Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Agnieszka Wójcik, Sędziowie sędzia WSA Łukasz Krzycki, sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran (spr.), Protokolant sekr. sąd. Marek Lubasiński, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 października 2016 r. sprawy ze skargi K. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Ministra Rozwoju z dnia [...] kwietnia 2016 r. nr [...] w przedmiocie nakazania usunięcia stwierdzonych w wyniku kontroli naruszeń oddala skargę

Minister Rozwoju decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...], wydaną na podstawie art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1015, z późn. zm.) oraz art. 104 § 1 i 2, art. 107 § 1 i 3, art. 127 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 i 2 k.p.a., po rozpatrzeniu wniosku K. S.A. z siedzibą we W. o ponowne rozpatrzenie sprawy,

I . uchylił decyzją własną z dnia [...] stycznia 2016 r., nr [...] w części tj. w zakresie nakazu:

- zapewnienia, aby znak towarowy, pod którym K. S.A. świadczy usługi biura informacji gospodarczej, nie był wykorzystywany do wykonywania przez inne podmioty działalności gospodarczej,

- wycofania zobowiązania K. S.A. do przestrzegania standardów innego podmiotu przy używaniu znaku towarowego (logo) w związku ze świadczeniem usług określonych w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

- zaniechania udzielania zgody na podejmowanie działań w celu promocji znaku towarowego K. S.A. przez inny podmiot;

- zaniechania wyrażania zgody na dalsze przekazywanie przez inny podmiot danych klientów K. S.A. przekazujących do K. S.A. informacje gospodarcze albo którym ujawniane są informacje gospodarcze;

i w tym zakresie umorzył postępowanie;

II. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję w pozostałej części tj. w zakresie nakazania K. S.A. z siedzibą we W.:

1. zapewnienia biuru wyłączności na zamieszczanie informacji na oficjalnej stronie internetowej K. S.A. (obecnie: www.[...]) oraz na wykorzystywanie adresów poczty elektronicznej biura (obecnie domena: [...]);

2. zaniechania świadczenia za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej K. S.A. (obecnie: www.[...]) oraz przy wykorzystaniu adresów poczty elektronicznej biura (obecnie domena: [...]) usług wykraczających poza określone w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

3. zaniechania świadczenia, wspólnie z innymi podmiotami, w tym jako strona umowy, na zlecenie klientów, usług wykraczających poza określone w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy;

4. zaniechania świadczenia usług w zakresie dopisywania informacji o zobowiązaniu dłużnika do K. S.A. wspólnie z innym podmiotem, niebędącym wierzycielem;

5. zaniechania świadczenia przez K. S.A. usługi "Wezwanie do zapłaty [...]" w zakresie obowiązującym w okresie kontroli;

6. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi procesu pozyskania i podpisania umowy o udostępnianie informacji gospodarczych na rzecz K. S.A.;

7. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi danych klientów K. S.A. przekazujących do K. S.A. informacje gospodarcze oraz podmiotów, którym K. S.A. ujawnia informacje gospodarcze, w tym zaniechanie powierzenia innemu podmiotowi obsługi posprzedażowej tych klientów;

8. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi prowadzenia korespondencji z klientami K. S.A przekazującymi do K. S.A. informacje gospodarcze oraz podmiotami, którym K. S.A. ujawnia informacje gospodarcze;

9. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi obsługi infolinii biura informacji gospodarczej K. S.A.;

10. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi przyjmowania i rozpatrywania reklamacji na usługi K. S.A. związane z przyjmowaniem, przechowywaniem oraz ujawnianiem informacji gospodarczych;

11. zaniechania powierzenia innemu podmiotowi aneksowania umów, na podstawie których są przekazywane, przechowywane albo ujawniane informacje gospodarcze;

12. zaniechania powierzania innemu podmiotowi aktualizacji cenników usług świadczonych przez K. S.A. związanych z przyjmowaniem, przetwarzaniem albo ujawnianiem informacji gospodarczych;

13. zaniechania stwierdzonych naruszeń przepisów art. 27 ust. 1 i 4 ustawy oraz postanowień § 36 ust. 1 zd. 1 oraz § 37 ust. 2 i ust. 3 zd. 2 Regulaminu Zarządzania Danymi K. S.A., prowadzących do sytuacji, w której rejestr zapytań K. S.A. nie zawiera informacji o podmiocie, któremu faktycznie ujawniono informacje gospodarcze i jednocześnie określił termin usunięcia wskazanych w pkt II nieprawidłowości na 3 miesiące od dnia, w którym niniejsza ostateczna decyzja zostanie doręczona stronie.

W uzasadnieniu podano, iż na podstawie art. 33 ust. 1 w zw. z art. 32 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych w okresie od [...] czerwca 2010 r. do [...] grudnia 2014 r. przeprowadzono kontrolę w zakresie przestrzegania zakazu powierzania czynności biura informacji gospodarczej innym podmiotom oraz prowadzenia rejestru zapytań. W wyniku kontroli ustalono, że K. S.A. działa w ramach tzw. "Grupy [...]" (nazywanej również przez stronę "Grupą [...]"), która jest grupą przedsiębiorstw powiązanych kapitałowo lub osobowo dla realizacji przede wszystkim celów biznesowych podmiotów współpracujących w grupie. K. S.A. jest podmiotem powiązanym osobowo ze spółką K. Sp. z o.o. z siedzibą we W. (dalej: "K.") przez osobę akcjonariusza K. S.A. i właściciela przedsiębiorstwa K. M. K.. K. to firma windykacyjna świadcząca usługi z zakresu obsługi wierzytelności, w której ofercie znajdują się usługi związane z prowadzeniem w imieniu i na rzecz wierzycieli postępowań windykacyjnych powiązanych z działaniem w imieniu i na rzecz wierzycieli także w relacjach tychże z K. S.A. w zakresie procesu udostępniania informacji gospodarczych.

W toku kontroli ustalono ponadto, że oficjalna strona internetowa biura informacji gospodarczej K. S.A, to www.[...], natomiast oficjalna domena adresów poczty elektronicznej pracowników K. S.A. to [...]. Ustalono także, że adresy poczty elektronicznej K. S.A. ([...]), są wykorzystywane do prowadzenia korespondencji dotyczącej działalności innej, niż określona w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy.

Kontrolujący ustalili, że K. S.A. wykonuje działalność gospodarczą pod znakiem towarowym, którego właścicielem jest inny podmiot, a K. S.A. posiada niewyłączne prawo do korzystania z tego znaku. Prawo do wykorzystywania w toku prowadzonej działalności gospodarczej tego znaku towarowego posiadają również inne podmioty. Ponadto na mocy umowy zawartej przez K. S.A. z podmiotem uprawnionym do znaku towarowego (ówcześnie: W. Sp. z o.o., obecnie: D. Sp. z o.o.), biuro informacji gospodarczej uzyskało prawo do używania tego znaku w formie i według standardów wymaganych przez W. Sp. z o.o.

W toku kontroli ustalono wreszcie, że K. S.A. wraz z K. zawiera trójstronne umowy z klientami zewnętrznymi. Umowy te są opatrywane tytułem Umowa o współpracy w zakresie windykacji polubownej, zawierane są na druku zawierającym logo K., a podpisywane są przez przedstawiciela K. S.A., przedstawiciela spółki K. oraz klienta. W treści umowy K. S.A. oraz K. zobowiązują się do dokonywania czynności, z których tylko niektóre należą do katalogu zawartego w Ustawie.

W toku kontroli poddano analizie usługę "Wezwanie do zapłaty [...]". Polega ona na udostępnianiu informacji gospodarczych i windykacji przez K. S.A. i K.. Jest ona oferowana pod znakiem towarowym używanym przez K. S.A. oraz za pośrednictwem oficjalnej strony internetowej biura informacji gospodarczej.

Kontrolujący ustalili także, że podmioty tworzące tzw. "Grupę [...]" współpracują między sobą m.in. w zakresie tworzenia modeli biznesowych, technik i kanałów sprzedaży dla poszczególnych podmiotów. Proces pozyskania i podpisania umowy na rzecz K. S.A. za pośrednictwem call center realizowany jest przez K. M. K.(dalej: "K."). Ten podmiot trzeci prowadzi również na rzecz K. S.A. działalność akwizycyjną, obsługę posprzedażową klientów biura, aneksuje umowy zawierane przez biuro z klientami, a także przyjmuje i rozpatruje reklamacje od klientów biura. Zakres usług świadczonych na rzecz biura informacji gospodarczej przez K. został określony w formie katalogu otwartego. K. podejmuje wymienione działania w imieniu K. S.A. na podstawie pełnomocnictwa i ma prawo do jego substytucji. K. jest także uprawiona do przekazywania danych klientów K. S.A. innym podmiotom oraz do wykorzystywania, w zakresie i celu związanym z wykonaniem umowy, znaku towarowego K. i do korzystania z domeny [...] a także tworzenia adresów poczty elektronicznej z tej domeny.

W toku kontroli kontrolujący ustalili ponadto, że na podstawie odrębnej umowy, K. S.A. powierzył spółce W. Sp. z o.o. m.in. aktualizację cenników dotyczących świadczonych przez biuro usług. Ustalono także, że K. S.A., w ramach realizacji umowy o współpracy, powierza K. oraz spółce K. dane swoich klientów i potencjalnych klientów.

Decyzją Nr [...] z dnia [...] stycznia 2016 r. Minister na podstawie art. 43 ust. 1 ww. ustawy nakazał K. S.A. usunięcie stwierdzonych naruszeń w sposób szczegółowo wskazany w osnowie zaskarżonej decyzji, określając ich usunięcia na 3 miesiące od dnia, w którym decyzja stanie się ostateczna.

Pełnomocnik strony wnosząc o ponowne rozpatrzenie sprawy zarzucił zaskarżonej decyzji, naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego. Pełnomocnik strony wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i umorzenie postępowania w całości, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w części ("w szczególności" w zakresie terminu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości) i orzeczenie w tym zakresie co do istoty sprawy.

Minister rozpatrując ponownie sprawę wskazał, iż zakres dopuszczalnej działalności gospodarczej biur informacji gospodarczej określony został w przepisach ww. ustawy, w szczególności w jej art. 7 ust. 1 i ust. 2. Warunki prowadzenia przez biuro działalności gospodarczej stanowią wyjątek wobec zasady wolności działalności gospodarczej unormowanej w art. 6 ustawy z 2 lipca 2004 r. z dnia o swobodzie działalności gospodarczej (dalej jako: "u.s.d.g."), ze względu na ważny interes publiczny. Biuro informacji gospodarczej jak stwierdził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 października 2011 r., III CSK 16/11, jest w pewnej mierze instytucją zaufania publicznego. W związku z tym, działalność biur jest reglamentowana, tj. poddana została ograniczeniom określonym w ustawie, w tym nadzorowi Ministra oraz konieczności uzyskania decyzji zatwierdzającej regulamin zarządzania danymi.

Minister podkreślił, iż z przepisów ustawy wynika wprost, że działalność polegająca na udostępnianiu informacji gospodarczych może wykonywać wyłącznie spółka akcyjna, która spełni szczególne wymagania ustawowe wynikające m.in. z art. 4 - 11a Ustawy. Przedmiot działalności takiej spółki może zasadniczo obejmować wyłącznie czynności wskazane w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy. Zgodnie z tymi przepisami przedmiotem działalności gospodarczej biura jest pośrednictwo w udostępnianiu informacji gospodarczych, polegające na przyjmowaniu informacji gospodarczych od wierzycieli, przechowywaniu i ujawnianiu tych informacji. Dodatkowo, przedmiotem działalności gospodarczej biura może być 1) przetwarzanie archiwalnych informacji gospodarczych, o których mowa w art. 21 ust. 3 i 4 Ustawy, dla celów statystycznych, dotyczących dłużników niebędących konsumentami; 2) zarządzanie majątkiem biura; 3) prowadzenie działalności szkoleniowej lub edukacyjnej w zakresie objętym działalnością biura.

W doktrynie wskazuje się, że działalność gospodarcza biura ograniczona jest do zamkniętego katalogu obszarów wymienionych w ustawie o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (art. 7 ust. 1 i 2, art. 9 i 13 ustawy). Główny przedmiot tej działalności stanowi pośrednictwo w udostępnianiu informacji gospodarczych, polegające na przyjmowaniu informacji gospodarczych od wierzycieli, przechowywaniu i ujawnianiu tych informacji (art. 7 ust. 1 ustawy). Ponadto, zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy biuro nie może powierzyć innym podmiotom wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i 2, z wyjątkiem innych biur oraz instytucji utworzonych na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe. Nie jest zatem dopuszczalne powierzanie czynności zastrzeżonych ustawowo dla biur informacji gospodarczej innym podmiotom.

Powyższe, zdaniem Ministra, oznacza, że ustawodawca, tworząc system udostępniania informacji gospodarczych, zastrzegł pewne formy działalności wyłącznie dla biur informacji gospodarczej - jako podmiotów spełniających szczególe warunki ustawowe, określił wąski zakres tej działalności oraz ustanowił zakaz powierzania innym podmiotom wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej biura. W ocenie Ministra, wynika z tego nakaz oddzielenia działalności biura informacji gospodarczej od innych form działalności gospodarczej oraz obowiązek wykonywania zastrzeżonej dla biur działalności samodzielnie, tj. bez korzystania z usług innych przedsiębiorców - osób fizycznych lub prawnych, będących podmiotami trzecimi.

Nadzorem Ministra objęta jest działalność K. S.A., w tym również sposób kształtowania relacji tego podmiotu, jako biura informacji gospodarczej, z innymi podmiotami - w zakresie, w jakim relacje te mogą prowadzić do naruszenia ustawy, w szczególności jej art. 7 ust. 1 i 2 oraz ust. 4.

Odnośnie zarzutów Spółki dotyczących nakazów określonych w pkt 1 i 1 w decyzji Minister uznał, że nie zasługują one na uwzględnienie, gdyż wobec brzmienia art. 7 ust. 1 i 2 ustawy, biura informacji gospodarczej mogą prowadzić wyłącznie działalność określoną w ustawie. Nie jest także dopuszczalne łączenie działalności zastrzeżonej ustawowo dla biur informacji gospodarczej z innymi rodzajami działalności gospodarczej. Zgodnie z art. 7 ust. 4 ustawy niedopuszczalne jest także powierzanie czynności związanych z prowadzeniem takiej działalności. Ze wskazanych przepisów wynika, że konieczne jest zarówno formalnoprawne, jak również faktyczne i organizacyjne rozdzielenie czynności zarezerwowanych dla biura informacji gospodarczej zgodnie z art. 7 ustawy, od innych rodzajów działalności gospodarczej prowadzonej przez inne podmioty, niespełniające wymogów przewidzianych w ustawie. Minister podkreślił, że można zgodzić się z twierdzeniem, że usługi biura informacji gospodarczej mają być narzędziem "komplementarnym" wobec usług windykacyjnych, jednakże nie oznacza to - co oczywiste - że usługi obu rodzajów muszą być świadczone wspólnie; przeciwnie, w takim wypadku może dojść do naruszenia wskazanych wyżej przepisów ustawy.

W ocenie organu niedopuszczalne jest, aby za pomocą oficjalnych kanałów informacyjnych K. S.A. prowadzona była inna działalność gospodarcza, niż dopuszczalna dla biur informacji gospodarczej. Ukształtowanie wykorzystywanych przez K. S.A. oficjalnych kanałów przekazywania informacji nie pozwala na wyraźne rozróżnienie, które informacje pochodzą od biura (tj. związane są z jego działalnością), a które od innych podmiotów - osób trzecich. Potwierdza to choćby fakt, że na stronie internetowej www.[...] wskazano katalog usług (zakładka: Oferta) bez rozdzielenia ich na te świadczone przez K. S.A. od usług oferowanych przez podmioty trzecie, nieobjęte Ustawą. Skutkiem dostępu innych podmiotów do oficjalnych kanałów informacyjnych K. S.A. jest także publikowanie za ich pomocą informacji oraz oferowanie usług, których biuro informacji gospodarczej świadczyć nie może. Z faktu, iż przedmiotowa strona internetowa oraz domena adresów poczty elektronicznej są oficjalnym kanałem komunikacji biura informacji gospodarczej, w ocenie organu, wynika logiczny wniosek, że upubliczniane w ten sposób komunikaty pochodzą od K. S.A. Oznacza to, że każda informacja zamieszczana na stronie internetowej K. S.A. oraz przekazywana za pośrednictwem poczty elektronicznej z domeny [...] jest traktowana przez jej odbiorców jako pochodząca od biura. Niezależnie od tego, że okoliczności te można rozpatrywać w kontekście wprowadzania klientów K. S.A. w błąd (co nie podlega ocenie Ministra w trybie nadzoru), potwierdzają one stanowisko organu, zgodnie z którym K. S.A. nie zapewnia faktycznego oddzielenia działalności zarezerwowanej dla biur informacji gospodarczej od innych rodzajów działalności gospodarczej, prowadzonych formalnie - zgodnie z twierdzeniem K. S.A. - przez odrębny podmiot.

W ocenie Ministra argumentacja K. S.A. jednoznacznie wskazuje, że biuro dobrowolnie i świadomie zgadza się na to, aby za pomocą jego oficjalnych kanałów informacyjnych były świadczone usługi wykraczające poza zakres działalności dopuszczonej przez ustawę dla biur informacji gospodarczej. Skutkiem tej zgody jest to, że inne podmioty, wykorzystując instytucję biura, jako podmiotu wykonującego działalność nadzorowaną przez organ administracji publicznej, świadczą usługi, traktowane przez potencjalnych odbiorców, jako usługi świadczone przez podmiot o podwyższonym stopniu zaufania publicznego. W ocenie organu nadzoru, udzielenie przez biuro informacji gospodarczej zgody na świadczenie usług innych niż objęte ustawą przez podmiot formalnie odrębny (choć kapitałowo i osobowo ściśle powiązany z biurem), wykonywane za pośrednictwem oficjalnych kanałów komunikacyjnych biura, narusza art. 7 ust 1, ust. 2 i ust. 4 ustawy, zwłaszcza jeśli wykorzystywane wspólnie kanały komunikacyjne nie pozwalają de facto - jak w rozpatrywanym przypadku - na jednoznaczne rozróżnienie usług świadczonych przez biuro od tych oferowanych formalnie przez inny podmiot.

Stanowisko organu, zgodnie z którym świadcząc przedmiotową usługę K. S.A. nie zapewnia odpowiedniego i wyraźnego oddzielenia działalności zastrzeżonej dla biura od innych form działalności gospodarczej potwierdza fakt, że organ nadzoru jest w posiadaniu korespondencji od przedsiębiorców, którzy korzystali z usług dostępnych na stronie www.[...] w przekonaniu (utwierdzanym przez pracowników infolinii K. S.A ), że stroną zobowiązaną do ich realizacji jest K. S.A., nie zaś odrębna firma windykacyjna.

W ocenie Ministra Rozwoju opisane działania stanowią naruszenie art. 7 ust. 1 i ust. 2 w zw. z art. 7 ust. 4 ustawy.

Odnośnie zarzutów Spółki dotyczących nakazu określonego w pkt 3 i pkt 4 decyzji Minister stwierdził, że nie zasługują one na uwzględnienie.

W toku przeprowadzonej kontroli ustalono, że K. S.A. wraz z K., wykorzystując formularz zawierający "logo" (znak towarowy), którym posługuje się K. S.A., zawiera umowy z klientami, opatrywane tytułem Umowa o współpracy w zakresie windykacji polubownej. Umowy te podpisywane są przez przedstawiciela K. S.A., przedstawiciela K. oraz klienta. W treści umowy K. S.A. oraz K. określani są łącznie jako "Zleceniobiorca". Na podstawie przedmiotowych umów klient zgadza się na to, aby w jego imieniu i na jego rzecz, informacja gospodarcza o zobowiązaniu dłużnika klienta, została dopisana do K. S.A. przez K. lub K. S.A. Klient upoważnia przy tym K. S.A. i K. do otrzymania w jego imieniu odrębnego, indywidualnego loginu i hasła dostępu do K. S.A. w celu wpisania, aktualizowania, bądź usuwania informacji gospodarczych o dłużnikach dopisanych do K. S.A. Dodatkowo klient udziela K. pełnomocnictwa w zakresie m in. pobierania, przekazywania, aktualizowania i usuwania informacji gospodarczych w systemie K. S.A.

Przykładem umowy zawieranej rzecz K. S.A. i K. jako Zleceniobiorcę jest powołana w protokole kontroli (K-334) i znajdująca się w akrach sprawy (K-205 - K-213) Umowa o współpracy w zakresie windykacji polubownej z 12 listopada 2013 r. Minister stwierdził, że mając na względzie przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące zlecenia, w szczególności art. 734 § 1 k.c., art. 738 § 1 i 2 k.c., art. 745 oraz art. 750 k.c., charakter tej umowy wskazuje na wspólne przyjęcie zlecenia przez K. oraz K. S.A. Prowadzi to do konstatacji, że na podstawie takich umów K. S.A. przyjmuje na siebie zobowiązanie, którego zakres jest sprzeczny z art. 7 ust. 1 i 2 ustawy. Minister wskazał, że nie kwestionuje "komplementarności" działalności biur informacji gospodarczej wobec windykacji czy dochodzenia należności ani samej możliwości korzystania przez klientów z "usług wiązanych", jednakże sposób ich świadczenia przez biuro i inne podmioty musi uwzględniać przepisy art. 7 ust. 1 i 2 oraz ust. 4 ustawy, tj. zapewniać wyraźne rozdzielenie czynności wykonywanych przez biuro od usług oferowanych przez inny podmiot. Tzw. "umowy trójstronne" zawierane m.in. przez K. S.A. nie zawierają natomiast w swych postanowieniach żadnych wyłączeń zakresu działań biura, nie wskazują również w sposób pozytywny, które ze wskazanych czynności są wykonywane przez biuro, a które przez K.. Dodatkowo umowy takie zawierane są na drukach zawierających, jak wyjaśnił w toku kontroli przedstawiciel K. S.A., oficjalny znak towarowy (logo) biura. Treścią tzw. "umowy trójstronnej" jest wspólne zobowiązanie się przez K. S.A. i podmiot trzeci do świadczenia określonego katalogu usług, podczas gdy część tych usług nie może stanowić przedmiotu działalności biura zgodnie z art. 7 i 9 ustawy.

W podsumowaniu Minister stwierdził, iż zawieranie umów trójstronnych o takiej treści jak analizowana w niniejszej decyzji stanowi z jednej strony zobowiązanie się przez K. S.A. do świadczenia usług innych niż objęte ustawą (z naruszeniem art. 7 ust. 1 i 2 ustawy), z drugiej zaś - upoważnienie podmiotów trzecich do wykonywania działalności zastrzeżonej dla biura informacji gospodarczej, z naruszeniem art. 7 ust. 4 ustawy. Stosowanie takich praktyk uzasadnia zatem nakazy wskazany w pkt III 3 i 4 rozstrzygnięcia niniejszej decyzji.

Jak podkreślił Minister kierowana do niego korespondencja przez przedsiębiorców wskazuje, że skutkiem opisanej sytuacji jest przeświadczenie klientów K. S.A., iż podmiotem odpowiedzialnym za realizację takich umów (zawierających np. upoważnienie do prowadzenia działalności windykacyjnej) jest właśnie biuro informacji gospodarczej, a więc podmiot prowadzący działalność poddaną ograniczeniom wynikającym z ustawy.

Odnośnie zarzutów Spółki do nakazu sformułowanego w pkt 5 decyzji, organ uznając je za nietrafne, stwierdził, że biuro informacji gospodarczej nie może wykonywać działalności innej niż określona w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy, działalność ta jest przy tym zarezerwowana wyłącznie dla biur informacji gospodarczej i musi być wykonywana samodzielnie. To zaś powoduje konieczność takiej organizacji działalności biura i współpracy z innymi podmiotami, która nie narusza treści i celu tych przepisów. Tymczasem, świadczenie za pośrednictwem stron internetowych K. S.A. (K-103) usługi "Wezwanie do zapłaty [...]", zwłaszcza wobec jednoczesnej obsługi tej usługi (np. przez call center) przez innego przedsiębiorcę prowadzi do sytuacji, w której brak jest rozdzielenia czynności zastrzeżonych dla biura informacji gospodarczej od innego rodzaju czynności (np. windykacyjnych), których K. S.A. wykonywać nie może. Potwierdzeniem są umowy "Serwis ochrony przedsiębiorcy" (K-121 - K- 149). W tych umowach K. S.A. zobowiązuje się do świadczenia na rzecz klientów usług: Wezwanie do zapłaty [...], które obejmuje czynności windykacyjne, czy prowadzenia postępowania upominawczego w ramach Wezwania do zapłaty [...] (pkt I ust. 1 umowy). Przy stosowanym sposobie świadczenia "kompleksowych usług" w ramach "Wezwania do zapłaty [...]" Spółka nie zapewnia oddzielenia zastrzeżonej wyłącznie dla biur informacji gospodarczej działalności od czynności nieobjętych Ustawą, tj. działalności podmiotów trzecich, której przedmiot jest inny. W ocenie Ministra nieprawidłowości takie naruszają art. 7 ust. 1 i 2 w zw. z art. 7 ust. 4 ustawy, z których wynikają zasady opisane powyżej i w pkt I uzasadnienia niniejszej decyzji.

Odnośnie zarzutów Spółki dotyczących nakazów zawartych w pkt 6-11 decyzji organ nie tylko uznał je za nietrafne, ale stwierdził, że wręcz potwierdzają one zasadność wskazanych nakazów nałożonych na biuro zaskarżoną decyzją i utrzymanych w mocy niniejszą decyzją. Minister jeszcze raz podkreślił, że art. 7 ust. 4 ustawy ustanawia bezwzględny zakaz powierzania podmiotom innym niż biura informacji gospodarczej i instytucje utworzone na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy - Prawo bankowe wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej, o której mowa w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy. Celem tego przepisu było zagwarantowanie, by mająca istotne znaczenie dla całego obrotu gospodarczego działalność, jaką jest pośrednictwo w udostępnianiu informacji gospodarczych, powierzona była wyłącznie podmiotom, które będą wyspecjalizowane w tej dziedzinie i nie będą mogły jednocześnie prowadzić innego rodzaju działalności gospodarczej.

Czynności takie jak pozyskiwanie, podpisywanie i aneksowanie umów o udostępnienie informacji gospodarczych, prowadzenie korespondencji z klientami, obsługa infolinii, przyjmowanie i rozpatrywanie reklamacji czy aktualizacja cenników pozostają w ścisłym związku z przedmiotem działalności biura informacji gospodarczej są imanentnie związane z pośrednictwem w udostępnianiu informacji gospodarczych, tj. z przyjmowaniem, przechowywaniem i udostępnianiem takich informacji. Powierzenie takich czynności innemu podmiotowi - osobie prawnej będącej wobec biura informacji gospodarczej podmiotem trzecim - stanowi zatem naruszenie art. 7 ust. 4 ustawy. Trzeba dodatkowo zauważyć, że przepis art. 7 ust. 4 ustawy explicite odnosi się nie tylko do czynności stanowiących ściśle i bezpośrednio działalność gospodarczą, której przedmiot określa art. 7 ust. 1 i 2 ustawy, ale o wszystkich czynnościach z tym przedmiotem związanych. Oznacza to, że biuro informacji gospodarczej nie może powierzyć innemu podmiotowi nie tylko samej czynności polegającej na przyjęciu czy ujawnieniu informacji gospodarczej, ale również wszystkich czynności z tym związanych, w tym - objętych wskazanymi powyżej nakazami. Irrelewantne jest w tym kontekście, czy osoba trzecia wykonuje takie czynności na podstawie pełnomocnictwa (tj. w bezpośrednio w imieniu K. S.A.), czy też na zasadzie zastępstwa pośredniego (tj. w imieniu własnym i na rzecz biura informacji gospodarczej). Pojęcie "powierzenia czynności", którym posługuje się art. 7 ust. 4 ustawy należy bowiem rozumieć w ten sposób, że obejmuje ono obie opisane konstrukcje. Gdyby przyjąć wykładnię art. 7 ust. 4 ustawy, zgodnie z którą dopuszczalne jest upoważnianie każdego podmiotu trzeciego (jako pełnomocnika) do wykonywania czynności zastrzeżonych dla biur informacji gospodarczej, sens tej regulacji byłby co najmniej wątpliwy. Osoba trzecia nie mogłaby bowiem dokonywać czynności związanych z działalnością zastrzeżoną dla biur informacji gospodarczej jako zastępca pośredni, ale jednocześnie, każdy taki podmiot mógłby zastępować K. S.A. we wskazanych czynnościach uzyskując pełnomocnictwo. Nie taki jest, zdaniem Ministra Rozwoju, cel normy wynikającej z art. 7 ust. 4 Ustawy. Przepis ten zakazuje wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalnością biura informacji gospodarczej przez osoby trzecie, w szczególności przez osoby prawne lub innych przedsiębiorców, niezależnie od tego, czy takie osoby działałyby w imieniu biura (jako pełnomocnik), czy w imieniu własnym. W tym sensie, art. 7 ust. 4 Ustawy stanowi wyjątek od zasady, zgodnie z którą można dokonać czynności prawnej przez przedstawiciela (art. 95 § 1 k.c ).

Także wykładnia literalna art. 7 ust. 4 ustawy prowadzi do analogicznych wniosków. Słowo "powierzyć - powierzać" za Słownikiem języka polskiego PWN oznacza «zlecić komuś sprawowanie jakiejś funkcji lub wykonanie jakiegoś zadania».

Z powyższego wynika, że każde powierzanie czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej biura, określonym w art. 7 ust. 1 i 2 Ustawy, narusza art. 7 ust. 4 Ustawy.

W ocenie Ministra przedstawiona przez stronę argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie. Wymienione wyżej i objęte nakazami wskazanymi w pkt 6-11 rozstrzygnięcia niniejszej decyzji czynności są bowiem niewątpliwie związane z przedmiotem działalności K. S.A., a zostały powierzone innemu podmiotowi, co stanowi naruszenie art. 7 ust. 4 ustawy.

Odnosząc się do zarzutów Spółki dotyczącego nakazu zawartego w pkt 12 decyzji organ uznał, że przedstawiona argumentacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Organ stwierdził, że podtrzymuje stanowisko, zgodnie z którym w opisanej sytuacji K. S.A. - powierzając innemu podmiotowi dane klientów przekazujących biuru informacje gospodarcze - powierza innemu podmiotowi wykonywanie czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej zastrzeżonej dla biur z naruszeniem art. 7 ust. 4 ustawy. Nie jest bowiem możliwe wykonywanie działalności gospodarczej polegającej na przyjmowaniu informacji gospodarczych od wierzycieli bez przetwarzania danych wierzycieli ani ich dłużników. Gromadzenie danych zarówno dłużników jak i wierzycieli jest immanentną cechą działalności gospodarczej w zakresie pośrednictwa w udostępnianiu informacji gospodarczych. Art. 7 ust. 4 ustawy posługuje się szerszym pojęciem "czynności związanych z przedmiotem działalności" biura informacji gospodarczej. Do takich czynności należy zaś, zdaniem organu, gromadzenie i dalsze przetwarzanie danych klientów K. S.A. Powierzanie tych czynności innemu podmiotowi, w szczególności innej osobie prawnej lub innemu przedsiębiorcy będącemu osobą fizyczną, w tym w celu akwizycji czy tzw. obsługi posprzedażowej, stanowi naruszenie art. 7 ust. 4 ustawy.

Minister podkreślił, iż z treści art. 2 ustawy nie wynika wprost, że dane klientów K. S.A. same w sobie nie mogą stanowić informacji gospodarczych. Przykładowo, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 2 ustawy przez informacje gospodarcze rozumie się dane dotyczące osoby fizycznej w zakresie: imion i nazwiska, adresu miejsca zamieszkania lub adresu do doręczeń, numeru PESEL lub innego numeru potwierdzającego tożsamość, serii i numeru dowodu osobistego lub innego dokumentu potwierdzającego tożsamość (niezależnie od relacji łączących tę osobę z biurem). Tym samym nie można dokonać prostego podziału, jak twierdzi strona, na informacje gospodarcze i dane osobowe. Zakres przedmiotowy informacji gospodarczych w rozumieniu ustawy może być tożsamy z pojęciem danych osobowych definiowanych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych. Organ jednocześnie podkreślił, że zaskarżoną decyzją nie stwierdził naruszenia przez K. S.A. przepisów dotyczących ochrony danych osobowych, czy też określających zasady udzielania pełnomocnictw, gdyż nie jest do tego uprawniony. Kwestia, czy opisane wyżej działania K. S.A. jest zgodne z przepisami prawa powszechnie obowiązującego (innego niż ustawa) nie była przedmiotem kontroli i postępowania skutkującego wydaniem zaskarżonej decyzji.

Minister jeszcze raz podkreślił, że celem dodatkowego zabezpieczenia informacji przechowywanych w biurze wykluczony został outsourcing czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej biura (art. 7 ust. 4 ustawy). Jak zauważa się w doktrynie, zakaz ten jest przejawem pierwszeństwa ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych przed ustawą o ochronie danych osobowych jako ustawy szczególnej.

W odniesieniu do zarzutów Spółki dotyczących nakazu zawartego w pkt 13 decyzji Minister stwierdził, że podziela wcześniej przedstawione stanowisko, zgodnie z którym wobec występowania K. S.A. jako strony opisanych już wyżej umów trójstronnych, biuro to wyraża zgodę na to, aby rejestr zapytań nie zawierał informacji o podmiocie, któremu faktycznie ujawniono informacje gospodarcze. W związku z tym K. S.A., będąc stroną Umowy o współpracy w zakresie windykacji polubownej, narusza przepisy art. 27 ust. 1 i 4 Ustawy (oraz postanowień § 36 ust. 1 zd. 1 oraz § 37 ust. 2 i ust. 3 zd. 2 Regulaminu Zarządzania Danymi K. S.A.).

Jak już wskazano na podstawie tzw. umowy trójstronnej zawieranej m.in. z K. S.A. klient biura zgadzał się, aby w jego imieniu i na jego rzecz, informacja gospodarcza o zobowiązaniu dłużnika klienta, została dopisana do K. S.A. przez K. lub K. S.A. Klient upoważniał przy tym K. S.A. i K. do otrzymania w jego imieniu odrębnego, indywidualnego loginu i hasła dostępu do K. S.A. w celu wpisania, aktualizowania, bądź usuwania informacji gospodarczych o dłużnikach dopisanych do K. S.A. za pośrednictwem K. i biura. Organ wskazał, iż jego ocenie rezultatem realizacji takiej umowy, w przypadku gdy K. albo samo biuro dokonają wpisu, aktualizacji albo usunięcia informacji gospodarczej, a także dokonają sprawdzenia informacji o danym podmiocie w rejestrze K. S.A., jest brak odzwierciedlenia tego działania w rejestrze zapytań, ponieważ działania te zostaną wykonane przy wykorzystaniu danych dostępowych do rejestru, należących do klienta. W efekcie w rejestrze zapytań nie znajdzie się informacja, iż dane ujawniono firmie K. czy biuru. Skutkiem takiej konstrukcji umowy jest brak informacji w rejestrze zapytań, że informacje, w szczególności, o zadłużeniu danego podmiotu ujawniono firmie windykacyjnej (K. świadczy usługi z zakresu obsługi wierzytelności, w której ofercie znajdują się usługi związane z prowadzeniem w imieniu i na rzecz wierzycieli postępowań windykacyjnych, czego strona nie podważa). Informacja o podmiocie, któremu ujawniono informację o zadłużeniu jest natomiast szczególnie istotna dla ochrony słusznych interesów dłużnika, zwłaszcza, jeżeli dostęp do niej uzyskuje podmiot świadczący zawodowo usługi związane z windykacją należności.

Podsumowując, organ stwierdził, że K. S.A. zobowiązane jest zapewnić, aby w rejestrze zapytań znajdowały się informacje o podmiocie, któremu faktycznie ujawniono informacje gospodarcze. Konieczne jest zatem usunięcie opisanych wyżej uchybień, tj. możliwości dopisywania danych przy użyciu danych dostępowych klienta przez inne podmioty, zgodnie z nakazem zawartym w pkt 13 rozstrzygnięcia niniejszej decyzji.

Odnosząc się do zarzutu Spółki, że ówczesny Minister po przeprowadzonej w 2013 r. nie stwierdził naruszenia przepisów ustawy przez postanowienia umowne, mimo, że przedmiot tamtej kontrolki, jak i obecnej był taki sam, organ stwierdził, że nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem rozmija się z sytuacją faktyczną i prawną będącą podstawą rozstrzygnięć Ministra Rozwoju. Kontrola z 2013 r., zgodnie z jej przedmiotem, obejmowała okres od grudnia 2011 r. do września 2013 r. Natomiast zaskarżona decyzja została wydana w wyniku ustaleń kontroli przeprowadzonej w dniach od [...] lutego do [...] marca 2015 r., która obejmowała okres od [...] czerwca 2010 r. do [...] grudnia 2014 r., a zatem nie ma bezpośredniego, faktycznego, ani prawnego związku z poprzednimi postępowaniami kontrolnym. Skoro okres objęty kolejną kontrolą pokrywa się z okresem objętym wcześniejszą kontrolą, to oznacza to, że zakres merytoryczny kontroli jest odmienny. Organ dodał, że bezpośrednią przyczyną przeprowadzenia postępowania kontrolnego był szereg wystąpień przedsiębiorców, zwracających uwagę ówczesnego Ministerstwa Gospodarki na nieprawidłowości w zakresie wykonywania przez K. S.A. działalności gospodarczej wykraczającej poza ramy prawne określone dla biur informacji gospodarczej oraz świadczenie przez inne podmioty, wspólnie z K. S.A., takich usług. Organ na marginesie wskazał, iż obowiązująca w trakcie kontroli umowa o współpracy K. S.A. z K. została zawarta w dniu [...] października 2013 r., zatem po zakończeniu kontroli Ministra Gospodarki przeprowadzonej w dniach [...] października 2013 r.

W kwestii zarzutów dotyczących określenia w zaskarżonej decyzji terminu usunięcia nieprawidłowości organ uznał, że przedstawione stanowisko nie jest poparte argumentacją merytoryczną. Organ wyjaśnił, że nadzorowi ministra właściwego do spraw gospodarki podlega wyłącznie działalność biura informacji gospodarczej i jedynie w tym zakresie została wydał zaskarżoną decyzję. Usuniecie stwierdzonych naruszeń i przywrócenie stanu zgodnego z prawem powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki. Naruszenie przepisów ustawy wynika ze stosunków umownych zachodzących między podmiotami powiązanymi z biurem kapitałowo lub personalnie. W ocenie Ministra termin 3 miesięcy na uporządkowanie stosunków prawnych w relacjach między podmiotami, które są powiązane kapitałowo oraz osobowo oraz mających siedzibę w tym samym budynku, jest odpowiedni i wystarczający. Strona nie podała przy tym konkretnych okoliczności uzasadniających czterokrotne wydłużenie terminu przewidzianego w zaskarżonej decyzji, ani podstaw podanych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy szacunków, co do czasu potrzebnego do usunięcia nieprawidłowości.

W kwestii uchylenia pozostałych nakazów Minister wyjaśnił, iż co do zasady podziela stanowisko o zasadności nakazów zawartych w zaskarżonej decyzji, jednakże postanowił uchylić zaskarżoną decyzję w części i umorzyć postępowanie, uznając za bezprzedmiotowe nakazy w zakresie: zapewnienia, aby znak towarowy, pod którym K. S.A. świadczy usługi biura informacji gospodarczej, nie był wykorzystywany do wykonywania przez inne podmioty działalności gospodarczej;

wycofania zobowiązania K. S.A. do przestrzegania standardów innego podmiotu przy używaniu znaku towarowego (logo) w związku ze świadczeniem usług określonych w art. 7 ust. 1 i 2 ustawy; zaniechania udzielania zgody na podejmowanie działań w celu promocji znaku towarowego K. S.A. przez inny podmiot; zaniechania wyrażania zgody na dalsze przekazywanie przez inny podmiot danych klientów K. S.A. przekazujących do K.S.A. informacje gospodarcze albo którym ujawniane są informacje gospodarcze.

Odnośnie wpływu wykonania decyzji na funkcjonowanie K. S.A. Minister wskazał, że nie jest właściwy do dokonywania ocen, jak również weryfikowania wyliczeń biura, dotyczących kosztów finansowych jego funkcjonowania czy reorganizacji. Praktyki K. S.A. naruszają przepisy ustawy, w związku z czym nałożył na stronę określone nakazy, mające na celu usunięcie nieprawidłowości.

Skargę na powyższą decyzję wniósł K. S.A. z siedzibą we W. reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżając ją w części, tj. w zakresie w jakim organ utrzymał w mocy poprzedzającą ją decyzję z dnia [...] stycznia 2016 r. w zakresie określenia nakazów.

Pełnomocnik Spółki zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie przepisów postępowania mogące mieć wpływ na wynik sprawy, tj. art. art.138 § 1 pkt 1, art. 7, 9, 11, 77 § 1, 80 i art. 107 § 3 k.p.a. polegające na błędnej oraz niewszechstronnej ocenie materiału dowodowego poprzez błędne przyjęcie, że działalność Spółki ze względu na całokształt konsekwencji dla podmiotów korzystających z usług może być uznana za działalność sprzeczną z prawem. Pełnomocnik zaskarżonej decyzji zarzucił również naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 7 ust. 1 i 2 polegające na niewłaściwej wykładni i zastosowaniu przepisów w sprawie w sytuacji, gdy skarżąca Spółka świadczy usługi w zakresie zgodny z ustawą; art. 7 ust. 4 ustawy poprzez dokonanie niewłaściwego zastosowania tego przepisu w sytuacji, gdy skarżąca Spółka nie dokonała powierzenia żadnemu podmiotowi wykonywania jakichkolwiek czynności. Pełnomocnik skarżącej Spółki zarzucił organowi naruszenie art. 32 ust. 2 Konstytucji poprzez odmienne potraktowanie Spółki w stosunku do innych biur informacji gospodarczej oraz podmiotów świadczących usługi na rynku regulowanym, co skutkowało naruszeniem zasady zakazu dyskryminacji. Podniósł także zarzut naruszenia art. 65 § 1 i 2 k.c. poprzez dokonanie błędnej wykładni § 37 ust. 2 Regulaminu i naruszenia art., 83 ust. 4 usdg w zw. z art. 44 ustawy polegające na błędnej wykładni i zastosowaniu przepisu, co skutkowało przeprowadzeniem kontroli w 2015 roku w tym zakresie przedmiotowym co kontrola przeprowadzona w 2013 roku.

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocnik skarżącej Spółki wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji z [...] stycznia 2016 r. oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W obszernym uzasadnieniu pełnomocnik przedstawił argumentację w celu wykazania zasadności zarzutów sformułowanych w petitum skargi w sposób obszerny.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podnosząc te same argumenty co w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (j.t. Dz. U. z 2016 r. poz. 1066) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Stosownie do art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2016 r., poz. 718 ze zm.; dalej jako p.p.s.a.) sąd rozstrzyga w graniach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Oceniając zaskarżoną decyzję Sąd nie znalazł podstaw do jej uchylenia bowiem nie narusza ona ani przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy ani też przepisów prawa procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy.

Organy obu instancji w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy a następnie dokonały jego subsumpcji pod określoną normę prawną z ustawy z dnia 9 kwietnia 2010 r. o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych (j.t. Dz. U. z 2014 r., poz. 2015 ze zm.; dalej jako ustawa). Przedstawiona przez organy ocena nie budzi wątpliwości pod względem jej zgodności z obowiązującymi przepisami prawa. Minister Rozwoju w zaskarżonej decyzji odniósł się szczegółowo do poszczególnych zarzutów i argumentacji strony skarżącej wyjaśniając, dlaczego uznał za konieczne nałożenie wskazanych w decyzji nakazów, określając termin ich usunięcia. Przedstawioną argumentację Sąd w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela.

Odnosząc się do zarzutów skargi wskazać przede wszystkim należy, że warunki prowadzenia przez biuro działalności gospodarczej określają przepisy art. 4 -11a rozdziału 2 powołanej wyżej ustawy. Jak się podkreśla w literaturze przedmiotu warunki prowadzenia przez biuro działalności gospodarczej stanowią wyjątek wobec zasady swobody działalności gospodarczej unormowanej w art. 6 u.s.d.g. Ustawodawca ze względu na ważny interes publiczny w ustawie tej wprowadził ograniczenia swobody działalności gospodarczej w oparciu o art. 22 Konstytucji RP (por. Beta Bińkowska-Artowicz, Informacja gospodarcza, Informacja kredytowa, Lex 2014). Z treści art. 4 ustawy wynika, że biuro informacji gospodarczej jest podmiotem o szczególnym statusie, bowiem cechuje go wyłączność na udostępnianie informacji gospodarczych osobom trzecim nieoznaczonym w chwili przeznaczania tych informacji do udostępniania, chyba że udostępnianie następuje w celu sprzedaży wierzytelności przez ogłoszenie publiczne lub przepisy prawa przewidują inny tryb udostępniania danych. Obowiązek zapewnienia ochrony interesu prywatnego, jakim jest interes dłużników, których dane przechowywane są w biurze, utworzenie i działalność biura oparte są na zasadach bardziej rygorystycznych niż w przypadku przedsiębiorcy nieprowadzącego działalności w zakresie udostępniania informacji gospodarczej. Pokreślił to wyraźnie Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 października 2011 r., sygn. akt III CK 16/11 stwierdzając, że biuro informacji gospodarczej nie może tylko pośredniczyć w przekazywaniu informacji uzyskiwanych od swoich klientów – wierzycieli, ale musi czuwać nad rzetelnością swojej działalności, jako – w pewnej mierze – instytucja zaufania publicznego, na co wskazują jej funkcje, rygory utworzenia i nadzór nad działalnością ministra właściwego do spraw gospodarki. Przemawiają za tym także konsekwencje ujawnienia informacji osobom trzecim o zadłużeniu przedsiębiorców, w związku z ich relacjami z bankami, innymi wierzycielami i w obrocie gospodarczym, dla którego wiarygodność finansowa kontrahentów ma podstawowe znaczenie (LEX nr 1101659).

Szczególny status biura informacji gospodarczej określa również art. 5 ustawy, którego ust. 1 stanowi, że może być ono prowadzone wyłącznie w formie spółki akcyjnej o kapitale zakładowym niemniejszym niż 4.000.000 zł, jak i art. 6 zgodnie z którym w skład organów biura nie kogą wchodzić osoby skazane prawomocnym wyrokiem sądu za pośrednictwo przestępstwo umyśle lub umyśle przestępstwo skarbowe.

Jak określił ustawodawca w art. 7 ustawy zasadniczym przedmiotem działalności biura informacji działalności gospodarczej jest pośrednictwo w udostępnianiu informacji gospodarczych polegające na przyjmowaniu informacji od wierzycieli, przechowywaniu i ujawniania tych informacji (ust. 1), dodatkowo przedmiotem działalności biura może być czynności wymienione w pkt 1-3 ust. 2 tego artykułu. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie zastrzegł w ust. 4 tego przepisu, że biuro nie może powierzyć innym podmiotom wykonywania czynności związanych z przedmiotem działalności gospodarczej, o kory mowa w ust. 1 i 2, z wyjątkiem innych biur oraz instytucji utworzonych na podstawie art. 105 ust. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe.

Tymczasem z prawidłowych ustaleń organu przeprowadzonych w oparciu o protokół z kontroli przeprowadzonej w dniach od [...] lutego do [...] marca 2015 r. wynika, że skarżąca Spółka swoją działalność prowadziła z naruszeniem art. 7 ust. 4 ustawy, zawierając umowy z innym podmiotem gospodarczym K. Sp. z o.o. z siedzibą we W. prowadzącym działalność windykacyjną świadczącą usługi dotyczące obsługi wierzytelności w zakresie udostępniania informacji gospodarczych, powierzając temu podmiotowi wykonywanie czynności zastrzeżonych przez ustawę dla biura informacji gospodarczej.

Podzielić należy stanowisko organu, że skarżąca Spółka prowadziła działalność z naruszeniem zasady wyłączności biura informacji gospodarczej i samodzielności jej wykonywania, wyrażając zgodę aby inne podmioty trzecie wykorzystywały jej oficjalne kanały informacyjne do świadczenia usług windykacyjnych.

Zasadne jest stanowisko organu, że strona skarżąca zawierając z firmą K. Sp. z o.o. umowę na wspólne wykonywanie usług windykacyjnych na zlecenie klientów usług, wykroczyła poza zakres przedmiotu działalności biura określonego ustawą, czym dopuściła się naruszenia norm zawartych w art. 7 ust. 1 i 2.

Trafne jest stanowisko Ministra Rozwoju, że biuro nie może powierzyć innym podmiotom czynności stanowiących jego wyłączną działalność gospodarczą, a która to działalność obejmuje czynności pozyskiwania podpisywania i aneksowania umów o udostępnianie informacji gospodarczych, prowadzenie korespondencji z klientem, obsługa infolinii, przyjmowanie i rozpatrywanie reklamacji, ustalanie cenników.

W ocenie Sądu stwierdzone w toku kontroli uchybienia wprowadzonej przez Spółkę działalności reglamentowanej przepisami ustawy, w szczególności jej art. 7 ust. 1 , 2 i 4 upoważniały Ministra Rozwoju do nałożenia obowiązku wykonania nakazów określonych w zaskarżonej decyzji w celu doprowadzenia do zgodnego z ustawą prowadzenia działalności przez Spółkę działającą jako biuro informacji gospodarczej. Stąd też zarzuty naruszenia przepisów ustawy o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych, jak również § 37 ust. 2 Regulaminu Zarządzania Danymi Krajowego Rejestru Długów nie znajduje usprawiedliwionych podstaw.

Za nietrafne należy uznać zarzuty naruszenia przepisów postępowania, albowiem wbrew twierdzeniom skarżącej Spółki, organ z poszanowaniem zasad określonych w kodeksie postępowania administracyjnego przeprowadził postepowanie wyjaśniające, dokonał wnikliwej i zgodnie z zasadą swobodnej oceny materiału dowodowego zgromadzonego w toku przeprowadzonej kontroli, a jej wyniki w sposób jasny i logiczny przedstawił w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, szczegółowo odnosząc się również do zarzutów podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Za pozbawiony uzasadnionych podstaw należy uznać zarzut dotyczący naruszenia art. 32 Konstytucji RP, skoro strona skarżąca w żaden sposób nie wykazała, aby organ traktował ją odmiennie od innych biur informacji gospodarczej.

Nie jest również zasadny zarzut naruszenia art. 83 ust. 4 usdg w zw. z art. 44 ustawy dotyczący przeprowadzenia powtórnej kontroli w 2015 roku w tym samym zakresie co kontrola przeprowadzona w 2013 r. z tego względu, że ta kontrola, jak wskazał Minister Rozwoju, została przeprowadzona w związku z licznymi skargami podmiotów na działalność skarżącej Spółki. W tej sytuacji, skoro zgodnie z art. 32 ust. 1 ustawy nadzór nad biurem sprawuje minister właściwy do spraw gospodarki w zakresie zgodności wykonywanej działalności gospodarczej z ustawa i regulaminem, organ uprawniony był do przeprowadzenia ponownej kontroli.

Mając powyższe na uwadze Sąd na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.