszarze strefy płatnego parkowania, w miejscach oznaczonych, co najmniej znakiem pionowym D-18 "parking", opłata za postój pojazdów będzie pobierana w dni robocze od poniedziałku do piątku od godziny 9.00 do 16.30.

SKO zwróciło uwagę na treść uchwały NSA w składzie 7 sędziów z dnia 9 października 2017r. sygn. akt II GPS 2/17, w której przesądzono, iż decydującą rolę w wyznaczaniu miejsc postojowych należy przypisać znakom pionowym.

Dalej wyjaśniono, iż wszystkie postoje stanowiące przedmiot niniejszego postępowania miały miejsce w miejscach oznaczonych wymaganymi znakami pionowymi, jak również w miejscach wyznaczonych konstrukcyjnie (zatoczki, rodzaje kostki, kolor kostki). W przekonaniu SKO potwierdzeniem tego jest dokumentacja zdjęciowa załączona przez wierzyciela.

Ostatecznie SKO stanęło na stanowisku, że wszystkie postoje miały miejsce w prawidłowo wyznaczonych miejscach w SPP, a zarzut nieistnienia obowiązku należało oddalić.

Na powyższe postanowienie Zobowiązany wniósł skargę zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania, a to art. 77 § 1 i art. 80 K.p.a. poprzez błędne ustalenie na podstawie zebranej w aktach sprawy dokumentacji fotograficznej, iż Zobowiązany parkował pojazd w SPP w K. przy ul. [...] w miejscach wyznaczonych znakami pionowymi oraz konstrukcyjnie wydzielonymi miejscami. Według postój odbywał się na chodniku bez konstrukcyjnego wydzielenia jego części do parkowania.

W rezultacie Skarżący wniósł o uchylenie postanowienia SKO w całości.

Uzasadniając zarzuty Zobowiązany stwierdził, iż w miejscach postoju (na ul. [...] oraz na ul. [...]) nie znajduje się ani jedno miejsce parkingowe wyznaczone konstrukcyjnie zatoczkami, specjalnym rodzajem czy kolorem kostki. Ponadto w miejscu postoju nie znajduje się ani jedno miejsce wyznaczone znakami pionowymi i poziomymi. Skarżący zaznaczył, iż stosownie do postanowień art. 13b ust. 1 u.d.p. opłatę, w tym opłatę dodatkową, można pobierać wyłącznie w miejscach wyznaczonych. Tymczasem w niniejszej sprawie samochód pozostawiono w SPP, ale w miejscach nie wyznaczonych zarówno znakami pionowymi jak i poziomymi. Zdaniem Skarżącego postój we wskazanych miejscach nie wymagał wniesienia opłaty parkingowej, zatem bezzasadnie naliczono opłatę dodatkową, a prowadzona egzekucja jest również bezzasadna.

W skardze podkreślono, iż Zobowiązany od samego początku zaprzecza istnieniu oznakowania poziomego oraz konstrukcyjnie wydzielonych miejsc, a SKO dokonując dowodowej oceny dokumentacji fotograficznej ustaliło na jej podstawie fakty, które z niej ewidentnie nie wynikają. Tymczasem w realiach sprawy nie występowały żadne oznakowania (nawet niepełne) i nie było technicznego wydzielenia miejsc postojowych za pomocą zatoczek czy specjalnej kostki brukowej, co potwierdzają zdjęcia.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Spór w niniejszej sprawie dotyczy zasadności zarzutu nieistnienia obowiązku wniesionego przez Skarżącego w sprawie egzekucji opłaty dodatkowej z tytułu nieuiszczenia opłaty za postój pojazdu samochodowego na drodze publicznej w SPP w K.. W sprawie nie jest sporne, że postój takowy zaistniał w czasie i w miejscu wskazanym przez wierzyciela. Skarżący uważa jednak, że nie powinien on podlegać wspomnianej opłacie z uwagi na to, że postój na ul. [...] oraz na ul. [...] odbywał się poza wyznaczonymi miejscami postojowymi.

Organy orzekające stoją z kolei na stanowisku, że postoje odbyły się w miejscach prawidłowo wyznaczonych, co przesądza o zasadności poboru opłaty.

Rację w tym sporze trzeba przyznać organom.

Zauważyć należy, że tożsamy problem prawny był już przedmiotem orzekania przez WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 14 kwietnia 2022r. sygn. akt I SA/Gl 1481/21. Skład orzekający w niniejszej sprawie akceptuje i uznaje za własne argumenty zawarte w tym orzeczeniu. Stąd też uzasadniając rozstrzygnięcie w tej sprawie Sąd posłużył się argumentami i wywodami przedstawionymi w powołanym orzeczeniu WSA w Gliwicach o sygn. akt I SA/Gl 1481/21.

Wyjaśnienie motywów tej kwalifikacji należy rozpocząć od podkreślenia, że zgodnie z art. 33 § 2 u.p.e.a. podstawą zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej jest m. in. nieistnienie obowiązku (pkt 1). Na mocy art. 34 § 2 u.p.e.a. postanowienie w sprawie zarzutów wydaje wierzyciel. Na podstawie art. 34 § 3 u.p.e.a. na postanowienie to służy zażalenie.

Stosownie z kolei do art. 13 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.d.p. korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania. Zgodnie z art. 13b ust. 3 u.d.p. strefę tę ustala rady gminy (rada miasta), co też w tym przypadku (w odniesieniu do analizowanego okresu) zostało dokonane uchwałami Rady Miasta Katowice w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania dla pojazdów samochodowych na drogach publicznych na obszarze miasta Katowice: nr XXXIV/755/13 z dnia 6 marca 2013 r. (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2013 r., poz. 2541), nr XXX/589/16 z dnia 14 września 2016 r. (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2016 r., poz. 4755) oraz nr XIII/295/19 z dnia 24 października 2019 r. (Dz. Urz. Woj. Śl. z 2019 r., poz. 7295).

Przy tym w myśl art. 13b ust. 1 u.d.p. omawianą opłatę pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo. Zgodnie natomiast z art. 13f ust. 1 u.d.p. za nieuiszczenie omawianej opłaty pobiera się opłatę dodatkową.

Konsekwencją powyższych regulacji jest uznanie, że obowiązek uiszczenia zarówno opłaty za postój pojazdu samochodowego na drodze publicznej w wyznaczonym miejscu w strefie płatnego parkowania, jak i opłaty dodatkowej jest obowiązkiem wynikającym z mocy samego prawa. Obowiązek taki powinien być zatem wykonany niezwłocznie po zaistnieniu zdarzenia, z wystąpieniem którego ustawa wiąże jego powstanie. W tym zakresie nie jest przewidziane konkretyzowanie obowiązku w drodze indywidualnego aktu administracyjnego (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 grudnia 2012 r., sygn. akt II GSK 1859/11, z dnia 16 stycznia 2014 r., sygn. akt II GSK 1816/12 czy z dnia 22 czerwca 2017 r., sygn. akt II GSK 2783/15). Nie przeprowadza się też odrębnego postępowania administracyjnego ani nie podejmuje czynności wyjaśniających, które poprzedzałyby rozstrzygnięcie sprawy co do jej istoty. Możliwość dochodzenia swych racji korzystający z drogi publicznej ma więc dopiero na etapie postępowania egzekucyjnego poprzez złożenie odpowiedniego zarzutu w sprawie prowadzenia tej egzekucji (por. też wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2017 r., sygn. akt II GSK 435/16).

Należy również zauważyć, że w – przywoływanej już – uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 października 2017 r., sygn. akt II GPS 2/17 zaakcentowano, że zgodnie z art. 13b ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 u.d.p. opłatę za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania pobiera się od korzystającego z drogi publicznej wyłącznie za postój w odpowiednio wyznaczonym do tego miejscu, a nie: w dowolnym miejscu znajdującym się w tej strefie. Podkreślono też, że miejscem wyznaczonym jest, co do zasady, miejsce wyróżnione zarówno znakami informacyjnymi pionowymi, jak i znakami informacyjnymi poziomymi. Zarazem zwrócono uwagę, że znaki informacyjne pionowe mają na celu poinformowanie kierujących pojazdami o rodzaju drogi i sposobie korzystania oraz obiektach znajdujących się przy drodze lub w jej pobliżu przeznaczonych dla użytkowników dróg - pkt 5 załącznika nr 1 do wcześniej powołanego rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach (Dz. U. z 2003r., Nr 220, poz. 2181, dalej: rozporządzenie), natomiast znaki informacyjne poziome dróg służą zwiększeniu bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze, usprawnieniu ruchu pojazdów i ułatwieniu korzystania z dróg (pkt 1.2 załącznika nr 2 do rozporządzenia). Na tej podstawie wywiedziono, że to znakom pionowym należy przypisać rolę decydującą w omawianej kwestii.

Idąc tym tokiem rozumowania, należałoby uznać, że znaki informacyjne poziome pełnią jedynie funkcję wspierającą w zakresie obejmującym wyznaczenie stanowiska postojowego. Co więcej, stosownie do punktu 5.2.4 zdanie pierwsze załącznika nr 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. nie muszą być one zastosowane w przypadku, gdy stanowisko to zostało wydzielone konstrukcyjnie.

Z powyższych unormowań wynika zatem bezsprzecznie, że prawodawca dopuszcza zaniechanie wykorzystania znaków poziomych jedynie wówczas, gdy ich funkcję zastępuje konstrukcyjne ustalenie stanowisk na wydzielonych parkingach. Zasadność obciążenia użytkownika drogi opłatą za parkowanie w lokalizacjach bez znaków poziomych wymaga zatem wykazania, że pojazd pozostawiono w strefie płatnego parkowania na wydzielonym parkingu, w obrębie którego konstrukcyjnie wydzielone takie stanowiska.

Analiza materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, a przede wszystkim dokumentacji zdjęciowej (w tym także tej przedłożonej przez samego Skarżącego) nie pozostawia wątpliwości, że w spornych przypadkach postój pojazdu samochodowego odbył się w miejscach, które zostały oznakowane znakami pionowymi. Zarazem były to stanowiska wydzielone w stopniu wystarczającym dla możności uznania prawidłowości ich wyodrębnienia (zlokalizowano je w tzw. zatokach albo zastosowano dostatecznie komunikatywny, odmienny układ płyt lub kostek chodnikowych i ich kolorystyki). Miejsca te należało zatem uznać za wyznaczone w rozumieniu art. 13b ust. 1 u.d.p., albowiem oznaczono je znakami pionowymi i konstrukcyjnie wyodrębniono w sposób, który dla każdego kierującego powinien być wystarczająco identyfikowalny. W związku z tym twierdzenie Skarżącego o braku prawidłowego oznaczenia tych miejsc postojowych, a w rezultacie – braku możliwości poboru spornej opłaty uznać trzeba było za niesłuszne i stąd zarzut nieistnienia egzekwowanego obowiązku prawidłowo oceniono jako niezasadny (por. m. in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z dnia 13 lipca 2018 r., sygn. akt I SA/Sz 320/18 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 1 lutego 2022 r., sygn. akt I GSK 3217/18).

W świetle powyższych uwag uznać należało, że zaskarżone postanowienie SKO jest zgodne z prawem. To z kolei determinowało konieczność oddalenia wniesionej na nie skargi, co też uczyniono, działając stosownie do art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. - Dz. U. z 2022 r., poz. 329 ze zm.).



Powered by SoftProdukt