Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 20 września 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak (sprawozdawca) Sędzia WSA Marzenna Kosewska Asesor sądowy WSA Jacek Rejman po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 20 września 2023 roku sprawy ze skargi J. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 14 marca 2023 r. nr [...] w przedmiocie nakazania przywrócenia stanu poprzedniego działki oddala skargę.

III SA/PO 347/23

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 14 marca 2023 r., nr [...], uchylono w całości decyzję Burmistrz Miasta i Gminy z dnia 02 grudnia 2022 r., znak [...], w której odmówiono nałożenia na właściciela działki ewid. nr [...], obręb M. obowiązku przywrócenia gruntu do stanu poprzedniego lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom na działce ewid. nr [...], obręb M., a także umorzono postępowanie pierwszej instancji.

W toku postępowania ustalono następujący stan faktyczny.

Sprawa zmiany stosunków wodnych na działce nr ewid.[...] ze szkodą dla właściciela gruntu oznaczonego jako działka nr ewid.[...], obręb M., prowadzona była na podstawie wniosku J. S. z dnia 30.11.2014 r. Decyzją z dnia 29 listopada 2016 r Burmistrz Gminy nakazał Zarządowi Dróg Powiatowych wybudowanie kanalizacji deszczowo-drenażowej w pasie drogi powiatowej. W toku postępowania powołano biegłego Z. L., celem opracowania ekspertyzy odnośnie zmiany stosunków wodnych na działce objętych wnioskiem strony.

Decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 lutego 2020 r., nr [...], uchylono decyzję Burmistrz z dnia 29 listopada 2016 i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Wskazano na potrzebę wykonania dowodu z oględzin terenu oraz dowodu z opinii biegłego, gdyż mapa do celów projektowych, stanowiąca podstawę poprzedniej opinii, zawierała dane niezgodne ze stanem faktycznym. Po przeprowadzeniu zapytania ofertowego Burmistrz w dniu 07.12.2021 r. zlecił wykonanie mapy sytuacyjno-wysokościowej terenu.

W dniu 11.08.2022 r. wpłynęło do Urzędu Miejskiego [...] ponaglenie J. S. na bezczynność i przewlekłość postępowania prowadzonego przez Burmistrza . W dniu 19 września 2022r Samorządowe Kolegium Odwoławcze wydało postanowienie , w którym wyznaczono termin załatwienia sprawy przez Burmistrza do 30.11.2022 r. I stwierdzono, że Burmistrz dopuścił się bezczynności.

Decyzją z dnia 2 grudnia 2022 r. Burmistrz odmówił nałożenia na właściciela działki ewid. nr [...], obręb M. obowiązku przywrócenia gruntu do stanu poprzedniego lub wykonania urządzeń zapobiegających szkodom na działce ewid. nr [...], obręb M.. Organ I instancji stwierdził, że nie doszło do zmiany stosunków wodnych na działce nr [...]. Działki nr [...] położone są w naturalnym obniżeniu terenu i dlatego spływają na nie wody opadowe z terenu działek wyżej położonych i pochylonych w kierunku działek nr [...]

W odwołaniu strona wskazała, że Burmistrz nie wykonał zaleceń sformułowanych w uzasadnieniu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 27 lutego 2020 r., nr [...], gdyż nie przeprowadził dowodu z opinii biegłego na podstawie prawidłowej mapy wysokościowej.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wyniku rozpoznania odwołania wydało w dniu 14 marca 2023 r. decyzję nr [...], w której uchyliło w całości decyzję Burmistrza i umorzyło postępowanie pierwszej instancji jako bezprzedmiotowe.

W uzasadnieniu decyzji odwoławczej podano, że J. S. jest właścicielem zabudowanej działki nr [...] o pow. 0,07 ha w miejscowości M., położonej przy ul. [...]. Wyżej wymieniony wnioskiem z dnia 30.11.2014 r. (data wpływu 11.12.2014 r.) wystąpił do Burmistrza , aby ten nakazał właścicielom działki nr [...] - A. S. i S. S. obniżenie terenu, likwidację celowo dokonanego nachylenia terenu w kierunku fundamentów budynku J. S., wykonanie studni chłonnych. Zdaniem wnioskodawcy właściciele działki nr [...] celowo kierują wody opadowe w stronę budynku wnioskodawcy, co prowadzi do pękania ścian na styku z sufitem.

Później J. S. zmodyfikował i rozszerzył swój wniosek powołując się na treść ekspertyzy Z. L. z dnia 09.11.2016 r. W dniu 07.11.2022 r. złożył pisma, w których żąda uwzględnienia faktu, że woda opadowa z działki nr [...] spływa na niżej położone działki nr [...] powodując ich podmakanie. J. S. rozszerzył pierwotny wniosek z 2014 r. podnosząc, że sprawa nie dotyczy tylko działek nr [...] Wskazał, że H. W. - właścicielka działki nr [...] zalewa niżej położone działki nr [...], a nadto woda opadowa spływa po zjeździe z działki nr [...] na działkę nr [...], czyli na jezdnię drogi powiatowej 2451P (ul. [...]). Utwardzenie działki nr [...] kostką brukową miało miejsce w 2014 r. podczas budowy pierwotnego chodnika wraz ze zjazdami do działek nr [...] i [...].

Problematyka zalewania gruntów sąsiednich wodami opadowymi lub roztopowymi przed 1 stycznia 2018 r. została uregulowana w art. 29 ust.3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne. Późniejsza regulacja zamieszczona w art. 234 ust.3 ustawy z 2017 r. Prawo wodne jest w zasadzie identyczna. Rozpatrywana sprawa była prowadzona na podstawie art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. - Prawo wodne, z uwagi na brzmienie przepisu przejściowego. Na tej samej podstawie prawnej została wydana ostateczna decyzja Burmistrza z dnia 29 listopada 2016 r., znak [...], w której nakazano Zarządowi Dróg Powiatowych w P. wybudowanie kanalizacji deszczowo-drenażowej w pasie drogi powiatowej nr [...] S. -M. na odcinku około 270 mb od skrzyżowania z drogą wojewódzką nr [...] w kierunku S.. Decyzja została wydana na wniosek J. S. o uregulowanie stosunków wodnych na posesjach przy ul. [...] [...] w M. . W uzasadnieniu wniosku J. S. wyjaśnił, że wybudowanie w 2012 r. chodnika wraz z zjazdami na posesje doprowadziło do podwyższenia chodnika i drogi. Równocześnie zostały utwardzone (głównie kostką brukową) działki nr [...], z których woda zalewa działkę nr [...]. Burmistrz oparł ustalenia faktyczne na ekspertyzie Z. L. wykonanej na potrzeby obu równolegle prowadzonych postępowań. Biegły wskazał, że działki nr [...] leżą w naturalnej kotlince i są zalewane wodami z obszaru około 2,45 ha, podczas gdy działka nr [...] liczy tylko 0,07 ha. Jako drugą przyczynę zalewania biegły wskazał przebudowę drogi powiatowej - działka nr [...] (ul. [...]), w wyniku której niwelacji uległ rów przydrożny zbierający niegdyś wodę z jezdni. Burmistrz uznał, że wskutek faktycznej likwidacji rowu przydrożnego doszło do zmiany stanu wody na działce nr [...] ze szkodliwym wpływem na działkę nr [...]. W uzasadnieniu decyzji z dnia 29 listopada 2016 r., [...] Burmistrz wskazał, że J. S. nie rozróżnia postępowań 0ś.6331.1.2016 i [...] oraz składa pisma tak, jakby były to postępowania połączone.

Mając na uwadze przywołane okoliczności należało stwierdzić, że decyzja Burmistrza Mista i Gminy z dnia 02 grudnia 2022 r., znak [...] została wydana w warunkach powagi rzeczy osądzonej (res iudicata), a więc z wadą nieważności, o której stanowi art. 156 § 1 pkt 3 K.p.a. Wnioskodawcą w obydwu sprawach był J. S., który żądał zaprzestania zalewania wodami opadowymi jego działki nr [...]. W obydwu postępowaniach negatywne oddziaływanie miało pochodzić z terenu działek nr [...] i [...] (droga powiatowa). Sam wnioskodawca nie widział powodu do "sztucznego" wydzielania dwóch postępowań dotyczących tych samych okoliczności w tej samej przestrzeni i czasie.

Podkreślono też w uzasadnieniu, że przepis art. 234 ustawy Prawo wodne nie odnosi się do każdego przypadku zalania gruntu sąsiedniego, lecz ma zastosowanie jedynie do takiego zalania wodą, które powoduje rzeczywistą szkodę (stratę).

Organ zwrócił też uwagę ,że zgodnie z art. 234 ust. 5 ustawy Prawo wodne, postępowania w sprawie decyzji nakazującej przywrócenie stanu poprzedniego lub zapobieganie szkodom, nie wszczyna się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym właściciel gruntu sąsiedniego dowiedział się o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt. Wyłączona jest więc możliwość merytorycznego badania sprawy z uwagi na upływ czasu, zatem zachodzi przeszkoda przedmiotowa w dalszym prowadzeniu postępowania. Jeżeli na skutek wniosku strony skarżącej wszczęto postępowanie to należało, je umorzyć jako bezprzedmiotowe zgodnie z art. 105 § 1 k.p.a. Również pod rządami art. 29 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne można było zgłaszać szkodliwą zmianę stanu wody na takich zasadach, jakie obecnie przewiduje art. 234 nowej ustawy.

Strona skorzystała z prawa skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu

W skardze zarzuciła organowi naruszenie art. 234 ust.5 ustawy Prawo wodne w zw. z art.2,7,31 ust.3 oraz 64 ust 3 Konstytucji RP poprzez błędne zastosowanie i w konsekwencji umorzenie postępowania, podczas gdy przepis ten nie powinien mieć zastosowania, bowiem wszedł w życie 1 stycznia 2018 roku, ma charakter procesowy i nie może być stosowany do stanów faktycznych przed jego wejściem w życie. Naruszenie art. 29 ust.3 ustawy Prawo wodne poprzez uznanie, że przepis ten nie może stanowić rozpoznania sprawy w przedmiocie stosunków wodnych ze szkodą dla gruntów sąsiednich, która została wszczęta przed wejściem w życie ustawy Prawo wodne z 2017 roku. Naruszenie art. 156 §1 pkt 3 Kpa w zw. z art. 138 §1 pkt 2 Kpa, naruszenie art. 156§ 1 pkt 4 kpa poprzez skierowanie decyzji SKO do osoby nie będącej stroną w sprawie, naruszenie zasad postępowania tj.art.7,8,77§1 i art. 80 Kpa, a także art. 10 i 79 Kpa. Naruszenie art. 138 §2 Kpa w zw. z art.84 Kpa.

Organ w odpowiedzi na skargę podtrzymał swoje stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga nie podlega uwzględnieniu.

Kontrola legalności zaskarżonej decyzji przeprowadzona w oparciu o postanowienia art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 137) wykazała, że zaskarżona decyzja odpowiada wymogom prawa. Zgodnie z brzmieniem art. 145 § 1 pkt 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 329), sąd administracyjny uwzględnia skargę na decyzję lub postanowienie, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy; naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy albo stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że nie każde naruszenie przepisów prawa będzie uzasadniało uwzględnienie wniesionej skargi do sądu administracyjnego, a jedynie takie, które będzie miało istotne znaczenie dla kontrolowanego rozstrzygnięcia.

Zakres kontroli sprawowanej przez Sądy wynika z treści art. 134 § 1 tej ustawy, co oznacza, że Sądy rozpoznając skargi nie są związane ich zarzutami, podstawą prawną ani formułowanymi przez strony wnioskami. W świetle przywołanych regulacji, sąd administracyjny dokonując kontroli rozstrzygnięć organów administracji kieruje się wyłącznie kryterium legalności, czyli zgodności z przepisami prawa materialnego i procesowego rozstrzygnięć organów administracji publicznej. Oznacza to, że w ramach takiej kontroli Sąd nie może kierować się względami słuszności czy zasadami współżycia społecznego.

W rozpoznawanej sprawie, postępowanie administracyjne prowadzone było w oparciu o przepisy ustawy z dnia 18 lipca 2001 roku r.- Prawo wodne (tekst jedn.: Dz.U. 2001.115.1229), bowiem stosownie do art. 545 ust. 4 ustawy Prawo wodne z 20 lipca 2017 r.( Dz.U.2017.1566) do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.

Zgodnie natomiast z art. 234 ust. 3 ustawy z 20 lipca 2017 r. jeżeli spowodowane przez właściciela gruntu zmiany stanu wody na gruncie szkodliwie wpływają na grunty sąsiednie, wójt, burmistrz lub prezydent miasta, z urzędu lub na wniosek, w drodze decyzji, nakazuje właścicielowi gruntu przywrócenie stanu poprzedniego lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom, ustalając termin wykonania tych czynności, a zgodnie z jej art. 234 ust. 5 postępowania w sprawie decyzji, o której mowa w ust. 3, nie wszczyna się, jeżeli upłynęło 5 lat od dnia, w którym właściciel gruntu sąsiedniego dowiedział się o szkodliwym oddziaływaniu na jego grunt.

Kwestią sporną i podniesioną w zarzucie Nr 1 pkt 1 i 2 jest możliwość zastosowania w przedmiotowej sprawie właśnie art. 234 ust.5 Prawa wodnego. Sąd w składzie orzekającym podziela pogląd organu, że z uwagi na upływ czasu wyłączona jest możliwość merytorycznego załatwienia sprawy także w sytuacji, gdy postępowanie zostało wszczęte przed 1 stycznia 2018 roku. Wbrew zarzutom skargi organy szczegółowo odniosły się do zagadnienia intertemporalności, a sąd to stanowisko podziela. W ocenie składu rozpoznającego niniejszą sprawę, przepis art. 234 ust. 5 Prawa wodnego należy odczytywać, jako konieczność wykazania, iż zmiana stanu wód na gruncie sąsiednim powoduje szkody na gruncie wnioskującego uzasadniające wszczęcie postępowania, a on sam o tym fakcie ma wiedzę przez okres nie przekraczający 5 lat. Brak wykazania tego faktu, tj. naruszenia stosunków wodnych ze szkodą na grunt domagającego się wszczęcia postępowania i jego wiedzy na ten temat, uprawnia organ do odmowy wszczęcia postępowania, a jeżeli postępowanie zostanie wszczęte i wykaże, że wnioskodawca wiedzę o naruszeniu stosunków wodnych ze szkodą dla jego gruntu ma od ponad 5 lat daje organowi podstawę do umorzenia postępowania (tak też Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 7 maja 2019 r., sygn. akt II SA/Kr 260/19 CBSA). Skoro bowiem przepis ten uzależnia wszczęcie postępowania o naruszenie stosunków wodnych od świadomości właściciela działki sąsiedniej o występowaniu szkód na skutek tego naruszenia, a organ administracji z istoty sprawy, wiedzy o tej świadomości mieć nie może, ciężar wykazania tej okoliczności ustawodawca przerzucił na stronę wnioskującą o wszczęcie postępowania. Strona musi wykazać, że nastąpiło naruszenie stosunków wodnych na gruncie sąsiednim (na czym naruszenie to polegało) i od kiedy ma wiedzę, że wystąpiła szkoda jako skutek tego naruszenia na gruncie należącym do niego. Z wniosku J. S. z dnia 30 listopada 2014 roku wynika wprost, że po raz pierwszy o szkodliwym oddziaływaniu nieruchomości sąsiedniej na jego nieruchomość dowiedział się już w 2012 roku. Skoro przepis art. 234 ust. 5 P.w. wyłącza możliwość merytorycznego badania sprawy z uwagi na upływ czasu to Sąd w składzie orzekającym podziela stanowisko organów, że jeżeli na skutek wniosku strony skarżącego wszczęto postępowanie to należało je umorzyć jako bezprzedmiotowe zgodnie z art. 105 § 1 K.p.a. W doktrynie i orzecznictwie sądowoadministracyjnym reprezentowany jest jednolity pogląd, że z bezprzedmiotowością postępowania mamy do czynienia wówczas, gdy brak jest któregoś z elementów materialnego stosunku prawnego, a wobec tego nie można wydać decyzji załatwiającej sprawę przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. W sytuacji takiej brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozpoznania sprawy lub brak jest podstaw do rozpoznania jej w drodze postępowania administracyjnego.

Nawet gdyby przyjąć, jak chce strona, że należy wziąć pod uwagę brak przepisów przejściowych normujących zastosowanie akurat tego artykułu, to i tak należy przyjąć, że rozpoczął on swój bieg najpóźniej od 1 stycznia 2018 roku tj. od momentu wejścia w życie ustawy z 20 lipca 2017 r. Tym samym w dacie wydania zaskarżonego rozstrzygnięcia, czyli 14 marca 2023 roku nie było już możliwości możliwość merytorycznego badania sprawy z uwagi na upływ czasu, zatem także i przy takim przyjęciu zachodziła przeszkoda przedmiotowa w dalszym prowadzeniu postępowania. Przeszkoda ta, wynikająca wprost z przepisów obow. prawa nie oznacza w żaden sposób, że nastąpiło naruszenie zasad konstytucyjnych w zakresie ochrony praw obywatela. Sąd nie stwierdził też naruszenia art. 156 § 1 pkt 4 Kpa poprzez skierowanie decyzji do osoby nie będącej stroną w sprawie, gdyż po pierwsze stronami takiego postępowania będzie każdoczesny właściciel działki, który dokonał zmiany stanu wody na gruncie oraz właściciele działek sąsiednich, na które wskazane zmiany oddziałują. Po drugie z wadliwością decyzji przewidzianą w art. 156 § 1 pkt 4 k.p.a. mamy do czynienia wówczas gdy nastąpiło określenie praw lub obowiązków podmiotu innego niż strona postępowania. Przez pojęcie "skierowanie decyzji" należy rozumieć określenie w drodze decyzji praw i obowiązków oznaczonego podmiotu (por. wyrok NSA z dnia 15 września 2011 r., sygn. akt II OSK 1347/10; wyrok NSA z dnia 22 listopada 2018 r., sygn. akt I OSK 4034/18; wyrok NSA z dnia 25 listopada 2021 r., sygn. akt II OSK 3757/18), co w niniejszej sprawie nie maiło miejsca. Strona w skardze podnosząc zarzut naruszenia art.10 § 1 Kpa nie wskazała o jakich czynnościach nie była zawiadamiana i w którym konkretnie etapie postępowania nie brała udziału. Należy w tym miejscu podzielić stanowisko zawarte w orzecznictwie, że uchybienie art. 10 § 1 k.p.a. może stanowić podstawę uchylenia decyzji jedynie wówczas gdy wykaże się, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy. Innymi słowy, strona musi wykazać, że gdyby do takiego uchybienia nie doszło, wynik sprawy byłby odmienny. Skarżący takich skutków nie wykazał. Wbrew też kolejnym zarzutom organy w sposób wyczerpujący zebrały materiał dowodowy, a następnie dokonały jego prawidłowej oceny.

Zasadnie też organ przyjął i wynika to w sposób czytelny z treści decyzji, że w postępowaniu administracyjnym dopuszczalne jest prowadzenie jednego postępowania obejmującego kilka jednorodnych przedmiotowo spraw, ale przepisy nie zezwalają na prowadzenie kilku równoległych postępowań w jednej sprawie administracyjnej. Unormowanie art. 29 ust. 3 ustawy Prawo wodne przewiduje alternatywny sposób załatwienia sprawy, a wybór jednego ze sposobów przywrócenia naturalnego stanu wód na gruncie pozostawiony został uznaniu organu administracyjnego. Organ w celu usunięcia szkodliwego wpływu zmiany stanu wody na nieruchomości sąsiednie, winien nakazać w decyzji taki sposób zapobieżenia szkodom, jaki w okolicznościach danej sprawy będzie najskuteczniejszy i najprostszy do wykonania. W niniejszym postępowaniu organ ostateczną decyzją z dnia 29 listopada 2016 roku wskazał taki sposób nakazując Zarządowi Dróg Powiatowych wybudowanie kanalizacji deszczowo-drenażowej. To orzeczenie uniemożliwiło wydanie ponownego rozstrzygnięcia merytorycznego w tej samej sprawie tj. sprawie zainicjowanej wnioskiem strony w sprawie zmiany stosunków wodnych, a także modyfikację tego orzeczenia. Nie ma przy tym znaczenia, że skarżący zmodyfikował i rozszerzył swój wniosek z uwagi na treść ekspertyzy biegłego. Nadal bowiem organ miał do czynienia ze sprawą zainicjowaną przez J. S. dot. zmiany stosunków wodnych, a nie można rozstrzygać o takim samym obowiązku, opartym o ten sam stan faktyczny i prawny, przesłanka ta, określana jako powaga rzeczy osądzonej (res iudicatae) nie została wprawdzie zdefiniowana w przepisach Kodeksu postępowania administracyjnego, ale słusznie odniesienie w tym zakresie organ odnalazł w treści art. 156 § 1 pkt 3 kpa, który przewiduje obowiązek organu administracji publicznej stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej, która dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną.

Stwierdzenie tych okoliczności powoduje, że ponownie wydana decyzja tj. decyzja z dnia 2 grudnia 2022 roku stała się nieważna, bowiem odnosiła się do tych samych okoliczności faktycznych w rozumieniu art. 29 ust.3 Prawo wodne, przy niezmienionym stanie prawnym. Przy czym to nie treść wniosku, lecz to co zostało objęte treścią rozstrzygnięcia organu w decyzji administracyjnej, określa jej tożsamość.

Rację ma organ stwierdzając ,że nie ma podstaw do prowadzenia dwóch równoległych postępowań, bo przedmiotem postępowania dotyczącego zmiany stanu wód na gruncie jest ustalenie, czy wskazywany fakt zmianę taką stanowi oraz czy nowopowstały stan stanowi przyczynę szkód na gruncie sąsiednim. Organ w takim postępowaniu nie ma podstaw do poszukiwania wszelkich przyczyn istnienia niezadawalającego stanu wód na gruncie wnioskodawcy. Nie ma więc racji skarżący twierdząc, że skoro Burmistrz Gminy Stęszew nie wyegzekwował wykonania decyzji z dnia 19 listopada 2016 roku., to tym samym wyłączona jest możliwość uznania, że sprawa została załatwiona ostatecznie.

Nie ma też racji skarżący zarzucając naruszenie art. 156 § 1 pkt 3 Kpa w zw z art.138 §1 pkt 2 Kpa. Jedynymi możliwymi rozstrzygnięciami wydawanymi przez organ odwoławczy są następujące decyzje: 1) utrzymanie w mocy decyzji organu pierwszej instancji (art. 138 § 1 pkt 1); 2) uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w całości lub w części i orzeczenie w tym zakresie co do istoty sprawy (art. 138 § 1 pkt 2 in principio); 3) uchylenie decyzji organu pierwszej instancji w całości lub w części i umorzenie postępowania w tym zakresie w pierwszej instancji (art. 138 § 1 pkt 2 ); 4) umorzenie postępowania odwoławczego (art. 138 § 1 pkt 3); 5) uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie temu organowi sprawy do ponownego rozpatrzenia (art. 138 § 2); 6) uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i zobowiązanie tego organu do wydania decyzji o określonej treści (art. 138 § 4). Wskazany w art. 138 katalog decyzji organu odwoławczego ma charakter wyczerpujący. Inne rozstrzygnięcia są dopuszczalne tylko wtedy, gdy co innego wynika z przepisów szczególnych. Tym samym nawet w sytuacji stwierdzenia przez organ w toku postępowania okoliczności, o której mowa w art. 156 §1 pkt 3 Kpa, organ zobowiązany jest wyłącznie do uchylenia decyzji organu pierwszej instancji i orzeczenia co do istoty w tym zakresie. Prawidłowo wiec takiej sytuacji organ odwoławczy obowiązany był zastosować uprawnienie orzecznicze określone wart. 138 § 1 pkt. 2

k.p.a. in fine, ponieważ w ramach prowadzonego postępowania odwoławczego nie można stwierdzić nieważności decyzji.

Uwzględniając powyższe, Sąd na podstawie art.151 P.p.s.a skargę oddalił.