Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka (spr.) Sędziowie sędzia NSA Mariola Kowalska sędzia del. WSA Anna Wesołowska po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2022 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 2 czerwca 2021 r. sygn. akt II SA/Ol 384/21 w sprawie ze skargi H. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z dnia [...] marca 2021 r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pielęgnacyjnego oddala skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie wyrokiem z 2 czerwca 2021 r., II SA/Ol 384/21, po rozpoznaniu sprawy ze skargi H. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w E. z [...] marca 2021 r. nr [...] w punkcie I. uchylił zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję Wójta Gminy O. z [...] stycznia 2021 r. znak: [...] w przedmiocie odmowy przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego w związku z opieką nad niepełnosprawnym w stopniu znacznym mężem, a w punkcie II. zasądził od Kolegium na rzecz skarżącej kwotę 480 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W skardze kasacyjnej Kolegium zaskarżyło wyrok Sądu I instancji w całości, wnosząc o jego uchylenie w całości i oddalenie skargi lub o jego uchylenie w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie oraz oświadczyło, że zrzeka się przeprowadzenia rozprawy.

Sądowi I instancji zarzucono naruszenie:

I. prawa materialnego przez błędną wykładnię:

1. art. 27 ust. 5 ustawy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 111; dalej: u.ś.r.) polegającą na przyjęciu, że zastosowanie tego przepisu ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie wbrew jego literalnemu brzmieniu;

2. art. 17 ust. 5 pkt 1a u.ś.r. przez przyjęcie, że w przedmiotowej sprawie istniały podstawy do procedowania w sprawie ustalenia skarżącej prawa do świadczenia pielęgnacyjnego, mimo posiadania przez nią prawa do świadczenia emerytalnego z ZUS;

II. przepisów prawa procesowego w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

1. art. 145 § 1 pkt 1a) p.p.s.a. w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. b) oraz "art. 27 ust. pkt 2 i 5" u.ś.r. przez nieuzasadnione uwzględnienie skargi choć decyzja organu odwoławczego nie narusza ww. przepisów prawa materialnego;

2. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 9, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735; dalej: k.p.a.), gdyż w okolicznościach rozpatrywanej sprawy Kolegium dokonało właściwej subsumcji przepisów relewantnych z punktu widzenia załatwienia tej sprawy, wyjaśniając wpierw jej stan faktyczny (ustalając wszystkie okoliczności istotne z punktu widzenia załatwienia sprawy) a następnie wnikliwie rozpatrując zebrany materiał dowodowy i dokonując jego prawidłowej oceny.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazano, że fakt posiadania uprawnień do świadczenia emerytalnego wyklucza możliwość skutecznego ubiegania się o prawo do świadczenia pielęgnacyjnego. Ustawodawca jako przesłankę negatywną wskazał "ustalone prawo do emerytury". Prawo to jest niezbywalne i nie wyeliminuje go czynność polegająca na zawieszeniu wypłaty emerytury. Jasne brzmienie przepisu art. 17 ust. 1 pkt 5 lit. a) u.ś.r. nie pozostawia żadnych wątpliwości interpretacyjnych i prowadzi do oczywistego wniosku, że ustalenie prawa do emerytury wyklucza przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego. Brak jest też jakichkolwiek podstaw prawnych, aby odmawiać stosowania przepisu bądź zmieniać jego treść przez wprowadzanie do hipotezy normy prawnej w nim zawartej elementów, które zeń nie wynikają. Zdaniem Kolegium analizując wskazany przepis nie sposób wywieść, aby trudna sytuacja materialna strony i pobieranie w niższej wysokości niż świadczenie pielęgnacyjne emerytury mogła stanowić podstawę do przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego wziąwszy pod uwagę, że przepisy ustawy takiej przesłanki nie dopuszczają. Żadna wykładnia przepisu prawa nie może prowadzić do skutków oczywiście sprzecznych z wyraźnym brzmieniem przepisu (contra legem), czy też do odmowy zastosowania przepisu w brzmieniu ustalonym przez ustawodawcę przez wykreowanie nowej, niewynikającej z gramatycznego brzmienia przepisu, normy prawnej. Prowadziłoby to do sytuacji, w której podmioty dokonujące interpretacji przepisów prawa w procesie jego stosowania wkraczałyby w obszar zarezerwowany wyłącznie do kompetencji władzy ustawodawczej. Przeprowadzając wykładnię, której rezultatem jest w istocie nowa norma prawna, powołując się na prokonstytucyjne działanie, narusza się de facto podstawowe, wyrażone w art. 2 i 10 ust. 1 Konstytucji RP zasady, to jest zasadę demokratycznego państwa prawnego oraz zasadę trójpodziału władz, gdyż zamiast zweryfikować poprawność zastosowania obowiązującego prawa, wskutek "twórczej interpretacji" dokonuje się jego stanowienia. Przepis art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. poddany był ocenie zgodności z ustawą zasadniczą przez Trybunał Konstytucyjny (wyrok z 26 czerwca 2019 r., SK 2/17), a mając na względzie, że Trybunał nie poddał ocenie całego powyższego przepisu, lecz przyjął zakresowy kierunek rozstrzygnięcia odnoszący się tylko do osób sprawujących opiekę w rozumieniu art. 17 ust. 1 u.ś.r. i mających ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, przyjąć należy, iż regulacje odnoszące się do pozostałych osób sprawujących opiekę, a mających ustalone prawo do innych – niż renta z tytułu częściowej niezdolności do pracy – świadczeń, są zgodne z Konstytucją. Gdyby uznać za prawidłowe stanowisko co do nieistnienia w stanie faktycznym sprawy przesłanki negatywnej polegającej na uprawnieniu strony do emerytury powszechnej, które jest wynikiem określonej interpretacji przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. zbędne okazuje się poddawanie ocenie Trybunału zgodności z Konstytucją przepisów prawa, bowiem organy administracji we własnym zakresie dokonują "modyfikacji" przepisów prawa i dokonują niejako ich dostosowania do aktualnych uwarunkowań społeczno-gospodarczych. Nie można także założyć "braku wiedzy" ustawodawcy co do wysokości świadczeń emerytalnych i świadczenia pielęgnacyjnego jak i tego, że pośród osób mających ustalone prawo do emerytury są osoby sprawujące opiekę nad niepełnosprawnymi członkami swych rodzin. Nie jest rolą organów administracji uzupełnianie przepisów prawa o treści niewynikające z tychże przepisów. Różnice pomiędzy wysokością świadczenia emertytalnego a świadczenia pielęgnacyjnego wytworzyły się już od pewnego czasu i nie stanowiły wcześniej podstawy do uznania, że pozbawienie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osób pobierających emeryturę w niższej wysokości niż to świadczenie powoduje, iż ten cel nie jest w stosunku do tej grupy opiekunów realizowany, mimo że sprawując opiekę po uzyskaniu prawa do emerytury opiekun nie może podjąć pracy zarobkowej (zob. np. wyrok NSA z 18 czerwca 2020 r., l OSK 254/20). Przykładowo: w 2018 r. najniższa emerytura wynosiła 1.029,80 zł (brutto), a świadczenie pielęgnacyjne 1.477 zł, zaś w 2019 r. najniższa emerytura wynosiła 1.100 zł (brutto) a wysokość świadczenia pielęgnacyjnego 1.583 zł. Sąd I instancji wskazał na możliwość wyboru przez stronę świadczenia dla niej bardziej korzystnego, powołując się przy tym na przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1270; dalej: u.e.r.f.u.s.), w szczególności na przepis art. 95 ust. 1 tejże ustawy, który odnosi się jednak do świadczeń wskazanych w u.e.r.f.u.s., a w tej brak jest odniesienia do u.ś.r. Przepis art. 96 u.e.r.f.u.s. odnosi się do innych przepisów, i tam również nie wymieniono świadczeń zawartych w u.ś.r. Możliwości wyboru świadczenia nie ma także w obrębie u.ś.r., w tym również opierając się na przepisie art. 27 – brak jest tam wymienionego świadczenia emerytalnego. U.ś.r. jak i u.e.r.f.u.s. nie przewidują wzajemnego zbiegu świadczeń, co powoduje, że nie jest prawidłowe stanowisko o możliwości wyboru świadczenia pielęgnacyjnego w miejsce świadczenia emerytalnego. Aktualnie brak jest regulacji przewidującej zasadę przyznawania wnioskodawcy świadczenia o najwyższej kwotowo wysokości (świadczenia pielęgnacyjnego) z równoczesnym zawieszeniem prawa do niższego kwotowo świadczenia (emerytury), czy też wstrzymaniem wypłaty niższego kwotowo świadczenia oraz regulacji wskazującej, czy organ jest związany żądaniem strony w zakresie wnioskowanego świadczenia (jako najkorzystniejszego), czy też, że to organ z urzędu ocenia, które za świadczeń jest dla wnioskodawcy najbardziej korzystne. Z uwagi na brak innych regulacji przyjąć należy uwzględniając zasadę praworządności, że ustawodawca w zakresie uprawnienia do świadczenia pielęgnacyjnego założył, że uprawniona jest do tego świadczenia osoba sprawująca opiekę, która nie ma ustalonego prawa do świadczenia z innego systemu zabezpieczenia społecznego. Naczelny Sąd Administracyjny do niedawna prezentował odmienny pogląd dotyczący kwestii możliwości przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobie uprawnionej do pobierania emerytury. Zmiana stanowiska Sądu nie wiązała się ani ze zmianą przepisów, ani też zapis art. 17 ust. 5 pkt 1a u.ś.r. w części dotyczącej osób uprawnionych do pobierania emerytury nie został poddany kontroli Trybunału Konstytucyjnego. Trybunał Konstytucyjny zajmował się kwestią dotyczącą możliwości przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobom uprawnionym do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, czemu dał wyraz w wyroku z 26 czerwca 2019 r. sygn. SK 2/17, rozstrzygając, że art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a), w zakresie, w jakim stanowi, że świadczenie pielęgnacyjne nie przysługuje, jeżeli osoba sprawująca opiekę ma ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, został uznany za niezgodny z art. 71 ust 1 zd. drugie w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Mając taką możliwość Trybunał nie wypowiedział się w zakresie pozostałych przesłanek negatywnych objętych przepisem art. 17 ust. 5 pkt 1a u.ś.r., niejako uznając je za zgodne z Konstytucją. Kolegium w pełni akceptuje wcześniejsze stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażone np. w wyroku z 10 lipca 2018 r., I OSK 134/18.

Naczelny Sąd Administracyjny rozważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: p.p.s.a.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę tylko nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie stwierdzono żadnej z przesłanek nieważności wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a., wobec czego rozpoznanie sprawy nastąpiło w granicach zgłoszonych podstaw i zarzutów skargi kasacyjnej. Stosownie do art. 176 p.p.s.a. skarga kasacyjna winna zawierać zarówno przytoczenie podstaw kasacyjnych, jak i ich uzasadnienie. Przytoczenie podstaw kasacyjnych oznacza konieczność konkretnego wskazania tych przepisów, które zostały naruszone w ocenie wnoszącego skargę kasacyjną, co ma istotne znaczenie ze względu na zasadę związania Sądu II instancji granicami skargi kasacyjnej.

Rozpoznana w tych granicach skarga kasacyjna nie podlega uwzględnieniu, albowiem mimo częściowo wadliwego uzasadnienia, wyrok Sądu I instancji odpowiada prawu.

Zasadny jest zarzut błędnej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1a) u.ś.r., choć z innych powodów, niż wskazane w skardze kasacyjnej.

Co do zasady, Naczelny Sąd Administracyjny podziela stanowisko zaprezentowane przez Sąd I instancji, dotyczące wykładni tego przepisu i przedstawiony przez Sąd I instancji sposób rozwiązania problemu zależności pomiędzy uprawnieniem do świadczenia pielęgnacyjnego i uprawnieniem do świadczenia emerytalno-rentowego, przychylając się tym samym do stanowiska wyrażonego w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego: z 18 czerwca 2020 r. sygn. akt I OSK 254/20, z 27 maja 2020 r. sygn. akt I OSK 2375/19, z 11 sierpnia 2020 r. sygn. akt I OSK 764/20, polegającego na umożliwieniu osobie uprawnionej wyboru jednego ze świadczeń: pielęgnacyjnego lub emerytalno-rentowego. Naczelny Sąd Administracyjny podziela te poglądy, w których dostrzega się potrzebę uzupełnienia wyników wykładni językowej przepisu art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. wynikami wykładni celowościowej, funkcjonalnej i systemowej zgadzając się, że jakkolwiek proces wykładni prawa zaczyna się zawsze od dyrektyw językowych, to nie można się jedynie do nich ograniczać i uprawnione jest odstąpienie od prima facie jasnych rezultatów wykładni językowej art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r., na rzecz takiego sposobu jego rozumienia, które koreluje z efektami stosowania dyrektyw wykładni systemowej oraz celowościowej i funkcjonalnej. Pogląd, że dyrektywy funkcjonalne i systemowe mogą prowadzić do odrzucenia rezultatów wykładni językowej nawet w tych sytuacjach, gdy wykładnia językowa prowadzi do rezultatów jednoznacznych jest obecnie dominujący w nauce prawa i orzecznictwie (por. np. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 10 grudnia 2009 r. sygn. akt I OPS 8/09, M. Zirk-Sadowski: Wykładnia w prawie administracyjnym, System Prawa Administracyjnego. Tom 4 s. 204 i nast., M. Gutowski, P. Kardas: Wykładnia i stosowanie prawa w procesie opartym na Konstytucji. Warszawa 2017 s. 275 i nast. oraz powołana w tych publikacjach literatura i orzecznictwo). Jasność przepisów może zależeć od wielu czynników i zmieniać się w czasie, a przepis jasny może okazać się wątpliwy w związku z wprowadzeniem nowych przepisów, czy istotnej zmiany sytuacji społecznej czy ekonomicznej, mimo że jego brzmienie nie uległo żadnej zmianie (L. Morawski: Wykładnia prawa w orzecznictwie sądów. Komentarz. Toruń 2002 s. 65). Dlatego przy wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. konieczne jest sięgnięcie do dyrektywy wykładni systemowej oraz funkcjonalnej i celowościowej, celem zweryfikowania wyników wykładni językowej.

Przy wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. Sąd I instancji pominął jednak, że zawiera on przesłanki negatywne przyznania świadczenia pielęgnacyjnego osobom sprawującym opiekę, a zatem dotyczy takich osób, które równolegle spełniają przesłanki pozytywne przyznania tego świadczenia (czyli mogłyby je otrzymać, gdyby nie zaistniała przesłanka negatywna). Na gruncie art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r,. zawieszenie pobierania emerytury przez opiekuna osoby niepełnosprawnej będzie zatem relewantne, jeżeli osoba ta w efekcie będzie mogła wykazać, że spełnia konieczne przesłanki pozytywne. W przeciwnym wypadku wskazywanie na procesową konieczność zapewnienia stronie możliwości skorzystania z tej możliwości mija się z celem, albowiem nie mogłoby doprowadzić do przyznania świadczenia.

Zgodnie z art. 17 ust. 1 u.ś.r. istotną cechą osób, będących adresatami zawartej w nim normy prawnej określającej przesłanki przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, jest zarówno sprawowanie opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny, jak i związana z tym rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej. Trafnie dostrzegając potrzebę uwzględnienia w procesie wykładni argumentów systemowych, mimo przytoczenia brzmienia art. 17 ust. 1 u.ś.r., Sąd I instancji całkowicie pominął ten przepis w procesie interpretacji. Tymczasem art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. może mieć zastosowanie do osób spełniających warunki pozytywne uzyskania prawa do świadczenia. Świadczenie pielęgnacyjne nie jest świadczeniem wyłącznie z tytułu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną, przysługuje osobom, które nie podejmują lub rezygnują z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Spełnienie tych przesłanek pozytywnych jest warunkiem koniecznym. Świadczenie ma na celu dostarczać środków utrzymania tym opiekunom osób niepełnosprawnych, którzy z powodu sprawowanej opieki nie mogą pracować i samodzielnie zdobywać środków utrzymania. Jak zauważa się w piśmiennictwie, "istotą świadczenia pielęgnacyjnego jest pomoc osobom rezygnującym z zatrudnienia z uwagi na konieczność objęcia opieką niepełnosprawnego członka rodziny. Świadczenie przyznawane jest w celu zrekompensowania osobom zdolnym do pracy kosztów związanych z decyzją o rezygnacji z zatrudnienia, w szczególności utraconych przez nie dochodów. Świadczenie to stanowi zatem ekwiwalent zarobków za pracę. Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje opiekunowi, który nie może wykonywać pracy z powodu sprawowania opieki nad niepełnosprawnym członkiem rodziny i traci możliwość zarobkowania" (zob. B. Chludziński [w:] Świadczenia rodzinne. Komentarz, red. P. Rączka, Warszawa 2021, art. 17).

Jedną z koniecznych przesłanek pozytywnych przyznania świadczenia jest zatem niepodejmowanie lub rezygnacja z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opieki. Rezygnacja z zatrudnienia musi pozostawać w bezpośrednim związku z koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Wobec tego nie każda rezygnacja z zatrudnienia stanowi podstawę przyznania świadczenia pielęgnacyjnego, a tylko taka, która jest podyktowana opieką. Związek między rezygnacją bądź niepodejmowaniem zatrudnienia, a sprawowaną opieką, musi być bezpośredni i ścisły (B. Chludziński [w:] Świadczenia..., op. cit. oraz zob. wyrok NSA z 28 sierpnia 2019 r., I OSK 940/19 i wyrok NSA z 21 kwietnia 2022 r., I OSK 1332/21). Wyeliminowanie negatywnej przesłanki, o której mowa w art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r. przez rezygnację z pobierania świadczenia emerytalnego, nie przesądza o spełnieniu przesłanek pozytywnych, związanych w szczególności z rezygnacją z zatrudnienia lub podejmowania zatrudnienia (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 stycznia 2022 r., sygn. akt I OSK 868/21). Wybór świadczenia, o jakim mowa w art. 27 ust. 5 u.ś.r. dotyczy sytuacji, gdy ma miejsce zbieg uprawnień, zatem przesłanki uzasadniające przyznanie każdego z konkurencyjnych uprawnień powinny być spełnione, w tym świadczenia pielęgnacyjnego.

Zasadność rozważonego zarzutu nie uzasadnia jednak uwzględnienia skargi kasacyjnej, albowiem mimo częściowo błędnej argumentacji w tym zakresie, wyrok odpowiada prawu. Sąd I instancji zasadnie jako podstawę uwzględnienia skargi zastosował przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.

Wykładnia prawa materialnego, przez określenie relewantnych dla sprawy przesłanek, określa zakres koniecznych w sprawie ustaleń faktycznych.

W rozpoznawanej sprawie, co wynika z akt administracyjnych, wnioskodawczyni, urodzona w 1952 r. pobiera emeryturę od 1 lipca 2012 r. Zgodnie ze złożonym oświadczeniem, ostatni okres zatrudnienia (ubezpieczenia społecznego) trwał do 31 marca 2002 r. Natomiast niepełnosprawność jej męża, którym się opiekuje, zgodnie z orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności, datuje się od 16 marca 2016 r. Przy prawidłowej wykładni art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 17 ust. 1 u.ś.r. okoliczności te powinny zostać uznane za wymagające rozważenia i oceny z punktu widzenia przesłanek nabycia prawa do świadczenia.

Nie jest zatem uzasadniony zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. w zw. z art. 7, 9 , 77 § 1 i 80 k.p.a. Organy nie tylko zaniechały wskazania stronie na możliwości zawieszenia prawa do emerytury, ale co istotniejsze i mające uprzednie znaczenie, nie rozważyły, czy skarżąca w ogóle spełnia przesłankę pozytywną rezygnacji z zatrudnienia, co stanowi o braku ustalenia istotnej dla sprawy okoliczności faktycznej. Ocen tych Sąd I instancji nie mógł dokonać we własnym zakresie. W tej sytuacji, niezalenie od podanego uzasadnienia, prawidłowe było uchylenie przez Sąd I instancji wydanych w sprawie decyzji ze względu na naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zawieszenie prawa do emerytury może usuwać negatywną przesłankę nabycia świadczenia z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) u.ś.r., nie stanowi jednak automatycznie potwierdzenia stwierdzenia przesłanek pozytywnych, te muszą zostać ustalone uprzednio.

Nie jest natomiast uzasadniony zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. w zw. z art. 17 ust. 5 pkt 1 lit. a) i "art. 27 ust. pkt 2 i 5" u.ś.r. Pomijając brak precyzji we wskazaniu naruszonej normy art. 27 u.ś.r. należy wskazać, że przepis art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a. nie był podstawą zaskarżonego wyroku, wobec czego Sąd I instancji tego przepisu nie mógł naruszyć.

Rozpoznając ponownie sprawę organy uwzględnią stanowisko wyrażone w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności ocenią, zgodnie z kodeksowymi zasadami oceny dowodów, spełnienie przez skarżącą przesłanek pozytywnych do uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego, zaś w razie ich potwierdzenia, w następnej kolejności umożliwią stronie dokonanie wyboru świadczeń przez wskazanie na możliwości zawieszenia pobierania emerytury.

Mając na uwadze podane argumenty, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji o oddaleniu skargi kasacyjnej. Podstawą do rozpoznania skargi kasacyjnej na posiedzeniu niejawnym był przepis art. 182 § 2 i 3 p.p.s.a. Uzasadnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego zostało sporządzone z uwzględnieniem przepisu art. 193 in fine p.p.s.a., zgodnie z którym uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej.