Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Tomaszewska, Sędziowie Sędzia NSA Sławomir Kozik (spr.), Sędzia NSA Elżbieta Rischka, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Zalewska, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 20 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 10 lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od towarów i usług za I, II i III kwartał 2006 r. oddala skargę.

Na podstawie upoważnienia wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego przeprowadzono u A. S. kontrolę podatkową w zakresie podatku od towarów i usług za okres 1 stycznia 2006 – 31 grudnia 2008 r., którą zakończono protokołem z kontroli podpisanym przez podatnika w dniu 26 maja 2011 r.

Naczelnik Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia 27 czerwca 2011 r. wszczął postępowanie podatkowe w sprawie podatku od towarów i usług za poszczególne kwartały I - IV 2006 r.

Decyzją z dnia 16 września 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił zobowiązanie podatkowe za poszczególne kwartały I - IV 2006 r. w odmiennej wysokości niż kwoty zadeklarowane przez podatnika.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że podatnik nie wykazał obrotów ze sprzedaży i podatku należnego w złożonej deklaracji za II i III kwartał 2006 r. czym naruszył art. 19 ust. 1 ustawy o VAT. W decyzji w sposób szczegółowy przedstawiono powyższe nieprawidłowości. Organ wskazał na treść art. 29 ust. 1 oraz art. 109 ust. 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.). Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o VAT obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

W celu udokumentowania prawidłowości zadeklarowanych kwot podatnik za okres I - III kw. 2006 roku przedłożył dokumenty źródłowe - faktury VAT oryginały i kopie oraz listy przewozowe. Podatnik nie przedłożył rejestrów zakupu, rejestrów sprzedaży oraz ewidencji nabyć wewnątrzwspólnotowych.

W protokole kontroli organ podatkowy wskazał, że wobec braku ewidencji zastosowanie ma art. 23 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), zgodnie z którym organ podatkowy gdy brak ksiąg podatkowych lub innych danych niezbędnych do określenia podstawy opodatkowania, zobowiązany jest do oszacowania podstawy opodatkowania. Organ I instancji na podstawie przedłożonych przez podatnika dowodów źródłowych oraz uwzględniając przepisy ustawy o podatku od towarów i usług sporządził zestawienia zakupów, sprzedaży i ustalił wartość transakcji wewnątrzwspólnotowych za poszczególne kwartały I, II, III 2006 r. oraz odpowiadający im podatek VAT.

Organ stwierdził również, że podatnik zawyżył kwotę netto pozostałych nabyć i podatek naliczony za I II, i III kw. 2006 r., gdyż nie udokumentował prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony fakturami VAT, stosownie do art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług.

Zdaniem organu, z przedłożonych faktur dostaw towarów i usług wynika, że podatnik dokonywał sprzedaży krajowej opodatkowanej w stawce 22% głównie dla A w C. W wyniku czynności sprawdzających przeprowadzonych u kontrahenta organ kontrolujący ustalił, że nie wykazano obrotu z faktury VAT z dnia 31 maja 2006 r. na wartość netto 139.500,- zł, podatek VAT 30.690,- zł. Dokonując rozliczenia za II kw. 2006 r. organ I instancji uwzględnił podatek VAT z powyższej faktury.

Organ stwierdził, że podatnik przedłożył w zastrzeżeniach i wyjaśnieniach do protokołu kontroli fakturę z dnia 5 marca 2006 r. od B na wartość 130.000,- EUR tj. wartość netto 494.754,- zł, podatek VAT 108.845,88- zł, którą uwzględniono w rozliczeniu za I kw. 2006 r.

Organ podatkowy wyjaśnił, że zgodnie z art. 20 ust. 5 i 6 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy przy nabyciu wewnątrzwspólnotowym powstaje 15 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru będącego przedmiotem wewnątrzwspólnotowego nabycia. W przypadku, gdy przed wyżej wymienionym terminem podatnik podatku od wartości dodanej wystawił fakturę, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury. Zgodnie z art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 4 ustawy o VAT, w zakresie w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Kwotę podatku naliczonego stanowi kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Ponadto organ podatkowy wskazał, że do wyliczenia podstawy opodatkowania z faktur przedłożonych przez podatnika dokumentujących nabycie wewnątrzwspólnotowe zastosowano kurs waluty (EUR lub GBP) z dnia wystawienia faktury, zgodnie z § 37 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 97, poz. 970 ze zm.). Organ przedstawił, że podatnik wpisywał odręcznie na niektórych z przedłożonych w toku kontroli faktur lub na dowodach wewnętrznych wystawionych do tych faktur nieprawidłowy kurs waluty z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury.

Organ podatkowy uwzględnił ponadto, że podatnik wyjaśniając różnice w wartościach zadeklarowanych wobec tych wynikających z faktur, zeznał do protokołu kontroli, że podwójne uwzględnienie podatku VAT naliczonego w przypadku wewnątrzwspólnotowych nabyć było konsekwencją nieprawidłowej interpretacji. Podatek VAT naliczony wraz z wartością nabycia podatnik uwzględnił w prowadzonym rejestrze nabyć, a następnie przenosząc wartość nabycia i wartość podatku naliczonego z rejestru VAT nabycia do deklaracji VAT-7K w kwocie nabycia i kwocie podatku naliczonego ponownie uwzględnił wartość wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Pismem z dnia 11 października 2011 r. A. S. złożył odwołanie od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego, zarzucając organowi naruszenie przepisów art. 9 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1, art. 159 § 1 pkt 3 i art. 191 ordynacji podatkowej oraz art. 79 ust. 1 i art. 83 ust. 1 pkt 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. Podatnik wniósł o uchylenie decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu podatnik wskazał na uwzględniony przez organ I instancji w IV kw. 2006 r. rachunek z dnia 20 października 2006 r., przez co naruszony został art. 9 ust. 1 ustawy o VAT

Podatnik zarzucił, że organ nie odniósł się do przedłożonej faktury podmiotu B na kwotę 10.000,- EUR oraz nie wyjaśnił w protokole kontroli krzyżowej i z udziałem strony skąd pochodziła faktura z dnia 13 maja 2006 r. wystawiona dla A ZPChr w C.

Podatnik wskazał, że w decyzji organ zawarł adnotację "ustalono że nie przedłożono dowodu i nie wykazano obrotu". Ponadto organ podniósł w decyzji, że nie przedłożono rejestru sprzedaży z uwzględnieniem wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, podczas gdy według strony brak jest takiego obowiązku.

Podatnik zarzucił, że dokumenty i ewidencje księgowe zostały pobrane z miejsca prowadzenia działalności podatnika, a protokół dotyczący tej czynności został spisany przez pracowników w siedzibie organu, podatnik nie brał udziału w tej czynności i nie był o niej powiadomiony.

Strona zakwestionowała wszystkie ustalenia zawarte w decyzji, albowiem nie wskazano na podstawie jakich dokumentów zostały wyliczone kwoty podatku należnego i naliczonego. Według podatnika nie wiadomo co oznaczały "dokumenty źródłowe", o których mowa w protokole. Podatnik nie miał możliwości kontroli i weryfikacji tego jakie dokumenty zostały faktycznie pobrane przez pracowników organu skarbowego i czy wszystkie pobrane dokumenty zostały wykazane w tym protokole. Według podatnika każdy dokument powinien zostać szczegółowo opisany, tak aby katalog dowodów był zamknięty, a jakiekolwiek jego rozszerzenie wymaga postanowienia dowodowego organu.

Zdaniem strony organ podatkowy nie ocenił także zebranego materiału dowodowego, czym naruszył art. 191 ordynacji podatkowej. Powyższe pozbawia podatnika możliwości zweryfikowania prawdziwości wyliczeń zobowiązania podatkowego i zasadności zaliczenia poszczególnych transakcji, np. do wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów.

Podatnik wniósł również zarzuty odnoszące się do prowadzonej kontroli podatkowej przez organ I instancji i informacji zawartych w protokole kontroli odnoszących się do składanych przez podatnika wyjaśnień, podjęcia kontroli bez zawiadomienia na podstawie art. 79 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, nieprzedłożenia książki kontroli, prowadzenia kontroli bez udziału podatnika, dłuższego niż wymieniony w protokole czasu trwania kontroli.

Pismem z dnia 17 listopada 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej wezwał podatnika do przedłożenia oryginałów faktur VAT, a także o wypowiedzenie się, czy załączone do odwołania kserokopie faktur są jedynymi nie przedłożonymi dowodami, w posiadaniu których jest strona i ewentualnie o przedłożenie innych dowodów mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie.

Pismem z dnia 8 grudnia 2011 r. A. S. wskazał, że nie jest w posiadaniu pozostałych oryginałów faktur, gdyż zostały zabrane przez kontrolujących w toku postępowania kontrolnego bez pokwitowania, a po zwrocie dokumentów podatnik stwierdził ich brak. Strona oświadczyła, że wystąpi do kontrahentów o wydanie duplikatów faktur.

Decyzją z dnia 10 lutego 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w zakresie kwartałów I, II, III 2006 r.

W decyzji zawarto uzasadnienie rozstrzygnięcia, a ponadto wyjaśniono, że zasadne jest wyłączenie do odrębnego postępowania odwołania strony za I - III kw. 2006 r. ze względu na miesięczny i kwartalny okres rozliczeniowy w podatku od towarów i usług. Zdaniem organu odwoławczego powszechna jest praktyka wydawania decyzji zbiorczych obejmujących dłuższy czas. Chociaż formalnie organ wydaje jedną decyzję za dłuższy okres to faktycznie dochodzi do wydania kilku decyzji w zależności od ilości objętych nią okresów. W związku z tym organ odwoławczy za zasadne uznał rozpatrzenie sprawy i wydanie odrębnej decyzji za I, II i III kwartał 2006 r.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku podatnik wniósł o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 10 lutego 2012 r., a także o przyznanie kosztów postępowania w tym wynagrodzenia pełnomocnika według norm przepisanych. Skarżący zarzucił decyzji organu odwoławczego naruszenie przepisów:

- art. 23 § 1 i 2 ordynacji podatkowej przez niewłaściwe zastosowanie zawartych w tych przepisach norm poprzez odstąpienie od oszacowania podstawy opodatkowania na rzecz jej ustalenia jedynie na podstawie niepełnej dokumentacji źródłowej, przy jednoczesnym ustaleniu że organy podatkowe, w celu określenia zobowiązania podatkowego nie mogły oprzeć się na księgach podatkowych.

- art. 187 § 1 i 188 ordynacji podatkowej przez rezygnację z zebrania wyczerpującego materiału dowodowego, a nawet odmowę przeprowadzenia dowodu wnioskowanego przez stronę na okoliczność, że strona miała prawo odliczyć podatek naliczony przy nabyciach dokumentowanych fakturami, które były wystawione i doręczone podatnikowi w oryginałach, a dopiero potem zostały utracone.

- art. 187 § 1 w związku z art. 23 § 2 i art. 210 § 4 ordynacji podatkowej poprzez zaniechanie w ogóle zebrania i oceny materiału dowodowego obejmującego dokumenty źródłowe (potwierdzające sprzedaż i nabycie towarów i usług) ograniczając materiał do protokołu kontroli i w konsekwencji w zaniechaniu wskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, w oparciu o które konkretnie dowody ustalił podstawę opodatkowania.

- art. 208 ordynacji podatkowej poprzez wydanie decyzji mimo wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, to jest po upływie okresu przedawnienia zobowiązania.

Skarżący zarzucił także, że doszło do nieprawidłowości przy orzekaniu przez organ II instancji, bowiem orzeczono o części przedmiotu sprawy to jest o zobowiązaniu za trzy kwartały, podczas gdy w całości zaskarżana decyzja organu I instancji określała zobowiązanie za wszystkie cztery kwartały 2006 r.

W uzasadnieniu skarżący podniósł, że organy podatkowe odstąpiły od oszacowania podstawy opodatkowania, mimo że bezspornie dokumenty źródłowe stanowiły jedynie część dokumentów źródłowych. Organy same ustaliły braki w dokumentach źródłowych i odmówiły przeprowadzenia dowodów wnioskowanych przez stronę, służących uzupełnieniu materiału dowodowego, a nawet odmówiły przedłużenia terminu dla uzupełnienia materiału dowodowego przez samego podatnika, w tym terminu potrzebnego na uzyskanie duplikatów faktur dokumentujących nabycie towarów i usług, w związku z powzięciem wiedzy, że w toku postępowania część oryginałów faktur zaginęła. Dyrektor Izby Skarbowej nie dość, że nie wyznaczył stronie terminu na uzupełnienie dowodów, to nie powinien orzekać na podstawie art. 23 § 2 ordynacji podatkowej, którego hipoteza zakłada zebranie takich danych, które umożliwią określenie podstawy opodatkowania zgodnie z rzeczywistym stanem rzeczy.

Według skarżącego naruszenia art. 187 § 1 w związku z art. 23 § 2 i 210 § 4 ordynacji podatkowej należy upatrywać w zaniechaniu w ogóle zebrania i oceny materiału dowodowego obejmującego dokumenty źródłowe ograniczając materiał do protokołu kontroli i w konsekwencji w zaniechaniu wskazania w uzasadnieniu skarżonej decyzji w oparciu o które konkretne dowodowy ustalił podstawę opodatkowania.

Skarżący zarzucił, że organ II instancji orzekał wyłącznie w oparciu o protokół z kontroli, zaś powołane w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszeń prawa, których dopuścił się organ przy przeprowadzeniu kontroli podatkowej, w tym zarzut dotyczący braku określenia dokumentów jakie kontrolujący pobrali od podatnika i w rezultacie w oparciu o jakie dokonywali ustaleń oraz zwrotu jedynie części pobranych dokumentów, zostały zbyte. Tak bowiem jedynie można określić powołanie się w uzasadnieniu skarżonej decyzji na to, że podatnik podpisał protokół pobrania dokumentów, następnie własnoręcznie potwierdził zwrot tych dokumentów. Tymczasem żaden z tych dowodów pobrania i zwrotu dokumentów nie zawiera jakiejkolwiek specyfikacji pobieranych i zwracanych dokumentów.

Ponadto w ocenie skarżącego zobowiązanie za pierwsze trzy kwartały 2006 r. przedawniło się z dniem 31 grudnia 2011 r., co oznacza brak możliwości wydawania po tej dacie decyzji w przedmiocie określenia wysokości tego zobowiązania i konieczność umorzenia postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Skarga A. S. nie jest zasadna.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze.zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze.zm.) – zwanej w dalszej części p.p.s.a, stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) p.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 p.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Wykładnia powołanego wyżej przepisu wskazuje, że Sąd ma prawo ale i obowiązek dokonania oceny zgodności z prawem zaskarżonego aktu administracyjnego, nawet wówczas, gdy dany zarzut nie został w skardze podniesiony.

Badając niniejszą sprawę w ramach powyższych przepisów i w oparciu o akta sprawy, Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji.

W pierwszej kolejności Sąd uznał za zasadne odniesienie się do najdalej idącego zarzutu skargi dotyczącego przedawnienia zobowiązania za I-III kw. 2006 r.

W ocenie Sądu zobowiązanie za I - III kw. 2006 r. nie uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 70 § 1 ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego w którym upłynął termin płatności podatku. Stosownie do art. 70 § 6 ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego nie rozpoczyna się, a rozpoczęty ulega zawieszeniu, z dniem wszczęcia postępowania w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe, jeżeli podejrzenie popełnienia przestępstwa lub wykroczenia wiąże się z niewykonaniem tego zobowiązania. W dniu 18 listopada 2011 r. zostało wszczęte śledztwo w sprawie o przestępstwo skarbowe określone w art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w sprawie złożonych deklaracji podatkowych za okres 2006 -2010, a zatem zobowiązania za I - III kw. 2006 r. nie uległy przedawnieniu z dniem 31 grudnia 2011 r., gdyż termin przedawnienia uległ zawieszeniu. Ponadto stosownie do art. 70 § 4 ordynacji podatkowej bieg terminu przedawnienia zostaje przerwany wskutek zastosowania środka egzekucyjnego, o którym podatnik został zawiadomiony. Po przerwaniu biegu terminu przedawnienia biegnie on na nowo od dnia następującego po dniu, w którym zastosowano środek egzekucyjny. W niniejszej sprawie zastosowano środek egzekucyjny poprzez zajęcie prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego u dłużnika zajętej wierzytelności będącego bankiem - zawiadomienie z dnia 18 listopada 2011 r. do PKO w C. odebrane w dniu 6 grudnia 2011 r. przez podatnika i w dniu 25 listopada 2011 r. przez bank i zawiadomienie z dnia 5 grudnia 2011 r. do PEKAO w C. odebrane przez podatnika w dniu 20 grudnia 2011 r. i przez bank w dniu 8 grudnia 2011 r.

Wobec powyższego powyższy zarzut skarżącego nie znajduje uzasadnienia.

Zdaniem Sądu Dyrektor Izby Skarbowej w wydanej decyzji prawidłowo przyjął, że podatek od towarów i usług rozliczany jest za poszczególne miesiące (kwartały), co oznacza, że każdy miesiąc (kwartał) stanowi zamkniętą całość, odrębny okres rozliczeniowy. Każdego z tych okresów dotyczy odrębna deklaracja podatkowa, zaś podatnicy o ile nie są zwolnieni od podatku za każdy z tych okresów są obowiązani obliczać i wpłacać podatek, zaś urząd skarbowy może za każdy z tych okresów wydać decyzję, w której określi zobowiązanie podatkowe, jeżeli zaistnieją ku temu przesłanki. Decyzje dotyczące I - IV kw. 2006 r. stanowią nie pojedynczą decyzję obejmującą rok 2006, ale stanowią 4 decyzje dotyczące poszczególnych kwartałów. Stąd też, w ocenie Sądu, możliwe jest odrębnie orzekanie przez organ odwoławczy co do każdego z kwartałów.

Odnosząc się do zarzutów dotyczących prawidłowości przeprowadzonego postępowania dowodowego, Sąd stwierdził, że przedmiot sporu stanowiła w istocie różnica pomiędzy przedłożonymi przez podatnika do kontroli dowodami, a kwotami wykazanymi w deklaracjach za kontrolowane kwartały.

W toku postępowania przedłożone przez podatnika dokumenty źródłowe nie były kwestionowane. Nie stwierdzono również ich nieprawidłowości i przyjęto do określenia podstawy opodatkowania kwoty z nich wynikające. Strona nie przedłożyła żadnych ksiąg podatkowych i ewidencji, ani co do nabyć, jak i co do dostaw za I-III kw. 2006 r.

Zdaniem Sądu, organ podatkowy prawidłowo przyjął, że podstawa opodatkowania jest ustalana na podstawie dokumentacji prowadzonej przez podatnika i innych dokumentów, które zawierają dane niezbędne do jej ustalenia. Szacowanie podstawy opodatkowania to szczególna i ostateczna metoda określenia podstawy opodatkowania stosowana tylko w takim zakresie, w jakim stwierdzono brak danych do ustalenia podstawy opodatkowania wprost z dokumentów.

W ocenie Sądu organ zasadnie odstąpił od oszacowania podstawy opodatkowania i prawidłowo określił podstawę opodatkowania na podstawie przedłożonych przez stronę dowodów uzupełnionych dowodami zgromadzonymi przez organ podatkowy z kontroli sprawdzającej przeprowadzonej u nabywcy w firmie A ZPChr w C. Ustalono bowiem, że podatnik wystawił fakturę z dnia 31 maja 2006 r. na wartość netto 139.500,- zł, podatek VAT 30.690,- zł dotyczącą form technologicznych do produkcji kostki brukowej, której nie przedłożył kontrolującym. Faktura ta została podpisana przez wystawcę A. S. i znajduje się w ewidencji nabywcy, zatem stanowi dowód dokonania wskazanej w nim sprzedaży. Organy podatkowe zobowiązane były w niniejszej sprawie do odstąpienia od szacowania podstawy opodatkowania, skoro dowody w zakresie dostaw i nabyć wewnątrzwspólnotowych tj. przedłożone przez podatnika faktury VAT i faktury uzyskane w toku czynności sprawdzających pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania. W rozpoznawanej sprawie organy prawidłowo określiły podstawę opodatkowania w wysokości rzeczywistej - wynikającej bezpośrednio z dowodów, zatem brak jest podstaw do określania jej w kwotach przybliżonych, jak wnosi w skardze podatnik i jedynie zmierzających do określenia wielkości najbardziej zbliżonych do rzeczywistości z zastosowaniem metod szacowania.

W ocenie Sądu bezzasadny jest zarzut skarżącego, że dla prawidłowego określenia podstawy opodatkowania konieczne było ustalenie wielkości podatku naliczonego. Podstawę opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi obrót. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Zatem szacowaniu z zastosowaniem art. 23 ordynacji podatkowej podlega wyłącznie kwota obrotu tj. wartość dostaw i podatku należnego. Natomiast na kwotę podatku naliczonego składają się kwoty podatku określone w fakturach VAT nabycia. Stosownie do treści art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Podatnik jest zobowiązany udokumentować prawo do odliczenia podatku naliczonego oryginałem faktury lub duplikatem. Obowiązek przedłożenia oryginałów faktur nabycia, na podstawie których podatnik skorzystał z uprawnienia do odliczenia podatku spoczywa na podatniku.

Skoro w toku postępowania podatkowego A. S. nie posiadał faktur, na podstawie których dokonał pomniejszenia podatku należnego o naliczony i nie przedstawił duplikatów tych faktur na potwierdzenie, że zdarzenia gospodarcze uprawniające do odliczenia podatku naliczonego miały miejsce, to nie zostało wykazane, że w dacie dokonywania przez podatnika obniżenia podatku należnego o naliczony spełnił przesłanki wynikające z art. 86 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, tj. określił w deklaracji kwotę podatku naliczonego jako sumę kwot podatku naliczonego wynikającego m.in. z faktur VAT z tytułu nabycia towarów i usług.

W toku postępowania podatnik nie wykazał, aby od momentu wszczęcia kontroli do chwili zakończenia postępowania w sprawie, wystąpił choćby do jednego z kontrahentów o wydanie duplikatów brakujących faktur. Zdaniem Sądu organ właściwie wyznaczył stronie termin do przedłożenia brakujących faktur, zatem podatnik miał możliwość podjęcia działań w celu uzyskania duplikatów faktur, które zostały przez niego przyjęte do rozliczenia za sporne kwartały.

Zdaniem Sądu, organ prawidłowo przyjął, że w toku postępowania podatnik nie przedłożył faktur na kwoty wykazane w deklaracjach, nie wskazał kontrahentów, od którym takie faktury nabyć posiadał, ani też nie wskazał, iż do tych kontrahentów wystąpił o wydanie odpowiednich duplikatów. Podatnik również nie wyjaśnił okoliczności utraty dokumentów. Z akt sprawy bezsprzecznie wynika, że skarżący miał możliwość zapoznania się z materiałem dowodowym, w tym wskazania, jakich dowodów brak oraz przedłożenia pozostałych przyjętych przez niego do rozliczeń. Jak wynika z akt sprawy podatnik poprzestał na kwestionowaniu ustaleń organu.

W ocenie Sądu w działaniu organu podatkowego, który przyjął przedłożone przez podatnika faktury dostaw i nabyć, a nie poszukiwał faktur na kwoty wykazane w deklaracji, nie można upatrywać naruszenia art. 187 § 1 i 188 ordynacji podatkowej.

Organ podatkowy prawidłowo skonstatował zatem, że nieprzedłożenie oryginałów faktur ani duplikatów faktur na kwoty, które podatnik ujął w deklaracjach pozbawia prawa do odliczenia podatku naliczonego. Działanie strony, prowadzącej działalność gospodarczą z pominięciem właściwych dla niej, jako czynnego podatnika VAT ksiąg podatkowych, obarcza stronę ryzykiem trudności dowodowych w odtworzeniu rzeczywistego przebiegu zdarzeń, którego nie może przerzucać na organy podatkowe. W tej sytuacji nie można wymagać od organu, aby z urzędu poszukiwał dowodów, o których wiedzę może posiadać jedynie podatnik jako uczestnik konkretnych zdarzeń gospodarczych. Ustalenie niektórych faktów, zwłaszcza tych, o których wiedzę posiada wyłącznie podatnik, pozostaje poza zakresem możliwości organu podatkowego.

Zdaniem Sądu prawidłowo organ ustalił, że podatnik nie przedłożył za 2006 r. żadnych ewidencji, a wyłącznie dowody źródłowe, które dodatkowo, co stwierdzono po sporządzeniu na ich podstawie zestawień nie odpowiadają kwotom wykazanym w złożonych deklaracjach. Organy podatkowe, w celu określenia zobowiązania podatkowego, nie mogły oprzeć się na księgach podatkowych, których podatnik nie posiadał, a danych niezbędnych do określenia podatku od towarów i usług w zadeklarowanej wysokości nie można było ustalić na podstawie dokumentów źródłowych, które podatnik przedłożył jedynie w części.

Sąd oceniając ustalenia poczynione przez organy podatkowe stwierdził, że znajdują one podstawę w zgromadzonym materiale dowodowym zgodnie z art. 187 § 1 ordynacji podatkowej i zostały dokonane w granicach swobodnej oceny dowodów, jaka należy do kompetencji organów podatkowych z mocy art. 191 ustawy ordynacji podatkowej.

Uwzględniając zatem całokształt okoliczności sprawy, Sąd - działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.