Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie NSA Bożena Popowska (spr.) del. WSA Jerzy Bortkiewicz Protokolant asystent sędziego Dominika Sasin-Knothe po rozpoznaniu w dniu 28 kwietnia 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej O. S.A. z siedzibą w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 r. sygn. akt II SAB/Wa 128/14 w sprawie ze skargi O. S.A. z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w części w jakiej oddala skargę na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji w zakresie udostępnienia zanonimizowanej kopii ugody i zobowiązuje organ do rozpoznania wniosku O. S.A. z siedzibą w W. z dnia [...] sierpnia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej w tym zakresie; 2. oddala skargę kasacyjną w pozostałej części; 3. odstępuje od zasądzenia kosztów postępowania sądowego na rzecz O. S.A. z siedzibą w W.

Wyrokiem z dnia 17 czerwca 2014 r., sygn. akt II SAB/Wa 128/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę O. S. A. z siedzibą w W. na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji w przedmiocie dostępu do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Wnioskiem z dnia 28 sierpnia 2013 r. Spółka P. Sp. z o.o. z siedzibą w W. (obecnie O. S.A. z siedzibą w W.) zwróciła się do Ministra Administracji i Cyfryzacji o udostępnienie – w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej jako: "u.d.i.p.) – następujących informacji:

- kopii ugody zawartej pomiędzy Ministrem Administracji i Cyfryzacji a właścicielami S. S.A. – spółkami prawa [...],

- wszelkich analiz, ekspertyz i opinii związanych z przedmiotem ugody (w tym opracowania A., wyceny dokonanej przez E.).

Minister Administracji i Cyfryzacji w piśmie z dnia 3 października 2013 r. poinformował Spółkę, że dostęp do ww. ugody – po konsultacji ze S. S.A. i jej akcjonariuszami – podlega ograniczeniu ze względu na tajemnicę przedsiębiorstwa i ochronę prywatności osób fizycznych, toteż w załączeniu do przedmiotowego pisma Minister przekazał zanonimizowaną kopię rzeczonej ugody oraz analizę ekonomiczno – finansową [...] – raport końcowy firmy E., pismo Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 1 sierpnia 2013 r., informujące Prezesa UKE o nieskorzystaniu z prawa odstąpienia od ugody na podstawie pkt 4.4 ugody, pismo Podsekretarza Stanu w Ministerstwie Administracji i Cyfryzacji z dnia 8 sierpnia 2013 r., informujące Prezesa UKE o nieskorzystaniu przez Ministra Administracji i Cyfryzacji z prawa odstąpienia od ugody na podstawie pkt 4.5 ugody. Jednocześnie w piśmie z dnia 3 października 2013 r. Minister wyjaśnił, że MAiC dysponuje opinią ekspercką dotyczącą sporu prawnego pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a akcjonariuszami S. S.A. – A., która została przygotowana na zlecenie MAiC. Jednakże, zgodnie z Regulaminem Arbitrażowym Międzynarodowej Izby Handlowej, sprawy dotyczące arbitrażu objęte są poufnością, co oznacza, że wszelkie dowody (w tym dokumenty, analizy), dane lub informacje dotyczące postępowania arbitrażowego są poufne. W związku z tym, zgodnie z zaleceniami Prokuratorii Generalnej, reprezentującej w tej sprawie Skarb Państwa, ekspertyza ta w zakresie, w jakim nie obejmuje informacji stanowiących tajemnicę przedsiębiorstwa, może zostać ujawniona dopiero po zakończeniu postępowania. Minister wskazał również, że dysponuje raportem "[...]." – K.. Jest to dokument strony postępowania, a nie MAiC i był on załączony do wniosku o arbitraż z dnia 9 maja 2013 r., skierowanego do Trybunału Arbitrażowego Międzynarodowej Izby Handlowej.

W dniu 29 stycznia 2014 r. O. S.A. z siedzibą w W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę, której przedmiotem uczyniła bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji, polegającą na nierozpatrzeniu jej wniosku z dnia 28 sierpnia 2013 r. o udostępnienie informacji publicznej, podnosząc, że organ rażąco naruszył art. 6, art. 7, art. 8, art. 10, art. 12, art. 14, art. 35 i art. 36 K.p.a. w zw. z art. 13 i art. 16 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez przekroczenie ustawowych terminów przewidzianych na rozpatrzenie wniosku oraz poprzez niezachowanie wymogów formy odmowy udzielenia żądanych informacji. W ocenie skarżącej, organ nie uczynił zadość żądaniu, ponieważ w odpowiedzi na wniosek udostępnił jedynie część żądanej informacji publicznej, natomiast tekst ugody przesłał w formie zanonimizowanej kopii. Zdaniem Spółki, Minister w ten sposób odstąpił od wymogu wydania decyzji odmownej, bowiem udostępniony materiał uniemożliwia zapoznanie się z podstawą prawną zawartej ugody oraz wprowadzoną zmianą rezerwacji częstotliwości w ww. paśmie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że Minister Administracji i Cyfryzacji jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu (art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3). Wskazał, że z bezczynnością podmiotu zobowiązanego w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten nie podejmuje czynności materialno – technicznej wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). Z kolei stanowisko podmiotu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji, przybiera procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 ww. ustawy o dostępie do informacji publicznej), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2013 r., poz. 267 ze zm.). Wymienione prawne formy działania podmiotu zobowiązanego na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej są podejmowane wówczas, gdy spełniony jest zakres przedmiotowy stosowania ustawy, a więc, gdy żądanie dotyczy informacji publicznej. Na dzień złożenia wniosku, tj. 28 sierpnia 2013 r., w posiadaniu Ministra Administracji i Cyfryzacji, oprócz dokumentu ugody, pozostawały jeszcze trzy dokumenty, które odpowiadały zakresowi tiret drugie tego wniosku – analizy: E., A. i K. Dla oceny zasadności skargi na bezczynność w niniejszej sprawie ma więc znaczenie, czy powyższe dokumenty mieszczą się w zakresie pojęciowym "informacji publicznej", a jeśli tak, to czy organ prawidłowo wywiązał się z nałożonego nań przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązku informacyjnego względem Spółki.

Sąd wskazał, że Minister, za pismem z dnia 3 października 2013 r., przekazał Spółce zanonimizowany dokument ugody i pierwszy z trzech wymienionych powyżej dokumentów, a mianowicie analizę E., prawidłowo uznając, że dokumenty te spełniają kryterium przedmiotowe u.i.d.p., wszak dotyczą one bezpośrednio sfery działalności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, tworzą, zgodnie z art. 1 ust. 1 u.i.d.p., informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "a" tiret drugie i lit. "c" u.i.d.p., będąc rodzajem informacji z zakresu funkcjonowania centralnego organu administracji rządowej, podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych, co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP (analogicznie jest z pismami, które organ przesłał Spółce – art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "b" u.i.d.p.). Sąd przyjął więc, że organ podjął jedną z prawnych form działania na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej i dokonał stosownej czynności materialno – technicznej, uwalniając się tym samym od zarzutu zwłoki. Okoliczności tej nie zmienia fakt, że jeden z przekazanych skarżącej dokumentów został zanonimizowany, bowiem w myśl art. 5 u.i.d.p., podmiot zobowiązany może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa, co w praktyce może oznaczać udostępnienie dokumentu odpowiednio zanonimizowanego. Jednakże w sprawach ze skarg na bezczynność sąd administracyjny nie może przeprowadzać kontroli legalności aktów i czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczących uprawnień i obowiązków wynikających z przepisów prawa, gdyż skarga na bezczynność służy jedynie zwalczaniu zwłoki organu w rozpatrywaniu wniosku. Spółka, czyniąc przedmiotem skargi bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji, de facto kwestionuje nie zwłokę organu w rozpatrzeniu jej wniosku z dnia 28 sierpnia 2013 r., lecz domaga się kontroli legalności czynności materialno – technicznej, polegającej na udzieleniu jej informacji publicznej w postaci dokumentu zanonimizowanego. Skarżąca używa więc środka prawnego, który służy zupełnie odmiennym celom. Zdaniem Sądu, skoro żądana kopia ugody została skarżącej udostępniona w formie zanonimizowanej wraz z analizą E., oczywiste jest, że o bezczynności Ministra w zakresie realizacji tej części jej wniosku z dnia 28 sierpnia 2013 r. nie może być mowy i Sąd nie może wydać wyroku zobowiązującego organ do ponownego rozpatrzenia tego samego żądania. Sąd mógłby poddać kontroli prawidłowość dokonanej czynności materialno – technicznej, polegającej na udostępnieniu przy piśmie z dnia 3 października 2013 r. zanonimizowanej ugody, gdyby skarżąca przedmiotem skargi uczyniła tę czynność, nie zaś bezczynność organu. Wówczas Sąd oceniłby legalność dokonanej czynności materialno – technicznej, sprawdzając, czy zastosowany sposób ograniczenia dostępu do części treści dokumentu jest w tym przypadku uzasadniony.

Sąd uznał, że pozostałe dwa dokumenty, będące w posiadaniu organu na dzień złożenia wniosku, a więc analizy: A. i K., nie spełniają kryterium przedmiotowego ustawy o dostępie do informacji publicznej. Analiza K. to wycena hipotetycznej wartości inwestycyjnej S. S.A., będąca raportem dla Zarządu S. S.A., dokonana w oparciu o dane finansowe i zamierzenia biznesowe tego podmiotu. Dokument ten sporządzony został dla S. S.A., jest więc dokumentem prywatnym, a tego rodzaju dokumenty nie stanowią informacji publicznej. Podobnie rzecz się ma, jeśli chodzi o opinię ekspercką A., dotyczącą sporu prawnego pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a akcjonariuszami S. S.A. Opinia ta służy Ministrowi Administracji i Cyfryzacji, reprezentującemu Skarb Państwa, w sporze ze S. S.A. i jej inwestorami w uzyskaniu wiedzy eksperckiej odnośnie prawidłowości oszacowania przez S. S.A. jej roszczeń oraz dostarczeniu informacji istotnych dla oceny przyjętej strategii procesowej. Sąd zastrzegł, że ustawa o dostępie do informacji publicznej służy jedynie udzielaniu informacji publicznej, a nie pozyskiwaniu w jej trybie wszelkich informacji. Opinie czy ekspertyzy, które nie zostały jeszcze użyte w konkretnej, prowadzonej przez organ władzy publicznej sprawie, a tak jest w tym przypadku, nie korzystają z przymiotu informacji publicznej. Stanowią bowiem materiał poznawczy, mogący mieć wpływ na sferę decyzyjną organu i w tym sensie odnoszą się wprost do przyszłych działań i zamierzeń podmiotu zobowiązanego. Zdaniem Sądu, w tej sytuacji Minister Administracji i Cyfryzacji nie był zobowiązany do udostępnienia dwóch powyższych dokumentów (A. i K.) i prawidłowo poinformował Spółkę, że nie podlegają one udostępnieniu, jako niemające waloru informacji publicznej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodła O. S.A. z siedzibą w Warszawie wnosząc o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Wobec zaskarżonego orzeczenia Spółka sformułowała następujące zarzuty:

I. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 3 § 1 i art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 16 i art. 5 ust. 2 u.d.i.p. polegające na tym, że Sąd I instancji w wyniku niewłaściwej kontroli działalności administracji publicznej nie zastosował środka określonego w ustawie i nie zobowiązał Ministra Administracji i Cyfryzacji do podjęcia czynności, w sytuacji gdy żądanie skarżącej odpowiadało pojęciu informacji publicznej, o jakiej mowa w art. 1 i 6 u.d.i.p.; a gdyby nawet przyznać słuszność stanowisku, że prawo do informacji publicznej objętej wnioskiem skarżącej podlega ograniczeniu, to w świetle treści art. 16 u.d.i.p. obowiązkiem organu było odmówić wnioskodawcy żądanej informacji w drodze decyzji ze wskazaniem w jej uzasadnieniu imion, nazwisk i funkcji osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczeniem podmiotów, ze względu na których dobra, wskazane w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Skoro organ tego nie uczynił, to trafny jest zarzut jego bezczynności, a chybione okazało się niezastosowanie przez Sąd art. 149 P.p.s.a. - nie dostrzegł on bowiem uchybienia (bezczynności) organu w tym zakresie,

2. art. 151 w zw. z art. 149 P.p.s.a. oraz w zw. z art. 13, art. 14 i art. 16 u.d.i.p. poprzez bezzasadne oddalenie skargi w sytuacji gdy organ pozostaje w bezczynności co do rozpatrzenia wniosku Spółki o udostępnienie informacji publicznej i narusza ustawowe terminy przewidziane na załatwienie sprawy;

II. naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, tj. naruszenie art. 1 i art. 6 u.d.i.p. poprzez bezzasadne uznanie, że będące przedmiotem wniosku Spółki o udostępnienie informacji publicznej: analiza A. oraz raport K., znajdujące się w posiadaniu organu na dzień złożenia wniosku, nie spełniają przedmiotowego kryterium ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Minister Administracji i Cyfryzacji wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Stosownie do brzmienia art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny przy rozpatrywaniu sprawy na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w rozpoznawanej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Skarga kasacyjna zawiera częściowo uzasadnione podstawy. Rozpoznanie sprawy przez Sąd I instancji w odniesieniu do tej części skargi, która zarzuca bezczynność organu w rozpatrzeniu wniosku o udzielenie informacji publicznej w postaci udostępnienia kopii ugody zawartej pomiędzy Ministrem Administracji i Cyfryzacji a właścicielami S. S.A. - spółkami prawa [...], zostało bowiem dokonane z naruszeniem przepisów postępowania wskazanych w petitum skargi kasacyjnej.

W sprawie nie ma wątpliwości co do tego, że Minister Administracji i Cyfryzacji, jako organ władzy publicznej, jest organem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej (art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.). Nadto, nie budzi wątpliwości, że wskazana wyżej ugoda o udostępnienie kopii której Spółka zwróciła się wnioskiem z dnia 28 sierpnia 2013 r., stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów tej ustawy. Spór istnieje co do tego, czy Minister z obowiązku udostępnienia informacji publicznej się wywiązał, przekazując Spółce zanonimizowaną kserokopię ugody. Rozstrzygając tę kwestię Sąd I instancji błędnie założył, iż działanie organu polegające na anonimizacji dokumentu winno być zwalczane w trybie skargi na czynność udzielenia informacji publicznej w formie zanonimizowanej, po wyczerpaniu środków zaskarżenia, o jakich mowa w art. 52 § 3 P.p.s.a. W wyroku z dnia 11 stycznia 2013 r., sygn. akt I OSK 2267/12 Naczelny Sąd Administracyjny trafnie wskazał, że "w takich okolicznościach ocenie Sądu rozpatrującego skargę na bezczynność organu w zakresie udostępnienia informacji publicznej, podlegać będzie sposób i zakres dokonanej przez organ anonimizacji, a w szczególności to, czy nie niweczy on pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania informacji o konkretnie wskazanych sprawach publicznych. Wydanie decyzji odmownej na podstawie przepisu art. 16 ustawy byłoby konieczne tylko w przypadku, gdyby istota żądanej informacji dotyczyła żądania ujawnienia chronionych prawem danych wskazanych osób lub danych wrażliwych innych podmiotów. Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela poglądu, że w każdym wypadku, kiedy zachodzi możliwość ujawnienia "przy okazji" udostępniania informacji publicznej danych podlegających ochronie na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych, należy całkowicie odmówić udzielenia informacji na podstawie przepisu art. 16 ustawy, zwłaszcza, gdy strona nie jest sama zainteresowana ujawnieniem takich danych, żądając udzielenia informacji o konkretnych sprawach publicznych." (wyrok dostępny w centralnej bazie orzeczeń NSA i WSA: https://cbois.nsa.gov.pl).

Podobnie w wyroku z dnia 9 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1512/11 Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że "Przedstawienie informacji innej niż ta, na której oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też nieadekwatnej do treści wniosku, świadczy o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, do którego skierowano wniosek o jej udostępnienie, co uchybia regulacji zawartej w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej (wyrok także dostępny w CBOSA). Poglądy te, NSA orzekający w niniejszej sprawie, podziela.

Przenosząc przedstawione wyżej stanowisko na grunt rozpoznawanej sprawy, należy przyjąć, że udzielenie zanonimizowanej informacji publicznej przesądza o braku bezczynności po stronie organu, o ile ten sposób przetworzenia treści udostępnianego dokumentu nie niweczy pożądanego przez stronę rezultatu w postaci uzyskania informacji o konkretnie wskazanych sprawach. W analizowanym przypadku Sąd I instancji takiej kontroli nie przeprowadził wskutek błędnego przyjęcia, iż okoliczności te nie podlegają ocenie przy rozpatrywaniu skargi na bezczynność. Tym samym uznać należy, że w tej sprawie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie dokonał wadliwej kontroli bezczynności organu w zakresie realizacji wniosku Spółki o udostępnienie kserokopii przedmiotowej ugody, ograniczając swoją ocenę do samego faktu przekazania zanonimizowanego dokumentu. W niniejszej sprawie należało uwzględnić, że anonimizacja ugody przekazanej w ramach realizacji wniosku Spółki objęła prawie całą treść tego dokumentu, a w szczególności dane, które stanowiły istotę żądanej informacji, jaką było zapoznanie się z warunkami zawartej ugody oraz jej podstawą prawną. Taki zakres anonimizacji bez wątpienia niweczy pożądany przez stronę rezultat w postaci uzyskania informacji o zasadniczych zapisach zawartej ugody. Istotę wniosku skarżącej Spółki w omawianym zakresie niewątpliwie stanowiła informacja wymagająca wyważenia prawa do ochrony prywatności oraz tajemnicy przedsiębiorcy i prawa dostępu do informacji publicznej, a zatem także z tego względu, ograniczenie dostępu do pełnej treści żądanego dokumentu nie mogło zostać dokonane poprzez jego anonimizjację. Jeżeli organ uznał, że żądane przez skarżącą dane nie mogą zostać udostępnione z uwagi na konieczność ochrony interesu stron przedmiotowej ugody, winien wydać decyzję odmowną na podstawie art. 16 u.d.i.p., a w niej wykazać, iż zachodzą, określone w art. 5 ust. 2 u.d.i.p., przesłanki ograniczenia w korzystaniu z prawa do informacji. W zależności od wyników oceny konieczności zastosowania takiej ochrony w stosunku do żądanych danych, organ powinien więc wydać decyzję administracyjną lub udostępnić wnioskowaną informację. Nie podejmując czynności w sprawie wniosku Spółki we wskazanych wyżej formach określonych ustawowo, organ popadł w bezczynność, co do tej części wniosku o udostępnienie informacji publicznej, który został zrealizowany poprzez przekazanie zanonimizowanej kopii przedmiotowej ugody.

W konsekwencji zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 3 § 1 i art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 16 i art. 5 ust. 2 u.d.i.p. oraz art. 151 w zw. z art. 149 P.p.s.a. oraz w zw. z art. 14 i art. 16 u.d.i.p. wobec oddalenia skargi pomimo istnienia podstaw do jej uwzględnienia, należało uznać za uzasadnione. Uznając, że istota sprawy jest dostatecznie wyjaśniona, Naczelny Sąd Administracyjny, działając na podstawie art. 188 P.p.s.a., uchylił zaskarżony wyrok w części w jakiej oddala skargę na bezczynność Ministra Administracji i Cyfryzacji w zakresie udostępnienia zanonimizowanej kopii ugody i w tym zakresie rozpoznał skargę. Z przedstawionych wyżej powodów, została ona uwzględniona na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a. poprzez zobowiązanie organu do rozpoznania wniosku skarżącej Spółki z dnia 28 sierpnia 2013 r. w omawianym zakresie. Na podstawie art. 205 § 2 P.p.s.a. odstąpiono od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania sądowego. Ponownie rozpoznając wniosek Minister Administracji i Cyfryzacji będzie miał na względzie wywody poczynione przez Naczelny Sąd Administracyjny w niniejszym uzasadnieniu.

Natomiast za bezpodstawne uznać należało zarzuty skarżącej Spółki odnoszące się do pozostałej części wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 czerwca 2014 r. Sąd I instancji nie naruszył art. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, prawidłowo uznając, że dalsze, objęte wnioskiem Spółki z dnia 28 sierpnia 2013 r. dokumenty w postaci analiz A. i K. nie spełniają kryterium przedmiotowego ustawy o dostępie do informacji publicznej. Sąd Wojewódzki trafnie ocenił, że analiza K., która została sporządzona dla Zarządu S. S.A. i zawiera wycenę hipotetycznej wartości inwestycyjnej tej Spółki dokonaną w oparciu o jej dane finansowe i zamierzenia biznesowe, jest dokumentem prywatnym, który nie stanowi informacji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny podziela również ocenę Sądu I instancji odnośnie drugiego z wymienionych dokumentów, który został sporządzony na potrzeby sporu prawnego pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a akcjonariuszami S. S.A. i służy Ministrowi Administracji i Cyfryzacji w uzyskaniu wiedzy eksperckiej odnośnie prawidłowości oszacowania przez S. S.A. jej roszczeń oraz dostarczeniu informacji istotnych dla oceny przyjętej strategii procesowej. Zarówno w orzecznictwie, jak i doktrynie przyjmuje się, że o tym czy tego rodzaju dokument podlega udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje cel w jakim został on opracowany. A zatem nie każda analiza, czy też opinia prawna bądź ekspercka posiada walor informacji publicznej. Takiego waloru nie można przypisać analizie sporządzonej na potrzeby organu, jeżeli ma służyć w postępowaniu w konkretnej sprawie, dotyczącej interesu prawnego podmiotu, który ten organ reprezentuje. W drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej niedopuszczalne jest bowiem pozyskiwanie informacji co argumentów uzasadniających stanowisko przeciwnika procesowego (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska w "Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz", wyd. 2, LexisNexis, Warszawa 2012, str. 119).

Uwzględniając powyższe jako nieuzasadnione należało uznać zarzuty skargi kasacyjnej zmierzające do podważenia dokonanej przez Sąd I instancji kwalifikacji wymienionych dokumentów, jako niemieszczących się w kategorii informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a, orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej w pozostałej części.