Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA Małgorzata Niezgódka - Medek, , , po rozpoznaniu w dniu 28 maja 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia T. B. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 20 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Wr 827/11 odrzucające wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi w sprawie ze skargi T. B. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 18 sierpnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia do grudnia 2008 r. oraz za styczeń, i od marca do czerwca 2009 r. postanawia oddalić zażalenie.

Postanowieniem z dnia 20 lutego 2012 r., sygn. akt I SA/Wr 827/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, działając na podstawie art. 88 w związku z art. 87 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270, zwana dalej P.p.s.a.), odrzucił wniosek T. B. o przywrócenie terminu do wniesienia skargi na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we W. z dnia 18 sierpnia 2010 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług od stycznia do grudnia 2008 r. oraz za styczeń i od marca do czerwca 2009 r.

Sąd pierwszej instancji przedstawiając stan faktyczny sprawy podał, że wnioskiem zawartym w skardze złożonej w dniu 14 kwietnia 2011 r. (data stempla pocztowego) strona skarżąca zwróciła się o przywrócenie terminu do jej wniesienia powołując się na brak zawinienia w spóźnionym złożeniu skargi. Wyjaśniła, że do uchybienia terminowi doszło wskutek zaniedbania ze strony ustanowionego w sprawie pełnomocnika, który nie poinformował organu podatkowego o zmianie adresu swojej kancelarii.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w zaskarżonym postanowieniu stwierdził, że wniosek ten należało uznać jako spóźniony.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Sąd pierwszej instancji wskazał, że w stanie faktycznym sprawy, jak wynika z treści wniosku, skarżący o fakcie wydania decyzji drugoinstancyjnej dowiedział się w marcu 2011 r., w związku z wszczętym postępowaniem egzekucyjnym. Wprawdzie, z treści wniosku nie wynika w jakim konkretnie dniu marca 2011 r. to nastąpiło, niemniej, stosując najbardziej korzystną dla wnioskodawcy wersję, Sąd przyjął, że chwilą w której skarżący uzyskał wiedzę w tym zakresie był ostatni dzień tego miesiąca tj. 31 marca 2011 r. Sąd przyjął, że z tym dniem ustała przyczyna uchybionego terminu w sprawie, którą stanowiła niewiedza strony o doręczeniu decyzji drugoinstancyjnej jej pełnomocnikowi, a w następstwie tego faktu, także o otwarciu terminu do wniesienia skargi na to rozstrzygnięcie do sądu administracyjnego. Sąd stwierdził, że skoro zatem przyjąć 31 marca 2011 r. za dzień otwierający wnioskodawcy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu w sprawie, który w myśl wyraźnej dyspozycji art. 87 § 1 P.p.s.a. wynosił 7 dni, to terminowe złożenie wniosku wymagało jego nadania najpóźniej w dniu 7 kwietnia 2011 r. (czwartek). Tymczasem skarżący wniosek taki wraz ze skargą wniósł 14 kwietnia 2011 r. (data stempla pocztowego), a więc 7 dni po terminie.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył T. B. wnosząc w nim o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu lub o jego zmianę i przywrócenie terminu do złożenia skargi. Uzasadniając swoje zażalenie skarżący oprócz podnoszenia kwestii zasadności złożonej skargi, nie zgodził się z Sądem pierwszej instancji, że punktem granicznym, od którego biegł ustawowy 7-dniowy termin do złożenia wniosku o przywrócenie terminu jest moment rozmowy z komornikiem. Swoje stanowisko argumentował tym, że dopiero owa rozmowa uświadomiła mu skalę problemu, a także ogrom jego niesłusznej odpowiedzialności i stanowiła dla niego bodziec do pilnego działania, w tym ustalenia daty i okoliczności wydania i nieskutecznego doręczenia decyzji. Dodał, że czynności te wraz z poradą prawnika podjął i realizował bez zbędnej zwłoki.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zawiera usprawiedliwionych podstaw.

Stosownie do art. 87 § 1 P.p.s.a. pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. Z kolei, zgodnie z art. 88 powołanej ustawy - spóźniony lub z mocy ustawy niedopuszczalny wniosek o przywrócenie terminu Sąd odrzuci na posiedzeniu niejawnym. Oznacza to, że Sąd oceniając złożony wniosek o przywrócenie terminu sprawdza w pierwszej kolejności, czy spełnia on wymogi formalne m.in. to, czy został złożony w siedmiodniowym terminie, o którym w art. 87 § 1 wskazanej ustawy.

Dla obliczenia w niniejszej sprawie wymienionego wyżej terminu siedmiu dni, konieczne jest ustalenie daty, w której ustała przyczyna uchybienia terminu. Chodzi tutaj o określenie momentu, w którym strona powzięła wiadomość o uchybieniu terminu do dokonania czynności i od którego mogła czynność tę dokonać. Takim momentem w sprawie ze skargi T. B. jest data, prawidłowo ustalona przez Sąd pierwszej instancji, powzięcia przez niego wiadomości o wydaniu decyzji drugoinstancyjnej w związku z wszczętym postępowaniem egzekucyjnym. Należy zauważyć, że ze względu na brak precyzyjnego wskazania momentu podjętych przez komornika czynności egzekucyjnych (marzec 2011 r.) Sąd pierwszej instancji przyjął najbardziej korzystną dla skarżącego wersję, tj. dzień 31 marca 2011 r. Natomiast z akt sprawy nie wynika, aby od tej daty, tj. 31 marca 2011 r. do dnia 7 kwietnia 2011 r., skarżący nie był w stanie wystąpić z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. Również argumentacja przedstawiona w zażaleniu nie mogła podważyć oceny Sądu pierwszej instancji. Z akt sprawy jednoznacznie wynika bowiem, że powyższe daty zostały w sposób prawidłowy ustalone przez Sąd pierwszej instancji. Tym samym wniosek o przywrócenie terminu do dokonania czynności wniesiony 14 kwietnia 2011 r., a więc z upływem 7-dniowego terminu do jego wniesienia liczonego od 31 marca 2011 r. (momentu powzięcia wiadomości o uchybieniu terminu i momentu, w którym skarżący miał możliwości dokonania tej czynności, i wystąpienia z wnioskiem o przywrócenie terminu do dokonania czynności) jako spóźniony podlegał odrzuceniu.

Dodatkowo należy podnieść również, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając niniejsze zażalenie mógł uwzględnić tylko te okoliczności, które dotyczyły zachowania przez skarżącego 7-dniowego terminu przewidzianego na złożenie wniosku o przywrócenie terminu do złożenia skargi. Natomiast argumentacja przedstawiona w zażaleniu dotycząca zasadności skargi oraz zasadności samego wniosku o przywrócenie terminu nie mogła być przez Sąd brana pod uwagę, gdyż nie odnosiła się do meritum tej wpadkowej sprawy.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 w związku z art. 197 §2 P.p.s.a., orzekł jak sentencji postanowienia.