Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędzia WSA Jarosław Piątek (spr.) po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 21 października 2021 r. sprawy ze skargi Wojewody na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 22 września 2020 r., nr XVII/121/20, w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] dla obszaru pomiędzy drogą krajową nr [...] a jeziorem [...] stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w całości.

Rada Miejska dnia 22 września 2020 r. podjęła na podstawie art. 18 ust. 2 pkt 5 i art. 40 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 713, aktualnie: t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1372, dalej jako: u.s.g.) oraz art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 293 ze zm., aktualnie: t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 741, dalej jako: u.p.z.p.) uchwałę nr XVII/121/20 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy dla obszaru pomiędzy drogą krajową nr [...] a jeziorem [...].

Wojewoda pismem z [...] kwietnia 2021 r. zaskarżył powyższą uchwałę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp., zarzucając naruszenie: art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. b rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2003 r., nr 164, poz. 1587, dalej jako: rozporządzenie).

Na podstawie tak sformułowanych zarzutów Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w całości.

W uzasadnieniu skargi organ nadzoru wskazał, że w przedmiotowej sprawie doszło do naruszenia zasad sporządzenia planu miejscowego i wyjaśnił, że stosownie do art. 28 ust. ust. 1 u.p.z.p. istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części. Wojewoda powołując się na orzeczenia NSA podał, że pojęcie zasad sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego należy wiązać ze sporządzeniem aktu planistycznego, a więc z jego zawartością (część tekstowa, graficzna i załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej.

Następnie skarżący zarzucił, że powyższa uchwała Rady Miejskiej narusza art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 lit. b Rozporządzenia. Art. 15 ust. 2 pkt 10 w/w ustawy określa obowiązkowe zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, natomiast § 4 pkt 9 Rozporządzenia doprecyzowuje, że ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacyjnych powinny zawierać określenie układu komunikacyjnego oraz klasyfikację ulic i innych szlaków komunikacyjnych, a także określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego z układem zewnętrznym. Wojewoda podał, że w planie miejscowym należy zatem zadbać o prawidłowe ustalenie układu komunikacyjnego i jego powiązań z układem zewnętrznym terenów objętych planem.

Skarżący zwrócił uwagę, że organ w przedmiotowej uchwale wyznaczył m.in. tereny zabudowy mieszkaniowo-usługowej (MN/U), usługowej i produkcyjnej (U, P) i teren infrastruktury technicznej (N – maszt dla stacji bazowej telefonii komórkowej) - §8, § 9, § 11 zaskarżonej uchwały). Wojewoda wyjaśnił, że z przeprowadzonej analizy, zarówno załącznika graficznego jak i przepisów uchwały odnoszących się do wyżej wymienionych terenów oraz ustaleń w zakresie obsługi komunikacyjnej wynika, iż powyższe tereny nie posiadają dostępu do drogi publicznej, o którym mowa w art. 2 pkt 14 u.p.z.p. Zgodnie z tym przepisem dostęp do drogi publicznej może być zapewniony przez bezpośredni dostęp do tej drogi, albo dostęp do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie służebności gruntowej. Skarżący zaznaczył, że ustalenia w zakresie obsługi komunikacyjnej terenów objętych planem zawarte zostały w § 6 uchwały: 1) ustala się powiązanie komunikacyjne z drogą krajową nr [...] poprzez drogi i tereny przyległe do obszaru objętego planem miejscowym do istniejącego zjazdu w km 6+323 strona prawa, 2) ustala się obsługę z terenu drogi wewnętrznej oznaczonej na rysunku planu miejscowego symbolem KDW, 3) zakazuje się wjazdu na drogę krajową nr [...] z terenu dróg i wewnętrznej oznaczonej na rysunku planu miejscowego symbolem KDW, 4) dla terenów oznaczonych symbolami ZP i N dopuszcza się obsługę z dróg i terenów przyległych do obszaru objętego planem miejscowym.

W ocenie strony skarżącej, przy uwzględnieniu w/w przepisów z załącznikiem graficznym do przedmiotowej uchwały obejmującego przestrzenne rozmieszczenie terenów, powiązanie komunikacyjne terenu objętego planem z drogą krajową nr [...], zgodnie z zapisem uchwały nie jest możliwe, bowiem do terenu objętego planem nie przylega żadna droga prowadząca do zjazdu w km 6+323 tej drogi. Wojewoda wskazał, że bezpośredni wjazd na drogę publiczną nr [...] z terenu drogi wewnętrznej oznaczonej KDW wyznaczonej w planie jest zakazany (§ 6 ust. 3 uchwały), zatem brak jest dostępu terenów objętych planem do drogi publicznej. Wojewoda podkreślił, że bezspornym jest, iż przeznaczenie terenów pod zabudowę powoduje konieczność zapewnienia należytej obsługi komunikacyjnej tych terenów, bowiem zapewnienie możliwości skomunikowania terenów z drogami publicznymi pozwoli na wykorzystanie tego obszaru zgodnie z ustalonym przeznaczeniem. Zgodnie z dokumentacją prac planistycznych ustalenia skarżonego planu w zakresie obsługi komunikacyjnej w dużej mierze wynikają z warunków technicznych określających możliwość skomunikowania terenu objętego planem z drogą publiczną podanych w piśmie z [...] lutego 2019 r., nr [...] przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad (dalej jako: GDDKiA). W przedmiotowym piśmie wskazano, ze dojazd z drogi krajowej nr [...] do terenu objętego planem odbywać się może jedynie poprzez zjazd publiczny w km 6+330 strona prawa, wyposażony w dodatkowe pasy ruchu, tj. pas wyłączenia i pas włączenia do drogi, co wymaga uprzedniego wytyczenia nowej drogi dojazdowej oraz wykonania na drodze krajowej dodatkowego pasa ruchu dla pojazdów skręcających w lewo.

Skarżący podniósł, że organ prowadzący procedurę planistyczną, mając na uwadze konieczność uzyskania pozytywnego uzgodnienia planu z zarządcą drogi, wprowadził do planu ustalenia, które pozwoliły na uzyskanie akceptacji projektu planu przez zarządcę drogi, nie stanowią one jednak o obowiązku zapewnienia należytej obsługi komunikacyjnej. Wojewoda podkreślił, że wprowadzenie do planu miejscowego wymaganych ustaleń, celem uzyskania pozytywnego uzgodnienia z GDDKiA nie stanowi automatycznie o legalności ustaleń przyjętych w planie miejscowym, bowiem zdaniem strony Rada Miejska nie ustalając w planie miejscowym obsługi komunikacyjnej przeniosła obowiązek skomunikowania terenów objętych planem na inne podmioty. Wojewoda zwrócił uwagę, że realizacja zadań z zakresu dróg publicznych zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g. należy do zadań własnych gminy, nadto na podstawie art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. gmina ma obowiązek wyznaczenia w miejscowym planie terenów pod drogi publiczne, zatem to rada gminy jest uprawniona do zadecydowania o przeznaczeniu określonych terenów pod budowę dróg, które utworzą sieć komunikacji na terenie gminy.

Wojewoda podał, że plan miejscowy stosownie do treści art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. powinien być tak skonstruowany, aby zapewnić możliwość obsługi komunikacyjnej określonych terenów, brak ustaleń w tym zakresie uniemożliwi zagospodarowanie terenu zgodnie z jego przeznaczeniem oraz przyjętymi zasadami zagospodarowania, co stanowi istotne naruszenie prawa.

Nadto skarżący zaznaczył, że brak dostępu do drogi publicznej dla terenów takich jak tereny mieszkaniowo-usługowe, usługowe, produkcyjne na których dopuszczalna jest zabudowa jest sprzeczne z art. 2 pkt 12 u.p.z.p., w którym zdefiniowano pojęcie działki budowlanej jako nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej (...) spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Organ nadzoru wskazał, że plan miejscowy zawiera normy uzależniające sposób realizacji zagospodarowania terenu objętego przedmiotowym planem i warunków powiązań układu komunikacyjnego z układem zewnętrznym od kwestii realizacji zadań inwestycyjnych w zakresie zapewnienia tego skomunikowania przez inne podmioty i na terenie pozostającym poza planem.

W odpowiedzi na skargę Rada Miejska wniosła o jej oddalenie w całości. Organ podniósł, że z przekazanej Wojewodzie dokumentacji jednoznacznie wynika, iż teren objęty zagospodarowaniem przestrzennym oraz teren wskazany przez GDDKiA objęty jest zgodą na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych na cele nierolnicze i nieleśne, dla tych terenów jedynym możliwym połączeniem z drogą krajową nr [...] jest zjazd wskazany w uzgodnieniu do planu przez zarządcę drogi, zatem wbrew twierdzeniom strony skarżącej do terenu objętego planem przylega obszar, który przy uwzględnieniu jego przeznaczenia został uznany za umożliwiający połączenie terenu objętego planem z drogą publiczną.

W ocenie Rady Miejskiej organ nadzoru w swoich rozważaniach pominął definicję dostępu do drogi publicznej w rozumieniu art. 2 pkt 14 u.p.z.p. i błędnie uznał, że dostęp ten może stanowić jedynie droga publiczna. Nadto zgodnie z § 14 ust. 1 zdanie pierwsze rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie do działek budowlanych oraz do budynków i urządzeń z nimi związanych należy zapewnić dojście i dojazd umożliwiający dostęp do drogi publicznej, odpowiednie do przeznaczenia i sposobu ich użytkowania oraz wymagań dotyczących ochrony przeciwpożarowej, określonych w przepisach odrębnych. Zdaniem organu w/w norma prawna skierowana jest do inwestorów, którzy powinni zapewnić działkom budowlanym oraz budynkom i urządzeniom z nimi związanych dostęp do drogi publicznej.

Organ podkreślił, że żaden przepis prawa nie zobowiązuje gminy do zapewnienia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego bezpośredniego dostępu do drogi publicznej dla każdej działki, na której dopuszczalna jest zabudowa. Jednocześnie Rada Miejska podała, że na podstawie art. 61 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 2 pkt 14 u.p.z.p. możliwa jest zabudowa nieruchomości, która ma jedynie pośredni dostęp do drogi publicznej przez drogę wewnętrzną lub przez ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Organ, powołując się na orzecznictwo sądowoadministracyjne zaznaczył, że właściciel nieruchomości, celem zapewnienia dostępu do drogi publicznej, powinien we własnym zakresie za pośrednictwem prawnie dopuszczalnych form, podjąć starania o odpowiedni dojazd do działki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przedmiotem kontroli sądowoadministracyjnej jest opisana na wstępie uchwała Rady Miejskiej z dnia 22 września 2020 r., nr XVII/121/20, w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy dla obszaru pomiędzy drogą krajową nr [...] a jeziorem [...].

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej jako p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje między innymi orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Stosownie zaś do art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5, stwierdza nieważność aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Odnośnie aktów organów gmin powyższe przepisy pozostają w związku z art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 713, aktualnie: t.j. Dz. U. z 2021 r., poz. 1372, dalej jako: u.s.g.), który stanowi, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Z kolei przewidziane w art. 93 ust. 1 u.s.g. prawo organu nadzoru do wniesienia skargi do sądu administracyjnego przysługuje wówczas, gdy organ ten przed upływem 30 dni od daty doręczenia mu uchwały organu gminy nie skorzystał ze środka nadzoru określonego w art. 91 tej ustawy. Ponieważ Wojewoda nie stwierdził nieważności tej uchwały we własnym zakresie był uprawniony do wniesienia skargi.

Sprawa została rozpoznana w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym na podstawie art. 119 pkt 2 i art. 120 p.p.s.a.

W niniejszej sprawie zarzuty Wojewody do zaskarżonej uchwały dotyczyły naruszenia przez organ uchwałodawczy zasad sporządzenia planu miejscowego. Natomiast sam tryb sporządzenia planu nie nasuwał zastrzeżeń, co do zgodności z prawem. Przepis art. 28 ust. 1 u.p.z.p. stanowi, że istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. W orzecznictwie przyjmuje się, że pojęcie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego należy wiązać ze sporządzaniem aktu planistycznego, a więc z jego zawartością (obejmującą część tekstową, graficzną tj. rysunek planu i załączniki), zawartych w nim ustaleń, a także standardów dokumentacji planistycznej (por. wyroki NSA z dnia 11 września 2008 r., II OSK 215/08 i 25 maja 2009 r., II OSK 1778/08, www.orzeczenia.nsa.gov.pl – dalej CBOSA).

Zgodnie z art. 1 ust. 2 pkt 1, 7 i 9 u.p.z.p. w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się wymagania ładu przestrzennego, urbanistyki i architektury, prawo własności i potrzeby interesu publicznego. Przepisy te stanowią podstawę do kształtowania jednego z istotnych uprawnień organów gminy jakim jest władztwo planistyczne. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien być tak skonstruowany, aby była zapewniona możliwość obsługi komunikacyjnej określonych terenów. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w planie miejscowym określa się zasady modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej. Zgodnie zaś z § 4 pkt 9 rozporządzenia - stanowiącego konkretyzację obowiązku określonego w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. - ustalenia dotyczące zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej powinny zawierać: a) określenie układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami oraz klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych, b) określenie warunków powiązań układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym, c) wskaźniki w zakresie komunikacji i sieci infrastruktury technicznej, w szczególności ilość miejsc parkingowych w stosunku do ilości mieszkań lub ilości zatrudnionych albo powierzchni obiektów usługowych i produkcyjnych.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powinien być tak skonstruowany aby była zapewniona możliwość obsługi komunikacyjnej terenów objętych tym planem, w tym postanowienia planu winny przewidywać rozwiązania określające dostęp działek budowlanych do drogi publicznej. Taka konkluzja wynika z funkcji planu i regulacji powołanych przepisów, w tym z definicji działki budowlanej zawartej w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1333 ze zm., dalej jako: u.p.b.). Przepis ten stanowi, że przez działkę budowlaną należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Wniosek taki jest także konsekwencją porównania warunków jakie muszą być spełnione dla wydania pozytywnej decyzji o warunkach zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie obiektu budowlanego z funkcją działek przeznaczonych pod zabudowę w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Jak stanowi art. 61 ust. 1 pkt 2 u.p.z.p. jednym z warunków wydania decyzji o warunkach zabudowy, oprócz wyjątków wymienionych w art. 61 ust. 3 u.p.z.p., jest dostępność terenu inwestycji do drogi publicznej przez którą, zgodnie z art. 2 pkt 14, rozumie się bezpośredni dostęp, dostęp przez drogę wewnętrzną lub ustanowienie odpowiedniej służebności drogowej. Warunkiem poprawności postanowień planu dotyczących terenów budowlanych jest zapewnienie dostępu działek, położnych na terenach tak określonych w planie, do drogi publicznej. Wniosek taki wynika z wykładni art. 2 pkt 12 i 14 u.p.z.p. Przepisy te mają zastosowanie w procesie określania w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego terenów przeznaczonych pod zabudowę i określenia ich komunikacji z drogą publiczną. Przepisy art. 2 pkt 2 i 14 u.p.z.p. winny stanowić dyrektywę dla organu przygotowującego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w zakresie określenie dostępu do drogi publicznej dla terenów oznaczonych w planie jako działki budowlane Zatem dostęp terenów przeznaczonych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego pod zabudowę do drogi publicznej musi uwzględniać strukturę własności na danym terenie, wielkość działek geodezyjnych oraz charakter zabudowy określanej w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (por. wyrok NSA z dnia 23 kwietnia 2014 r., II OSK 659/14, CBOSA).

Przy czym, ani ustawa, ani rozporządzenie, zobowiązując do określenia układu komunikacyjnego i jego parametrów, nie ograniczają tego układu wyłącznie do dróg publicznych, obejmując nim wszystkie drogi występujące w ramach ustaleń planu. Wskazać również należy, że z treści przepisu art. 7 ust. 1 pkt 2 u.s.g., z którego wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb wspólnoty – co należy do zadań własnych gminy – obejmuje m.in. sprawy "gminnych dróg, ulic, mostów, placów oraz organizacji ruchu drogowego". Prawodawca lokalny ma obowiązek tak ukształtować przeznaczenie terenów objętych planem, by w sposób racjonalny zapewnić dostępność komunikacyjną poszczególnych obszarów, jakie ten plan obejmuje, ze szczególnym uwzględnieniem terenów, które z natury takiej dostępności wymagają (por. wyroki NSA z dnia: 1 kwietnia 2011 r., II OSK 109/11, 11 października 2016 r., II OSK 3314/14, 22 stycznia 2021 r., II OSK 2362/20, CBOSA).

Mając na uwadze przedstawione powyżej uwagi zdaniem Sądu należy podzielić zarzut Wojewody odnośnie naruszenia przez Radę Miejską art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w zw. z § 4 pkt 9 lit. b rozporządzenia.

Zgodnie z § 6 uchwały w zakresie obsługi komunikacyjnej ustala się powiązanie komunikacyjne z drogą krajowa nr [...] poprzez drogi i tereny przyległe do obszaru objętego planem miejscowym do istniejącego zjazdu w km 6+323 strona prawa (pkt 1); ustala się obsługę z terenu drogi wewnętrznej oznaczonej na rysunku planu miejscowego symbolem KDW (pkt 2); zakazuje się wjazdu na drogę krajową nr [...] z terenu drogi wewnętrznej oznaczonej na rysunku planu miejscowego symbolem KDW (pkt 3); dla terenów oznaczonych symbolami ZP i N dopuszcza się obsługę z dróg i terenów przyległych do obszaru objętego planem miejscowym (pkt 4).

W ocenie Sądu Wojewoda zasadnie podniósł, że analiza wskazanego powyżej § 6 uchwały i załącznika graficznego do przedmiotowej uchwały obejmującego przestrzenne rozmieszczenie terenów, uzasadnia stwierdzenie, że powiązanie komunikacyjne terenu objętego planem miejscowym z drogą krajową nr [...], zgodnie z zapisem uchwały nie jest możliwe. Wynika to z faktu, że do terenu objętego planem nie przylega żadna droga prowadząca do zjazdu w km 6+323 tej drogi (§ 6 pkt 1 uchwały). Z kolei bezpośredni wjazd na drogę publiczną nr [...] z terenu drogi wewnętrznej oznaczonej KDW wyznaczonej w planie jest zakazany (§ 6 ust. 3 uchwały), co oznacza, że brak jest dostępu terenów objętych planem do drogi publicznej. Nie ulega wątpliwości, że przeznaczenie terenów pod zabudowę powoduje konieczność zapewnienia należytej obsługi komunikacyjnej tych terenów, bowiem zapewnienie możliwości skomunikowania terenów z drogami publicznymi pozwoli na wykorzystanie tego obszaru zgodnie z ustalonym przeznaczeniem. W orzecznictwie wskazuje się, że w celu realizacji obowiązku wyrażonego w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. należy w planie miejscowym zawrzeć ustalenia w zakresie układów komunikacyjnych, sieci infrastruktury technicznej wraz z ich parametrami, klasyfikacją ulic i innych szlaków komunikacyjnych, a także określić powiązania układu komunikacyjnego i sieci infrastruktury technicznej z układem zewnętrznym. Trudno bowiem wyobrazić sobie realną możliwość funkcjonowania terenów przewidzianych do zabudowy, bez dostępu do drogi publicznej, czy też bez wyznaczenia szlaków komunikacyjnych (ulic) (por. wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 30 stycznia 2020 r., II SA/Wr 773/19, wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2020 r., IV SA/Wa 494/20, CBOSA).

Wbrew stanowisku Rady Miejskiej zawartemu w odpowiedzi na skargę pozytywne uzgodnienie projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez zarządcę drogi (GDDiKA) nie stanowi o tym, że przyjęte rozwiązania planistyczne są zgodne z wymogami określonymi w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Z pisma zarządcy drogi z [...] lutego 2019 r. i postanowienia tegoż organu z dnia [...] stycznia 2020 r., nr [...] wynika, że dojazd z drogi krajowej nr [...] do terenu objętego planem odbywać się może jedynie poprzez zjazd publiczny w km 6+330 strona prawa, wyposażony w dodatkowe pasy ruchu, tj. pas wyłączenia i pas włączenia do drogi, co wymaga uprzedniego wytyczenia nowej drogi dojazdowej oraz wykonania na drodze krajowej dodatkowego pasa ruchu dla pojazdów skręcających w lewo.

Należy podzielić stanowisko skarżącego, że brak dostępu do drogi publicznej dla terenów takich jak tereny mieszkaniowo-usługowe, usługowe, produkcyjne na których dopuszczalna jest zabudowa jest sprzeczne z art. 2 pkt 12 u.p.z.p., gdyż nie będzie możliwe zapewnienie dostępu do drogi publicznej na etapie ubiegania się o pozwolenie na budowę.

Z powyższych względów należało uznać, że brak określenia w zaskarżonej uchwale układu komunikacyjnego zapewniającego dostęp terenów objętych planem miejscowym do dróg publicznych stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu w rozumieniu art. 28 ust.1 u.p.z.p. Wskazane naruszenie uzasadnia stwierdzenie zaskarżonej uchwały w całości. Należy również dodać, że Rada Miejska ma możliwość różnego ukształtowania treści planu miejscowego przy ponownym jego uchwalaniu, w celu zapewnienia realizacji obowiązku wynikającego z art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Dlatego też Sąd na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. stwierdził nieważności zaskarżonej uchwały w całości.