drukuj    zapisz    Powrót do listy

6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej, Pomoc społeczna, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, uchylono zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję I instancji w części, III SA/Kr 1599/21 - Wyrok WSA w Krakowie z 2022-04-07, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 1599/21 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2022-04-07 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2021-11-25
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Katarzyna Marasek-Zybura
Marta Kisielowska /sprawozdawca/
Tadeusz Kiełkowski /przewodniczący/
Symbol z opisem
6322 Usługi opiekuńcze, w tym skierowanie do domu pomocy społecznej
Hasła tematyczne
Pomoc społeczna
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
uchylono zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję I instancji w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2020 poz 1876 Art. 50
Usatwa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej - t.j.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia: WSA Tadeusz Kiełkowski Sędziowie: Asesor WSA Marta Kisielowska (spr.) WSA Katarzyna Marasek-Zybura Protokolant: Specjalista Agata Zaręba-Piotrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi J. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 21 września 2021 r. nr [...] w przedmiocie przyznania usług opiekuńczych uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji w części, tj. w zakresie, w jakim odmówiono J. K. prawa do świadczenia niepieniężnego z pomocy społecznej w postaci usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania w ilości 7 godzin dziennie od poniedziałku do niedzieli, przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie na rzecz adwokata D. R. tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu kwotę 240 zł (słownie: dwieście czterdzieści złotych) podwyższoną o podatek od towarów i usług przewidziany dla tego rodzaju czynności.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 21 września 2021 r., znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy z dnia [...] 2021 r. orzekającą o: 1. Przyznaniu w formie usług opiekuńczych w zaspokojeniu codziennych potrzeb życiowych w miejscu zamieszkania dla J. K. (dalej: "skarżący") w ilości 1 godziny dziennie przez 7 dni w tygodniu, tj. od poniedziałku do niedzieli na okres od 9 sierpnia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. jako świadczenie nieodpłatne. Ilość godzin może ulec zwiększeniu bądź zmniejszeniu w zależności od stanu zdrowia lub innych przyczyn. 2. Wykonanie mniejszej ilości usług w przypadku, gdy w tygodniu wypada dodatkowy dzień wolny od pracy oraz w przypadku nieobecności podopiecznego spowodowanej leczeniem szpitalnym lub innymi ważnymi okolicznościami nie wymaga zmiany decyzji. W każdym przypadku podstawą rozliczenia zrealizowanej ilości usług jest karta pracy opiekunki potwierdzona przez podopiecznego. 3. Zakres usług opiekuńczych obejmuje pomoc w formie: przygotowania posiłków, utrzymania czystości w pomieszczeniach, robienie zakupów. 4. Odmowie ustalenia na rzecz J. K. prawa do świadczenia niepieniężnego w postaci usług opiekuńczych realizowanych w miejscu zamieszkania w ilości 7 godzin dziennie od poniedziałku do niedzieli. Podstawę prawną decyzji stanowił art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2021 r., poz. 735, dalej: "k.p.a."), art. 50 ust. 1 i 2, ust. 4, ust. 5 i art. 96 ust. 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1876 ze zm., dalej: "u.p.s.") oraz rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r., nr 189, poz. 1598).

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

Wnioskiem z dnia 30 czerwca 2021 r. pełnomocnik skarżącego zwrócił się do Wójta Gminy o przyznanie opiekunki domowej w zakresie ośmiu godzin dziennie w tygodniu i weekendy. W uzasadnieniu wskazał, że skarżący jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym. Ma ogromne problemy z poruszeniem się, które uniemożliwiają wyjście na zakupy, gotowanie. Codzienna toaleta jest coraz trudniejsza dla skarżącego, potrzebuje on pomocy w ubieraniu się, zawiązaniu butów, nie jest w stanie sam sprzątać mieszkania, ani zrobić prania.

Z orzeczenia z dnia 17 czerwca 2021 r. Wojewódzkiego Zespołu do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wynika, że skarżący jest osobą o znacznym stopniu niepełnosprawności, który datuje się od 13 kwietnia 2021 r., natomiast daty powstania niepełnosprawności nie da się ustalić. Jako przyczynę niepełnosprawności wskazano symbol 10-N (choroby neurologiczne). Z orzeczenia wynika, że skarżący wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych, rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki. W orzeczeniu wskazano ponadto, że skarżący wymaga stałej lub długotrwałej opieki lub pomocy innej osoby w związku ze znacznie ograniczoną możliwością samodzielnej egzystencji.

Z przeprowadzonego w dniu 9 sierpnia 2021 r. wywiadu środowiskowego wynika, że skarżący jest w stanie dbać o własną higienę osobistą, przygotować posiłki, tj. śniadanie i podwieczorek, samodzielnie się ubrać i wykonać drobne prace porządkowe. Trudność sprawia skarżącemu poruszanie się na dalsze odległości. Skarżący oświadczył, że nie jest w stanie przygotować sobie obiadu, potrafi go jedynie odgrzać.

Decyzją z dnia [...] 2021 r. Wójt Gminy orzekł o przyznaniu usług opiekuńczych w celu zaspokojenia codziennych potrzeb życiowych w miejscu zamieszkania dla skarżącego w ilości jednej godziny dziennie przez siedem dni w tygodniu, tj. od poniedziałku do niedzieli na okres od 9 sierpnia 2021 r. do 31 grudnia 2021 r. jako świadczenie nieodpłatne. Natomiast w punkcie czwartym decyzji odmówił ustalenia na rzecz J. K. prawa do świadczenia niepieniężnego w postaci usług opiekuńczych realizowanych w miejscu zamieszkania w ilości 7 godzin dziennie od poniedziałku do niedzieli.

W uzasadnieniu organ wskazał, że wnioskowany zakres usług opiekuńczych tj. osiem godzin dziennie przez siedem dni w tygodniu nie jest niezbędny, ani adekwatny do zgłoszonych potrzeb. Ze względu na ograniczone środki finansowe Gminny Ośrodek Pomocy Społecznej jest zobligowany do ograniczenia przyznawania pomocy w formie usług opiekuńczych, a przyznanie skarżącemu pomocy w postaci ośmiu godzin opiekuńczych dziennie wymagałoby od organu przeznaczenia jednego pracownika wyłącznie dla świadczenia pomocy skarżącemu. W ocenie organu osoba uprawniona do uzyskania pomocy w postaci usług opiekuńczych nie może oczekiwać, że ta forma pomocy zaspokoi jej wszelkie oczekiwania i doprowadzi do sytuacji, w której sama nie będzie zmuszona do wykorzystania własnych możliwości, umiejętności, czy środków w pokonywaniu trudności i ułomności, z jakimi się boryka. W związku z faktem, że dochód skarżącego (673 zł) nie przekracza kryterium dochodowego dla osoby samotnie gospodarującej (701 zł) usługi opiekuńcze są nieodpłatne. Organ podniósł, że brat skarżącego – Z. K. również posiada przyznane usługi opiekuńcze, a pielęgniarka środowiskowa pomaga w utrzymaniu czystości w częściach wspólnych (łazienka, korytarz, kuchnia) oraz robieniu zakupów, ogrzewaniu mieszkania.

W odwołaniu od decyzji pełnomocnik skarżącego wskazał, że przyznana jedna godzina usług opiekuńczych dziennie w znacznym stopniu nie wystarcza na zaspokojenie potrzeb bytowych, bez zaspokojenia których skarżący (będący osobą chorą) nie może egzystować. W szczególności zagrożone są warunki zdrowia i życia.

Decyzją z dnia 21 września 2021 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Organ wskazał, że bezsprzecznie sytuacja zdrowotna skarżącego jest bardzo trudna i niewątpliwie potrzebuje on usług opiekuńczych, taka pomoc jest już skarżącemu udzielana, natomiast GOPS nie może podnieść wymiaru godzin opiekuńczych z powodów finansowych. Organ podniósł, że przy rozpoznawaniu wniosków o usługi opiekuńcze muszą być wzięte pod uwagę możliwości finansowe organu, a także wyważenie różnych grup interesów pomiędzy obywatelami z uwzględnieniem celów, zadań i funkcji jakie ma zrealizować organ. Pomoc społeczna ma charakter subsydiarny, a zatem uzupełnia środki, możliwości i uprawnienia własne osoby objętej systemem świadczeń z pomocy społecznej.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na treść rozstrzygnięcia, tj. nieprawidłową ocenę zgromadzonych dowodów w postaci wyników wywiadu, niezgodne z doświadczeniem życiowym uznanie, że jedna godzina pomocy dziennie wystarczy na zaspokojenie potrzeb w zakresie robienia zakupów, przygotowania ciepłego posiłku i utrzymania czystości w pomieszczeniach. W oparciu o podniesione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i przyznanie świadczenia w formie usług opiekuńczych realizowanych w miejscu zamieszania w wysokości siedmiu godzin dziennie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko przyjęte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy zauważyć, że z treści skargi wynika, że skarżący nie zgadza się z niekorzystnym dla siebie rozstrzygnięciem w postaci odmowy przyznania usług opiekuńczych w zakresie przekraczającym godzinę dziennie.

Zgodnie z art. 50 ust. 1 u.p.s. osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić (ust. 2). Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem (ust. 3).

Mając na względzie treść powołanego przepisu wskazać należy, że decyzja, o której mowa w art. 50 ust. 1 u.p.s., w zakresie przyznania usług opiekuńczych ma charakter związany, natomiast w zakresie dotyczącym określenia ich rozmiaru, jest decyzją uznaniową. Oznacza to, że organ nie jest zobligowany - nawet gdy strona spełnia przesłanki uzyskania danej formy i rodzaju pomocy - do przyznania tej pomocy w wymiarze, który strona uznaje za wystarczający, ale może ją przyznać w rozmiarze, który uzna za niezbędny i w takim, który może być przyznany z uwagi na możliwości organu. Organ ma obowiązek rozważyć rozmiar potrzeb wnioskodawcy, ale też powinien wziąć pod uwagę możliwości finansowe, jakimi dysponuje, tak aby je wykorzystać w sposób jak najbardziej optymalny, tzn. by uwzględnić wszystkich potrzebujących w rozmiarze, który jest obiektywnie możliwy (por. wyrok WSA w Białymstoku z dnia 19 czerwca 2018 r., II SA/Bk 269/18, CBOSA).

W ocenie Sądu zasadnie organ przyjął, że skarżącemu przysługuje pomoc społeczna w postaci usług opiekuńczych.

Decyzja o przyznaniu usług opiekuńczych w zakresie dotyczącym rozmiaru przyznanych usług, jest decyzją uznaniową, a w konsekwencji kontrola jej legalności jest dokonywana przez Sąd w ograniczonym zakresie. Jak słusznie wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny, polega ona na zbadaniu, czy przed podjęciem decyzji organ dysponował niezbędnym materiałem dowodowym uzasadniającym rozstrzygnięcie sprawy i czy dokonał wszechstronnej oceny okoliczności faktycznych istotnych dla takiego rozstrzygnięcia (por. wyrok NSA z 27.10.2020 r., I OSK 1011/20, CBOSA). Kontrolując legalność aktu Sąd ocenia, czy w sprawie zachodziły warunki materialnoprawne, uzasadniające skorzystanie przez organ administracji z przysługujących mu uprawnień oraz, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem, z zachowaniem przepisów procedury administracyjnej (tak: wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2016 r., sygn. akt I OSK 2429/14, CBOSA). Sądowa kontrola legalności decyzji wydawanych w ramach uznania administracyjnego sprowadza się do zbadania, czy wydanie decyzji zostało poprzedzone prawidłowo przeprowadzonym postępowaniem wyjaśniającym, tzn. czy organy obu instancji prawidłowo zebrały materiał dowodowy i rozważyły wszelkie okoliczności mogące mieć wpływ na wybór możliwości rozstrzygnięcia w zakresie umorzenia bądź odmowy umorzenia należności, Sąd nie ocenia decyzji z punktu widzenia jej słuszności (por. wyrok WSA w Krakowie z 14 listopada 2012 r., III SA/Kr 3/12, wyrok NSA z 7 lipca 2015 r., I OSK 13575/14, CBOSA).

Mając na względzie powyższe uwagi należy stwierdzić, że w ramach kontroli legalności decyzji uznaniowych Sąd może badać czy prawidłowo organ podjął decyzję o ich przyznaniu oraz czy przed podjęciem decyzji o określeniu ilości godzin przyznanej pomocy organ dysponował odpowiednim materiałem dowodowym i dokonał wyważenia potrzeb osoby, której przyznano usługi opiekuńcze oraz możliwości organu. Organ ma możliwość wyboru rozstrzygnięcia, przy czym powinno ono zapaść po wnikliwym wyjaśnieniu i rozważeniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy oraz zostać szczegółowo uzasadnione, zgodnie z art. 107 § 3 k.p.a. Decyzje odmowne dla wnioskodawcy powinny być uzasadniane w sposób jasny i przekonujący, a także winny zawierać precyzyjne wyjaśnienie przesłanek, którymi kierował się organ przy załatwieniu sprawy (por. wyrok NSA z 30.12.2020 r., I OSK 3528/18, CBOSA). Sąd podziela pogląd wyrażony w orzecznictwie, że w szczególności decyzje odmowne (negatywne) powinny być przekonująco i jasno uzasadnione, zarówno co do faktów, jak i co do prawa, tak, aby nie było wątpliwości, że wszystkie okoliczności istotne dla sprawy zostały głęboko rozważone i ocenione, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją. Zgodnie z zasadą przekonywania wyrażoną w art. 11 k.p.a., z decyzji musi zatem wynikać między innymi, że organ nie pozostawił poza swoimi rozważaniami argumentów podnoszonych przez stronę, nie pominął istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy materiałów dowodowych lub nie dokonał oceny tych materiałów wbrew zasadom logiki lub doświadczenia życiowego (por. wyrok WSA w Warszawie z 2 grudnia 2020 r., sygn. akt VIII 665/20, CBOSA).

W ocenie Sądu, organy nie dokonały wszechstronnego zbadania i wyjaśnienia okoliczności faktycznych niniejszej sprawy.

W orzecznictwie przyjmuje się, że wyznacznikami ustalenia zakresu usług opiekuńczych są rozmiar potrzeb i sytuacja wnioskodawcy oraz możliwości finansowe organów pomocy społecznej (por. m in. wyrok WSA w Warszawie z 29.10.2019 r., I SAB/Wa 244/19, CBOSA).

W toku postępowania organ powinien zatem w pierwszej kolejności ustalić rozmiar potrzeb i sytuację skarżącego. Tymczasem, ani w treści wywiadu środowiskowego, ani w treści decyzji administracyjnej nie znalazły się ustalenia dotyczące sytuacji zdrowotnej skarżącego. Okoliczność ta mogła mieć znaczenie dla oceny rozmiaru potrzeb skarżącego, w szczególności ze względu na treść wniosku o przyznanie pomocy, w którym pełnomocnik skarżącego wskazał, że cierpi on na chorobę genetyczną, a jego stan zdrowia nie rokuje poprawy. Dokonując ustaleń w zakresie potrzeb skarżącego, organ pomocy społecznej odwołał się wyłącznie do wywiadu środowiskowego, pomijając zupełnie treść dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, a przede wszystkim treść orzeczenia o niepełnosprawności z którego wynika, że skarżący wymaga korzystania z systemu środowiskowego wsparcia w samodzielnej egzystencji, przez co rozumie się korzystnie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe oraz inne placówki, a także że skarżący wymaga stałej pomocy w związku ze znacznie ograniczoną zdolnością samodzielnej egzystencji.

Zasadnie wskazał organ, że przyznanie określonej liczby godzin pomocy społecznej wymaga z jednej strony uwzględnienia potrzeb osoby, której mają być przyznane usługi opiekuńcze, a równocześnie możliwości finansowych organu, który tę opiekę przyznaje. Jednakże treść decyzji organu I, ani II instancji nie zawiera wypowiedzi na temat rzeczywistych możliwości finansowych organu, a jedynie ogólnikowe stwierdzenia, że sytuacja finansowa organu nie daje możliwości przyznania większego zakresu pomocy skarżącemu. W ocenie Sądu, skoro z treści decyzji wynika, że podstawę odmowy przyznania skarżącemu godzin w liczbie większej niż jedna dziennie, stanowią ograniczone możliwości finansowe organu pomocowego, to organ powinien przynajmniej wskazać jakimi środkami dysponuje i jak kształtują się potrzeby mieszkańców w gminy w przedmiocie usług opiekuńczych.

W ocenie Sądu za dowolne należy uznać ustalenia organu, że pomoc w postaci usług opiekuńczych przyznanych bratu skarżącego może również posłużyć skarżącemu. Organ w żaden sposób nie wyjaśnił tych ustaleń, nie poparł ich żadnym dowodami, ani choćby wskazaniem zakresu, czy ilości godzin usług opiekuńczych przysługujących bratu skarżącego. Organ nie uwzględnił także stanu zdrowia brata skarżącego, a uwzględnienie tej okoliczności było niezbędne do dokonania oceny, czy z przyznanych Z. K. usług opiekuńczych może choćby pośrednio skorzystać skarżący.

W ocenie Sądu, organy nie dokonały wszechstronnego zbadania i wyjaśnienia okoliczności faktycznych niniejszej sprawy. Organy nie dokonały oceny rzeczywistej sytuacji zdrowotnej, ani życiowej skarżącego, ani nie wykazały by rzeczywiście sytuacja finansowa organu nie pozwalała przyznać skarżącemu choćby godziny więcej usług opiekuńczych dziennie. Podkreślić bowiem należy, że organ nie był związany wnioskiem skarżącego, co do ilości wnioskowanych godzin opiekuńczych, ponieważ o zakresie przyznanej pomocy organ decyduje samodzielnie ważąc potrzeby osoby uprawnionej do ich uzyskania i sytuację finansową organu.

W ocenie Sądu, zasada przekonywania wynikająca z art. 11 k.p.a., nie jest zrealizowana, gdy organ pominie milczeniem niektóre twierdzenia lub nie odniesie się do faktów istotnych dla danej sprawy. Wszelkie okoliczności i zarzuty strony, a zwłaszcza te, które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy lub twierdzenia uważane przez strony za istotne dla sposobu załatwienia sprawy, muszą być rzetelnie omówione i wnikliwie przeanalizowane przez organ rozpatrujący sprawę (por. wyrok WSA w Poznaniu z 2.07.2020r., II SA/Po 1038/19, CBOSA). Tymczasem w uzasadnieniu decyzji organy jedynie przytoczyły twierdzenia o braku możliwości finansowych organu w zakresie przyznania większej ilości usług opiekuńczych nie wyjaśniając tych twierdzeń, ani nie odnosząc ich do aktualnej sytuacji organu.

Jak słusznie wskazał w jednym z orzeczeń NSA (por. wyrok z 13.01.2021 r. III OSK 2858/20, CBOSA), treść uzasadnienia decyzji powinna obrazować szczegółowy tok rozumowania organu, które doprowadziło do wydania konkretnego rozstrzygnięcia, oraz wskazywać i wyjaśniać przesłanki faktyczne, jakimi kierował się organ podejmując konkretne rozstrzygnięcie. Uzasadnienie decyzji powinno być skonstruowane w sposób umożliwiający realizację zasady przekonywania, o której mowa w art. 11 k.p.a. Uzasadnienie decyzji powinno stanowić "uzewnętrznienie motywów, pokazanie rozumowania organu, a nie tylko wykaz zebranych faktów i norm. Uzasadnienie ma stanowić właśnie odpowiedź na pytanie: «dlaczego?», a nie tylko stwierdzenie «że». Ono ma nie tylko przekonać adresata decyzji o słuszności rozstrzygnięcia, ale właśnie umożliwić pogłębioną kontrolę i ocenę rozumowania" (wyrok NSA z 25.10.2016 r., II OSK 110/15, CBOSA). Uzasadnienie decyzji wydawanej przez organ odwoławczy powinno nadto zawierać szczegółowe ustosunkowanie się do zarzutów zawartych w odwołaniu. Prawidłowe uzasadnienie rozstrzygnięcia powinno bowiem umożliwiać stronie zapoznanie się z motywami, którymi kierował się organ, a także kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia przez sąd. Niewykonanie tego obowiązku stanowi naruszenie prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, a to z kolei skutkuje uchyleniem zaskarżonej decyzji.

Mając na względzie powyższą analizę, Sad przyjął, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7, 8, 11, 77 oraz 107 § 3 k.p.a. w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, organy dokonają ustaleń faktycznych dotyczących sytuacji zdrowotnej skarżącego, jego potrzeb oraz możliwości finansowych organu, zgodnie z wskazaniami zawartymi w wyroku, na podstawie wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego, a po jego rozważaniu wydadzą rozstrzygnięcie, które uzasadnią zgodnie ze wymogami art. 107 § 3 k.p.a.

O kosztach wynagrodzenia pełnomocnika z urzędu Sąd orzekł na podstawie art. 250 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. 329, dalej: "p.p.s.a."), § 21 ust. 1 pkt 1 lit c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (t. j. Dz. U. 2019, poz. 18).

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit c p.p.s.a. Sąd orzekł jak w sentencji orzeczenia.



Powered by SoftProdukt