Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Stanisław Bogucki (sprawozdawca), Sędzia NSA Bogusław Dauter, Sędzia WSA (del.) Mirella Łent, po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. J. i S. J. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1343/21 w sprawie ze skargi P. J. i S. J. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach z dnia 8 kwietnia 2021 r., nr SKO.4000-1881/2020 w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2016 r. oddala skargę kasacyjną.

1. Wyrokiem z 20.12.2021 r. o sygn. III SA/Wa 1343/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P.J. i S. J. (dalej: skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Siedlcach z 8.04.2021 r., nr SKO.4000-1881/2020, wydaną w przedmiocie łącznego zobowiązania pieniężnego za 2016 r. Jako podstawę prawną powołano art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.). Wyrok (podobnie, jak pozostałe powołane w uzasadnieniu orzeczenia) jest dostępny na stronie internetowej http://orzeczenia.nsa.gov.pl/.

2. Stanowiska stron w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

2.1. Skargę kasacyjną od ww. wyroku WSA w Warszawie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wnieśli skarżący (reprezentowani przez pełnomocnika – radcę prawnego), którzy zaskarżyli ten wyrok w całości. Sformułowali również wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu pierwszej instancji, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd pierwszej instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania sądowego.

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarżący zarzucili Sądowi pierwszej instancji naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1) art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w związku z art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 197 § 1 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: o.p.) przez wadliwą kontrolę legalności zaskarżonej decyzji i jej nieuchylenie, pomimo dokonania w niej błędnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu, iż sporne obiekty budowlane (myjnia samochodowa) nie są budynkami oraz oparcie ustaleń stanu faktycznego na opinii technicznej przeprowadzonej w ramach postępowania przed organem pierwszej instancji w lipcu i październiku 2018 r., w której stwierdzono, że obiekt myjni samochodowej jest trwale związany z gruntem, posiada dach i fundamenty oraz dach, natomiast w ocenie przeprowadzającego oględziny przybranego biegłego obiekt nie jest wydzielony z przestrzeni przegrodami budowlanymi, w sytuacji gdy funkcją przegrody budowlanej obiektu budowlanego ma być wyodrębnienie tego obiektu z przestrzeni zewnętrznej w taki sposób, gdzie da się co do zasady opisać, która część przestrzeni ogólnej należy do przestrzeni obiektu, a która jest przestrzenią zewnętrzną w stosunku do obiektu, a przegrody zastosowane w przedmiotowym obiekcie myjni spełniają taką funkcję. Ponadto przybranej przez organ pierwszej instancji w roli biegłego osoby, która nie jest biegłym ma niezweryfikowane kwalifikację, a jego opinia nie powinna mieć waloru dowodu z opinii biegłego;

2) art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 w związku z art. 133 § 1 oraz z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a., a także art. 122, art. 187 § 1, art. 191 i art. 194 § 1 oraz § 3 o.p. przez wadliwą kontrolę legalności zaskarżonej decyzji i jej nieuchylenie, pomimo dokonania w niej błędnych ustaleń faktycznych w zakresie kwalifikacji spornych obiektów budowlanych, a mianowicie uznania, że obiekt myjni samochodowej wraz z infrastrukturą techniczną stanowi budowlę, co stoi w sprzeczności z dokumentami zgromadzonymi w postępowaniu w porównaniu do definicji budowli używanej na potrzeby postępowań podatkowych;

3) art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 w związku z art. 133 § 1 oraz z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w związku z art. 191 o.p., art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 12.01.1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. z 2018 r. poz. 1445 ze zm., dalej: u.p.o.l.) oraz art. 3 pkt 2 i pkt 3 ustawy z 7.07.1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. z 2021 r. poz. 2351 ze zm., dalej: u.p.b.) i kategorią XVII obiektów budowlanych opisaną w załączniku do ustawy - Prawo budowlane przez wadliwą kontrolę legalności zaskarżonej decyzji i jej nieuchylenie, pomimo dokonania w niej błędnych ustaleń faktycznych, polegających na przyjęciu, iż sporny obiekt budowlany (obiekt myjni samochodowej wraz z infrastrukturą techniczną) stanowi budowlę wymienioną w art. 3 pkt 3 u.p.b. oraz stwierdzenie, że obiekt nie jest budynkiem mimo wymienienia go w kategorii XVII obiektów budowlanych w kolumnie budynki handlu gastronomii i usług opisanej w załączniku do ustawy - Prawo budowlane, podczas gdy obiekty te posiadają wszystkie cechy konstrukcyjne budynków wymienione w art. 3 pkt 2 u.p.b. oraz art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., tj. są trwale związane z gruntem, są wydzielone z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych, posiadają trwałe połączenie z gruntem oraz dach;

Na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. skarżący zarzucili Sądowi pierwszej instancji naruszenie prawa materialnego, tj.:

1) art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l. w zw. z art. 3 pkt 3 u.p.b. i kategorią XVII obiektów budowlanych opisaną w załączniku do ustawy - Prawo budowlane oraz w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 13.12.2017 r., SK 48/15, przez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że obiekty budowlane posiadające wszystkie cechy konstrukcyjne wymienione w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. mogą zostać zakwalifikowane jako budowle w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. z uwagi na ich "specyfikę" oraz fakt, że obiekty te zostały wprost wymienione w art. 3 pkt 3 u.p.b. oraz w kategorii XVII obiektów budowlanych opisanej w załączniku do ustawy - Prawo budowlane jako budynki handlu gastronomii i usług;

2) art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. przez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na stwierdzeniu, że sporny obiekt budowlany podlega opodatkowaniu jak budowla, pomimo że spełnia kryteria kwalifikacji jako budynek, tj. posiada cechy konstrukcyjne wskazane w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. w tym trwałe związanie z gruntem, dach oraz przegrody budowlane.

2.2. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Siedlcach nie skorzystało z możliwości wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

3. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

3.1. Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw, a zatem podlega oddaleniu. Tożsamy problem prawny dotyczący skarżących był już przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 14.09.2022 r., III FSK 507/22. Należy przy tym zauważyć, że kwestia opodatkowania myjni samochodowych była przedmiotem szerszych rozważań w orzecznictwie sądów administracyjnych (na co wskazał również WSA w Warszawie), w których jednolicie przyjmuje się, że stanowią one budowle (zob. m.in. wyroki NSA: z 3.11.2022 r., III FSK 814/21; z 31.08.2022 r., III FSK 859/21; z 23.08.2022 r., III FSK 629/21, III FSK 630/21, III FSK 631/21, III FSK 679/21, III FSK 680/21 i III FSK 1902/21; z 25.08.2020 r., II FSK 1418/18; z 17.01.2019 r., II FSK 122/17; z 20.09.2017 r., II FSK 1052/17).

3.2. Spór w sprawie dotyczy prawidłowości odmowy uchylenia, po wznowieniu postępowania podatkowego, ostatecznej decyzji Wójta Gminy S. ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego w łącznym zobowiązaniu pieniężnym, ze względu na stwierdzenie, że myjnia samochodowa stanowi budowlę, a nie budynek. Skarżący jako podstawę wznowienia postępowania powołali art. 240 § 1 pkt 8 o.p.

Wznowienie postępowania ma na celu stworzenie prawnej możliwości ponownego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego i ponownego rozstrzygnięcia sprawy zakończonej ostateczną decyzją podatkową, jeżeli postępowanie podatkowe przed organem podatkowym było dotknięte kwalifikowanymi wadami procesowymi, wyliczonymi enumeratywnie w art. 240 o.p. Postępowanie to nie służy do ponownego, merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy. Nie może być ono wykorzystywane do pełnej merytorycznej kontroli decyzji wydanej w postępowaniu zwykłym, nie jest ono bowiem kontynuacją postępowania zwykłego. Zasady rozpoznawania spraw w trybie nadzwyczajnym, a zatem również w postępowaniu wznowieniowym, są odmiennie od postępowań zwykłych.

Organ prowadzący wznowione postępowanie nie może wyjść poza zakres podstawy wznowienia, natomiast uchybienia procesowe, które nie wyczerpują przesłanek z art. 240 § 1 o.p. nie oddziałują na treść decyzji kończącej to postępowanie. W związku z tym postępowanie w ww. trybie nadzwyczajnym nie może dotyczyć powtórnego, merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Etap pierwszy, po złożeniu wniosku, obejmuje czynności wstępne polegające na zbadaniu czy żądanie pochodzi od strony postępowania, która uczestniczyła w postępowaniu zwykłym na prawach strony, czy strona ma zdolność do czynności prawnych, a żądanie dotyczy postępowania zakończonego ostatecznym rozstrzygnięciem oraz czy w żądaniu wskazano podstawę wznowienia. Po spełnieniu przesłanek formalnych organ właściwy wydaje postanowienie o wznowieniu postępowania, które otwiera etap postępowania wznowionego. Na drugim etapie postępowania organ właściwy bada, czy zaistniały wskazane przez stronę podstawy wznowienia i tylko w tym zakresie prowadzi postępowanie.

Podstawę wniosku skarżącego o wznowienie postępowania w niniejszej sprawie stanowił art. 240 § 1 pkt 8 o.p., według którego wznawia się postępowanie podatkowe zakończone decyzją ostateczną, jeżeli została wydana na podstawie przepisu, o którego niezgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, ustawą tub ratyfikowaną umową międzynarodową orzekł Trybunał Konstytucyjny. W ramach tej podstawy wznowienia postępowania skarżący wskazali na wyrok TK z 13.12.2017 r., w sprawie SK 48/15. Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu tym stwierdził, że art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. w zakresie, w jakim umożliwia uznanie za budowlę obiektu budowlanego, który spełnia kryteria bycia budynkiem, przewidziane w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., jest niezgodny z zasadą szczególnej określoności regulacji daninowych, wywodzoną z art. 84 w związku z art. 217, w związku z art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2.04.1997 r. (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.).

Z uwagi na to, że skarżący oparli podstawy skargi kasacyjnej m.in. na naruszeniu przepisu prawa uznanego przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją RP (art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l.), więc zakres badania sprawy wyznaczonej granicami skargi kasacyjnej w niniejszej sprawie jest wystarczająco szeroki, aby Naczelny Sąd Administracyjny wziął pod uwagę skutki ww. orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Według definicji zawartej w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., "budynek" to obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Zgodnie natomiast z art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l., użyte w tej ustawie określenie "budowla" oznacza obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, a także urządzenie budowlane w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, związane z obiektem budowlanym, które zapewniają możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem. Przepisy te odwołują się do pojęcia obiektu budowlanego w rozumieniu przepisów prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 1 u.p.b. (w brzmieniu obowiązującym od 28.06.2015 r.), obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych. Nadto według art. 3 pkt 3 u.p.b. przez budowlę - należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Mając na uwadze ww. wyrok TK najpierw trzeba ustalić, biorąc po uwagę wskazane regulacje, czy dany obiekt budowlany należy zakwalifikować jako budynek albo obiekt małej architektury, a dopiero później można rozważać jego kwalifikację jako budowli. Jeżeli dany obiekt budowlany spełnia definicję budynku, czyli jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach, stanowi budynek i nie może być kwalifikowany jako budowla. Niedopuszczalne jest w szczególności dokonywanie rekwalifikacji obiektu budowlanego będącego budynkiem ze względu na kryterium funkcjonalne. Pierwszeństwo ma zatem kwalifikacja danego obiektu jako budynku. Stanowisko takie przedstawił również WSA w Warszawie, nie ma zatem podstaw do uwzględnienia zarzutów błędnej wykładni art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 u.p.o.l. w związku z art. 3 pkt 3 u.p.b.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wskazał w pierwszej kolejności, że wprawdzie art. 3 ust. 3 u.p.b. wśród wymienionych rodzajów budowli nie wskazuje wprost myjni samochodowej, to jednak w załączniku do tej ustawy określającym kategorie obiektów budowlanych w kategorii XVII wskazano "myjnie samochodowe". Przepisy prawa budowlanego zaliczają zatem myjnie samochodowe do obiektów budowlanych. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, sporna trzystanowiskowa, wolnostojąca, parterowa, z dachem jednospadowym, samoobsługowa myjnia samochodowa, na którą składa się: płyta żelbetonowa, wiata, przyłącza infrastruktury technicznej oraz kontener techniczny, stanowi obiekt budowlany jako całość i podlega opodatkowaniu jako budowla. Myjnia ta nie jest bowiem obiektem wydzielonym z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych i zdaniem SKO w Siedlcach nie jest trwale związana z gruntem i nie posiada fundamentu. Jest wolnostojącą wiatą z kilkoma stanowiskami do mycia samochodów osobowych, mieszczących się na płycie żelbetonowej oraz kontenerem technicznym. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że skoro myjnia nie posiada ustawowych cech budynku, niezasadne jest zakwalifikowanie jej do tej kategorii. Wobec tego, prawidłowo uznano w zaskarżonej decyzji, że na rozstrzygnięcie w sprawie nie miało wpływu uznanie przez Trybunał Konstytucyjny w wyroku z 13.12.2017 r., SK 48/15, niekonstytucyjności art. 1a ust. 1 pkt 2 u.p.o.l. we wskazanym w wyroku zakresie.

W skardze kasacyjnej skarżący kwestionują przede wszystkim ustalenie, że obiekt budowlany myjni samochodowej nie jest wydzielony z przestrzeni przegrodami budowlanymi oraz, że nie jest trwale związany z gruntem i nie posiada fundamentu. Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażony w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z 29.09.2021 r., III FPS 1/21, że określenie "wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych" zawiera dwie cechy: wydzielenie z przestrzeni i przegrodę budowlaną. Funkcją przegrody budowlanej obiektu budowlanego ma być wyodrębnienie tego obiektu z przestrzeni zewnętrznej w taki sposób, że co do zasady możliwe byłoby opisanie, która część przestrzeni ogólnej należy do przestrzeni obiektu, a która jest przestrzenią zewnętrzną w stosunku do obiektu. Przegroda budowlana nie musi być przy tym ścianą, choć ściana (jako element budowlany) jest przegrodą budowlaną. Element wydzielenia z przestrzeni za pomocą przegród budowalnych należy ujmować funkcjonalnie, przy czym trzeba także uwzględnić skutki tego funkcjonalnego ujęcia, biorąc pod uwagę społeczno-gospodarcze rozumienie przepisów. Nie można zatem ujmować w kategoriach wydzielania z przestrzeni za pomocą przegród budowalnych takich przypadków, gdy to wydzielenie jest iluzoryczne.

Jak w sprawie stwierdzono, obiekt myjni samochodowej - trzystanowiskowej z o odkrytym stanowiskiem zewnętrznym (wiata z modułem myjącym) - tworzy konstrukcja stalowa ramowa, zadaszona, wykonana z kwadratowych profili stalowych. Dwie ściany szczytowe wykonane tylko ze słupów stalowych osłoniętych plandeką do wysokości trzech metrów. Boczne ścianki między stanowiskami wykonane jako banery, nośnik reklamowy, mocowany kształtkami stalowymi do konstrukcji nośnej. Sąd pierwszej instancji zasadnie nie podzielił stanowiska, aby wydzielenie obiektu budowlanego za pomocą słupów stalowych i plandek spełniało w tym przypadku ustawowy wymóg wydzielenia budynku z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych. Wydzielenie z przestrzeni spornej myjni samochodowej ma bowiem charakter iluzoryczny. Słupy stalowe nie wyznaczają dostatecznie w terenie granic obiektu, zwłaszcza że myjnia posiada też jedno stanowisko zewnętrzne. "Przegroda budowlana", o której mowa w art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., nawet jeśli nie stanowi jednolitej powierzchni, powinna móc strukturalnie pełnić rolę ściany, a zatem musi stanowić integralną część konstrukcji budynku (zob. wyrok NSA z 30.07.2020 r., II FSK 2872/18). Sam fakt zarysowania bryły obiektu przez słupy stalowe i częściowe osłonięcie ścian bocznych plandeką nie spełnia warunku istnienia przegrody budowlanej, albowiem wskazane elementy nie wypełniają kryterium trwałego wydzielenia obiektu z przestrzeni.

Odnosząc się do kwestii trwałego związania myjni gruntem i posiadania fundamentu trzeba zauważyć, że słupy stalowe tworzące konstrukcję myjni samochodowej przymocowane są do płyty fundamentowej za pomocą kotew stalowych. Jak zauważają skarżący w opinii technicznej z lipca 2018 r., powołany w sprawie biegły stwierdził, że na podstawie poczynionych obserwacji należy uznać, iż obiekt samoobsługowej myjni samochodowej jest trwale związany z gruntem, posiada fundamenty. Wójt Gminy S. w wydanej decyzji stwierdził z kolei, że obiekt nie jest trwale związany z gruntem, SKO w Siedlcach uznało zaś, że myjnia nie jest trwale związana z gruntem i nie posiada fundamentu – umieszczona jest na płycie żelbetonowej. W analizowanej sprawie, ani opinia, ani stanowisko organów podatkowych nie zostały w tym zakresie szerzej uzasadnione, co uniemożliwia ocenę wskazanych rozbieżności. Uchybienia te pozostają jednak bez wpływu na wynik postępowania w sytuacji ustalenia, że obiekt myjni samochodowej nie spełnia innego wymogu warunkującego możliwość uznania za budynek, tj. nie jest wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych.

3.3. W skardze kasacyjnej wskazano na naruszenie art. 3 § 1 i § 2 pkt 1 oraz art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a. w związku z art. 122, art. 187 § 1, art. 191, art. 194 § 1 i 3 oraz art. 197 § 1 o.p. Pierwszy z powołanych artykułów ma charakter ustrojowy, ogólny, o charakterze tylko kompetencyjnym i nie zawiera samodzielnej treści normatywnej. O jego naruszeniu można mówić jedynie w sytuacji wykroczenia poza kompetencje sądu, zastosowania środka nieprzewidzianego w ustawie, względnie w sytuacji, gdy sąd uchyla się od obowiązku wykonania kontroli, o której w przepisie mowa. Przepis nie określa wzorca, według którego kontrola ta ma być wykonana. Tak więc okoliczność, że wnoszący skargę kasacyjną nie zgadzają się z wynikiem kontroli sądowej nie oznacza naruszenia tego uregulowania. Z kolei naruszenie wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów postępowania podatkowego musi być odnoszone do charakteru postępowania, którym jest postępowanie o wznowienie. Ocena naruszeń wskazanych przepisów postępowania podatkowego musi być konfrontowana z zakresem takiego postępowania, które ma na celu ustalenie istnienia wad postępowania zakreślonych wskazaną we wniosku przesłanką przewidzianą w art. 240 § 1 pkt 8 o.p. W tym zakresie zaś nie sformułowano zarzutów.

3.4. W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji wyroku, działając na podstawie art. 184 p.p.s.a. Stosownie do art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów, ponieważ skarżący, który ją wniósł, zrzekł się rozprawy, a organ w terminie czternastu dni od dnia doręczenia skargi kasacyjnej, nie zażądał przeprowadzenia rozprawy.

s. M. Łent s. S. Bogucki s. B. Dauter