Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędzia NSA Małgorzata Borowiec (spr.) Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant: sekretarz sądowy Rafał Jankowski po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.O. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 sierpnia 2011r. sygn. akt II SAB/Wa 87/11 w sprawie ze skargi J.O. na bezczynność Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w przedmiocie wniosku z dnia [...] października 2010r. o udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę kasacyjną 2. odstępuje od zasądzenia od J.O. na rzecz Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2011 r. sygn. akt II SAB/Wa 87/11 oddalił skargę J.O. na bezczynność Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w przedmiocie wniosku z dnia 10 października 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

J.O. wnioskiem z dnia 10 października 2010 r. wystąpił do Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w Warszawie o udzielenie informacji o treści zawartych informacji oraz połączeniach z poczty elektronicznej poprzez wydruk z poczty służbowej:

1. obecnego pracownika ARiMR, a ówczesnego Dyrektora Gabinetu Prezesa ARiMR J.G. w dniach od dnia 8 grudnia 2007 r. do dnia 23 stycznia 2008 r.,

2. obecnego pracownika ARiMR Ł.M., a obecnie Dyrektora Departamentu Zarządzania Zasobami Ludzkimi w dniach od dnia 8 grudnia 2007 r. do dnia 23 stycznia 2008 r.

3. ówczesnego pracownika ARiMR D.W. w dniach od dnia 8 grudnia 2007 r. do dnia 23 stycznia 2008 r.

W uzasadnieniu wniosku podniósł, że wszystkie zapisy na komputerach i poczcie służbowej pracowników agencji rządowej są z powodów bezpieczeństwa kopiowane i pozostają w zasobach Agencji. Jednocześnie w treści tego wniosku domagał się przywrócenia na stanowisko pracy.

Następnie, w dniu 7 lutego 2011 r. J.O. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w przedmiocie rozpatrzenia wniosku z dnia 10 października 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej w której podniósł, że do dnia złożenia skargi organ nie udzielił mu żądanej informacji. W związku z powyższym wniósł o zobowiązanie organu do dokonania czynności udostępnienia informacji publicznej zgodnie z jego wnioskiem oraz o zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie, z uwagi na brak właściwości sądu administracyjnego.

W uzasadnieniu odpowiedzi na skargę wskazał, że we wniosku z dnia 10 października 2010 r. skarżący nie sprecyzował, że żąda wydruków określonego rodzaju korespondencji elektronicznej. Wyjaśnił, że we wcześniejszym okresie J.O. występował o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wykazów połączeń telefonicznych, jak również zabezpieczenia poczty służbowej. Pismami z dnia 13 i 17 września 2010 r., udzielił mu odpowiedzi, że żądane dane nie stanowią informacji publicznej i nie mogą zostać udostępnione w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przyznał, że w zakresie wniosku skarżącego z dnia 10 października 2010 r. odpowiedź nie została mu udzielona. Jednocześnie zobowiązał się do niezwłocznego powiadomienia Sądu o ewentualnej zmianie stanu sprawy i o ewentualnej modyfikacji wniosków procesowych.

Zdaniem organu wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie żądanym przez skarżącego należy uznać za nieuzasadniony, bowiem treść korespondencji prowadzonej za pomocą poczty elektronicznej między pracownikami ARiMR, nie mieści się w katalogu informacji publicznych podlegających udostępnieniu. Tego rodzaju korespondencja, która ma charakter roboczy, nie stanowi informacji o sprawach publicznych w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, a jedynie dotyczy spraw wewnątrzorganizacyjnych z zakresu czynności służbowych wynikających ze stosunku pracy.

W ocenie organu zgodnie z obowiązującymi przepisami, jak również regulacjami wewnętrznymi organu, wszystkie sprawy leżące w gestii organu, załatwiane są w formie pisemnej, w takiej też postaci gromadzone są akta administracyjne. Pisemny charakter ma również, co do zasady, oficjalny obrót spraw między poszczególnymi komórkami organizacyjnymi organu. W szczególności pisemny i tylko pisemny charakter mają wszelkiego rodzaju władcze rozstrzygnięcia organu, oświadczenia woli, ustalenia z czynności kontrolnych, sprawozdania, oficjalne stanowiska organu, wewnętrzne regulacje i polecenia służbowe dotyczące sposobu załatwiania danych spraw. W związku z powyższym dokumenty urzędowe, w rozumieniu art. 6 ust. 1 pkt 4 i ust. 2 cyt. ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. oświadczenia woli i wiedzy skierowane do innych osób lub archiwizowane w aktach, nie są co do zasady tworzone i gromadzone w formie wydruków z poczty elektronicznej.

Służbowa poczta elektroniczna jest jedynie narzędziem biurowym, które służy do bieżącej korespondencji wewnętrznej prowadzonej w trybie roboczym. W tym trybie prowadzona jest korespondencja w sprawach organizacji pracy, ewentualnie może toczyć się w tym trybie dyskusja na temat sposobu przyszłego załatwienia danej sprawy. Nawet jeśli, w trybie korespondencji elektronicznej, następują jakieś wstępne ustalenia, które następnie będą miały wpływ na załatwienie sprawy, to dopiero z chwilą zajęcia stanowiska czy wydania rozstrzygnięcia, które następuje w formie pisemnej, sprawy te nabiorą waloru spraw publicznych. Do tego momentu e-maile wysyłane przez pracowników organu uznać należy za czynności z zakresu wewnętrznej komunikacji biurowej, które nie mają charakteru dokumentów. Korespondencja elektroniczna jest jedynie narzędziem pomocniczym w trakcie wypracowywania stanowiska przez organ. Ewentualne ustalenia prowadzone w tym trybie nie mają charakteru wiążącego.

Zdaniem organu, najwłaściwszą formą reakcji na wniosek skarżącego jest poinformowanie go, iż żądane informacje nie są informacjami publicznymi. Jednocześnie takie pismo informacyjne nie ma charakteru władczego rozstrzygnięcia z zakresu administracji publicznej, gdyż nie kształtuje ono praw i obowiązków wynikających z przepisów prawa. W tym miejscu odwołując się do art. 3 § 2 pkt 1-7 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. dalej: P.p.s.a.) podał, że skarga na bezczynność przysługuje jedynie w stosunku do zaniechania organu, pozostającego w związku z czynnościami, na które skarga przysługuje.

Skarżący pismami z dnia 4 maja 2011 r. i z dnia 25 sierpnia 2011 r. podtrzymał skargę i wskazał, że ustawa o dostępie do informacji publicznej stanowi, że każda informacja o sprawach publicznych podlega udostępnieniu. O wyłączeniu dokumentu ze zbioru informacji publicznych może przesądzać jedynie przepis ustawowy, na co organ w swojej odpowiedzi nie powołuje się. Powodem odmowy dostępu może być ochrona informacji niejawnych czy tajemnicy przedsiębiorcy, a tego nie zwiera korespondencja służbowa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu wyroku podał, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności.

Sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), reguluje zasady i tryb dostępu do informacji mających walor informacji publicznych i wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno-technicznej. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 lipca 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 19/07, Lex nr 368235, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 2867/02, publ. Wokanda 2003/6/33).

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy, obowiązane do udostępniania informacji publicznej są organy władzy publicznej. Udostępnieniu podlega informacja publiczna o danych publicznych (art. 6 ust. 1 pkt 4), w tym: 1. treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, 2. stanowiska w sprawach publicznych zajęte przez organy władzy publicznej i przez funkcjonariuszy publicznych w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, 3. treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej, 4. informacja o stanie państwa, samorządów i ich jednostek organizacyjnych.

Dokumentem urzędowym, w rozumieniu art. 6 ust. 2 ustawy, jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy.

Przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej stanowią, że realizacja prawa do informacji publicznej w przewidzianych ustawą formach (art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1-3) jest uzależniona od jednoczesnego, kumulatywnego spełnienia trzech przesłanek. Po pierwsze: przedmiotem żądania informacji musi być informacja publiczna w rozumieniu art. 1 oraz art. 3 ust. 2; po drugie: adresatem żądania udostępnienia informacji publicznej, na zasadach tej ustawy, zgodnie z art. 4 ust. 1, mają być "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne", ponadto (ust. 2) związki zawodowe i inne organizacje oraz partie polityczne; po trzecie: według art. 4 ust. 3 obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał, że Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa jest bez wątpienia organem władzy publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a zatem jest zobowiązany do udzielenia informacji publicznej, o ile żądana informacja mieści się w pojęciu informacji publicznej. Skarżący, kierując swój wniosek w dniu 10 października 2010 r., do organu, jako wniosek o udostępnienie informacji publicznej zażądał wydruku skrzynki e-mailowej 3 wskazanych z imienia i nazwiska osób, określając jako przedmiot żądania jedynie przedział czasowy, tj. od dnia 8 grudnia 2007 r. do dnia 23 stycznia 2008 r.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że żądanie skarżącego nie jest z pewnością informacją publiczną w rozumieniu przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Stwierdził, że wydruk z poczty elektronicznej nie ma cech informacji publicznej. Nie jest on bowiem dokumentem urzędowym w przytoczonym wcześniej znaczeniu, tj. nie zawiera on oświadczenia woli lub wiedzy funkcjonariusza publicznego. Jest narzędziem biurowym, które służy do bieżącej korespondencji. Wśród zamieszczonej tam korespondencji mogą znajdować się takie, które mogą, co do zasady, nosić cechy informacji publicznej, a więc zawierać stanowiska w sprawach publicznych (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. b powołanej ustawy o informacji publicznej), dokonywanych przez organy władzy publicznej, niezależnie do jakiego podmiotu są kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Podkreślił, że wniosek skarżącego nie dotyczył konkretnej sprawy, nie wskazywał rodzaju korespondencji (tematyki, adresata), żądał on natomiast zawartości całej skrzynki e-mailowej danych pracowników z określanego przedziału czasowego. W ocenie Sądu pierwszej instancji skarżący w istocie nie określił przedmiotu swojego żądania z punktu widzenia informacji publicznej.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji skoro wydruk ze skrzynki e-mailowej nie jest informacją publiczną w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej, a wniosek skarżącego nie dotyczył konkretnej sprawy, to organ nie był zobowiązany do jej udzielenia. Nie był również zobowiązany do podejmowania rozstrzygnięć przewidzianych w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nie można jednak przyjąć, że skarga na bezczynność jest niedopuszczalna w sytuacji, gdy Sąd w wyniku jej rozpatrzenia uzna, że żądana informacja nie jest informacją publiczną.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U.Nr 153, poz. 1270 ze zm.) dalej w skrócie P.p.s.a. skargę oddalił.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł do Naczelnego Sądu Administracyjnego J.O. reprezentowany przez adwokata i zaskarżając go w całości na podstawie art. 174 pkt 2 P.p.s.a. zarzucił naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy tj. art. 149 P.p.s.a. w zw. z art. 64 § 2 K.p.a. poprzez nieuwzględnienie skargi i zaniechanie zobowiązania organu do wezwania Skarżącego do usunięcia braków wniosku o udostępnienie informacji publicznej w określonym przez sąd terminie, co miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższą podstawę skargi kasacyjnej wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniósł, że Sąd pierwszej instancji pominął w swojej ocenie uchybienie organu, polegające na braku odpowiedzi organu na wniosek skarżącego. Skupił się jedynie na wyjaśnieniu znaczenia "informacji publicznej" w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) Odwołując się treści art. 149 § 1 P.p.s.a. stwierdził, że na gruncie rozpoznawanej sprawy zastosowanie miał art. 64 § 2 K.p.a., który stanowi, że jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Wskazał, iż organ w odpowiedzi na skargę przyznał, że nie udzielił odpowiedzi na wniosek skarżącego bowiem odpowiedział już na dwa podobne wnioski. Przyjął bowiem, że skarżący nie sprecyzował, iż żąda wydruków określonego rodzaju korespondencji elektronicznej. Według organu nie jest niedopuszczalne pozostawienie bez odpowiedzi kolejnego, zbliżonego, oczywiście niezasadnego merytorycznie wniosku o udostępnienie informacji publicznej, jeżeli już wcześniej skarżący był dwukrotnie powiadomiony o stanowisku organu w tożsamych co do zasady sprawach.

W ocenie autora skargi kasacyjnej z powyższym stanowiskiem organu nie sposób się zgodzić, gdyż bezczynność organu zachodzi, gdy nie dotrzymuje on terminu załatwienia sprawy, a także w przypadku odmowy wydania stosownego aktu czy podjęcia czynności, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga podjęcia takich działań. Podkreślił, że niedopuszczalny jest całkowity brak reakcji organu na złożony wniosek, gdyż organ nie mógł z góry założyć, że informacje, o udostępnienie których zwraca się skarżący, nie są informacjami publicznymi w rozumieniu u.d.i.p. Jeśli zaś organ uznał, że wniosek skarżącego jest nie precyzyjny, to powinien wezwać go do sprecyzowania żądania na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. Natomiast w tej sprawie organ nie zareagował na wniosek skarżącego, pozostając w bezczynności.

Przepis art. 64 § 2 K.p.a. nakłada na organ administracji publicznej obowiązek podjęcia czynności w celu usunięcia innych, niż wymienione w art. 64 § 1 K.p.a. braków formalnych pisma. Jeśli charakter wniesionego pisma budzi wątpliwości, organ ma obowiązek wyjaśnić rzeczywistą wolę strony. W świetle art. 9 K.p.a. organ ma obowiązek czuwania nad tym, aby strona nie poniosła szkody z powodu nieznajomości prawa i w tym celu powinien udzielić jej w razie potrzeby niezbędnych wyjaśnień i wskazówek.

Autor skargi kasacyjnej zarzucił, iż Sąd pierwszej instancji z jednej strony przyjął, że wniosek skarżącego dotyczył konkretnej sprawy, lecz nie wskazał on rodzaju korespondencji –tym samym nie określił przedmiotu swojego żądania z punktu widzenia informacji publicznej, a jednocześnie przyjął, że żądanie skarżącego nie dotyczyło informacji publicznej. Przy czym, nie wykluczył, że wśród korespondencji, o udostępnienie której wystąpił skarżący, mogą znajdować się informacje noszące cechy informacji publicznej, przez co popadł w sprzeczność.

W ocenie skarżącego Sąd pierwszej instancji powinien był uwzględnić skargę na bezczynność zobowiązując organ do wezwania go do usunięcia braków wniosku. Organ "milcząc" w kwestii odpowiedzi na wniosek skarżącego pozostawał w bezczynności, a powinien był wezwać go do sprecyzowania treści żądania. Dopiero wówczas organ mógłby udostępnić żądane przez niego informacje lub poinformować go pisemnie, że jego wniosek o udostępnienie nie dotyczy "informacji publicznej" w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania, według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej: P.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu badając jedynie czy w sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania. Wynikająca z tego przepisu zasada związania granicami skargi kasacyjnej oznacza, że Sąd jest związany wnioskiem skarżącego wynikającym ze skargi kasacyjnej, określającym przedmiot zaskarżenia oraz podstawy zaskarżenia. Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze, co polega na wskazaniu konkretnych przepisów prawa, którym zdaniem skarżącego uchybił wojewódzki sąd administracyjny, określenia ich charakteru na gruncie art. 174 pkt 1 lub pkt 2 P.p.s.a. oraz zamieszczenia uzasadnienia uchybień zarzucanych sądowi. Na gruncie art. 174 pkt 2 P.p.s.a zamierzony skutek skargi kasacyjnej może odnieść jedynie wykazanie takiego naruszenia przepisów postępowania przez Sąd pierwszej instancji, któremu można zasadnie przypisać możliwy istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia. Niezależnie zatem od wskazania istoty zarzutu, autor skargi kasacyjnej powinien przeprowadzić argumentację w kierunku wykazania wpływu tego naruszenia na treść orzeczenia oraz wykazania, poprzez odwołanie się do oszacowania skali tego wpływu, że wpływ ten mógł być istotny dla treści rozstrzygnięcia.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego autor skargi kasacyjnej stawiając zarzut naruszenia art.149 P.p.s.a. w zw. z art. 64 § 2 K.p.a. nie wykazał, że wytknięte uchybienia mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, czyli że między naruszeniem powyższych przepisów procesowych a treścią zaskarżonego wyroku Sądu zachodzi związek przyczynowy, a także nie uprawdopodobnił wpływu tego związku przyczynowego na treść orzeczenia sądu, nie przeprowadzając zresztą w tym kierunku żadnej argumentacji w uzasadnieniu skargi.

Zdaniem skarżącego skoro we wniosku z dnia 10 października 2010 r. zażądał on wydruku skrzynki e-mailowej trzech wskazanych z imienia i nazwiska osób za okres od dnia 8 grudnia 2007 r. do dnia 23 stycznia 2008 r. to organ powinien był wezwać go na podstawie art. 64 § 2 K.p.a. do sprecyzowania wniosku przez określenie dokładnie, jakiego rodzaju korespondencji żąda.

Zgodnie z art. 64 § 2 K.p.a. jeżeli podanie nie czyni zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach prawa, należy wezwać wnoszącego do usunięcia braków w terminie siedmiu dni z pouczeniem, że nieusunięcie tych braków spowoduje pozostawienie podania bez rozpoznania. Wskazać należy, iż instytucja określona w tym przepisie służy wyłącznie usuwaniu braków formalnych podania, wynikających z niedopełnienia wymagań ściśle określonych w przepisach prawa i nie może zmierzać do merytorycznej oceny przedstawionego przez stronę odwołania (por. wyrok NSA z dnia 23 stycznia 1996 r., II SA 1473/94, OSP 1997, z. 7-8, poz. 136; wyr. NSA z dnia 30 września 1999 r., I SAB 89/99, niepubl.).

W rozpoznawanej sprawie wniosek skarżącego spełniał wymogi formalne określone w obowiązujących przepisach. Zawierał konkretne żądanie. Okoliczność, że w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej nie mogło być ono uwzględnione, gdyż wydruki wszelkiej korespondencji e-mailowej wskazanych osób za wskazany okres nie stanowiły informacji publicznej nie oznacza, iż w takiej sytuacji organ był zobowiązany do wezwania skarżącego do precyzyjnego określenia rodzaju żądanej korespondencji. Tego rodzaju wezwanie nie stanowiłoby bowiem doprecyzowania wniosku lecz zmiany meritum żądania. Organ nie miał zatem ani takiego obowiązku ani takiego uprawnienia.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skargi kasacyjnej naruszenia art.149 P.p.s.a. stwierdzić należy, iż jest on chybiony. Sąd pierwszej instancji prawidłowo uznał, iż żądanie przez skarżącego wydruków ze skrzynki e-mailowej nie jest informacją publiczną .Oznacza to, że Prezes Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa nie był zobowiązany zarówno do jej udzielenia, jak i podejmowania jakichkolwiek rozstrzygnięć określonych w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Wprawdzie organ powinien był odpowiedzieć pismem na wniosek skarżącego z dnia 10 października 2010 r. to jednak w okolicznościach tej sprawy uchybienie to nie miało istotnego wpływu na jej wynik. Nie do zaakceptowania jest stanowisko autora skargi kasacyjnej, iż Sąd pierwszej instancji powinien uwzględnić skargę na bezczynność i zobowiązać organ do wezwania skarżącego do usunięcia braków wniosku. Analiza uzasadnienia tego zarzutu wskazuje na niezrozumienie regulacji prawnej dotyczącej bezczynności organu.

Z powyższych względów, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i w oparciu o art.184 P.p.s.a. podlega oddaleniu. Na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a. odstąpiono od zasądzenia od skarżącego na rzecz Prezesa Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.