drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, *Oddalono skargę, II SA/Wr 460/13 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2013-10-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wr 460/13 - Wyrok WSA we Wrocławiu

Data orzeczenia
2013-10-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-06-24
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Sędziowie
Andrzej Wawrzyniak /sprawozdawca/
Halina Filipowicz-Kremis /przewodniczący/
Władysław Kulon
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OSK 440/14 - Wyrok NSA z 2015-10-28
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
*Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2010 nr 243 poz 1623 art. 81c
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane - tekst jednolity.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Halina Kremis Sędziowie: Sędzia WSA Władysław Kulon Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (sprawozdawca) Protokolant: Asystent sędziego Łukasz Cieślak po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 października 2013 r. sprawy ze skargi Gminy Cz. na postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie nałożenia obowiązku dostarczenia oceny technicznej dotyczącej stanu technicznego mostu stalowego oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Powiecie W., działając na podstawie art. 81c ust. 2 i art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.jedn. Dz.U z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) oraz art. 123 kpa, nałożył na Gminę Cz. obowiązek dostarczenia w terminie do 26 kwietnia 2013 r. oceny technicznej, sporządzonej przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności, legitymującą się zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego, dotyczącej stanu technicznego stalowego mostu położonego na działkach nr 488, 489 i 491 w miejscowości G., gmina Cz., który – jak stwierdził organ – zlokalizowany jest w ciągu drogi gminnej stanowiącej ul. [...] w G.. Jednocześnie organ wskazał, że ocena techniczna powinna zawierać ocenę stanu technicznego, odzwierciedlającą stan aktualny, wskazanie występujących nieprawidłowości wraz z podaniem przyczyn ich powstania, podanie zakresu robót budowlanych niezbędnych do wykonania, celem doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z normami i przepisami Prawa budowlanego oraz wnioski i zalecenia.

W uzasadnieniu organ I instancji podał, że w dniu 13 listopada 2012 r. przeprowadzono oględziny przedmiotowego mostu. Ustalono, że na wyżej wymienionych działkach znajduje się jednoprzęsłowy most drogowy. Element nośny mostu stanowi metalowa konstrukcja, która jest całkowicie niezabezpieczona przed działaniem szkodliwych czynników atmosferycznych i ulega znacznej korozji. Konstrukcja nośna mostu posiada ujemną strzałkę ugięcia. Ciąg jezdny na moście wyłożony jest kostką granitową, która nie ma spękań i zarysowań. Most ten posiada dwa przyczółki. Na jednym z nich widoczne są ubytki i spękania. Balustrady betonowe znajdujące się z obu stron przy wjeździe na most są w bardzo złym stanie technicznym- widoczne poważne zarysowania, spękania i odspojenia. Stwarzają one zagrożenie utraty życia lub zdrowia dla użytkowników mostu, który jest w ciągłej eksploatacji.

Wskazując na powyższe Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego stwierdził, że przedmiotowy most znajduje się aktualnie w nieodpowiednim stanie technicznym. Brak należytej konserwacji i zabezpieczeń wpływa na nieustannie postępujący proces jego degradacji. Koniecznym jest wykonanie jego remontu – przeprowadzenie takich robót budowlanych, które doprowadzą obiekt do stanu zgodnego z prawem i niepowodującego zagrożenia dla użytkowników. Określając adresata nakazu organ podał, że w myśl art. 4 pkt 12 i 13 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.jedn. Dz.U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115) drogowym obiektem inżynierskim jest m.in. obiekt mostowy definiowany jako budowla przeznaczona do przeprowadzenia drogi nad przeszkodą terenową. Na podstawie tej ustawy drogi gminne stanowią własność właściwego samorządu gminnego, a ich zarządcą jest odpowiednio wójt, burmistrz lub prezydent miasta. Na podstawie art. 20 pkt 4 cytowanej ustawy, do obowiązków zarządcy drogi należy utrzymanie drogowych obiektów inżynierskich. Zdaniem organu, most znajduje się w ciągu drogi gminnej, stanowi jej część, oznaczonej jako ul. [...] (działka nr 491) w G., z czego wywiedziono, że za jej stan techniczny odpowiada zarządca drogi, którym jest Wójt Gminy Cz..

Na powyższe postanowienie zażalenie złożył Wójt Gminy Cz., zarzucając naruszenie art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego, art. 7 ust. 1 ustawy o drogach publicznych oraz wadliwe ustalenie stanu faktycznego sprawy. Zdaniem Wójta Gminy Cz., obowiązek wynikający z art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego może być nałożony na właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego, tymczasem Gmina Cz. nie posiada statusu zarządcy obiektu budowlanego (mostu) położonego w ciągu drogi publicznej. Ulica [...] nie uzyskała statusu drogi gminnej, ponieważ brak jest uchwały rady gminy o zaliczeniu tej drogi do kategorii dróg gminnych. Skoro ulica ta nie jest drogą publiczną, nie znajdują zastosowania przepisy ustawy o drogach publicznych. Organ administracyjny nie ustalił kto jest właścicielem mostu, a zdaniem składającego środek zaskarżenia nie jest nim Gmina Cz.. Ponadto organ powinien zawiesić postępowanie do czasu prawomocnego rozstrzygnięcia kwestii ustalenia prawa własności przedmiotowego mostu.

Przed rozpatrzeniem tego zażalenia, postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. na podstawie art. 136 kpa nałożył na organ I instancji obowiązek uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie poprzez przesłanie do D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego wyrysu z rejestru gruntów obejmującego działki nr 488, 489 i 491, obręb G., gmina Cz. oraz działkę nr 204 – stanowiącą ulicę [...], wyznaczając termin 7-dniowy na dokonanie wskazanej czynności.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W., po rozpatrzeniu powyższego zażalenia, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 w związku z art. 144 kpa uchylił zaskarżone postanowienie w części dotyczącej terminu wykonania obowiązku i wyznaczył nowy termin do dnia 30 czerwca 2013 r., a w pozostałym zakresie utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.

W uzasadnieniu organ II instancji przywołując art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego podniósł, że ta regulacja prawna upoważnia właściwy organ nadzoru budowlanego, w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych lub robót budowlanych, a także stanu technicznego obiektu budowlanego, do nałożenia w drodze postanowienia na uczestnika procesu inwestycyjnego, właściciela lub zarządcę obowiązku dostarczenia, w określonym terminie, odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz, to jest stosownej do okoliczności sprawy dokumentacji technicznej o wartości pozwalającej na przyznanie jej charakteru dowodu, co ma na celu umożliwienie organowi prawidłowego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego.

D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego przyznając, że ul. [...] w G. nie jest drogą publiczną w rozumieniu ustawy o drogach publicznych, wywodził, powołując się na art. 8 ust. 1 i 2 tej ustawy, że skoro połączone przedmiotowym mostem działki drogowe nr 491 (ul. [...]) i nr 204 (ul. [...]) stanowią własność Gminy Cz., to obowiązek utrzymania tych dróg w świetle art. 8 ust. 1 i 2 spoczywa na Gminie Cz., a ponieważ przedmiotowy most stanowi element tworzonego przez drogi wewnętrzne w postaci ulic [...] i [...] ciągu komunikacyjnego, powyższy obowiązek Gminy Cz. rozciąga się również na ten most.

Wskazując na powyższe organ II instancji uznał zaskarżonego postanowienie za prawidłowe, jedynie mając na względzie faktyczny upływ terminu realizacji nałożonego obowiązku, zmienił ten termin.

Na powyższe postanowienie Gmina Cz. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu.

Strona skarżąca postanowieniu temu zarzuciła naruszenie art. 81c ust. 2 i art. 83 ust. 1 Prawa budowlanego, art. 4 pkt 12 i 13, art. 7, art. 8 ust. 3, art. 19 ust. 2 pkt 4 oraz art. 20 pkt 4 ustawy o drogach publicznych, a także art. 6, art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 97 § 1 pkt 4 oraz art. 138 § 1 pkt 1 i art. 107 § 3 kpa w związku z art. 140. Wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W motywach skargi, po przedstawieniu dotychczasowego przebiegu postępowania administracyjnego w sprawie podniesiono, iż pomimo tego, że w zawiadomieniu o wszczęciu postępowania organ I instancji przyjął, iż stronami postępowania (a więc i współwłaścicielami) obok skarżącej Gminy są również Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej we W. i D. Zarząd Melioracji i Urządzeń Wodnych we W., zostały one pominięte w skarżonym postanowieniu. Organy obu instancji nie uzasadniły w żaden sposób, z jakiego powodu obowiązek dostarczenia dokumentacji technicznej mostu ma obciążać wyłącznie jednego ze współwłaścicieli, to jest skarżącą, z pominięciem pozostałych stron postępowania (współwłaścicieli). Dalej zanegowano aby Wójt Gmina Cz. był wyłącznym zarządcą spornego mostu, gdyż most nie jest położony w ciągu drogi gminnej ul. [...] w G., bowiem ulica ta nie posiada statusu drogi publicznej. Zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy, a uchwały takiej nie podjęto. Gmina nie ma ustawowego uprawnienia do zaliczenia do kategorii dróg gminnych w sytuacji, gdy nie jest jej wyłącznym właścicielem. Most jest częścią składową nieruchomości gruntowej i stanowi współwłasność stron postępowania. W tej sytuacji nie znajdują zastosowania powołane przez organ I instancji i zaakceptowane przez organ II instancji przepisy ustawy o drogach publicznych, zatem organ nieprawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy zastosował nieprawidłowo przepisy.

Strona skarżąca, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne, podniosła, że organy nadzoru budowlanego przy nakładaniu obowiązków wynikających z art. 81c Prawa budowlanego powinny uwzględniać zakres odpowiedzialności właściciela lub zarządcy. Skarżąca Gmina nie ma zamiaru uchylać się od ,,współobowiązku" co do dostarczenia wymaganej dokumentacji, jednakże nie może zgodzić się ze stanowiskiem organów I i II instancji w przedmiocie zobowiązania tylko jej. Bez znaczenia, w ocenie Gminy Cz., pozostaje stanowisko organu II instancji co do tego, że skarżone postanowienie nie kończy postępowania w sprawie, gdyż powoduje ono bezpodstawne nałożenie wyłącznie na skarżącą obowiązku poniesienia znacznych nakładów finansowych na sporządzenie żądanej dokumentacji.

Rozwijając podniesiony zarzut naruszenia art. 97 § 4 kpa wskazano na niezawieszenie postępowania w sytuacji, gdy prowadzone jest postępowanie dotyczące ustalenia podziału kosztów utrzymania i remontu mostu. Wniosek co do zawieszenia postępowania w przedmiocie obowiązku dostarczenia dokumentacji technicznej mostu został złożony w zażaleniu na postanowienie organu I instancji, jednakże ani organ I instancji jak i II instancji w ogóle się do niego nie odniósł.

W opinii strony skarżącej wskazane okoliczności uzasadniały zarzuty naruszenia przez organy administracji publicznej zasady prawdy obiektywnej i niezastosowania w sprawie przepisów w sposób prawidłowy oraz nierozpatrzenia całego materiału dowodowego.

W odpowiedzi na skargę D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując zaskarżone postanowienie i argumenty zawarte w jego uzasadnieniu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne właściwe są do badania zgodności z prawem zaskarżonych aktów administracyjnych. Sąd nie może opierać tej kontroli na kryterium słuszności lub sprawiedliwości społecznej. Akt administracyjny (decyzja, postanowienie) jest zgodny z prawem, jeżeli jest zgodny z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego. Uchylenie aktu administracyjnego, względnie stwierdzenie jego nieważności przez Sąd, następuje tylko w przypadku istnienia istotnych wad w postępowaniu lub naruszenia przepisów prawa materialnego, mającego wpływ na wynik sprawy (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.jedn. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.).

W niniejszej sprawie takie wady i uchybienia nie występują. Skarga zatem nie mogła zostać uwzględniona.

Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Sąd z punktu widzenia kryterium legalności w tej sprawie jest zaskarżone postanowienie D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, którym w zasadniczej części, reformując rozstrzygnięcie organu I instancji w zakresie terminu, utrzymano w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie W. nakazujące Gminie Cz., reprezentowanej przez Wójta Gminy Cz., dostarczenie we wskazanym w postanowieniu terminie oceny technicznej, sporządzonej przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane w odpowiedniej specjalności, legitymującą się zaświadczeniem o przynależności do właściwej izby samorządu zawodowego - dotyczącej stanu stalowego mostu zlokalizowanego na działkach nr 488, 489 i 491 w miejscowości G., gmina Cz.. Jednocześnie wskazano, że ocena techniczna powinna zawierać ocenę stanu technicznego, odzwierciedlającą stan aktualny, wskazanie występujących nieprawidłowości wraz z podaniem przyczyn ich powstania, podanie zakresu robót budowlanych niezbędnych do wykonania, celem doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z normami i przepisami Prawa budowlanego oraz wnioski i zalecenia.

Przepis art. 81c ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (t.jedn. Dz.U z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 z późn. zm.) stanowi, że organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego przy wykonywaniu zadań określonych przepisami prawa budowlanego mogą żądać od uczestników procesu budowlanego, właściciela lub zarządcy obiektu budowlanego, informacji lub udostępnienia dokumentów: 1) związanych z prowadzeniem robót, przekazywaniem obiektu budowlanego do użytkowania, utrzymaniem i użytkowaniem obiektu budowlanego; 2) świadczących o dopuszczeniu wyrobu budowlanego do obrotu albo jednostkowego zastosowania w obiekcie budowlanym (ust. 1). Organy administracji architektoniczno-budowlanej i nadzoru budowlanego, w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do jakości wyrobów budowlanych lub robót budowlanych, a także stanu technicznego obiektu budowlanego, mogą nałożyć, w drodze postanowienia, na osoby, o których mowa w ust. 1, obowiązek dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz. Koszty ocen i ekspertyz ponosi osoba zobowiązana do ich dostarczenia (ust. 2). Na postanowienie, o którym mowa w ust. 2, przysługuje zażalenie (ust. 3). W razie niedostarczenia w wyznaczonym terminie żądanych ocen lub ekspertyz albo w razie dostarczenia ocen lub ekspertyz, które niedostatecznie wyjaśniają sprawę będącą ich przedmiotem, organ administracji architektoniczno-budowlanej lub nadzoru budowlanego może zlecić wykonanie tych ocen lub ekspertyz albo wykonanie dodatkowych ocen lub ekspertyz na koszt osoby zobowiązanej do ich dostarczenia (ust. 4).

W myśl art. 4 pkt 2 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.jedn. Dz.U. z 2013 r. poz. 260 z późn. zm.), przez drogę należy rozumieć budowlę wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiącą całość techniczno-użytkową, przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym, przy czym wedle pkt 12 tego artykułu, przez drogowy obiekt inżynierski należy rozumieć obiekt mostowy, tunel, przepust i konstrukcję oporową.

Zgodnie z art. 8 tej ustawy, drogi, parkingi oraz place przeznaczone do ruchu pojazdów, niezaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i niezlokalizowane w pasie drogowym tych dróg są drogami wewnętrznymi (ust. 1). Budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu (ust. 2). Finansowanie zadań, o których mowa w ust. 2, należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu (ust. 3). Oznakowanie połączeń dróg wewnętrznych z drogami publicznymi oraz utrzymanie urządzeń bezpieczeństwa i organizacji ruchu, związanych z funkcjonowaniem tych połączeń, należy do zarządcy drogi publicznej (ust. 4).

Stosownie do art. 20 pkt 4 cytowanej ustawy, do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, z wyjątkiem części pasa drogowego, o których mowa w art. 20f pkt 2.

W rozpatrywanej sprawie z akt administracyjnych jednoznacznie wynika konieczność interwencji organów nadzoru budowlanego. Przeprowadzone przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie W. czynności wyjaśniające jednoznacznie potwierdziły, że most stanowiący przedmiot postępowania niewątpliwie jest w nieodpowiednim stanie technicznym. Spełniona została zatem ustawowa przesłanka wynikająca z art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego, w postaci powstania uzasadnionych wątpliwości co do jakości stanu technicznego obiektu budowlanego, co pozwalało na nałożenie, w drodze postanowienia, obowiązku dostarczenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz. Podkreślić należy, że zarówno ustalenia organu w tym względzie, jak też zasadność jego interwencji w formie wynikającej z przywołanego przepisu, nie była kwestionowana zarówno w toku postępowania, jak też w samej skardze skierowanej do Sądu.

Analiza postępowania organu I instancji na tle przepisów procedury administracyjnej także nie budzi zastrzeżeń. Po przeprowadzeniu czynności wyjaśniających z udziałem stron, formalnym wszczęciu postępowania i zawiadomieniu o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym oraz składania wniosków i zastrzeżeń, wydano postanowienie. Podobnie należy ocenić postępowanie prowadzone przez D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Po przekazaniu mu zażalenia, organ ten stwierdził konieczność uzupełnienia materiału dowodowego, warunkowaną rodzajem podniesionych w środku zaskarżenia twierdzeń. Organ odwoławczy prawidłowo zastosował art. 136 k.p.a., żądając uzupełnienia materiału dowodowego w sprawie. Nie można też czynić zarzutu organowi z tego tytułu, że dochodząc do stanowiska o słuszności zaskarżonego postanowienia zreformował je w części dotyczącej wyznaczonego terminu, czym umożliwił wykonanie nakazu w wynikającym z aktu administracyjnego terminie.

W rozpatrywanej sprawie strona skarżąca nie zgadza się z rozstrzygnięciem w zakresie adresata nałożonego obowiązku. W ocenie Sądu nie jest błędem to, że organ II instancji dochodząc do przekonania o poprawności wskazania adresata nakazu, co prawda na podstawie trochę innych przesłanek jak organ I instancji, zaskarżone postanowienie utrzymał w mocy. D. Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego przyjął bowiem, że Gmina Cz. jest adresatem nałożonego obowiązku pomimo faktu, że ul. [...] w G. nie jest drogą publiczną. Działanie takie mieści się w ramach zasad procesowych, gdyż przemawiają za tym szybkość postępowania oraz finalna prawidłowość określenia adresata postanowienia przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Powiecie W.. Organ II instancji precyzyjnie określił podstawy prawne i starannie wyjaśnił tok rozumowania, który doprowadził go do określenia podmiotu zobowiązanego.

Przechodząc do analizy zarzutów skargi, stanowiących modyfikację i poszerzenie twierdzeń prezentowanych w zażaleniu, w pierwszym rzędzie należy wskazać na treść przepisu prawa materialnego zastosowanego przez organy administracyjne. Zawarta w art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego możliwość nałożenia obowiązku przedłożenia w określonym terminie odpowiednich ocen technicznych lub ekspertyz jako adresata tego nakazu wskazuje osoby, o których mowa w ust. 1, a więc właściciela lub zarządcę. Zauważyć trzeba, że przepis ten nie predysponuje w żaden sposób żadnego z podmiotów pozostawiając wybór organowi decyzyjnemu. Precyzyjnie w tej materii wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w wyroku z dnia 26 stycznia 2012 r. (sygn. akt II SA/Rz 957/11) mówiąc, że ,,Formułując przepis art. 81c ust. 1 Prawa budowlanego, ustawodawca pozostawił organowi wydającemu rozstrzygnięcie w sprawie prawo wyboru adresata obowiązku wynikającego z art. 81c ust. 2 Prawa budowlanego, bowiem organ prowadzący postępowanie administracyjne, znając jego szczegóły, dokona tego wyboru w sposób adekwatny do ustalonego stanu faktycznego sprawy" (LEX nr 1114003).

Mając na uwadze prawnie dopuszczalną możliwość wyboru adresata organy administracyjne wskazały Gminę Cz. jako zarządcę. Wybór ten jest prawidłowy. Po pierwsze, znany organom był fakt trwającego i nie zakończonego postępowania dotyczącego ustalenia kosztów utrzymania i remontu mostu. Wobec prowadzenia tego postępowania faktycznie organ nadzoru budowlanego adresując nakaz do właścicieli poszczególnych nieruchomości mógłby wprowadzić do obrotu prawnego rozstrzygnięcie odmiennie kształtując sprawę ponoszenia kosztów utrzymania mostu od organu, który zagadnienie to rozpozna w innym postępowaniu w ramach posiadanych kompetencji. Po wtóre, kierowanie nakazu do właścicieli nieruchomości, na których posadowione są poszczególne elementy mostu nie odpowiadałoby ustaleniom organu poczynionym w trakcie postępowania, bo przecież organ odwoławczy wywiódł, że most jest elementem ciągu komunikacyjnego, za którego utrzymanie odpowiada Gmina Cz.. Po trzecie, skierowanie nałożonego obowiązku do zarządcy nie może budzić wątpliwości, co do ewentualnych rozliczeń z tego tytułu w przyszłości. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 29 maja 2013 r. (sygn. akt II OSK 279/12) stwierdził, że ,,Nałożenie na zarządcę nieruchomości obowiązków, o których mowa w art. 81c ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2010 r., nr 243, poz. 1623 ze zm.) nie przesądza o tym, że koszty związane ze sporządzeniem ekspertyzy ma ponosić zarządca z własnych środków finansowych. O tym, kto ma ponosić te koszty, decydują przepisy określające prawa i obowiązki zarządcy nieruchomości oraz treść umowy zawartej między zarządcą, a właścicielem nieruchomości" (Gazeta Prawna nr 2013/143/7).

Skoro organ administracyjny uczynił adresatem postanowienia zarządcę, nie zasługuje na uznanie zarzut skargi odnoszący się do naruszenia art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. polegający na niezawieszeniu postępowaniu do czasu rozstrzygnięcia sprawy finansowania utrzymania mostu. Nieprawidłowy stan obiektu wymaga natychmiastowej interwencji, a ta z kolei determinowana jest przedłożeniem oceny technicznej. Nie jest wiadome czy i kiedy zakończy się postępowanie dotyczące spraw finansowych, a skoro przepisy prawa materialnego dają możliwość skierowania nakazu do zarządcy, zawieszenie postępowania mogłoby powodować skuteczny zarzut naruszenia prawa, gdyż w stanie faktycznym sprawy nie istniała w tym względzie konieczność w postaci wynikającego z art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. związku przyczynowego uzależniającego możliwość wydania postanowienia od rozstrzygnięcia innego organu, tym bardziej, że dla prowadzonego postępowania nie stanowi ono zagadnienia wstępnego.

Odrębnego omówienia wymaga zarzut skargi polegający na naruszeniu przepisów ustawy o drogach publicznych. Zarzut ten nie jest trafny. Natomiast zgodzić się należy z wywodem prawnym poczynionym w uzasadnieniu postanowienia przez D. Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, że przywołany przez organ art. 4 ust. 2 ustawy o drogach publicznych pozwala niezaprzeczalnie na zakwalifikowanie przedmiotowego mostu jako elementu drogi, z tego tytułu, iż ustawodawca w definicji drogi zawarł także drogowy obiekt inżynierski, którym w rozumieniu art. 4 ust. 12 ustawy jest budowla przeznaczona do przeprowadzania drogi lub innego rodzaju komunikacji nad przeszkodą terenową, w szczególności most, wiadukt, estakada, kładka. Skoro działki nr 491 (ul. [...]) i nr 204 (ul. [...]) stanowią własność Gminy Cz., a działki te to ciągi ulic [...] i [...] w G., niewątpliwie przedmiotowy most jest elementem drogi jako takiej, stanowiącej całość techniczno-użytkową. Podążając dalej tokiem rozumowania organu za trafne trzeba uznać, że skoro stanowiące własność gminy działki nr 491 i nr 204 nie zostały przekazane w zarząd odrębnemu podmiotowi, to Gmina Cz. sprawując nad nimi zarząd, ów zarząd sprawować winna również nad obiektem inżynierskim (przedmiotowym mostem), wpisanym poprzez wykładnię art. 4 ust. 2 ustawy o drogach publicznych w całość techniczno-użytkową drogi. Zaznaczyć jednak należy, że ani postanowienia organów nadzoru budowlanego, ani stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu w niniejszym wyroku nie dotyczą i nie mogą dotyczyć odrębnego zagadnienia jakie rozpoznaje inny organ w zakresie ustalenia kosztów utrzymania i remontu mostu. Jak już wcześniej wskazano nałożenie obowiązków na zarządcę nie przesądza o tym, że to on ponosi koszty przedłożenia dokumentów.

W orzecznictwie sądowoadministracyjnym trafnie podkreślano, że art. 81c ust. 1 Prawa budowlanego wymieniając podmioty, na które mogą być nakładane obowiązki w nim przewidziane, pozwala organom na wybór adresata tego obowiązku. W sytuacji gdy obowiązek, może być nałożony na "właściciela lub zarządcę obiektu budowlanego", organ może kierować się względami praktycznymi, wynikającymi z oceny, który z tych podmiotów lepiej zapewni wykonanie obowiązku, lub wobec którego można skuteczniej wyegzekwować wykonanie (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 marca 2008 r. sygn. akt II SA/Po 384/07 - LEX nr 510876). Ewentualny spór, co do sposobu rozliczenia kosztów ekspertyzy między współwłaścicielami budynku, może być poddany ocenie właściwego sądu powszechnego w procesie cywilnym (wyrok WSA w Poznaniu z dnia 30 października 2008 r. sygn. akt II SA/Po 537/08 - LEX nr 518765).

Podsumowując należy stwierdzić, że zaskarżone postanowienie i poprzedzające je postanowienie organu stopnia powiatowego odpowiadają prawu, a zarzuty strony skarżącej nie zasługiwały na uwzględnienie. Zdaniem Sądu, w postępowaniu przed organami nadzoru budowlanego nie doszło do naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub innego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

W tym stanie rzeczy – na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – skarga podlegała oddaleniu.



Powered by SoftProdukt