Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Arkadiusz Despot - Mładanowicz Sędziowie: sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz (spr.) sędzia del. NSA Janina Kosowska Protokolant: starszy inspektor sądowy Anna Połoczańska po rozpoznaniu w dniu 18 maja 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia [...] w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 listopada 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 1754/14 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia [...] z siedzibą w B. na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia oddala skargę kasacyjną

Wyrokiem z dnia 24 listopada 2014 r. sygn. akt IV SA/Wa 1754/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] na decyzję Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska z dnia [...] lipca 2014 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia środowiskowych uwarunkowań realizacji przedsięwzięcia.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Na skutek wniosku Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad - Skarb Państwa decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r. Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w K. ustalił środowiskowe uwarunkowania dla przedsięwzięcia pod nazwą "Rozbudowa drogi krajowej nr 7 do parametrów drogi ekspresowej na odcinku od granicy województwa mazowieckiego do węzła drogowo-kolejowego w [...]" w wariancie 2. W decyzji tej organ określił rodzaj i miejsce realizacji przedsięwzięcia, warunki wykorzystania terenu w fazie realizacji i eksploatacji lub użytkowania przedsięwzięcia, ze szczególnym uwzględnieniem konieczności ochrony cennych wartości przyrodniczych, zasobów naturalnych i zabytków oraz ograniczenia uciążliwości dla terenów sąsiednich, wymagania techniczne dotyczące ochrony środowiska konieczne do uwzględnienia w dokumentacji wymaganej do wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej i stwierdził konieczność przeprowadzenia monitoringu przyrodniczego oraz nałożył obowiązek przedstawienia analizy porealizacyjnej. Z kolei nie nałożył obowiązku przeprowadzenia ponownej oceny oddziaływania na środowisko w ramach postępowania w sprawie wydania zezwolenia na realizację inwestycji drogowej i nie stwierdził konieczności utworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, o którym mowa w art. 135 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2013 r., poz. 1232, ze zm.) dla planowanego przedsięwzięcia.

Na skutek odwołań Stowarzyszenia [...] z siedzibą w [...] (zwanego dalej "Stowarzyszeniem") i [...] Towarzystwa [...] z siedzibą w [...], Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji z dnia [...] stycznia 2014 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy na wstępie przedstawił zarzuty odwołujących się, a dalej wyjaśnił, iż rozpatrując sprawę oparł się na materiale dowodowym zebranym w trakcie postępowania prowadzonego przez organ pierwszej instancji. Dokumentacja została zgromadzona w stopniu wystarczającym do pełnego i prawidłowego rozpoznania sprawy. W toku postępowania odwoławczego Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, opierając się na materiałach dołączonych przez inwestora do wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach oraz stosownych opiniach organów, wnioskach i informacjach przedstawionych przez strony postępowania, a także materiałach zebranych w wyniku procedury udziału społeczeństwa, dokonał analizy i oceny w zakresie wpływu przedmiotowej inwestycji na środowisko, zdrowie i warunki życia ludzi. W kontekście podniesionych przez odwołujących się zarzutów organ odwoławczy m. in. wskazał, że raport dla przedmiotowej inwestycji został wykonany zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 66 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. z 2013 r., poz. 1235 ze zm.), zwanej dalej w skrócie "ustawą z dnia 3 października 2008 r.". Wspomniana ustawa implementuje dyrektywę Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko naturalne i obowiązuje w ujednoliconej wersji jako dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko. Zatem raport o oddziaływaniu przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko, jako sporządzony zgodnie z powołanym przepisem, jest też zgodny z ww. dyrektywą 2011/92/UE. Zdaniem organu, ocena raportu w oderwaniu od pozostałego materiału dowodowego zebranego w sprawie nie byłaby prawidłowa, a raport i jego uzupełnienia oraz informacje uzyskane w trakcie postępowania przyjęto za wystarczające. Zaproponowane rozwiązania, w tym przejścia dla dużych zwierząt w granicach województwa mazowieckiego zapewnią drożność Południowo-Centralnego Korytarza Ekologicznego. Przejścia zostały wpisane do decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i zminimalizują negatywny wpływ inwestycji na gatunki migrujące wskazanym korytarzem ekologicznym. Przeprowadzono w tym zakresie stosowną analizę przyrodniczą, wzięto pod uwagę Prognozy oddziaływania na środowisko skutków realizacji "Programu Budowy Dróg Krajowych na lata 2011 - 2015" oraz aspekty techniczno-ekonomiczne i społeczne przedmiotowej inwestycji. Wymiary i lokalizacja przejść są zgodne z przyjętymi wytycznymi w tym zakresie i powinny zapewnić właściwą migrację dużych zwierząt. Organ ustalił również, że nawet jeśli duże i średnie zwierzęta przebywają w dolinie Oleśnicy, to ich stałe schronienie i miejsce migracji stanowi sąsiadujący las, dlatego nie zachodziła potrzeba utworzenia przejść na tym odcinku drogi krajowej DK 7. Migracje małych zwierząt zostaną zabezpieczone za pomocą siatek, które wygradzają przejścia, a także ograniczają wchodzenie zwierząt na drogę. W celu ochrony potencjalnych miejsc rozrodu prace będą wykonywane po okresie rozrodu. Stosunki wodne w sąsiedztwie drogi nie ulegną zmianie, a prace mające wpływ na środowisko wodne będą wymagały uzyskania odrębnych pozwoleń wodnoprawnych, gdzie będzie brane pod uwagę bezpieczeństwo środowiska wodnego. Przeanalizowano również wpływ inwestycji na chiropterofaunę i awifaunę. Przedsięwzięcie nie będzie naruszało spójności siedlisk łąkowych obszaru Natura 2000 "Lasy Skarżyskie" istotnych dla motyli. Wpływ inwestycji na florę przedmiotowego obszaru zostanie ograniczony dzięki planowanym przesadzeniom roślin. Nad inwestycją przewidziany jest nadzór przyrodniczy, którego zakres określono w decyzji organu pierwszej instancji. W decyzji tej również dokładnie wskazano tereny wrażliwe na zanieczyszczenia. W ramach inwestycji przewidziano urządzenia oczyszczające, w szczególności osadniki, które mają za zadanie oczyszczać spływy deszczowe z zawiesiny składającej się z zanieczyszczeń mineralnych i organicznych. Budowa planowanego węzła drogowego [...] nie będzie miała znaczącego negatywnego wpływu na integralność oraz spójność sieci obszarów Natura 2000, a przez to nie spowoduje dezintegracji obszaru Natura 2000 "Lasy Skarżyskie". Budowana droga przebiega poza obszarem Natura 2000, więc nie narusza siedlisk leśnych występujących w obszarze. Obecnie obszar łąk w dolinie Oleśnicy jest rozdzielony istniejąca drogą DK 7 na części wschodnią i zachodnią, co nie stanowi zagrożenia dla funkcjonowania lokalnych populacji gatunków chronionych występujących na łąkach. Łąki w obszarze Natura 2000, również leżą poza zasięgiem oddziaływania przedsięwzięcia (w odległości ok. 3 km i ok. 7 km). Budowana droga nie zwiększy izolacji siedlisk łąkowych w obszarze, ponieważ rozdzielone są one dużymi kompleksami leśnymi uniemożliwiającymi funkcjonalne połączenie łąk wewnątrz ostoi Lasy Skarżyskie. Budowana droga nie zmieni istniejącej naturalnej izolacji. Planowana inwestycja nie spowoduje również oddziaływania skumulowanego z istniejącą siecią drogową. Oddziaływanie skumulowane może wystąpić na terenie województwa mazowieckiego, jednak ocena tego oddziaływania wychodziłaby poza zakres przedmiotowej sprawy. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska zauważył także, że względy środowiskowe nie są jedynymi, które decydują o wyborze wariantu planowanej inwestycji. Brane są także pod uwagę względy społeczne czy techniczne. Wybrany wariant nie będzie znacząco negatywnie oddziaływał na żaden z komponentów środowiska.

Na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosło Stowarzyszenie, domagając się uchylenia zarówno tej decyzji jak i decyzji organu pierwszej instancji. Zakwestionowanemu aktowi zarzucono naruszenie szeregu przepisów, tj. art. 59 ust. 1 pkt 1, art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 3 października 2008 r., art. 15 oraz art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 K.p.a., a także art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniesiona skarga nie zasługiwała na uwzględnienie, co skutkowało jej oddaleniem na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.".

W uzasadnieniu Sąd wyjaśnił, że przedsięwzięcie obecnie poddane procedurze oceny oddziaływania na środowisko, w efekcie której doszło do wydania decyzji środowiskowej z dnia [...] stycznia 2014 r. utrzymanej w mocy zaskarżoną decyzją z dnia [...] lipca 2014 r. było już przedmiotem tożsamej oceny zakończonej decyzją z dnia [...] października 2008 r. W następstwie tej decyzji w dniu [...] sierpnia 2010 r. wydano decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej dla omawianego przedsięwzięcia, którą w postępowaniu odwoławczym utrzymano w mocy decyzją z dnia [...] lutego 2011 r. Z kolei w postępowaniu nieważnościowym decyzją z dnia [...] kwietnia 2011 r. stwierdzono nieważność decyzji z dnia [...] października 2008 r. o środowiskowych uwarunkowaniach. Decyzję tę utrzymano w mocy decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. W zaistniałej sytuacji Generalny Dyrektor Dróg Krajowych i Autostrad (inwestor) 14 października 2011 r. złożył nowy wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W wyniku przeprowadzonego postępowania w sprawie oceny oddziaływania spornego przedsięwzięcia na środowisko Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w K. ustalił środowiskowe uwarunkowania jego realizacji w decyzji z dnia [...] stycznia 2014 r. utrzymanej w mocy – w postępowaniu odwoławczym – decyzją z dnia [...] lipca 2014r., będącą przedmiotem kontroli pod względem zgodności z prawem w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym. Z powyższego wynika, że uwarunkowania środowiskowe były określone, stały się bazą do wydania decyzji stanowiącej podstawę realizacji przedsięwzięcia, jednak później na skutek stwierdzenia w nich kwalifikowanych wad, czyli wydania z rażącym naruszeniem prawa, doszło do stwierdzenia nieważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. W takich przypadkach jak najbardziej zasadną jest wątpliwość, czy istnieje prawna możliwość określenia uwarunkowań środowiskowych po wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej i rozpoczęciu realizacji inwestycji. Szukając odpowiedzi na tak postawione pytanie, jak zaznaczono, należało wyjść od regulacji art. 59 ust. 1 pkt 1 i art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 3 października 2008 r. Ustosunkowując się do zarzutów Stowarzyszenia podnoszących naruszenie ww. przepisów Sąd wskazał, że pojęcie "planowane przedsięwzięcie" w znaczeniu nadanym mu w ustawie o udostępnianiu informacji o środowisku należy interpretować nie tylko literalnie, tj. nie jako przedsięwzięcie "dopiero planowane" czyli "nieistniejące", "mające powstać", ale jako "przedsięwzięcie docelowo zamierzone przez inwestora". Zatem Sąd przyjął, że nie było podstaw do uznania za bezprzedmiotowe postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia, jak tego chciało skarżące Stowarzyszenie. Innymi słowy, decyzja organu pierwszej instancji nie została wydana w postępowaniu, które należało uznać za bezprzedmiotowe. A tylko wtedy organ odwoławczy może uchylić decyzję organu pierwszej instancji i umorzyć postępowanie przed tym organem. Również, w ocenie Sądu, nie było podstaw do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i orzeczenia co do istoty sprawy, tj. odmowy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Decyzja o odmowie ustalenia środowiskowych uwarunkowań może być wydana jedynie w przypadkach ściśle określonych w ustawie z dnia 3 października 2008 r. Zatem to z tej ustawy wynikają kryteria odmowy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Do wydania decyzji odmownej może na przykład dojść w przypadkach: odmowy uzgodnienia warunków realizacji przedsięwzięcia przez organ współdziałający (art. 80 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r.), braku zgody wnioskodawcy na realizację przedsięwzięcia w innym wariancie niż proponowanym przez wnioskodawcę, wykazania znaczącego negatywnego oddziaływania na obszar Natura 2000 przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 34 ustawy o ochronie przyrody (art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r.), wykazania, że przedsięwzięcie może spowodować nieosiągnięcie celów środowiskowych zawartych w planie gospodarowania wodami na obszarze dorzecza, przy jednoczesnym braku spełnienia przesłanek z art. 38j ustawy Prawo wodne (art. 81 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r.). W sprawie żadna z wymienionych wyżej okoliczności nie zachodziła.

Ponadto Sąd zauważył, że wszczęcie postępowania o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach następuje na wniosek. To wnioskodawca jest dysponentem prowadzonego postępowania administracyjnego. Przedsięwzięcie będące przedmiotem oceny oddziaływania na środowisko zostało przedstawione przez inwestora we wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Do tak określonego zakresu inwestycji odnosi się raport o jej oddziaływaniu na środowisko. Zakresem tym organy były związane i w stosunku do tak przedstawionego zakresu planowanej inwestycji określiły środowiskowe uwarunkowania dla zamierzonego przedsięwzięcia. Skoro inwestor złożył wniosek o ustalenie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia, to organ był obowiązany do określenia środowiskowych uwarunkowań dla zamierzenia wskazanego we wniosku. Kwestie dotyczące decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej i realizacji przedsięwzięcia nie podlegają ocenie w postępowaniu w sprawie środowiskowych uwarunkowań. Innymi słowy, występowanie w obrocie prawnym decyzji zezwalającej na realizację inwestycji, a dalej idąc realizacja przedsięwzięcia, nie uniemożliwiają wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Mając na uwadze powyższe Sąd uznał, że brak jest podstaw do stwierdzenia, by przepisy art. 138 § 1 pkt 2 K.p.a., art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. oraz art. 7, 77 § 1 i 107 § 3 K.p.a. zostały naruszone. Zdaniem Sądu w sprawie nie doszło także do naruszenia art. 15 K.p.a., przez nierozpatrzenie ponownie sprawy w jej całokształcie, poprzestając jedynie na rozpatrzeniu zarzutów odwołań. Zdaniem Sądu – po analizie akt sprawy, czyli zgromadzonego materiału dowodowego zebranego przez organy rozpoznające i wydające decyzje w sprawie, w skład którego wchodził m. in. raport o oddziaływaniu planowanego przedsięwzięcia na środowisko, uzupełniany kolejno wyjaśnieniami inwestora (pisma z: 27 grudnia 2011 r., 8 marca 2012 r., 23 maja 2013r., 19 lipca 2013 r., 27 września 2013 r. i 15 grudnia 2013 r.) – zaskarżona decyzja została wydana po przeprowadzeniu postępowania merytorycznego, w którym na nowo oceniono materiał dowodowy zgromadzony w sprawie i przeanalizowano wszystkie argumenty istotne dla ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy. Doszło zatem do ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy. Nie stwierdzono, aby przy wydawaniu zaskarżonej decyzji doszło do naruszenia przepisów postępowania, w szczególności art. 7 w zw. z art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 1 w zw. z art. 11 K.p.a., w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zaskarżona decyzja odpowiada również przepisom prawa materialnego, które stanowiły podstawy jej wydania, w tym przepisom ustawy o udostępnianiu informacji, w szczególności w zakresie regulacji dotyczącej oceny oddziaływania na środowisko. Nie dopatrzono się naruszenia tych przepisów w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy. Wbrew twierdzeniu skarżącego, Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska rozpoznał ponownie całą sprawę. W ocenie Sądu z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że organ odwoławczy utrzymując w mocy decyzję organu pierwszej instancji o środowiskowych uwarunkowaniach uznał, że postępowanie przeprowadzono wnikliwie i szczegółowo. Organ odwoławczy przeanalizował zgromadzoną w sprawie dokumentację, w tym raport wraz z jego uzupełnieniami sporządzony na potrzeby postępowania pod kątem jego zgodności z wymogami wynikającymi z art. 66 ustawy o udostępnianiu informacji oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko i nie stwierdził niezgodności w tym zakresie. Raport uznał za kompleksowo sporządzony. Taką też ocenę raportu podziela Sąd. Organ rozpoznając sprawę, w tym zarzuty odwołujących się, bazował na prawidłowo sporządzonym raporcie. Nadto brał pod uwagę materiały dołączone przez inwestora do wniosku, opinie organów, wnioski i informacje przedstawione przez strony postępowania, materiał zebrany w wyniku udziału społeczeństwa (m. in. pisma [...] i Nadleśnictwa [...], analizę wieloletnich zestawień sporządzonych przez Nadleśnictwo [...] w zakresie zdarzeń ze zwierzętami na drodze w rejonie doliny Oleśnicy, opracowania zespołu autorskiego koncepcji korytarzy, dane z kolizji na drodze DK 7, dane wskazujące zakres występowania oraz miejsca przekraczania drogi przez duże i średnie zwierzęta, zapisy prognozy oddziaływania na środowisko, dane o występowaniu nietoperzy, informacje o wynikach inwentaryzacji przyrodniczych, terminach i metodykach badań. Raport ocenił w powiązaniu z pozostałą zgromadzoną w sprawie dokumentacją. Dalej Sąd zauważył, że specyfika postępowania środowiskowego powoduje, iż uzasadnienie decyzji organu odwoławczego musi odnosić się do zarzutów stawianych decyzji organu pierwszej instancji. Z treści zaskarżonej decyzji wynika, że organ odnosząc się do zarzutów odwołujących się jednocześnie rozpatrzył sprawę ponownie. Zarzuty podniesione przez odwołujących się miały charakter ściśle merytoryczny, nie sposób zatem było rozpoznać odwołań bez dokonania analizy materiału sprawy w jego całokształcie. W efekcie organ odwoławczy dokonał analizy i oceny w zakresie wpływu przedmiotowej inwestycji na środowisko, zdrowie i warunki życia ludzi. Z kolei samo skarżące Stowarzyszenie stawiając omawiany zarzut nie wskazało na konkretne naruszenia prawa. Skarga w tym zakresie jest ogólnikowa, nie odnosi się do stanu sprawy i nie formułuje konkretów w zakresie braku rozważań. Natomiast, Sąd mając prawo, a jednocześnie obowiązek, dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego niezależnie od podniesionych zarzutów czy ich braku – jak już wyżej wywiedziono – nie stwierdził żadnych naruszeń, które uzasadniałyby wyeliminowanie zaskarżonej decyzji z obrotu prawnego.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wywiodło skarżące Stowarzyszenie, zaskarżając wydany wyrok w całości. Orzeczeniu temu zarzucono:

- naruszenie przepisów postępowania w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, w rozumieniu art. 174 pkt 2 P.p.s.a., tj. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a konkretnie naruszenie:

1. art. 134 § 1 P.p.s.a. poprzez brak dostrzeżenia i uwzględnienia przez Sąd pierwszej instancji naruszenia prawa materialnego w postępowaniu administracyjnym polegającego na wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia po wydaniu decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej,

2. art. 141 § 4 P.p.s.a. poprzez ograniczenie się przez Sąd pierwszej instancji

do powielenia stanowiska zajętego w sprawie przez organ administracji w zaskarżonej decyzji przez jego akceptację i niedostateczne wyjaśnienie przez ten Sąd stanu prawnego rozpoznawanej sprawy,

3. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 7 K.p.a. poprzez oddalenie skargi mimo, iż organ odwoławczy naruszył wskazany przepis postępowania administracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy poprzez wydanie rozstrzygnięcia utrzymującego w mocy zaskarżoną decyzję, w sytuacji gdy istniały podstawy do wydania orzeczenia odmawiającego określenia środowiskowych uwarunkowań, a zatem zaskarżona decyzja na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. winna być przez Sąd uchylona,

4. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 80 K.p.a. oraz w zw. z art. 8 K.p.a. poprzez oddalenie skargi mimo, iż organy naruszyły wskazane przepisy postępowania administracyjnego w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, zaniechując poczynienia własnych ustaleń w zgromadzonym materiale dowodowym polegających na ustaleniu skutków materialnoprawnych istnienia w obrocie prawnym zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, a zatem zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. winny być przez Sąd uchylone,

5. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. poprzez oddalenie skargi mimo,

iż organy naruszyły wskazany przepis postępowania administracyjnego w

stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez brak dokonania

prawidłowej oceny oddziaływania na przedmiot i cele ochrony obszaru

Natura 2000 "Lasy Skarżyskie" w rozumieniu dyrektywy Rady 92/43/EWG

z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej

fauny i flory (Dz. Urz. UE L 206, str. 7) i wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla planowanego przedsięwzięcia,

6. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 3 października

2008 r. w zw. z art. 72 ust. 3 oraz art. 86 powyższej ustawy poprzez oddalenie skargi przez Sąd pierwszej instancji mimo, iż rozstrzygnięcia organów obu instancji naruszają wskazane przepisy prawa materialnego poprzez wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia, w sytuacji gdy w obrocie prawnym znajdowała się decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, determinująca jej przebieg i parametry, w efekcie czego naruszono art. 2 ust. 1 i 2 oraz tiret 7 preambuły dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/92/UE z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko (Dz. Urz. UE z 2012 r., L 26, str. 1) poprzez dokonanie oceny oddziaływania na środowisko po udzieleniu zezwolenia na realizację inwestycji, a zatem zaskarżona decyzja i decyzja ją poprzedzająca na podstawie "art. 145 § 1 pkt 1 lit. P.p.s.a." winny być przez Sąd uchylone,

7. art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o

ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880 ze zm.) poprzez

oddalenie skargi mimo, iż organy naruszyły wskazany przepis prawa

materialnego poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, iż brak jest

znaczącego negatywnego oddziaływania na przedmiot ochrony Natura 2000,

a zatem zaskarżona decyzja i poprzedzająca ją decyzja organu pierwszej instancji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. winny być przez Sąd uchylone,

8. art. 135 P.p.s.a. poprzez oddalenie skargi i nieuchylenie przez Sąd pierwszej instancji zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej jej decyzji organu pierwszej instancji w celu usunięcia naruszenia przepisów prawa materialnego oraz postępowania administracyjnego;

a także

naruszenie przepisów prawa materialnego przez ich błędną wykładnię bądź niewłaściwe zastosowanie, w rozumieniu art. 174 pkt 1 P.p.s.a., a konkretnie naruszenie:

9. art. 72 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 72 ust. 3 ustawy z dnia 3 października 2008 r. oraz art. 86 tej ustawy poprzez ich błędną wykładnię i przyjęcie, iż dopuszczalne jest w stanie faktycznym i prawnym kontrolowanej sprawy administracyjnej przeprowadzenie oceny oddziaływania na środowisko i wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach po wydaniu dla danego przedsięwzięcia decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej, które znajdowało się w tym czasie w obrocie prawnym, determinującej jego przebieg i parametry, w efekcie czego naruszono art. 2 ust. 1 i 2 oraz tiret 7 preambuły dyrektywy w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko poprzez dokonanie oceny oddziaływania na środowisko po udzieleniu zezwolenia na inwestycję, a zatem naruszającego tę dyrektywę,

10. art. 66 ust. 1 pkt 5 oraz art. 66 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 3 października 2008r. polegające na błędnej wykładni i przyjęciu, iż zawarte w raporcie o oddziaływaniu na środowisko przedsięwzięcia pn.: Rozbudowa drogi krajowej nr 7 do parametrów drogi ekspresowej, na odcinku od granicy województwa mazowieckiego do węzła drogowo-kolejowego w [...] informacje, będące podstawą wydania decyzji Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w W. oraz poprzedzającej ją decyzję Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w K. nie naruszają wskazanych przepisów, podczas gdy raport o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko nieprawidłowo przedstawia i dokonuje oceny wariantów alternatywnych realizacji przedsięwzięcia oraz nie przedstawia prawidłowej oceny oddziaływań skumulowanych realizacji planowanego przedsięwzięcia,

11. art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r. polegające na jego niezastosowaniu i oddaleniu skargi przez Sąd pierwszej instancji, podczas gdy norma prawna wynikająca z przedmiotowego przepisu zobowiązywała organy orzekające w sprawie do odmowy wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadku istnienia możliwości znaczącego negatywnego oddziaływania na przedmiot ochrony Natura 2000 "Lasy Skarżyskie".

W uzasadnieniu zawarto argumenty na poparcie przytoczonych wyżej podstaw kasacyjnych.

Na rozprawie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym skarżące Stowarzyszenie podtrzymało zarzuty i wnioski skargi kasacyjnej. Natomiast inwestor wniósł o jej oddalenie, wskazując że w dniu [...] stycznia 2016 r. została wydana decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się zaistnienia enumeratywnie wymienionych w § 2 tego przepisu przesłanek nieważności, zatem przedmiotową skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach zakreślonych podniesionymi w jej treści zarzutami. Zaś tak rozpoznawana skarga kasacyjna w okolicznościach rozpoznawanej sprawy nie zasługiwała na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie zarzuty skargi kasacyjnej zostały oparte na naruszeniu szeregu przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Pierwszym z problemów jaki jawi się po lekturze wniesionej przez Stowarzyszenie skargi kasacyjnej jest kwestia dopuszczalności wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dla przedsięwzięcia, w sytuacji gdy dla przedmiotowej inwestycji została już wydana decyzja zezwalająca na realizację inwestycji. Powyższej kwestii dotyczą trzy zarzuty, a to zarzut naruszenia art. 134 § 1 P.p.s.a., zarzut naruszenia art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 72 ust. 1 pkt 10 i w zw. z art. 72 ust. 3 oraz art. 86 ustawy z dnia 3 października 2008 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 oraz tiret 7 preambuły dyrektywy 2011/92/UE w powiązaniu z "art. 145 § 1 pkt 1 lit. P.p.s.a." oraz zarzut naruszenia art. 72 ust. 1 pkt 10 w zw. z art. 72 ust. 3 oraz art. 86 ustawy z dnia 3 października 2008 r. w zw. z art. 2 ust. 1 i 2 oraz tiret 7 preambuły dyrektywy nr 2011/92/UE. Zdaniem Stowarzyszenia decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej może być wydana wyłącznie po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko, jeżeli jest ono wymagane przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r.

Odnosząc się do powyższego zagadnienia wskazać należy, że z literalnego brzmienia art. 72 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 3 października 2008 r. wynika, iż wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach poprzedza wydanie decyzji zezwalającej na realizację inwestycji drogowej wydawanej na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych. Jednakże wykładnia gramatyczna, co słusznie przyznał przecież Sąd pierwszej instancji, nie jest jedyną metodą wykładni interpretacji prawa i bywa, że mimo iż brzmienie przepisu jest jasne, to trzeba sięgnąć do innych rodzajów wykładni, w tym wykładni systemowej i celowościowej, tak aby wydobyć rzeczywiste znaczenie normy prawnej. W niniejszej sprawie, przy interpretacji ww. przepisu, taka potrzeba zaistniała. Decydujące znaczenie z punktu widzenia celu jakiemu służy postępowanie środowiskowe ma rozstrzygnięcie o warunkach środowiskowych jakie muszą zostać spełnione celem umożliwienia podjęcia określonej działalności. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, określenie tych uwarunkowań jest celowe nie tylko po wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji, ale nawet po rozpoczęciu jej realizacji. Powyższe stanowisko dominuje w orzecznictwie sądów administracyjnych (porównaj wyroki NSA: z 26.10.2011 r. II OSK 1820/11, LEX nr 1152061; z 18.01.2011 r. II GSK 6/10, LEX nr 785428; z 26.11.2008 r. II OSK 1481/07, LEX nr 746221). Zatem kwestia tego czy na działce inwestora jest już zrealizowana inwestycja nie powinna mieć znaczenia, gdyż rolą organu w tego typu postępowaniu jest określenie warunków środowiskowych, jakie winno spełniać dane zamierzenie.

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można podzielić stanowiska skarżącego Stowarzyszenia, by wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, w realiach tej sprawy, było sprzeczne z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości. Zgodnie z treścią art. 4 ust. 3 Traktatu o Unii Europejskiej państwa członkowskie podejmują wszelkie środki ogólne lub szczególne właściwe dla zapewnienia wykonania zobowiązań wynikających z Traktatów lub aktów instytucji Unii. Celem dyrektywy 2011/92/EU z dnia 13 grudnia 2011 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na środowisko jest poddanie ocenie oddziaływania na środowisko przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na to środowisko. Z powyższego wynika zatem, że państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia, w ramach ich kompetencji, wszystkich ogólnych lub szczególnych środków, w celu naprawienia braku przeprowadzenia oceny skutków oddziaływania na środowisko, zgodnie z art. 2 ust. 1 powyższej dyrektywy. Nie ulega wątpliwości, że orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości UE wskazuje na obowiązek właściwych organów do podjęcia w zakresie swoich kompetencji wszelkich środków dla zapobieżenia powstania sytuacji, w której nie przeprowadzono by oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia takiej oceny wymagającego. Szczegółowe zasady proceduralne mające zastosowanie w tym zakresie należą do krajowego porządku prawnego, zgodnie z zasadą autonomii proceduralnej państw członkowskich, pod warunkiem, że nie są one mniej korzystne od przepisów dotyczących podobnych sytuacji oraz że nie czynią w praktyce niemożliwym lub nadmiernie trudnym wykonywania praw przyznanych przez wspólnotowy porządek prawny. W wyroku z dnia 7 stycznia 2004 r. w sprawie C-201/02 Trybunał Sprawiedliwości wskazał, że w świetle zasady lojalnej współpracy państwa członkowskie mają obowiązek usuwania bezprawnych skutków naruszenia prawa UE. Właściwe władze są zatem zobowiązane do podjęcia środków, które są niezbędne, aby zapobiec unikaniu braku oceny skutków dla środowiska, a zatem na przykład podjąć czynności mające na celu wzruszenie wydanego już zezwolenia, aby w konsekwencji umożliwić przeprowadzenie takiej oceny, przy zachowaniu autonomii proceduralnej państw członkowskich. Chodzi zatem o podjęcie środków właściwych do zapobieżenia, aby dane przedsięwzięcie mogło zostać oddane do użytkowania bez dokonania oceny wpływu inwestycji na środowisko. Trybunał orzekł zatem w powołanym wyżej wyroku, że dla wyeliminowania skutków zaniechania przeprowadzenia oceny oddziaływania danego przedsięwzięcia na środowisko w rozumieniu art. 2 ust. 1 dyrektywy 85/337/EWG sąd krajowy musi ustalić, czy w prawie wewnętrznym istnieje możliwość cofnięcia lub zawieszenia udzielonego już pozwolenia w celu poddania tego przedsięwzięcia ocenie oddziaływania na środowisko zgodnie z wymogami tej dyrektywy lub alternatywnie – jeśli jednostka wyraża na to zgodę – dochodzenia naprawienia poniesionej przez nią szkody (porównaj także: wyrok NSA z 24.03.2015r. II OSK 4/15, npubl.).

Powyższe upoważnia zatem do stwierdzenia, że tak w świetle prawa krajowego jak i prawa unijnego, w realiach tej sprawy, dopuszczalne jest wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, nie tylko w trakcie trwania procedury udzielania zezwolenia na realizację inwestycji drogowej, ale i po wydaniu decyzji zezwalającej na realizację inwestycji (na marginesie zauważyć należy, że procedura zezwolenia na realizację inwestycji – rozbudowy drogi krajowej nr 7, wg oświadczenia inwestora złożonego na rozprawie przez NSA w dniu 18 maja 2016 r., a której to okoliczności Stowarzyszenie nie zaprzeczyło, została zakończona dopiero decyzją z dnia [...] stycznia 2016 r.). Nadto skarżące Stowarzyszenie zdaje się nie dostrzegać, że w niniejszej sprawie była wydana decyzja środowiskowa oceniająca wpływ przedmiotowej inwestycji na środowisko, jednakże została ona wyeliminowana z obrotu na skutek stwierdzenia jej nieważności. W tej sytuacji ocena wpływu inwestycji na środowisko może być przeprowadzona w późniejszej fazie w drodze wyjątku od zasady ogólnej, zgodnie z którą ocenę należy przeprowadzić w możliwe najwcześniejszej fazie procesu decyzyjnego. A zatem na uwzględnienie nie zasługiwało twierdzenie skarżącego Stowarzyszenia, że organy orzekające w sprawie nie mogły przeprowadzić oceny oddziaływania tej inwestycji na środowisko.

Podsumowując, zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzuty kasacyjne zawarte w punktach 1, 6 i 9 petitum skargi kasacyjnej nie zasługiwały na uwzględnienie.

Za usprawiedliwione nie mogły zostać także uznane zarzuty godzące w merytoryczną legalność kontrolowanej przez Sąd pierwszej instancji decyzji. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wbrew stanowisku Stowarzyszenia, w sprawie dokonano prawidłowej oceny oddziaływania przedsięwzięcia na przedmiot i cele obszaru Natura 2000 "Lasy Skarżyskie", a zatem Sąd pierwszej instancji nie naruszył art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. Nie podzielono także stanowiska Stowarzyszenia, by błędnie ustalono, iż brak jest znaczącego negatywnego oddziaływania na obszar ochrony Natura 2000, czym Wojewódzki Sąd naruszył art. 151 P.p.s.a. w zw. art. 33 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a.

Odnosząc się do powyższych zarzutów w pierwszej kolejności zastrzec trzeba, że sąd nie może samodzielnie dokonywać oceny merytorycznej treści raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowisko, gdyż wymaga to wiadomości specjalnych. Stąd ocena raportu dotyczy w szczególności kwestii czy jest on kompletny i spójny, tj. czy spełnia ustawowe wymagania co do jego zawartości w rozumieniu dyspozycji art. 66 ustawy z dnia 3 października 2008 r., a więc nie może to być ocena merytoryczna (tak: NSA w wyrokach: z dnia 1.03.2013 r. sygn. akt II OSK 2105/11, LEX nr 1340187; z dnia 3.04.2012 r. sygn. akt II OSK 85/12, LEX nr 1252214). I takiej też oceny dokonał Sąd pierwszej instancji w niniejszej sprawie wskazując, że analiza raportu oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko prowadzi do wniosku, iż został on sporządzony kompleksowo.

Odnosząc się zaś do argumentów Stowarzyszenia na poparcie ww. zarzutów podnieść należy, że zarówno kwestia dotycząca populacji wskazanych w skardze kasacyjnej motyli chronionych dyrektywą siedliskową (modraszek telejus, przeplatka aurinia czy modraszek alkon), jak i kwestia przecięcia korytarza ekologicznego przez planowaną trasę S-7, były przedmiotem zarówno raportu jak i pogłębionej analizy organów środowiskowych, co znalazło swoje odzwierciedlenie w obszernym materiale dowodowym zebranym w sprawie. Wydając decyzje organy oparły się bowiem nie tylko na stanowisku inwestora i przedstawionym przez niego raporcie, ale wzięły także pod uwagę opinie, informacje czy opracowania zebrane bądź dokonane przez inne podmioty, w tym Nadleśnictwo [...] w [...] oraz materiały pozyskane w związku z udziałem społeczeństwa w tym postępowaniu, jak też informacje pozyskane w trakcie wizji w terenie. Nadto inwestor był wzywany do złożenia wyjaśnień odnośnie planowanej inwestycji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego nie można podzielić stanowiska skarżącego Stowarzyszenia, że nie dokonano prawidłowej oceny oddziaływania inwestycji na przedmiot i cele obszaru Natura 2000 "Lasy Skarżyskie" oraz iż wpływ inwestycji na środowisko będzie znaczący. Z materiałów zebranych w sprawie wynika, że inwestycja dla której ustalono środowiskowe uwarunkowania będzie przebiegać poza obszarem Natura 2000, ale w jego pobliżu. Wprawdzie w dolinie Oleśnicy planowana inwestycja będzie kolidować ze stanowiskami roślin chronionych i siedliskami wskazanych wyżej motyli, jednakże nakazano podjęcie działań mających zminimalizować wpływ inwestycji na środowisko poprzez wyszukanie i przeniesienie zarówno roślin chronionych jak i roślin żywicielskich motyli – zaznaczyć należy, że przeniesienie tych ostatnich roślin ma nastąpić na konkretną działkę, która ma zostać dostosowana do wymogów tych roślin, celem odtworzenia utraconych siedlisk. Przy czym podnieść trzeba, że siedliska przedmiotowych motyli rozciągają się na powierzchni około 74 ha (modraszek telejus) i 300 ha (przeplatka aurinia), a pod inwestycję planowany jest stosunkowo niewielki obszar. Działania te będą monitorowane, a ustanowiony nadzór przyrodniczy w razie konieczności wyda dodatkowe wskazania ochronne. Ponadto, jak wynika z raportu, główny szlak migracyjny zwierząt znajduje się poza odcinkiem, którego dotyczy postępowanie. Inwestycja planowana jest na skrajnym fragmencie Korytarza Południowo-Centralnego. Zaś drożność korytarza zostanie zachowana poprzez realizację dwóch dużych przejść dla zwierząt, w centralnej części korytarza ekologicznego, w dogodnym obszarze (na obszarze woj. mazowieckiego). Przy czym stwierdzono, że obszar na którym ma być zlokalizowany węzeł [...] nie jest atrakcyjny dla zwierząt z uwagi na brak zalesienia. Przewidziano także przejście dolne dla zwierząt średnich i kilka przepustów pełniących funkcję korytarza dla małych zwierząt i płazów. Mając zatem na uwadze zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie można podzielić stanowiska Stowarzyszenia, że planowana inwestycja będzie miała znaczący wpływ na środowisko. Nie można także uznać, że nie dokonano prawidłowej oceny oddziaływania inwestycji na przedmiot i cele ochrony obszaru Natura 2000. Kwestia ta została przeanalizowana zarówno w raporcie, jego uzupełnieniu, jak i wydanych w sprawie decyzjach, a zawarte tam dane i argumenty przekonują. Zaś skarga kasacyjna nie podważyła stanowiska zajętego przez Sąd i organy w tym zakresie. Natomiast to, że po przeanalizowaniu zebranego w sprawie w sposób wyczerpujący materiału dowodowego, zarówno Sąd jak i organy doszły do wniosków odmiennych, niż prezentuje to skarga kasacyjna, samo przez się nie oznacza, że ocena oddziaływania planowanej inwestycji została dokonana nieprawidłowo.

Odnosząc się zaś do zarzutu naruszenia art. 66 ust. 1 pkt 5 w zw. z art. 66 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 3 października 2008 r. w sposób opisany w punkcie 10 petitum skargi kasacyjnej wskazać należy że również i on okazał się nieusprawiedliwiony. Naruszenie ww. przepisów skarga kasacyjna wiąże z brakiem próby analizy innej lokalizacji węzła [...], nierozważenie w raporcie przebiegu drogi bez ww. węzła, brak wariantowania lokalizacji tego węzła oraz brakiem oceny oddziaływań skumulowanych planowanych i istniejących dróg.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego raport (w toku postępowania uzupełniony) zawiera wymagane ww. przepisem art. 66 ustawy z dnia 3 października 2008 r. elementy. Raport obejmuje analizę dwóch wariantów planowanej inwestycji (k. 15). Wskazano także na wariant polegający na niepodejmowaniu przedsięwzięcia (k. 16). Nadto przeprowadzono analizę rezygnacji z węzła [...] (k. 192). I to jest wystarczające z punktu widzenia ww. przepisu. Odnośnie braku oceny skumulowanych planowanych i istniejący dróg wskazać trzeba, że duże przejścia dla zwierząt planowane są poza odcinkiem objętym kontrolowaną decyzją. Z materiału sprawy nie wynika także, by na etapie wydawania zaskarżonej decyzji zostało zainicjowane postępowanie związane z budową wskazywanego przez Stowarzyszenie centrum logistycznego. Jak wskazuje inwestor w piśmie z dnia 16 grudnia 2013 r. przeznaczenie terenu zlokalizowanego w pobliżu planowanej drogi na centrum logistyczne znajduje się w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, który nie jest aktem prawa miejscowego. Brak miejscowego planu przeznaczającego przedmiotowy teren na funkcję przemysłową. W tej sytuacji, wobec braku jakichkolwiek paramentów potencjalnego przedsięwzięcia, trudno byłoby dokonać analizy skumulowanego oddziaływania planowanej drogi i wskazywanego potencjalnego centrum. Natomiast oddziaływanie skumulowane dotyczące hałasu, a wynikające z bliskiego sąsiedztwa drogi DK 7 zostało przedstawione na str. 173-177 raportu.

Na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut naruszenia art. 81 ust. 2 ustawy z dnia 3 października 2008 r., zgodnie z którym "jeżeli z oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wynika, że przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000, organ właściwy do wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach odmawia zgody na realizację przedsięwzięcia, o ile nie zachodzą przesłanki, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody". W niniejszej sprawie brak było podstaw do zastosowania tego przepisu, albowiem ocena oddziaływania inwestycji na środowisko nie doprowadziła organów środowiskowych do konkluzji, iż planowane przedsięwzięcie może znacząco negatywnie oddziaływać na obszar Natura 2000. Wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej z materiału dowodowego sprawy nie wynika, by planowana inwestycja mogła zaburzyć integralność obszaru Natura 2000. Brak jest również podstaw by twierdzić, że inwestycja będzie oddziaływała w sposób znaczący na kwestię migracji dużych ssaków, a to z tego względu, że jak wskazano wprawdzie inwestycja będzie przecinała szlak migracji długodystansowej wilka, jednakże zaplanowane rozwiązania minimalizujące, tj. wygrodzenie drogi, dwa przejścia dla dużych zwierząt na odcinku mazowieckim, spowodują że oddziaływanie to nie będzie znaczące. Ponadto główny szlak migracji zwierząt znajduje się poza odcinkiem inwestycji objętym kontrolowaną decyzją (patrz raport – k. 151 i pismo z dnia 27 grudnia 2011r. stanowiące uzupełnienie raportu).

Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego, mając na uwadze zarzut skargi kasacyjnej oznaczony jak punkt 2, wskazać należy, iż Sąd pierwszej instancji nie naruszył przepisu art. 141 § 4 P.p.s.a. Norma ta wskazuje jakie elementy winno zawierać prawidłowo sporządzone uzasadnienie. W orzecznictwie przyjmuje się, że ww. przepis może stanowić skuteczną podstawę kasacyjną m. in. wówczas, gdy wyrok nie poddaje się kontroli instancyjnej. W niniejszej sprawie z taką sytuacją nie mamy do czynienia. Wystarczająco również Sąd wyjaśnił podstawę prawną rozstrzygnięcia. Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia jest jasne, spójne i logiczne. Wynika z niego jakie argumenty legły u podstaw zajętego przez Sąd stanowiska.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut naruszenia przepisów art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 80 i 8 K.p.a. w powiązaniu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. Zarzut ten powiązany przez Stowarzyszenie z brakiem ustaleń skutków materialnoprawnych istnienia w obrocie prawnym zezwolenia na realizację inwestycji drogowej nie został szerzej uzasadniony. Ustosunkowując się zatem do tak sformułowanego zarzutu jak w punkcie 4 petitum skargi kasacyjnej wskazać należy, że Stowarzyszenie nie wykazało jakie to ewentualne uchybienie mogłoby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Brak powyższego powoduje, że zarzut naruszenia przepisów postępowania w tym zakresie nie mógł zostać uwzględniony.

Podsumowując powyższe rozważania stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, nie miał podstaw do uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd pierwszej instancji przeprowadził właściwą kontrolę legalności zaskarżonego aktu, a w konsekwencji trafnie przyjął jako podstawę rozstrzygnięcia konstrukcję prawną oddalenia wniesionej skargi w trybie art. 151 P.p.s.a. Tym samym na uwzględnienie nie zasługiwał zarzut naruszenia art. 135 P.p.s.a. sformułowany w punkcie 8 petitum skargi kasacyjnej oraz zarzut naruszenia art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 7 K.p.a. w powiązaniu z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c P.p.s.a. w sposób wskazany w punkcie 3.

W związku z tym, że żaden z zarzutów skargi kasacyjnej nie został podzielony przez Naczelny Sąd Administracyjny, to na mocy art. 184 P.p.s.a. orzeczono jak w sentencji.