Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie: Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska (sprawozdawca), Asesor WSA Marta Pająkiewicz-Kremis, , po rozpoznaniu w na posiedzeniu niejawnym w Wydziale IV w dniu 5 lutego 2021 r. sprawy ze skargi C.J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] stycznia 2020 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania usług opiekuńczych I. oddala skargę w całości; II. przyznaje od Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we W. - adwokatowi T. K.- wynagrodzenie w wysokości [...] (słownie: [...]) złotych, w tym 23% VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Zaskarżoną decyzją Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. po rozpatrzeniu odwołania skarżącego C. J. od, wydanej z upoważnienia Prezydenta W., decyzji Specjalisty pracy socjalnej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej we W. z dnia [...] listopada 2019 r. ([...]) o odmowie przyznania prawa do pomocy w postaci usług opiekuńczych, realizowanych w miejscu zamieszkania od listopada 2019 r. – utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia przytoczono, że w dniu [...] października 2019 roku skarżący ([...] lat) zwrócił się z wnioskiem o przyznanie mu pomocy w formie usług opiekuńczych w wymiarze 5 godzin przez 7 dni w tygodniu. Jak wynika z akt sprawy, skarżący legitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności, przy czym jego niepełnosprawność istnieje od 11. roku życia. Nadto, zgodnie z zaświadczeniem lekarskim z dnia [...] września 2019 r., stan zdrowia - pomimo leczenia - nie ulega poprawie z powodu zmian organicznych. Stąd wnioskodawca - w ocenie lekarza - wymaga stałego leczenia psychiatrycznego i opieki środowiskowej MOPS.

Przeprowadzając wywiad środowiskowy, organ pierwszej instancji ustalił, że skarżący nie mieszka pod wskazywanym przez siebie adresem zamieszkania (W., ul. [...]). Pracownik socjalny podkreślił, że skarżący dotarł do mieszkania, w którym przeprowadzono wywiad środowiskowy wraz z pracownikiem i zachowywał się, jakby w tym miejscu na stałe nie przebywał. Poza umówionymi wizytami, pracownicy socjalni nigdy nie zastali skarżącego w miejscu, którego podaje jako miejsce swego zamieszkania. Poza tym ustalono, że skarżący ma m.in. dwoje małoletnich dzieci, nad którymi regularnie sprawuje opiekę. Dzieci te mieszkają z matką w miejscowości położonej w województwie o.. Z akt sprawy wynika także, że skarżący nie sprawia wrażenia osoby mającej trudności z poruszaniem się i wykonywaniem zwykłych czynności życiowych. W ocenie pracownika socjalnego, skarżący pozostaje w stałym kontakcie z matką swoich córek i może korzystać z jej wsparcia. Z akt sprawy wynika także, że był objęty pomocą Działu Usług Opiekuńczych od września 2017 r. i przez kilka miesięcy usługi te świadczyła na jego rzecz matka jego dzieci. Od września 2018 r. wnioskodawca odmówił dwukrotnie przyjęcia pomocy ze strony innej opiekunki.

Jednocześnie, z treści orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia [...] stycznia 2017 r. wynika, że skarżący nie wymaga w celu pełnienia ról społecznych stałej lub długotrwałej opieki i pomocy innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji, jest jednak całkowicie niezdolny do pracy.

Mając powyższe na uwadze, organ pierwszej instancji wydał oznaczoną na wstępie decyzję, na mocy której odmówił wnioskowanej pomocy.

Rozpatrując wniesione odwołanie Kolegium przywołało treść art. 50 ust. 1-3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. 2019 r., poz. 1507 ze zm.; dalej jako: ustawa), zgodnie z którą osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić. Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

Mając na uwadze poczynione w tym przypadku ustalenia faktyczne, Kolegium podkreśliło, że ustalenie aktualnej sytuacji rodzinnej, alimentacyjnej, zdrowotnej, majątkowej, dochodowej i materialnej osoby wnoszącej o przyznanie pomocy w formie usług opiekuńczych jest koniecznym elementem prowadzonego w tej sprawie postępowania. Nadto wywiad taki musi zatem zostać przeprowadzony w mieszkaniu wnioskodawcy. Wtedy jedynie możliwe staje się ustalenie całokształtu warunków jego bytu, w tym ocena, czy z powodu wieku lub stanu zdrowia dana osoba wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona. Nadto, zgodnie z przepisem art. 4 ustawy, osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej. Współdziałanie to powinno m.in. polegać na umożliwieniu przez wnioskodawcę ustalenia jego sytuacji życiowej. Przejawem współdziałania jest zatem także doprowadzenia do przeprowadzenia wywiadu w miejscu zamieszkania osoby występującej o pomoc.

Tymczasem zdaniem Kolegium, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, skarżący, będąc osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, doznaje przede wszystkim ograniczeń na polu aktywności zawodowej (jest całkowicie niezdolny do pracy). Nie wymaga jednak - w myśl zaświadczenia o stopniu niepełnosprawności - w celu pełnienia ról społecznych stałej lub długotrwałej opieki ze strony innych osób w związku z niezdolnością do samodzielnej egzystencji. Powyższe stwierdzenie pozostaje w pozornej sprzeczności z zaleceniem lekarza psychiatry dotyczącym celowości świadczenia na rzecz skarżącego pomocy środowiskowej MOPS. Jednocześnie jednak, ustalenia zawarte w treści wywiadu środowiskowego oraz opinie zawarte w adnotacjach urzędowych załączonych do akt sprawy - wskazują jednoznacznie, że nie mieszka on w miejscu, które oficjalnie podaje jako miejsce swego zamieszkania, poza tym pozostaje w stałym i dobrym kontakcie z matką swoich dzieci oraz jest w stanie się tymi dziećmi regularnie opiekować (codziennie w godzinach popołudniowych).

Mając powyższe na względzie, Kolegium stwierdziło, że skarżący nie spełnia warunków przyznania mu pomocy w formie usług opiekuńczych. Pomoc środowiskowa MOPS - zalecona przez lekarza psychiatrę - może polegać natomiast na udzieleniu skarżącemu wsparcia w postaci poradnictwa specjalistycznego (art. 46 ustawy) czy objęcia świadczeniami przewidzianymi w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnieniu socjalnym (Dz.U. 2020 r., poz. 176), w tym zajęciami z zakresu re integracji społecznej.

Skarżący wywiódł skargę na opisaną decyzję. Ustanowiony z urzędu, działający w imieniu skarżącego, pełnomocnik w piśmie procesowym z [...] stycznia 2021 r. uzupełniająco zarzucił zaskarżonej decyzji naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy :

1) Art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego i niepodjęciu wszelkich kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i załatwienia sprawy, poprzez brak powołania dowodu z opinii biegłych lekarzy, w sytuacji gdy ocena stanu zdrowia skarżącego i tego czy wymaga on pomocy w postaci usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania, wymagała posiadania wiadomości specjalnych, tzn. wiedzy medycznej w szczególności w sytuacji, w której przedstawił on zaświadczenie lekarskie z [...] września 2019 r. wskazujące, iż wymaga takiej pomocy a pracownicy organów administracji nie posiadali wiedzy specjalnej pozwalającej na weryfikację przedstawionego przez skarżącego zaświadczenia i stanu jego zdrowia, zaś czynności przeprowadzane przez pracowników organów administracji, nie posiadających wiedzy medycznej, w postaci wywiadu środowiskowego itp., nie mogą stanowić podstawy weryfikacji informacji zawartych w zaświadczeniu lekarskim przedstawionym przez skarżącego, które to jeżeli budziło wątpliwości organów winno być zweryfikowane w drodze przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy.

2) Art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. polegające na niewyczerpującym zebraniu i rozpatrzeniu całego materiału dowodowego wbrew ciążącemu na organie II instancji obowiązkowi i w konsekwencji niepodjęcie wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy przez pominięcie, że organ I instancji błędnie zaniechał dopuszczenia dowodu z opinii biegłych celem weryfikacji stanu zdrowia skarżącego.

3) Art. 84 k.p.a. poprzez brak przeprowadzenia dowodu z opinii biegłych lekarzy w sytuacji, w której celem wyjaśnienia sprawy wymagane były wiadomości specjalne w postaci wiedzy medycznej celem oceny stanu zdrowia skarżącego i tego czy wymaga on pomocy w postaci usług opiekuńczych.

Na kanwie tak sformułowanych zarzutów wniesiono o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia oraz o przyznanie kosztów nieopłaconej w całości ani w części pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Argumentowano, że z wymienionego zaświadczenia lekarskiego wynika, iż skarżący cierpi na m.in. organiczne zaburzenia lękowe, organiczną chwiejność afektywną (asteniczną), organiczne zaburzenie osobowości, nadto lekarz wskazał w tym zaświadczeniu, że skarżący wymaga pomocy, opieki MOPS w wymiarze 5 godzin dziennie przez cały tydzień. Zarzucono, że w ponownym postępowaniu winno dojść do powołania dowodu z opinii biegłych.

W odpowiedzi organ wniósł o oddalenie skargi w całości podtrzymując dotychczas prezentowaną argumentację.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sądy administracyjne zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2167 ze zm.), sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wymienionego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Na podstawie art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; zwanej dalej w skrócie p.p.s.a.), sąd uwzględniając skargę na decyzję, uchyla zaskarżoną decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W razie stwierdzenia braku naruszeń prawa a wobec tego nieuwzględnienia skargi – sąd skargę oddala (art. 151 p.p.s.a).

Przeprowadzona przez Sąd, w granicach tak określonej kognicji, kontrola legalności decyzji wydanych w obu instancjach wykazała, że akty te nie naruszają prawa. Sąd nie stwierdził nieprawidłowości zarówno co do ustalenia stanu faktycznego sprawy, jak i w zakresie zastosowania do niego przepisów prawa materialnego. W ocenie Sądu, postępowanie wyjaśniające zostało przeprowadzone prawidłowo, z czynnym udziałem skarżącego, zaś ustalenia organów nie pozostawiają wątpliwości, dokonana na ich podstawie ocena jest logiczna i znajduje umocowanie w zgromadzonym materiale dowodowym, zaś orzeczona odmowa przyznania skarżącemu usług opiekuńczych mieści się w granicach uznania administracyjnego.

Z tych racji Sąd uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem zaskarżenia jest ostateczna decyzja odmawiająca przyznania skarżącemu świadczenia w formie usług opiekuńczych. W pierwszej kolejności należy wskazać, że zasady przyznawania tego świadczenia uregulowane zostały w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1876 - zwanej poniżej w skrócie "ustawą"). W art. 2 ustawy zawarta została ogólna reguła dotycząca pomocy społecznej, zgodnie z którą pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Z art. 3 ust. 1 ustawy natomiast wynika, że pomoc społeczna wspiera osoby i rodziny w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwia im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. Rodzaj, forma i rozmiar świadczeń z pomocy społecznej powinny być jednak odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 3 i 4 ustawy). Decyzje takie mają charakter uznaniowy.

Zaakcentować również wypada, że kontrola legalności decyzji wydawanych w ramach uznania administracyjnego jest ograniczona. Nawet w przypadku spełnienia wszystkich ustawowych przesłanek organ pomocy społecznej może przyznać wnioskowaną pomoc w wymiarze i zakresie, który uzna za niezbędny (por. wyrok WSA w L.z dnia [...]października 2016 r., sygn. II SA/Łd 405/16, wyrok NSA z dnia [...] stycznia 2012 r., sygn. I OSK 1344/11 - orzeczenia.nsa.gov.pl). W orzecznictwie podkreśla się, że uznanie administracyjne pozwala organowi administracyjnemu na wybór rozstrzygnięcia, które uważa za najbardziej właściwe przy uwzględnieniu celów pomocy społecznej, możliwości finansowych organu oraz liczby osób wnioskujących o udzielenie tej formy świadczenia. Kontrola legalności rozstrzygnięcia opartego o uznanie administracyjne dokonywana przez Sąd polega więc na zbadaniu, czy w procesie dochodzenia do tej decyzji właściwy organ uwzględnił całokształt okoliczności faktycznych mających wpływ na podjęte rozstrzygnięcie oraz czy w ramach swego uznania nie naruszył zasady swobodnej oceny dowodów.

Podstawę materialnoprawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy art. 50 ustawy. Zgodnie z art. 50 ust. 1 ustawy, pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych przysługuje osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona. Przepis ust. 2 art. 50 ustawy stanowi, że usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić.

Z przytoczonych przepisów wynika zatem, że przyznanie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy (wobec osoby samotnej) następuje w przypadku spełnienia ustawowych przesłanek, niemniej jednak decyzje w sprawie tych usług mają charakter uznaniowy zarówno w zakresie przyznania świadczenia, jak też w części odnoszącej się do okresu i miejsca świadczenia (art. 50 ust. 5 ustawy). Wyznacznikami ustalenia zakresu przyznania usługi są - z jednej strony - rozmiar potrzeb wnioskodawcy, a z drugiej strony - możliwości organów pomocy społecznej. Formą pomocy społecznej są także świadczenia niepieniężne w postaci usług opiekuńczych i specjalistycznych usług opiekuńczych. Usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem (art. 50 ust. 3 ustawy). Można w nich wyróżnić usługi o charakterze gospodarczym (zakupy, porządki, przygotowanie posiłków) oraz usługi o charakterze pielęgnacyjnym (ubieranie, karmienie, utrzymanie higieny).

Istota komentowanej pomocy sprowadza się do przyznania świadczenia w sytuacji, której można przypisać charakter nadzwyczajny, szczególnie uzasadniony. Przyznanie pomocy w sytuacji bardzo ograniczonych środków finansowych i dużej liczby wnioskodawców oraz osób oczekujących na wsparcie, wymaga wyjątkowych okoliczności, zaś ustalenie jej wymiaru wymaga uwzględnienia także uzasadnionych potrzeb innych osób ubiegających się o pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych. Dlatego w każdej sprawie organ pomocy społecznej rozważa sytuację życiową osoby ubiegającej o pomoc, jej stan zdrowia i na tej podstawie ustala zakres niezbędnych dla niej usług opiekuńczych, biorąc pod uwagę możliwości świadczenia tej pomocy przez ośrodek pomocy społecznej oraz potrzeby innych osób znajdujących się w sytuacji, o której mowa w tym przepisie.

W rozpoznawanej sprawie skarżący zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej z prośbą o przyznanie różnorakich usług opiekuńczych, które jak wymienił w formularzu "Katalog usług opiekuńczych uzgodniony z klientem" miałyby dotyczyć pomocy w zaspakajaniu codziennych potrzeb życiowych w ramach usług opiekuńczych o charakterze gospodarczym (zakup artykułów spożywczych i niezbędnych artykułów gospodarstwa domowego, pomoc w tych zakupach, przygotowanie posiłku na śniadanie i obiad, dokonywanie bieżących porządków w mieszkaniu jak mycie podłóg, odkurzanie, wietrzenie pomieszczeń, raz w miesiącu utrzymanie porządku w szafach, utrzymywanie w czystości naczyń i sprzętu kuchennego oraz sanitariatów, pranie bielizny osobistej i dziennej, dbałość o czystość bielizny pościelowej, palenie w piecu, przynoszenie węgla, zamawianie wizyt lekarskich i badań, realizacja recept, załatwianie urzędowych spraw, dysponowanie dochodem klienta na wniosek, dalej także w ramach zapewnienia kontaktów z otoczeniem w ramach usług opiekuńczych o charakterze gospodarczym – pomoc w zaspakajaniu potrzeb duchowych, to jest organizowanie wyjść, spacery, pomoc w dotarciu do ośrodka wsparcia, w ramach opieki higieniczno-pielęgnacyjnej – zmiana pościeli i przesłanie łóżka.

Na tym tle należy zgodzić należy się z organami w niniejszej sprawie, iż w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, odmowa przyznania skarżącemu świadczenia w formie usług opiekuńczych, była uzasadniona. Z analizy treści znajdujących się w aktach sprawy dokumentów, między innymi wywiadu środowiskowego, zaświadczenia lekarza, jednoznacznie wynika, iż skarżący jest osobą niepełnosprawną w stopniu umiarkowanym, niezdolnym do pracy ale z orzeczenia o stopniu niepełnosprawności wynika, że nie wymaga stałej opieki, lecz wymaga korzystania z systemu wsparcia środowiskowego w samodzielnej egzystencji przez co się rozumie korzystanie z usług socjalnych, opiekuńczych, terapeutycznych i rehabilitacyjnych świadczonych przez sieć instytucji pomocy społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki (pkt 6 orzeczenia). Rodzaj schorzenia był znany organom choćby z racji przedłożenia przez skarżącego zaświadczenia lekarskiego z [...] września 2019 r. i jakkolwiek lekarz psychiatra podał w zaświadczeniu – wydanym na prośbę pacjenta (skarżącego), że z powodu występującego schorzenia skarżący wymaga pomocy środowiskowej MOPS w wymiarze 5 godzin dziennie przez cały tydzień, to w świetle wyżej przytoczonych rozważań i uregulowań prawnych ta okoliczność faktyczna nie wiązała organów. Decydujące są bowiem pozostałe okoliczności a zwłaszcza zakres i charakter żądanych przez wnioskodawcę usług opiekuńczych oraz czy są one uzasadnione stanem sprawy, w tym ustaleniami co do sposobu rzeczywistego funkcjonowania wnioskodawcy i jego faktyczną zdolnością radzenia sobie oraz możliwościami organu.

Zbędne było przeprowadzanie dowodu z opinii biegłych psychiatrów lub ortopedy skoro organy nie podważały w żadnym wypadku stanu zdrowia skarżącego i zarazem ustalenia co do stanu faktycznego sprawy nie wymagały żadnych wiadomości specjalnych wbrew temu co utrzymuje strona skarżąca. Godzi się podkreślić, że w zaświadczeniu lekarskim jest mowa tylko ogólnie o tym, że skarżący wymaga pomocy, lecz bez sprecyzowania o jakie jej formy chodzi. Tymczasem z treści wypowiedzi skarżącego w toku postępowania administracyjnego wynika, że domaga się różnorakich form usług opiekuńczych, zaznaczonych w katalogu tych usług, które wyżej wymieniono, świadczonych w wymiarze po 5 godzin każdego dnia tygodnia, łącznie ze świętami i dniami wolnymi. Jak jednak jednoznacznie ustaliły organy w sposób nie nasuwający wątpliwości – skarżący w tym mieszkaniu, które podaje jako swoje miejsce stałego pobytu, przebywa co najwyżej sporadycznie, korzysta z pomocy matki swych dzieci i skoncentrował od dłuższego czasu oraz na dzień wydania zaskarżonej decyzji swój ośrodek życiowy w innej miejscowości, w innym województwie. Pracownicy poza umówionymi z wyprzedzeniem wizytami nie zastali skarżącego w miejscu deklarowanym jako adres zamieszkania.

W rezultacie czynności, o wykonywanie których wnioskował, sprowadzałyby się tylko do utrzymywania mieszkania w należytym porządku pod nieobecność skarżącego lub sprzątania po okresowym, krótkotrwałym pobycie. Pojawia się także nieodparcie kwestia dostępu do mieszkania skoro są takie długie okresy nieobecności potencjalnego podopiecznego. Zaprzeczałoby to celowi pomocy. Zgodnie z art. 50 ust. 5 ustawy ośrodek pomocy społecznej, przyznając usługi opiekuńcze, ustala ich zakres, okres i miejsce świadczenia. Skoro wniosek dotyczył świadczenia usług w miejscu deklarowanym jako miejsce zamieszkania wnioskodawcy, to koniecznym warunkiem jest przed wszystkim faktyczne stałe przebywanie w tym miejscu, fizyczne funkcjonowanie pod danym adresem, a nie w innej miejscowości, co jawi się jako oczywiste. W ustalonych okolicznościach faktycznych wykonanie decyzji w wymiarze żądanym przez stronę byłoby iluzoryczne. Sąd w całej rozciągłości podziela stanowisko Kolegium co do tego, że skarżący nie spełnia warunków do przyznania mu wnioskowanej pomocy. Argumentacja zawarta w motywach zaskarżonej decyzji zasługuje na pełną aprobatę.

Bezpodstawny jest również zarzut kwestionowania środka dowodowego jakim jest rodzinny wywiad środowiskowy przeprowadzany przez pracowników właściwego organu administracji publicznej. Po myśli art. 107 ustawy wywiad środowiskowy nieodzownym elementem postępowania prowadzącego do wydania decyzji przyznającej, lub odmawiającej przyznania świadczenia z pomocy społecznej. Jest to szczególny rodzaj dowodu przewidzianego w przepisach ustawy, który składa się na postępowanie wyjaśniające w sprawie świadczeń z pomocy społecznej.

Reasumując, w ocenie Sądu, zaskarżona decyzja jak również decyzja organu pierwszej instancji nie naruszają przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Orzekające w sprawie organy obu instancji przeprowadziły bowiem postępowanie zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7, 77 § 1 i 80 oraz 107 § 3 k.p.a. Materiał dowodowy został przez organy zgromadzony w sposób kompletny, rozpatrzony i oceniony w sposób prawidłowy i wyczerpujący, a poczynione przez organ ustalenia faktyczne znajdują w nim odzwierciedlenie, czemu organy dały stosowny wyraz w uzasadnieniu swych rozstrzygnięć. Orzeczona odmowa przyznania skarżącemu usług opiekuńczych mieści się w granicach uznania administracyjnego.

W tym stanie rzeczy Sąd skargę oddalił w całości na mocy 151 p.p.s.a. Rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu wydane zostało na podstawie art. 250 w zw. z art. 200 p.p.s.a. w związku z § 21 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2019 r., poz. 18).