Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Marta Joanna Czubkowska, sędzia WSA Marcin Kojło, Protokolant st. sekretarz sądowy Sylwia Tokajuk, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 16 maja 2023 r. sprawy ze skargi Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości położonych w Białymstoku przy ul. [...] na decyzję Wojewody Podlaskiego z dnia 25 czerwca 2021 r. nr AB-II.7840.6.10.2020.PA w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

W wyniku rozpatrzenia wniosku P. sp. z o.o. z siedzibą w B. (dalej powoływanej również jako: "inwestor") z dnia 24 lutego 2020 r., Prezydent Miasta Białegostoku decyzją z dnia 4 września 2020 r., działając na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 35 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2020 r. poz. 1333, dalej: "p.b."), zatwierdził projekt budowlany i udzielił inwestorowi pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego Nr 3 z czterema lokalami handlowymi, garażami wielostanowiskowymi oraz wewnętrzną instalacją gazową, doziemnymi instalacjami: kanalizacji deszczowej z dwoma zbiornikami retencyjnymi podziemnymi, instalacją elektryczną, oświetlenia terenu oraz 16 miejscami postojowymi w terenie, trzema murkami oporowymi i zagospodarowaniem terenu na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...],[...] i [...] w obrębie nr [...], przy ul. [...].

Organ I instancji uznał, że projekt budowlany spełnia przesłanki z art. 35 p.b. Jest zgodny z decyzją Prezydenta Miasta Białegostoku: z dnia 29 grudnia 2016 r. nr 580/2016 o warunkach zabudowy oraz z dnia 4 września 2015 r. znak DOŚ-II.6220.2.2015 o środowiskowych uwarunkowaniach stwierdzającą brak potrzeby przeprowadzania oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia polegającego na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych wraz z garażami i infrastrukturą techniczną. Jest kompletny i posiada wymagane opinie, uzgodnienia, pozwolenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b p.b., jak również został wykonany i sprawdzony przez osoby posiadające, wymagane uprawnienia. Projekt zagospodarowania terenu jest przy tym zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi.

W uzasadnieniu zaś organ wyjaśnił, że na przedmiotowym terenie nie obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, wobec czego inwestor uzyskał decyzję Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 29 grudnia 2016 r. o warunkach zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Decyzja ta wyznaczyła linię zabudowy w odległości 5 m od linii rozgraniczającej ul. [...]. Projektowana zabudowa została zaprojektowana z uwzględnieniem tej linii. Wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni terenu określono do 50% powierzchni terenu objętego wnioskiem. W projekcie uzyskano 27% powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu objętego wnioskiem. Szerokość elewacji frontowej wyznaczono na 35 m z tolerancją do 20%, tj. 28 m do 42 m. Zaprojektowano budynek o szerokości elewacji frontowej wynoszącej 28,05 m. Wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, gzymsu lub attyki określono do 22 m liczoną od średniego poziomu terenu przed głównym wejściem do budynku. Główne wejścia do budynku zaprojektowano na rzędnej 147,15, zaś wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej ma rzędną 163,07 /poziom 0 na rzędnej 147,17 + 15,90/. Różnica pomiędzy rzędną 163,07 i 147,15 daje wynik 15,92 m. Decyzja o warunkach zabudowy określiła układ połaci dachowych jako dach płaski i taki został zaprojektowany. Natomiast powierzchnię sprzedaży ustaliła do 400 m2. Uzyskano powierzchnię sprzedaży wynoszącą 254,42 m2.

W zakresie ustaleń, dotyczących obsługi komunikacyjnej stwierdzono, że obsługę projektowanego budynku zapewniono dojazdem z ulicy [...], który zaprojektowano i wykonano na podstawie odrębnego pozwolenia na budowę (decyzja z 19 grudnia 2017 r. nr 1116/2017). Zapewniono odpowiednią ilość miejsc postojowych, określoną w decyzji o warunkach zabudowy na minimum 20 miejsc postojowych lub garażowych na 1000 m2 powierzchni handlowej i usługowej podstawowej oraz 1,1 miejsca postojowego na 1 lokal mieszkalny. Zaprojektowano 169 mieszkań, co daje potrzebę zapewnienia 186 miejsc postojowych. Łączna powierzchnia handlowa podstawowa projektowanych lokali handlowych wynosi 254,42 m2, co daje potrzebę zapewnienia dodatkowych 6 miejsc postojowych. Tym samym, łącznie potrzebne są 192 miejsca postojowe. W garażach zaprojektowano 176 miejsc postojowych, natomiast przy dojeździe zaprojektowano 16 miejsc postojowych terenowych, co daje łączną ilość 192 miejsc postojowych.

Prezydent uznał również, że projekt przewiduje spełnienie ustaleń w zakresie obsługi infrastruktury technicznej zarówno biorąc pod uwagę ustalenia decyzji o warunkach zabudowy, jak i pokrywających się w tym zakresie ustaleń decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, którą dysponuje inwestor. Wyjaśnił, że inwestor dnia 4 września 2015 r. uzyskał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach stwierdzającą brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia polegającego na budowie budynków mieszkalnych wielorodzinnych z garażami w części podziemnej i/lub w parterach i usługami w parterach; budowie, przebudowie, rozbudowie i rozbiórce infrastruktury technicznej i towarzyszącej w zakresie sieci, przyłączy i instalacji doziemnych i nadziemnych, zewnętrznych i wewnętrznych wraz z budowlami towarzyszącymi i zagospodarowaniem terenu, w tym z układem komunikacyjnym (m.in. zjazdy, drogi dojazdowe, gospodarcze, pożarowe, miejsca parkingowo-postojowe, place manewrowe, chodniki itp.) na działkach o nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] - (obręb [...]) przy ul. [...] w Białymstoku. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 28 stycznia 2016 r. znak 408.364/F-l/XIV/15. Inwestor, mając na uwadze zamiar etapowego realizowania zamierzenia objętego decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach wystąpił do Prezydenta Miasta Białegostoku z wnioskiem o podział nieruchomości objętej tą decyzją. W dniu 24 lipca 2015 r. Prezydent Miasta Białegostoku dokonał podziału działek nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] decyzją znak DGE-IV.6831.10.2015. Działki nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] /obr. [...] objęte zostały niniejszą decyzją o pozwoleniu na budowę. W zakresie ww. nieruchomości Prezydent uznał, że przedłożony projekt budowlany spełnia wymagania określone w tej decyzji.

Planowane przedsięwzięcie nie będzie powiązane z innymi przedsięwzięciami i nie przyczyni się do kumulowania oddziaływań przedsięwzięć znajdujących się na obszarze, na który będzie oddziaływać przedsięwzięcie w trakcie jego realizacji. Biorąc zaś pod uwagę prawdopodobną etapowość inwestycji na terenach wolnych od zabudowy, przy zastosowaniu odpowiedniej organizacji prac, Prezydent nie przewidział kumulowania oddziaływań w fazie realizacji, uznając, że mogą wystąpić lokalne i krótkotrwałe emisje, związane z fazą budowy. Następnie wskazał, że na terenie planowanego przedsięwzięcia ścieki bytowe będą ujęte w szczelne systemy kanalizacyjne, wody opadowe z terenów utwardzonych będą odprowadzane do kanalizacji po uprzednim podczyszczeniu, nie wystąpi zanieczyszczenie wód i gruntu, tym samym przedsięwzięcie nie pogorszy stanu ilościowego i jakościowego jednolitych części wód, nie wpłynie również negatywnie na osiągnięcie celów środowiskowych jednolitych części wód powierzchniowych i podziemnych. Aby wyeliminować zagrożenie zalewania działek inwestycji i działek sąsiednich wodami opadowo-roztopowymi, wody te z dachów projektowanego zespołu zostaną zagospodarowane na 15 minutowy opad w zakresie własnym; wody z parkingów i terenów utwardzonych, po wstępnym podczyszczeniu w urządzeniach podczyszczających, odprowadzane będą w ilości do 15 1/s do kanalizacji deszczowej Ø 600 mm, spływ wód z chodników kierowany będzie na przyległe tereny zielone.

Jednocześnie Prezydent wyjaśnił, że projekt budowlany został poddany analizie pod kątem poszanowania, występujących w obszarze oddziaływania obiektu, uzasadnionych interesów osób trzecich. Część podziemną projektowanego budynku mieszkalnego wielorodzinnego od zachodu działki zlokalizowano po granicy z sąsiednią działką budowlaną nr [...]. Taka możliwość usytuowania części podziemnej wynika z przepisu § 12 ust. 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065, dalej jako: "rozporządzenie" bądź "warunki techniczne"). Ze względu na sposób usytuowania budynku - właściciela tej sąsiedniej działki uznano za stronę postępowania administracyjnego.

Następnie organ wskazał, że projektowany budynek w części czterokondygnacyjnej zlokalizowano w minimalnej odległości 4,65 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną nr [...], w części pięciokondygnacyjnej w odległości 17,3 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną nr [...] oraz w części 7-kondygnacyjnej w odległości 17,25 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną nr [...],[...] i [...], w odległości 18,1 m od granicy z sąsiednią działka budowlaną nr [...], 17,65 m od granicy a działką 416,9, 17,1 m od granicy z działką [...], oraz odległości 18 m od granicy działki nr [...]. Od strony działki nr [...] projektowany budynek zlokalizowano w odległości 15,55 m od granicy działki. Takie usytuowanie budynku jest zgodne z przepisem § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia, który pozwala lokalizację budynku ścianą z oknami i drzwiami w odległości co najmniej 4 m od granicy działki.

Zdaniem organu spełniony został również wymóg przepisu § 13 warunków technicznych, gdyż projektowany budynek zlokalizowano w odległości 21,55 m od istniejącego budynku mieszkalnego wielorodzinnego przy ul. [...]. Wysokość przesłaniania projektowanego budynku względem istniejącego budynku wynosi 16,05 m, natomiast istniejącego w stosunku do projektowanego 7,9 m i w związku z tym, że wysokości przesłaniania są mniejsze niż odległości między tymi budynkami - przesłanianie wzajemne nie zachodzi. W stosunku do istniejącego budynku przy ul. [...] - wysokość przesłaniania projektowanego budynku w części siedmiokondygnacyjnej wynosi 20,9 m przy odległości między nimi wynoszącej 32,06 m, natomiast istniejącego w stosunku do projektowanego wynosi 14,85 m, a więc analogicznie do sytuacji opisanej powyżej, budynki nie przesłaniają się wzajemnie. W związku z tym, że nie zachodzi przesłanianie w stosunku do projektowanego budynku siedmiokondygnacyjnego oczywistym jest, że nie będzie go w stosunku do budynku pięciokondygnacyjnego, który zlokalizowano w odległości 29,95 m od budynku przy ul. [...]. W stosunku do istniejącego budynku przy ul. [...] wysokość przesłaniania projektowanego budynku w części siedmiokondygnacyjnej wynosi 21,95 m przy odległości między budynkami wynoszącej 32,05 m. Wysokość przesłaniania istniejącego budynku w stosunku do projektowanego wynosi 16,65 m, a więc budynki wzajemnie się nie przesłaniają. W stosunku do budynku przy ul. [...], projektowany budynek w części pięciokondygnacyjnej ma wysokość przesłaniania wynoszącą 14,95 m przy odległości między budynkami wynoszącej 20,10 m. Wysokość przesłaniania budynku przy ul. [...] wyniesie 17,95 m, a więc oba budynki nie przesłaniają się wzajemnie. Również wysokość przesłaniania projektowanego budynku w części czterokondygnacyjnej wynosi 11,95 m przy odległości między budynkami wynoszącej 19,50 m. Budynek przy ul. [...] będzie miał wysokość przesłaniania równą 12,0 m. Wniosek stąd, że w tej części budynki wzajemnie również nie będą się przesłaniały.

Dalej Prezydent wskazał, że z przedłożonej analizy nasłonecznienia wynika również, że zachowany został § 60 warunków technicznych dotyczący czasu nasłonecznienia zarówno budynku projektowanego jak i istniejących, czyli co najmniej 3 godziny w dniach równonocy w godzinach od 7 do 17.

Zgodnie natomiast z § 8 pkt 2 warunków technicznych, budynek mieszkalny wielorodzinny zalicza się do średniowysokich (SW). Ze względu na przeznaczenie, budynek zalicza się do następujących kategorii zagrożenia ludzi: ZLIII, ZLIV i PM o gęstości obciążenia ogniowego mniejszego i równego 500 MJ/m2. Dlatego też organ I instancji stwierdził, że spełniony został również przepis § 271 ust. 1 warunków technicznych dotyczący usytuowania budynku z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe. Projektowany budynek zlokalizowano w odległości większej niż 8 m od sąsiednich budynków, co spełnia wymagania tego przepisu. Dodatkowo projekt budowlany został uzgodniony bez uwag przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych.

Następnie organ wyjaśnił, że objął obszarem oddziaływania obiektu, o którym mowa w art. 3 pkt 20 p.b. działki stanowiące teren inwestycji nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] w obr. [...] w Białymstoku, działkę drogową nr [...] ze względu na obsługę komunikacyjną, sąsiednią działkę budowlaną nr [...] ze względu na budowę części podziemnej budynku po granicy tej działki, działki [...], [...], [...], [...], [...] i sąsiednie działki budowlane m.in. nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] ze względu na element potencjalności.

Postanowieniami: z dnia 8 września 2020 r. znak: DAR-I.6740.43.2020 i z dnia 28 października 2020 r. znak: DAR-I.6740.43.2020, Prezydent Miasta Białegostoku sprostował decyzję z dnia 4 września 2020 r. w zakresie oczywistych omyłek, w tym między innymi w zakresie daty jej wydania.

W toku postępowania odwoławczego Wojewoda Podlaski decyzją z dnia 25 czerwca 2021 r. nr AB-II.7840.6.10.2020.PA, nie uwzględniając odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej Nieruchomości położonych przy ul. Krętej [...], [...], [...], [...] i [...] (dalej powoływanej również jako: "wspólnota" bądź "skarżąca"), orzekł o utrzymaniu w mocy decyzji organu I instancji. Uzasadniając powyższe rozstrzygnięcie, organ odwoławczy wyjaśnił, że analiza akt przekazanych wraz z odwołaniem przez organ I instancji nakazywała przeprowadzenie uzupełniającego postępowania dowodowego w trybie art. 136 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735 ze zm., dalej: "k.p.a."), ponieważ dostrzeżone wadliwości nie uzasadniały zastosowania w sprawie art. 138 § 2 k.p.a. W tym zakresie organ odwoławczy postanowieniem z 13 stycznia 2021 r. nr AB-II.7840.6.10.2020.PA, zlecił Prezydentowi przeprowadzenie postępowania w celu uzupełnienia materiału dowodowego, zobowiązał również do uzupełnienia materiału dowodowego inwestora, w ramach art. 35 ust. 3 p.b. Oceniając uzupełniony materiał dowodowy, organ odwoławczy stwierdził, że inwestor spełnił wszystkie wymagania, od których uzależnione było zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę dla wnioskowanej inwestycji.

W obszernym uzasadnieniu decyzji, organ II instancji przedstawił szczegółowo stan sprawy, omówił projekt budowlany w aspekcie dowodów zebranych przez organ I instancji oraz uzupełnionych w postepowaniu odwoławczym i stwierdził spełnienie przesłanek z art. 35 p.b. Organ odwoławczy wyjaśnił jednocześnie, że w razie spełnienia wymagań określonych w art. 35 ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4 p.b., organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę – ww. przepis p.b. nie dopuszcza uznaniowości ani uzależniania nadania tego pozwolenia od spełnienia nieprzewidzianych prawem warunków. Wojewoda jednocześnie zaznaczył, że postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę jest postępowaniem wnioskowym i jest ograniczone zakresem wniosku inwestora.

W dalszej części decyzji Wojewoda wyjaśnił, że z uwagi na rozbieżne stanowiska inwestora i skarżącej w zakresie interpretacji zapisów decyzji o warunkach zabudowy, postanowieniem z dnia 13 stycznia 2021 r. nałożył na Inwestora obowiązek uzyskania stanowiska Departamentu Urbanistyki Urzędu Miejskiego w Białymstoku (jako organu właściwego do interpretacji i wyjaśnienia wątpliwości własnej decyzji o warunkach zabudowy). W wyniku rozpatrzenia wniosku Inwestora, Prezydent Miasta Białegostoku - Departament Urbanistyki Urzędu Miejskiego w Białymstoku - postanowieniem z dnia 17 lutego 2021 r. znak: URB- VIII.6730.23.2021 wyjaśnił na podstawie art. 113 § 2 k.p.a. wątpliwości co do treści decyzji o warunkach zabudowy, dlatego też wszelkie ustalenia co do zgodności przedmiotowej inwestycji z ww. decyzją Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 29 grudnia 2016 r., Nr 580/2016, znak: URB-VIII.6730.218.2016 opierają się na decyzji o warunkach zabudowy w zestawieniu z ostatecznym postanowieniem Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 17 lutego 2021 r., znak: URB-VIIL6730.23.2021.

Mając powyższe na uwadze, organ odwoławczy wskazał, że organ administracji architektoniczno-budowlanej dokonując oceny pod względem zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy zobowiązany jest uwzględnić wszystkie jej zmiany bądź wyjaśnienia wydane przez organ, który ją wydał. Uznał, że realizacja wyjaśnienia pochodzi od organu, który posiada najgłębszą wiedzę, co do intencji i znaczenia wydanej decyzji o warunkach zabudowy. Mając na względzie powyższe oraz dokonaną własną analizę, stwierdzono, że zestawienie przedstawionych w uzupełnionym na etapie postępowania odwoławczego projekcie budowlanym parametrów nie budzi wątpliwości, co do ich zgodności. Ww. postanowienie Prezydenta z 17 lutego 2021 r. potwierdziło bowiem interpretację inwestora, co do treści decyzji o warunkach zabudowy, a co za tym idzie prawidłowość przyjętych w projekcie budowlanym rozwiązań. Na marginesie organ odwoławczy wyjaśnił, że nie ma kompetencji do badania zgodności z przepisami oraz prawidłowości interpretacji przepisów zawartych, zarówno w decyzji o warunkach zabudowy, jak i postanowieniu wyjaśniającym wątpliwości co do jej treści. Wszelkie zarzuty w tej kwestii uznano zatem za bezpodstawne.

Dalej organ wyjaśnił, że analiza materiału dowodowego wykazała, że decyzja o warunkach zabudowy ustanawia na danym terenie rodzaj zabudowy w postaci zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej z usługami i handlem. Przedłożony projekt budowlany wykazuje zatem zgodność w zakresie ustalonego do zrealizowania na danym terenie inwestycyjnym rodzaju zabudowy. Wbrew twierdzeniom skarżącej, wymienione w sentencji decyzji o warunkach zabudowy części składowe obiektu: garaże, usługi i handel - nie stanowią obligatoryjnej części budynku, a inwestor może zrealizować jedynie pojedyncze składowe (np. same usługi bez handlu) i nie musi umieszczać w parterze wszystkim ww. funkcji. Co więcej, funkcje te nie muszą zajmować całego parteru budynku, a lokalizacja garaży dopuszczalna jest w części podziemnej budynku. Nadto projektowane zamierzenie inwestycyjne nie przewiduje funkcji, które nie zostały uwzględnione w decyzji o warunkach zabudowy.

Następnie Wojewoda wskazał, że powierzchnia sprzedaży nie przekracza wskazanej w decyzji o warunkach powierzchni do 400 m2 (według projektu budowlanego - 254,42 m2). Projektowany budynek mieszkalny wielorodzinny nie przekracza wyznaczonej linii zabudowy określonej na 5 m od linii rozgraniczającej ul. [...]. Wskaźnik wielkości powierzchni nowej zabudowy w stosunku do powierzchni terenu wynosi 27,5 %, co spełnia wymóg decyzji o warunkach zabudowy - wskaźnik do 50% powierzchni terenu objętego wnioskiem. Odnosząc się jednocześnie do twierdzeń skarżącej o konieczności wliczania do powierzchni zabudowy powierzchni stropodachu nad garażem podziemnym, organ odwoławczy wyjaśnił, że w ww. postanowieniu z 17 lutego 2021 r. Departament Urbanistyki w sposób jednoznaczny wskazał, że terenu zielonego i powierzchni terenu garażu pokrytego stropodachem nie wlicza się do powierzchni zabudowy.

Przechodząc do kolejnych zarzutów odwołania, wskazano, że jak wynika z wyjaśnienia Departamentu Urbanistyki, elewację frontową stanowi ściana, usytuowana od strony ul. [...], z której odbywa się główny wjazd na działkę. Podkreślono, że decyzja o warunkach zabudowy nie rozstrzyga kwestii, czy w elewacji frontowej musi być umiejscowione główne wejście do budynku do części mieszkalnej, czy do części handlowej. Organ wyjaśnił także, że wyznaczany w decylach o warunkach zabudowy parametr wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki nie jest tożsamy z wysokością budynku, a co za tym idzie decyzja wyznacza maksymalną wysokość elewacji frontowej. Dlatego organ odwoławczy stanął na stanowisku, że projektowane zamierzenie wypełnia wymagania w zakresie gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy.

W zakresie błędnego przyjęcia elewacji frontowej podkreślono, że przepisy nie zawierają jej definicji, jednakże stosownie do § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588) pod pojęciem - front działki - należy rozumieć część działki budowlanej, która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę. Zgodnie natomiast z § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od strony frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie średniej szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym, z tolerancją do 20%. Z powyższych przepisów nie wynika zatem, gdzie znajdować ma się główne wejście do budynku i nie wynika przede wszystkim, że ma znajdować się od frontu działki.

Następnie Wojewoda wyjaśnił, że zachowano wymagania dotyczące geometrii dachu ustalonej jako dach płaski o kącie nachylenia głównych połaci dachowych do 15° (wg projektu budowlanego - dach płaski). Zgodnie z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy zapewniono także dojazd do inwestycji zjazdem z drogi gminnej publicznej ul. [...]. Zapewniono również wskazane w decyzji o warunkach zabudowy ustalenia w zakresie obsługi komunikacyjnej dotyczące zapewnienia min. 20 miejsc postojowych lub garażowych na 1000 m2 powierzchni handlowej i usługowej podstawowej oraz zapewnienia miejsca postojowego dla zabudowy mieszkaniowej w liczbie 1,1 miejsca postojowego na 1 lokal mieszkalny (wg projektu budowlanego zaprojektowano 169 lokali mieszkalnych oraz pomieszczenia handlowe o łącznej powierzchni 254,42 m2, w związku z tym przyjęto dla zabudowy mieszkaniowej: 169 x 1,1

186 miejsc postojowych i dla powierzchni handlowych: 20 x 254,42/1000

6 miejsc postojowych, przyjmując łącznie 192 miejsca postojowe). Za bezzasadne uznano zatem zarzuty w tym zakresie.

Dokonano również oceny zgodności planowanego zamierzenia z wymaganiami ochrony środowiska sprecyzowanymi w ostateczniej decyzji Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 4 września 2015 r., mocą której stwierdzono brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko. Zauważono jednocześnie, że organ I instancji przeanalizował wydane dla inwestycji nr 1 i nr 2 decyzje o pozwoleniu na użytkowanie, sprawdzając przy tym, czy parametry poszczególnych inwestycji, które zostały już zrealizowane, nie odbiegają od parametrów wskazanych w zatwierdzonych projektach budowlanych. Ponadto w celu potwierdzenia prawidłowości danych określonych w projektach budowlanych z danymi określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ I instancji zobowiązał inwestora do przedłożenia szczegółowego rozliczenia parametrów inwestycji nr 1, nr 2 i nr 3. W odpowiedzi na powyższe pismem z dnia 19 lutego 2021 r. inwestor przedłożył szczegółowe rozliczenie parametrów wszystkich inwestycji. Ponadto opinię w sprawie zgodności parametrów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z parametrami wskazanymi przez Inwestora, wydał także Departament Ochrony Środowiska (pismo z dnia 24 lutego 2021 r.) i potwierdził, że zrealizowane już inwestycje nr 1 i nr 2 oraz obecnie projektowane zadanie nr 3 łącznie - mieszczą się w ramach planowanego przedsięwzięcia i są realizowane zgodnie z przyjętymi założeniami karty informacyjnej przedsięwzięcia, w oparciu o którą wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że analiza zebranego materiału dowodowego wykazuje zgodność projektu budowlanego z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Zauważył, że powierzchnia przeznaczona do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia stanowić będzie teren o powierzchni ponad 2 ha, tj. do 22.000 m2 (zgodnie z 21 stroną decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach). Wszystkie trzy zamierzenia obejmują powierzchnie terenów o wielkościach wynoszących odpowiednio: 7 445,62 m2, 5 856,7 m2 i 8 264,00 m2 dając łącznie 21.566,32 m2 i wypełniając tym samym powyższy warunek. Ponadto spełnione zostały również powierzchnie zabudowy budynków, powierzchnie garaży i parkingów w budynkach oraz powierzchnię użytkową miejsc parkingowo-postojowych wraz z infrastrukturą na terenie inwestycji. Bilans sporządzony dla powierzchni zabudowy samych budynków wynosi kolejno: 2.114,22 m2 + 2.141,8 m2 + 2.272,50 m2 = 6.528,52 m2 (co jest mniejsze niż 12.100 m2). Natomiast powierzchnia użytkowa garaży liczona jako powierzchnia całkowita kondygnacji podziemnych po zewnętrznym obrysie budynku, obejmująca garaże, komórki lokatorskie, komunikację budynków z klatkami schodowymi oraz pomieszczenia techniczne i gospodarcze wynosi odpowiednio: 6.018 m2 + 4.978 m2 + 8.602 m2 = 19 598 m2, a co za tym idzie jest mniejsza od 19.627 m2 i spełnia parametr określony w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Powierzchnia miejsc parkingowo-postojowych wraz z infrastrukturą na terenie inwestycji wynosi odpowiednio: 490 m2 + 397 m2 + 1.461 m2 = 2.348 m2, natomiast powierzchnia miejsc parkingowo-postojowych w garażach podziemnych wraz z infrastrukturą wynosi odpowiednio: 1.610,00 m2 + 2.258,10 m2 + 3.250,63 m2 = 7.118,73 m2. Łączna suma powierzchni miejsc parkingowo-postojowych wraz z infrastrukturą wynosi zatem 9.466,73 m2 i wbrew twierdzeniom skarżącej spełnia tym samym wskazywaną w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wielkość równą 11.401 m2. Zestawienie łącznie zamierzeń budowlanych zrealizowanych i obecnie projektowanego wypełnia również wymagania dotyczące orientacyjnej ilości miejsc postojowych określonej na 900 (odpowiednio inwestycje obejmują: 143 + 157 + 192 = 492 miejsc postojowych), a każda z inwestycji uwzględnia minimum 25% powierzchni biologicznie czynnej (odpowiednio inwestycje mają: 32,9%, 29% i 26% powierzchni biologicznie czynnej). Ponadto przewidywana łączna liczba ilości mieszkańców, tj. 351 + 415 + 485 = 1.251 nie przekracza określonej w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach wskazanej na 1.700 ÷ 1.800. Natomiast uzyskana łączna ilość mieszkań wynosząca: 125 + 143 + 169 = 437 nie przekracza założonej w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach ilości 570 ÷ 600 mieszkań.

Następnie Wojewoda wyjaśnił, że projekt zagospodarowania terenu jest również zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Zarówno usytuowanie planowanego budynku jak i układ komunikacyjny spełniają warunki rozporządzenia. Projektowany budynek zlokalizowany został w przepisowych odległościach, wynikających z § 12 rozporządzenia. Wymagana odległość nie mniejsza niż 4 m w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę granicy została zachowana. Zaznaczono przy tym, że ww. warunek spełniony jest również dla budynków usytuowanych od strony nieruchomości skarżącej bezpośrednio sąsiadujących z terenem inwestycyjnym, tj. nr [...], [...], [...], [...], [...]. Z uzupełnionego projektu budowlanego (rysunek nr 3.2 - projekt zagospodarowania terenu - str. 49 projektu budowlanego) wynika bowiem, że budynek zaprojektowano w odległości ok. 17,25 m od granicy z działką nr [...], w odległości ok. 17,35 m z działką nr [...], ok. 18,00 m z działką nr [...], ok. 17,30 m z działką [...] i ok. 18,35 m od granicy z działką nr [...]– będącymi jej własnością. Spełnione zostały także warunki oświetlenia i nasłonecznienia, wymagane przepisami § 13 i § 60 rozporządzenia. Z uzupełnionego projektu budowlanego wynika również, że w bezpośrednim sąsiedztwie planowanego zamierzenia nie znajduje się żaden budynek mieszkalny (najbliższy budynek mieszkalny na działce nr [...] wcześniej zrealizowany stanowiący budynek nr 2, jest usytuowany w odległości ok. 19,50 m od obecnego zamierzenia inwestycyjnego, zaś najbliższy budynek mieszkalny na działkach skarżącej znajduje się w odległości 29,95 m od planowanego obiektu). Projektowany budynek jest w większej niż przepisowe odległości od działek sąsiednich, brak jest zatem podstaw do uznania, że projektowany budynek przesłoni istniejącą zabudowę na działkach sąsiednich.

W kwestii miejsc postojowych dla niepełnosprawnych, powołując się na § 20 warunków technicznych, organ odwoławczy wskazał, że żaden przepis prawa ani decyzja o warunkach zabudowy nie regulują konkretnej liczby miejsc postojowych przeznaczonych dla samochodów osób niepełnosprawnych. Ocena w tym zakresie spoczywa na projektancie posiadającym stosowne uprawnienia i wiedzę w tym tej materii. Dokonana przez organ weryfikacja zmierzała natomiast do ustalenia, czy dane miejsca postojowe zostały zaprojektowane i czy spełniają przewidziane przepisami prawa wymiary. Zamierzenie inwestycyjne przewiduje wydzielone i oznaczone dwa miejsca postojowe dla samochodów osób niepełnosprawnych, a ich wymiary i usytuowanie są zgodnie z warunkami rozporządzenia.

Z przedłożonego do zatwierdzenia wraz z wnioskiem uzupełnionego projektu budowlanego wynika również, że na terenie objętym zamierzeniem inwestycyjnym zaprojektowano śmietnik w postaci osłoniętego miejsca ustawiania pojemników na odpadki stałe. Ponadto usytuowanie śmietnika umożliwia przemieszczanie pojemników na własnych kołach lub wózkach do miejsca dojazdu samochodów śmieciarek wywożących odpady. Analiza projektu budowlanego wykazuje, że najbliższe okna i drzwi znajdują się w odległości 12,05 m od projektowanego śmietnika, śmietnik znajduje się w odległości 6,15 m od najbliższej granicy działki budowlanej, wypełniając tym samym warunki rozporządzenia. Co więcej, dojście od najdalszego wejścia do obsługiwanego budynku mieszkalnego wielorodzinnego nie przekroczy 80 m, spełniając tym samym wymogi rozporządzenia.

Organ uznał, że spełnione zostały również warunki, wynikające z § 39 rozporządzenia, gdyż analiza dołączonego przez inwestora do wniosku o pozwolenie na budowę uzupełnionego na etapie odwoławczym projektu budowlanego dowodzi, że zamierzenie inwestycyjne ma powierzchnię zabudowy równą 8.264 m2 z czego 1463,40 m2 stanowi powierzchnia zieleni w terenie, a 1381,70 m2 powierzchnia zieleni na stropie nad garażem. Przedmiotowa inwestycja przewiduje zatem 26% terenu biologicznie czynnego (tj. 1.463,40 + 690,80 = 2.154,20 m2 / 8.264,00 m2), przy czym 8,3 % (tj. 1.381,70 m2 /2 = 690,80 m2) stanowi powierzchnia terenu biologicznie czynnego na stropie nad garażem, a 17,7% (tj. 1.463,40 m2) powierzchnia zieleni w terenie.

Następnie organ odwoławczy stwierdził, że wbrew twierdzeniom skarżącej, obecnie obowiązująca definicja powierzchni biologicznie czynnej nie wymaga aby teren ten miał nawierzchnię ziemną. Analizując planowane przedsięwzięcie pod tym kątem organ uznał więc, że projektowany strop nad garażem spełnia wymagania terenu o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a co za tym idzie brak jest przeciwwskazań, aby nie uznać 50% jego powierzchni za biologicznie czynną.

Odnosząc się do kwestii placów zabaw dla dzieci i miejsc rekreacyjnych dostępnych dla osób niepełnosprawnych, organ odwoławczy wyjaśnił, że sporne zamierzenie przewiduje realizację placu zabaw oraz plac rekreacji. Oba place, tj. zabaw dla dzieci i rekreacji dla osób starszych i niepełnosprawnych zostały zlokalizowane w 100 % na terenie biologicznie czynnym (czyli na stropodachu nad garażem), spełniając tym samym warunek 30% powierzchni na terenie biologicznie czynnym. Projektowany plac zabaw jest nasłoneczniony w godzinach 10.00-16.00 minimum przez 4 godziny, spełniając tym samym warunki o których mowa w § 40 ust. 2 rozporządzenia. W związku z podniesionym zarzutem inwestor zmienił wielkość placu zabaw tak, aby cały plac zabaw był nasłoneczniony. Zachowane zostały także odległości minimum 10 m od linii rozgraniczających ulicę (wg projektu budowlanego ok. 52 m), od okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi (wg projektu budowlanego minimalna odległość wynosi 12 m) oraz od miejsc gromadzenia odpadów (wg projektu budowlanego 10 m).

W dalszej kolejności Wojewoda wyjaśnił, że w uzupełnionym projekcie budowlanym znajduje się również ekspertyza techniczna stanu obiektu istniejącego na działce nr [...], stanowiącego budynek nr 2, sporządzona przez projektanta posiadającego uprawnienia w specjalności konstrukcyjno-budowlanej, stwierdzającego jego stan bezpieczeństwa i przydatności do użytkowania, uwzględniająca oddziaływania wywołane wzniesieniem nowego budynku m.in. przez budowę ściany procedowanego zamierzenia po granicy z działką sąsiednią nr [...]. Ekspertyza ta zawiera informacje, czy wzniesienie budynku w bezpośrednim sąsiedztwie obiektu budowlanego nie powoduje zagrożeń dla bezpieczeństwa jego użytkowników lub obniżenia jego przydatności do użytkowania. Zostało wskazane, w jaki sposób zabezpieczony zostanie istniejący na działce nr [...] budynek przed spękaniami i uszkodzeniami spowodowanymi wykonaniem wykopów oraz samym wzniesieniem projektowanego zamierzenia. Ponadto wskazany został opis wykonywania prac budowlanych z jednoznacznym sposobem zabezpieczenia zarówno wykopu przed osuwaniem się ziemi i przed wystąpieniem w nim wody gruntowej, jak i zabezpieczenia istniejących elementów konstrukcyjnych na działkach sąsiednich. Uwzględniono również skutki, jakie może nieść za sobą wykonanie wykopów po granicy z istniejącym budynkiem i siły działające na grunt podczas wykonywania wykopów i realizacji fundamentów.

Organ odwoławczy jednocześnie wskazał, że również dokonana ocena zgodności projektowanej inwestycji z przepisami dotyczącymi zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego, wypadła pozytywnie. Projekt budowlany zawiera informacje w zakresie spełnienia wymagać m.in. zaopatrzenia projektowanej inwestycji w wodę do gaszenia pożarów (zapewniono z dwóch istniejących hydrantów [...] zlokalizowanych przy ul. [...] w odległościach 35,7 m i 37,85 m od projektowanego budynku), zapewnienia drogi przeciwpożarowej (stanowić ma droga dojazdowa uzgodnienia projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej (na rysunku 3.2 - Projekt zagospodarowania terenu, oraz na rysunku 5.3 - Rzut parteru, znajdują się pieczątki rzeczoznawcy do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych stwierdzające zgodność projektu z wymogami ochrony przeciwpożarowej). Nadto inwestor, na etapie postępowania odwoławczego, przedłożył dodatkową opinię techniczną z dnia 11 marca 2021 r. (sporządzoną przez rzeczoznawcę do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych) wspomagająco wyjaśniającą i potwierdzającą poprawność wszystkich przyjętych w projekcie budowlanym rozwiązań pod względem ochrony przeciwpożarowej. Stwierdzono również zgodność projektu zagospodarowania terenu z przepisami rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. z 2009 r. poz. 1030, dalej jako: "rozporządzenie p.poż.").

Następnie Wojewoda wskazał, że projekt zagospodarowania terenu (rys. nr 3.2 - str. 49 projektu budowlanego) jest zgodny także z innymi przepisami rozporządzenia oraz rozporządzenia p.poż., a także spełnienia wymagania art. 35 ust. 1 pkt 2 p.b. Co więcej, uzupełniony na etapie II instancji projekt budowlany został wykonany przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane, jest kompletny, zawiera wymagane opinie, uzgodnienia i pozwolenia, a projekt zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. W projekcie budowlanym znajdują się: informacja dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia (wymagana art. 20 ust. 1 pkt 1 b) p.b., w tym załączona zgodnie z § 206 ust. 1 w związku z § 204 ust. 5 rozporządzenia ekspertyza techniczna stanu obiektów istniejących, stwierdzająca ich stan bezpieczeństwa i przydatności do użytkowania, uwzględniająca oddziaływanie wywołane wzniesieniem nowego budynku oraz zaświadczenia o posiadaniu przez osoby zaangażowane w proces budowlany stosownych uprawnień budowlanych (art. 12 ust. 7 p.b.). Dokumentacja budowlana zawiera także oświadczenie projektantów, że projekt budowlany został sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Inwestor załączył również oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane dotyczące działek inwestycyjnych nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...], spełniając warunek zawarty w art. 32 ust. 4 p.b. Organ I instancji prawidłowo wyznaczył również obszar oddziaływania obiektu i ustalił strony postępowania, zapewniając im czynny udział w tym postępowaniu.

Reasumując, organ odwoławczy stwierdził, że analiza materiału dowodowego nie wykazała naruszenia prawa, które uprawniałoby do zakwestionowania prawidłowości podjętej przez organ I instancji decyzji, zaś inwestor jest uprawniony do korzystania z prawa wynikającego z art. 4 p.b. Inwestycja nie narusza także występujących w obszarze oddziaływania obiektu uzasadnionych interesów osób trzecich. Dlatego też zarzuty odwołania, w tym te dotyczące braku możliwości odprowadzenia wód opadowych ze stropu nad garażem, braku spełnienia odległości kondygnacji podziemnej części budynku od granic działki, konieczności weryfikacji przez organ administracji architektoniczno-budowlanej całości projektu budowlanego i sprawdzenia zgodności z przepisami w tym techniczno-budowlanymi, czy też nieuwzględnienia muru oporowego w ekspertyzie technicznej, uznano za bezzasadne. Nadto za nieistotne zostały uznane wskazywane nieprawidłowości w projekcie budowlanym w postaci m.in. nieczytelnych w jej ocenie adnotacji, braku autoryzacji naniesionych zmian, czy autoryzacji wykonanych przez niewłaściwego projektanta, a poza tym zostały one w toku postępowania usunięte. Jednocześnie uznano, że zaprojektowana droga pożarowa spełnia warunki drogi wewnętrznej i może być wykorzystywana przez mieszkańców np. na potrzeby gospodarcze, czy techniczne, może również służyć za dojazd wszystkim służbom

W skardze wywiedzionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości położonych w Białymstoku przy ul. [...] zarzuciła ww. decyzji Wojewody:

1) naruszenie art. 7, 77 § 1, 80 i 107 k.p.a. poprzez brak wyjaśnienia lub wadliwe ustalenia w zakresie:

- oceny zgodności projektu budowlanego z treścią decyzji o warunkach zabudowy,

- przyjęcie za teren biologicznie czynny powierzchni stropowej garażu, bez zasięgnięcia wiedzy specjalistycznej na temat możliwości wegetacji roślin na takim terenie, co stanowi błędne zaliczenie powierzchni stropodachu 1381,70 m2 do zakresu 26% terenu biologicznie czynnego działki;

- nieprawidłowe przyjęcie, że inwestor uzupełnił projekt budowlany w zakresie zgodności z decyzją o warunkach zabudowy, co jest tylko polemiką z zarzutami skarżącej;

- błędne przyjęcie, że zgodnie z warunkami zabudowy elewacją frontową budynku będzie elewacja od ulicy [...], gdy powinna być nią ściana od strony zachodniej, co też jest niezgodne z wyjaśnieniem Departamentu Urbanistyki Urzędu Miasta;

- niezasadne przyjęcie, że garaż G-1 stanowi kondygnację podziemną w sytuacji, gdy jest kondygnacją naziemną z uwagi na wysokość zagłębienia;

- naruszenie zasady praworządności i brak rozpatrzenia wszystkich zarzutów odwołania;

2) naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. poprzez brak dokonania kompleksowej analizy projektu budowlanego:

- nieprawidłowa weryfikacja z decyzją o warunkach zabudowy w zakresie przedmiotu inwestycji, który powinien uwzględniać budynek mieszkalny wielorodzinny z garażem, usługami i handlem w parterze,

- błędne przyjęcie, że inwestor uzupełnił projekt,

- naruszenie art. 20 ust. 3 p.b.,

- odstąpienie od sprawdzenia projektu przez specjalistę posiadającego również uprawnienia specjalności drogowej.

Skarżąca wniosła o uchylenie decyzji obu instancji.

Pismem z dnia 28 lipca 2021 r. Wspólnota Mieszkaniowa uzupełniła skargę.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Odpowiedź na skargę wywiódł również uczestnik postępowania - Apartamenty Rogowski sp. k. w Białymstoku – wnosząc o jej oddalenie.

Na rozprawie sądowej w dniu 9 grudnia 2021 r. skarżąca postawiła dodatkowy zarzut decyzji drugoinstancyjnej: naruszenia art. 136 k.p.a. oraz obejście prawa poprzez zobowiązanie inwestora do wystąpienia, w trybie art. 113 § 2 k.p.a., do organu o wyjaśnienie wątpliwości dotyczących treści decyzji o warunkach zabudowy. Stwierdziła, że organ II instancji, naruszając zasadę dwuinstancyjności postępowania, dokonał sprawdzenia decyzji środowiskowej, czym zastąpił postępowanie organu I instancji.

Po rozpoznaniu skargi wspólnoty, WSA w Białymstoku, wyrokiem z dnia 17 grudnia 2021 r., II SA/Bk 635/21, uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą jej wydanie decyzję Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 4 września 2020 r. nr 686/2020, a także rozstrzygnął o kosztach postępowania sądowego.

Sąd wyjaśnił, że na etapie postępowania odwoławczego, organ II instancji skorzystał z urzędu z możliwości dodatkowego przeprowadzenia postępowania, w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie, jednak uczynił to z rażącym naruszeniem art. 136 § 1 k.p.a.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wywiedzionej na powyższe orzeczenie przez Wspólnotę Mieszkańców, Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 24 stycznia 2023 r., II OSK 782/22, uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Białymstoku. Zdaniem NSA, zasadnie skarżący kasacyjnie zarzucił sądowi I instancji naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 35 ust. 1 i 3 p.b. oraz art. 15, art. 136 § 1 i art. 138 § 2 k.p.a., albowiem zgodzić się należy ze stanowiskiem uczestnika postępowania, że dostrzeżone przez Wojewodę Podlaskiego wadliwości postępowania przed organem I instancji mogły zostać usunięte w toku postępowania odwoławczego bez naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania. Zakres materiału dowodowego rozpatrywanego przez Wojewodę Podlaskiego, zdaniem NSA, nie uległ w kontrolowanej sprawie istotnej zmianie w stosunku do dokumentacji projektowej, która była podstawą rozstrzygnięcia organu I instancji.

Pismem z dnia 11 maja 2023 r. skarżąca zawnioskowała o zawieszenie postępowania sądowego z uwagi na następujące okoliczności: (1) rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, a mianowicie rozpoznania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Białymstoku zażalenia Wspólnoty Mieszkaniowej z 24 kwietnia 2023 r. wywiedzionego na postanowienie Prezydenta Miasta Białegostoku z 17 lutego 2021 r. w przedmiocie wyjaśnienia wątpliwości co do treści decyzji Prezydenta Miasta Białegostoku z 29 grudnia 2016 r. nr 580/2016 ustalającej warunkach zabudowy, które zostało wydane na wniosek Inwestora Projekt Nowe Miasto Sp. z o.o. z siedzibą w Białymstoku z 8 lutego 2021 r. w związku z zobowiązaniem nałożonym na inwestora przez Wojewodę Podlaskiego w toku postępowania odwoławczego od decyzji o wydaniu pozwolenia na budowę; (2) ujawni się czyn, którego ustalenie w drodze karnej lub dyscyplinarnej mogłoby wywrzeć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy sądowoadministracyjnej, w związku ze złożonymi przez skarżącą zawiadomieniami do Prokuratury Rejonowej Białystok-Północ w Białymstoku o podejrzeniu popełnienia przestępstwa w toku postępowania administracyjnego o wydanie pozwolenia na budowę przez architekta J. M., który poświadczył nieprawdę w załączonym do wniosku o zatwierdzenie projektu budowlanego i wydanie pozwolenia na budowę oświadczeniu, że projekt budowlany został sporządzony zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa i zasadami wiedzy technicznej, a nadto niedopełnienia obowiązków przez funkcjonariuszy publicznych w osobach pracowników Urzędu Miejskiego w Białymstoku działających z up. Prezydenta Miasta Białegostoku - Kierownika Referatu Pozwoleń na Budowę Rejon-Południe A. K., Dyrektora Departamentu Ochrony Środowiska A. J. oraz Dyrektora Departamentu Architektury A. M., którzy nie dopełnili obowiązków poprzez dokonanie nierzetelnej weryfikacji zgodności projektu architektoniczno-budowlanego inwestycji z wymaganiami ochrony środowiska sprecyzowanymi w ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta Białegostoku z 4 września 2015 r. o środowiskowych uwarunkowaniach.

Skarżąca złożyła jednocześnie o dopuszczenie dowodu uzupełniającego w postaci: (1) analizy zgodności pozwoleń na budowę z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej wraz z garażami podziemnymi i parkingami naziemnymi zlokalizowanego w Białymstoku przy ul. Krętej sporządzonej przez mgr inż. W. G. w marcu 2023 r., na okoliczność, że powierzchnia użytkowa garaży i parkingów w etapach objętych pozwoleniami na budowę nr 1166/2015, 1116/2017, 686/2020 wynosi 17 352,57 m2 na terenie przedsięwzięcia (parking podziemny i miejsca parkingowe w terenie) poza pasem drogowym ul. [...] i przekracza wartość określoną w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach - 11.401 m - o około 5.952 m2, niezgodności projektu architektoniczno-budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska sprecyzowanymi w ostatecznej decyzji organu I instancji; (2) analizy nr 4 DAR-L6740.43.2020 z lutego 2023 r. sporządzonej przez mgr inż. arch. A. S., na okoliczność uchybień zaskarżonej decyzji w zakresie oceny projektu budowlanego jako zgodnego z przepisami prawa, ułomności dowodów zgromadzonych w toku uzupełniającego postępowania dowodowego, a także niezgodności projektu architektoniczno-budowlanego z wymaganiami ochrony środowiska sprecyzowanymi w decyzji Prezydenta Miasta Białegostoku z 4 września 2015 r. o środowiskowych uwarunkowaniach.

Nadto wniesiono o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu architektury i ochrony środowiska na okoliczność wykazania: (a) czy projekt budowlany złożony przez inwestora zawiera błędy i niezgodności z przepisami prawa budowlanego uniemożliwiające wydanie pozwolenia na budowę i realizację inwestycji? (b) sprzeczności projektu budowlanego z decyzją Prezydenta Miasta Białegostoku z 4 września 2015 r. o środowiskowych uwarunkowaniach zespołu zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej wraz z garażami podziemnymi i parkingami naziemnymi zlokalizowanego w Białymstoku przy ul. [...].

Ponadto wskazano, że w związku z wydanym przez Wojewodę Podlaskiego postanowieniem z dnia 13 stycznia 2021 r. zalecającym w trybie ast. 136 k.p.a. Prezydentowi Miasta Białegostoku udzielenie odpowiedzi na pytanie dotyczące decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach doszło do naruszenia art. 106 § 5 k.p.a., albowiem organ I instancji udzielił odpowiedzi w trybie zwykłym a nie postanowieniem, odbierając tym samym skarżącej możliwość złożenia zażalenia.

W odpowiedzi na wniosek o zawieszenie postępowania, Apartamenty Rogowski sp.k. w Białymstoku, pismem z 12 maja 2023 r., wniósł o wydanie postanowienia o odmowie zawieszenia postępowania.

Na rozprawie w dniu 16 maja 2023 r. sąd postanowił odmówić zawieszenia postępowania; dopuścić dowód z dokumentów zawnioskowanych przez skarżącą w piśmie z dnia 11 maja 2023 r.; oddalić wniosek o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu architektury i ochrony środowiska na okoliczności wskazane w tym piśmie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądowej dokonywanej z punku widzenia zgodności z prawem jest decyzja Wojewody Podlaskiego z 25 czerwca 2021 r. nr AB-II.7840.6.10.2020.PA utrzymująca w mocy decyzję Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 4 września 2020 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą Projekt Nowe Miasto Sp. z o.o. pozwolenia na budowę budynku mieszkalnego wielorodzinnego nr 3 z czterema lokalami handlowymi, garażami wielostanowiskowymi oraz wewnętrzną instalacją gazową, doziemnymi instalacjami: kanalizacji deszczowej z dwoma zbiornikami retencyjnymi podziemnymi, instalacją elektryczną, oświetlenia terenu oraz 16 miejscami postojowymi w terenie, trzema murkami oporowymi i zagospodarowaniem terenu na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i części działki nr [...] (obręb [...]) przy ul. [...] w Białymstoku.

Rozpoznając przedmiotową sprawę należy mieć na względzie, że WSA w Białymstoku związany był wykładnią prawa, dokonaną w tej sprawie przez NSA w wyroku z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. akt II OSK 782/22. Zgodnie bowiem z treścią art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez NSA. Z tego przepisu wypływa nakaz dla sądu pierwszej instancji przyjęcia określonego stanowiska przy ponownym rozpoznaniu sprawy, które to stanowisko nie może być odmienne od zaprezentowanego w wyroku NSA rozumienia przepisów będących podstawą orzekania w sprawie i przedmiotem wykładni in concreto. Związanie sądu administracyjnego oceną prawną, o jakiej mowa w art. 190 p.p.s.a. oznacza więc, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z poglądem wyrażonym we wcześniejszym orzeczeniu NSA, jak również nie może odstąpić od wskazań co do dalszego postępowania.

Dokonując zatem kontroli zaskarżonej decyzji oraz działając w ramach związania wyrokiem NSA z dnia 24 stycznia 2023 r., sygn. akt II OSK 782/22, należy wskazać na wstępie, że w myśl art. 138 § 2 k.p.a., organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji, gdy decyzja ta została wydana z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Jak wynika z przytoczonej regulacji prawnej, stwierdzenie naruszenia przepisów postępowania pozostaje w ścisłym związku z niewyjaśnieniem zakresu sprawy o istotnym znaczeniu dla jej rozstrzygnięcia. Kasatoryjne rozstrzygnięcie może zatem zapaść w sytuacji, gdy wątpliwości organu II instancji co do stanu faktycznego nie da się wyeliminować w trybie art. 136 k.p.a. Konieczność natomiast uzupełnienia w niewielkim zakresie postępowania dowodowego przez przeprowadzenie określonych dowodów mieści się w kompetencjach organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania, wyłączając dopuszczalność wydania decyzji kasacyjnej. Organ odwoławczy ma bowiem obowiązek nie tylko dokonać kontroli prawidłowości rozstrzygnięcia organu I instancji, ale co do zasady zobowiązany jest rozpatrzyć całość sprawy i orzec merytorycznie. Na organie odwoławczym ciążą przy tym te same, co na organie I instancji, obowiązki w zakresie wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zgromadzenia pełnego materiału dowodowego (art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a.).

Z uwagi na powyższe podzielić należy stanowisko NSA zaprezentowane w ww. wyroku, że dostrzeżone przez Wojewodę Podlaskiego wadliwości postępowania przed organem I instancji mogły zostać usunięte w toku postępowania odwoławczego bez naruszenia zasady dwuinstancyjności postępowania. Zakres przeprowadzanego przez organ administracji architektoniczno-budowlanej postępowania wyjaśniającego w rozpatrywanej sprawie wyznaczał art. 35 ust. 1 p.b. Zgodnie z brzmieniem ww. przepisu wyznaczonego datą złożenia przez inwestora wniosku z 24 lutego 2020 r., przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ sprawdza: 1) zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 8 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach odziaływania na środowisko (Dz. U. z 2020 r. poz. 283 ze zm., dalej: "u.o.o.ś."; 2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi; 3) kompletność projektu budowlanego i posiadanie wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń oraz informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b p.b., oraz zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7 p.b.; 4) wykonanie - w przypadku obowiązku sprawdzenia projektu, o którym mowa w art. 20 ust. 2 p.b., także sprawdzenie projektu - przez osobę posiadającą wymagane uprawnienia budowlane i legitymującą się aktualnym na dzień opracowania projektu - lub jego sprawdzenia - zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 p.b. Jak wynika z treści art. 35 ust. 3 p.b., w razie stwierdzenia naruszeń, w zakresie określonym w ust. 1, organ administracji architektoniczno-budowlanej nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję o odmowie zatwierdzenia projektu i udzielenia pozwolenia na budowę. W razie spełnienia wymagań określonych w ust. 1 oraz w art. 32 ust. 4, organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę – o czym stanowi art. 35 ust. 4 p.b.

Zakres materiału dowodowego rozpatrywanego przez Wojewodę Podlaskiego, zdaniem sądu, nie uległ w kontrolowanej sprawie istotnej zmianie w stosunku do dokumentacji projektowej, która była podstawą rozstrzygnięcia organu I instancji. Okoliczność uzupełnienia materiału dowodowego w następstwie zastosowania się przez organ I instancji i inwestora do obowiązków nałożonych w wydanych przez organ odwoławczy dwóch postanowieniach z 13 stycznia 2020 r. (k. 165 i k. 174 akt adm.) nie oznacza, że w toku postępowania odwoławczego organ ten dokonał ustaleń istotnych dla rozstrzygnięcia, które zmieniały kryteria merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę dla wnioskowanej inwestycji zlokalizowanej na działkach nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] i [...] w Białymstoku. Zakres przedmiotowy postępowań przeprowadzonych przez Prezydenta Miasta Białegostoku i Wojewodę Podlaskiego pozostawał bowiem tożsamy co do okoliczności mających wpływ na rozstrzygnięcie sprawy.

Odstąpienie przez Prezydenta Miasta Białegostoku od udokumentowania przeprowadzonej analizy planowanego zamierzenia w zakresie jej zgodności z wymaganiami wydanej przez ten organ decyzji z 4 września 2015 r. o środowiskowych uwarunkowaniach, utrzymanej w mocy decyzją SKO w Białymstoku z 28 stycznia 2016 r. znak 408.364/F-1/XIV/15, nie oznaczało, że za niedopuszczalną należało uznać w kontekście dyspozycji art. 136 § 1 k.p.a. weryfikację przez Wojewodę stanowiska organu I instancji odnośnie do spełnienia warunku określonego w art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. W tym zakresie organ zobowiązany był wyłącznie potwierdzić, czy parametry projektowanej inwestycji po zsumowaniu ich z parametrami wcześniej zrealizowanych dwóch innych inwestycji nie uchybiają, zgodnie z deklaracją inwestora, ustaleniom wynikającym z decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, co ujawniało włączone do akt zestawienie i towarzyszące mu wyjaśnienie. Również mieściło się w uprawnieniu do przeprowadzenia uzupełniającego postępowania dowodowego wezwanie inwestora przez organ do wypowiedzenia się odnośnie do zgłoszonych przez Wspólnotę Mieszkaniową w odwołaniu kwestii spornych, jak i do doprowadzenia przedłożonego projektu budowlanego do pełnej zgodności z przepisami rozporządzenia Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej z dnia 25 kwietnia 2012 r. w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu budowlanego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1935), rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2019 r. poz. 1065 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych (Dz. U. Nr 124, poz. 1030 ze zm.).

Także włączenie w skład materiału dowodowego postanowienia Prezydenta Miasta Białegostoku z 17 lutego 2021 r. wyjaśniającego na wniosek inwestora wątpliwości co do treści decyzji z 29 grudnia 2016 r. ustalającej warunki zabudowy trudno traktować jako działanie sprzeczne z art. 136 § 1 k.p.a. w zw. z art. 35 ust. 1 pkt 1 p.b. Zakres rozbieżności zaistniałej pomiędzy stanowiskami inwestora i odwołującego, odnoszącymi się do sposobu rozumienia poszczególnych warunków oraz szczegółowych zasad zagospodarowania terenu i jego zabudowy sprawiał, że Wojewoda Podlaski zobowiązał inwestora do przedłożenia stanowiska Prezydenta Miasta Białegostoku dotyczącego spornych zagadnień. Nie wchodząc w ocenę, czy działanie takie było konieczne w świetle treści decyzji z 29 grudnia 2016 r., nie może ulegać wątpliwości, że było ono nakierowane, jak wskazał Wojewoda Podlaski w postanowieniu z 13 stycznia 2021 r. (pkt 2), wyłącznie na niepozostawienie w omawianym przedmiocie "żadnych niedomówień i domyśleń". O ile organ odwoławczy, wykazując się inicjatywą dowodową, w ramach wydanych 13 stycznia 2021 r. postanowień czynnościami wyjaśniającymi w kontrolowanej sprawie objął szeroki merytorycznie zakres zagadnień unormowanych w art. 35 ust. 1 p.b., o tyle przyjąć trzeba, że czynności te zasadniczo miały charakter wyłącznie porządkujący, sprowadzając działanie inwestora przede wszystkim do poprawienia i uściślenia części rozwiązań projektowych, jak też uszczegółowienia zamieszczonych w projekcie wyjaśnień celem potwierdzenia jego zgodności z przepisami. Kierując się wymiarem jakościowym a nie ilościowym kwestii, które podlegały na żądanie organu odwoławczego wyjaśnieniu, sąd stwierdza, że zachodziły w sprawie warunki uzasadniające, by dostrzeżone nieprawidłowości zostały uzupełnione na etapie odwoławczym.

Jakkolwiek postępowanie, mające na celu usunięcie wad w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 pkt 1-4 p.b. powinno być zgodnie z art. 35 ust. 3 p.b. przeprowadzone, co do zasady, przed organem administracji architektoniczno-budowlanej I instancji, to nie powinno się wykluczać możliwości usunięcia stwierdzonych przez organ odwoławczy w trakcie postępowania odwoławczego nieprawidłowości obarczających przedstawiony przez inwestora projekt budowlany. Trafnie zauważa się, że organ odwoławczy w trybie art. 136 § 1 k.p.a. jest uprawniony do przeprowadzenia postępowania dowodowego celem rozstrzygnięcia nie tylko nieistotnych, ale również doniosłych prawnie wątpliwości dotyczących zgodności z prawem przedsięwzięcia objętego wnioskiem o udzielenie pozwolenia na budowę, w szczególności, gdy na tym tle są formułowane odmienne stanowiska przez inwestora i inne strony postępowania (por. wyrok NSA z 20 października 2022 r., II OSK 841/21). Zasada dwuinstancyjności, wyrażona w art. 15 k.p.a. tworzy obowiązek merytorycznego rozpoznania sprawy przez organ administracji architektoniczno-budowlanej II instancji, który nie może ograniczyć się jedynie do kontroli prawidłowości decyzji zaskarżonej w toku instancji (por. wyrok NSA z 7 lipca 2022 r., II OSK 1332/19).

Przechodząc do badania przeprowadzonego przez organ architektoniczno-budowlany pod kątem pozostałych podnoszonych przez autora skargi naruszeń należy wyjaśnić, że w cytowanym wyżej przepisie art. 35 ust. 1 p.b. określono czynności sprawdzające jakich powinien dokonać organ w zakresie kompletności wniosku (co do formy i wymaganej prawem treści) oraz jego zgodności z przepisami prawa. Z jego treści wynika, że w sprawie o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego na terenie, na którym obowiązuje miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, lub gdy w przypadku jego braku wydana została decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podstawowym obowiązkiem organu jest zbadanie zgodności zaproponowanych rozwiązań z ustaleniami wynikającymi z tych aktów. Ocena w tym zakresie ma istotne znaczenie, gdyż plan miejscowy (a w przypadku jego braku decyzja o warunkach zabudowy) określa w sposób wiążący m.in. przeznaczenie, parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy i inne, kształtując tym samym sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

W świetle przywołanych przepisów zakres merytorycznej oceny wniosku o pozwolenie na budowę i projektu budowlanego obejmuje badanie projektu w zakresie określonym w art. 35 ust. 1 oraz ust. 3–5 p.b., a więc przede wszystkim zgodności z przepisami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (gdy został uchwalony), lub decyzją o warunkach zabudowy (jak w rozpoznawanej sprawie) i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, zgodności projektu zagospodarowania z przepisami w szczególności z warunkami techniczno-budowlanymi, przy uwzględnieniu kompletności przedłożonego projektu.

W związku z powyższym kompletność projektu budowlanego, jego sporządzenie i sprawdzenie przez osoby z odpowiednimi uprawnieniami, zgodność projektu z decyzją o warunkach zabudowy i innymi przepisami, w tym techniczno-budowlanymi oraz dysponowanie przez inwestora nieruchomością na cele budowlane, obligatoryjnie skutkuje wydaniem decyzji pozytywnej. Natomiast ustalenie oczywistej niezgodności projektu budowlanego z powyższymi przepisami i aktami, obliguje organ do wydania decyzji o odmowie udzielenia pozwolenia na budowę. Ponieważ postępowanie w sprawie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę jest ściśle określone przepisami pb., decyzja o pozwoleniu na budowę ma charakter związany, a nie uznaniowy. W razie spełnienia wskazanych w niej przesłanek, organ ma obowiązek wydać decyzję o pozwoleniu na budowę. Nadmienić również należy, że postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę jest postępowaniem wnioskowym i ograniczone jest zakresem wniosku inwestora. Organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z przepisami prawa, natomiast nie posiada kompetencji do korygowania zamierzeń inwestycyjnych, bowiem takie uprawnienie posiada wyłącznie inwestor.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że w ocenie sądu przeprowadzone zgodnie z prawem postępowanie administracyjne pozwoliło organom na ustalenia stanu faktycznego i w konsekwencji na prawidłowe zastosowanie prawa przez wydanie kontrolowanej obecnie decyzji administracyjnej. Zdaniem sądu, niezasadne są zarzuty skarżącej odnośnie braku podstaw do udzielenia inwestorowi pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji. Jak słusznie wskazano w zaskarżonej decyzji, badając zgodność decyzji Prezydenta Miasta Białegostoku z prawem, organ odwoławczy stwierdził, że czyni zadość wymogom przepisów prawa, a przedłożone do zatwierdzenia materiały są wystarczające do udzielenia pozwolenia na przedmiotową budowę, w związku z powyższym, wbrew twierdzeniom skarżącej Wspólnoty Mieszkaniowej, brak było podstaw do odmowy zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu skarżonej decyzji wykazano spełnienie zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy i decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Przedstawiono wymagania każdej z tych decyzji w zestawieniu z rozwiązaniami i parametrami przyjętymi w projekcie budowlanym. Z wnioskiem o wyjaśnienie wątpliwości w zakresie treści decyzji o warunkach zabudowy występował sam inwestor i to jemu organ udzielił odpowiedzi. Podkreślić należy, że w wyniku rozpatrzenia wniosku inwestora, Prezydent Miasta Białegostoku - Departament Urbanistyki Urzędu Miejskiego w Białymstoku - postanowieniem z dnia 17 lutego 2021 r. wyjaśnił na podstawie art. 113 § 2 k.p.a. wątpliwości co do treści decyzji o warunkach zabudowy, dlatego też wszelkie ustalenia w zakresie zgodności spornej inwestycji z ww. decyzją Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 29 grudnia 2016 r. opierały się na decyzji o warunkach zabudowy w zestawieniu z ostatecznym postanowieniem Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 17 lutego 2021 r. Organ administracji architektoniczno-budowlanej natomiast, dokonując oceny pod względem zgodności projektu budowlanego z decyzją o warunkach zabudowy, zobowiązany jest uwzględnić wszystkie jej zmiany bądź wyjaśnienia wydane przez organ, który ją wydał. Wyjaśnienia w rozpoznawanej sprawie pochodzą bowiem - jak słusznie zauważył organ odwoławczy, od organu, który posiada najgłębszą wiedzę, co do intencji i znaczenia wydanej decyzji o warunkach zabudowy. Dlatego też sąd uznał, że zestawienie przedstawionych w uzupełnionym na etapie postępowania odwoławczego projekcie budowlanym parametrów nie budzi wątpliwości, co do ich zgodności.

Na potrzeby planowanej inwestycji Inwestor uzyskał także decyzję Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 4 września 2015 r., znak: DOŚ-II.6220.2.2015, utrzymaną w mocy przez SKO decyzją z 28 stycznia 2016 r., znak: 408.364/F-l/XIV/15. Decyzja ta została wydana z uwzględnieniem m.in. skali i wielkości przedsięwzięcia. Wskazano w niej, że planowana budowa nie może przekroczyć charakterystycznych paramentów wziętych pod uwagę przy wydawaniu tej decyzji. Jak słusznie zauważył organ odwoławczy, wnioskowane obecnie zamierzenie inwestycyjne jest trzecim przedsięwzięciem inwestora polegającym wymogom decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych, a co za tym idzie zachodzi konieczność dokonania weryfikacji wszystkich inwestycji (łącznie z obecnie wnioskowaną) pod kątem ich zgodności z charakterystycznymi parametrami dotyczącymi m.in. wielkości dopuszczalnej powierzchni użytkowej budynku, powierzchni zajmowanej przez obiekty budowlane, czy ilości miejsc postojowych. Mając na uwadze podnoszone przez skarżącą w toku postępowania zarzuty, postanowieniem z 13 stycznia 2021 r., nałożono na organ I instancji m.in. obowiązek sprawdzenia i wykazania w aktach sprawy rzeczywistych parametrów inwestycji o nr 1 i 2, zadeklarowanych w wydanych już przez ten organ pozwoleniach na budowę w odniesieniu do tych zamierzeń; uzupełnienie dokumentacji o informację, czy parametry nie uległy zmianie podczas budowy, a co za tym idzie - czy są aktualne oraz zestawienie ich łącznie z obecnie wnioskowaną inwestycją nr 3, w celu sprawdzenia zgodności z przepisami. W odpowiedzi na powyższe wraz z pismem z dnia 25 lutego 2021 r., znak ADR-1.6740.43.2020, Prezydent uzupełnił materiał dowodowy oraz szczegółowo wykazał, że zrealizowane inwestycje nr 1 i 2 oraz obecnie projektowane zamierzenie nr 3 - łącznie mieszczą się w ramach planowanego przedsięwzięcia i są realizowane stopniowo, zgodnie z przyjętymi wcześniej założeniami karty informacyjnej przedsięwzięcia oraz decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. Organ przeanalizował przy tym wydane dla inwestycji nr 1 i nr 2 decyzje o pozwoleniu na użytkowanie, sprawdzając jednocześnie, czy parametry poszczególnych inwestycji, które zostały już zrealizowane nie odbiegają od parametrów wskazanych w zatwierdzonych projektach budowlanych. Ponadto w celu potwierdzenia prawidłowości danych określonych w projektach budowlanych z danymi określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach organ zobowiązał inwestora do przedłożenia szczegółowego rozliczenia parametrów inwestycji nr 1, nr 2 i nr 3. W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 19 lutego 2021 r. inwestor przedłożył szczegółowe rozliczenie parametrów wszystkich inwestycji. Ponadto opinię w sprawie zgodności parametrów określonych w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach z parametrami wskazanymi przez Inwestora, wydał także Departament Ochrony Środowiska (pismo z dnia 24 lutego 2021 r.)., który potwierdził, że zrealizowane już inwestycje wraz z obecnie projektowaną nr 3 łącznie - mieszczą się w ramach planowanego przedsięwzięcia i są realizowane zgodnie z przyjętymi założeniami karty informacyjnej przedsięwzięcia w oparciu, o którą wydano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Analiza zebranego materiału dowodowego wykazuje zgodność projektu budowlanego z decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach. Zauważyć bowiem trzeba, że powierzchnia przeznaczona do przekształcenia w wyniku realizacji przedsięwzięcia stanowić będzie teren o powierzchni ponad 2 ha, tj. do 22.000 m2 (zgodnie z 21 stroną decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach). Wszystkie trzy zamierzenia obejmują powierzchnie terenów o wielkościach wynoszących odpowiednio: 7.445,62 m2, 5.856,7 m2 i 8.264,00 m2 dając łącznie 21.566,32 m2 i wypełniając tym samym powyższy warunek. Spełnione zostały również parametry powierzchni zabudowy budynków, powierzchni garaży i parkingów w budynkach oraz powierzchni użytkowej miejsc parkingowo-postojowych wraz z infrastrukturą na terenie inwestycji. Parametry te zostały oddzielnie policzone i przedstawione w decyzji organu II instancji. Sąd w pełni podziela powyższe stanowisko, w tym przyjęty przez organy sposób wyliczenia ww. powierzchni oraz wyjaśnienia i wskazania co składa się na omawiane powierzchnie. Stanowisko to jest zbieżne z pismem Prezydenta Miasta Białegostoku z dnia 25 lutego 2021 r., w którym jednoznacznie wskazano, że zrealizowane inwestycje nr 1 i 2 oraz obecnie projektowane zamierzenie nr 3 - łącznie mieszczą się w ramach planowanego przedsięwzięcia i są realizowane stopniowo, zgodnie z przyjętymi wcześniej założeniami karty informacyjnej przedsięwzięcia oraz decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach.

Przechodząc do kolejnego aspektu, badanego w ramach art. 35 ust. 1 p.b., należy podkreślić, że ocena zgodności projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi została, po nowelizacji p.b. z 2003 r., znacznie ograniczona jeśli chodzi o kompetencje organu architektoniczno-budowlanego, w wyniku uchylenia ust. 2 tego przepisu. Wprowadzona została zasada wyłącznej odpowiedzialności projektanta oraz osoby sprawdzającej za projekt architektoniczno-budowlany. Od 11 lipca 2003 r. organ administracji architektoniczno-budowlanej nie jest zatem uprawniony do badania zgodności całości projektu budowlanego z innymi przepisami prawa, w tym z przepisami techniczno-budowlanymi (warunkami technicznymi), a powinien skontrolować wyłącznie projekt zagospodarowania działki (stanowiący fragment projektu budowlanego) z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Organ, badając zgodność projektu zagospodarowania działki z przepisami techniczno-budowlanymi, nie analizuje i nie ocenia jednak rozwiązań technicznych projektowanego zamierzenia. W myśl art. 20 ust. 2 p.b., projektant ma zapewnić sprawdzenie projektu architektoniczno-budowlanego pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowalnymi, przez osobę posiadającą uprawnienia budowlane do projektowania bez ograniczeń w odpowiedniej specjalności. Natomiast w myśl art. 20 ust. 4 p.b., projektant, a także sprawdzający, o którym mowa w ust. 2, do projektu budowlanego dołącza oświadczenie o sporządzeniu projektu budowlanego, zgodnie z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy technicznej. Uprawnienia kontrolne organu administracji architektoniczno- budowlanej zostały ograniczone do przypadków ściśle określonych w art. 35 ust. 1 p.b., tym przypadkiem nie jest badanie zgodności projektu budowlanego, pod kątem przyjętych rozwiązań projektowych i możliwości technicznych jego wykonania (tak m.in. NSA w wyroku z 1 października 2021, II OSK 175/21).

Z akt kontrolowanej sprawy nie wynika, aby niezgodności w opisanym wyżej zakresie wystąpiły. Zastrzeżenia takie wniosła skarżąca wskazując na błędną w jej ocenie wykładnię § 3 ust. 17 warunków technicznych, definiującego pojęcie kondygnacji podziemnej i skutkującego nieprawidłowymi ustaleniem, że kondygnacja garażu G-1 jest w istocie kondygnacją nadziemną (a nie podziemną). Należy w tym zakresie wskazać, że w zatwierdzonym projekcie budowlanym - przekroju A-A (str. 131 projektu) w sposób szczegółowy zobrazowano spełnienie ww. wymagań dla garażu G-1 i innych pomieszczeń na tej kondygnacji podziemnej. Kwestionowana kondygnacja z uwagi na jej zagłębienie powyżej połowy jej wysokości w świetle, poniżej poziomu terenu przylegającego do projektowanego budynku, wypełnia wymagania kondygnacji podziemnej. Nie można się również zgodzić z argumentacją skarżącej, że kondygnacja ze wszystkich stron powinna być zagłębiona, aby spełniać warunki kondygnacji podziemnej, bo nie wynika to z jej definicji legalnej. Wykładnia cytowanego przepisu musi uwzględniać zmiany, jakie w tym względzie zostały dokonane rozporządzeniem Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia 14 listopada 2017 zmieniającym rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2017 r. poz. 2285), które weszło w życie z dniem 1 stycznia 2018 r. I tak pierwotnie, przed zmianą, § 3 pkt 17 rozporządzenia stanowił, że kondygnacją podziemną jest kondygnacja zagłębiona ze wszystkich stron budynku, co najmniej do połowy jej wysokości w świetle poniżej poziomu przylegającego do niej terenu, a także każdą usytuowaną pod nią kondygnację. Różnica pomiędzy wersją pierwotną i obecną polega zatem na rezygnacji w przywołanym rozporządzeniu zmieniającym z wymogu zagłębienia "ze wszystkich stron budynku", co nie może pozostawać bez wpływu na dokonywaną wykładnię. Zestawienie brzmienia obydwu definicji pozwala bowiem stwierdzić, że istotą wprowadzonej z dniem 1 stycznia 2018 r. zmiany w treści § 3 pkt 17 warunków technicznych, było właśnie zrezygnowanie z przesłanki zagłębienia kondygnacji ze wszystkich stron poniżej poziomu przylegającego do niego terenu. Porównanie to wskazuje jednoznacznie, że obecnie nie postawiono wymogu dla uznania za kondygnację podziemną, aby kondygnacja ta była zagłębiona ze wszystkich stron. Ukształtowanie terenu w niniejszej sprawie wynika z przyjętej koncepcji zagospodarowania całego terenu inwestycji nawiązujących do rzędnych terenów przyległych. Kwestionowana część podziemna budynku, została zaprojektowana na styku z częścią podziemną budynku [...] (usytuowanego na działce nr [...] bezpośrednio graniczącej z terenem inwestycyjnym). Ponadto ukształtowanie terenu wskazuje na naturalny spadek 0,6 % w kierunku północnym (tj. w głąb terenu inwestycyjnego i działek skarżącej). Naturalna różnica wysokości terenu inwestycyjnego wynosi ok. 2,44 m (rzędna najwyższa znajduje się na działce nr 434/14 i wynosi 146,29 m n.p.m., a najniższa na działce nr [...], tj. 143,85 m n.p.m.). Dodatkowo cała ulica [...] ma naturalny spadek między zjazdami wynoszący ok. 1,3%. Projektowany poziom posadowienia każdego z budynków jest konsekwencją tych spadków oraz istniejących rzędnych terenu dróg, obiektów i terenów sąsiednich, infrastruktury technicznej podziemnej oraz przyjętych rozwiązań funkcjonalno-przestrzennych i wymagań ochrony pożarowej. Poziom posadowienia parterów, stropów nad garażami podziemnymi i wejść do lokali użytkowych jest prawie taki sam dla każdego budynku. Dlatego też sąd uznał za chybione zarzuty związane z odległością kondygnacji podziemnej od granic działki. Zgodnie z § 12 ust. 9 warunków technicznych, odległości podziemnej części budynku, a także budowli podziemnej spełniającej funkcje użytkowe budynku, znajdujących się całkowicie poniżej poziomu otaczającego terenu, od granicy działki budowlanej nie ustala się. Jak natomiast wynika z zatwierdzonego projektu budowlanego (w tym ekspertyzy technicznej budynku) parter istniejącego budynku zlokalizowanego na działce o nr [...] oraz parter budynku projektowanego - posadowiono na tej samej rzędnej (oba budynki stykają się stanowiącymi równocześnie ich kondygnacje podziemne). Niezrozumiałe jest w tym zakresie powoływanie się przez skarżącą, na opinię Małopolskiej Okręgowej Izby Architektów (nr ZR 72), gdyż dotyczy ona interpretacji § 6 warunków technicznych w zakresie liczenia wysokości projektowanego budynku (a nie definicji kondygnacji podziemnej).

Odnosząc się do kolejnego zarzutu skargi, w zakresie powierzchni biologicznie czynnej należy wyjaśnić, że zgodnie z § 39 warunków technicznych, na działkach budowlanych, przeznaczonych pod zabudowę wielorodzinną, budynki opieki zdrowotnej (z wyjątkiem przychodni) oraz oświaty i wychowania co najmniej 25% powierzchni działki należy urządzić jako powierzchnię terenu biologicznie czynnego, jeżeli inny procent nie wynika z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Natomiast przez teren biologiczne czynny należy rozumieć teren o nawierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także 50% powierzchni tarasów i stropodachów z taka nawierzchnia oraz innych powierzchni zapewniających naturalna wegetacje roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, oraz wodę powierzchniową na tym terenie (§ 3 pkt 22 warunków technicznych). Jak wynika z akt kontrolowanej sprawy, planowana inwestycja przewiduje 26% terenu biologicznie czynnego (2.154,20 m2), z czego 8,3% (690,80 m2) wynosi powierzchnia terenu biologicznie czynnego na stropie nad garażem (1.381,70 m2/2), zaś 17,7% (1.463,40 m2) wynosi powierzchnia zieleni w terenie (str. 3.1.2 projektu budowlanego). Nie można zgodzić się w tym zakresie ze skarżącą, że wymóg 25% powierzchni biologicznie czynnej musi dotyczyć powierzchni działki, bez możliwości zaliczenia 50% powierzchni tarasów i stropodachów. Zgodnie bowiem z literalną i celowościową wykładnią cytowanego wyżej przepisu, sposób liczenia powierzchni biologicznie czynnej nie zależy od tego, czy będzie usytuowana na stropie kondygnacji podziemnej, czy też nadziemnej danego obiektu.

W zakresie zarzutu braku powołania biegłych celem sporządzenia opinii dotyczących weryfikacji zastosowanych rozwiązań projektowych, przyjętych w projekcie budowlanym parametrów (w tym m.in. wysokości i zaprojektowanych terenów biologicznie czynnych), należy wyjaśnić, że zgodnie z art. 75 § 1 k.p.a. jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Powyższy przepis doznaje pewnej konkretyzacji w art. 84 § 1 k.p.a., zgodnie z którym, gdy w sprawie wymagane są wiadomości specjalne, organ administracji publicznej może zwrócić się do biegłego lub biegłych o wydanie opinii. Analizując cytowany przepis, można dojść do wniosku, że dowód z opinii biegłego powinien być dopuszczony wówczas, gdy po przeprowadzeniu postępowania dowodowego co do okoliczności faktycznych okaże się, że pełna ocena jego wyników wymaga bliższego poznania reguł istniejących w danej dziedzinie (por. NSA w wyroku z 28 września 2010 r., II OSK 242/09). W niniejszej sprawie zastosowanie tego dowodu, tj. opinii biegłego, zdaniem skarżącej, miałoby prowadzić do zbadania czy zawarte w projekcie budowlanym parametry są wiarygodne. A co za tym idzie - powołany biegły miałby dokonać weryfikacji twierdzeń stron i sprawdzenia projektantów z wywiązania się ze swoich obowiązków. Odnosząc się do powyższego zauważyć należy, że do dokonania oceny w tym zakresie, nie była konieczna wiedza specjalna, w zupełności wystarczały bowiem informacje zawarte w zatwierdzonym projekcie budowlanym, sporządzonym przez uprawnionego projektanta oraz samodzielna ocena przedłożonych przez Wspólnotę Mieszkaniową analiz pod względem tego, czy podważają one wiarygodność sporządzonych przez uprawnione osoby treści, znajdujące się w projekcie budowlanym. Jak słusznie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, analiza ta nie wykazała aby projekt budowlany zawierał sprzeczne, czy niewiarygodne informacje w tym zakresie. Co więcej, w orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtowała się stanowisko, że skoro projektant pełni samodzielne funkcje techniczne, a jego kwalifikacje potwierdzone są zaświadczeniem, o którym mowa w art. 12 ust. 7 p.b., to ponosi on odpowiedzialność za zgodność przyjętych w projekcie budowlanym rozwiązań projektowych z przepisami prawa oraz zasadami wiedzy technicznej. Warto w tym miejscu podkreślić, że planowana inwestycja po jej zrealizowaniu, aby mogła być użytkowana, będzie musiała uzyskać pozwolenie na użytkowanie. Jednym z warunków uzyskania pozwolenia jest złożenie przez kierownika budowy oświadczenia o zgodności wykonania obiektu budowlanego nie tylko z projektem budowlanym lub warunkami pozwolenia na budowę, ale także przepisami. Zgodność inwestycji z przepisami (art. 57 ust. 1 pkt 2 lit. a) p.b.), to także spełnienie wymogu w zakresie kwestionowanej przez skarżącą minimalnej powierzchni biologicznie czynnej. Dlatego zarzuty w tym zakresie nie zasługiwały na uwzględnienie.

Przechodząc do zarzutu skargi, odnoszącego się do szerokości elewacji frontowej należy wyjaśnić, że elewacja frontowa - od ul. Krętej, została określona prawidłowo. Szerokość elewacji frontowej, o której mowa m.in. w rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określać powinna linia prosta łącząca dwa najdalej oddalone od siebie punkty w widoku budynku od strony frontu działki. Racjonale jest przy tym, aby odległość ta mierzona była dla "ściany" (fasady) frontowej, nie wliczając bocznych, wystających elementów budynku (z wyjątkiem sytuacji, w której de facto są one elementem elewacji frontowej). Jednocześnie, zgodnie z § 2 pkt 5 ww. rozporządzenia, przez front działki należy rozumieć, cześć działki budowlanej. która przylega do drogi, z której odbywa się główny wjazd lub wejście na działkę. W zatwierdzonym projekcie budowlanym, front działki, a co za tym idzie również elewację frontową, określono od ul. [...], od której usytuowano podstawowy wjazd i wejście na teren działki i do budynku. Niezależnie od powyższego należy powołać się na treść decyzji o warunkach zabudowy, w której stwierdzono, że: "za front działki organ przyjął część działki budowlanej z której odbywa się główny wjazd na działkę, w tym przypadku od strony ul. [...]. Również od ul. [...] wyznaczono linię zabudowy (którą co do zasady wyznacza się właśnie od frontu działki). Idąc dalej należy wyjaśnić, że w zatwierdzonym projekcie budowlanym elewacja frontowa wynosi 28,05 m, co jest zgodne z decyzją o warunkach zabudowy, w której określono szerokość elewacji frontowej na 35 m (z tolerancją do 20%), co w praktyce oznacza możliwość ustalenia takiej szerokości od 28-42 m. Przyjęcie zaś argumentacji prezentowanej przez skarżącą, że za elewację frontową należy uznać elewację zachodnią - spowodowałoby rażące naruszenie gabarytów projektowanego budynku (dot. elewacji frontowej), które określone zostały w decyzji o warunkach zabudowy.

Odnosząc się do zarzutu dotyczącego konieczności sprawdzenia projektu budowlanego przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia - projektanta o specjalności drogowej, sąd stwierdził, że wykonanie projektu drogowego z uwagi na treść art. 20 ust. 3 p.b., nie wymaga sprawdzenia. Zakres części drogowej projektu budowlanego, ogranicza się bowiem do zaprojektowania dojazdu wewnętrznego na terenie inwestycji oraz miejsc postojowych. Nie ma w nim powiązań z infrastrukturą drogową miejską, ani projektów skomplikowanych lokalizacyjnie i wysokościowo. Nie zachodzi potrzeba zabezpieczenia skomplikowanych i złożonych inwestycji drogowych (np. mostów, czy wiaduktów) wymagających sprawdzenia w celu ochrony przed doprowadzeniem do poważnych konsekwencji np. katastrofy budowalnej wynikającej z błędnego zaprojektowania. Nie można również zgodzić się z wykładnią dokonaną przez stronę skarżącą, że potrzeba sprawdzenia projektu budowlanego musi się odnosić do całego projektu budowlanego - a nie do części związanej z daną specjalnością projektanta. Sąd w składzie orzekającym zgadza się w tym zakresie z Wojewodą, że nie można założyć, że osoba sporządzająca projekt drogowy ma obowiązek brać na siebie odpowiedzialność za cały projekt budowlany (np. za część konstrukcyjną bądź sanitarną), gdyż nie wynika to z jej specjalności, a co za tym idzie nie ma do tego odpowiednich uprawnień. W spornej sprawie bezcelowe byłoby zatem wymaganie sprawdzenia projektu budowlanego w zakresie wykonanej drogi wewnętrznej, czy parkingów - które są obiektami o prostej konstrukcji. Zarzuty w tym zakresie zostały zatem uznane za chybione.

W zakresie podnoszonych przez skarżącą zarzutów dotyczących miejsc postojowych należy wskazać, że planowane zamierzenie inwestycyjne spełnia również wymagania dotyczące orientacyjnej ilości miejsc postojowych określonej na 900 (odpowiednio inwestycje obejmują: 143 + 157 + 192 = 492 miejsca postojowe dla 3 inwestycji). W zakresie wskazywania braku ich umiejscowienia przy drodze pożarowej oraz niefunkcjonalność tej drogi, podkreślić trzeba, że zaprojektowana droga pożarowa spełnia warunki drogi wewnętrznej i może być wykorzystywana przez mieszkańców np. na potrzeby gospodarcze, czy techniczne, może również służyć za dojazd wszystkim służbom. Nie jest przy tym konieczne umiejscowienie przy niej miejsc postojowych. Projektowana droga spełnia wymogi przepisów prawa, natomiast organ architektoniczno-budowlany nie jest uprawiony do wymagania od inwestora usytuowania miejsc postojowych w innych miejscach niż wskazane w projekcie budowlanym. Za przyjęte rozwiązania i usytuowanie miejsc postojowych odpowiada dysponent wniosku o pozwolenie na budowę i to od niego zależy jaki kształt i zakres ma dana inwestycja. Zauważyć przy tym trzeba, że brak jest przepisu prawa mówiącego, że droga pożarowa nie może jednocześnie stanowić dojazdu do wejść, czy przejazdu np. dla karetek czy śmieciarki. Jak natomiast podkreślił inwestor w piśmie z dnia 31 maja 2021 r., zaprojektowany dojazd do budynku w formie ciągu pieszo jezdnego szerokości 5 m wraz z dojściami do klatek schodowych i dojazdem do śmietnika umożliwia komunikację z drogi publicznej do budynku i urządzeń z nim związanych odpowiednio do przeznaczenia i sposobu użytkowania. Dojazd umożliwia obsługę gospodarczą (np. dojazd karetek, śmieciarki, dowóz mebli, poczty, osób niepełnosprawnych). Parametry techniczne drogi pozwalają przy tym na czasowy postój niepowodujący niedrożności dojazdu. Inwestor zaakcentował także, że w projekcie nie przewidziano miejsc postojowych przy drodze pożarowej z uwagi na wymogi odległościowe, zawarte w przepisach prawa oraz z przyczyn czysto praktycznych, tj. w celu uniknięcia niekontrolowanego postoju samochodów. Z uwagi na powyższe zarzuty w tej kwestii również należy uznać za bezzasadne.

W zakresie miejsc zależnych, tj. miejsc postojowych, do których dostęp może odbywać się przez inne miejsca postojowe (określonych w projekcie również jako "podwójnie zależne") należy wyjaśnić skarżącej, że rozwiązania takie są obecnie często stosowane w praktyce projektowej. Problematyka tzw. miejsc postojowych zależnych, znalazła również odzwierciedlenie w wyrokach sądów administracyjnych. I tak, WSA w Warszawie w prawomocnym wyroku z dnia 25 lutego 2013 r., VII SA/Wa 1841/12, uznał za spełniający wymagania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w zakresie ilości miejsc postojowych, projekt budowlany, w którym przewidziano zlokalizowane na platformach miejsca parkingowe zależne, mimo że w toku postępowania, strony podnosiły, że miejsca parkingowe usytuowane na platformach, jako niezgodne z przepisami technicznymi i winny zostać wyeliminowane z projektu budowlanego. Z kolei WSA w Krakowie w prawomocnym wyroku z dnia 7 kwietnia 2016 roku (II SA/Kr 1544/15) wyjaśnił, że charakter zależny miejsc postojowych wynika z faktu możliwości korzystania z nich za pośrednictwem innego miejsca postojowego, co nie zmienia charakteru takiego miejsca, jako miejsca na stałe przewidzianego do parkowania pojazdów. W wyroku tym sąd wskazał, że jedynymi kryteriami, które musi spełniać miejsce postojowe są określone wymiary wynikające z § 21 rozporządzenia w sprawie warunków technicznych. Podobnie WSA we Wrocławiu w prawomocnym wyroku z dnia 11 maja 2016 r., II SA/Wr 778/15 podzielił pogląd, że w sytuacji, gdy nie ma przepisu, który zabraniałby urządzania miejsc postojowych w systemie zależnym, rozwiązanie takie należy uznać za zgodne z prawem.

Zgodzić się należy z Wojewodą, że organ rozpatrujący wniosek o pozwolenie na budowę nie jest władny nakazać inwestorowi przyjęcia innego zakresu inwestycji, zastosowania konkretnych innych rozwiązań technicznych i zmiany podanych parametrów zabudowy, zgodnie z wolą właścicieli sąsiednich nieruchomości (w tym m.in. zwiększenia powierzchni placu zabaw, zmiany lokalizacji drogi pożarowej, innego rozmieszczenia pomieszczeń w projektowanym budynku, zmiany lokalizacji wejść, innego rozmieszczenia miejsc postojowych czy zapewnienia nasłonecznienia pomieszczeń mieszkalnych i placu zabaw przez dłuższy czas niż nakazują przepisy). Organ administracji architektoniczno-budowlanej uprawniony jest bowiem do oceny przedłożonego przez inwestora wraz z wnioskiem projektu budowlany, który decyduje o kształcie i parametrach inwestycji oraz zakresie projektowanych robót. Jak zostało już wyjaśnione powyżej, przepis art. 35 ust. 1 p.b. reguluje zakres obowiązków organu architektoniczno-budowlanego, mających na celu kompleksowe sprawdzenie projektu budowlanego, w fazie wyjaśniającej postępowania administracyjnego, zaś przepisy tej ustawy nie dopuszczają żadnej uznaniowości w sprawie wydania pozwolenia na budowę - w razie spełnienia wymagań (...) organ administracji architektoniczno-budowlanej nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę (art. 35 ust. 4 p.b.). Organ nie ma też możliwości uzależnienia wydania pozwolenia od spełniania warunków innych, niż te przewidziane ustawowo (np. od zgody sąsiadów, czy zwiększenia ponad wymagane przepisy parametrów). Co więcej, wbrew twierdzeniom skarżącej, jak już zostało wyjaśnione powyżej, od 11 lipca 2003 r. organ nie jest uprawniony do badania zgodności projektu budowlanego z innymi przepisami prawa, w tym z przepisami techniczno-budowlanymi. Uprawnienia kontrolne organu, który prowadzi postępowanie w sprawie o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę, zostały ograniczone wyłącznie do kompetencji obejmującej sprawdzenie zgodności projektu budowlanego z ustaleniami w rozpoznawanym przypadku decyzji o warunkach zabudowy, a także wymaganiami ochrony środowiska oraz do sprawdzenia wymogów z art. 35 ust. 1 pkt 3-5 prawa budowlanego. Rozszerzenie uprawnień organu, jakiej domaga się skarżąca (wskazując brak dogłębnej analizy organów w kwestii m.in.: naturalnej wegetacji roślin i retencji wód opadowych na powierzchni stropowej garażu, samodzielnego przeliczenia parametrów wysokościowych terenu inwestycyjnego, zapewnienia wentylacji mieszkań, prawidłowości zaprojektowanych aneksów kuchennych i zapewnienia ich bezpośredniego dostępu do okna, przeliczenia powierzchni np. garaży, czy terenu), oznaczałaby w istocie przywrócenie uchylonej zasady oceny materialnych rozwiązań projektu budowlanego przez organ i stanowiłaby naruszenie kardynalnej zasady związania organów administracji publicznej prawem. Tylko zatem projekt zagospodarowania terenu podlega kontroli właściwych organów w pełnym zakresie, tj. pod względem zgodności z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi, która w niniejszej sprawie została przeprowadzona w sposób skrupulatny i wykazała, że projekt zagospodarowania terenu inwestycji jest w pełni zgodny z warunkami technicznymi. Za bezzasadne należy zatem uznać zarzuty odnoszące się np. do miejsc postojowych, czy decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych (m.in. wykazanie spełnienia wszystkich charakterystycznych parametrów w niej określonych), czy zarzuty dotyczące zgodności projektu budowlanego z innymi przepisami prawa (m.in. zaprojektowanej wentylacji i przewietrzenia mieszkań, rozmieszczenia okien i drzwi, zapewnienia oświetlenia naturalnego części mieszkań, zaprojektowanej lokalizacji lokali i pomieszczeń itp.).

Organ odwoławczy nie miał także podstaw do badania prawidłowości wydania, czy oceny warunków zawartych w rozstrzygnięciach Prezydenta Miasta Białegostoku (Departamentu Urbanistyki Urzędu Miejskiego w Białymstoku, czy Departamentu Ochrony Środowiska Urzędu Miejskiego w Białymstoku) i podejmowanych przez ten organ działań. Strona miała możliwość zakwestionowania tych rozstrzygnięć podejmując odrębne przewidziane przepisami prawa działania, czego jednak nie uczyniła, zaś organ architektoniczno-budowlany prowadząc postępowanie, jest nimi związany.

Nie można również zgodzić się ze skarżącą, że organ zignorował jej uwagi i zastrzeżenia przedkładane w toku postępowania. Okoliczność, że nie zostały one uwzględnione nie stanowi jednocześnie, że zostały pominięte. Organ bowiem dokonał ich szczegółowej analizy, czego wynikiem było odniesienie w zaskarżonej decyzji do wszelkich uwag, uznając je jednocześnie za bezzasadne.

W zakresie akcentowanego przez skarżącą braku uwzględnienia przez organy orzekające w sprawie jej uzasadnionych interesów w postaci korzystania z jej miejsc postojowych przez mieszkańców nowopowstałej inwestycji (w ocenie skarżącej osoby, które nie zdołają zaparkować auta na działkach objętych wnioskiem inwestora, będą zmuszone do poszukiwania jakiegokolwiek miejsca do zaparkowania, np. na terenach sąsiednich - w tym skarżącej - co już się dzieje w kontekście zrealizowanych inwestycji nr 1 i 2 i stanowi naruszenie interesów osób trzecich, w tym zwłaszcza skarżącej), czy też korzystania z jej placów zabaw oraz innych naruszeń w tym zakresie wskazać należy, że rzeczywiste naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 9 p.b. przez organ administracyjny może mieć tylko miejsce łącznie z inną normą prawa budowlanego, tj. ustawy lub aktu wykonawczego. Stwierdzenie, czy decyzja o pozwoleniu na budowę narusza uzasadnione interesy osób trzecich, o czym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 9 p.b., następuje poprzez ocenę, czy decyzja ta narusza konkretną normę budowlaną leżącą w interesie prawnym określonej osoby trzeciej. Skarżąca powinna wskazać jaka norma techniczno-budowlana została naruszona, w wyniku czego doszło do naruszenia jej uzasadnionego interesu. W innym wypadku zarzut taki należy ocenić jedynie jako subiektywną ocenę strony (por. M. Goss [w:] Prawo budowlane. Komentarz, red. D. Sypniewski, Warszawa 2022, art. 5). Przepis art. 5 ust. 1 p.b. zawiera bowiem jedynie ogólne zasady, które podlegają skonkretyzowaniu w innych przepisach p.b. i aktach wykonawczych. Wyznacznikiem zakresu, w jakim wydający decyzję organ ma obowiązek chronić uprawnienia osób trzecich, są przepisy prawa materialnego. Przepis ten nie daje bowiem samodzielnej podstawy prawnej dającej legitymację procesową w postępowaniu w sprawie pozwolenia na budowę. Ochrona, wynikająca z art. 5 ust. 1 pkt 9 p.b., nie ma charakteru absolutnego. Nie chodzi bowiem o wszelkie utrudnienia, jakie może przynieść planowane przedsięwzięcie, a jedynie o takie, które mogą dotyczyć naruszeń interesów prawnych a nie interesów faktycznych innych osób (vide: wyrok NSA z 21 grudnia 2022 r., II OSK 2290/21, Lex nr 3478968). W zakresie podnoszonego przez skarżącą korzystania z jej nieruchomości z uwagi na niewystarczającą ilość miejsc postojowych w planowanej inwestycji, czy też za mały plac zabaw należy wyjaśnić, że organ administracji dokonując zatwierdzenia projektu budowlanego nie może oceniać go pod kątem każdej możliwej niedogodności dla właścicieli sąsiednich działek. Zaplanowana ilość miejsc postojowych oraz wielkość planu zabaw odpowiada przepisom prawa, co zostało już szczegółowo omówione powyżej. Nie można uzależniać zatwierdzenia projektu budowlanego i wydania pozwolenia na budowę od hipotetycznej oceny, czy realizacja tego projektu może np. spowodować hipotetyczną możliwość kolizji bądź, że mieszkańcy nowego budynku będą chcieli korzystać z miejsc postojowych skarżącej. Ani bowiem usytuowanie, ani parametry projektowanej zabudowy, ani też dojazd do niej, w żaden sposób nie ograniczają korzystania z nieruchomości sąsiednich - i to w sposób dotychczasowy, jak również w sposób stanowiący kontynuację projektowanej zabudowy. Co więc, jak to zostało bowiem szczegółowo wyjaśnione w uzasadnieniu skarżonej decyzji, realizacja inwestycji nie wykluczy możliwości ich zabudowania. Podnoszone przez skarżącą twierdzenia dotyczące m.in. nieodpowiadającego jej usytuowania wjazdu na działkę, zbyt wąskiego w jej ocenie wjazdu na teren, stwierdzeń dotyczących zagrożeń kolizjami, wskazywanych przez niektórych mieszkańców utrudnień występujących przy innych budynkach, założeń o dysfunkcyjności drogi pożarowej, założeń o konieczności korzystania przez przyszłych właścicieli z sąsiednich placów zabaw, miejsc parkingowych, czy braku poczucia bezpieczeństwa, wynikającego z realizacji przedmiotowej inwestycji, odnoszą się do interesu faktycznego skarżącej i w żaden sposób nie ograniczają sfery przysługujących jej praw. Organ odwoławczy w toku postępowania wyważył interesy zarówno inwestora, jak i skarżącej, w tym np. zobowiązując inwestora do uzupełnienia lub zmodyfikowania projektu budowlanego, za każdym razem, kiedy wskutek pism i wniosków skarżącej powziął jakiekolwiek wątpliwości, co do rzetelności projektu budowlanego, lub zasadności zaplanowanych w nim rozwiązań. W konsekwencji doszło do takiego załatwienia wniosku inwestora, który gwarantuje zrealizowanie przysługującego mu prawa do zabudowy nieruchomości, a skarżącej umożliwi dotychczasowe korzystanie z jej nieruchomości z możliwością zmiany jej zagospodarowania w przyszłości. Dodać należy, że ochrona interesów osób trzecich w procesie inwestycyjnym nie może prowadzić do sytuacji, w której to osoby trzecie, a nie inwestorzy - właściciele nieruchomości, na której mają powstać planowane inwestycje, będą decydowali o dopuszczalności wybudowania obiektów budowlanych, miejscu posadowienia takich obiektów, czy rodzaju obiektu budowlanego (zob. wyrok NSA z 16 listopada 2005 r. II OSK 672/05, Lex nr 203713). Ochrona interesów, o których mowa w art. 5 pkt 9 p.b. nie może sięgać tak daleko, aby uniemożliwiać inwestorowi realizację zamierzenia budowlanego, gdy jest ono zgodne z przepisami prawa. Zgodnie bowiem z art. 4 p.b. każdy ma prawo zabudowy nieruchomości gruntowej, jeżeli wykaże prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, pod warunkiem zgodności zamierzenia budowlanego z przepisami. Przepis ten formułuje zasadę wolności zabudowy, która ma swoje źródło w art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, nakazujących poszanowanie wolności i własności. Z tego względu również zarzuty skargi w zakresie naruszenia interesów osób trzecich należało uznać za bezzasadne.

Akceptacji sądu nie zyskały również zarzuty wskazane w analizie sporządzonej przez mgr inż. W. G. w marcu 2023 r. oraz analizie nr 4 DAR-L6740.43.2020 z lutego 2023 r. sporządzonej przez mgr inż. arch. A. S. Należy w tym miejscu wyjaśnić, że zgodnie z powołanym już wyżej art. 75 § 1 k.p.a., jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. Przez pojęcie środka dowodowego w postępowaniu administracyjnym należy rozumieć wszelkie źródła prawdziwych informacji umożliwiających dowodzenie (patrz: Barbara Adamiak [w:] B. Adamiak, J. Borkowski "Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz", C.H. Beck 2017, s. 430). Rezultatem procesu dowodzenia uzyskanym na podstawie określonych środków dowodowych jest dowód istnienia lub nieistnienia określonego faktu albo prawdziwości lub nieprawdziwości określonego twierdzenia o tym fakcie. W tym ujęciu istnieje zatem różnica między pojęciem środka dowodowego oraz pojęciem dowodu. Dowód jako wynik procesu dowodzenia jest pojęciem "konkretnym", natomiast środki dowodowe można traktować w sposób abstrakcyjny jako pewne typy źródeł informacji (B. Adamiak, op. cit. s. 430, za W. Dawidowiczem "Zarys procesu administracyjnego"). Analizy przedstawione na zlecenie strony nie są jednak opinią biegłego w rozumieniu art. 84 § 1 k.p.a., gdyż na tej podstawie to organ administracji publicznej, a nie strona, powołuje biegłego (por. m.in. wyrok NSA z 1 marca 2007 r., II OSK 359/06, ONSA i wsa 2007/6/145; wyrok NSA z 13 września 2007 r., II OSK 1212/06). Nie ma jednak przeszkód do uznania złożonych przez stronę analiz za dowód w rozumieniu art. 75 § 1 k.p.a. Ich przydatność należy oceniać na podstawie wartości merytorycznej (por. wyrok NSA z 17 listopada 2020 r., I OSK 126/10; wyrok NSA z 19 kwietnia 1993 r., III SA 2069/92).

Uwzględniając powyższe uwagi, należy wskazać, że przedłożone przez stronę analizy prywatne, stanowią źródło ustaleń faktycznych, które mogą mieć znaczenie dla sprawy. Przedłożone analizy zostały więc dopuszczone jako dowód w sprawie i podlegały ocenie w powiązaniu z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Sąd stwierdził, że ustalony przez organy stan faktyczny nie jest błędny lub niepełny, a analizy prywatne, sporządzona na zlecenie skarżącej, nie mogły być podstawą do dokonania innych ustaleń, niż poczyniły to organy w tej sprawie. Analizy te stanowią w zasadzie powtórzenie argumentacji skargi, do czego sąd odniósł się już we wcześniejszej części uzasadnienia, uznając podnoszone przez skarżącą zarzuty za chybione.

W ocenie sądu na uwzględnienie nie zasługują też pozostałe zarzuty skargi. Przeprowadzone postępowanie nie naruszało wskazanych wyżej przepisów prawa materialnego, jak również przepisów procesowych, tj. art. 7, art. 15, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 § 3 k.p.a. Organy właściwie oceniły cały zebrany materiał dowodowy, w tym zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej oraz zasadą pogłębiania zaufania obywateli do organów administracji publicznej, prawidłowo ustaliły stan faktyczny sprawy. Zastosowały przy tym właściwe podstawy prawne, które prawidłowo zinterpretowały, a w szczególności Wojewoda należycie uzasadnił wydaną decyzję usuwając nieprawidłowości i braki, które powstały na etapie pierwszoinstancyjnym. Podniesione zarzuty nie mogły skutkować uwzględnieniem skargi. Z kolei niezadowolenie strony z wydanego rozstrzygnięcia, jak też subiektywne jej przekonanie o jego wadliwości, nie mogą same w sobie stanowić podstawy uwzględnienia skargi, skoro przeprowadzona w niniejszej sprawie kontrola sądowa nie wykazała naruszeń prawa. Nie naruszono również zasady zaufania do organów władzy publicznej (art. 8 § 1 k.p.a.).

Reasumując, w wyniku przeprowadzonej kontroli sądowej skarżonej decyzji, nie znalazły potwierdzenia zarzuty wniesionej skargi. Nie stwierdzono także innych naruszeń prawa materialnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy, ani też naruszeń przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie stwierdził też, aby w rozpoznawanej sprawie wystąpiły przesłanki obligujące do stwierdzenia nieważności postępowania z urzędu.

Wobec powyższego skargę należało oddalić na podstawie art. 151 p.p.s.a., o czym orzeczono w sentencji wyroku.