Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Gorzeń, Sędziowie Sędzia NSA Elżbieta Rischka (spr.), Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Beata Jarecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 8 października 2014 r. sprawy ze skargi J.K. i D.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 28 kwietnia 2014 r. nr [....] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2012 r. oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia 28 kwietnia 2014 r. Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania D. i J. K., utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia 22 listopada 2013 r. określającą ww. zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok w kwocie 58.177 zł i odmawiającą stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok w kwocie 28.236 zł.

Decyzja organu została wydana na tle następującego stanu faktycznego:

W złożonym zeznaniu o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2012 na formularzu PIT-36 skarżący wykazali łączny dochód w wysokości 276.340,13 zł, należny podatek w kwocie 58.128 i kwotę do zapłaty 16.399 zł.

W dniu 19 czerwca 2013 r. skarżący złożyli wniosek o stwierdzenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r.

W uzasadnieniu wniosku podatnicy wskazali, że do przychodu wykazanego w deklaracji dodali kwoty otrzymanego zadośćuczynienia od pracodawcy syna G. K., który zginął w wypadku samochodowym w toku wykonywanej przez niego działalności gospodarczej i współpracy z "A" Sp. z o. o. Sp. k., w wysokości 44.117,65 zł dla każdego z rodziców, razem 88.235,30 zł. Pracodawca syna – Spółka "A" wyraziła wolę wypłaty zadośćuczynienia w formie odszkodowania dla skarżących. Wypłata została dokonana i pracodawca z tytułu wypłaconego odszkodowania wystawił podatnikom informacje o wypłaconym świadczeniu na formularzu PIT-8C. Zawarta ugoda – jak wskazali w niej skarżący – wyczerpywała wszelkie dotychczasowe i przyszłe roszczenia wobec Spółki "A", związane ze śmiertelnym wypadkiem ich syna. Skarżący wskazali, że w treści ugody zawarto klauzulę, że w przypadku wystąpienia do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z żądaniem zapłaty jakichkolwiek świadczeń związanych z wypadkiem G. K. i stosunkiem łączącym go ze Spółką, skarżący będą zobowiązani do zwrotu kwoty zadośćuczynienia, wypłaconego w formie odszkodowania przez Spółkę.

Kolejno skarżący wyjaśnili, że po przyjęciu warunków ugody nie występowali do pracodawcy ani ZUS o wypłatę jednorazowego odszkodowania dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego, przysługującego na mocy ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Podatnicy w złożonym wniosku wskazali, że wypłacone zadośćuczynienie w formie odszkodowania przez pracodawcę ich syna stanowi pomoc rodzinie tragicznie zmarłego i zamyka dalsze roszczenie z tytułu wypadku przy pracy ze środków budżetu Państwa i ubezpieczenia społecznego.

Następnie w dniu 6 sierpnia 2013 r. małżonkowie złożyli korektę zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2012 r. (PIT-36), w której wykazali łączny dochód w wysokości 188.140,83 zł, należny podatek w kwocie 29.892 zł i nadpłatę w wysokości 28.236 zł.

Po przeprowadzeniu kontroli i postępowania podatkowego organ I instancji decyzją z dnia 22 listopada 2013 r. określił skarżącym zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok w kwocie 58.177 zł i odmówił stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 rok w kwocie 28.236 zł.

Określenie kwoty podatku wyższej o 49 zł niż zadeklarowana przez skarżących w pierwotnej deklaracji podatkowej wynikała z ustalenia zawyżenia przez małżonków kosztów uzyskania przychodów o kwotę 155,02 zł wynikającego z błędnego ewidencjonowania i rozliczania składek na ubezpieczenie społeczne w datach sporządzenia deklaracji ZUS PDRA a nie w datach poniesienia wydatków. Natomiast otrzymane zadośćuczynienie w ocenie organu nie podlegało zwolnieniu z opodatkowania co skutkowało odmową stwierdzenia nadpłaty.

Po przeprowadzeniu postępowania odwoławczego Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia 28 kwietnia 2014 r., utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji organ w pierwszej kolejności przytoczył treść przepisów art. 21 § 3, art. 72 § 1 pkt 1, art. 75 § 1, § 2 pkt 1 lit. a) i § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 2, art. 9 ust. 1, art. 21 ust. 1 pkt 3-3b ustawy o z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2000 r., nr 14, poz. 176 ze zm.).

Kolejno organ odwoławczy wyjaśnił, że z wskazanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia przedmiotowego korzystają te odszkodowania i zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów ustawy lub aktów wykonawczych wydanych na ich podstawie bądź wyroków sądowych, z wyjątkiem m.in. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż sądowe.

Natomiast w niniejszej sprawie ugoda zawarta w dniu 2 sierpnia 2012 r. pomiędzy D. i J. K. a "A" Sp. z o. o. Sp. k. nie stanowi ugody sądowej, tym samym odszkodowanie wypłacone na jej podstawie nie podlega zwolnieniu wskazanemu w treści art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co potwierdza wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 listopada 2006 r., sygn. akt SK 51/06, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 20 czerwca 2012 r., sygn. akt I SA/Sz 263/12 a także nowelizacja ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadzona na mocy art. 1 ustawy z dnia 25 kwietnia 2008 r. (Dz. U. nr 97, poz. 623), która wyłączyła spod zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wynikające z zawartych umów i ugód innych niż pozasądowe.

W ocenie organu odwoławczego w postępowaniu przed organem I instancji nie nastąpiło również naruszenie zasady czynnego udziału strony poprzez nieudostępnienie akt sprawy A. N., który w dniu 18 listopada 2013 r. stawił się w Urzędzie Skarbowym. Organ przywołując art. 136 i art. 137 Ordynacji podatkowej wyjaśnił, że dołączenie do akt oryginału lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa jest obowiązkiem pełnomocnika. W aktach zawsze musi być bowiem dokument, z którego wynika umocowanie do działania w konkretnej sprawie, w imieniu strony. Momentem, od którego pełnomocnictwo zostaje skutecznie ustanowione, jest złożenie do akt sprawy oryginału pełnomocnictwa lub urzędowo poświadczonego odpisu pełnomocnictwa albo też dzień złożenia pełnomocnictwa ustnie do protokołu. Pełnomocnictwo powinno być więc dołączone do akt postępowania podatkowego wszczętego w danej sprawie.

Natomiast organ I instancji był w posiadaniu pełnomocnictwa udzielonego przez J. K. A. N., jednakże było to pełnomocnictwo ogólne, które zostało udzielone w dniu 1 sierpnia 2000 r. w bardzo szerokim zakresie oraz pełnomocnictwo do reprezentowania Państwa K. w zakresie kontroli podatkowej. Tym samym, w ocenie Dyrektora, zasadnie odmówiono ww. udostępnienia do wglądu akt sprawy z uwagi na brak stosownego pełnomocnictwa.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji organu II instancji w całości oraz uchylenie decyzji organu I instancji w części dotyczącej odmowy stwierdzenia nadpłaty i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, zarzucając:

- naruszenie art. 120, art. 121, art. 210 § 1 pkt 5 i art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej,

- naruszenie art. 2 oraz 64 ust. 2 i ust. 3 w związku z art. 84, jak również art. 217 Konstytucji RP,

- wydanie decyzji nieuwzględniającej stanu prawnego do stanu faktycznego w przedmiocie odwołania, w oparciu o interpretację i ocenę, nie wynikające wprost z obowiązujących przepisów prawa.

W uzasadnieniu skarżący podnieśli, że ustawodawca określił w sposób wyraźny, że wolne od podatku są odszkodowania lub zadośćuczynienia z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe i w tym miejscu nie występuje wyraz zadośćuczynienie, dlatego stosując wykładnię językową, wypłacane zadośćuczynienie korzysta ze zwolnienia podatkowego. Wolą ustawodawcy jest to, co zostało zapisane w ustawie podatkowej. Jeżeli ustawodawca chciałby opodatkować zadośćuczynienie, wówczas w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) znalazłby się np. zapis – odszkodowań lub zadośćuczynień wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe. Skoro ustawodawca tego zapisu nie wprowadził, należy uznać, że wyjątek podlegający opodatkowaniu dotyczy tylko odszkodowań. Wolę ustawodawcy widać w pkt 3a i 3b tego przepisu, gdzie wyraźnie jest używany zwrot odszkodowania lub zadośćuczynienia.

Skarżący podtrzymali również zarzut, że wypłacone przez pracodawcę zmarłego wskutek tragicznego wypadku syna zadośćuczynienie w formie odszkodowania, nie wynika wprost z ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy. W sprawach nie unormowanych przepisami prawa pracy stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu cywilnego, jeżeli nie są one sprzeczne z zasadami prawa pracy. Art. 93 Kodeksu pracy określa zasady wypłaty odpraw pośmiertnych, nie wyłączając jednak możliwości dochodzenia odszkodowania wg prawa cywilnego. Odprawa pośmiertna nie ma charakteru odszkodowawczego, wobec tego nie podlega zaliczeniu na poczet innego świadczenia odszkodowawczego, dlatego odszkodowania można dochodzić mając za podstawę inną ustawę, jaką jest Kodeks cywilny, na podstawie którego rodzinie poszkodowanego, może być przyznane odszkodowanie, jeżeli wskutek śmierci następuje znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej. Celem odszkodowania jest również złagodzenie nieodwracalnych negatywnych przeżyć, jak natężenia i świadomość utraty więzi emocjonalnej ze zmarłym, zdolności adaptacyjnych dotyczących warunków oraz rokowań co do perspektyw życiowych. W złożonym wniosku o stwierdzenie nadpłaty nie był kwestionowany fakt zakwalifikowania otrzymanych kwot, jako dochodu, jednak w ocenie skarżących dochód ten jest zwolniony z opodatkowania i jego wypłata nie powinna w ogóle stanowić podstawy do wystawienia przez płatnika PIT-8C.

Końcowo skarżący zarzucili, że zarówno w pierwszej, jak i w drugiej instancji, wydane decyzje odmawiające stwierdzenia nadpłaty zostały wydane bez oparcia prawnego gdyż obowiązujące przepisy w sposób jasny i precyzyjny określają brak obowiązku naliczania podatku od wypłacanego zadośćuczynienia.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, ze zm.; dalej jako "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze – w granicach sprawy, wyznaczonych przede wszystkim rodzajem i treścią zaskarżonego aktu.

Badając rozpoznawaną sprawę w tak zakreślonej kognicji, Sąd nie dopatrzył się naruszeń prawa, które skutkowały koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonych decyzji.

Przechodząc do meritum wyjaśnienia wymaga, że istota sporu w niniejszej sprawie sprowadza się do rozstrzygnięcia czy wypłacone skarżącym przez "A" Sp. z o. o. Sp. k. na podstawie ugody pozasądowej zawartej w dniu 2 sierpnia 2012 r. odszkodowanie w wysokości po 44.177,65 zł dla każdego z nich z tytułu wypadku komunikacyjnego ze skutkiem śmiertelnym syna skarżących, będącego współpracownikiem i pracownikiem Spółki, podlega opodatkowaniu, czy też korzysta ze zwolnienia z opodatkowania przewidzianego w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm. dalej jako "u.p.d.o.f.").

Stosownie do zasady powszechności opodatkowania, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie zaś z przepisem art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) u.p.d.o.f. wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Z kolei art. 21 ust. 1 pkt 3b i 3c ww. ustawy stanowi, iż wolne od podatku dochodowego są:

3b) inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

a) otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

a) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono,

3c) odszkodowania w postaci renty otrzymane na podstawie przepisów prawa cywilnego w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, przez poszkodowanego, który utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej, albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość.

W tym miejscu wskazać należy, iż co do wykładni przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w wyroku z dnia 29 listopada 2006 r. (SK 51/06, OTK-A 2006, Nr 10, poz. 156), wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny, który uznał, że przepis ten jest niezgodny z Konstytucją RP, lecz wyłącznie w takim zakresie, w jakim wyłącza zwolnienie podatkowe w stosunku do odszkodowań uzyskanych na podstawie ugody sądowej. Oznacza to, że odszkodowania, których wysokość bądź zasady ustalania wynikają wprost z przepisów prawa, przyznawane na podstawie ugody zawartej przed sądem korzystają ze zwolnienia podatkowego, a odszkodowania, do których podatnik nabył prawo w drodze ugody, lecz niezawartej przed sądem, nie są wolne od podatku. W ocenie Trybunału, wyrażonej w powołanym wyżej wyroku, zbyt wielkie jest bowiem w tym przypadku ryzyko nadużyć. Trybunał podkreślił, że generalnie promować należy ugody jako sposoby rozwiązywania sporów, lecz nie można rozciągnąć zwolnienia podatkowego na odszkodowania wynikające z ugód innych niż zawarte przed sądem, gdyż mogłoby to prowadzić do ukrywania pod pozorem odszkodowań innych dochodów. Z powyższego zatem wynika, że TK nie dopatrzył się, by wyłączenie ze zwolnienia od opodatkowania odszkodowań wynikających z ugód pozasądowych (zawartych np. w formie aktu notarialnego lub umowy) stanowiło naruszenie porządku konstytucyjnego w Polsce (tak: wyrok WSA w Poznaniu z dnia 4 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Po 363/09). W celu wyeliminowania wątpliwości i niekonstytucyjności powyższych zapisów nowelizacją z dnia 21 czerwca 2008 r. wprowadzoną na mocy art. 1 ustawy z dnia 25 kwietnia 2008 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 97, poz. 623) wyłączono spod zwolnienia z opodatkowania odszkodowania wynikające z zawartych umów i ugód innych niż pozasądowe. Ustawodawca potwierdził zatem wolę opodatkowania odszkodowań wynikających z ugód pozasądowych, a więc takich, których dotyczy też niniejsza sprawa.

Kolejno wyjaśnić należy, że zwolnienia od podatku dochodowego, wymienione w przywoływanych normach dotyczą odszkodowań - w pierwszym wypadku tych, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (z określonymi wyjątkami), w drugim odszkodowań otrzymanych na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą i dotyczących korzyści, jakie podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Zwolnienie w obu przypadkach dotyczy zatem przychodu określonego jako odszkodowanie.

Natomiast z cyt. wyżej przepisów wynika brak podstaw prawnych do zrównania podatkowych skutków zawarcia ugody sądowej i pozasądowej, co potwierdza dodatkowo analiza nowego brzmienia wskazanego przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wprowadzonego z dniem 21 czerwca 2008 r.

Przystępując do oceny zarzutów dotyczących naruszenia art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) u.p.d.o.f., stwierdzić należy, iż w ocenie składu orzekającego w sprawie, organy dokonały prawidłowej subsumcji stanu faktycznego sprawy do wskazanej normy prawnej.

Aby opodatkować otrzymane przez skarżących świadczenie pieniężne, należało ustalić jego źródło pochodzenia oraz charakter. W ocenie Sądu, w sprawie, prawidłowo organy podatkowe uznały, że świadczenie pieniężne miało charakter odszkodowania/zadośćuczynienia wypłaconego na podstawie ugody pozasądowej. Tak ustalony stan faktyczny sprawy nie był też kwestionowany przez skarżących.

W związku z powyższym wskazać należy, iż fakt zawarcia między stronami ugody nie oznacza, że spełniła ona kryteria ugody sądowej, a więc ugody zawartej w sądzie, stanowiącej samoistną podstawę umorzenia postępowania sądowego i podstawę do nadania jej klauzuli wykonalności. Z całą pewnością też nie może ona stanowić podstawy do zastosowania ulgi podatkowej dla odszkodowania, które zostało nią ustalone, skoro ustawa podatkowa jako warunek jej stosowania wskazuje ugodę sądową.

Wobec powyższego, uznać należy, że organy podatkowe prawidłowo oceniły, iż skoro wysokość odszkodowania jak i zasady jego ustalania nie wynikały z ugody zawartej przed sądem a z ugody zawartej na mocy umowy między stronami, to otrzymane odszkodowanie nie podlegało zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd zauważa, iż roszczenia odszkodowawcze, na które powołują się skarżący, oparte o treść art. 446 § 3 Kodeksu cywilnego ("Sąd może ponadto przyznać najbliższym członkom rodziny zmarłego stosowne odszkodowanie, jeżeli wskutek jego śmierci nastąpiło znaczne pogorszenie ich sytuacji życiowej.") są odszkodowaniami, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw. Jednak, aby były one wolne od podatku dochodowego od osób fizycznych, nie mogą wynikać z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe - art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż ratio legis tego przepisu było i jest takie, że wolne od podatku były i są odszkodowania przyznane wprost ustawą, zredagowaną w ten sposób, iż nie pozostawiało wątpliwości, że danej osobie należy się to odszkodowanie z mocy prawa. Zasadnie więc Dyrektor Izby Skarbowej uznał, że kwota ugody pozasądowej była odszkodowaniem, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) u.p.d.o.f. i nie korzystała ze zwolnienia przedmiotowego co skutkowało odmową stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2012 r.

Otrzymane świadczenie nie było też odprawą pośmiertną korzystającą ze zwolnienia na podstawie przepisu art. 21 ust. 1 pkt 7 u.p.d.o.f., czego nie kwestionowali skarżący.

W ocenie Sądu treść zawartej ugody i charakter wypłaconego świadczenia przesądzają, że w sprawie mamy do czynienia z odszkodowaniem, o którym mowa w cyt. wyżej przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. g) u.p.d.o.f. Sami skarżący kwestionując, że uzyskali "zadośćuczynienie" a nie "odszkodowanie" wskazują, że było to świadczenie, o którym mowa w Kodeksie cywilnym - art. 446 § 3 - w którym to przepisie mowa jest o "odszkodowaniu", co świadczy o bezzasadności zarzutów naruszenia literalnej wykładni ww. przepisu.

Reasumując Sąd uznał, że zaskarżona decyzja wydana została na podstawie prawidłowo i wyczerpująco zebranego materiału dowodowego, a przy jego ocenie nie doszło do przekroczenia granicy swobodnej oceny dowodów. Podjęte działania, dokonane ustalenia oraz przeprowadzone procesy myślowe znalazły zaś odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji, spełniającej wymogi wnikające z przepisów Ordynacji podatkowej.

Biorąc pod uwagę wszystkie przedstawione powyżej okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku, na podstawie art. 151 p.p.s.a. oddalił skargę.