Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Artur Mudrecki (sprawozdawca), Sędzia NSA Janusz Zubrzycki, Sędzia NSA Arkadiusz Cudak, , po rozpoznaniu w dniu 22 czerwca 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Szefa Krajowej Administracji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 30 lipca 2020 r. sygn. akt III SA/Wa 1193/20 w sprawie ze skargi B. S.A. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 9 października 2013 r. nr IPPP3/443-243/09/13-12/S/MM w przedmiocie podatku od towarów i usług 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od Szefa Krajowej Administracji Skarbowej na rzecz B. S.A. z siedzibą w W. kwotę 240 (słownie: dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji

Wyrokiem z 30 lipca 2020 r., sygn. akt III SA/Wa 1193/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (dalej: Sąd pierwszej instancji) uwzględnił skargę Banku S.A. z siedzibą Warszawie (dalej: Bank, Skarżący) na interpretację indywidualną Ministra Finansów z 9 października 2013 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług.

2. Przedstawiony przez Sąd pierwszej instancji stan sprawy

2.1. Wnioskiem z 13 marca 2009 r. Bank wystąpił o udzielenie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku usług eFinancing, świadczonych w ramach wykonywanej działalności bankowej, jako usług pośrednictwa finansowego.

2.2. We wniosku Bank wyjaśnił, że świadczy dla klientów korporacyjnych usługi eFinancing na podstawie regulaminu usług eFinancing oraz zawartej z konkretnym klientem indywidualnej umowy o świadczenie usług eFinancing. Usługa eFinancing stanowi pakiet programów finansowania krótkoterminowych wierzytelności handlowych na zlecenie dostawców lub odbiorców towarów i usług. Bank realizuje transakcje eFinancing w ramach jednego z sześciu modeli finansowania (przy tym oferta eFinancing składa się z czternastu podstawowych wariantów umów.

2.3. Bank spytał, czy usługi eFinancing, świadczone w oparciu o Regulamin i Umowę są, jako usługi pośrednictwa finansowego, zwolnione od podatku od towarów i usług, stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do ustawy z 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: u.p.t.u.).

2.4. Zdaniem Banku, świadczone w oparciu o Regulamin i Umowę usługi eFinancing jako usługi pośrednictwa finansowego są zwolnione od podatku od towarów i usług stosownie do art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz. 3 załącznika nr 4 do u.p.t.u.

2.5. Minister Finansów uznał stanowisko Banku za nieprawidłowe. Minister wyjaśnił, że świadczone przez Bank usługi eFinancing, jako usługi obrotu wierzytelnościami, wyczerpują znamiona usług factoringu i jako takie nie będą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT.

2.6. Na powyższą interpretację indywidualną Bank wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który wyrokiem z 2 marca 2010 r., sygn. akt III SA/WA 1572/09, uchylił interpretację, stwierdzając zaistnienie braków o charakterze formalnym.

2.7. Po uzupełnieniu braków formalnych wniosku, Minister Finansów w interpretacji indywidualnej z 3 września 2010 r., podtrzymał stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej z 21 maja 2009 r., ponownie uznając stanowisko Banku za nieprawidłowe.

2.8. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpatrzeniu kolejnej skargi Banku, wyrokiem z 6 września 2011 r., sygn. akt III SA/Wa 41/11, oddalił skargę na interpretację indywidualną z 3 września 2010 r.

2.9. W wyniku wniesionej przez Bank skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 27 listopada 2012 r., sygn. akt I FSK 66/12, uchylił zaskarżony wyrok WSA w Warszawie z 6 września 2011 r.

2.10. W konsekwencji WSA w Warszawie wyrokiem z 19 marca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 222/13 uchylił interpretację Ministra Finansów z 3 września 2010 r. z uwagi na brak dokładnego przedstawienia przez wnioskodawcę wszystkich wariantów świadczonej usługi.

2.11. Minister Finansów w interpretacji indywidualnej wydanej 9 października 2013 r., w zakresie: 1) zastosowania zwolnienia od podatku świadczonej przez Bank usługi eFinancing w sytuacji umów zawieranych z dostawcą (wierzycielem) – uznał stanowisko Banku za nieprawidłowe; 2) zastosowania zwolnienia od podatku świadczonej przez Bank usługi eFinancing w sytuacji umów zawieranych jedynie z odbiorcą (dłużnikiem) – uznał stanowisko Banku za prawidłowe; 3) zastosowania stawki podstawowej dla czynności administracyjno-technicznych, za które Bank pobiera prowizje i opłaty – uznał stanowisko Banku za prawidłowe.

2.12. Wyrokiem z 9 grudnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 519/14, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną uznając, że zaskarżona interpretacja wydana została z naruszeniem art. 153 p.p.s.a.

2.13. Naczelny Sąd Administracyjny, po rozpoznaniu skargi kasacyjnej Banku na powyższy wyrok WSA w Warszawie, wyrokiem z 29 listopada 2016 r., sygn. akt I FSK 624/15, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez WSA w Warszawie.

2.14. W wyroku z 11 maja 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 1023/17 WSA w Warszawie uznał, że zaskarżoną interpretację należy uchylić, ponieważ sporne usługi eFinancing w żadnej wersji opisanej przez wnioskodawcę nie stanowią usług factoringu, a zatem organ błędnie przyjął, że nie są one objęte zwolnieniem podatkowym.

2.15. Wyrokiem z 26 lutego 2020 r., sygn. akt I FSK 1324/17, NSA uchylił powyższy wyrok w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie. NSA nakazał w szczególności precyzyjne odniesienie się do kwestii świadczonych przez Bank usług eFinancingu, a przy uznaniu, że nie spełniają one znamion usług factoringu, wskazanie dokładnie jakie konkretnie zapisy wzorów umów i jakie okoliczność przemawiają za przyjęciem takiej tezy, i co oczywiste z odniesieniem się do argumentacji organu w tym zakresie.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji

3.1. Sąd pierwszej instancji uznał, że skarga jest zasadna i na podstawie art. 146 § 1 w związku z art.145 § 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) uchylił zaskarżoną interpretację.

3.2. Zdaniem Sądu usługa świadczona przez Bank nie jest usługą ściągania długów. Bank nie wykonuje tego rodzaju świadczenia. Należy zatem podkreślić, co zostało przedstawione we wniosku, że umowa eFinancing ma na celu udzielenie finansowania, zapewnienie płynności finansowej klienta, i dlatego wynagrodzenie Banku określane jest jako procent od sumy udzielonego finansowania na dany okres (faktycznie jest to wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w danym czasie).

W ocenie Sądu organ błędnie przyjął, iż usługi eFinancing, świadczone przez Bank we wszystkich sytuacjach, gdzie usługobiorcą jest wierzyciel, nie są objęte zwolnieniem od podatku od towarów i usług. Zasadnie natomiast uznał, że usługi świadczone przez Bank w sytuacjach w których usługobiorcą jest odbiorca, są objęte zwolnieniem od tego podatku, jak również czynności dodatkowe.

4. Skarga kasacyjna i odpowiedź na skargę kasacyjną

4.1. Skargę kasacyjną wniósł Szef Krajowej Administracji Skarbowej zaskarżając powyższy wyrok w całości.

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. zarzucił naruszenie prawa materialnego, tj. art. 43 ust. 1 pkt 1 (obowiązującego do 31 grudnia 2010 r.) u.p.t.u. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu przez sąd, że czynności opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w ramach eFinancingu nie stanowią usług factoringu i mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie wskazanego przepisu, ponieważ celem tych czynności jest finansowanie banku, a nie ściąganie długów (w tym factoring),podczas gdy prawidłowa wykładnia wskazanych przepisów winna prowadzić do wniosku, że wskazane czynności stanowią w istocie usługi określone przez ustawodawcę jako usługi factoringu i w konsekwencji nie mogą korzystać ze zwolnienia od podatku VAT, ponieważ powodują "uwolnienie" od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowią czynności określone jak factoring, a tym samym są wyłączone ze zwolnienia pod podatku VAT.

4.2. Organ wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie sprawy, ewentualnie o uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

4.3. Bank w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

4.4. W piśmie procesowym z 9 czerwca 2021 r. Bank uzupełnił argumentację przedstawioną w odpowiedzi na skargę kasacyjną.

4.5. W odpowiedzi na zawiadomienie skierowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w trybie art. 15zzs4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U. poz. 374, 567, 568, 695, 875) strony postępowania wyraziły zgodę na rozpoznanie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

5.1. Zarzut skargi kasacyjnej nie jest zasadny, a zatem rozpoznawany środek odwoławczy podlega oddaleniu.

5.2. Na wstępie należy podkreślić, że przedmiotem rozpoznawanej skargi kasacyjnej jest wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego dotyczący kontroli sądowej zaskarżonej indywidualnej interpretacji prawa podatkowego. Zgodnie z art. 14 lit.b § 3 O.p. składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego oraz do przedstawienia własnego stanowiska w sprawie oceny prawnej tego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Podany we wniosku stan faktyczny jest dla organu podatkowego oraz sądu administracyjnego wiążący. Nie podlega on ustaleniom faktycznym, dokonywanym przez organ. Zatem bez względu na to, czy podany we wniosku stan faktyczny jest zgodny z rzeczywistością, czy też jest pełny, stanowi on podstawę do udzielenia interpretacji. W kontekście tego stanu faktycznego sąd administracyjny może jedynie dokonywać kontroli legalności. W konsekwencji kontrola instancyjna Naczelnego Sądu Administracyjnego może być dokonywana jedynie przez pryzmat podanego przez wnioskodawcę wniosku o interpretację indywidualną.

5.3. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było to, czy usługi wynikające z umów szczegółowo opisanych we wniosku o udzielenie interpretacji podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług. Zdaniem Banku nabywanie wierzytelności w ramach świadczenia usługi eFinancingu powinno zostać zaklasyfikowane jako usługa pośrednictwa finansowego, zaś wynagrodzenie Banku z tytułu udzielenia finansowania dłużnikowi uzyskiwane przez Bank od dłużnika w postaci odsetek jest zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 w związku z poz.3 załącznika nr 4 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Odmienne stanowisko wyraził organ dokonujący interpretacji. Uznał bowiem, że umowy te jako usługi obrotu wierzytelnościami, wyczerpują znamiona usług factoringu i nie korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Sąd pierwszej instancji, dokonując kontroli legalności zaskarżonej interpretacji podzielił stanowisko skarżącego banku.

5.4. Umowa factoringu nie jest uregulowana w prawie polskim. Brak takiej definicji w ustawie o podatku od towarów i usług. Na gruncie prawa cywilnego zaliczana jest do tak zwanych umów nienazwanych. Z uwagi na zasadę swobody umów, zgodnie z którą strony stosunków zobowiązaniowych mogą swobodnie kształtować treść umowy, umowa factoringu może zawierać szereg elementów, które są adekwatne do aktualnych potrzeb obu kontrahentów. Stąd też niezwykle istotna jest treść łączącego strony stosunku prawnego, a nie jego nazwa. Zastrzeżenie to jest zwłaszcza aktualne w odniesieniu do tak zwanych umów nienazwanych.

5.5. Jak już wspomniano ustawa o podatku od towarów i usług, ani też dyrektywa VAT, nie definiują pojęcia "usługi factoringu" dla potrzeb tego podatku. Analizując prawidłowość zastosowania norm prawnych będących przedmiotem sporu należy mieć na względzie, że podatek od towarów i usług jest podatkiem zharmonizowanym. Konsekwencją jest konieczność jednolitego rozumienia pojęć na całym obszarze państw członkowskich, co wymaga – przy ich definiowaniu – szerszego uwzględniania kryteriów ekonomicznych, jako bardziej uniwersalnych, przy jednoczesnym wykorzystywaniu cywilistycznego unormowania danego terminu w prawie krajowym, jedynie w zakresie, w jakim nie będzie ono pozostawało w sprzeczności dla ustalenia zakresu i znaczenia tego pojęcia z uwzględnieniem jego kontekstu oraz celu, jakiemu służy uregulowanie dyrektywy (ustawy), w którym zostało użyte. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wielu swoich orzeczeniach zwracał uwagę na ekonomiczny sens transakcji wskazując, że kryteria ekonomiczne mają decydujące znaczenie dla określenia prawidłowych skutków w zakresie podatku VAT dla danego zdarzenia gospodarczego (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości z dnia 6 lutego 2003 r. C – 185/01, Auto Tease Holland B.V., Zb. Orz s. I-1317 oraz z dnia 19 listopada 2009 r. w sprawie C-461/08 Don Bosco Onroerend Goed, Zb.Orz. s. I-11079).

Zatem przy interpretacji pojęć użytych w ustawie o podatku od towarów i usług decydujące znaczenie ma walor i skutki ekonomiczne danej czynności opodatkowanej a nie jego definicja w krajowym prawie cywilnym, które przecież w każdym państwie członkowskim jest inne. Ma to niewątpliwie istotne znaczenie w odniesieniu do zwolnień od podatku od towarów i usług. Przepisy odnoszące się do zwolnień bowiem powinny być interpretowane ściśle i jednolicie we wszystkich państwach członkowskich (zob. wyroki Trybunału Sprawiedliwości: z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie C-445/05 Haderer, Zb.Orz. s. I-4841, pkt 18; z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-407/07 Stichting Centraal Begeleidingsorgaan voor de Intercollegiale Toetsing, Zb.Orz. s. I-9615, pkt 30; z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie C-357/07 TNT Post UK, Zb.Orz. s. I-3025, pkt 31).

5.6. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W załączniku nr 4 do ww. ustawy, zawarto wykaz usług zwolnionych od podatku, a w pozycji 3 tego załącznika zostały wskazane usługi pośrednictwa finansowego (PKWiU Sekcja J 65-67). Z zakresu tego zwolnienia wyłączone zostały jednak usługi wymienione w pkt 1-9 tej pozycji załącznika nr 4, w tym w pkt 5 usługi ściągania długów oraz faktoringu. Wyłączenie to odpowiada regulacji zawartej w art. 135 ust. 1 pkt d Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.U.UE.L.2006.347.1). Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie zwalniają między innymi transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności. Na gruncie poprzednio obowiązującej Dyrektywy VI (w wersji językowej angielskiej, szwedzkiej i polskiej, pozostałe wersje językowe nie wspominały o factoringu) prawodawca unijny wskazywał, że zwolnienie nie obejmuje "odzyskiwania długów i factoringu".

Uwzględniając powyższe unormowania, zarówno krajowe jak i unijne, należy stwierdzić, że zwolnienie dotyczy szeroko rozumianych usług finansowych. Jest to zasada. Natomiast wyłączone spod tego zwolnienia są usługi, które można generalnie określić jak ściąganie długów, windykacja należności. Prawodawca unijny, jak i krajowy, nie preferuje bowiem tego rodzaju działalności.

5.7. Zatem dla oceny, czy usługi określone w przedmiotowych umowach, opisanych we wniosku podlegają zwolnieniu przedmiotowemu, czy też z tego zwolnienia są wyłączone, niezbędnym jest szczegółowa analiza jej zapisów. Powinna ona zostać przeprowadzona w aspekcie zasadniczego celu, przyczyny jej zawarcia i skutków ekonomicznych. Należy bowiem odpowiedzieć na pytanie, czy usługi te przede wszystkim zmierzają do ściągania długów? Czy jest to podstawowy cel i efekt ekonomiczny tych umów?

Z treści umów, opisanych we wniosku o udzielenie interpretacji wynika, że przedmiotem finansowania w ramach eFinancing mogą być tylko takie wierzytelności, co do których nie ma stwierdzonego ryzyka, że nie zostaną one spłacone. Wskazują na to przedstawione kryteria. Jak wskazano, eFinancing może dotyczyć tylko wierzytelności spełniających wskazane wymogi, m.in.: chodzi o wierzytelności powstałe w ramach obrotów handlowych, krajowych lub zagranicznych pomiędzy dostawcą i odbiorcą, bezsporne, zbywalne, udokumentowane, o charakterze pieniężnym, istniejące zasadniczo w kwocie wskazanej na fakturze, nieprzedawnione oraz co do zasady takie, których termin płatności jeszcze nie zapadł, bądź są niewymagalne, w przypadku wierzytelności przyszłych, wolne od wszelkich obciążeń na rzecz osób trzecich, wolne od tytułów egzekucyjnych i nie objęte postępowaniem sądowym. Przewidziano także wymogi w odniesieniu do dostawcy i odbiorcy, w szczególności poprzez wskazanie kto może być (ze względu na charakter działalności) dostawcą. Przewidziano ponadto, że w przypadku transakcji z regresem, dostawcą może być wyłącznie podmiot, w stosunku do którego Bank powziął pozytywną decyzję kredytową. Istotą usługi eFinancingu świadczonej przez Bank jest zapewnienie finansowania. W zamian za finansowanie Bank uzyskuje wynagrodzenie w postaci odsetek: dyskontowych lub za wydłużony okres finansowania (WOF). Odsetki te są naliczane od kwot objętych finansowaniem, według stopy ustalonej według stopy referencyjnej; z reguły jest to WIBOR lub, w przypadku walut, LIBOR; powiększonej o marżę wskazaną w umowie. Kwota odsetek jest obliczana za liczbę dni finansowania. Tak więc, w księgach Banku wynagrodzenie to jest ewidencjonowane jako przychody z tytułu odsetek i, tak jak w przypadku udzielonych kredytów, jest naliczane codziennie jako określony procent od udzielonego finansowania. W wynagrodzeniu tym nie ma żadnego dodatkowego elementu, które byłoby wynagrodzeniem za ściąganie długów – z tej prostej przyczyny, że Bank takiej usługi nie świadczy.

5.8. Powyższy wniosek znajduje potwierdzenie w wyroku Trybunału Sprawiedliwości w Luksemburgu z dnia 26 czerwca 2003 r., C-305/01 w sprawie MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH. Orzeczenie to zapadło na gruncie stanu faktycznego w ramach, którego MKG-Kraftfahrzeuge-Factoring GmbH była podmiotem zajmującym się obsługą finansową i factoringową niemieckiego importera samochodów marki Mitsubishi. Zgodnie z zawartą pomiędzy stronami umową MKG nabywała wierzytelności importera przysługujące mu względem sprzedawców detalicznych (dealerów) i zajmowała się ich ściąganiem. Umowa przewidywała w tym zakresie przejęcie wierzytelności bez prawa regresu (factoring właściwy). Innymi słowy, MKG obciążało ryzyko ewentualnej niewypłacalności dealerów. Równocześnie MKG przejmowała inne wierzytelności importera, ale już z prawem regresu (factoring niewłaściwy). Na podstawie umowy MKG świadczyła też inne usługi na rzecz importera związane z factoringiem, takie jak zarządzanie rachunkami dłużników oraz dostarczanie dokumentów dotyczących wierzytelności.

W oparciu o powyższy stan faktyczny Trybunał wyraził stanowisko, że faktor, bezdyskusyjnie, świadczy usługę klientowi polegającą zasadniczo na uwolnieniu go od operacji odzyskiwania długów i od ryzyka niespłacenia długów. Ponadto wskazano, że działalność ekonomiczna, w ramach której podmiot gospodarczy nabywa długi, ponosząc ryzyko zwłoki, i który w zamian pobiera od swych klientów prowizję (prawdziwy factoring), stanowi odzyskiwanie długów i factoring w znaczeniu art. 13B lit. d pkt 3 zdanie ostatnie VI dyrektywy i dlatego jest wyłączony ze zwolnienia ustanowionego tym przepisem. Zgodnie z jego obiektywnym charakterem, zasadniczym celem factoringu jest odzyskanie długów, które strona trzecia ma wobec factoranta. Dlatego factoring uznaje się za stanowiący jedynie wariant bardziej ogólnego pojęcia odzyskiwania długów, niezależnie od sposobu jego przeprowadzania (zob. pkt 77, 80, sentencja pkt 2).

Niewątpliwie stan faktyczny, wynikający z umów opisanych we wniosku o interpretacje jest całkowicie odmienny od stanu faktycznego wynikającego z wyżej przytoczonego wyroku Trybunału Sprawiedliwości.

5.9. W konsekwencji należy stwierdzić, że usługa świadczona przez Bank nie jest usługą ściągania długów. Bank nie wykonuje tego rodzaju świadczenia. Należy zatem podkreślić, co zostało przedstawione we wniosku, że umowa eFinancing ma na celu udzielenie finansowania, zapewnienie płynności finansowej klienta, i dlatego wynagrodzenie Banku określane jest jako procent od sumy udzielonego finansowania na dany okres (faktycznie jest to wynagrodzenie za korzystanie z kapitału w danym czasie).

Celem, dla którego jest wykonywana usługa eFinancing, jest finansowanie. Przyczyną, dla której potencjalny klient może być zainteresowany ww. usługami, jest potrzeba uzyskania określonych środków finansowych w określonym czasie (tj. możliwość dysponowania określonymi środkami finansowymi w określonym czasie) – co jest równocześnie efektem ekonomicznym świadczenia analizowanych usług. Natomiast istotne cechy przedmiotowych usług, a także ramy prawne w jakich usługi te są świadczone, nie pozwalają wskazać jako celu ściągania długów (w tym factoringu).

Tym samym, za niezasadny należy uznać sformułowany w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia art. 43 ust. 1 pkt 1 (obowiązującego do 31 grudnia 2010 r.) u.p.t.u. przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że czynności opisane we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w ramach eFinancingu nie stanowią usług factoringu i mogą korzystać ze zwolnienia na podstawie wskazanego przepisu.

5.10. Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, albowiem wyrok odpowiada prawu.

O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a. i art. 205 § 2 p.p.s.a.