Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

WYROK W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 9 marca 2007 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariusz Kotulski Sędziowie NSA Anna Szkodzińska (spr) NSA Joanna Tuszyńska Protokolant Grażyna Grzesiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 marca 2007r. sprawy ze skargi H.M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] 2004 r, nr Kol. [...] w przedmiocie umorzenia postępowania I uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję organu l instancji, II zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz skarżącej H. M. kwotę 500 zł( pięćset złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania .

II SA/Kr 796/04

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2004 r. znak [...] Prezydent Miasta K., na podstawie art. 105 § 1 kpa oraz art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu zagospodarowaniu przestrzennym umorzył postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla zamierzenia inwestycyjnego "Budowa pawilonu handlowego z garażem i infrastrukturą techniczną na terenie działek 242/3, 242/4, 242/5, 242/6, 243/7, 256/14, 256/23" przy ul. [...] w K., prowadzone na wniosek H. M. i Z. N..

W uzasadnieniu decyzji organ stwierdził, że zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. zmiana zagospodarowania terenu wymaga ustalenia warunków zabudowy wyłącznie w przypadku braku planu miejscowego. Teren zaś, na którym planowana jest inwestycja, był objęty zmianą miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta K.a w zakresie ustaleń dotyczących Obszarów Urządzeń Komunikacji /KU/, zgodnie z uchwałą Rady Miasta Nr [...] z dnia [...] 1998 r. Zgodnie z dyspozycją art. 87 ust. 1 ustawy plany miejscowe uchwalone po dniu 1 stycznia 1995 r. zachowują moc, a zatem – zdaniem organu – "zachowuje moc także § 34 Miejscowego Planu Ogólnego Zagospodarowania Przestrzennego Miasta K. zatwierdzonego Uchwałą nr [...] Rady Miasta z dnia [...] 1994 r. zmieniającą Uchwałę w sprawie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego m. K. w zakresie zmienionym Uchwałą Nr [...] Rady Miasta K. z dnia [...] 1998 r. w sprawie zmiany miejscowego planu ogólnego w zakresie ustaleń dotyczących obszarów Urządzeń Komunikacyjnych KU". W takiej zaś sytuacji nie zachodzi konieczność ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanej inwestycji.

W odwołaniu od tej decyzji H. M. zarzuciła, że na terenie objętym wnioskiem nie obowiązuje plan zagospodarowania przestrzennego. Teren przeznaczony pod inwestycję nie był objęty zmianą planu miejscowego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Uchwała z dnia [...] 1998 r. nie była podjęta w trybie przewidzianym art. 18 ustawy , a to "stanowi o ważności uchwał w przedmiocie uchwalania i zmiany miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego".

Decyzją z dnia [...] 2004 r. znak Kol. [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., na podstawie art. 4 ust. 1 i 2, art. 86 ust. 1 i art. 59 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , oraz art. 138 § 1 pkt 1 kpa decyzję organ u I instancji utrzymało w mocy.

W uzasadnieniu decyzji Kolegium stwierdziło co następuje:

Z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. wynika, że plany miejscowe uchwalone po dniu 1 stycznia 1995 r. zachowują moc. Teren, na którym znajduje się zamierzona inwestycja był objęty zmianą miejscowego planu ogólnego zagospodarowania m. K. w zakresie ustaleń dotyczących Obszarów Urządzeń Komunikacyjnych /uchwała Rady Miasta K. z dnia [...]1998 r./ , a więc dla terenu tego ustalenia planu zachowały moc. "W takiej sytuacji, zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy , ustalenie sposobów przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego". Zmiany planów miejscowych uchwalone po 1 stycznia 1995 r. zachowują moc, albowiem należy je traktować jako samoistne jednostkowe plany zagospodarowania przestrzennego, mieszczące się w dyspozycji art. 87 ust.1 ustawy. Uchwała rady gminy w sprawie zmiany planu obowiązuje, gdy nie została stwierdzona jej nieważność przez organ nadzoru i Sąd Administracyjny.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego H. M. podtrzymała swój zarzut. Podniosła, że zmiana wprowadzona uchwałą z dnia [...] 1998 r. nastąpiła bez zachowania zasad określonych ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Przedmiotowa uchwała o zmianie planu nie wyczerpuje dyspozycji przepisu art. 10 ustawy określającego zawartość ustaleń planu – nie zawiera żadnego z rodzajów ustaleń wymienionych w ust. 1pkt 1-11, oraz w ust. 1a i ust. 1b.

Uchwała ta, zdaniem skarżącej, podjęta została z naruszeniem procedury określonej w art. 18 , a w szczególności nie dokonano czynności przewidzianych w art. 18 ust. 2 pkt 5. Takie naruszenie uprawnień właścicieli nieruchomości objętych zmianą stanowi rażące uchybienie, powodujące konieczność uznania uchwały za nieważną na podstawie art. 27 ustawy.

Ustalenia planu dla terenów KU utraciły moc w dniu 1 stycznia 2003 r. wraz z utratą mocy całego planu zagospodarowania miasta K. i w chwili obecnej nie mogą stanowić podstawy do odmowy ustalenia warunków zabudowy dla wnioskowanych terenów.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o oddalenie skargi powtarzając motywy swego rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył;

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Rację ma bowiem skarżąca twierdząc, że tereny objęte zamierzoną inwestycją nie są objęte planem zagospodarowania przestrzennego, a to przesądza o wadliwości rozstrzygnięcia opartego na takim- przyjętym przez organy - założeniu.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym plany miejscowe uchwalone po dniu 1 stycznia 1995 r. zachowują moc. Organy przyjęły, że tej hipotezie odpowiada stan rozstrzyganej sprawy. Uznały, że przesądza o tym to, iż przedmiotowy teren był objęty dokonaną po 1 stycznia 1995 r. zmianą miejscowego planu zagospodarowania pochodzącego sprzed tej daty. W istocie , według miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w brzmieniu nadanym Uchwałą Rady Miasta z dnia [...] 1994 r. / a więc obowiązującego w dniu 1 stycznia 1995 r./ zapisy dotyczące "obszaru urządzeń komunikacyjnych" KU zawarte w § 34 brzmiały następująco:

"1. Wyznacza się "obszar urządzeń komunikacyjnych" /obszar KU/ z podstawowym przeznaczeniem gruntów pod:

1) urządzenia komunikacji zbiorowej,

2) obiekty usług technicznych motoryzacji oraz stacje paliw,

3) parkingi,

4) garaże boksowe poza terenami mieszkaniowymi,

5) urządzenia naziemne dla komunikacji wodnej

2. Dopuszcza się nadto lokalizację:

1) terenów zieleni publicznej,

2)urządzeń infrastruktury technicznej,

3)zapleczy administracyjno-socjalnych dla jednostek eksploatujących.

3. Obiekty lub urządzenia, o których mowa w ust. 2 można lokalizować pod warunkiem:

1) dostosowania do charakteru i wymagań przeznaczenia pod

stawowego,

2) zachowania zasady, aby takie obiekty lub urządzenia projektowane i istniejące z zakresu przeznaczenia dopuszczalnego nie

zajmowały więcej niż 15% danego obszaru KU. Warunek

powyższy nie dotyczy terenu KU przy ul. [...], który

w całości może być przeznaczony pod UC,

3) nienaruszenia ustaleń obowiązujących dla stref polityki przestrzennej."

/Dziennik Urzędowy Województwa nr 24 z dnia 16 grudnia 1994 r./

Uchwałą Rady Miasta z dnia [...] 1998 r. powyższy zapis zmieniono w ten sposób, że w ustępie 2 § 34 dodano punkt 4 w brzmieniu : "4) usług komercyjnych tylko w przypadku parkingów wielopoziomowych", a w ust. 3 w punkcie 2 zlikwidowano przecinek na końcu zdania i dodano tekst : "oraz terenów KU: przy ul. [...], rogu ul. [...] i[...] , [...] /KU-305/, u zbiegu ulic [...] i [...], a także w obszarach położonych obszarach strategicznych, dla których procent terenu pod usługi UC musi wynikać z analizy programowej dla tych terenów". Jednocześnie zastrzeżono , że "postanowienia ust. 1 nie wywołują żądnych zmian w obowiązującym rysunku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Miasta K.".

/Dziennik Urzędowy Województwa nr 17 z dnia 24 lipca 1998 r./

Porównanie obu cytowanych zapisów pozwala na jednoznaczne stwierdzenie, że o przeznaczeniu terenu KU i podstawowych warunkach jego zagospodarowania Rada Miasta zdecydowała w uchwale z grudnia 1994 r. późniejsza uchwała zmieniająca nie dotyczyła zaś istoty tej regulacji , lecz tylko w niewielkim zakresie modyfikowała warunki zagospodarowania . Wprowadzone uchwałą z dnia [...] 1998 r. zapisy nie miały więc samodzielnego charakteru i ustalenie tylko według nich przeznaczenia terenu nie było możliwe. Zapisy te stanowiły jedynie uzupełnienie planu zagospodarowania już obowiązującego i same w sobie nie mogły stanowić podstawy oceny zgodności jakiejkolwiek inwestycji z przeznaczeniem terenu. Twierdzenie zatem, że wprowadzona zmiana sama w sobie jest planem zagospodarowania przestrzennego uchwalonym po 1 stycznia 1995 r. nie ma żadnego uzasadnienia. Nie można bowiem zakładać, że w użytym przez ustawodawcę sformułowaniu "plany zagospodarowania" mieszczą się takie uchwały o zmianie planów wcześniej uchwalonych, które nie mają samodzielnego bytu prawnego tj. nie regulują samodzielnie i w całości zarówno przeznaczenia, jak i warunków zagospodarowania oznaczonego terenu. Takiej woli ustawodawcy nie da się odczytać ani z literalnego brzmienia omawianego przepisu, ani poprzez jego systemową czy celowościową wykładnię.

Z całą pewnością więc w sprawie niniejszej przepis art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2003 r. nie ma zastosowania.

Z uwagi na datę zaskarżonej decyzji obojętne zaś pozostaje czy miałby zastosowanie przepis ust. 3 tego artykułu. Zgodnie z nim obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy /11 lipca 2003 r./ miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed dniem 1 stycznia 1995 r. zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 r. Warto w tej sytuacji odnotować jedynie, że w dacie wejścia w życie ustawy z 7 kwietnia 2003 r. mogły obowiązywać te plany zagospodarowania przestrzennego uchwalone przed 1 stycznia 1995 r. , których dotyczyły ust. 1a lub ust. 2 art. 67 uchylonej ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym. Wymienione ustępy dotyczyły dwóch różnych sytuacji: w pierwszej chodziło o przedłużenie do 9 lat mocy obowiązującej "starych" planów z uwagi na uchwalenie studium i przystąpienie do sporządzenia planu wg. nowych przepisów, w drugim o utrzymanie w mocy "starych" planów /mimo upływu okresu 8 lat/ dla tych terenów, które były objęte zmianami planu dokonanymi na zasadach określonych w ustawie z 7 lipca 1994 r. Można więc stwierdzić, że w wypadku drugim, aż do dnia uchylenia ustawy, zachowały moc kompleksowe regulacje planów sprzed 1 stycznia 1995 r. dotyczące określonego terenu, o ile teren ten był przedmiotem zmiany planu w okresie od 1 stycznia 1995 r. do 1 stycznia 2003 r. Regulacja ta wyraźnie różni się od tej, którą zawarto w przepisie art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2003 r. Każda z omawianych norm przejściowych art. 67 ust 2 w związku z ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. i art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2003 r./ ma inną treść i inne znaczenie. Wniosków wynikających z analizy jednej z nich nie można więc odnosić wprost do drugiej, a taką w istocie metodą rozumowania posłużyły się organy.

Ostatecznie stwierdzić należy, że organy, z naruszeniem przepisu art. 87 ustawy z dnia 27 kwietnia 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przyjęły, że w dacie wydania decyzji obowiązywał, dla terenu objętego zamierzeniem, obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Konsekwencją zaś tego założenia było umorzenie postępowania jako bezprzedmiotowego. Rozstrzygnięcie to ocenione być więc musi jako niezgodne z prawem.

Dlatego, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1a w związku z art. 135 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w punkcie I wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 w/w ustawy.