drukuj    zapisz    Powrót do listy

6115 Podatki od nieruchomości, Podatek od nieruchomości, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Oddalono skargę kasacyjną, II FSK 2082/08 - Wyrok NSA z 2010-04-20, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II FSK 2082/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-04-20 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-12-05
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jacek Brolik /przewodniczący sprawozdawca/
Krystyna Kleiber
Krystyna Nowak
Symbol z opisem
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne
Podatek od nieruchomości
Sygn. powiązane
II FZ 126/08 - Postanowienie NSA z 2008-04-17
I SA/Wr 1861/07 - Wyrok WSA we Wrocławiu z 2008-08-25
Skarżony organ
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1991 nr 9 poz 31 art. 3 ust. 1, art. 5 ust. 1, 2, 3
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Jacek Brolik (sprawozdawca), Sędziowie: NSA Krystyna Nowak, WSA del. Krystyna Kleiber, Protokolant Justyna Nawrocka, po rozpoznaniu w dniu 20 kwietnia 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej L. [...] S. A. w L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 sierpnia 2008 r. sygn. akt I SA/Wr 1861/07 w sprawie ze skargi L. [...] S. A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 9 października 2007 r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002 r. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2003 r., sygn. akt I SA/Wr 1861/07, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu oddalił skargę L.[...] S.A. w L. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w J. z dnia 9 października 2007 r. w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2002 r.

Ze stanu faktycznego sprawy ustalonego przez organy podatkowe i zaaprobowanego przez Sąd pierwszej instancji wynika, że wnioskiem z dnia 30 listopada 2004 r. L. [...] S. A. (zwana dalej: spółką) zwróciła się do Wójta Gminy G. o stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 107.056,60 zł, składając jednocześnie korekty deklaracji w podatku od nieruchomości za ten rok. Uzasadniając wniosek, spółka wyjaśniła, że błędnie zakwalifikowała grunty o powierzchni 227.780 m², położone w zasięgu stref ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko, jako grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem spółki, powierzchnia pasa ochronnego autostrady, z uwagi na całkowite ograniczenie możliwości prowadzenia inwestycji, a tym samym działalności gospodarczej, została wyłączona z obszaru strefy jako teren nie objęty ulgami inwestycyjnymi. W posiadaniu spółki znajdują się grunty nieprzydatne do inwestowania, w związku z czym spełniona została przesłanka "nieprowadzenia oraz niemożności prowadzenia działalności gospodarczej" i grunty te winny być zakwalifikowane jako "pozostałe".

Decyzją z dnia 18 maja 2005 r. Wójt Gminy G. określił spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 865.542,60 zł.

Decyzja ta została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją z dnia 23 sierpnia 2005 r.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z dnia 25 lipca 2006 r., sygn. akt I SA/Wr 1266/05, uchylił powyższe decyzje organów obu instancji, motywując, że organy podatkowe nie rozpoznały złożonego przez podatnika wniosku o stwierdzenie nadpłaty, nie zamieściły bowiem w zaskarżonej decyzji rozstrzygnięcia w tym zakresie. Sąd wskazał również, że prowadzonego postępowania nie poprzedzało wydanie i doręczenie stronie postanowienia o wszczęciu postępowania w przedmiocie określenia zobowiązania w podatku od nieruchomości za 2002 r.

Wójt Gminy G. decyzją z dnia 28 czerwca 2007 r. określił spółce zobowiązanie w podatku od nieruchomości za rok 2002 w kwocie 856.957,00 zł oraz stwierdził brak nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok 2002 i umorzył postępowanie podatkowe w sprawie stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za 2002 r. w kwocie 107.056,60 zł z uwagi na bezprzedmiotowość. Organ pierwszej instancji uznał, że grunt o powierzchni 227.780 m² nie stanowi użytków rolnych, zatem nie mają zastosowania przepisy ustawy o podatku rolnym. Natomiast wszelkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są z mocy prawa uważane za grunty związane z działalnością gospodarczą. Zdaniem organu pierwszej instancji, nie jest też wykluczone prowadzenie działalności gospodarczej na spornych gruntach. Mogą być na nich usytuowane parkingi, place manewrowe, składy materiałów, magazyny.

Po rozpatrzeniu odwołania, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w J. decyzją z dnia 9 października 2007 r., na podstawie art.233 § 1 pkt 1 w związku z art.21 § 3 oraz 74 a w związku z art. 208 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. (Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.; zwanej dalej: Ordynacja podatkowa) oraz art. 1-6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz.U. Nr 9, poz. 31 ze zm.; zwanej dalej:u.p.o.l.), utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez stwierdzenie nadpłaty w podatku od nieruchomości, zarzucając naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich błędne zastosowanie: art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l., wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że grunty powinny zostać zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą, art. 1 ust.1 pkt 2 w związku z art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. podatku rolnym (Dz.U. z 1993 r. nr 94, poz. 431ze zm.) poprzez zaaprobowanie przez organ drugiej instancji powołanie w podstawie prawnej decyzji pierwszoinstancyjnej przepisów normujących kwestie zobowiązań podatkowych z tytułu podatku rolnego, naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez ich niezastosowanie: art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) u.p.o.l. poprzez pominięcie okoliczności, iż grunty na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza z uwagi na zakazy spowodowane ich usytuowaniem w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko powinny zostać zakwalifikowane jako grunty pozostałe, art. 22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym wobec nieuwzględnienia okoliczności, że decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady pociąga za sobą konieczność respektowania przez organ podatkowy wprowadzonych decyzją unormowań w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, przesądzając o niemożności realizowania na gruntach zadań inwestycyjnych oraz prowadzenia działalności gospodarczej. Ponadto zarzucono naruszenie przepisów postępowania: art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235, art. 72 i art. 73, art. 74a, art. 120, 121 i 124 , art. 187 § 1 i § 3 art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Oddalając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że w świetle art. 3 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., sporne grunty o pow. 227, 780 m² położone w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady podlegają opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości jako grunty nieobjęte przepisami ustawy o podatku rolnym lub leśnym. Sąd zauważył, że ustawodawca przyznał radzie gminy w art. 5 ust. 1 pkt 6 i 7 u.p.o.l. kompetencje do ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości od gruntów, zastrzegając, że podatek ten nie może przekroczyć rocznie od gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna, z wyjątkiem związanych z budynkami mieszkalnymi - 0,60 zł od 1 m² powierzchni oraz od gruntów pozostałych - 0,09 zł od 1 m² powierzchni. Dla potrzeb podatku od nieruchomości w art. 7 ust. 3 u.p.o.l. ustawodawca podał definicję gruntów związanych z działalnością gospodarczą oraz wymienił niektóre rodzaje tych gruntów. Za grunty związane z działalnością gospodarczą uważa się grunty zabudowane i nie zabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, a w szczególności: grunty pod budynkami produkcyjnymi, magazynowymi, administracyjnymi, socjalnymi i hotelowymi, grunty pod budowlami i urządzeniami, grunty zajęte na drogi wewnętrzne i place manewrowe, place składowe, zieleńce oraz tereny, na których są lub mają być realizowane zadania inwestycyjne, grunty wyłączone na cele nierolnicze lub nieleśne: na skutek prowadzonej działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna albo na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej, do czasu przywrócenia tym gruntom charakteru rolniczego lub leśnego.

Jak podkreślił Sąd pierwszej instancji ustawodawca przyjął więc, że wszystkie grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są związane z działalnością gospodarczą, w tym również grunty niesłużące w rzeczywistości do prowadzenia działalności gospodarczej.

W konsekwencji Sąd pierwszej instancji uznał, że grunty będące w posiadaniu spółki stanowiące przedmiot opodatkowania podatkiem od nieruchomości, w tym również grunty położone w strefie oddziaływania autostrady na środowisko, podlegają opodatkowaniu według stawki ustalonej dla gruntów związanych z działalnością gospodarczą. Nie znajduje potwierdzenia w zebranym przez organy materiale dowodowym twierdzenie strony skarżącej jakoby w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko istniał całkowity zakaz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej i inwestowania, co potwierdzają: decyzja Wojewody L. z dnia 15 kwietnia 1998 r. nr [...] o ustaleniu lokalizacji inwestycji, zmienionej decyzją Prezesa Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast z dnia 18 stycznia 1999 r. nr [...] oraz § 11 uchwały (nr III/24/98) Rady Gminy G. z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego L.[...] .

W ocenie Sądu, z żadnego z przeanalizowanych powyżej dokumentów nie wynika całkowity zakaz prowadzenia działalności gospodarczej i inwestowania w strefach ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko. Organy rozpatrujące sprawę wskazały przykładowe rodzaje działalności gospodarczej, których prowadzenie jest dopuszczalne na gruntach będących w posiadaniu spółki. Zauważono, że w dniu 4 maja 2005 r. przeprowadzono oględziny gruntów spółki, usytuowanych w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko i nie stwierdzono rozpoczęcia prac związanych z przebudową autostrady, uniemożliwiających prowadzenie działalności gospodarczej. Stosownie natomiast do § 12 uchwały Rady Gminy G. z dnia 30 grudnia 1998 r. do czasu zagospodarowania terenów zgodnie z ustaleniami niniejszej uchwały zachowują one obecne użytkowanie.

Nietrafny jest także, w ocenie Sądu, zarzut odnośnie naruszenia przez organy art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) u.p.o.l. poprzez niezakwalifikowanie gruntów do "gruntów pozostałych", na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza. Również nieuzasadniony jest zarzut naruszenia art. 187 § 1 i 3 Ordynacji podatkowej (niewyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy), bowiem z treści uzasadnień decyzji wynika, że organy miały na uwadze zarówno dowody zgromadzone przez organ w trakcie postępowania, jak i dokumenty przedłożone przez stronę oraz fakty znane organowi odnośnie położenia spornych gruntów.

W opinii składu orzekającego, nie można też zarzucić organom naruszenia w postępowaniu podatkowym art. 22 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu drogowym ( t. j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 110, poz. 1192 ), określającego elementy decyzji o ustaleniu lokalizacji autostrady i nakładającego na wojewodę obowiązek doręczenia decyzji wnioskodawcy i zawiadomienia o jej wydaniu i treści pozostałych stron.

Zdaniem Sądu, wobec prawidłowego określenia przez organ pierwszej instancji wysokości podatku od nieruchomości i w konsekwencji zasadnego przyjęcia, że nie występuje nadpłata podatku nie można postawić zarzutu naruszenia art. 72, art. 73, art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235 Ordynacji podatkowej. Odnośnie zarzutu strony skarżącej dotyczącego nieustosunkowania się władczo przez organ I instancji do wniosku strony o stwierdzenie nadpłaty (w drodze decyzji oddalającej wniosek o stwierdzenie nadpłaty) oraz umorzenia wszczętego postępowania jako bezprzedmiotowego, przypomniano, że niniejsza sprawa była już przedmiotem rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, który w prawomocnym wyroku z dnia 25 lipca 2006 r. ( sygn. akt I SA/Wr 1266/05) wyjaśnił, że "w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie określenia zobowiązania podatkowego i wydania decyzji określającej zobowiązanie w podatku od nieruchomości za 2002 r., zależnie od ustaleń wynikających z przeprowadzonego postępowania należy także na podstawie art. 74a Ordynacji podatkowej określić wysokość nadpłaty lub w braku nadpłaty umorzyć postępowanie w sprawie nadpłaty wszczęte wnioskiem skarżącej Spółki." W opinii Sądu, wydając decyzję w obecnym kształcie, organ pierwszej instancji wykonał zalecenia Sądu zawarte w prawomocnym wyroku.

Nie znajduje również usprawiedliwionych podstaw prawnych, w opinii Sądu, zarzut strony odnośnie naruszenia art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235 Ordynacji podatkowej, albowiem decyzje organów obu instancji zawierają wszystkie niezbędne elementy decyzji, w szczególności powołanie podstawy prawnej oraz uzasadnienie faktyczne i prawne. W uzasadnieniach decyzji wskazano fakty, które organy uznały za udowodnione i dowody na których się oparto, jak również wyjaśniono podstawę prawną decyzji i motywy, którymi kierowały się organy przy wydaniu decyzji. Nieuzasadniony jest też zarzut naruszenia przez organ odwoławczy art. 120 i art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej, bowiem organ działał na podstawie przepisów prawa w granicach przyznanych mu kompetencji.

Spółka wniosła od powyższego wyroku skargę kasacyjną, w której na podstawie art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r., Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.; zwanej dalej: p.p.s.a.), zarzuciła:

1. naruszenie prawa materialnego (według stanu prawnego obowiązującego w okresie, którego dotyczy rozstrzygnięcie objęte decyzją organu pierwszej instancji - 2002 rok), poprzez:

a) błędną wykładnię art. 3 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 u.p.o.l. w związku z art. 2 pkt 4 ustawy o podatku rolnym przejawiającą się w błędnym uznaniu, że brak realizacji na gruntach podatnika działalności polegającej na "prowadzeniu gospodarstwa rolnego" oraz fakt, że "sporne grunty nie stanowią lasu", dają podstawę do ich zakwalifikowania do "gruntów nie objętych przepisami o podatku rolnym i leśnym", mimo że grunty te nie są objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym i podlegają podatkowi od nieruchomości tylko wtedy, gdy są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej innej niż rolnicza lub leśna, która to przesłanka w przedmiotowej sprawie nie zachodzi;

b) niewłaściwe zastosowanie w sprawie przepisów art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. wyrażające się w bezpodstawnym przyjęciu, że stanowiące przedmiot opodatkowania, będące ówcześnie własnością spółki grunty, położone na terenie Gminy G., powinny zostać zakwalifikowane jako związane z działalnością gospodarczą, a tym samym podlegać wyższej, niż dla gruntów "pozostałych" stawce podatku od nieruchomości;

c) art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. poprzez pominięcie okoliczności, iż stanowiące przedmiot opodatkowania, będące ówcześnie własnością spółki grunty, położone na terenie Gminy G., na których w 2002 roku nie były i nie miały być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani prowadzona jakakolwiek działalność gospodarcza - z uwagi na, wynikające ze stosownych uregulowań prawnych, zakazy spowodowane usytuowaniem gruntów w strefie ponadnormatywnego oddziaływania autostrady na środowisko - powinny zostać zakwalifikowane jako "grunty pozostałe", co za tym idzie, podlegać niższej od pierwotnie zadeklarowanej przez podatnika stawce podatku od nieruchomości;

d) art. 22 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowy - poprzez nieuwzględnienie okoliczności, iż decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady pociąga za sobą konieczność respektowania przez organ podatkowy wprowadzonych decyzją unormowań w zakresie sposobu korzystania z nieruchomości, przesądzając, jak w przedmiotowej sprawie, o niemożności realizowania na gruntach strony skarżącej zadań inwestycyjnych oraz prowadzenia jakiejkolwiek działalności gospodarczej;

2) naruszenie przepisów postępowania mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, w tym:

a) art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (dalej : p.u.s.a.) w związku z art. 3 § 2 p.p.s.a. wobec

naruszenia przez Sąd ustrojowego obowiązku kontroli zaskarżonej decyzji

administracyjnej pod względem jej zgodności z prawem i wydaniu

w następstwie wadliwego orzeczenia,

b) art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 iit. c) p.p.s.a. z uwagi na oddalenie skargi

strony skarżącej mimo istnienia podstaw do jej uwzględnienia z uwagi na

naruszenie w wyniku zaskarżonej decyzji przepisów postępowania, które

mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, a w szczególności naruszenie

art. 75 w związku z art. 21 oraz art. 208 § 1 w związku z art. 235 , art. 72 i art. 73, art. 74a, art. 120, 121 i 124 , art. 187 § 1 i § 3, art. 208 § 1 w związku z art. 72 i 73 oraz art. 235, art. 210 § 1 pkt 4 i pkt 6 oraz § 4 w związku z art. 235 , art. 233 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej;

c) art. 134 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 1 § 2 p.u.s.a. - poprzez zaniechanie

wyjścia przez Sąd poza zarzuty i wnioski skargi, mimo iż w przedmiotowej

sprawie powinien był to uczynić ze względu na uchybienia, jakimi dotknięta

była zaskarżona decyzja (szczególnie w kontekście pisma strony skarżącej z

dnia 11 stycznia 2008 r. powołującego istotny dla rozstrzygnięcia wyrok

Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 lutego 2007 r. sygn. akt II FSK

346/06), co w konsekwencji skutkować winno uwzględnieniem skargi,

d) art. 141 § 4 oraz art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.,

poprzez zignorowanie przez Sąd, przejawiające się również w braku odniesienia się do tej okoliczności w uzasadnieniu wyroku, iż wskazane przez

stronę skarżącą w piśmie z dnia 11 stycznia 2008 r. uchybienie polegające na

połączeniu przez organ podatkowy obu wszczętych i prowadzonych postępowań, sprawy nadpłaty i sprawy określenia zobowiązania podatkowego, a następnie orzeczenie w sprawie stwierdzenia nadpłaty bez uprzedniego określenia, podatnikowi wysokości zobowiązania podatkowego nie jest dopuszczalne bez uprzedniego określenia wysokości zobowiązania podatkowego, co winno być zakwalifikowane jako uchybienie mające wpływ na treść rozstrzygnięcia organu administracyjnego, a w dalszej kolejności jako ważące na wadliwości wyroku Sądu oddalającego skargę,

e) art. 141 § 4 oraz art. 151 w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. wobec bezkrytycznego przyjęcia przez Sąd stanu faktycznego ustalonego przez

organy obu instancji oraz dokonania jego błędnej oceny w szczególności

sprowadzających się do sprzeczności ustaleń Sądu z zebranym materiałem

dowodowym, m.in. w zakresie błędnej kwalifikacji gruntów jako związanych

z działalnością gospodarczą, realizacji lub zamiaru realizacji na nich w 2002 roku zadań inwestycyjnych, z powyższego punktu widzenia - stanu tych gruntów w ww. roku podatkowym oraz niewyjaśnienia z tym związanych wszystkich okoliczności sprawy - co w konsekwencji skutkowało bezzasadnym oddaleniem skargi.

Wskazując na powyższe zarzuty kasacyjne wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu we Wrocławiu do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz strony skarżącej zwrotu kosztów postępowania sądowego za obie instancje, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach:

1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie;

2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem według art. 183 § 1 p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę nieważność postępowania. Po stwierdzeniu, iż w sprawie niniejszej nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania, Sąd przystąpił do oceny zarzutów podniesionych w skardze kasacyjnej. Skarżąca postawiła dwa rodzaje zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. W pierwszej kolejności Sąd zbadał zarzuty naruszenia przepisów postępowania jako idące najdalej w konsekwencjach określonych w art. 185 § 1 p.p.s.a.

Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił zarzutów skargi kasacyjnej co do tego, że uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji nie spełnia wymogów określonych w art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie to, stosownie do tezy wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2005 r. FSK 2123/04 /ONSAiWSA 2006/1/9/ zawiera zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, nie tylko przytoczenie ustaleń dokonanych przez organ administracji publicznej, ale także ich ocenę pod względem zgodności z prawem (art. 3 § 1 p.p.s.a.). Sąd nie ograniczył się też do stwierdzenia ustaleń dokonanych przez organy podatkowe, lecz wskazał, które ustalenia istotne dla oceny prawnej zostały przez sąd pierwszej instancji przyjęte. Odniósł się również do wszystkich zarzutów skargi, tak naruszenia prawa materialnego jak i przepisów postępowania, przedstawiając stanowisko co do każdego zarzutu. W ocenie sądu pierwszej instancji, Wójt Gminy G., prawidłowo prowadził postępowanie i zasadnie zakwalifikował grunty, na których w 2002 roku działalność gospodarczą prowadziła spółka, uznając też, że skoro w ewidencji gruntów tereny te figurują jako tereny zabudowane i zurbanizowane, nie mogły być sklasyfikowane jako grunty rolne czy leśne. Stąd zarzuty niezastosowania w tej sprawie, przepisów ustawy o podatku rolnym i ustawy o lasach nie mogły być uwzględnione. Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.o.l. (w brzmieniu obowiązującym w 2002r.) opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegały budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna, grunty nie objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym, grunty objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna oraz nie sklasyfikowane grunty - jako użytki rolne położone na terenie miast, a także grunty wyłączone ostatecznymi decyzjami administracyjnymi na cele inne niż rolnicze lub leśne, z wyjątkiem gruntów, na których przez okres do 2 lat od dnia wydania ostatecznej decyzji administracyjnej wyłączającej te grunty na cele nierolnicze prowadzona jest działalność rolnicza, grunty pod jeziorami, grunty zajęte na zbiorniki wodne retencyjne lub elektrowni wodnych. Wójt Gminy G. wskazał jako podstawę decyzji przytoczony przepis art.3 ust.1 w powiązaniu z art. 5 ust.1 pkt 6, pkt 7 lit.c i ust. 3. Cytowane zapisy art. 5 w 2002 r. stanowiły, że Rada Gminy określa wysokość stawek podatku od nieruchomości, z tym że podatek ten nie może przekroczyć rocznie od gruntów związanych z działalnością gospodarczą inną niż działalność rolnicza lub leśna, określonej wysokości, z wyjątkiem związanych z budynkami mieszkalnymi, w określonej tym przepisem wysokości. Zgodnie z ust. 3 za grunty związane z działalnością gospodarczą przepis uznał grunty zabudowane i niezabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy, a w szczególności: 1) grunty pod budynkami produkcyjnymi, magazynowymi, administracyjnymi, socjalnymi i hotelowymi, 2) grunty pod budowlami i urządzeniami, 3) grunty zajęte na drogi wewnętrzne i place manewrowe, place składowe, zieleńce oraz tereny, na których są lub mają być realizowane zadania inwestycyjne, 4) grunty wyłączone na cele nierolnicze lub nieleśne: a) na skutek prowadzonej działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna albo na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej, b) do czasu przywrócenia tym gruntom charakteru rolniczego lub leśnego. Właśnie tego stanu prawnego dotyczyła cytowana w wyroku sądu pierwszej instancji uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 kwietnia 2001r. Stwierdzała ona: "W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 stycznia 1997r. grunty będące w posiadaniu przedsiębiorcy, podlegające podatkowi od nieruchomości, są z mocy prawa związane z działalnością gospodarczą i podlegają opodatkowaniu stawkami podatkowymi określonymi w art. 5 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 9, poz. 31 ze zm.)." / ONSA 2001/4/150/. Sąd pierwszej instancji przyjął jako podstawę wydanego wyroku cytowane przepisy, a w konsekwencji uznał, że podatek od nieruchomości, do którego zapłaty zobligowano spółkę, został określony w prawidłowej wysokości. Tym samym nie doszło do nadpłaty w tym podatku. Sąd odniósł się też do kwestii położenia gruntów w strefie oddziaływania autostrady. Stwierdził, po analizie uchwały Rady Gminy G. z dnia 30 grudnia 1998 r., że w § 12 gwarantowała ona, do czasu zagospodarowania terenów, dotychczasowe użytkowanie gruntów. Ustalała też w pasie uciążliwości autostrady teren ziemi izolacyjnej i zakładała budowę wałów chroniących przed hałasem i spalinami. Jednocześnie sąd pierwszej instancji nie stwierdził, aby cytowana uchwała lub cytowane w wyroku decyzje Wojewody L. ingerowały w jakikolwiek sposób w wykorzystywanie gruntów na tym terenie przez przedsiębiorców, zajmujących te grunty. Z tej przyczyny sąd nie uznał zasadności zarzutu naruszenia niezastosowanego przepisu art. 5 ust.1 pkt 7 lit.c) u.p.o.l., dotyczącego gruntów na których nie mogą być realizowane żadne zadania inwestycyjne ani jakakolwiek działalność gospodarcza. Odnosząc się do zarzutu naruszenia przepisów art.120, art.121 i art.124 Ordynacji podatkowej sąd pierwszej instancji wyjaśnił, że brak w decyzji precyzyjnego określenia zmian w przepisach stanowiących podstawę rozstrzygnięcia nie miał wpływu na wynik sprawy ponieważ decyzja przywołała prawidłową treść przepisów. Również wskazanie niewłaściwych przepisów o podatku rolnym nie miało wpływu na wynik sprawy. W ocenie sądu decyzje organów podatkowych obu instancji zawierały wszystkie niezbędne elementy o których mowa w art.210 § 1 pkt. 4 i 6 i § 4 w zw. z art. 235 Ordynacji podatkowej – co do decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Naczelny Sąd Administracyjny wskazując, że uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji zawiera wszystkie elementy istotne dla sprawy, wyjaśnia, że zarzuty skargi kasacyjnej o naruszeniu przez ten sąd przepisów art. 1 § 2 p.u.s.a i art. 134 § 1 p.p.s.a., co w konsekwencji wyklucza funkcję kontrolną sądu wobec organów podatkowych, nie znajdują uzasadnienia. Okoliczność iż sąd pierwszej instancji nie zaaprobował stanowiska prezentowanego przez spółkę, nie oznacza, że naruszył przepisy stanowiące podstawę wyrokowania, o czym świadczy cytowane uzasadnienie z badanego wyroku. Analogicznie co do naruszenia przepisu art. 151 w zw. z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., sąd pierwszej instancji oddalił skargę spółki, nie stwierdzając naruszenia przepisów postępowania – ustawy Ordynacja podatkowa i wyczerpująco uzasadnił swe stanowisko. Zasługuje ono na aprobatę. Nie zasługuje też na uwzględnienie zarzut zignorowania przez sąd pierwszej instancji tej okoliczności prawnej, iż Wójt Gminy G. wydał wadliwe rozstrzygnięcie co do nadpłaty, nie orzekając wcześniej co do określenia zobowiązania podatkowego spółki w podatku od nieruchomości za 2002 r. Sąd kasacyjny wskazuje, że w uzasadnieniu wyroku, sąd pierwszej instancji, stosownie do art.141 § 4 p.p.s.a., odniósł się do tej kwestii, wyjaśniając, że zarówno organy podatkowe jak i sąd rozpoznający sprawę byli związani, mocą art.153 p.p.s.a., wcześniejszym wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2006 r., który przesądził ten sposób rozstrzygnięcia.

W odniesieniu do zarzutów naruszenia przez sąd pierwszej instancji przepisów prawa materialnego, a to przepisów art. 3 ust. 1 pkt 3 i pkt 4 u.p.o.l., art. 5 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l., art. 5 ust. 1 pkt 7 lit. c) w związku z art. 5 ust. 3 pkt 3 u.p.o.l. oraz art. 22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym, należy stwierdzić, że są one nieuzasadnione. W ocenie sądu kasacyjnego, sąd pierwszej instancji, prawidłowo ocenił stan faktyczny pod kątem zastosowanych w decyzjach podatkowych przepisów. Tereny na których w 2002 r. spółka prowadziła działalność gospodarczą stanowiły grunty zabudowane i zurbanizowane, co wynika z ewidencji gruntów, nie spełniały też kryteriów gruntów rolnych i leśnych. Jednocześnie przepis art. 5 ust.3 u.p.o.l. w brzmieniu z 2002 r. stanowił, że za grunty związane z działalnością gospodarczą uważa się grunty zabudowane i niezabudowane, będące w posiadaniu przedsiębiorcy. Bliższy opis tych gruntów po słowach "a w szczególności" stanowił wyszczególnienie przykładowe, katalog otwarty. Przepis art. 5 ust.1 i ust.2 u.p.o.l. natomiast dotyczył i dotyczy chociaż po zmianach, stosowanych przez gminy stawek podatku, co w tej sprawie o tyle nie ma znaczenia, że przedmiotem skargi są zarzuty niewłaściwego zastosowania stawek podatku, ale pod względem klasyfikacji gruntów, a nie niewłaściwego przyporządkowania tych stawek. Przepis art.3 zawiera definicje działalności rolniczej, leśnej i pojęcia budynku, wreszcie wyłączenia z działalności gospodarczej wynajmu pokoi, stwierdzając na wstępie, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają budynki lub ich części, budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej innej niż działalność rolnicza lub leśna, grunty nie objęte przepisami o podatku rolnym lub leśnym. Oba przepisy – art.3 i art.5 ust.3 u.p.o.l. pozostają we wzajemnym logicznym powiązaniu. Skoro więc wolą ustawodawcy było opodatkowanie w całości zabudowanych bądź niezabudowanych nieruchomości, które mogły być wykorzystywane przez przedsiębiorcę do jego działalności, z wyłączeniem działalności rolniczej i leśnej, klasyfikacja przyjęta przez sąd pierwszej instancji jest prawidłowa. Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił też zarzutu spółki co do naruszenia przepisu art.22 ustawy o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym jako całkowicie chybionym. Przepis ten wskazywał w stanie prawnym 2002 r. na wymogi jakie winna spełniać decyzja o ustaleniu lokalizacji autostrady, w tym dotyczące, ochrony środowiska i interesów osób trzecich. Nie ma on żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w tej sprawie, która nie dotyczy decyzji dla ustalenia realizacji inwestycji w postaci autostrady, przebiegającej przy terenach zajętych przez spółkę.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art.184 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt