Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Stanisław Bogucki, Sędzia NSA Dominik Gajewski, Sędzia WSA (del.) Adam Nita (sprawozdawca), , po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej S. sp. j. z siedzibą w B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 24 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Bk 37/21 w sprawie ze skargi S. sp. j. z siedzibą w B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku z dnia 4 listopada 2020 r., nr [...] w przedmiocie opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi oddala skargę kasacyjną.

Zaskarżonym wyrokiem z 24 marca 2021 r., sygn. akt I SA/Bk 37/21 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku (zwany dalej Sądem I instancji) oddalił skargę S. Sp.j. w B.(w dalszej części uzasadnienia określanej jako Spółka, Strona lub Skarżący) na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku (zwanego dalej SKO lub Kolegium) z 4 listopada 2020 r., nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej, określającej wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi.

Stan faktyczny sprawy, ustalony przez Sąd I instancji przedstawia się następująco. Decyzją z 6 marca 2018 r., Prezydent Miasta B. (zwany dalej Prezydentem Miasta) określił Spółce wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi na nieruchomości położonej w [...] Nastąpiło to na okres od lipca 2013 r. do dnia wydana decyzji oraz na przyszłość, przy czym od 1 stycznia 2018 r. opłatę ustalono w kwocie 2192,00 zł miesięcznie. Strona nie zaskarżyła tego rozstrzygnięcia, na skutek czego decyzja stała się ostateczna.

Następnie, wnioskiem z 29 kwietnia 2020 r. Skarżący wystąpił do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Białymstoku o stwierdzenie nieważności wskazanej wcześniej, ostatecznej decyzji Prezydenta Miasta w zakresie, w jakim ustala opłatę za gospodarowanie odpadami komunalnymi "na przyszłość". Jednocześnie, zarzucono ostatecznej decyzji podatkowej naruszenie art. 6o ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1289 z późn. zm. – zwanej dalej u.c.p.g.). W przekonaniu Strony, na podstawie wskazanego przepisu możliwe jest bowiem wyłącznie ustalenie opłaty "wstecz". W dniu 7 września 2020 r. SKO odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji. W dalszej zaś kolejności, na skutek złożenia przez Spółkę wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy, decyzją z 4 listopada 2020 r. Kolegium utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

Jak wiadomo, Wojewódzki Sąd Administracyjny oddalił skargę Strony. Czyniąc to, odwołał się on do przesłanki stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji podatkowej, ukształtowanej w art. 247 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1325 – zwanej dalej O.p.). W jego przekonaniu, w przedmiotowej sprawie nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze, ponieważ – jak to ujęto - nie można jako rażącego traktować rozstrzygnięcia, wynikającego z odmiennej interpretacji danego przepisu, nawet jeżeli później wykładnia zostanie zmieniona z uwagi na brak prawidłowości w pierwotnej interpretacji. Sąd I instancji podkreślił, że jest tak, ponieważ art. 6o u.c.p.g. nie nadaje się w każdym przypadku do zastosowania wprost, bez konieczności dokonywania jego wykładni. Jednocześnie, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie stwierdził oczywistej sprzeczności decyzji ostatecznej Prezydenta Miasta z treścią zastosowanego w niej przepisu prawa.

Jak podkreślił Sąd I instancji, stosownie do art. 6o ust. 2 u.c.p.g., opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości określonej w decyzji, o której mowa w art. 6o ust. 1 tej ustawy obowiązuje do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym następuje zmiana danych niezbędnych do określenia wysokości tej opłaty. Tak więc, słuszna była konstatacja, że w sytuacji, gdy Spółce określono wysokość opłaty od stycznia 2018 r., to obowiązuje ona do momentu zmiany danych, niezbędnych do określenia nowej wysokości opłaty. Prawidłowe jest zatem twierdzenie, że z art. 6o ust. 2 u.c.p.g. wynika szczególny charakter spraw kończących się decyzjami, wydawanymi na podstawie art. 6o ust. 1 u.c.p.g., co uzasadnia przyjęcie, że konsekwencje obowiązywania art. 21 § 3 O.p. nie obejmują wynikającego z tego przepisu, w powiązaniu z art. 21 § 1 O.p., ograniczenia kompetencji organu właściwego do rozstrzygania wyłącznie w stosunku do okresów, za które na danym podmiocie powstał i ciążył na podatniku obowiązek podatkowy. Art. 6o ust. 1 i 2 u.c.p.g. należy bowiem traktować jako przepisy szczególne, wyłączające stosowanie ogólnych norm prawa podatkowego, wynikających z art. 21 ust. 1 i 3 O.p.

Wskazano też, że decyzja określająca wysokość opłaty w oparciu o art. 6o u.c.p.g. ma charakter deklaratoryjny, odpowiadający uregulowaniom, zawartym w art. 21 § 3 w związku z art. 21 § 2 O.p. Zgodnie z tymi przepisami ogólnego prawa podatkowego, w razie niezłożenia deklaracji, bądź stwierdzenia, że wysokość zobowiązania jest inna niż wynikająca z deklaracji, organ podatkowy wydaje decyzję, w której określa wysokość zobowiązania podatkowego. Jak zaś skonstatowano w stanie faktycznym zaistniałym w sprawie, odwołując się do dyspozycji art. 6o ust. 4 u.c.p.g., wysokość opłaty obowiązuje od stycznia 2018 r. do miesiąca poprzedzającego złożenie nowej deklaracji.

Sąd I instancji nie dopatrzył się również w rozpoznawanej sprawie naruszenia prawa procesowego, sygnalizowanego przez Stronę - art. 247 § 1 pkt 3 w zw. z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180, art. 187 § 1 oraz art. 191 O.p., które miało nastąpić poprzez dowolną ocenę materiału dowodowego oraz zaniechanie jego pełnego zgromadzenia, jak również niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego. Jak bowiem podkreślono w uzasadnieniu nieprawomocnego wyroku, zarzuty naruszenia prawa w zakresie czynienia ustaleń faktycznych (przez niewyczerpujące zgromadzenie, czy też niewyczerpujące rozpatrzenie materiału dowodowego sprawy) należą do takich wadliwości, które mogą służyć do wzruszenia decyzji w trybie zwykłym. Nie stanowią one natomiast rażącego naruszenia prawa (w tym zakresie powołano wyrok WSA w Białymstoku z 18 kwietnia 2019 r., sygn. akt I SA/Bk 836/18 oraz WSA w Warszawie z 8 marca 2019 r., sygn. akt VII SA/Wa 1822/18).

Wreszcie, nie dopatrzono się naruszenia prawa materialnego w zakresie zróżnicowania ilości odpadów w zależności od tego, czy powstały one w związku z funkcjonowaniem lokali gastronomicznych (restauracji), czy też sal bankietowych. Jak podkreślił Wojewódzki Sąd Administracyjny, taka prawna dystynkcja została wprowadzona dopiero uchwałą Rady Miasta z 17 stycznia 2018 r. Z uzasadnienia decyzji określającej Prezydenta Miasta z 6 marca 2018 r. wynika zaś, że nowowprowadzone limity, uwzględniające zróżnicowanie miejsc gastronomicznych na restauracje i sale bankietowe, zastosowano od stycznia 2018 r. Zróżnicowanie takie nie mogło być więc wcześniej zastosowane przez organ, gdyż nie wynikało z norm prawa miejscowego.

Pełny tekst uzasadnienia orzeczenia dostępny jest w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych (http://orzeczenia.nsa.gov.pl/, zwanej dalej CBOSA).

W skardze kasacyjnej Strona wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu, a także o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Ponadto, w oparciu o art. 176 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 - zwanej dalej P.p.s.a.) zrzekła się ona rozpoznania sprawy na rozprawie. Jednocześnie wyrokowi Sądu I instancji zarzucono:

I. Zgodnie z art. 174 pkt 2 P.p.s.a., naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z przepisami procedury administracyjnej, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 151, art. 145 § 2 P.p.s.a. w zw. art. 247 § 1 pkt 3 w zw. z art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180, art. 187 § 1, art. 191 O.p. W przekonaniu Spółki nastąpiło to poprzez niewłaściwe przeprowadzenie przez Sąd I instancji kontroli sądowoadministracyjnej i oddalenie skargi w wyniku niedostrzeżenia uchybień organów polegających na bezzasadnej odmowie stwierdzenia nieważności decyzji Prezydenta Miasta z 6 marca 2018 r., określającej wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi, poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz zaniechanie jego pełnego zgromadzenia, jak również poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i niewyjaśnienie okoliczności faktycznych, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Zdaniem Strony, w konsekwencji doprowadziło to do błędnego ustalenia stanu faktycznego i określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami w zawyżonych kwotach oraz błędnego przyjęcia ilości miejsc konsumpcyjnych oferowanych przez Stronę;

II. Zgodnie z art. 174 pkt 1 P.p.s.a., naruszenie przez Wojewódzki Sąd Administracyjny art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z przepisami prawa materialnego:

1) art. 6o u.c.p.g. w zw. z art. 21 § 3 O.p. - przez błędne zastosowanie polegające na określeniu opłaty za gospodarowanie odpadami od lipca 2013 r. poprzez wydanie decyzji określającej wysokość opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi "na przyszłość" w sytuacji, kiedy powinna ona odnosić się wyłącznie do tych miesięcy, za które powstał obowiązek jej uiszczenia, tym samym opłata ta powinna być określona już po zakończeniu danego miesiąca. Jak podkreślono, decyzja, o której mowa w art. 6o u.c.p.g. nie stanowi wprost odpowiednika deklaracji składanych w trybie art. 6m ust.1 i ust. 2 u.c.p.g. W konsekwencji nie może ona zatem określać zobowiązania, które jeszcze nie powstało;

2) art. 6 u.c.p.g. w zw. z § 8 ust. 2 pkt 4 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy B., stanowiącego załącznik do uchwały Rady Miasta B. [...] z dnia 25 lutego 2013 r. (t.j. Dz. Urz. Woj. [...]) i § 8 ust. 2 pkt 4 regulaminu utrzymania czystości i porządku na terenie gminy B. stanowiącego załącznik do uchwały Rady Miasta B. Nr [...] z dnia 23 listopada 2015 r. (t.j. Dz. Urz. Woj. [...]). Zdaniem Strony nastąpiło to poprzez błędne ich zastosowanie, polegające na wydaniu decyzji określającej opłatę za gospodarowanie odpadami w wyniku błędnego zakwalifikowaniu sal bankietowych do lokali gastronomicznych i przyjęciu limitów śmieci dla miejsc konsumpcyjnych przewidzianych dla takich lokali. Tymczasem, sale bankietowe pojawiły się dopiero w uchwale nr [...] z 17 stycznia 2018 r.;

3) art. 6o ust 1 u.c.p.g. - poprzez jego błędne zastosowanie, polegające na wydaniu decyzji określającej opłatę za gospodarowanie odpadami, pomimo braku wykazania przez Organ niezbędnej przesłanki - uzasadnionych wątpliwości co do danych zawartych w deklaracji Strony.

W reakcji na te zarzuty i argumentację, Samorządowe Kolegium Odwoławcze nie wniosło odpowiedzi na skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie i dlatego została oddalona. Sąd wydał zaś swój wyrok na posiedzeniu niejawnym, ponieważ Spółka zrzekła się rozpoznania sprawy na rozprawie.

Normatywnym punktem odniesienia dla skargi kasacyjnej Spółki były zarówno przepisy prawa procesowego, jak i regulacja materialnoprawna zawarta w przepisach ogólnego prawa podatkowego oraz w ustawie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach. Sprawia to, że oceniając wszystkie podniesione zarzuty kasacyjne nie sposób abstrahować od prawnej istoty stwierdzenia nieważności decyzji podatkowej. Odnosząc się do tej materii, nie można tracić z pola widzenia tego, że jednym z pryncypiów postepowania podatkowego jest zasada jego dwuinstancyjności (por. art. 127 O.p.). Swoistym jej uzupełnieniem jest zaś zasada trwałości decyzji ostatecznych, wyrażona w art. 128 O.p. Zgodnie z tym przepisem decyzje, od których nie służy odwołanie w postępowaniu podatkowym są ostateczne. Uchylenie lub zmiana tych rozstrzygnięć, a także stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania zakończonego decyzją ostateczną mogą nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w Ordynacji podatkowej oraz w ustawach podatkowych. Jednym z nich jest, powoływane przez Skarżącego, stwierdzenie nieważności ostatecznej decyzji podatkowej z powodu rażącego naruszenia prawa, mającego miejsce w tym orzeczeniu (przesłanka określona w art. 247 § 1 pkt 3 O.p.). Tym samym, stwierdzenie nieważności decyzji podatkowej nie jest zwyczajnym sposobem wzruszenia rozstrzygnięcia w sprawie podatkowej – nie jest swoistą "trzecia instancją". Poprzez zastosowanie tej instytucji można bowiem wzruszyć wyłącznie ostateczne decyzje wydane w sprawach podatkowych. Dodatkowo, nie jest to możliwe z każdego powodu, a wyłącznie ze ściśle wskazanych przyczyn. Jedną z nich jest właśnie wskazywane wcześniej i wyartykułowane w skardze kasacyjnej, wydanie decyzji ostatecznej z rażącym naruszeniem prawa.

Ustalenie znaczenia nieostrego terminu "rażące naruszenie prawa" może być dokonane w oparciu o gramatyczną wykładnię przepisu, zawierającego wspomniane sformułowanie. Dokonując tego wskazuje się zaś, że rażące naruszenie ma miejsce wówczas, gdy istnieje wyraźna, oczywista i niewątpliwa sprzeczność pomiędzy rozstrzygnięciem, zawartym w decyzji, a treścią przepisu. Istnienie tej niezgodności musi zaś wynikać z prostego zestawienia treści decyzji z przepisem, którego znaczenie można ustalić w sposób niewątpliwy (bezsporny). A contrario, rażące naruszenie prawa nie może mieć więc miejsca w sytuacji, gdy treść przepisu nie jest oczywista i daje możliwość różnych interpretacji (por. B. Brzeziński, M. Kalinowski, A. Olesińska, Ordynacja podatkowa. Komentarz praktyczny, Gdańsk 2017, s. 1189 i wskazywane tam orzecznictwo sądowe). Jednocześnie, kwalifikowana wada w postaci rażącego naruszenia prawa musi tkwić w samej decyzji (B. Brzeziński, M. Kalinowski, A. Olesińska, op. cit., s. 1186). Tym samym, można o niej mówić, jeżeli w chwili sformułowania ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie jest ono w oczywisty sposób wadliwe. Cecha ta jest zaś spełniona wówczas, gdy pozostawanie orzeczenia w opozycji do obowiązujących przepisów jest ewidentne, widoczne na przysłowiowy "pierwszy rzut oka" i nie wymaga dokonywania wykładni przepisu, a dopiero po tym, zestawiania zaistniałego stanu faktycznego z ustaloną treścią normy prawnej.

W przekonaniu Naczelnego Sądu Administracyjnego, ukształtowanym w nawiązaniu do zarzutów skargi kasacyjnej, właściwość ta nie wystąpiła w przedmiotowej sprawie.

Jak wiadomo, pierwszej ze wskazanych przez siebie podstaw kasacyjnych, tj. naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy Strona upatrywała w tym, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dostrzegł nieprawidłowości, które w jej przekonaniu miały miejsce podczas gromadzenia materiału dowodowego przez Prezydenta Miasta oraz w trakcie ustalania przez niego stanu faktycznego, będącego podstawą dla określenia wysokości opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi. Właściwości tej nie sposób jednak traktować jako podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej. Po to, aby zweryfikować słuszność przedstawionego zarzutu Samorządowe Kolegium Odwoławcze (a w ślad za nim, Sąd I instancji) musieliby bowiem analizować przebieg postępowania podatkowego, którego efektem był wymiar daniny publicznej (opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi). To zaś wykracza poza zakres rażącego naruszenia prawa podczas wydawania decyzji ostatecznej. Jest tak, ponieważ w takiej sytuacji nie sposób byłoby mówić o ewidentnej, oczywistej obrazie przepisów prawa, uwidaczniającej się bez potrzeby czynienia jakichkolwiek dodatkowych ustaleń w tym względzie. Okoliczność tę, w uzasadnieniu swojego wyroku trafnie wyartykułował Wojewódzki Sąd Administracyjny.

Do identycznego wniosku prowadzi analiza drugiej z podstaw skargi kasacyjnej, wskazanej we wspomnianym piśmie procesowym. W tym przypadku Skarżący odwoływał się do uchybienia przepisom prawa materialnego i w tym zakresie normatywnym punktem odniesienia dla jego zarzutów był art. 6o u.c.p.g., art. 21 § 3 O.p., a także akty prawa miejscowego wskazane w skardze kasacyjnej. W tym zakresie, zastrzeżenia Strony wzbudziła przede wszystkim legalność określania opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi "w przyszłość" – w nawiązaniu do przyszłych zdarzeń. W nawiązaniu do tych obiekcji wyartykułowano zaś materię, błędnego zakwalifikowania sal bankietowych dla celów wymiaru daniny publicznej, jaka jest opłata za gospodarowania odpadami komunalnymi i niewykazania przez Prezydenta Miasta przyczyn podania w wątpliwość deklaracji podatkowej złożonej przez Stronę i wydania deklaratoryjnej decyzji podatkowej.

Odnosząc się do tych kwestii, w pierwszej kolejności godzi się zauważyć, że materia wykazania w decyzji ostatecznej przyczyn, dla których Prezydent Miasta zakwestionował prawidłowość deklaracji podatkowej Strony, nie mieści się przestrzeni rażącego naruszenia prawa, będącego przesłanką stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji podatkowej. Po to, by ustalić tę okoliczność konieczna jest bowiem analiza wspomnianego aktu administracyjnego oraz jego zestawianie z prawnymi wymogami co do treści decyzji podatkowej. Ponadto, nawet gdyby takie uchybienie zostało popełnione, trudno byłoby uznawać je za rażące (oczywiste, ewidentne). Tym samym, w oparciu o nie można by artykułować zarzuty odwoławcze, nie sposób natomiast tego rodzaju błędów uznawać za przyczynę wzruszenia ostatecznej decyzji podatkowej w trybie art. 247 § 1 pkt 3 O.p.

Przede wszystkim, na uznanie nie zasługuje jednak pierwszy z materialnoprawnych zarzutów skargi kasacyjnej. Formułując go, Skarżący w istocie nawiązał do istoty podatkowego stanu faktycznego, artykułując, że wymiar podatku lub innej daniny publicznej może być dokonywany w odniesieniu do zdarzeń, które już miały miejsce. Nie jest natomiast możliwe ustalanie, czy określanie wysokości powinności publicznoprawnych na przyszłość – w odniesieniu do zdarzeń, które dopiero będą miały miejsce. Na tym przede wszystkim oparto zarzut rażącego naruszenia prawa przez Prezydenta Miasta, niedostrzeżonego przez Sąd I instancji kontrolujący decyzję ostateczną SKO.

Nie sposób zgodzić się z tym zapatrywaniem. W art. 6o ust. 2 u.c.p.g. ustawodawca wyraźnie wskazał bowiem, że opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi w wysokości określonej w decyzji wydanej na podstawie art. 6o ust. 1 tej ustawy, obowiązuje do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym następuje zmiana danych niezbędnych do określenia wysokości tej opłaty. Tym samym, wbrew twierdzeniom Spółki, organ podatkowy wydający w stosunku do niej deklaratoryjną decyzję podatkową bierze pod uwagę już zrealizowany podatkowy stan faktyczny. Jednocześnie jednak, w oparciu o dyrektywę art. 6o ust. 2 u.c.p.g. przyjmuje on, że zdarzenia, które już miały miejsce, w niezmienionym kształcie będą realizowane w przyszłości. W związku z tym, z woli ustawodawcy wyrażonej we wspomnianym przepisie, określając wysokość daniny publicznej czyni to również na przyszłość (do czasu zmiany treści realizowanego stanu faktycznego, wymagającego złożenia nowej deklaracji na opłatę od gospodarowania odpadami komunalnymi – por. art. 6o ust. 2 i 3 u.c.p.g.). W związku z tym, w realiach przedmiotowej sprawy nie sposób mówić o rażącym naruszeniu prawa, będącym udziałem Prezydenta Miasta. Wspomniany podmiot, postępując w sposób opisany w skardze kasacyjnej honorował bowiem treść art. 6o u.c.p.g., a Wojewódzki Sąd Administracyjny słusznie uznał to zachowanie za prawidłowe i zgodził się z zapatrywaniem Samorządowego Kolegium Odwoławczego.

Nie zasługuje także na uznanie zarzut skargi kasacyjnej, oparty na analizie art. 6o u.c.p.g. w nawiązaniu do aktów prawa miejscowego, uchwalonych przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego. Prezydent Miasta, wydając 6 marca 2018 r. decyzję określającą w odniesieniu do już zrealizowanych oraz przyszłych stanów faktycznych, w treści tego rozstrzygnięcia uwzględnił bowiem zmianę stanu prawnego, będącego konsekwencją uchwał podjętych przez Radę Miasta. W związku z tym, wymiar opłaty za gospodarowanie odpadami komunalnymi dokonany "w przeszłość" został oparty na stanie prawnym obowiązującym w czasie urzeczywistniania przez podatnika podatkowego stanu faktycznego. Nowy stan prawny, uwzględniający zróżnicowanie wysokości stawek opłaty na restauracje i sale bankietowe stał się zaś podstawą kształtowania wysokości wspomnianej daniny publicznej w ostatecznej decyzji podatkowej, w odniesieniu do stanów faktycznych realizowanych od stycznia 2018 r. (wtedy pojawiła się nowa regulacja zawarta w aktach prawa miejscowego) w przyszłość. Także w tej sytuacji nie może być więc mowy o rażącym naruszeniu prawa w decyzji Prezydenta Miasta, niedostrzeżonym przez Sąd I instancji badający legalność ostatecznej SKO w przedmiocie stwierdzenia nieważności ostatecznej decyzji podatkowej.

W tym stanie rzeczy, z wszystkich przedstawionych powodów Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną Strony jako niemającą usprawiedliwionych podstaw. Stało się tak na podstawie art. 184 P.p.s.a.

Stanisław Bogucki Dominik Gajewski Adam Nita